Η φίλη μου Ρακέλ,η φίλη μου Ρεβέκκα..

 

 

Ο Μάρξ,ο Μαϊμονίδης,ο Σπινόζα.Η μουσική του Μέντελσον.Ο Σούσης ο συμμαθητής μου,μπακ δεξί στην παιδική μας ποδοσφαιρική ομάδα,

Ο Μπεναρόγια,ο Ελιγιά,ο Τσόμσκι.

Η φίλη μου Ρακέλ,η φίλη μου Ρεβέκκα..Ο Τζούλιο,ο Μικαέλ..Οι Εβραίοι του κόσμου,ο...ι Εβραίοι των πατρίδων,οι δικοί μου Εβραίοι.

.............................................................................................................

Τα πραγματικά εγγόνια των θυμάτων του Αουσβιτς δεν βρίσκονταν μέσα στα Ισραηλινά τάνκς,αλλά κάτω από τα ερείπια της Τζανίν..Μέσα στα τάνκς άγνωστο ποιοί βρίσκονταν αφού τα παιδιά του Γκαίμπελς έχουν πεθάνει μαζί με τον πατέρα τους το 1945.

'Δεν πρέπει ',λοιπόν,'να συγκρίνεται το Ολοκαύτωμα με ότι γίνεται στην Παλαιστίνη',,Οχι όμως γιά τους λόγους,που προβάλλει η καθεστηκυία προπαγάνδα του πολιτικώς ορθώς σκέπτεσθαι,αλλά διότι τότε απέναντι στην ναζιστική βία ορθωνόταν η διεθνής αντίσταση,ενώ σήμερα απέναντι στην βαρβαρότητα έρπει μιά υποκριτική 'διεθνής κοινότητα'.

Αν το καλοσκεφθεί κανείς δεν είναι να κλαίει την Παλαιστίνη,αλλά τον υπόλοιπο κόσμο...
Τον κόσμο όπου ανήκουμε,όσο και αν φώναζαν 'είμαστε όλοι Παλαιστίνιοι΄,οι ευάριθμοι που κατέβηκαν στο δρόμο εκείνες τις μέρες.

'Είμαστε όλοι Παλαιστίνιοι'-αλλά εγώ δεν μπορώ να νιώσω Παλαιστίνιος.,διότι δεν μπορώ να νιώσω υπερηφάνεια.Δεν έχω την δύναμη της γριούλας εκείνης ,αν τη θυμάστε,που μέσα στα ερείπια της ζωής της,μέσα στις στάχτες και στα δάκρυα,ούρλιαζε το δίκιο της και το πένθος της κόντρα στην Ιστορία :' Δεν θέλουμε τρόφιμα,όπλα θέλουμε.'

Οχι δεν μπορώ να νιώσω Παλαιστίνιος.Νιώθω Εβραίος..Νιώθω την συντριβή του Εβραίου,με την μπότα των 'εκλεκτών' να μου λιώνει το πρόσωπο,να σβήνουν οι γραμμές και τα χαράγματα των αιώνων πολιτισμού,να γίνονται λάσπη μέσα στην λάσπη όλα τα ιερά και τα όσια της ένδοξης δημοκρατίας-ένα 'εβραίος' Ευρωπαίος,ένας 'εβραίος' Ελληνας ,μέσα στο περίλαμπρο Αουσβιτς της νέας κατάστασης'.

Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος

Απόσπασμα από :' O Kάντιος και τα Βαλκάνια'.