Η ΛΙΒΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΣΥΡΙΑΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

PHOTO: REUTERS/Goran Tomasevic
http://theweek.com/article/slide/225185/the-brave-young-faces-of-syrias-revolution#0

του Marx Factor

Στις 15 Μάρτη 2011 στην πόλη Ντεράα έγινε μια διαδήλωση κατά του καθεστώτος. Στη διάρκεια της διαδήλωσης κάποιοι μαθητές συνελήφθησαν καθώς γράφαν συνθήματα στους τοίχους. Τα παιδιά βασανίστηκαν, τρία απο αυτά πέθαναν, και η τύχη των υπολοίπων δεν ήταν γνωστή στους γονείς και συγγενείς τους όταν απελπισμένοι πήγαν στον κυβερνήτη να ρωτήσουνε. Ο κυβερνήτης τους απάντησε αλαζονικά «Θέλετε τα παιδιά σας; Ξέρετε πώς να κάνετε άλλα παιδιά κι αν δεν ξέρετε φέρτε μας τις γυναίκες σας να τους δείξουμε». Αυτό ήταν! Αμέσως ξέσπασαν ταραχές σε όλη τη πόλη, επιθέσεις σε κυβερνητικά κτήρια αστυνομίας, στρατού, υπαλλήλων και σύντομα οι διαμαρτυρίες επεκτάθηκαν στο Χομς και στο Ιντλιμπ . Ο συνολικός απολογισμός της πρώτης εξέγερσης ήταν 100 νεκροί και από τις δύο πλευρές. Ο πρόεδρος Μπασίρ ΄Ασσαντ πήγε σε 3 μέρες στην Ντεράα και αφού απέλυσε τον κυβερνήτη υποσχέθηκε μεταρρυθμίσεις αλλά ήταν πια αργά.

Τα γεγονότα που ακολούθησαν είναι λίγο πολύ γνωστά από την σκοπιά των δυτικών συμφερόντων μέσα από τα εντεταλμένα ΜΜΕ που χρησιμοποιούν μια κάλυψη στρεβλή προκατειλλημένη και μονόπλευρη. Μέχρι σήμερα έχουν σκοτωθεί επίσημα 5000 άνθρωποι που τα δυτικά ΜΜΕ δεν μπαίνουν στο κόπο να διευκρινήσουν πώς κατανέμονται ανάμεσα στους συγκρουόμενους ενώ η έκθεση του ΟΗΕ αποδίδει τουλάχιστον 1300 θανάτους σε στρατιώτες αστυνομικούς και μέλη των οικογενειών τους. Μέσα στους υπόλοιπους υπάρχουν και απλοί πολίτες που σφαγιάστηκαν γιατί νόμιζαν οι εξεγερμένοι ότι ήταν καθεστωτικοί. Χαρακτηριστική περίπτωση ενός περιπτερά στο Χομς που σφαγιάστηκε γιατί πριν από λίγα λεπτά είχε πουλήσει τσιγάρα σε στρατιωτική περίπολο. Η όλη εξέγερση δυνάμωσε χρησιμοποιώντας σαν μαγιά την ανάμνηση της σφαγής των σουνιτών στην Χάμα το 1982 απο τον θείο του Μπασίρ ΄Ασσαντ επί καθεστώτος Χαφέζ Αλ ΄Ασσαντ. Η ειρωνία είναι ότι μέσα στον έναν πόλο της αντίστασης εναντίον του Μπασιρ Αλ Ασαντ είναι ο ξάδελφός του που μένει στην Αγγλία και φαίνεται να ειναι ο αγαπημένος των Ευρωπαικών Πετρελαϊκων Εταιρειών γιατί ανάμεσα στ’αλλα η Συρία έχει και αρκετό πετρέλαιο στα βορειοανατολικά της σύνορα.

Η περίπτωση της Συρίας πρέπει να έχει πολλές αναγνώσεις και μία απο αυτές είναι το τέλος του κοσμικού Μπααθισμού-Νασερισμού που ειχε σοσιαλιστικά στοιχεία σε ισορροπία με τον αραβικό εθνικισμό και που παλεύοντας τον αναδυόμενο θρησκευτικό φονταμενταλισμό διάλεξε τον εύκολο δρόμο της δικτατορίας. ΄Αλλη μιά ανάγνωση πρέπει να καλύπτει τα συγκρουόμενα ξένα συμφέροντα κάτω από τη πίεση δύο ιμπεριαλιστικών επιθυμιών. Η μία είναι ο έλεγχος πόρων και δρόμων, δηλαδή το πετρέλαιο ή το νερό και οι δρόμοι μέσα απο τους οποίους φτάνουνε στις συγκρουόμενες καπιταλιστικές δυνάμεις και η άλλη είναι το Παλαιστινιακό το οποίο ήταν μια ρύθμιση που εξυπηρετούσε την πρώτη ανάγνωση αλλά η παγίωσή του τόσα χρόνια το κάνει να αναδεικνύεται σαν αυτόνομο πεδίο ανταγωνισμού πλέον.

Η Συρία έχει πληθυσμό περίπου 23 εκατομμύρια, η πλειοψηφία ειναι σουνίτες η αστική τάξη των οποίων είναι με το καθεστώς, ενώ οι άλλες τάξεις είναι κυρίως με την εξέγερση. Η δεύτερη μειονότητα ειναι οι αλεβίτες που, όσο κι αν ακούγεται περίεργο, έχουν και αυτοί μια συμμετοχή στην εξέγερση παρά το γεγονός ότι η εξουσία είναι στα χέρια τους. Η τρίτη μειονότητα είναι οι Κούρδοι που πλησιάζουν τα 3 εκατομμύρια και τυπικά δεν έχουν κανένα δικαίωμα, ούτε καν αυτό του Σύριου πολίτη. ΄Ενα μικρό τμήμα αυτής της μειονότητας έχει πλησιάσει και εξοπλίσει το Ισραήλ. Η τέταρτη μειονότητα ειναι οι Χριστιανοί, αμέτοχοι στην εξέγερση, άοπλοι και κάτω από την προστασία των αλεβιτών της κυβέρνησης, ο εξοπλισμός τους είναι θέμα χρόνου, αλλά προς το παρόν απορρίπτουν την ιδέα. Η τέταρτη μειονότητα ειναι οι Δρούζοι που επίσης είναι διχασμένοι, κάποιοι εξοπλίζονται απο το Ισραηλ και κάποιοι ειναι καθεστωτικοί. Αυτή η ποιοτική περιγραφή στοιχειοθετεί τους εκφρασμένους πλέον φόβους τόσο μέσα όσο και έξω από τη Συρία για σοβαρή προσπάθεια λιβανεζοποίησης της συριακής κρίσης μιας και το μίγμα έχει όλα τα χαρακτηριστικά που το κάνουν εξίσου εκρηκτικό με το γειτονικό Λιβανέζικο δείγμα.

Μέσα στη Συρία υπάρχουν επίσημα τρείς πόλοι αντίστασης διακριτοί και ελάχιστα συνεργαζόμενοι:

Ο πρώτος είναι το NCCDC (National Coordination Committee for Democratic Change), η Εθνική Επιτροπή Συντονισμού για Δημοκρατική Αλλαγή που είναι ο πιο παλιός και πιο μαζικός πόλος αντίστασης. Αρνούνται διάλογο με το καθεστώς, αρνούνται ένοπλη σύγκρουση και κατηγορούν ΗΠΑ, Γαλλία, Μεγάλη Βρεττανία, Τουρκία, Κατάρ, Σαουδική Αραβία και Ισραήλ ανοικτά για λιβανεζοποίηση της Συριακής Κρίσης. Παράλληλα καλούν τη κυβέρνηση να παραιτηθεί άνευ όρων. Σημειωτέον ότι μέσα στην Επιτροπή αυτή υπάρχουν 4 αλεβίτες σε σύνολο 20 αντιπροσώπων.

Ο δεύτερος πόλος είναι ενα σύνολο εγχώριων πόλων αντίδρασης, όπως κομμουνιστές, φοιτητές, Κούρδοι κ.ά. που ταξικά αποτελείται από μορφωμένα αλλά χαμηλά κοινωνικά στρώματα και είναι υπέρ του διαλόγου με σκοπό την δημοκρατική αλλαγή χωρίς την θρησκευτικοποίηση της πολιτικής ζωής. Αριθμητικά ειναι σημαντικά μικρότερος από τον πρώτο αλλά σαφώς μεγαλύτερος από τον τρίτο πολο αντίστασης,

Ο τρίτος πόλος είναι καθαρά εισαγόμενος με ελάχιστη υποστήριξη από τον συριακό πληθυσμό που όμως αυξάνεται μέρα με τη μέρα. Είναι οι ένοπλες ομάδες των Σαλαφι, της Αλ Κάιντα, των Κούρδων με ισραηλίτικη υποστήριξη, των Τζουντ Αλ Χαμ, Οσμπάτ Αλ Ανσαρ και Φατάχ Αλ Ισλάμ, τα τρία τελευταία ειναι σουνιτικά ένοπλα σώματα επηρεασμένα απο το σαουδαραβίτικο Γουαχαμπισμό και που έχουν βρει καταφύγιο στην Τρίπολη του Λιβάνου από όπου εκτέλουν αποστολές «χτύπα και φεύγα» με όλα τα χαρακτηριστικά του εισαγόμενου ανταρτοπόλεμου που προσπαθεί να προκαλέσει ένοπλη θρησκευτική αφύπνιση στο εσωτερικό της Συρίας. Οι ένοπλες ομάδες στο σύνολό τους δεν ξεπερνάν τα 5 χιλιάδες άτομα ενώ οι λιποτάκτες από τον τακτικό  Συριακό στρατό που ενισχύονται οικονομικά απο την Αδελφότητα Μουσουλμάνων, και κυρίως το Βρεττανικό της γραφείο, έχουν έδρα μέσα στην Τουρκία και δεν ξεπερνούν τις 3 χιλιάδες στρατιώτες με ελαφρύ οπλισμό και αντιαρματικά όπλα.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο και με ζητούμενο το να θιγεί το Σιιτικό Ιράν και μέσω αυτού να πληγεί η Χεζμπολά στο Λίβανο, εξηγείται γιατί η κατα τ’άλλα Σουνιτική ένοπλη Χαμάς είναι αρκετά σκεπτική με την εξέγερση. Ο ενδο-ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός θέλει τις Ρωσία Κίνα και Ινδία να προστατεύουν το στάτους κβο της περιοχής για διαφορετικούς λόγους. Η Κίνα και η Ινδία για το πετρέλαιο, η Ρωσία για περιορισμό της εξάπλωσης του σουνιτικού φονταμενταλισμού που θα είναι ο μελλοντικός μοχλός απόσχισης των πλούσιων σε πετρέλαιο και αέριο πρώην Σοβιετικών Δημοκρατιών με μουσουλμανικό πληθυσμό και κυρίως το Καζακστάν και κατά δεύτερο λόγο Ουζμπεκιστάν, Κυργιζία και Τουρκμενιστάν


Η συνέχεια στην μηνιαία εφημερίδα της αναρχοσυνδικαλιστικής πρωτοβουλίας "Ροσινάντε"