Της Μαρίας Μπαλάφα
Red Notebook
Σε μια σκοτεινή, κλειδαμπαρωμένη, παγωμένη Αθήνα ξημέρωμα Παρασκευής, κουβέρτες, στρώματα, σάκοι, άνθρωποι πορεύονται.
Σόλωνος. Στην πόρτα της Νομικής δεν υπάρχουν πια οι επίλεκτοι ρόμποκοπς (η κληρονομιά του Χρυσοχοϊδη στον Παπουτσή), η βέβηλη σκιά τους όμως θα μείνει για πάντα εκεί (και μολονότι το Άσυλο σώθηκε).
Ακαδημίας. Κοιτούν κάτω στα κράσπεδα, μετρούν αποτσίγαρα, ποτήρια του καφέ, μπουκάλια του νερού, μετρούν όσους στάθηκαν εδώ για ώρες.
Χαλκοκονδύλη. Σκοτάδι και αμέτρητα ερωτήματα τριβιλίζουν στα μυαλά:
Ήττα; Που πάμε;
Στρατηγικό λάθος ο χώρος; Θα αντέξουμε την απεργία πείνας;
Τους πουλήσαμε; Θα μας απελάσουν;
Μας άδειασαν; Χαρτιά θα πάρουμε;
Νιώθει ένα χέρι, που πάει να τραβήξει την κουβέρτα. Αμύνεται και σφίγγει τη σακούλα. Κοιτάζει και πάλι δεν θυμάται. Δεν πρόλαβαν να συστηθούν κιόλας. Ένα όνομα έγραψε άλλωστε γρήγορα – γρήγορα.
Έφτασαν.
Πατησίων και Ηπείρου.
Εκεί, που η αντίφαση του καπιταλισμού ξεδιπλώνεται θρασύτατη στα μάτια. Όσα κι αν κάποιος έχει διαβάσει, όσες σόλες κι αν έχει λιώσει στον δρόμο, είναι τόσο λίγα μπροστά σ’ αυτή την εικόνα, στην αποτύπωση της στιγμής. Πατησίων και Ηπείρου... Ο κήπος με τ’ αγάλματα, οι πορσελάνες, τα χαλιά και...της γης οι κολασμένοι.
Η σημειολογία κάνει πάντα ξέχωρα τη δουλειά της και είναι αμείλικτη.
Γυρίζει το κεφάλι μπρος και πίσω, ταυτόχρονα rewind και fast forward στο χώρο και τον χρόνο. Από τη Σόλωνος μέχρι την Πατησίων. Από το ΄73, πίσω στο ΄63 και ξανά μπροστά στο 2011.
Και να ξανά ερωτήματα: Όταν η Όλγα κατέφυγε στη Νομική είχε δίκιο και ο Αμπντούλ όχι; Η διεκδίκηση να ζεις ελεύθερος στη χώρα σου είναι ιστορικό κεκτημένο, αλλά η διεκδίκηση να ζεις σε μια χώρα ελεύθερος, με το ονοματεπώνυμό σου, χωρίς φόβο, νόμιμα, δεν πρέπει να γίνει; Ο αγώνας για Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη είναι λέξεις σε βιβλία μόνο; Η φλόγα του Γρηγόρη Λαμπράκη δεν μπορεί να είναι η ανάσα όλων, όσοι σήμερα – μέσα στην κρίση, στους κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς – φωνάζουν «έλληνες και ξένοι εργάτες ενωμένοι», «αλληλεγγύη στους μετανάστες»;
Τα συνθήματα, ακόμα κι αν είναι σε διαφορετικές γλώσσες μεταξύ τους, δεν είναι υπόκωφος ήχος στη σιωπή, αλλά ηχώ φωνών, που έρχονται από το πριν και πάνε στο μετά.
Η προσφυγική διαδρομή των μεταναστών σε κτίρια της Αθήνας δεν φαίνεται να τελείωσε. Ας τελειώσει επιτέλους. Επέλεξαν να διεκδικήσουν τα αιτήματά τους με σκληρό για τους ίδιους τρόπο: την απεργία πείνας. Θα έχουν να αντιμετωπίσουν και να διαχειριστούν με τους συντρόφους τους δύσκολα θέματα. Ας τους επιτρέψουμε να το κάνουν με αξιοπρέπεια. Τα λιποθυμικά τους επεισόδια θα είναι πραγματικά και όχι σαν τα ψεύτικα της κυβέρνησης, των προθύμων υποστηρικτών της και των media, που όλοι μαζί αναφώνησαν: «Μετανάστες διεκδικούν νομιμοποίηση μέσα στη Νομική, θα καταρρεύσουμε» (που μακάρι, συμπληρώνει η συντάκτης).
Σε κάθε επίδειξη ψεύτικης δύναμης, που από εδώ και μπρος με ένταση θα επιχειρούν σε όλα τα θέματα, η αλληλεγγύη θα είναι το όπλο. Αλληλεγγύη με στέρεες και σταθερές θέσεις, που δεν θα φοβούνται και δεν θα κιοτεύουν.
Red Notebook
Σε μια σκοτεινή, κλειδαμπαρωμένη, παγωμένη Αθήνα ξημέρωμα Παρασκευής, κουβέρτες, στρώματα, σάκοι, άνθρωποι πορεύονται.
Σόλωνος. Στην πόρτα της Νομικής δεν υπάρχουν πια οι επίλεκτοι ρόμποκοπς (η κληρονομιά του Χρυσοχοϊδη στον Παπουτσή), η βέβηλη σκιά τους όμως θα μείνει για πάντα εκεί (και μολονότι το Άσυλο σώθηκε).
Ακαδημίας. Κοιτούν κάτω στα κράσπεδα, μετρούν αποτσίγαρα, ποτήρια του καφέ, μπουκάλια του νερού, μετρούν όσους στάθηκαν εδώ για ώρες.
Χαλκοκονδύλη. Σκοτάδι και αμέτρητα ερωτήματα τριβιλίζουν στα μυαλά:
Ήττα; Που πάμε;
Στρατηγικό λάθος ο χώρος; Θα αντέξουμε την απεργία πείνας;
Τους πουλήσαμε; Θα μας απελάσουν;
Μας άδειασαν; Χαρτιά θα πάρουμε;
Νιώθει ένα χέρι, που πάει να τραβήξει την κουβέρτα. Αμύνεται και σφίγγει τη σακούλα. Κοιτάζει και πάλι δεν θυμάται. Δεν πρόλαβαν να συστηθούν κιόλας. Ένα όνομα έγραψε άλλωστε γρήγορα – γρήγορα.
Έφτασαν.
Πατησίων και Ηπείρου.
Εκεί, που η αντίφαση του καπιταλισμού ξεδιπλώνεται θρασύτατη στα μάτια. Όσα κι αν κάποιος έχει διαβάσει, όσες σόλες κι αν έχει λιώσει στον δρόμο, είναι τόσο λίγα μπροστά σ’ αυτή την εικόνα, στην αποτύπωση της στιγμής. Πατησίων και Ηπείρου... Ο κήπος με τ’ αγάλματα, οι πορσελάνες, τα χαλιά και...της γης οι κολασμένοι.
Η σημειολογία κάνει πάντα ξέχωρα τη δουλειά της και είναι αμείλικτη.
Γυρίζει το κεφάλι μπρος και πίσω, ταυτόχρονα rewind και fast forward στο χώρο και τον χρόνο. Από τη Σόλωνος μέχρι την Πατησίων. Από το ΄73, πίσω στο ΄63 και ξανά μπροστά στο 2011.
Και να ξανά ερωτήματα: Όταν η Όλγα κατέφυγε στη Νομική είχε δίκιο και ο Αμπντούλ όχι; Η διεκδίκηση να ζεις ελεύθερος στη χώρα σου είναι ιστορικό κεκτημένο, αλλά η διεκδίκηση να ζεις σε μια χώρα ελεύθερος, με το ονοματεπώνυμό σου, χωρίς φόβο, νόμιμα, δεν πρέπει να γίνει; Ο αγώνας για Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη είναι λέξεις σε βιβλία μόνο; Η φλόγα του Γρηγόρη Λαμπράκη δεν μπορεί να είναι η ανάσα όλων, όσοι σήμερα – μέσα στην κρίση, στους κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς – φωνάζουν «έλληνες και ξένοι εργάτες ενωμένοι», «αλληλεγγύη στους μετανάστες»;
Τα συνθήματα, ακόμα κι αν είναι σε διαφορετικές γλώσσες μεταξύ τους, δεν είναι υπόκωφος ήχος στη σιωπή, αλλά ηχώ φωνών, που έρχονται από το πριν και πάνε στο μετά.
Η προσφυγική διαδρομή των μεταναστών σε κτίρια της Αθήνας δεν φαίνεται να τελείωσε. Ας τελειώσει επιτέλους. Επέλεξαν να διεκδικήσουν τα αιτήματά τους με σκληρό για τους ίδιους τρόπο: την απεργία πείνας. Θα έχουν να αντιμετωπίσουν και να διαχειριστούν με τους συντρόφους τους δύσκολα θέματα. Ας τους επιτρέψουμε να το κάνουν με αξιοπρέπεια. Τα λιποθυμικά τους επεισόδια θα είναι πραγματικά και όχι σαν τα ψεύτικα της κυβέρνησης, των προθύμων υποστηρικτών της και των media, που όλοι μαζί αναφώνησαν: «Μετανάστες διεκδικούν νομιμοποίηση μέσα στη Νομική, θα καταρρεύσουμε» (που μακάρι, συμπληρώνει η συντάκτης).
Σε κάθε επίδειξη ψεύτικης δύναμης, που από εδώ και μπρος με ένταση θα επιχειρούν σε όλα τα θέματα, η αλληλεγγύη θα είναι το όπλο. Αλληλεγγύη με στέρεες και σταθερές θέσεις, που δεν θα φοβούνται και δεν θα κιοτεύουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου