Να τι είναι ταξική πολιτική

Αφίσα του Μάη του '68

 
18/06/2011 ΑΥΓΗ

του Χρήστου Λάσκου*

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της ευρύτερης αριστερής στάσης απέναντι σε όσα μας συμβαίνουν είναι, χωρίς αμφιβολία, η αδυναμία να καθοριστεί επακριβώς ο εχθρός. Μην είναι η Μέρκελ; Μην είναι η Τρόικα και το ΔΝΤ; Μην είναι ο ΓΑΠ και η κυβέρνηση των «δωσίλογων» (!); Μην είναι οι πιστωτές «μας»; Πως όλοι αυτοί συνιστούν «εχθρούς του λαού», προφανώς, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία. Άλλωστε, είναι «οφθαλμοφανές», το βλέπουν όλοι. Τι καλύτερη απόδειξη από αυτήν τη διαφάνεια;
Μόνο που, να, η κριτική επιστημολογία χρόνια τώρα μας υποψίασε να μην δεχόμαστε το προφανές και διαφανές ως ένδειξη αλήθειας. Να ψάχνουμε και λίγο ακόμα. Και, κυρίως, αφού ως Αριστερά ενδιαφερόμαστε γι’ αυτά τα ερωτήματα, να αξιοποιούμε πρώτα απ’ όλα τα δικά μας εργαλεία. Στην προκειμένη περίπτωση αυτά που αρθρώνονται κυρίως σε μια συγκεκριμένη ταξική ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης.

Θέλω να πω, είναι αδύνατον να καταλάβουμε τα συμβαίνοντα αναφερόμενοι τόσο λίγο στον καπιταλισμό και τόσο πολύ στην «περιφέρεια». Κυρίως στον Σόιμπλε και παρεμπιπτόντως στον Δασκαλόπουλο. Συνεχώς στο Γιουρογκρούπ και καμιά φορά το εξάμηνο στον ΣΕΒ. Διαρκώς στις γερμανικές και γαλλικές τράπεζες και καθόλου στην ένωση των ελληνικών τραπεζών και στα βιομηχανικά «μας» επιμελητήρια.

Αν συνεχίσουμε έτσι, θα έχουμε εντοπίσει εχθρούς της «χώρας» και θα έχουμε χάσει τους δικούς μας, τους ταξικούς εχθρούς. Το κίνημα (και των πλατειών) ή θα αποκτήσει την αναγκαία ταξική νότα ή θα γίνει παρανάλωμα του ίδιου του του πυρός, αντιμετωπίζοντας την πιο ταξική ελληνική κυβέρνηση όλων των εποχών ως τζουτζέδες των Γαλλογερμανών.

Η Αριστερά επιβάλλεται αντί να ασχολείται με την ορθή εθνική στάση έναντι των τοκοχρεολυσίων ή με το σωστό, για την περίσταση, νόμισμα, να κάνει το στοιχειώδες, τίποτε περισσότερο από αυτό που έθεσε προχθές ο Κον Μπεντίτ: να απαιτήσει, πριν από ο,τιδήποτε άλλο, να ανοιχθούν οι τραπεζικοί λογαριασμοί των πλούσιων Ελληναράδων στο εξωτερικό, να απαιτήσει, δηλαδή, από τα διάφορα ευρω-όργανα να διευκολύνουν τη «χώρα» να αποκτήσει πρόσβαση στον τεράστιο πλούτο της, που βρίσκεται εκτός συνόρων. Μετριοπαθείς υπολογισμοί ανεβάζουν τη, περί ής ο λόγος, ρευστότητα στα 2 τρισ. ευρώ –έξι φορές το ελληνικό ΑΕΠ. Με μια φορολόγηση της τάξης του 20% υπερκαλύπτεται το συνολικό δημόσιο χρέος.

Ας σκεφτούμε τι θα σήμαινε μια τέτοια κίνηση για τους Ευρωπαίους εργαζόμενους, που τόσο ευάλωτοι στην προπαγάνδα των λαϊκιστικών τους εντύπων, αλλά και των πολιτικών τους, αποδεικνύονται. Τι θα σήμαινε, δηλαδή, το μήνυμα πως τα «λεφτά υπάρχουν» και υπερεπαρκούν, αλλά αναζητούνται από τους λάθος ανθρώπους. Τι θα σήμαινε το σύνθημα «να πληρώσουν οι πλούσιοι» για την κρίση, σύνθημα με πανευρωπαϊκή αναφορά, μάθημα και για τους Γερμανούς εργάτες, που δέκα και χρόνια τώρα υφίστανται ακραία προληπτική λιτότητα, για να θριαμβεύει ο δικός τους ΣΕΒ.

Η κυβέρνηση μας δίνει μαθήματα για το τι σημαίνει να κάνεις συνεπή ταξική πολιτική. Σκοτώνεις μισθωτούς και συνταξιούχους, αλλά «περαιώνεις» καταλλήλως όσους επί δεκαετίες δεν πληρώνουν τίποτε. Για ετήσια φοροδιαφυγή των αφεντικών και των όχι ευάριθμων συμμάχων τους 30 δισ. «προβλέπεις» έσοδα 3-4 δισ. μέχρι το 2014. Συζητάς την κατάργηση του πόθεν έσχες για το μαύρο χρήμα –κι ας είναι από τράφικινγκ ή ναρκωτικά. Και, για να μην ξεχνιόμαστε και για την ταξικότητα του περιβαλλοντικού ζητήματος και για το εύρος των «συμμαχιών», νομιμοποιείς και τις αυθαίρετες βίλες, αλλά και μερικές εκατοντάδες χιλιάδες μεζονέτες.

Ας πάρουμε αυτά τα μαθήματα. Αλλιώς, και με στάση πληρωμών και με επιθετική αναδιαπραγμάτευση και με χάρισμα όλου του χρέους –έτσι, γιατί, όπως πολλοί «αντιιμπεριαλιστές» λένε, είμαστε εκλεκτός λαός-  δεν σωζόμαστε.

Ή «θα πληρώσουν αυτοί» ή δουλειά δεν γίνεται.
_____________ *Ο Χρήστος Λάσκος είναι οικονομολόγος, μέλος της Π.Γ. του ΣΥΝ.