Δυό λόγια για τον Ρωμανό

Του Σπύρου Σούρλα

Επειδή διαβάζουμε κάτι δήθεν 'ανθρωπιστικά' η 'κανονιστικά' κειμενάκια γιά τον Ρωμανό(γιά το 'δικαίωμα στην εκπαίδευση,βάσει του νόμου΄) και παρ'ότι το κείμενο της Αφροδίτης Κουκουτσάκη,κείμενο υπόδειγμα ,κατά την γνώμη μου,καλύπτει εν πολλοίς το θέμα ,δυό -τρία σχόλια..

 ..Από την μιά πλευρά οι νεοφιλελέρες ειρωνεύονται τον 'ληστή' αλλά και διάφοροι εξ ''αριστερών΄΄ λοιδωρούν το γεγονός πως προέρχεται από τα Β.Π.-φαίνεται πως πλέον αποκτήσαμε και ρατσισμό τόπου προέλευσης'-ενώ άλλοι χλευάζουν  την δήλωσή του ,πως βάζει το σώμα του ως 'φραγμό'.

 .Η ουσιαστική απεργία πείνας ,δηλαδή η εκούσια στέρηση τροφής,είναι μιά τραγική και μαρτυρική κατάσταση,που απαιτεί τεράστιο  σθένος γιά να γίνει ανεκτή .

Η απεργία πείνας αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο ενός ήδη ρημαγμένου σώματος ,που ζητά ξανά το όνομά του ως πρόσωπο,ως αυθύπαρκτη ύπαρξη  και όχι ως 'πράγμα',όπως απαιτεί ο 'σωφρονιστικός κώδικας'..που σε  απογυμνώνει  από τις ιδιότητές σου,και σε μετατρέπει σε σκέτη βιολογική οντότητα..

Ο Ρωμανός που έθαψε τον Αλέξανδρο ,έζησε την χειρότερη εμπειρία ,που μπορεί να νοιώσει ένας έφηβος...Είδε τον φίλο του ,τον 'κολλητό' ,να πεθαίνει ,δολοφονημένος εν ψυχρώ ,από 'όργανο της τάξης΄ ...

Τον 'συνόδεψε' νεκρό ως το τέλος,με ένα βλέμμα,επιφανειακά παγωμένο,γιά να μπορέσει να κρύψει τον πόνο τον 'αδύνατο να μιληθεί ως πόνος'..-όποιος έχει δει την σκηνή που η Αγαύη,στις 'Βάκχες' αναγνωρίζει τον καταξεσκισμένο Πενθέα,ίσως καταλάβει αυτό τον πόνο-

Επέλεξε τον δρόμο του ,δρόμο δύσκολο ,και μοναχικό ,δρόμο που δεν μπορεί να ενταχθεί στην 'πεπατημένη των κινημάτων' η της 'επανάστασης',γι αυτό και η από πολλές πλευρές καλοπροαίρετη(συχνά) αμηχανία...την στιγμή μάλιστα που από 'απέναντι' περιμένουν να κατασπαράξουν ,όχι μόνον αυτόν ,αλλά και όσους τον στηρίζουν ως 'συνεργούς'...

Το 'πρόβλημα Ρωμανός' δεν είναι 'ανθρωπιστικό',αλλά απολύτως πολιτικό,ακόμα και αν διαφωνεί κανείς με τον δρόμο που διάλεξε..Και δεν επιλύεται με επικλήσεις στο  σημερινό 'νομικό δίκαιο' που έχει πολλαπλά καταπατηθεί και ευλόγως,αφού έχει ως προέλευση τον ταξικό συσχετισμό δυνάμεων.

..Ο Ρωμανός είναι η τύψη μας (όχι η ενοχή,που αποτελεί μιά κατάσταση-κατασκευή της κυρίαρχης ιδεολογίας) και η αμηχανία μας μαζί ..Δεν είναι μόνο ζήτημα πολιτισμού η ΄Διαφωτισμού'.

.Είναι ζήτημα αποκατάστασης  του κατακερματισμένου σώματος σε σώμα -υποκείμενο που αγωνίζεται εναντίον  κάθε μορφής ιδρυματοποίησης και απονέκρωσης από τις ανθρώπινες ιδιότητές του και μόνον έτσι μπορεί να ειδωθεί και το αίτημα περί σπουδών..

Προφανώς και δεν επιθυμούμε έναν νεκρό Ρωμανό,αλλά την αποκατάστασή του ως πρόσωπο (από το προς και το Ομηρικό -Ωψ) που σημαίνει 'βλέπω προς' ,δηλαδή υπάρχω ως άτομο και ως σχέση με τον άλλον...

Είναι το λιγότερο που μπορούμε να πράξουμε γιά την τύψη μας...................και την δυσκολία μας να τον κατατάξουμε όπου θα βόλευε τον καθέναν...

Μπορούμε βέβαια και να τον ξεχάσουμε ,μιά λύση αρκούντως 'βολική' για πολλών ειδών γραφειοκρατίες..

'Στη χλόη λαγοκοιμάται κανένας δεν αποτολμά
Την πρώτη κίνηση όταν σε λίγο θα ξυπνήσει
Θα καταβροχθίσει τις σάρκες μας θα σιγήσει
Τους μνημοπομπούς κι όσο έλεγες πως χρειάζεται
Περίσκεψη και προσοχή τόσο απόμεινες
Τελείως έκθετος στις παρυφές της πόλης.'


Κλείτος Κύρου..

http://protovouliarigas.blogspot.gr/2014/11/blog-post_29.html

Πολιτική συμμαχιών ή πολιτική συναλλαγών;

Θαυμαστή ομοφωνία και ομοβροντία στην «Αυγή της Κυριακής». Το πρωτοσέλιδο θέμα, το ανυπόγραφο κύριο άρθρο, τα περισσότερα πολιτικά σχόλια της εφημερίδας… Όλα στην ίδια γραμμή: Αφήστε τα’ αστεία!! Πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να γίνουν εκλογές τώρα, διαφορετικά θα καταστραφούμε –χώρα και ΣΥΡΙΖΑ μαζί.

Ενδεικτικά παραθέτουμε: «Για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι μονόδρομος [αχ, αυτοί οι μονόδρομοι στο στόμα των αριστερών τώρα…] να επιβάλει το “ματ” με εκλογές τώρα». «Είναι αναγκαία η κατανόηση της πραγματικότητας που αλλάζει και της στιγμής που δεν πρέπει να χαθεί».

«Ζητούν κάποιοι να συμμετάσχουν στον αγώνα με τους μαχαιροβγάλτες και τους ζητούνται πιστοποιητικά πρότερου έντιμου βίου. Και αποδείξεις μελλοντικού έντιμου βίου» [ιδίως αυτό!] «Μερικοί αποκαλούν την επερχόμενη φάση αυτής της αναμέτρησης προεδρική εκλογή. Θα έπρεπε να την αποκαλούμε μάλλον προεδρική ευκαιρία».

«Η άλλη εκδοχή [από τη «συνεννόηση» με τη ΝΔ για πρόεδρο και εκλογές] είναι να αρνηθούμε κάθε συμβιβασμό και να κάνουμε εκκλήσεις στην κυβέρνηση να πέσει μόνη της». «Η εναλλακτική να μπλοκάρουμε την προεδρική εκλογή με άνοιγμα στους ανεξάρτητους έχει απορριφθεί, γιατί πριν διαφοροποιηθούν από το μνημόνιο, ήταν μνημονιακοί». «Δεν πειράζει, αν μαζέψει ο Σαμαράς τους 180, θα έχουμε ενάμιση χρόνο να το κουβεντιάζουμε, ενόσω ο Χαρδούβελης θα κόβει συντάξεις και ο Κυριάκος να απολύει κόσμο».

«Δεν είναι βέβαιο ότι υπάρχει στρατηγική νίκης. Ας μην ταλαντεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ και ας πάρει επιτέλους πρωτοβουλίες που θα διασπούν τις συμμαχίες του κυβερνητικού μπλοκ ενόψει και της εκλογής προέδρου (χωρίς) αντίληψη περίκλειστου φρουρίου».

Εν τω μεταξύ, από τις σελίδες της «Αυγής» και τις ενημερωτικές ζώνες του Κόκκινου 105,5 παρελαύνουν με δηλώσεις, άρθρα και συνεντεύξεις τους όλοι οι υπο συνεργασία απαραίτητοι πολιτικοί, πριν ακόμα συζητηθεί και αποφασιστεί κάτι σχετικό σε αρμόδια όργανα του κόμματος.

 

Για το καλό της χώρας και του ΣΥΡΙΖΑ…

 

Διαβάζεις και ξαναδιαβάζεις, λοιπόν, τα γραφόμενα και μένεις με την εκτύπωση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι έτοιμος να ανοίξει πανιά για την αυτοδυναμία, αξιοποιώντας τη συγκυρία της εκλογής προέδρου, και κάποιοι στενοκέφαλοι δεν τον αφήνουν. Και για να καταλάβουν κι αυτοί οι στενοκέφαλοι, επιστρατεύεται μέχρι κι ο Λένιν, που μας μιλάει για τη σημασία των συμβιβασμών και των συμμαχιών. Δεν του έχουν ακόμα αποδώσει εκείνο το γνωστό περί συμμαχίας ακόμα και με το διάβολο, αλλά, όπως πάει το πράγμα, δεν φαίνεται να τη γλιτώνει.

Πώς φτάνουν, όμως, να ανακατεύουν στο ίδιο καζάνι τις δοξασίες περί «στιγμών» και «ευκαιριών» με τη θεωρία περί συμμαχιών; Πώς γίνεται να ανάγεται η «στιγμή» και η «ευκαιρία» σε πολιτική βάση και κριτήριο των συμμαχιών; Και γιατί με τόση ελαφρότητα συγχέεται η πολιτική συμμαχιών με την εκλογική τακτική των συνεργασιών; Για τον απλούστατο λόγο ότι, με την επίκληση της μοναδικότητας της στιγμής και του «μονόδρομου», δεν χρειάζεται να συζητήσουμε ουσιαστικά. Χρειάζεται να κραυγάσουμε απλώς «υπέρ» ή «κατά» της «ευκαιρίας».

 

Μια έδρα για μια ψήφο

 

Τι ζητείται, όμως, από τον ΣΥΡΙΖΑ να κάνει; Απλά και καθαρά να συνδέσει με τον πιο άμεσο και ωμό τρόπο την ψήφο των ανεξάρτητων, ορισμένων εξ αυτών τουλάχιστο, με την υπόσχεση ότι όσοι θα συμβάλουν στη μη εκλογή προέδρου, θα συμπεριληφθούν στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές που έρχονται.

Είναι αυτή πολιτική συμμαχιών; Είναι μήπως εκλογική τακτική συνεργασιών; Είναι αυτή βάση για οποιαδήποτε συζήτηση, με οποιονδήποτε; Ή μήπως είναι η αναγέννηση της πελατειακής νοοτροπίας; Τι είναι η ψήφος που ζητάει ο ΣΥΡΙΖΑ από τους πολίτες για να μεταφέρεται στο παζάρι και να ανταλλάσσεται με την ψήφο του καθενός στην εκλογή προέδρου; Προίκα που μπορεί να την κάνει ό,τι θέλει; Δεν σας θυμίζει όλο αυτό τη γνωστή ιησουίτικη αρχή «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»; Ακόμη κι αν το είχε πει ο Λένιν, οφείλαμε να το είχαμε απορρίψει, πηγαίνοντας του ως δικαιολογητικά τα χαΐρια των καθεστώτων του «υπαρκτού-ανύπαρκτου».

Κι αυτή η απλουστευτική γελοιοποίηση των όποιων αντιρρήσεων έναντι αυτής της ευκαιριακής λογικής; Πόσο ανανεωτικό είναι να μετατρέπεις σε καρικατούρα την άλλη άποψη, για να επιβάλεις τον ευκαιριακό «μονόδρομο»; Ξέρω πολλούς από αυτούς που έχουν αντιρρήσεις, οι οποίοι έχουν πολύ πιο ανοιχτό μυαλό, πιο ανοιχτά μάτια και πιο ανοιχτή αντίληψη για την ευρύτητα των συμμαχιών και των συνεργασιών από αρκετούς μονοδρομικούς. Με τη στάση τους, με την επιμονή τους, κι όχι με τα λόγια μόνο, έχουν βοηθήσει τον ΣΥΡΙΖΑ να γίνει αυτό το ευρύ, ριζοσπαστικό, ενωτικό εγχείρημα, που ίσως καταγραφεί στην ιστορία σαν απαρχή της άρσης του ιστορικού σχίσματος της ευρωπαϊκής αριστεράς. Πολύ πριν υπάρξει στον ορίζοντα οποιαδήποτε «στιγμή» ή «ευκαιρία». Αλλά δεν είναι διατεθειμένοι να τον απαξιώσουν μεταμορφώνοντάς τον σε άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, του νομίσματος της πιο αφόρητα επικρατούσας αντίληψης για την πολιτική.

 

Έντιμη στάση

Γιατί δεν μπορεί, άραγε, ο ΣΥΡΙΖΑ, με τον πιο καθαρό τρόπο, να διακηρύξει δημόσια ότι, για συγκεκριμένους πολιτικούς λόγους, ζητάει από κάθε ανεξάρτητο βουλευτή και από κάθε κοινοβουλευτική ομάδα που επιδιώκει τη δημοκρατική ανατροπή των μνημονίων, να μην ψηφίσουν πρόεδρο δημοκρατίας σ’ αυτή τη Βουλή; Χωρίς να τους υποσχεθεί τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από μια συζήτηση για τη χάραξη κοινής πορείας με όσους μπορούν να βρουν βασικά, ουσιώδη κοινά στοιχεία στη βάση του προγράμματός του, πριν ή μετά τις εκλογές. Και, πάντως, να μην τους υποσχεθεί ως αντάλλαγμα για την αρνητική τους ψήφο μια έδρα στη νέα Βουλή. Αυτό θα κριθεί, θα εξαρτηθεί και από άλλους παράγοντες και όχι μόνο από μια ψήφο στη διαδικασία προεδρικής εκλογής. Από ποιον θα κριθεί; Από αυτούς που κατά το καταστατικό του ΣΥΡΙΖΑ αποφασίζουν για τα ψηφοδέλτιά του. Τόσο απλά. Είναι μια έντιμη στάση –και από τις δύο πλευρές– που θα εκτιμηθεί πολύ περισσότερο από όποια ταχυδακτυλουργία.

Ναι, είναι ευκαιρία, τελικά, η διαδικασία προεδρικής εκλογής. Ευκαιρία να δείξει ο ΣΥΡΙΖΑ αν είναι ένα κόμμα που μπορεί να χειριστεί πολιτικά τα κρίσιμα ζητήματα και όχι με τη λογική της πελατειακής πεπατημένης. Ότι δεν είναι «μία από τα ίδια».

 

Χ. Γεωργούλας

Τα ανθρώπινα δικαιώματα ούτε αναστέλλονται ούτε διαπραγματεύονται!

Η κατάσταση της υγείας των Ρωμανού - Κωστάρη είναι διαρκώς επιδεινούμενη και κανείς δεν μπορεί να κρύβεται πίσω από μεμονωμένες δηλώσεις στελεχών.

Είναι προφανές πως το σύστημα επιδιώκει να στείλει ένα μήνυμα τιμωρίας και τρομοκράτησης και είναι επίσης προφανές πως ο κόσμος της Αριστεράς επιβάλλεται να τους το Επιστρέψει. 

Απαιτούμε την ΑΜΕΣΗ επαναφορά - αποκατάσταση του δίκαιου - νόμιμου αιτήματος τους για εκπαιδευτικές άδειες προκειμένου να σταματήσει το καθεστώς απομόνωσης που τους έχει επιβληθεί.

Εάν σήμερα σταθούμε αδιάφοροι το αύριο θα είναι ακόμα πιο μαύρο, σειρά θα πάρει η οποιαδήποτε μορφή δράσης. 

Η αποσύνδεση από την δημοκρατία έχει ήδη συντελεστεί και τα πρόσφατα γεγονότα στην πορεία του Πολυτεχνείου και τις Σκουριές επιβεβαιώνουν την φύση του μηνύματος που μας στέλνουν.

Δωρεάν εργασία;,

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη


Τον Ιανουάριο του 2006 επέστρεψα στην Ελλάδα μετά από απουσία αρκετών χρόνων και ξεκίνησα να δουλεύω σε μια εφημερίδα που λεγόταν εκείνη την εποχή »Ο Κόσμος του Επενδυτή» (από τότε έχει αλλάξει όνομα 2-3 φορές, κάθε φορά που τα χρέη προς τους εργαζόμενους διογκώνονται και οι εκδότες θέλουν να την κυκλοφορούν χωρίς να πληρώσουν).
Οταν μετά από κάποιες εβδομάδες επισκέφτηκα τον διευθυντή σύνταξης, έναν απερίγραπτο γαμπρό του Κουρή ονόματι Καψαμπέλη, να τον ρωτήσω τι σκέφτεται να κάνει με την πληρωμή μου, μού απάντησε: «Ποια πληρωμή; Με όσα σου μαθαίνω εδώ, θα έπρεπε να με πληρώνεις εσύ!». Κατέβηκα έξαλλος στη θέση μου και διηγήθηκα στους συναδέλφους μου τον διάλογο. «Α, καλώς όρισες στον πλανήτη ΜΜΕ», έλεγε ειρωνικά ο ένας. «Τι μαλάκας», σχολίαζε συγκαταβατικά ο άλλος. Υπήρχαν όμως κι εκείνοι που μου έλεγαν ότι δεν πρέπει να εκνευρίζομαι, ότι έτσι γίνεται στον Τύπο, δουλεύεις 2 ή 3 μήνες τσάμπα, αλλά μετά βρίσκεις τη θέση σου στο χώρο και όλα καλά. Κι ακόμα ότι αυτή η πρακτική «προστατεύει τον χώρο από την παρουσία παρείσακτων και μένει μόνο όποιος αξίζει στ’ αλήθεια».
Πράγματι, αυτή η πρακτική συνηθιζόταν -και συνηθίζεται ακόμα- στα ΜΜΕ. Και δεν είναι τυχαίο ότι τα σωματεία που την αποδέχονταν είναι τα ίδια σωματεία που τα τελευταία 4 χρόνια έφαγαν αμάσητες χιλιάδες απολύσεις και ακόμα περισσότερες ατομικές συμβάσεις και όταν έφτασε η ώρα εξέλεξαν και στη διοίκησή τους όσους υπερασπίστηκαν και τις απολύσεις και τις ατομικές συμβάσεις. Ετσι, ώστε σήμερα να μην υπάρχει πια κανένας «χώρος», εκτός βέβαια αν νοείται ως τέτοιος ένα νεκροταφείο ελεφάντων, στο οποίο κανείς δεν μπαίνει και αρκετοί βγαίνουν, όπου αν έχεις δουλειά λες ευχαριστώ, αν παίρνεις 500 ευρώ κάνεις και υπόκλιση, κι αν πληρώνεσαι και στην ώρα σου έχεις κάνει λάθος, δεν είσαι δημοσιογράφος, κάποια άλλη δουλειά κάνεις και δεν το θυμάσαι.
Για κάτι τέτοια άλλωστε, εγώ και κάτι φιλαράκια μου, όταν μας ρωτάνε τι δουλειά κάνουμε, προτιμάμε ως απάντηση το «πιανίστας σε μπουρδέλο», που προσδίδει μια κάποια μεγαλύτερη αξιοπρέπεια.
Τη θυμήθηκα εκείνη την ιστορία όταν διάβασα την πρόταση του Λοβέρδου προς τους εκπαιδευτικούς, να καλύψουν εθελοντικά με δωρεάν ώρες τα κενά στα σχολεία, με αντάλλαγμα κάποια μόρια που θα τους χρησιμεύσουν στους ανύπαρκτους διορισμούς και τις αναπληρώσεις.
Δεν με εκπλήσσει η πρόταση. Ο Λοβέρδος είναι από τους ανθρώπους που αν τον έβλεπα να πνίγεται στα ρηχά της θάλασσας δεν θα έπεφτα να τον βοηθήσω, εξαιτίας του ρίσκου να είναι κρύο το νερό. Δεν θα πάψω ωστόσο να εκπλήσσομαι από την παρουσία εργαζομένων που είναι διατεθειμένοι να κάνουν τους δουλοπάροικους – και φαίνεται ότι κι αυτή τη φορά υπάρχουν υποψήφιοι. Ετσι τουλάχιστον διαισθάνομαι και έτσι με βεβαιώνουν άνθρωποι που δραστηριοποιούνται στον χώρο της εκπαίδευσης και δεν έχω λόγο να μην τους πιστέψω.
«Κακό του κεφαλιού τους», θα έλεγε κάποιος. Αυτή είναι μια λάθος οπτική, που αντιλαμβάνεται τη «δωρεάν εργασία» (στον Τύπο, στην εκπαίδευση ή οπουδήποτε αλλού) ως μια προσωπική επιλογή, που βασίζεται σε ένα συνδυασμό αφέλειας και απελπισίας εκείνου που την επιλέγει και δεν αφορά σε τελικά ανάλυση κανέναν άλλον. Μόνο που αφελής είναι επίσης και αυτή η οπτική. Και το παράδειγμα των ΜΜΕ, και του ρόλου που βρέθηκε να παίζει αυτού του τύπου η εργασία στη διάτρηση των εργασιακών δικαιωμάτων, είναι ένα καλό παράδειγμα.
Η επιλογή να δουλεύεις δωρεάν, σε οποιαδήποτε εργασία, δεν είναι μια επιλογή για τον εαυτό σου. Είναι μια επιλογή που χτυπάει ευθέως όλους τους συναδέλφους σου και τελικά όλη την εργατική τάξη, γιατί μειώνει την αξία της εργασίας και δυσχεραίνει τη διαπραγματευτική δύναμη κάθε ενός άλλου εργαζομένου.
Η δωρεάν εργασία δίνει στην εργοδοσία (κρατική ή ιδιωτική) όλα τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της ανεργίας (σε ό,τι αφορά τα εργατικά δικαιώματα) χωρίς να της στερεί όσα της στερεί η ανεργία (εφόσον η δουλειά γίνεται). Υπό κάθε έννοια, λοιπόν, όποιος δέχεται να δουλεύει δωρεάν, πολύ περισσότερο από «εθελοντής εργαζόμενος» είναι ένας εθελοντής κομάντο του Κεφαλαίου στον πόλεμό που αυτό διεξάγει εναντίον μας. Κι αν δεν το ξέρει, πρέπει να του το πούμε.
Νομίζω ότι είναι βασική υποχρέωση των εκπαιδευτικών συνδικάτων (και όχι περιοριστικά – ούτε για την εκπαίδευση ούτε για τα συνδικάτα) να το κάνουν σαφές αυτό, με εγκυκλίους σε σχολεία, με κινητοποιήσεις και με απεργίες. Να κάνουν σαφές ότι όποιος δεχτεί να δουλέψει τσάμπα είναι κάτι χειρότερο από απεργοσπάστης: είναι πολεμιστής ενάντια στην τάξη του. Να το κάνουμε παντού γνωστό αυτό και να το εξηγήσουμε. Πραγματικά, με ειλικρινή διάθεση, άνθρωπο τον άνθρωπο, σχολείο το σχολείο, γονιό τον γονιό. Μέχρι να μη μπορεί κανείς να πει ότι δεν ήξερε ή δεν κατάλαβε.
Μετά, όποιος πάει να δουλέψει τσάμπα, ναι: Πίσσα και πούπουλα.

Οι ιδέες και οι αγώνες για να ζήσουν χρειάζονται οργάνωση (σύνθημα-αφίσα της ΕΚΟΝ Ρ.Φ.)

Ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ καλπάζει προς την κατάκτηση της κυβέρνησης και απ’ ότι φαίνεται με αυτοδυναμία, παρατηρείται μια πρωτοφανής αναντιστοιχία. Ο οργανωμένος κόσμος του κόμματος (αλλά και της νεολαίας του) είναι ελάχιστος σε σχέση με τα ήδη καταγεγραμμένα εκλογικά ποσοστά του. Ούτε, φυσικά, το ΠΑΣΟΚ, ούτε καν η ΝΔ στις καλές τους πολιτικές φάσεις δεν είχαν σημειώσει τέτοια αναντιστοιχία. Ούτε καν το ΚΚΕ Εσωτερικού, ένα κόμμα μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας ήταν σε τέτοια κατάσταση. Αντίθετα, το έβρισκες παντού ως οργανωμένη δύναμη. Στις συνοικίες, στα χωριά, στους εργασιακούς χώρους, όπου τα μέλη του έπαιρναν πρωτοβουλίες δημιουργίας συνδικαλιστικών παρατάξεων ταξικών, αγωνιστικών και αυτόνομων. Τα μέλη, μέσω των οργανώσεών του, συντηρούσαν και εν πολλοίς διόρθωναν τη γραμμή του, τροφοδοτώντας με κοινωνικό οξυγόνο το κόμμα και την πολιτική του παρουσία.
Σήμερα, οι λίαν ισχνές σε μέλη οργανώσεις του στην καλύτερη περίπτωση χρησιμοποιούνται ως εκλογικό εργαλείο ή για να μεταφέρουν προς την κοινωνία πολιτικές πρωτοβουλίες που εκπορεύονται κεντρικά, όπως για τον ΕΝΦΙΑ ή τις παραλίες. Ως εκ τούτου, δεν ανοίγονται στο κοινωνικό γίγνεσθαι ως κύτταρα ενός πολιτικού οργανισμού ούτε στην εφαρμοστέα πολιτική, ούτε, ως συνέπεια του πρώτου στο άνοιγμα για τη στρατολόγηση μελών (προφανώς με προσοχή για να μη γίνουν πλυντήρια). Το φαινόμενο, δηλαδή, του πολιτικού σκαντζόχοιρου.

Κακές επιδόσεις στις αυτοδιοικητικές εκλογές

Οι άμεσες πολιτικές συνέπειες ήταν το πρόσφατο αποτέλεσμα των αυτοδιοικητικών εκλογών. Σχεδόν παντού, η εκλογική επίδοση των σχημάτων μας, που δημιουργήθηκαν στη συντριπτική τους πλειοψηφία τρεις – τέσσερις μήνες πριν το άνοιγμα της κάλπης, ήταν αποκαρδιωτική. Έχει ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι σε περιοχές όπου κατέγραψε στις ευρωεκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ τα υψηλότερα ποσοστά του, είχαμε τα χειρότερα αυτοδιοικητικά αποτελέσματα.
Εδώ βέβαια να τονιστεί ότι η κεντρική γραμμή του κόμματος ήταν προβληματική, όπως συνοψίστηκε από τα συνθήματα «τρεις κάλπες μια επιλογή» ή το «Στις 25 ψηφίζουμε, στις 26 φεύγουν». Γραμμή που έπασχε πολιτικά, αλλά και δημιουργούσε ιδεολογική οπισθοδρόμηση, θεωρώντας ότι οι δημοτικές κινήσεις που στηρίζουμε δεν είναι αυτόνομες, αλλά κομματικό γρανάζι. Είναι προφανείς οι ευθύνες του κέντρου για την καταστροφική καθυστέρηση των επιλογών στους δύο βαθμούς αυτοδιοίκησης. Η ΚΕ πρέπει να δεσμευτεί ότι θα αποφασίζει για τις αυτοδιοικητικές κινήσεις που θα στηριχθούν, τουλάχιστον δύο χρόνια πριν τις εκλογές. Αλλά και μετά το αποτέλεσμα δεν συζητήθηκε κεντρικά, ούτε, ως συνέπεια, ζητήθηκε από τις οργανώσεις να εκτιμήσουν το συνολικό και τα τοπικά αποτελέσματα. Έτσι, για πολλές οργανώσεις οι εκλογές αυτές ήταν σαν να μην υπήρξαν σε συλλογικό επίπεδο.

 Να κτυπηθεί ο παραγοντισμός

Συναφές θέμα είναι ο παραγοντισμός και η εξ αυτού σύγκρουση στελεχών, όπου πολλές φορές ανοίγονται πολιτικά ζητήματα, περισσότερο προσχηματικά, παρά ως σύγκρουση πολιτικού διακυβεύματος.
Αλληλοεπηρεαζόμενο ζήτημα είναι η αυτονόμηση και ο παραγοντισμός υποψηφίων βουλευτών, όπως έγινε και στις εκλογές του 2012. Επειδή το δέλεαρ είναι μεγάλο, τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ προχωρά ακάθεκτα για κυβέρνηση, αν δεν ληφθούν μέτρα θα δούμε καταστάσεις που θα ομοιάζουν με αυτές που έχουμε δει στα συστημικά κόμματα. Χρειάζεται επομένως να συνταχθεί από την Κ.Ε ένας κώδικας δεοντολογίας, ένα πλαίσιο δηλαδή αρχών και δεσμεύσεων για τους υποψήφιους και τους εκλεγμένους βουλευτές, που θα αφορά την προεκλογική εμφάνιση, τις δαπάνες, αλλά και τη βουλευτική δραστηριότητα.

 «Γίνε το κόμμα στο χώρο σου»

Ιδιαίτερη σημασία έχει η οικονομική συνδρομή από τα μέλη και τους φίλους. Η Κ.Ε πρέπει να αποφασίσει την έναρξη οικονομικής εξόρμησης, γεγονός που θα ανακουφίσει το κόμμα από το οικονομικό στρίμωγμα, αλλά και ως πολιτική πράξη μεγάλης σημασίας για τα μέλη και για τον κόσμο που απευθυνόμαστε. Το παραπάνω σύνθημα, ουσιαστικά συμπύκνωνε τη ρήση του Γκράμσι «να αποτελέσει(η οργάνωση) ένα θαυμαστό σχολείο πολιτικής και διοικητικής εμπειρίας, πλαισιώνοντας τις μάζες..» Ο Γκράμσι δεν θεώρησε μόνο την εσωκομματική δημοκρατία ως απαραίτητη λειτουργία, αλλά και για την ενοποίηση της ηγεσίας και της βάσης του κόμματος. Με άλλα λόγια, οι οργανώσεις πρέπει να γίνουν κύτταρα ενός δημοκρατικού κόμματος, που δε θα αναλύει μόνο, αλλά θα κρίνει τις αποφάσεις της ηγεσίας, θα παίρνει πρωτοβουλίες, δημιουργώντας μια αμφίδρομη, οριζόντια και κάθετη δημοκρατική και αποδοτική σχέση, πολλαπλά χρήσιμη και για τη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά και το κίνημα που βρίσκεται, δυστυχώς σε βαθιά ύφεση μπορεί να επηρεαστεί από πρωτοβουλίες της οργάνωσης, γενόμενη ο εμβρυουλκός της αναγέννησης τους.
Η απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ για περιφερειακές συνδιασκέψεις, σ’ όλη τη χώρα, με συμμετοχή κοινωνικών και επιστημονικών φορέων, είναι ευκαιρία να οργανωθεί σωστά, αποδοτικά, δυναμικά και αξιοποιήσιμα από τις οργανώσεις. Τέτοιες πρωτοβουλίες και άλλες που θα πάρουν οι οργανώσεις με φαντασία, ευρηματικότητα, με τις αξίες και τη στρατηγική μας θα οδηγήσουν το κόμμα μας στην κατάκτηση της ηγεμονίας ενοποιώντας τις κοινωνικές αντιθέσεις. Τελειώνοντας παραθέτω μια παράγραφο που έγραψε ο Άγγελος Ελεφάντης το 2008, αρκετά παλιά σε σχέση με τις καταιγιστικές εξελίξεις που μεσολάβησαν, αλλά διατηρεί πλήρως την επικαιρότητά του: «πρέπει αυτή τη λαϊκή διαθεσιμότητα που “ξεχύνεται” καταπάνω στο κόμμα να την οργανώσει, να δράσει για την πολιτικοποίησή της, να της αποδώσει προσίδιους ρόλους, να την καταστήσει ικανή να κερδίσει τη μεγάλη λαϊκή συναίνεση, να την εφοδιάσει με τις απελευθερωτικές ιδεολογίες και πρακτικές, που θα αγωνισθεί να ανασυγκροτήσει τη χειμαζόμενη πολλαπλώς χώρα μας. Kαι τη ζωή μας. Να κάνουμε όλοι “μια ευγενή χρήση της ζωής” μας».

 Μάκης Μπαλαούρας

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ της Πρωτοβουλίας "ΡΗΓΑΣ ΦΕΡΑΙΟΣ"

Χαιρόμαστε ιδιαίτερα για το ενωτικό κλίμα που επικράτησε στην τελευταία Κ.Ε. η οποία σε πλήρη απαρτία (έλειψαν μόνον στην ψηφοφορία 65 σύντροφοι στους 200 ... ευχόμαστε να είναι όλοι καλά στην υγεία τους) επικύρωσε τις αποφάσεις του Συνεδρίου και εκτός των άλλων επικύρωσε την μετατροπή του ΤΑΙΠΕΔ σε "λαϊκή μεταρρυθμιστική αρχή".
Παρέμεινε ανοικτή μιά μικρή λεπτομέρεια που αφορά τις "συμμαχίες".
...

Προφανώς οι σύντροφοι σε αυτό το ασήμαντο ζήτημα δεν είχαν μπροστά τους την απόφαση του Συνεδρίου.
Ευελπιστούμε πως το ιδιο ενωτικό κλίμα θα επικρατήσει και στο ζήτημα των συμμαχιών και ότι θα τηρηθεί και εκεί η απόφαση του συνεδρίου

Η Linke μεταξύ Ερφούρτης και Πότσνταμ

Του Νίκου Σκοπλάκη
Στις 14 Σεπτεμβρίου, οι εκλογές για τα κρατιδιακά κοινοβούλια του Βραδεμβούργου και της Θουριγγίας έφεραν το αριστερό κόμμα της Γερμανίας ενώπιον νέων προκλήσεων. Ιδιαίτερη βαρύτητα, από εκλογική άποψη, αλλά και στο επίπεδο των πολιτικών εντυπώσεων, έχει το ποσοστό που συγκέντρωσε η Linke στη Θουριγγία. Από το 9,9% του 1990 μέχρι το 28,2% του 2014, η Αριστερά κατοχύρωσε στο «ανατολικό» ομοσπονδιακό κρατίδιο μια αξιόλογη κοινωνική επιρροή. Παρά το κλίμα της αντικομμουνιστικής υστερίας και των ακροδεξιών επιθέσεων, η ιδεολογική και πολιτική συγκρότηση της Αριστεράς διεκδίκησε πρωταγωνιστική παρουσία.
Καθοριστικό από αυτή την άποψη ήταν το στίγμα της δραστηριοποίησης όλο το προηγούμενο διάστημα, όπως αποτιμάται επιγραμματικά από το στέλεχος της Linke, Βουλφ Γκάλερτ: «Αξίζει να εκπροσωπούμε επιθετικά τις θέσεις μας, η Θουριγγία είναι μια πειστική απόδειξη γι’ αυτό». Η απεύθυνση της Linke, σε συνάρτηση με τη δυσαρέσκεια για τη συγκυβέρνηση CDU και SPD στο κρατίδιο, συνέτεινε στην κατάρρευση της SPD. Σύμφωνα με υπολογισμούς, 27.000 πρώην ψηφοφόροι της SPD ψήφισαν για πρώτη φορά Linke σε αυτές τις εκλογές.
Το μίκρο-καπιταλιστικό πλέγμα της Θουριγγίας
Η CDU της Θουριγγίας, που μόνη ή μαζί με τους σοσιαλδημοκράτες κυβερνά αδιατάρακτα από το 1990, εκπροσωπεί το μικρο-καπιταλιστικό πλέγμα του κρατιδίου υπό τον πιο αναχρονιστικό ιδεολογικό μανδύα, με πελατειακά δίκτυα και διαφθορά. Χωρίς να αφομοιώσει τυπικά τους σοσιαλδημοκράτες, τούς προσάρμοσε στη διαιρετική της τομή. Η υπερσυντηρητική πόλωση προεκλογικά μετακύλησε σε εκείνους το κόστος και της επέτρεψε μεγαλύτερη συσπείρωση, για να φτάσει στο 33,5% από 31,2% το 2009. Βρίσκεται, ωστόσο, πολύ μακριά από την επιδιωκόμενη ανάκτηση του 43% που είχε το 2004 ή πολύ περισσότερο του 51% που είχε το 1999. Η βεβαιωμένη από επίσημο πόρισμα συγκάλυψη της ναζιστικής σπείρας NSU από την υπηρεσία για την προστασία του συντάγματος στη Θουριγγία επέφερε πλήγμα στην κυβερνητική CDU. Η ταυτόχρονη παρακολούθηση του επικεφαλής του αριστερού ψηφοδελτίου, Μπόντο Ράμελο, αποδεικνύει προς ποιο άκρο γέρνουν οι Χριστιανοδημοκράτες. Η Linke χρειάζεται να δείξει πολύ μεγάλη προσοχή μπροστά στην ανάγκη για πολιτική αλλαγή στο κρατίδιο υπό την ηγεμονία της Αριστεράς.
Δεινή ήττα για τη Linke
Στη Θουριγγία, όπου διασταυρώθηκαν δύο διαφορετικές εκδοχές κομματικής οικοδόμησης, είναι σημαντικό να διατηρηθεί το στίγμα ανταγωνιστικής αριστερής πολιτικής, το οποίο φαλκιδεύτηκε την προηγούμενη πενταετία στο-επίσης «ανατολικό»-Βραδεμβούργο, επιφέροντας δεινή ήττα για τη Linke. 115.000 πρώην ψηφοφόροι της διόγκωσαν την αποχή, ενώ 19.000 κατευθύνθηκαν στην «Εναλλακτική για τη Γερμανία». Πριν από πέντε χρόνια, ο μεταρρυθμιστικός ρεαλισμός της εσωκομματικής τάσης «Φόρουμ Δημοκρατικού Σοσιαλισμού» εισηγήθηκε θριαμβευτικά τη συγκυβέρνηση με τους κατεστημένους από το 1990 σοσιαλδημοκράτες. Το 27,2% της αριστερής δυναμικής αθροίστηκε επικουρικά στη νεοφιλελεύθερη διαχείριση. Για την αναιμική προσθήκη αριστερών αιτημάτων, η Αριστερά περιέστειλε την ιδεολογική της παρέμβαση και συνέπραξε στη «χρηστή δημοσιονομική διαχείριση» υπέρ του κεφαλαίου. Η υποχώρηση της Linke από προγραμματικές θέσεις για το περιβάλλον, τη γεωργία, την ενεργειακή πολιτική αύξησαν την αναξιοπιστία της. Η κατακρήμνισή της στο 18,6% και στην τρίτη θέση για πρώτη φορά μετά το 1999 δηλώνει τη χαμένη της υπόληψη σε σχέση με το 2009.
Δεξιά στροφή
Οι ισορροπίες του πολυκομματισμού οδηγούν αρκετούς στο όχι αβάσιμο συμπέρασμα για δεξιά στροφή στη Γερμανία. Σημασία για την Αριστερά έχει ο άξονας ερμηνείας ως προς τη σωστή τοποθέτηση των διαιρετικών τομών. Η σκληρά νεοφιλελεύθερη FDP κατέρρευσε, ενώ η συμπίεση της φασιστικής NPD κάνει ορισμένους αναλυτές να βλέπουν «φαιόχρωμο σωρό ερειπίων». Εντούτοις, η «Εναλλακτική για τη Γερμανία», με το 12,2% στο Βραδεμβούργο και το 10,6% στη Θουριγγία, φαίνεται να ενσωματώνει τόσο τα ιδεολογήματα του επιθετικού νεοφιλελευθερισμού όσο και της παραδοσιακής ακροδεξιάς. Η αρχή της ακλόνητης ανισότητας στην κατανομή του πλούτου εφαρμόζει την πολιτική της επινοητικότητα με την ψευδεπίγραφη «Εναλλακτική». Χειραγωγήσιμοι φορμαλισμοί εθνικής αναδίπλωσης και κοινωνικού αυτοματισμού την εδραιώνουν στο έδαφος της σύγχυσης και της απογοήτευσης. Ο Ντάβιντ Μεμπνόσκι και η Γιούλια Φέρστερ παρατηρούν ότι «ο λαϊκισμός του ανταγωνισμού καθιστά δυνατή τη συμμαχία μεταξύ της σωβινιστικής ακροδεξιάς και του αστικού μεσαίου χώρου».
Η συγχώνευση επιχειρηματιών, τεχνοκρατών από εργοδοτικές οργανώσεις και φασιστών με γραβάτα στον δεξιό λαϊκισμό της ταυτότητας μπορεί να αποτελέσει μεσοπρόθεσμα τον σύμμαχο, ώστε να διατηρηθεί η θέση ισχύος του νεοφιλελεύθερου συντηρητισμού. Το διφορούμενο περιεχόμενο και το ελαστικό περίγραμμα σε μια αριστερή «εθνική στρατηγική» δεν φρενάρουν αλλά επιταχύνουν τέτοιες τάσεις. Ο ταξικός προσδιορισμός, η συνεκτική αριστερή πολιτική σε τοπικό και ευρωπαϊκό επίπεδο αποτελούν ζητούμενα για να μην βρεθεί συνολικά η Αριστερά ανάμεσα στη σφύρα της αναξιοπιστίας και τον άκμονα της συντηρητικής αναδιάταξης. Τα συμπεράσματα από την Ερφούρτη και το Πότσνταμ δεν αφορούν μόνο τη Γερμανία.

Η βιτρίνα των ψευδαισθήσεων έχει ρωγμές, του Νίκου Σκοπλάκη

Τη νύχτα της 14ης Ιουλίου 1789, ο Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ ρώτησε τον δούκα του Λιανκούρ: «Είναι, λοιπόν, εξέγερση;». «Όχι, μεγαλειότατε, είναι επανάσταση», απάντησε ηττοπαθώς ο δούκας του Λιανκούρ. Δυστυχώς, δεν είχε πρόχειρο το άρθρο της Σώτης Τριανταφύλλου, «Φασίστες στον καθρέφτη», το οποίο αποκαλύπτει με αδυσώπητη ενάργεια στο ανθρώπινο γένος το ανατρεπτικό μένος της Γαλλικής Επανάστασης απέναντι σε εκείνο το φιλάνθρωπα απολυταρχικό και δυναστικά γλυκύ ancien régime: «Κι όμως, με τη διαύγεια που αποκτάμε εκ των υστέρων, μπορούμε να δούμε τον ολοκληρωτικό, τρομοκρατικό, εθνικιστικό και συνωμοτικό χαρακτήρα της γαλλικής επανάστασης, η οποία ξεπέρασε σε αγριότητα το παλιό καθεστώς της μοναρχίας». Γιρονδίνοι, γιακωβίνοι, κορδελιέροι κι αβράκωτοι, πίσω και σας έφαγε!
Είναι, βεβαίως, γνωστό ότι κάθε ευγενές αναλυτικό τουρλού μπορεί να ανακατέψει άκριτα και αδίστακτα το σύνθετο ιστορικό υλικό μιας πολύπλοκης περιόδου, που ουσιαστικά εκτείνεται από το 1789 μέχρι το 1848, για να στειρώσει τα επαναστατικά φαινόμενα κοινωνικής απελευθέρωσης και πολιτικής δημοκρατίας σε ισοπεδωτικές αναγωγές. Στα τετριμμένα μοτίβα της ψευδο-ιστορίας, το ανορθολογικό προβάλλεται εκ των προτέρων ως διαύγεια της «κοινής λογικής», ορίζοντας τον τόνο με τον οποίο το εκάστοτε «παλαιό καθεστώς» θα εξασφαλίζει υπέρ αυτού την ομοιογενοποίηση του κοινωνικού φαντασιακού. Ίσως σκεφτείτε ότι αυτά τα αναλυτικά μέσα είναι ευτελή. Αλλά έτσι είναι αυτά τα μέσα – διότι είναι απολύτως ανάλογα προς τις ευτελείς τους σκοπιμότητες. Κυριότερη σκοπιμότητα ανάμεσά τους είναι να κολακευτεί ο επιθετικός νεοσυντηρητισμός «μικρών ανθρώπων», οι οποίοι ανακουφίζονται όταν η χείριστη δυνατή διαστρέβλωση της ιστορίας πετάει στο μπλέντερ τους αριστερούς-σαν-φασίστες και τους κοινωνικούς επαναστάτες-σαν-φασίστες: ο νεοφιλελεύθερος φονταμενταλισμός τους, η τρέντι μούχλα τους και η ροπή τους προς «σοβαρές χρυσές αβγές» έχουν ανάγκη από κυρίαρχες βιτρίνες ψευδαισθήσεων, οι οποίες αντανακλούν τις πραγματικές αντιθέσεις στα μέτρα τους. Η ψευδής ιστοριοπλαστική δύναμη του θυμικού τους μεταλλάσσει τα πάντα σε έναν «ετεροχρονισμένο εξορθολογισμό του παραλόγου», για να το διατυπώσουμε με τα λόγια του Τέοντορ Λέσινγκ.
Ένα τέτοιο παράδειγμα μάς έρχεται από τη Γαλλία, με την ιστοσελίδα «Boulevard Voltaire». Το όνομα του Βολταίρου χρησιμοποιείται ως φιλελεύθερη επίστρωση για μια ρητορική σύμφυτη με την περιοριστική πολιτική της νέας (ακρο)δεξιάς. Ένας πρώην συνεργάτης της ιστοσελίδας, ο κλινικός ψυχολόγος Ντιντιέ Πλε, αναφέρει σε άρθρο του στην εφημερίδα «Le Monde» (22.10.2012), τα εξής χαρακτηριστικά για τους λόγους που διέκοψε κάθε συνεργασία: «Ο γάμος των ομοφυλοφίλων δαιμονοποιείται, η έκφραση “ρατσισμός κατά των λευκών” αξιοδοτείται, η ισλαμοφοβία καθίσταται κοινόχρηστη [...]. Θέσεις μισαλλόδοξες, θέσεις του Βολταίρου ούτε για πλάκα!» (ολόκληρο το κείμενο εδώ).
Όπως φαίνεται, αυτή η ιστοσελίδα μισαλλόδοξης ρητορικής με παραπλανητική προμετωπίδα τον Βολταίρο χρησιμοποιεί το σόφισμα του καθρέφτη για να εξομοιώσει τους αντιφασίστες με τους φασίστες και για να παραχαράξει τις αξίες της antifa. Σε ένα ρυπαρογράφημα με τίτλο «Ο αντιφασισμός στον καθρέφτη» (23.2.2014), και οι αντιφασίστες παραδίδονται έτσι βορά στο κοινό του «νόμου και της τάξης: «Βεβαίως, κατά την εποχή του φασισμού, ο πιο αξιαγάπητος πολίτης διέτρεχε τον κίνδυνο να ξυλοφορτωθεί μέχρι θανάτου από τις δυνάμεις της τάξης μέσα σ’ ένα αστυνομικό τμήμα, κι αυτό δεν είναι η περίπτωση σήμερα. Το πρόβλημα είναι ότι αυτό μπορεί να του συμβεί σχεδόν παντού αλλού, εξαιτίας της ένοχης ατιμωρησίας των δυνάμεων της αταξίας». Η διαύγεια του καθρέφτη στο εν λόγω κείμενο μας δηλώνει και κάτι ακόμα στην κατακλείδα: «συμμετρικό του κακού, δεν είναι το καλό, είναι ακριβώς το αντιπαρατιθέμενο κακό. Όταν ένα τέρας κοιτάζεται στον καθρέφτη, δεν βλέπει τον εαυτό του τέτοιος που είναι. Βλέπει τον εαυτό του με αντεστραμμένα χαρακτηριστικά, αλλά αυτό που βλέπει, είναι πάντοτε ένα τέρας» (ολόκληρο το κείμενο εδώ).
Η βιτρίνα των ψευδαισθήσεων à la «Boulevard Voltaire» εξορθολογίζει το παράλογο με καθρέφτες για το κοινό του νόμου και της τάξης. Γι’ αυτό, είναι ενδιαφέρον να αναφέρουμε ότι ο ιδρυτής του «Boulevard Voltaire», ο δημοσιογράφος Ρομπέρ Μενάρ, στο όνομα της «ελεύθερης έκφρασης» προσέγγισε το Εθνικό Μέτωπο. Από την «κεντροαριστερά», στον αντισημιτισμό και κατόπιν στην «εκλογικευμένη» ισλαμοφοβία, εξασφάλισε τη στήριξη του Εθνικού Μετώπου και συντηρητικών κομμάτων (ακόμα και στελεχών του UMP), ώστε να εκλεγεί δήμαρχος της πόλης Μπεζιέ (βλ. εδώ). Κάτω από μια φιλελεύθερη κρούστα καπηλείας του Βολταίρου, μπορεί να πραγματοποιηθεί ακροδεξιά στροφή.
***
Δεν αρκεί να θυμηθούμε τον Χιάλμαρ Σαχτ ή τους άλλους επιχειρηματίες, βιομήχανους, τραπεζίτες που μετεξέλιξαν τον συντηρητικό «φιλελευθερισμό» τους μέχρι την υποστήριξη στον Χίτλερ, ώστε να καταλάβουμε ποιές (κατά Κικέρωνα) «αληθινές αλήθειες δεν χωρούν στην ιστορία» εκείνων που κατασκευάζουν βιτρίνες ψευδαισθήσεων. Θα ήταν χρησιμότερο να αναφερθούμε στον έγκριτο Γερμανό ιστορικό και κοινωνιολόγο, τον Στέφαν Μπρόϋερ, ο οποίος στο έργο αναφοράς του «Η ριζοσπαστική Δεξιά στη Γερμανία 1871-19451»[1] καταδεικνύει πώς οι δεξιές, συντηρητικές, αντικομμουνιστικές παραδόσεις και τάσεις του «εθνικού φιλελευθερισμού», του εθνικισμού, του ιμπεριαλισμού, του νεοαριστοκρατισμού, λειτούργησαν υποστηρικτικά προς τον ναζισμό. Τα αυταρχικά αστικά ιδεολογήματα αλληλεπιδρούσαν με ένα πλέγμα κοινωνικών αρχαϊσμών (ακόμα και με δήθεν πληβειοκρατικά χαρακτηριστικά) σχετικοποιώντας και ενδυναμώνοντας τη φασιστική επιρροή.
Όπως υπογραμμίζει ένας άλλος έγκριτος Γερμανός ιστορικός, ο Ντιρκ Μπλάζιους, σε μια κρίσιμη περίοδο έδωσαν ένα χεράκι και αστοί διανοούμενοι που έβλεπαν στον ναζισμό «την αποκατάσταση της εσωτερικής ειρήνης» [2], ο καθένας με τη διαύγειά του. Ακόμα και η εκλεκτικιστική ή τεχνική προσέγγιση του φασισμού από την αστική τάξη και τις ελίτ είχε πάντα ως στόχο τη συντριβή της Αριστεράς, των κοινωνικών και ταξικών κινημάτων, κάθε επαγγελία ισότητας. Και-τι παράξενο πράγμα!-δεν υπάρχει ούτε ένα αίτημα εργοδοτικής οργάνωσης για να υποστηριχθούν οι κομμουνιστές απέναντι στον Χίτλερ, ενώ υπάρχουν αρκετά παραδείγματα περί του αντιθέτου [3].
Ο νεοφιλελεύθερος συντηρητισμός απαιτεί την κοινωνική πειθάρχηση με παραμορφωτικούς καθρέφτες-και, φυσικά, δεν υπάρχει απλός καθρέπτης για να κοιταχτεί ο ίδιος. Στις βιτρίνες των ψευδαισθήσεων που επιδιώκει να επιβάλει στον δημόσιο χώρο, αυτό που κρύβεται παρουσιάζει αναλογίες με το φαινόμενο που είχε μελετήσει ο ομότιμος καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Princeton, Άρνο Μάγιερ, για τον ευρωπαϊκό 19ο αιώνα. Ο νεοαριστοκρατισμός της αστικής τάξης αφομοίωσε αντιδιαφωτιστικές επιδράσεις του παλαιού καθεστώτος και ζυμώθηκε υλικά με τα κατάλοιπά του [4]. Μια από τις συνέπειες, ήταν η δυσπιστία ή το μίσος απέναντι στη Γαλλική Επανάσταση, η οποία υποδείκνυε στις καταπιεζόμενες τάξεις την ανάγκη για μετάβαση από μια ξεπερασμένη ιστορική φάση σε μια άλλη, ανοιχτή στο μέλλον. Η «konservative Revolution», η «συντηρητική αντεπανάσταση» που κυοφορήθηκε σε αυτό το πλαίσιο, θυμίζει ανησυχητικά τους τρόπους, τις τροπές και τις τραγελαφικές αναγωγές του νεοφιλελεύθερου συντηρητισμού. Η βιτρίνα των ψευδαισθήσεων δεν μπορεί να κλείσει τις ρωγμές της.

Πρωτοβουλία "Ρήγας Φεραίος"

Αποτελεί τεράστια προσβολή και ταπείνωση πρός όλους εκείνους που στήριξαν Αριστερά ,πρός όλους τους άνεργους και τους υποαπασχολούμενους που βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας ,μερικοί γραφειοκράτες χωρις επίγνωση της ιστορικής συγκυρίας να συνομιλούν και να θριαμβολογούν κιόλας γι αυτό με τους ταξικούς δήμιους της κοινωνίας...

Αποτελεί ντροπή για όσους ελπίζουν στην ανατροπή που πρεσβεύει η ριζοσπαστικά αριστερά ,να αναδεικνύεται σε 'εταίρος ' ο πλέον κατάπτυστος πολιτικά σύμμαχος του Σαμαρά που λέγεται Κουβέλης...και η ίδια η λαϊκή ετυμηγορία τον έστειλε στο ποσοστό του 1.2%
Στην διάλυση του όποιου κοινωνικού κράτους(μισθοί,συντάξεις,ασφάλιση,υγεία,παιδεία)το μόρφωμα της 'Αιγλης 2010' επέλεξε ταξικό στρατόπεδο και η πρόσφατη ιστορία το έχει αποδείξει.
O Ρουπακιώτης υπέγραφε κανονικότατα ως υπουργός.....Σκοπούλη-Παπαθεοδώρου επίσης..Και ολη η Κ.Ο. των νεοφιλελευθερων της ΔΗΜΑΡ.

Η ΔΗΜΑΡ με την ψηφο της οταν είχε 'αποχωρήσει' έκλεισε την εξεταστικη για Βενιζελο αποδεχόμενη τις πάμπολλες προσβολές και συκοφαντίες παντός είδους προς την Ζωή Κωνσταντοπούλου,,σαμποτάρισε την 'μικρή ΔΕΗ',και ψήφισε το άρθρο 82 προχτες για την ΑΕΚ..

Κάποιοι γραφειοκράτες που θυμίζουν εποχές Τσαουσέσκου προσβάλλουν την ριζοσπαστική αριστερά ,με τις συνομιλίες και τις θριαμβευτικές δήθεν ανακοινώσεις...

Πέραν δε αυτού δεν έχει ακουστεί οιαδήποτε αυτοκριτική από αυτούς ,αλλά συνεχίζουν να δικαιολογούν την συμμετοχή τους στην τρικομματική Κυβέρνηση χωρίς καμιά αιδώ και μάλιστα συνέχισαν να παραμένουν διορισμένοι σε δημόσιες θέσεις με την μέθοδο 5-2-1.


Η ντροπή δεν μοιράζεται και ανήκει στους 'στρατηγούς' της δήθεν 'διεύρυνσης'

Δημοκρατία με ματωμένη Γάζα στα μάτια.

Του Απόστολου Λυκεσά

«Ναι, αλλά στο Ισραήλ έχουν μια ισχυρή δημοκρατία» είναι το τελευταίο επιχείρημα που επικαλούνται όσοι ψάχνουν ακόμη μια δικαιολογία για την κτηνωδία που βρίσκεται σε εξέλιξη στην Γάζα. Κι εμείς γιορτάζουμε μέσα στην κατήφεια τα σαραντάχρονα της καθημαγμένης μας δημοκρατίας. Κάθε τριάντα δευτερόλεπτα πέφτει μια βόμβα στην Γάζα. Κάθε μέρα στην Ελλάδα έχουμε 4000 κατασχετήρια. Ο έλληνας πρωθυπουργός με άρθρο του σε εφημερίδα ανακοινώνει το τέλος του κρατισμού. Αφού πρώτα φρόντισε να στελεχώσει το Μουσείο της Ακρόπολης με ανθρώπους από την εκλογική του περιφέρεια. Το σκέλεθρο της δημοκρατίας καλυμμένο από γάζες διαφημίσεων. Η δημοκρατία του Ισραήλ φιλεύσπλαχνη προειδοποιεί με μια κροτίδα ότι σε τρία λεπτά το σπίτι σου πρόκειται να εξαερωθεί από έναν πύραυλο. Προλαβαίνεις να πάρεις τα παιδιά και μια κουβέρτα, να πας παραδίπλα και να δεις το θέαμα. Η δημοκρατία στην Ελλάδα σε ενημερώνει ότι άμα χρωστάς σε τράπεζα ή σε ασφαλιστικό ταμείο και δεν μπορείς να πληρώσεις μπορείς να πάρεις τα παιδιά και μια κουβέρτα και να πας κάτω από μια γέφυρα ή στο πάρκο καλύτερα και να δεις την εγκατάσταση των νέων ιδιοκτητών. Το Ισραήλ προειδοποιεί ότι αν όλοι οι κάτοικοι της Γάζας φύγουν κανένας δεν θα πάθει τίποτα. Το που θα πάνε είναι μια λεπτομέρεια για την οποία η Δημοκρατία είναι αδιάφορη γιατί δεν είναι δικό της πρόβλημα. Παιδιά κομματιάζονται από βόμβες καθώς έπαιζαν στην παραλία της Γάζας. Η δημοκρατία πρέπει να πάρει τα μέτρα της. Στην Ελλάδα οι παραλίες θα δοθούν σε ιδιώτες για να μην παίζουν σε αυτές παιδιά που ενδέχεται να κινδυνεύσουν από βόμβες. Το Ισραήλ διαπράττει έγκλημα που κανένας δεν θα το θυμάται σε  σαράντα χρόνια. Ο Γκιούλ πήγε στα κατεχόμενα της Κύπρου αμόλησε τις λεκτικές του ρουκέτες και ο έλληνας υπουργός των εξωτερικών δεν τις άκουσε καν, ασχολιόταν εκείνη την ώρα με την δημοκρατία στο εσωτερικό του κόμματός του που υπάρχει μόνο για να καλούν στελέχη του στα κανάλια. Ποιός θυμάται την Κύπρο σαράντα χρόνια μετά; Ποιός θυμάται τον Σωτήρη Πέτρουλα, το νόημα της θυσίας του μέρα που είναι;
Δεν υπάρχουν βέβαια αναλογίες ανάμεσα στην εφαρμοσμένη κτηνωδία που εξελίσσεται στην Γάζα και τα καθ’ ημάς. Στη Γάζα το θηρίο βγήκε από το παραβάν. Στην Ελλάδα φοράει κοστουμάκι και διαφημίζει χαρίεσες τράπεζες. Υπάρχει όμως αυτή η παραλληλία στη χρήση των λέξεων και η απώλεια μνήμης. Η Δημοκρατία του Ισραήλ, ξεχνώντας τα βάσανα των προγόνων της, πατάει πάνω στους βομβαρδισμούς ανυπεράσπιστων ανθρώπων. Η Δημοκρατία στην Ελλάδα οικοδομήθηκε πάνω στην ρημαγμένη Κερρύνεια. Η Δημοκρατία του Ισραήλ θεωρεί -και σωστά- έγκλημα την παρενόχληση της γραμματέως από τον Πρόεδρο και τον βάζει φυλακή. Δεν έχει κανένα πρόβλημα όμως να βομβαρδίζει του Παλαιστίνιους απλώς και μόνο επειδή διεκδικούν την αυτοδιάθεσή τους. Η Δημοκρατία στην Ελλάδα δεν έχει κανένα πρόβλημα να επιτρέπει σε πολίτες της να αναφωνούν ότι «μια δικτατορία μας χρειάζεται» χωρίς να θυμίζει ότι μια χούντα έμμισθων πρακτόρων έδωσε τη μισή Κύπρο χάρισμα στην Τουρκία και σήμερα τα ιδεολογικά τους απολειφάδια καμώνονται τους εθνικιστές.
Το Ισραήλ εφαρμόζει απολύτως την λογική της Δημοκρατίας της αρχαίας Αθήνας όπως αυτή εκδηλώθηκε και κηλιδώθηκε από αιώνια ντροπή με την καταστροφή της Μήλου και περιγράφηκε από τον Θουκυδίδη στον σχετικό διάλογο «...γιατί δεν μας βλάπτει τόσο η έχθρα σας, όσο η φιλία σας, που θα εμφανίζεται ως απόδειξη της αδυναμίας μας, επειδή δεν σας υποτάξαμε, αντίθετα, το μίσος σας θα αποτελεί για τους υπηκόους μας απόδειξη της δύναμής μας...». Και η ελληνική κυβέρνηση ως πρεσβευτής των δανειστών μας υπαγορεύει ότι δημοκρατία είναι να μένουν ανοιχτά τα μαγαζιά τις Κυριακές, να πωλούνται τα ακρογιάλια, να χτίζονται τα δάση, να χαρίζεται κοψοχρονιά η ενέργεια, να μην μιλάς για τους δούλους στη Μανωλάδα ή τους είλωτες στο λιμάνι του Πειραιά.
Η δημοκρατία δεν μπορεί να κατέχει και δεν υποτάσσεται. Η Δημοκρατία δεν έχει δεμένα τα μάτια με Γάζα ματωμένη από αίμα παιδιών. Δεν μπορεί να διακατέχεται από ανηθικότητα. Είναι παράδειγμα προς μίμηση όχι προς αποφυγή. Η δημοκρατία καταλύεται αλλά δεν χάνει το ηθικό πλεονέκτημα. Νικάει και δεν επαίρεται, δεν είναι αδυσώπητη αλλά δεν ξεχνάει. Αν δεν έχει τέτοιες -μεταξύ πολλών άλλων- προϋποθέσεις τότε είναι καταγέλαστη καρικατούρα.
* Ο δημοσιογράφος του ρ/σ "Στο Κόκκινο 93,4" Απόστολος Λυκεσάς αρθρογραφεί καθημερινά στο alterthess.gr. Ακούστε ζωντανά στο "Κόκκινο 93,4" την εκπομπή "Ορθά- Κοφτά" με τον Απόστολο Λυκεσά Δευτέρα- Παρασκευή 11:00- 12:00.

Η φίλη μου Ρακέλ,η φίλη μου Ρεβέκκα..

 

 

Ο Μάρξ,ο Μαϊμονίδης,ο Σπινόζα.Η μουσική του Μέντελσον.Ο Σούσης ο συμμαθητής μου,μπακ δεξί στην παιδική μας ποδοσφαιρική ομάδα,

Ο Μπεναρόγια,ο Ελιγιά,ο Τσόμσκι.

Η φίλη μου Ρακέλ,η φίλη μου Ρεβέκκα..Ο Τζούλιο,ο Μικαέλ..Οι Εβραίοι του κόσμου,ο...ι Εβραίοι των πατρίδων,οι δικοί μου Εβραίοι.

.............................................................................................................

Τα πραγματικά εγγόνια των θυμάτων του Αουσβιτς δεν βρίσκονταν μέσα στα Ισραηλινά τάνκς,αλλά κάτω από τα ερείπια της Τζανίν..Μέσα στα τάνκς άγνωστο ποιοί βρίσκονταν αφού τα παιδιά του Γκαίμπελς έχουν πεθάνει μαζί με τον πατέρα τους το 1945.

'Δεν πρέπει ',λοιπόν,'να συγκρίνεται το Ολοκαύτωμα με ότι γίνεται στην Παλαιστίνη',,Οχι όμως γιά τους λόγους,που προβάλλει η καθεστηκυία προπαγάνδα του πολιτικώς ορθώς σκέπτεσθαι,αλλά διότι τότε απέναντι στην ναζιστική βία ορθωνόταν η διεθνής αντίσταση,ενώ σήμερα απέναντι στην βαρβαρότητα έρπει μιά υποκριτική 'διεθνής κοινότητα'.

Αν το καλοσκεφθεί κανείς δεν είναι να κλαίει την Παλαιστίνη,αλλά τον υπόλοιπο κόσμο...
Τον κόσμο όπου ανήκουμε,όσο και αν φώναζαν 'είμαστε όλοι Παλαιστίνιοι΄,οι ευάριθμοι που κατέβηκαν στο δρόμο εκείνες τις μέρες.

'Είμαστε όλοι Παλαιστίνιοι'-αλλά εγώ δεν μπορώ να νιώσω Παλαιστίνιος.,διότι δεν μπορώ να νιώσω υπερηφάνεια.Δεν έχω την δύναμη της γριούλας εκείνης ,αν τη θυμάστε,που μέσα στα ερείπια της ζωής της,μέσα στις στάχτες και στα δάκρυα,ούρλιαζε το δίκιο της και το πένθος της κόντρα στην Ιστορία :' Δεν θέλουμε τρόφιμα,όπλα θέλουμε.'

Οχι δεν μπορώ να νιώσω Παλαιστίνιος.Νιώθω Εβραίος..Νιώθω την συντριβή του Εβραίου,με την μπότα των 'εκλεκτών' να μου λιώνει το πρόσωπο,να σβήνουν οι γραμμές και τα χαράγματα των αιώνων πολιτισμού,να γίνονται λάσπη μέσα στην λάσπη όλα τα ιερά και τα όσια της ένδοξης δημοκρατίας-ένα 'εβραίος' Ευρωπαίος,ένας 'εβραίος' Ελληνας ,μέσα στο περίλαμπρο Αουσβιτς της νέας κατάστασης'.

Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος

Απόσπασμα από :' O Kάντιος και τα Βαλκάνια'.

Πρωτοβουλία ¨ΡΗΓΑΣ ΦΕΡΑΙΟΣ¨ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ για την εκποίηση της ¨μικρής ΔΕΗ¨.

Η αυταρχική παραβίαση συνδικαλιστικών, πολιτικών και κοινοβουλευτικών διαδικασιών και η κατά μέτωπο νεοφιλελεύθερη επίθεση της κυβέρνησης στην δημόσια περιουσία και τα κοινωνικά αγαθά κατέδειξε ότι η μάχη είναι μακρά πορεία ρήξεων και μετώπων.

Η διαχείριση τους δεν μπορεί να είναι άκοποι μεμονωμένοι συνδικαλιστικοί λεονταρισμοί ούτε αθροίσεις αντιθετικών πολιτικών. Με υλικά κατεδάφισης δεν χτίζεις κανέν...α σπίτι πόσο μάλλον κίνημα. Καμιά πολιτική μάχη δεν θα χαθεί αν έχει ως άξονα τον σταθερό αγώνα της ανατροπής νεοφιλελευθέρων πολιτικών και θέσεων. Δεν θα χαθεί αν έχει ορίζοντα την αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών υπέρ μιας ταξικής και ριζοσπαστικής, μακρόπνοης και εμπνευσμένης πολιτικής. Δεν θα χαθεί αν η Αριστερά, αντί να καταναλώνεται στην προσπάθεια δημιουργίας αδιέξοδων συμμαχιών από τα πάνω με δυνάμεις χωρίς αρχές και αξιακό πλαίσιο και καταδικασμένες πολιτικά από την κοινωνία, ασχοληθεί με την δημιουργία και την ενίσχυση κοινωνικών συμμαχιών των υποτελών τάξεων. Άλλη μια ήττα στις τόσες που μετράμε τα δύο τελευταία χρόνια … οι νίκες απαιτούν, όραμα, έμπνευση, ταξικό προσανατολισμό.
Η Αριστερά πρέπει να είναι προκλητική όσον αφορά το μέλλον γιατί το αστικό κενό εκπροσώπησης δεν θα υφίσταται επ' αόριστον.

ΥΓ. Η ιστορία διδάσκει αμείλικτα … ποτέ κανένας αγώνας δεν κερδήθηκε επειδή κάποιος αιώνιος συνδικαλιστής έσκισε μπροστά στις κάμερες το φύλλο επιστράτευσης του.

Αθήνα 11/07/2014

Πρόσκληση - Κάλεσμα

Η πρόσκληση-κάλεσμα για την 2η συνάντηση (9 Ιουλίου, Πολυχώρος 'Ανοιχτής Πόλης' ) των 'ανέντακτων' του ΣΥΡΙΖΑ παίρνει μια πιό ολοκληρωμένη μορφή και καταθέτει ένα κατ' αρχήν κείμενο:
Αθήνα 6 Ιουλίου 2014
Οι πολιτικές εξελίξεις στη χώρα πριν και μετά τις πρόσφατες εκλογές, αυτοδιοικητικές και ευρωεκλογές, δημιουργούν αναγκαστικά μια ευκρινή διαχωριστική γραμμή για τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς με κύρια οργανωμένη έκφραση τον ΣΥΡΙΖΑ και εκείνες τις δυνάμεις που ενσωματώνουν την αναπόσπαστα δεμένη με την διαχρονική άσκηση της εξουσίας οικονομική ολιγαρχία, τον πολιτικό καιροσκοπισμό, τον αυταρχισμό και εν τέλει την πολιτική, κοινωνική και θρησκευτική ελίτ.
Η συσπείρωση αυτών των ελίτ οργανώνεται πάνω στην στρατηγική της υπέρβασης αριστερής – δεξιάς πολιτικής, υπέρ ενός πατριωτικού και καταφανώς ανιστόρητου εθνικού λόγου, σε τελευταία ανάλυση υπέρ μιας οργανωμένης συστημικής υπέρβασης που θα επιτρέψει την ιστορική συνάντηση με την αριστερά με δικαιολογητική βάση την ανάταξη της χώρας σε ένα κρίσιμο μεταρρυθμιστικό σχέδιο για την κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη.
Βέβαια, η ιστορία της κομμουνιστικής και ανανεωτικής αριστεράς με την στρατηγική των ρήξεων και της μάχης των ¨θέσεων¨ έχει γεννήσει πολλά και στέρεα παραδείγματα νίκης και ιδεολογικής κυριαρχίας, εκεί και όταν, δεν θεώρησε ότι ο πολιτικός ¨ορθολογισμός¨ καθίσταται ιστορικό καθήκον σε βάρος του στρατηγικού στόχου της ανατροπής. Σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο, η ίδια η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ πριν τις εκλογές του 2012 που τον κατέστησε το αριστερό κόμμα με την υψηλότερη κοινωνική αποδοχή στην ιστορία των εκλογών στην χώρα, είναι ένα σημαντικό παράδειγμα για την ενδυνάμωση αυτής της θέσης.
Οι ¨δημοκρατικές παρενθέσεις¨ με συμμετοχή των αριστερών δυνάμεων έχουν καταστεί μοιραία καρπός υποστολής του ιστορικού ρόλου της ριζοσπαστικής αριστεράς και έχουν δημιουργήσει τις συνθήκες για την διάλυση των κομμουνιστικών και αριστερών κομμάτων.
Στο πλαίσιο αυτό και θεωρώντας ότι η συζήτηση στον ΣΥΡΙΖΑ για την ¨νέα εποχή¨ επισκιάζεται από τα ¨νέα καθήκοντα¨ εκτιμούμε ότι υπάρχει τεράστια ανάγκη να επανατοποθετήσουμε στην οργανωμένη πολιτική δράση μας, την αγωνία και τον λόγο για το αύριο της ριζοσπαστικής αριστεράς. Επείγει να εμβαθύνουμε τις πολιτικές μας και την δράση μας διεκδικώντας όμως ως όρο να ανατραπούν οι προσπάθειες που επιδιώκουν να οριστικοποιηθούν οι νέες ισορροπίες με πολιτικά πρόσωπα και σχήματα που αλλοιώνουν και καταστρέφουν τις πολιτικές και κοινοβουλευτικές καταβολές του πολιτικού εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ.
Εκτιμούμε τέλος και πιθανή μετάλλαξη της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ που θα προκύψει από τις εθνικές εκλογές, όποτε αυτές επισυμβούν.
Παλιοί ¨Ρηγάδες¨ και ανένταχτοι εντός ή και εκτός Σύριζα συναντιόμαστε, συντονιζόμαστε, αγωνιζόμαστε ΞΑΝΑ ΜΑΖΙ … η υπόθεση της Ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι πολύ μεγάλη ευθύνη για να την παρακολουθήσουμε απλά ως θεατές.
Πρωτοβουλία ¨ΡΗΓΑΣ ΦΕΡΑΙΟΣ¨ . . . γιατί όποιος συλλογάται ελεύθερα, συλλογάται καλά.

Τα μνημόνια, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο καπιταλισμός

Με αφορμή μια συνέντευξη και έναν τίτλο βιβλίου του Σλαβόι Ζίζεκ, του Χ. Γεωργούλα

Εχω την εντύπωση ότι ορισμένες από τις αντιδράσεις που προκάλεσε η συνέντευξη του Σλαβόι Ζίζεκ στην «Εφημερίδα των Συντακτών», οφείλονται και στο γεγονός ότι θίγει ζητήματα που στην Αριστερά συχνά τα αποφεύγουμε ή τα συζητάμε με αφοριστικό τρόπο, πράγμα που δεν το αποφεύγει και ο ίδιος, τελικά.
Πρόκειται, βέβαια, για μια συνέντευξη από τηλεφώνου, που εντείνει το πρόβλημα που ούτως ή άλλως έχει ο προφορικός λόγος ενός φιλοσόφου και όχι πολιτικού. Δηλαδή ενός ανθρώπου που αποφεύγει τις υποχρεώσεις μιας οιονεί επιστημονικής πειθαρχίας, που απαιτεί όχι γενικεύσεις αλλά συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης. Ας αποφύγουμε, λοιπόν, να κάνουμε κι εμείς το ίδιο λάθος κρίνοντας τις γνώμες που διατυπώνει.

Πόσο «κανονική» είναι η Ελλάδα;
Ο Ζίζεκ, λοιπόν, σε μια αποστροφή του λόγου του, λέει ότι θα πρότεινε –ίσως– στον ΣΥΡΙΖΑ να λειτουργήσει σαν «ένα τίμιο αστικό κόμμα», το οποίο «θα μετέτρεπε την Ελλάδα σε κανονικό φιλελεύθερο δημοκρατικό κράτος». Εξηγεί δε ότι θεωρεί προτιμότερο ένα τέτοιο στόχο, παρά τη δοκιμή μιας «παλαβής αριστερίστικης επανάστασης», που, μετά την αποτυχία της, θα αποτελούσε μια ωραία ιστορική ανάμνηση.
Δύο πρώτες παρατηρήσεις. Πρώτον, με το δικαιολογητικό της ικανής απόστασης από τα ελληνικά πράγματα, ο Ζίζεκ δείχνει εδώ υπερβολικά επηρεασμένος από την επίμονη προπαγάνδα, σύμφωνα με την οποία το πρόβλημα του ελληνικού κράτους είναι ότι δεν αποτελεί «κανονικό», αλλά ένα διεφθαρμένο κράτος–παρία. Στην πραγματικότητα, είναι ένα κανονικό κράτος του ευρωπαϊκού Νότου, στο οποίο δοκιμάζεται πειραματικά ένας νέος τύπος κοινωνικής ισορροπίας σε βάρος των λαϊκών τάξεων. Αν είναι, λοιπόν, κάτι να αλλάξει, είναι αυτή η συγκεκριμένη κατάσταση.
Δεύτερον, όλες οι απόπειρες ανατροπής, ακόμα και οι μετριοπαθέστερες, οι πιο πραγματιστικές και λιγότερο παλαβές και αριστερίστικες, είναι εκτεθειμένες στον κίνδυνο να γίνουν ιστορικές αναμνήσεις. Αυτό, όμως, δεν τις καθιστά εκ προοιμίου μη ρεαλιστικές, ανέφικτες. Τίποτε δεν είναι εκ των προτέρων δεδομένο στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες. Αν οδηγός μας ήταν μόνο ο πραγματισμός, πολύ λίγα θα είχαν αλλάξει σ’ αυτό τον κόσμο.
Τα μνημόνια, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο καπιταλισμός
Ας έρθουμε, τώρα, στην πραγματική και συγκεκριμένη Ελλάδα, στον πραγματικό και συγκεκριμένο ΣΥΡΙΖΑ. Όσο κι αν ισχύει ο στρατηγικός στόχος του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού, ισχύει εξίσου ότι ο ΣΥΡΙΖΑ –αλλά και οι άλλες δυνάμεις της Αριστεράς– προτείνουν ένα ενδιάμεσο μεταβατικό πολιτικό πρόγραμμα με αντιμνημονιακό και αντινεοφιλελεύθερο κατά βάση χαρακτήρα. Θα μπορούσαν στους υποστηρικτές του να συμπεριληφθούν και δυνάμεις που δεν στοχεύουν στην άρση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. Αυτό σημαίνει ότι θα μπορούσαν να συστρατευτούν σ’ αυτό το πολιτικό πρόγραμμα και «παραγωγικοί καπιταλιστές» όπως προτείνει ο Ζίζεκ;
Δεν είναι πολύ μακρινή για την Ελλάδα η μετεμφυλιακή περίοδος, κατά την οποία το ΚΚΕ συζητούσε περί «εθνικής αστικής τάξης». Δεν πρόκειται, δηλαδή, για θέμα ταμπού. Πόσο ενδιαφέρον, όμως, θα είχε μια παρόμοια συζήτηση σήμερα, στο πλαίσιο του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού και της άκρας διεθνοποίησης του κεφαλαίου; Πριν αγανακτήσουμε για παρόμοιες –απορριπτέες κατά τη γνώμη μας υποδείξεις– ας διαβάσουμε προσεκτικά το σημερινό πρόγραμμα του ΚΚΕ για τη Λαϊκή Εξουσία, για να δούμε με πόση προσοχή αντιμετωπίζει τα περιθώρια κίνησης των ιδιωτών μικροεπιχειρηματιών και παραγωγών στο πλαίσιο μιας εθνικοποιημένης–κοινωνικοποιημένης διαδικασίας παραγωγής τουλάχιστον στην κλίμακα των μεγάλων μονοπωλιακών επιχειρήσεων.
Όλα αυτά, όμως, πόση σχέση μπορούν να έχουν με τη σημερινή Ελλάδα και το πολιτικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ; Το κύριο χαρακτηριστικό τού τελευταίου είναι ότι αντιπαρατίθεται στο σχέδιο των κυρίαρχων δυνάμεων στην Ευρώπη για νέες κοινωνικές και διακρατικές ισορροπίες συμφερόντων σε βάρος των λαϊκών τάξεων και των εργαζομένων με τίτλο «διαρκής λιτότητα» και στόχο τη διατήρηση της κερδοφορίας των κεφαλαίων ευρωπαϊκών συμφερόντων σε επίπεδα που μόνο μ’ αυτό το σχέδιο λιτότητας και υποτίμησης της εργατικής δύναμης θεωρούν ότι μπορούν να επιτευχθούν.
Κατά τούτο, λοιπόν, οι μεν αντιμνημονιακοί-αντινεοφιλελεύθεροι στόχοι του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ γίνονται αντιληπτοί από τις κυρίαρχες δυνάμεις ως αντικαπιταλιστικοί, γιατί αντιστρατεύονται την πολιτική και ιδεολογική ηγεμονία τους, η δε επιδίωξη της συγκρότησης ενός «κανονικού φιλελεύθερου δημοκρατικού κράτους» σήμερα δεν αποτελεί επιλογή που μπορεί να αφήσει αδιάφορες και να κρατήσει ουδέτερες απέναντι στην επιδίωξη του ΣΥΡΙΖΑ τις δυνάμεις αυτές. Ο αυταρχισμός και η αποστέωση της δημοκρατίας είναι βασικά στοιχεία του υποδείγματος που δοκιμάζεται στην Ελλάδα και προορίζεται, διαμέσου του ευρωπαϊκού Νότου, για όλη την Ευρώπη. Η πολωτική σύγκρουση, ακόμη και για τόσο λίγο «αντικαπιταλιστικά» επίδικα, φαίνεται αναπόφευκτη.
Ο φόβος της ακροδεξιάς
Τούτων δοθέντων, είναι μεν ορθή η διαπίστωση του Ζίζεκ ότι «μόνο μια ριζοσπαστική Αριστερά μπορεί να διασφαλίσει ό,τι αξίζει από μια φιλελεύθερη ατζέντα». Αλλά μπορεί να το κάνει μόνο ως ηγεμονική δύναμη, –ή τουλάχιστον, ως καταλυτική δύναμη που πυροδοτεί αλλεπάλληλες ανατροπές– με τις θέσεις της, που αφομοιώνουν και αναβαθμίζουν «ό,τι αξίζει» από τη δημοκρατική παράδοση ενός πολιτικού φιλελευθερισμού.
Ο φόβος που υποκρύπτουν αυτές οι αναφορές του Ζίζεκ προέρχεται από την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη. Πρόκειται για υπαρκτό κίνδυνο που δεν μπορεί να αφήσει κανέναν αδιάφορο. Σε άλλες περιόδους, στο μεσοπόλεμο, και σε άλλες συνθήκες, αντιμετωπίστηκε με την τακτική των ευρύτατων λαϊκών μετώπων, από πολιτικές δυνάμεις που δύσκολα θα χαρακτήριζε κανείς φιλοκαπιταλιστικές, όπως τα κομμουνιστικά κόμματα της Τρίτης Διεθνούς. Δεν αποκλείεται να βρεθούμε και στο μέλλον μπροστά σε τέτοιες καταστάσεις.
Ο ρεαλισμός του ριζοσπαστισμού
Ωστόσο, στην Ευρώπη και την Ελλάδα του σήμερα βρισκόμαστε σε πρωιμότερες φάσεις της κυριαρχίας του φασιστικού φαινομένου και εκείνο που προέχει είναι να απορριφθεί, να αποτραπεί και να αποκρουστεί η πολιτική που εκτρέφει την ακροδεξιά και τα φασιστικά μορφώματα. Ένα μέτωπο κατά των δυνάμεων αυτών χωρίς πολιτικές αναφορές στην άρση των συνθηκών που τις εκτρέφουν, μοιάζει με πυροβολισμό στον αέρα.
Αν στην Ελλάδα δεν είδαμε να επαναλαμβάνεται το φαινόμενο των πρόσφατων ευρωεκλογών στη Γαλλία, είναι γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ μπόρεσε, με πολύ μεγάλη προσπάθεια, να συνδυάσει τη ριζοσπαστική απόρριψη της μνημονιακής πολιτικής με την πειστική υπεράσπιση μιας αριστερής εκδοχής της προοπτικής και της αναγκαιότητας της Ευρώπης των λαών, των εργαζομένων. Μπόρεσε, δηλαδή, με σχετική αλλά καθόλου αμελητέα επιτυχία, να ανακόψει τη δυνατότητα της λαϊκιστικής ακροδεξιάς και της εθνικιστικής αναδίπλωσης να εμφανιστούν ως εναλλακτικές του μνημονιακού νεοφιλελεύθερου μονόδρομου, που οπωσδήποτε δεν είναι. Επιχείρησε αυτό που ο Ζίζεκ φοβάται ότι δεν μπόρεσε ή δεν μπορεί να κάνει η Αριστερά σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες –για λόγους ιστορικούς, κοινωνικούς και πολιτικούς, που δεν μπορούν να αναλυθούν στον περιορισμένο χώρο ενός σχολίου σαν κι αυτό.
Πηγή: Εποχή

Είναι άραγε αριστερή πολιτική

Είναι άραγε αριστερή πολιτική αυτή που αντλώντας συμπεράσματα από τη «νίκη» των εκλογών υπαινίσσεται ότι «η Αριστερά μόνη της δεν μπορεί»;

 

Είναι αριστερή πολιτική να επιχειρείς την προσέγγιση με τμήματα της «Κεντροαριστεράς», έστω και υπό το πρόσχημα τακτικών συμμαχιών εν όψει της προεδρικής εκλογής, και μάλιστα υπό το προκάλυμμα της διπλής διεύρυνσης, με ανοίγματα και «προς τα αριστερά», προς δυνάμεις για τις οποίες γνωρίζεις ότι ουδέποτε θα αποδεχθούν αυτό το κάλεσμα;

 

Είναι αριστερή πολιτική να θεωρείς και να προπαγανδίζεις ότι για την ανατροπή αρκεί να προκύψει μια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να δίνεις την έμφαση στη ριζοσπαστική μετατόπιση της τρέχουσας πολιτικής, στην ολότελα διαφορετική οργάνωση του αντισυστημικού δυναμικού το οποίο διασχίζει πολλούς χώρους, χωρίς να εμμένεις στην ενεργό συστράτευση των κοινωνικών αντιστάσεων των «από κάτω» για μία διαφορετική κοινωνία;

 

Μια κυβέρνηση της Αριστεράς για να μπορέσει να αντεπεξέλθει στο έργο εξόδου της ελληνικής κοινωνίας από την κρίση προς όφελος των πολλών, με κριτήριο την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών και όχι τη μεγιστοποίηση των κερδών, πρέπει να οργανώνεται ως «αντιπολίτευση στο κράτος», ήδη από τώρα. Ως αντιπολίτευση απέναντι σε αυτό το πυκνό και συνεχές δίκτυο θεσμών και μηχανισμών που συμπυκνώνει πολιτικά σχέσεις και συμπεριφορές που παγιώθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες: Ένα σύστημα εξουσίας που δεν αποτελεί απλά ουδέτερο περίβλημα που μπορεί να γεμίσει με αριστερή «ουσία», αλλά συνιστά το εργαλείο διαχείρισης των αντιθέσεων μεταξύ των μερίδων του κεφαλαίου («συλλογικός κεφαλαιοκράτης»), κατά τρόπο που να διασφαλίζει τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα του μπλοκ εξουσίας μέσα από την καθυπόταξη της εργασίας.

Η κυβέρνηση της Αριστεράς μόνο ως αντιπολίτευση στο κράτος μπορεί να πραγματοποιήσει τους αναγκαίους κοινωνικούς μετασχηματισμούς – διαφορετικά απλά θα κυβερνήσει «σαν τους άλλους».

 

Θα μπορέσει να είναι κυβέρνηση της Αριστεράς αν κυβερνήσει με «κλειστά βιβλία» σε συνεργασία με τους κρατούντες και την εργασία «απέναντι», αρχικά αμήχανη με το πλέγμα των μηχανισμών της εξουσίας, αλλά στη συνέχεια με ταχείς ρυθμούς προσαρμοζόμενη και εξοικειούμενη με τα «μυστικά και ψέμματα» της εξουσίας;

 

Θα μπορέσει να διατηρήσει σχέσεις εκπροσώπησης με τα κοινωνικά στρώματα των υποτελών τάξεων και να εφαρμόσει ένα κρίσιμο πρόγραμμα αναδιανομής εξουσίας, πλούτου και εισοδήματος υπέρ τους σε καθεστώς κοινωνικής πόλωσης, αν καταλήξει να ασκεί μια «επίσημη πολιτική» που θα επιχειρεί συγκεράσει το πρόγραμμά της με εκείνο «κεντροαριστερών συμμάχων»;

 

Θα μπορέσει τέλος να είναι κυβέρνηση της Αριστεράς αν απλά αλλάξει το πολιτικό προσωπικό των τελευταίων δεκαετιών που πάνω του ξέσπασε η αντισυστημική διάθεση της κοινωνίας, αλλά συνεχίσει να υπηρετεί το συνολικό θεσμικό πλαίσιο οργάνωσης και καθημερινής αναπαραγωγής των σχέσεων κυριαρχίας-υποταγής;

 

Η κυβέρνηση της Αριστεράς για να επιβιώσει και να συμβάλει στην ανατροπή θα είναι αναγκασμένη να αντιπαρατεθεί στον ολοκληρωτικό κοινωνικό πόλεμο με όπλο μια πολιτική που βρίσκεται στον αντίποδα της κρατούσας, μια πολιτική που εκπροσωπεί τις κοινωνικές αντιστάσεις, τη φωνή των «από κάτω». Κάθε υποχώρηση προς την τρέχουσα πολιτική, από τις συμφωνίες κορυφής με το κεφάλαιο και τους εκπροσώπους του έως την «ήπια λιτότητα» προκειμένου να μην δοκιμαστούν οι «αντοχές» της οικονομίας, θα είναι μια επιβεβαίωση ότι η «ανατροπή» τελικά καταλήγει εκεί που οδηγήθηκαν και άλλες μεγάλες πρωτοβουλίες «αλλαγής», στο κοινωνικό και πολιτικό αδιέξοδο.

 

Αυτός ο φόβος διαπερνά το κοινωνικό σώμα των υποτελών τάξεων.

 

Αυτή η ελπίδα κυριαρχεί στις σκέψεις των τεχνικών της αστικής εξουσίας.

 

Η Αριστερά πρέπει να εμπνεύσει τις υποτελείς τάξεις διαψεύδοντας τις ελπίδες των τεχνικών της εξουσίας. Αυτό είναι και το τελικό επίδικο αντικείμενο του ολοκληρωτικού κοινωνικού πολέμου που βρίσκεται σε κρίσιμο κομβικό σημείο μετά τις πρόσφατες εκλογές.

 

Από το editorial των "Θεσεις"

Ψευτοδιεθνιστές και ορθοπατριώτες

Με αφορμή μια «διένεξη» στα Ενθέματα της «Αυγής»
του Χρήστου Λάσκου

Τον Ετεοκλή Δουμουλάκη δεν τον γνωρίζω. Δεν τον γνωρίζω, εννοώ μου είναι παντελώς άγνωστος. Υποψιάζομαι πως είναι κάποιος από τους ανθρώπους που πρόσφατα προσέγγισαν τον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ επιθυμώντας να βοηθήσουν την προσπάθειά του να αλλάξει τα πράγματα.
Αντιθέτως, τον Θόδωρο Παρασκευόπουλο τον γνωρίζω καλά. Είναι από παλιά μαζί μας, από τις δύσκολες μέρες της μυρμηγκοδουλειάς και της οιονεί διάλυσης. Από «την εποχή του 3% συν πλην», στην οποία συνηθίζουν να αναφέρονται δημοσιογράφοι, δημοσιολόγοι και πρόσφατοι λάτρεις του χώρου, αντιπαραβάλλοντάς τη με το σημερινό «μεγαλείο», στο οποίο αισθάνονται πως έχουν οι ίδιοι ιδιαίτερα συμβάλλει.
Άσχημα ξεκίνησες, θα μπορούσε να παρατηρήσει κάποιος. Τι απαράδεκτοι διαχωρισμοί είναι αυτοί μεταξύ «παλιοσειρών» και «νεήλυδων»; Δηλαδή τι; Ο Δουμουλάκης έχει λιγότερα δικαιώματα από τον Παρασκευόπουλο, επειδή, μάλλον, είναι πρόσφατη προσχώρηση;
Μακριά από μένα τέτοιες ιδέες. Ακόμη κι ο πιο καινούργιος σύντροφος είναι εξίσου πολύτιμος με τους «ιδρυτικούς». Πολύ περισσότερο, μάλιστα, που οι «ιδρυτικοί» δεν θα έφταναν όχι για την μεγάλη ανατροπή, αλλά ούτε για την αξιοπρεπή αντίσταση με τη διάρκεια και ένταση που απαιτεί η τρομερή κρίση, την οποία βιώνουμε.
Από την παραδοχή αυτή, ωστόσο, μέχρι αυτό που συμβαίνει αρκετές φορές με κάποιους νέους συντρόφους υπάρχει μεγάλη διαφορά. Η αίσθησή τους πως φέρνουν «μια νέα πνοή στα μουχλιασμένα αμπάρια μας» είναι εξίσου ενοχλητική με την καχύποπτη στάση αρκετών «παλιών» σχετικά με το άνοιγμα της οργάνωσης.
Η περίπτωση Δουμουλάκη είναι παραδειγματική, από αυτήν την άποψη. Καταλαβαίνω πως έχει μια ειδική έφεση στα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής –ίσως και κάποια ειδίκευση. Δεν τον ξέρω και δεν είμαι σίγουρος. Έτσι φαίνεται. Και αυτή η εντύπωση ενισχύεται με το άρθρο που δημοσίευσε στα Ενθέματα της 10ης Φεβρουαρίου ως απάντηση σε δύο προηγούμενα αντίστοιχα του Παρασκευόπουλου.
Ας το δούμε, λοιπόν, λίγο από κοντά, για να καταλάβουμε ίσως και τον τρόπο με τον οποίο άρχισα το σημείωμά μου. Ο Δουμουλάκης ξεκινάει φουριόζος την παρέμβασή του καλώντας μας να «βγούμε από το μοναστήρι και τα σκοτεινά του παρεκκλήσια». Όπου, προφανώς, είμαστε ακόμη σήμερα οι περισσότεροι συριζαίοι ιδρυματισμένοι επιδιώκοντας την «ιδεολογική αναβάπτιση» της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού «στα νάματα των Ολομελειών (μη εξαιρουμένης της 5ης του 1949), των συνεδρίων, των Αθηναΐδων και των συναφών ιερών κειμένων». Κι από όπου ο ίδιος, ως φρέσκια σκέψη, έχει τη μέθοδο, τον τρόπο να μας βγάλει. Αρκεί να δεχτούμε να εγκαταλείψουμε «μια σειρά από περιθωριακές στην κοινωνία […] θέσεις για την εξωτερική πολιτική και τις διεθνείς σχέσεις της χώρας», που φανερά «δεν συμβαδίζουν με το εθνικό συμφέρον».
Τι μας ζητάει να κάνουμε ο Δουμουλάκης; Με τον αέρα του ειδήμονος μας καλεί –όχι τον Παρασκευόπουλο, αλλά τον ΣΥΡΙΖΑ συνολικά– να εγκαταλείψουμε τα εμμονικά ιερά μας κείμενα, να αποταχθούμε δις τις «Αθηναΐδες» και να πορευθούμε πατριωτικά και ρεαλιστικά στο δρόμο του «εθνικού συμφέροντος» υπερβαίνοντας τις «ταξικές ρηγματώσεις». Έλα, όμως, που είμαστε Αριστερά! Και όχι μόνο δεν μπορούμε να υπερβούμε τις ταξικές ρηγματώσεις, αλλά έχουμε μια μανία με την προτεραιότητα του κοινωνικού ζητήματος και την προώθηση των ταξικών αγώνων. Έλα που θεωρούμε τις διεθνιστική μας στάση («διεθνιστικές ιδεοληψίες […] αν και ο προλεταριακός διεθνισμός μας άφησε χρόνους», κατά Δ.) κορώνα στο κεφάλι μας και προϋπόθεση της ευρωπαϊκής και διεθνούς υποστήριξης από τους εργαζόμενους και τα κινήματα όλου του κόσμου, προκειμένου μια ριζοσπαστική αριστερή πολιτική στην Ελλάδα να είναι πράγματι ρεαλιστική κι επαναστατική ταυτόχρονα.
Βέβαια, ο Δουμουλάκης έχει κι ένα ακόμη υπερόπλο στην αντιπαράθεσή του με τους περιθωριακούς συριζαίους της παλιάς φουρνιάς. Την ταύτισή τους με τον Πάγκαλο και το ΕΛΙΑΜΕΠ, εννοώ. Είναι γνωστό, άλλωστε, πως οι ψευτοδιεθνιστές «υποστηρικτές του σχεδίου Ανάν» ανάμεσά μας προσβλέπουν στην ενίσχυση της ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης στα Δυτικά Βαλκάνια και την κατίσχυση των Σκοπίων επί της πατρίδος. Γι’ αυτό και οι πατριώτες ανάμεσά μας, ως αγωνιστές της «αυθόρμητης άμυνας κάθε κοινωνίας που αλώνεται και αλλοτριώνεται», παίρνουν θέσεις που προσομοιάζουν με αυτές της Πολιτικής Ανοίξεως και του Φαήλου Κρανιδιώτη. Ανφέρ; Όχι περισσότερο, πάντως, από αυτό του άρξαντος χειρών αδίκων.
Σύντροφε Δουμουλάκη, αυτοί είμαστε και, ό,τι κι αν νομίζεις, μ’ αυτά και μ’ αυτά ως στοιχεία της ριζοσπαστικής μας σκευής φτάσαμε όπου φτάσαμε. Η πιθανότητα να αντικατασταθούν οι Αθηναΐδες από κάτι «πιο φρέσκο και πατριωτικό» είναι σχεδόν μηδενική. Μπορώ να σε διαβεβαιώσω: μόνο με πραξικόπημα αλλάζει αυτό.

Από τη νίκη στην ανατροπή: Για τις εκλογές και την επόμενη μέρα του ΣΥΡΙΖΑ

Κείμενο συμβολής στη συζήτηση που θα γίνει στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ για την αποτίμηση των πρόσφατων εκλογών υπογράφουν 53 στελέχη, μελη της Πολιτικής Γραμματείας, της ΚΕ, βουλευτές, και άλλα στελέχη που εγγράφονται στην πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ.

Το κείμενο που δημοσιοποιήθηκε από την ιστοσελίδα tvxs, όπως διευκρινίζουν οι συντάκτες του, «στάλθηκε στα μέλη της ΚΕ και δεν έχει δοθεί προς δημοσίευση»

Το πλήρες κείμενο έχει ως εξής:
1. Πρώτη φορά Αριστερά

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον πρώτο κόμμα! Η νίκη του στις ευρωεκλογές αποτελεί ιστορική επιτυχία για την ελληνική και ευρωπαϊκή Αριστερά. Είναι μοναδική στιγμή περηφάνιας για κάθε αριστερό και αριστερή. Απολύτως δικαιολογημένα ξεπέρασε τα ευρωπαϊκά σύνορα και έδωσε βάση στην ελπίδα ότι τίποτα πια δεν είναι αδύνατο. Η νίκη αυτή, σε συνδυασμό με την ενίσχυσή μας στην τοπική αυτοδιοίκηση, επιτρέπει να συνεχίσουμε από καλύτερες θέσεις το δρόμο προς την ανατροπή.

Την ίδια στιγμή τα αποτελέσματα της Αριστεράς του Νότου έδειξαν ότι είναι απολύτως ρεαλιστική η δημιουργία ενός πλειοψηφικού ριζοσπαστικού ρεύματος, ικανού να βάλει τέλος στην πολιτική της λιτότητας. Η καμπάνια της υποψηφιότητας του Αλέξη Τσίπρα για την προεδρία της Κομισιόν, ιδιαίτερα το ντιμπέιτ, διαμόρφωσαν τις προϋποθέσεις από την πλευρά της ευρωπαϊκής ριζοσπαστικής Αριστεράς για την πολιτικοποίησή της. Η άνοδος του ρεύματος αυτού αποδείχτηκε, επιπλέον, το πιο αποτελεσματικό εμπόδιο για την ενίσχυση της Ακροδεξιάς· αρκεί ως προς αυτό μια σύγκριση των καταγραφών της τελευταίας στο Βορρά και στο Νότο.
2. Ο πολιτικός χάρτης
Γενικά, το διακύβευμα των ευρωεκλογών δεν ταυτίζεται με αυτό των βουλευτικών. Κανείς όμως δεν αμφισβητεί την αυξημένη σημασία που εντέλει απέκτησαν οι φετινές ευρωεκλογές, το αποτέλεσμα των οποίων διαμόρφωσε ένα νέο πολιτικό χάρτη. Τα βασικά στοιχεία αυτού του χάρτη είναι:
α) η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, με ποσοστό που εδραιώνει εκείνο των βουλευτικών εκλογών, β) η υποχώρηση των κομμάτων της συγκυβέρνησης (ΝΔ – ΠΑΣΟΚ/Ελιά) κατά 11.5%, γ) η προαναγγελθείσα συρρίκνωση του τρίτου εταίρου της συγκυβέρνησης του 2012, της ΔΗΜΑΡ, δ) η εκλογική άνοδος της Χρυσής Αυγής, που πλέον αποτελεί βασική δύναμη του πολιτικού σκηνικού και, ε) η χαμηλότερη των προσδοκιών (τους) καταγραφή των ΑΝΕΛ, του ΚΚΕ και του νεοσύστατου ΠΟΤΑΜΙΟΥ.
Την ίδια στιγμή, το γεγονός ότι στις 25 Μαΐου πήγαν στις κάλπες 284.698 λιγότεροι σε σχέση με τις εκλογές του Ιουνίου 2012 μαρτυρά ότι για ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας η εκλογική μάχη ήταν αδιάφορη. Η τάση αυτή δεν μπορεί να αγνοηθεί.
3. Τρεις κάλπες, μία επιλογή
Σε ό,τι αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ, είχαμε συνομολογήσει ότι η τριπλή εκλογική αναμέτρηση του Μαΐου θα χαρακτηριζόταν από μια έντονη κοινωνική, πολιτική και σε τελευταία ανάλυση ταξική πόλωση, με έμφαση στη σύγκρουση των ευρωεκλογών. Παράλληλα, ήταν απολύτως αναγκαία μια κεντρική και ως ένα βαθμό βολονταριστική ώθηση για να μεταφερθεί ο «άνεμος του νικηφόρου ΣΥΡΙΖΑ» σε όλες τις γειτονιές.
Ωστόσο, το κατεπείγον της απαίτησης να τελειώσουμε με τη συγκυβέρνηση, την τρόικα και τα μνημόνια κατέστησαν την αυτοτέλεια των αυτοδιοικητικών μαχών δευτερεύον ζήτημα, που επαληθεύτηκε και από τη διαφοροποιημένη ψήφο των πολιτών
Μολονότι λοιπόν υποστηρίξαμε συνδυασμούς σε 214 καλλικρατικούς δήμους (το 2010 ήταν μόλις 65), εξαντληθήκαμε στην αναζήτηση των προσώπων που θα κέρδιζαν, υποτιμώντας τα προγράμματα και τις συλλογικότητες που είναι απαραίτητες για τις μεγάλες αλλαγές στις τοπικές κοινωνίες. Παραγνωρίσαμε εν τέλει ότι οι αυθεντικές κοινωνικές εκπροσωπήσεις δεν «φυτεύονται», αλλά οικοδομούνται σε βάθος χρόνου.
4. Μεταμορφώσεις της Κεντροαριστεράς
Ξεχωριστό κεφάλαιο, εδώ, είναι η ανθεκτικότητα της Κεντροαριστεράς, που στις αυτοδιοικητικές εκλογές πέτυχε αρκετά καλές επιδόσεις σε σύγκριση με τα ποσοστά της στις ευρωεκλογές, Η αντοχή της Κεντροαριστεράς είχε εκφραστεί νωρίτερα και στις εκλογές των μεγάλων επιστημονικών κλάδων (δικηγόροι, μηχανικοί κ.λπ.), καθώς και στα συνδικάτα, όπου παρά τη συρρίκνωσή της διατηρεί ακόμα σημαντικές δυνάμεις.
Πολιτικοί αναλυτές υποστηρίζουν και έχουν δίκιο ότι η Κεντροαριστερά είναι εκείνη η πολιτική δύναμη στην Ελλάδα με μεγάλη γραφειοκρατική εμπειρία στην οργάνωση των «υπο-κρατών»: των περιφερειών, των μεγάλων δήμων, των μεγάλων επαγγελματικών ενώσεων, αλλά και των ισχυρών συνδικάτων. Η εμπειρία αυτή αφορά τη διοίκηση, τη διαχείριση ανθρώπινου δυναμικού, τη συγκρότηση πελατειακών δικτύων, τη σχέση με το κεφάλαιο και τη διαχείριση των κοινωνικών αντιθέσεων. Στο πλαίσιο δε της Ε.Ε., σχετίζεται επίσης με τη δυνατότητα απορρόφησης και κατανομής υλικών πόρων. Αυτό είναι το «βαθύ κράτος του ΠΑΣΟΚ», που μέχρι τώρα δεν εξατμίστηκε.
5. Τα καλά νέα
Η επόμενη μέρα ξεκινά με ένα σημαντικό κεκτημένο: την κομβικής σημασίας νίκη στην Αττική, τη μεγάλη επιτυχία στα Ιόνια, το νικηφόρο αποτέλεσμα σε πόλεις και συνοικίες με ισχυρή συμβολική και πολιτική αξία για την Αριστερά (Καισαριανή, Ν. Φιλαδέλφεια, Χαλάνδρι, Βύρωνας, Πέραμα κ.ά), και τον παρ” ολίγο θρίαμβο της Ανοιχτής Πόλης στην Αθήνα μετά από μια εκστρατεία-πρότυπο.
Στην Αττική και την Αθήνα, στην καρδιά δηλαδή της χώρας, η ψήφος εξέφρασε με τη μεγαλύτερη διαύγεια τις ταξικές αντιθέσεις· την αντίθεση στην αντιδημοκρατική εκτροπή και την ολιγαρχική διαχείριση των πολιτικών υποθέσεων· την αντίθεση ανάμεσα στους υποστηρικτές και τους αντιπάλους των πανευρωπαϊκών πολιτικών λιτότητας. Κάπως έτσι, λοιπόν, επιβεβαιώθηκε ότι το στοίχημα της άνοιξης του 2012 παραμένει ανοιχτό.  Και την ίδια στιγμή ανοίγει για μας ένα ευρύ πεδίο όπου έμπρακτα μπορούμε να αποδείξουμε την ικανότητά μας αφενός να αντιμετωπίσουμε τις συνέπειες της κρίσης και αφετέρου να εισάγουμε νέους θεσμούς ή να διευρύνουμε υπάρχοντες στην κατεύθυνση των εμπειριών των κινημάτων των πλατειών.
6. Τα κακά νέα: Χρυσή Αυγή και «Πειραιάς Νικητής»
Την ίδια στιγμή, η άνοδος της Χρυσής Αυγής (και ιδίως το τεράστιο 16% του Κασιδιάρη στην Αθήνα) πρέπει να προκαλέσει συναγερμό. Τα ποσοστά των ναζί αποδεικνύουν ότι η δικαστική αντιμετώπισή τους είναι αναγκαία μεν για να περιορίσει την εγκληματική δραστηριότητά τους, αλλά όχι ικανή από μόνη της για να τους αναχαιτίσει πολιτικά και ιδεολογικά. Πρέπει να είμαστε σαφείς: κάθε ψήφος στη Χρυσή Αυγή επιβραβεύει τη ναζιστική τρομοκρατία. Είναι πλέον φανερό ότι μεγάλο τμήμα της ψήφου στη Χρυσή Αυγή έχει ιδεολογικό βάθος. Κατά συνέπεια, παράλληλα με τις δράσεις αλληλεγγύης στις χειμαζόμενες από την κρίση γειτονιές, απαιτείται ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση με τα ρατσιστικά ιδεολογήματα τα οποία εντέλει ενισχύουν τους ναζί.
Τα φαινόμενα Μώραλη στον Πειραιά και Μπέου στο Βόλο, συνιστούν συμπτώματα της σωβούσας ασθένειας της αστικής δημοκρατίας στη χώρα μας και πρέπει να μας απασχολήσουν σοβαρά. Πρόκειται για όψεις της μετατόπισης τόσο της αστικής τάξης όσο και άλλων στρωμάτων προς μια πιο προκλητικά αγοραία, «ακραία», και λούμπεν διάσταση, μεταξύ πολιτικής και οργανωμένης παραβατικότητας.
7. Διεύρυνση και πολιτική συμμαχιών: Το κόμμα-μαγνήτης
Πώς στέκεται η Αριστερά μπροστά στο νέο πολιτικό χάρτη; Ποια μπορεί να είναι μια αριστερή απάντηση στο πραγματικό ζήτημα των συμμαχιών;
Πιστεύουμε ότι θα πρέπει να κινηθούμε πάνω σε τρεις βασικούς άξονες:
α) Να επιχειρήσουμε να μεταφέρουμε το πολιτικό παιχνίδι από το πεδίο της επικοινωνίας και των θεσμών σε αυτό του δρόμου και των κινημάτων. Χωρίς αναθέρμανση του λαϊκού κινήματος, αφενός θα πρέπει να περιμένουμε την προεδρική εκλογή για μια ενδεχόμενη ανατροπή της κυβέρνησης, αφετέρου δεν πρόκειται να αλλάξει ο πραγματικός ιδεολογικός συσχετισμός μέσα στην κοινωνία. Αν η έκρηξη των πλατειών δημιούργησε το κατάλληλο κοινωνικό έδαφος για τη ραγδαία άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, τότε εύλογα θα πρέπει να αναζητήσουμε (χωρίς ευκολίες και μηχανιστικές λογικές) το πώς μπορεί να απαντήσουμε στην κινηματική αναιμία. Η βασική αντίληψη από την οποία πρέπει να διακατεχόμαστε, είναι ότι οι συνειδήσεις αλλάζουν στο δρόμο μέσα από την εν σώματι πολιτική συμμετοχή και όχι από τις καλές εμφανίσεις στα τηλεοπτικά πάνελ.
β) Τα ζητήματα της οργανωτικής αναδιάρθρωσης και της προγραμματικής αποσαφήνισης έχουν καίρια σημασία στην προσπάθεια διεύρυνσης της επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ -ειδικά στα στρώματα που δεν έχουν παραδοσιακούς αξιακούς δεσμούς με την Αριστερά. Στην εποχή του διαδικτύου, οι πολίτες και ενημερωμένοι είναι και πολιτικό κριτήριο έχουν -επομένως βλέπουν και τα καλά αλλά και τα κακώς κείμενα. Είναι απαραίτητο λοιπόν να πείσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να κυβερνήσει με επιτυχία γιατί διαθέτει απολύτως σαφές πρόγραμμα, ριζοσπαστικό και ταυτόχρονα ρεαλιστικό. Επιπλέον, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να πείσει ότι αποτελεί εκείνο το σοβαρό συλλογικό πολιτικό οργανισμό που μπορεί να υλοποιήσει το πρόγραμμά του.
γ) Το πραγματικό ζήτημα των συμμαχιών δεν λύνεται ούτε με μπακαλίστικες λογικές τεχνητών συγκολλήσεων ούτε με παραπομπή στις κοινωνικές αντιστάσεις. Αντίθετα, η μεγάλη απήχησή μας στους ανέργους, τους νέους και τους μισθωτούς, δεν έχει φτάσει στο μέγιστο δυνατό. Μπορεί να επεκταθεί πολύ περισσότερο. Μπορούμε να προσεταιριστούμε ακόμα μεγαλύτερα τμήματα της μισθωτής εργασίας, ακόμα περισσότερα λαϊκά στρώματα που πλήττονται. Οφείλουμε να δουλέψουμε εντατικά με τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, στα λαϊκά προάστια, στη Δυτική Αθήνα, για παράδειγμα, στη μειονότητα της Θράκης, στη Νεολαία. Μας χρειάζεται η αυτοδυναμία για να μπορέσουμε να υλοποιήσουμε το πρόγραμμά μας, από εκεί και πέρα μας χρειάζονται και οι συμμαχίες για να προχωρήσουμε το σχέδιο μετασχηματισμού της κοινωνίας.
Χρειαζόμαστε μια συνεπή πολιτική πολιτικών συμμαχιών που από τη μια μεριά θα υπηρετεί την αναγκαία διεύρυνση της επιρροής μας και από την άλλη, δεν θα θίγει τις αξίες και τις ευαισθησίες του κόσμου της Αριστεράς, δίνοντας την εντύπωση της αφομοίωσης από το σύστημα. Πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να συνεχίσει τη μέχρι τώρα πορεία του, να είναι δηλαδή το κόμμα-μαγνήτης που πολιτευόμενο με ανοιχτό πολιτικά αλλά ιδεολογικά συνεπή τρόπο, έλκει προς τα αριστερά την πολιτική ζωή της χώρας. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τη δύναμη να επιβάλει τους όρους του στη διαμόρφωση του νέου πολιτικού σκηνικού. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να «αναστήσουμε» τις δυνάμεις της μνημονιακής νεοφιλελεύθερης κεντροαριστεράς, που βαρύνονται με την καταστροφή της κοινωνίας και την οικοδόμηση του διεφθαρμένου πελατειακού κράτους.
8. Επιμονή στη συλλογική και δημοκρατική λειτουργία του κόμματος
Παρά τη μόδα της απαξίωσης της κομματικής λειτουργίας, εμείς επιμένουμε ότι η συλλογικότητα και η δημοκρατία συνιστούν τον ορίζοντα μιας αριστερής αντίληψης για την πολιτική. Στο διάστημα της προεκλογικής περιόδου παροξύνθηκαν φαινόμενα που υπονομεύουν τη συλλογικότητα και τραυματίζουν την «ψυχή» της Αριστεράς. Τόσο η αδρανοποίηση των εκλεγμένων οργάνων κι η ενίσχυση εξωθεσμικών κέντρων αποφάσεων, όσο και η αποχαλίνωση του παραγοντισμού και της διγλωσσίας, έπληξαν τη δημοκρατία κι έφθειραν την αποτελεσματικότητα. Γιατί για μας η δημοκρατία δεν είναι μόνο ο πιο δίκαιος τρόπος λήψης αποφάσεων, αλλά και ο πιο αποτελεσματικός τρόπος οργάνωσης της συλλογικής διάνοιας. Το «μαζί» δεν το θέλουμε μόνο για να μην καπελωνόμαστε, αλλά και γιατί «μαζί» κάνουμε τις βέλτιστες επιλογές.
9. Δημόσιος λόγος και ιδεολογική ηγεμονία
Πολλοί μας κατηγορούν ότι δεν έχουμε πολιτική συμμαχιών, εννοώντας ότι δεν βάζουμε στα ψηφοδέλτιά μας πολλούς από το προηγούμενο καθεστώς. Θεωρούν ότι ο λόγος μας είναι αφιλόξενος για όσους έρχονται από άλλες πολιτικές διαδρομές, εννοώντας ότι δεν προσαρμόζουμε το δημόσιο λόγο μας στα σχήματα που χρησιμοποιούν τα κόμματα του Μνημονίου και τα κυρίαρχα ΜΜΕ. Και μας μέμφονται γιατί επιμένουμε σε «παρωχημένα σχήματα» (όπως οι τάξεις, ο διεθνισμός, ο κοινωνικός μετασχηματισμός, ο σοσιαλισμός), γιατί εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι η καπιταλιστική κρίση είναι κρίση υπερσυσσώρευσης και γιατί θεωρούμε ότι το Μνημόνιο δεν είναι μια συνωμοσία της Γερμανίας, αλλά ένα πολιτικό πρόγραμμα για τη μεταφορά του κόστους της κρίσης στους πιο φτωχούς και την επιβολή ενός μοντέλου άγριου καπιταλισμού -πρώτα στην Ελλάδα κι ύστερα στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Κατά τη γνώμη μας, ορισμένα από τα προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονται στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση από αυτήν που υπαινίσσεται η κριτική.
Δεν είμαστε ενθουσιασμένοι, για παράδειγμα, με το δημόσιο λόγο του κόμματος, ιδίως κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, γιατί πολλές φορές δανειστήκαμε το λόγο του αντιπάλου (ενίοτε και τα συνθήματα, όπως με το neallada.gr), θεωρώντας εσφαλμένα ότι έτσι γινόμαστε πιο λαϊκοί, πιο διεισδυτικοί και πιο ασφαλείς έναντι της δεξιάς και ακροδεξιάς δημαγωγίας. Στην πραγματικότητα, με έναν τέτοιο λόγο πετυχαίνουμε ακριβώς το αντίθετο: να αφήνουμε τον κόσμο μας ιδεολογικά και πολιτικά απροετοίμαστο μπροστά στον κυρίαρχο λόγο και να φαινόμαστε ως καρικατούρα του ΠΑΣΟΚ της λαϊκομετωπικής περιόδου.
Δεν πιστεύουμε ότι τα κόμματα της Αριστεράς, τα κόμματα δηλαδή του κοινωνικού μετασχηματισμού, πρέπει να προσαρμόζονται στον κοινωνικό μέσο όρο και να μοιάζουν «της κοινωνίας» γενικώς. Αν υιοθετούσαμε τις απόψεις της «κοινής γνώμης», θα ήμασταν εναντίον των δημόσιων υπαλλήλων, των μεταναστών, των ομοφυλόφιλων, υπέρ του «μικρού κράτους», των ιδιωτικοποιήσεων και των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Θα είχαμε εγκαταλείψει, δηλαδή, τους λόγους, τις αξίες και του ήθους που μας έφεραν μέχρι εδώ – και, κυρίως, θα είχαμε παραιτηθεί από κάθε απόπειρα κοινωνικού μετασχηματισμού.
10. Οι εκλογές είναι παιχνίδι για μεγάλα παιδιά
Μήπως όμως αυτές οι προσαρμογές στον εθνικό μέσο όρο ήταν υποχρεωτικές ενόψει εκλογών; Κάθε άλλο. Οι εκλογές είναι μια φωτογραφία της στιγμής. Το αποτέλεσμά τους, δηλαδή, συμπυκνώνει όλα όσα κάναμε την προηγούμενη περίοδο, ακόμα και τα λάθη, τις αστοχίες, τις παραλείψεις και τις ασάφειες. Μα πάνω απ” όλα, συμπυκνώνουν τις κοινωνικές συμμαχίες που έχει οικοδομήσει ένας πολιτικός οργανισμός.
Οι εκλογές λοιπόν δεν κερδίζονται κατά κύριο λόγο την προεκλογική περίοδο (όση σημασία και αν έχει μια πετυχημένη καμπάνια), αλλά την προηγούμενη. Γι” αυτό και το αποτέλεσμα δεν είναι υπόθεση των (τελικά, όχι και τόσο) «μάγων» της πολιτικής επικοινωνίας πολύ δε περισσότερο όταν τα «μαγικά» τους εδραιώνουν την πεποίθηση ότι όλοι είναι ίδιοι (αφού όλοι χρησιμοποιούν φτηνά επικοινωνιακά κόλπα για να υφαρπάξουν ψήφους) ή όταν οι ίδιοι εστιάζουν στη συντελεσμένη καταστροφή, υποβαθμίζοντας την προγραμματική μας πρόταση.
Το ίδιο ισχύει, εξάλλου, και για τους «τεχνικούς» της εξουσίας, είτε στην εκδοχή τοπικών παραγόντων είτε σε εκείνη των ανώτερων διαμεσολαβητών ισχύος, από την αποκοπή του γραφείου του προέδρου  ως τους απίθανους συμβούλους και την εκ μέρους τους ωμή περιφρόνηση των αξιών της Αριστεράς, όπως καταγράφηκε στις περιπτώσεις Καρυπίδη και Σαμπιχά.
11. Κριτική στη στρατηγική μας
Ας το υπενθυμίσουμε: Οι αντίπαλοί μας δεν χρησιμοποιούν απλώς κόλπα ή τη λογική του πολιτικού μάρκετινγκ. Έχουν επίσης κοινωνικές αναφορές. Απευθύνονται σε ένα μεγάλο μέρος του κεφαλαίου που κερδίζει μέσα στην κρίση, σε μεσαία στρώματα, ιδίως σε εκείνα που διασώζονται,  αλλά και σε τμήματα εργαζομένων που αν και έχουν υποστεί μεγάλες ζημιές, αισθάνονται ότι η κυβέρνηση τους εξασφαλίζει μια θέση στα όρια της επιβίωσης. Στη λογική τους, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τους εγγυάται τη θέση αυτή – αντίθετα, μπορεί να τους βάλει σε νέες περιπέτειες.
Οι δικές μας κοινωνικές αναφορές δεν υποκαθίστανται από σχήματα τύπου «Ελλάδα εναντίον Μέρκελ», «ο λαός ενάντια στο μεγάλο κεφάλαιο» κ.ο.κ. Τα ίδια ισχύουν, εξάλλου, και για έναν ορισμένο σκανδαλοθηρικό-τιμωρητικό λόγο, που παραπέμπει σε σχηματισμούς (πολύ) δεξιότερα του ΣΥΡΙΖΑ.
12. Για την επόμενη μέρα: Μόνο η αριστερή γραμμή εγγυάται τη νίκη
Η μνημονιακή συγκυβέρνηση μπορεί και πρέπει να πέσει το συντομότερο. Αυτό όμως δεν πρόκειται να συμβεί με τεχνητές κρίσεις κι επικοινωνιακά τερτίπια. Εξαρτάται, αντίθετα, από τη δυνατότητά μας να ενισχύσουμε την κοινωνική δυναμική της ανατροπής και τη δικιά μας θετική προγραμματική διέξοδο.
Οφείλουμε να επιμείνουμε στη μαζική αριστερή, ανοικτή και ριζοσπαστική γραμμή που έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι εδώ και μπορεί να τον πάει ακόμα πιο μακριά. Στη γραμμή αυτή που παλεύει για την ανατροπή του Μνημονίου και την κυβέρνηση της Αριστεράς, αλλά που δεν θέλει το «κυβέρνηση» να πνίξει το «αριστερή». Στη γραμμή αυτή που απορρίπτει το δίπολο κομμουνιστικός δογματισμός ή προσαρμογή στο σύστημα, αποδεικνύοντάς το στην πράξη ότι μια γειωμένη ριζοσπαστική Αριστερά είναι όχι μόνο αναγκαία, αλλά απολύτως εφικτή. Στη γραμμή αυτή που μπορεί να πείσει και να εμπνεύσει του πολίτες, δείχνοντάς τους ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μια από τα ίδια, που τόσες φορές έχουν δοκιμάσει. Στη γραμμή αυτή που επιμένει ότι ο μόνος τρόπος για να νικήσουμε είναι το άνοιγμα στην κοινωνία με οδηγό το πρόγραμμα, τις αναλύσεις και τις αξίες της Αριστεράς.

Το κείμενο υπογράφουν οι:
Αγαθοπούλου Ειρήνη, Αγγελοπούλου Ελθήνα, Αθανασίου Κώστας, Αθανίτη Όλγα, Αλμπάνης Γιάννης, Βωβός Παναγιώτης,  Διώτη Ηρώ, Δρίτσας Θοδωρής, Ζαχαριάς Κώστας, Θεοδωράτου Κατερίνα, Καλκανδής Πέτρος, Καραγιαννίδης Χρήστος, Καραγιώργος Βαγγέλης, Κατριβάνου Βασιλική, Κατσινοπούλου Ειρήνη, Κερσανίδης Στράτος, Κιτσαντά Λίτσα, Κνήτου Κατερίνα, Κορωνάκης Τάσος, Κουρεμπές Φάνης, Κουτσοθοδωρής Θοδωρής, Κυπριανίδου Ερμίνα, Κυρίτσης Γιώργος, Κωνσταντάτος Χάρης, Λάμπρου Πάνος, Λάσκος Χρήστος, Μαντάς Χρήστος, Μαρματάκης Κώστας, Ματσούκα Χαρά, Μπαλαούρας Μάκης,  Μπαρσέφσκι Μάνια, Μπένος Αλέξης, Νικολάου Νάγια, Νοτοπούλου Κατερίνα, Παπαδάτος Δημοσθένης, Παπαδόπουλος Χριστόφορος,  Ρήγος Άλκης, Σαπουνά Αγγέλικα, Σαμανίδης Νίκος, Σαρρής Μανώλης, Σβίγκου Ράνια, Σταματάκη Ελένη, Σταμπουλή Αφροδίτη, Στασινός Στάθης, Τζήκα Δανάη, Τσακαλώτος Ευκλείδης, Τσιγώνιας Νίκος, Τσίτσοβιτς Τόνια, Υδραίος Μιχάλης, Φωτίου Θεανώ  Χαρίτσης Αλέξανδρος, Χονδρός Γιώργος, Χριστοδουλοπούλου Τασία.

Για μια μεγάλη δημοκρατική, πατριωτική παράταξη;

Του Χρήστου Λάσκου

Όχι, ευχαριστώ!

Και εξηγούμαι, ξεκινώντας από τον πρώτο, τον τυπικό λόγο: σε ό,τι αφορά το ΣΥΡΙΖΑ, η συγκεκριμένη διατύπωση δεν αντιστοιχεί όχι στο γράμμα, αλλά, όπως κι αν μεθερμηνευτεί, ούτε στο πνεύμα των συνεδριακών του αποφάσεων. Σε καμία περίπτωση, απολύτως.
Αντίθετα, οι συνεδριακές διατυπώσεις δεν αφήνουν πολλά περιθώρια. Είναι σαφείς και ευκρινείς όσο δεν παίρνει. Ο στόχος είναι η οικοδόμηση του κόμματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς, με όχημα το οποίο θα επιδιωχθούν οι κοινωνικές συμμαχίες που θα αποτελέσουν το θεμέλιο για την κυβέρνηση της Αριστεράς. Μια κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας, βεβαίως, που σημαίνει κυβέρνηση με κατεξοχήν έργο το σταμάτημα της κοινωνικής καταστροφής και την εκκίνηση της ανθρωπιστικής αποκατάστασης.  Που  σημαίνει, δηλαδή, σαφείς κοινωνικοταξικές προτεραιότητες και πολύ έντονη μεροληψία. Άρα, ξανά, κυβέρνηση της Αριστεράς και όχι δημοκρατικο-πατριωτική παράταξη. Με πρώτο το κριτήριο της κοινωνικής εκπροσώπησης των φτωχών, των εκμεταλλευόμενων, του κόσμου της εργασίας και, πάνω σε αυτό στηριγμένη, την κοινωνική συμμαχία με ευρύτερα κοινωνικά στρώματα που πλήττονται στην κρίση. Το «πατριώτης», άλλωστε, αδυνατώ να καταλάβω τι σημαίνει στην παρούσα συνθήκη.

Δεύτερον, καλέσματα του είδους αυτού –για μια μεγάλη δημοκρατική, πατριωτική παράταξη!- είναι προφανώς παρωχημένα. Δεν είμαστε ούτε στο ’40 και σε συνθήκες στρατιωτικής κατοχής, ούτε στο ’70, σε συνθήκες παπανδρεϊκής εκμετάλλευσης των αισθημάτων της εαμικής γενιάς. Είμαστε στο 2014 και έχουμε να αντιμετωπίσουμε όχι εθελόδουλους  και κουίσλιγκς, αλλά καπιταλιστικά καθάρματα, που προκειμένου να σώσουν το τομάρι τους, δηλαδή τα κέρδη και τις ιδιοκτησίες τους, είναι αποφασισμένοι να εξοντώσουν και δυό και τρεις γενιές εργαζομένων. Το θέμα, λοιπόν, είναι η δημιουργία της μεγάλης «παράταξης» των ανέργων, των νέων χωρίς μέλλον, των γυναικών που δουλεύουν 12 ώρες και πληρώνονται, όταν πληρώνονται, για 4. Αυτό είναι το επίκαιρο αίτημα, που στρεβλώνεται και αποπροσανατολίζεται από τις πατριωτικές εγκλήσεις.

Τρίτον, αλλά όχι έσχατο, το κάλεσμα για μια μεγάλη δημοκρατική, πατριωτική παράταξη, παρότι νομίζουν οι χρήστες του, δεν είναι ούτε καν εκλογικά αποτελεσματικό. Καταρχήν γιατί είναι ασαφές και ολοκληρωτικά απροσδιόριστο: χωράει τους πάντες και δεν δεσμεύει κανέναν και για τίποτε. Μπορείς, θέλω να πω, να είσαι με την Ελλάδα –και με τη Νέα, μάλιστα- και όχι με τη Μέρκελ (!), αλλά να ξεζουμίζεις μια χαρά τις υπαλλήλους σου στο εμπορικό, μπορείς να δακρύζεις για τη «χώρα», αλλά να ξεσκίζεις μετανάστες στην εκμετάλλευση.
Αυτή η έγκληση δεν φτιάχνει τις σωστές, για την Αριστερά και τους εκμεταλλευόμενους, διαχωριστικές. Και γι’ αυτό, εκτός του ό,τι αφήνει τους δημοκράτες πατριώτες να ψηφίζουν «κεντροδεξιά» ή «κεντροαριστερά», κάνει και αδιάφορους στο μήνυμα όλους όσους κατεξοχήν θα έπρεπε να μας ενδιαφέρουν με πρώτους τους άνεργους. Ενώ η εκλογική δυναμική, ακόμη και  με όρους ρεάλ πολιτίκ, εδώ είναι που παίζεται.

Θέλουμε κυβέρνηση της Αριστεράς; Ας τα δώσουμε όλα για να πείσουμε το 80% των ανέργων και άλλο τόσο των μισθωτών του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα να μας ενισχύσουν. Ας τους πείσουμε πόσο πολλά μπορεί να κάνει η κυβέρνηση της Αριστεράς γι’ αυτούς μαζί τους.
Έτσι και μόνο έτσι μπορεί η ριζοσπαστική Αριστερά να νικήσει. Και είναι τόσο προφανές που απορώ γιατί χρειάζεται διαρκώς να επανερχόμαστε. Πολύ περισσότερο, που το υπογραμμίζουν δεόντως και οι συνεδριακές μας αποφάσεις.