ΕΠΕΙΔΗ ΚΑΝΕΝΑ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ ΠΥΡΗΝΙΚΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΙΡΗΝΙΚΟ

ΕΠΟΧΗ, 24.04.11

Το ελληνικό αντιπυρηνικό κίνημα έχει τη δική του πλούσια ιστορία

 Είκοσι πέντε χρόνια συμπληρώνονται από την έκρηξη στον αντιδραστήρα νούμερο 4 του πυρηνικού εργοστασίου στο Τσερνόμπιλ στις 26 Απριλίου 1986. Λέγαμε ότι δεν μπορούμε πλέον να μιλάμε παρά για προ και μετά Τσερνόμπιλ εποχή. Και όμως, χρειάστηκαν να περάσουν 25 χρόνια για να γίνουμε μάρτυρες ενός ακόμα πυρηνικού ολέθρου. Η περίπτωση του πυρηνικού εργοστασίου της Φουκουσίμα ήρθε να μας θυμίσει με τον πιο τραγικό τρόπο -ύστερα από τον επίσης καταστρεπτικό σεισμό των 9 περίπου ρίχτερ- ότι η ανάγκη να αρνηθούμε και να απαιτήσουμε το κλείσιμο οποιουδήποτε εργοστασίου πυρηνικής ενέργειας, όπου και αν αυτό βρίσκεται, είναι ένα πολύ καίριο και αναγκαίο αίτημα για το αντιπυρηνικό κίνημα, την αριστερά, τους οικολόγους, τους ανθρώπους που τοποθετούν το ζήτημα του περιβάλλοντος βρίσκεται στο κέντρο της θεώρησής τους. Παρά τις επιμέρους διαφορές ανάμεσα στα δύο γεγονότα, υπάρχουν πολλές ομοιότητες. Τότε, ήταν μια χώρα της ανατολικής Ευρώπης με ό,τι αυτό συνεπαγόταν, σε επίπεδο τεχνολογίας και ιδεολογικού στίγματος, τώρα είναι μια προηγμένη τεχνολογικά χώρα, μια μεγάλη δύναμη στο καπιταλιστικό τόξο. Τότε, ήταν η δημόσια επιχείρηση πυρηνικής ενέργειας της Σοβιετικής Ένωσης, τώρα μια ιδιωτική επιχείρηση. Και στις δύο περιπτώσεις τα αποτελέσματα όμως είναι τόσο όμοια. Τεράστια καταστροφή με ανυπολόγιστες ακόμα συνέπειες.  Η συζήτηση γύρω από τη χρήση της πυρηνικής ενέργειας, επομένως, έρχεται σήμερα στο τραπέζι με άμεσο τρόπο. Στη χώρα μας το τελευταίο διάστημα υπήρξαν οικονομικοί και πολιτικοί παράγοντες (Σουφλιάς, Καρατζαφέρης), που είδαν με καλό μάτι το ενδεχόμενο της κατασκευής ενός πυρηνικού εργοστασίου στη χώρα μας. Η ιστορία του πυρηνικού ζητήματος στην ελλάδα δεν είναι καινούργια και έχει σημασία να τη θυμηθούμε. Επιλέξαμε δύο σημαντικές κορυφώσεις της γεγονότων, το 1976-1977, όταν μια ολόκληρη κοινωνία, της Καρύστου, εναντιώθηκε στις προσπάθειες της τότε κυβέρνησης Καραμανλή να κατασκευάσει εργοστάσιο πυρηνικής ενέργειας στην περιοχή, αλλά και τη στάση της ελληνικής κοινωνίας και των κομμάτων με αφορμή το Τσερνόμπιλ.

Τα γεγονότα εκείνων των ημερών ήταν ανάλογα με αυτά που συμβαίνουν τώρα στη μακρινή για μας Φουκουσίμα. Στην πορεία αυτής της ιστορίας και στην αναζήτηση ενός κοινού βηματισμού, η αριστερά δυσκολεύτηκε, και σε κάποιες εκδοχές της δυσκολεύεται ακόμα και σήμερα, να αποδεχτεί ότι η πυρηνική ενέργεια είναι κάτι που δεν χρειάζεται και δεν είναι απαραίτητη στη ζωή μας. Η σταθερή προσήλωσή της στην τεχνική πρόοδο και η ανάγκη να αναμετρηθεί με αυτήν, δυσκόλεψε πολύ την απόρριψή της. Από την άλλη, κυρίως για το ΚΚΕ, η αντιπαράθεση με ό,τι ήταν προϊόν της Σοβιετικής Ένωσης δεν ήταν εύκολη υπόθεση ακόμα και αν αυτό ήταν το Τσερνόμπιλ.

Υπήρξε όμως και το άλλο τμήμα της αριστεράς με διαφορετικές παραδόσεις. Ο Σύνδεσμος Νέων δια τον πυρηνικόν αφοπλισμόν Bertrand Rusell γρήγορα προσέλκυσε το ενδιαφέρον μελών της αριστερής νεολαίας στις αρχές της δεκαετίας 1960. Από νωρίς το ενδιαφέρον της διεθνούς οργάνωσης δεν επικεντρώθηκε μόνο στα πυρηνικά όπλα, αλλά στράφηκε εναντίον της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από πυρηνικά εργοστάσια.
 

KAΡΥΣΤΟΣ: Πυρηνικό εργοστάσιο; Όχι ευχαριστώ!

Η ιστορία της Καρύστου και οι αντιδράσεις των κατοίκων της περιοχής ήρθαν ως κορύφωση της απώθησης μιας σειράς κρίσιμων προσπαθειών από την πλευρά των ελληνικών κυβερνήσεων και μέρους του επιστημονικού προσωπικού της χώρας, προκειμένου να κατασκευαστεί εργοστάσιο πυρηνικής ενέργειας στη χώρα. Οι πιέσεις που ασκούσε σημαντική μερίδα επιστημόνων από το Πολυτεχνείο, είχε ως αποδέκτη τις κυβερνήσεις πριν και μετά τη δικτατορία. Είχαν αρχίσει να πολλαπλασιάζονται οι φωνές που επιδίωκαν τη δημιουργία ενός πυρηνικού εργοστασίου παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας στη χώρα μας, που έβλεπαν ότι η ειρηνική χρήση της πυρηνικής ενέργειας ήταν θετική για την πρόοδο της κοινωνίας.

Πυρηνικά εργοστάσια στα σχέδια της ΔΕΗ

Ήδη η ΔΕΗ προέβλεπε την κατασκευή 15 πυρηνικών εργοστασίων στη χώρα μας από το 1964. Στις 16 Ιουνίου 1972, σε δημοσίευμα της «Μακεδονίας», αποκαλύπτεται ότι η ΔΕΗ σχεδιάζει να δημιουργήσει 8 πυρηνικούς σταθμούς 600 MW έως το 1991 και άλλους 6 από το 1993 έως και το 2000 πολλαπλάσιας δύναμης. Η επιχειρηματολογία που χρησιμοποιήθηκε, αφορούσε τη δυσκολία που είχε η κάλυψη των ενεργειακών αναγκών της χώρας. Ήδη από το 1966, ο Άγγελος Θ. Αγγελόπουλος τόνιζε την αναγκαιότητα ύπαρξης εργοστασίου παραγωγής πυρηνικής ενέργειας. Με άρθρο του στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο», 10 Φεβρουαρίου 1966, επιχείρησε να τεκμηριώσει την άποψή του με τίτλο: «Είναι πλέον καιρός: Πυρηνικός ηλεκτρισμός και εις την χώραν μας».

Η προσπάθεια αυτή του Αγγελόπουλου εντασσόταν στην ανάγκη του να διαπραγματευτεί με καλύτερους όρους και από όρους αυτονομίας οποιαδήποτε συμφωνία με την πιθανή συμβαλλόμενη χώρα στο σχέδιο αυτό. Ήταν άλλωστε ένας από τους βασικούς λόγους που τον έκαναν να υποστηρίζει ότι η πρώιμη συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΟΚ δεν ήταν θετική εξέλιξη για την οικονομία της.

Ήδη το 1972 ο διευθυντής της ΔΕΗ κ. Δημόπουλος ιδρύει Γραφείο Πυρηνικής Ενέργειας. Μέσα σε αυτό το κλίμα η χουντική κυβέρνηση Παπαδόπουλου προσφέρει στη Μεγάλη Βρετανία 40.000 τόνους καπνού με αντάλλαγμα την κατασκευή πυρηνικού εργοστασίου. Η αγγλική καπνοβιομηχανία δεν θα δείξει ενδιαφέρον και το σχέδιο θα βαλτώσει. Αμέσως μετά την πτώση της χούντας, η Γαλλία πίεζε την κυβέρνηση να προχωρήσει στα σχέδια δημιουργίας πυρηνικού εργοστασίου, διότι η γαλλικών συμφερόντων ΠΕΣΙΝΕ ήταν από τους πιο σημαντικούς καταναλωτές ηλεκτρικής ενέργειας.

Η Κάρυστος αντιδρά

Η κορύφωση όλων των προσπαθειών έγινε στα 1977, όταν με πρωτοβουλίες της τότε διοίκησης της ΔΕΗ και του υπουργού Οικονομικών της κυβέρνησης Ράλλη κ. Κονοφάγου, φτάσαμε πάρα πολύ κοντά στην κατασκευή του. Δημοσίευμα του στελέχους της εταιρείας αμερικανικών συμφερόντων EBASCO, Φρέντερικ Σμάιντερ, που είχε αναλάβει να προχωρήσει το έργο σημειώνει: «Έπειτα από διεξοδική μελέτη των υποψήφιων ελληνικών περιοχών, το επιστημονικό επιτελείο της EBASCO κατέληξε στην πρόταση της Καρύστου για την κατασκευή του πυρηνικού εργοστασίου. Η εταιρεία ύστερα από πρόσκληση του τότε πρωθυπουργού να επιλέξει δέκα καταλληλότερα σημεία για την δημιουργία ενός εργοστασίου, κατέληξε στην Κάρυστο για την κατασκευή ενός πυρηνικού εργοστασίου παραγωγής συνολικής 1000 MW. Το 1977 μόλις είχα προσληφθεί στην εταιρεία και ήταν η πρώτη μου επαγγελματική αποστολή εκτός ΗΠΑ. Θυμάμαι ότι υπήρχαν μεγάλες αντιδράσεις από τους κατοίκους της περιοχής».

Η Ένωση για την ποιότητα ζωής (ΕΠΟΙΖΩ), οι κάτοικοι της περιοχής, τα κόμματα της αριστεράς, το τεχνικό επιμελητήριο αντέδρασαν. Οι δυνάμεις της ανανεωτικής αριστεράς παραβρέθηκαν στη μεγαλειώδη, σύμφωνα με τις εφημερίδες της εποχής, συγκέντρωση διαμαρτυρίας. Οι αντιδράσεις ξεκίνησαν στις 13 Ιουλίου 1977, μέρα που οργανώθηκε συνέντευξη Τύπου, και στη συνέχεια άρχισαν να πυκνώνουν. Τη συνέντευξη Τύπου ακολούθησε συγκέντρωση διαμαρτυρίας, με την οποία οι κάτοικοι απειλούσαν τους εργολάβους των έργων να μην πλησιάσουν τα μηχανήματα τους για να ξεκινήσουν τα έργα. Όσοι αντιδρούσαν έθεταν το ερώτημα γιατί τελικά προχωρούν οι διαδικασίες δημιουργίας ενός πυρηνικού εργοστασίου στην περιοχή, χωρίς πρώτα να έχουν εξαντληθεί όλες οι συμβατικές μορφές ενέργειας.  Συγκροτήθηκε συντονιστική επιτροπή αγώνα, που συνέχισε τις κινητοποιήσεις με πιο δυναμική μορφή.

Η αντιπολίτευση ενωμένη

Τα τότε κόμματα της αντιπολίτευσης υπερασπίστηκαν το δίκαιο του αιτήματος των κατοίκων. Στη συγκέντρωση της 15ης Μαΐου παραβρέθηκαν ακόμα και πολιτικοί εκπρόσωποι της δεξιάς. Στο γεγονός αυτό η στάση της αριστεράς ήταν κοινή και αντιμετώπιζε με εχθρότητα τα σχέδια των κυβερνητικών παραγόντων. Η επιχειρηματολογία ανάμεσα στα κόμματα άλλαζε, αλλά ο στόχος ήταν κοινός, να μην γίνει η κατασκευή του εργοστασίου στην Κάρυστο.

Το ΚΚΕ δεν μπορούσε να μη συμβαδίσει με τις αντιδράσεις των κατοίκων της περιοχής σε έναν γεωγραφικό μάλιστα χώρο με αρκετά πολιτικά ερείσματα λόγω του βιομηχανικού χαρακτήρα της οικονομίας στην περιοχή. Από την άλλη, το πρόβλημα ήταν ότι τα σχέδια ήταν μιας ιμπεριαλιστικής δύναμης, άρα η επιλογή της κυβέρνησης ήταν η ενίσχυση των μονοπωλίων και όχι η επίλυση του ενεργειακού προβλήματος της χώρας.

Το ΠΑΣΟΚ, όταν ανέβηκε στην εξουσία το 1981, βρέθηκε μπροστά στο δίλημμα της συνέχισης της αναζήτησης κατάλληλων χώρων για την κατασκευή και του πυρηνικού εργοστασίου ή όχι. Το δίλημμα σταμάτησε να απασχολεί τα ηγετικά κλιμάκια και τους ειδικούς της χώρας μετά το σεισμό, που έθεσε τα όποια σχέδια και προθέσεις στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

ΤΣΕΡΝΟΜΠΙΛ: Μια πυρηνική καταστροφή που δίχασε την αριστερά

Το τραγικό δυστύχημα συνέβη στις 00:23 (ώρα Ελλάδος) την 26η Απριλίου και ανακοινώθηκε επίσημα από την κυβέρνηση της ΕΣΣΔ στις 28, τρεις μέρες μετά, όταν το ραδιενεργό νέφος ανιχνεύτηκε από τις υπηρεσίες της Σουηδίας. Το 1983, είχε τεθεί σε λειτουργία, ο τέταρτος πυρηνικός αντιδραστήρας του εργοστασίου. Ο αντιδραστήρας υπ’ αριθμόν 4 στο Εργοστάσιο Πυρηνικής Ενέργειας του Τσερνόμπιλ – Βλαντιμίρ Ίλιτς, Λένιν, (όπως ήταν το πλήρες όνομά του), θα εκραγεί σκοτώνοντας δύο άτομα που δούλευαν εκείνη τη στιγμή. Ήταν το πιο σοβαρό μέχρι τότε πυρηνικό ατύχημα που είχε συμβεί. Το εργοστάσιο βρισκόταν πλησίον της ουκρανικής πόλης Πριπιάτ, η οποία μετά το ατύχημα εγκαταλείφθηκε οριστικά.

Ο αντιδραστήρας υπ’ αριθμόν 4 του Τσερνόμπιλ σφραγίστηκε με χιλιάδες τόνους σκυροδέρματος και μετάλλου, που κάλυψε περίπου 200 τόνους ραδιενεργού μάγματος. Το εργοστάσιο συνέχισε να λειτουργεί με τους υπόλοιπους αντιδραστήρες έως και τον Δεκέμβριο του 2000, όταν και διακόπηκε οριστικά η λειτουργία του.

Τρεις μέρες αργότερα ήρθε η πρώτη επίσημη τοποθέτηση των ελληνικών αργότερα: «Η Ελληνική Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας παρακολουθεί και ελέγχει την κατάσταση με συνεχείς μετρήσεις στον ελληνικό χώρο»...

Στις 2 Μαΐου το ραδιενεργό νέφος προσεγγίζει την Ελλάδα. Μέχρι και την Κυριακή του Πάσχα δεν είχαν δοθεί αποτελέσματα μετρήσεων, παρά μόνο ότι «η δόση ραδιενέργειας είναι χαμηλότερη από εκείνη που παρουσιάστηκε στις άλλες χώρες της Ευρώπης».
Στις 5 Μαΐου στην Ελλάδα γίνονται οι πρώτες συστάσεις για την αποφυγή κατανάλωσης του φρέσκου γάλακτος και για πολύ καλό πλύσιμο των φρούτων και λαχανικών.

Η Αριστερά διχασμένη

Η κατάσταση πια είχε αλλάξει τόσο για το ΚΚΕ όσο, και για την υπόλοιπη αριστερά. Τα γεγονότα και το ατύχημα στο εργοστάσιο πυρηνικής ενέργειας του Τσερνόμπιλ έθεταν σε δοκιμασία τη στάση της σε ένα τόσο σοβαρό ζήτημα. Η δοκιμασία όμως αυτή ήταν ακόμα πιο μεγάλη, εξαιτίας του γεγονότος ότι το ατύχημα είχε συμβεί στην Σοβιετική Ένωση, σε μια δυνάμει σύμμαχο της αριστεράς. Αυτή τη φορά για το ΚΚΕ το πυρηνικό εργοστάσιο δεν ανήκε σε ιδιωτικά συμφέροντα, όπως στην περίπτωση της Καρύστου, αλλά στο σύμμαχο κράτος της ΣΕ.

Στις 2 Μαΐου, ο «Ριζοσπάστης» βγαίνει με πρωτοσέλιδο: «Αντισοβιετικό νέφος». Ήταν εμφανής η προσπάθεια του κομματικού οργάνου του ΚΚΕ να καθησυχάσει τις όποιες ανησυχίες της κοινής γνώμης και να καταδείξει ότι τα περισσότερα από όσα λέγονταν ήταν προϊόν κατασυκοφάντησης. Ακολουθεί μπαράζ δημοσιεύσεων από την πλευρά του, με το οποίο επιχειρείται να στοιχειοθετεθεί η άποψη ότι η Σοβιετική Ένωση συκοφαντείται από τα διεθνή ΜΜΕ με πρωτοβουλία των ΗΠΑ. Η προσπάθεια των ΗΠΑ εντασσόταν στη ρελάνς που επιχειρούσε έναντι της άλλης υπερδύναμης που είχε προτείνει μείωση των πυρηνικών εξοπλισμών.

Η «Αυγή», αντίθετα, ήδη από τις 30 Απριλίου, δημοσιεύει σε ειδικό πλαίσιο στο πρωτοσέλιδό της: «Το ραδιενεργό νέφος από το Τσερνόμπιλ πλανάται στην Ευρώπη» και έχει ειδικό ρεπορτάζ σε δύο εσωτερικές της σελίδες. Στις 3 Μαΐου νέο πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» με τίτλο: «Το Τσερνόμπιλ διδάσκει» με υπέρτιτλο: «Όχι στα πυρηνικά όπλα – ναι στην ύφεση» και υπότιτλο «Κανένας κίνδυνος για τη χώρα μας». Στο ίδιο τεύχος δημοσιεύεται δήλωση του τότε πρωθυπουργού Α. Παπανδρέου με την οποία θα θέσει το θέμα του παγώματος των πυρηνικών δοκιμών, της διαφάνειας και ελέγχου των αντιδραστήρων, τη συνεχή και αυτόματη ενημέρωση το σταμάτημα κατασκευής αναπαραγωγικών αντιδραστήρων, η κατασκευή των οποίων εγκυμονεί τον κίνδυνο να μετατραπεί η ανθρωπότητα από κοινωνία ανθρώπων σε κοινωνία πλουτωνίου. Στις 9 Μαΐου, νέος χαρακτηριστικός τίτλος στο πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» με τον οποίο επιτίθεται εκ νέου στο αντίπαλο στρατόπεδο και στα μέσα του που Καλλιεργούν τον πανικό. Ο υπότιτλος που το συνοδεύει είναι ακόμα πιο χαρακτηριστικός: «Ενώ μειώνεται δραστικά η ραδιενέργεια και άρχισαν να αίρονται τα προληπτικά μέτρα, φουντώνουν τα ψέματα εφημερίδων και τηλεόρασης».

Η «πρόοδος» και η ΕΣΣΔ πάνω από την αλήθεια

Στις 11 Μαΐου, ο τίτλος του «Ριζοσπάστη» είναι καθησυχαστικός και άκρως ειρωνικός: «Πρώτος ήταν ο Ίκαρος. Γιατί οι σοφοί αρχαίοι Έλληνες είχαν καταλάβει: Η πρόοδος απαιτεί και θυσίες».
Μάλιστα, η Κ.Ε. του κόμματος επέλεξε να οργανώσει απεργιακή κινητοποίηση οικοδόμων στις 15 Μαΐου, με σκοπό να αλλάξει το αρνητικό κλίμα εναντίον του. 

Δεν ήταν μόνο ο «Ριζοσπάστης» και το ΚΚΕ, αλλά και μέρος της επιστημονικής κοινότητας που επιχείρησε να μειώσει τις ανησυχίες. Ο πρόεδρος της Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας δήλωνε «Κανένας λόγος ανησυχίας». Βέβαια, στη συνέντευξή που έδωσε ήταν λιγότερο καθησυχαστικός λέγοντας ότι «τα στοιχεία που έχουμε είναι μάλλον καθησυχαστικά». Ακολούθησαν και άλλες καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις από επιστήμονες, όπως και από τον Δημόκριτο. Επιστήμονες του ιδρύματος τόνιζαν ότι «μειώθηκε ραγδαία η ραδιενέργεια».

Η κοινωνία αντιδρά

Και σε αυτήν την περίπτωση, όμως, υπήρξαν αντιδράσεις. Οι αντιδράσεις αυτές προήλθαν κυρίως από τις δυνάμεις πέραν του ΚΚΕ. Η πρώτη συγκέντρωση οργανώθηκε από τους αναρχικούς στις 9/5 στα  Προπύλαια, εκδήλωση που είχε απαγορευτεί αλλά έγινε κανονικά με αρκετές συλλήψεις και τραυματίες. Στις 9/5, η Αδέσμευτη Κίνηση Ειρήνης, κίνηση της ευρύτερης ανανεωτικής αριστεράς, ανακοίνωνε: «Όπως εξελίχτηκε το γεγονός από την έκρηξη στο Τσερνόμπιλ, δημιουργήθηκε η συνείδηση πως η ασφάλεια τέτοιων σταθμών ξεπερνά τα όποια εθνικά όρια. Προτείνουμε να συσταθεί διεθνές σώμα ελέγχου, βάσει διεθνούς κανονισμού, που θα διασφαλίζει την πληροφόρηση της παγκόσμιας γνώμης...». Ακολούθησε νέα εκδήλωση διαμαρτυρίας, στις 14 Μαΐου, και διοργανώθηκε πορεία από την Οικολογική Κίνηση, την Αντιπυρηνική Επιτροπή και την ΑΚΕ (Αδέσμευτη Κίνηση Ειρήνης).

Το ΚΚΕ Εσωτερικού, με ανακοίνωση που εξέδωσε, έκανε αναφορά στο τραγικό δυστύχημα και στο σύγχρονο εφιάλτη των πυρηνικών, επικρίνοντας παράλληλα την ΕΣΣΔ για «επικίνδυνα ανεπαρκή πληροφόρηση». Και συνεχίζει: «Η κυβέρνηση έχει την ευθύνη να μας κρατήσει υπεύθυνα και συνεχώς ενήμερους για την κατάσταση, με τις χώρες που μοιράζονται το πρόβλημα, αλλά και με τους αρμοδίους επιστημονικούς και οικολογικούς φορείς, που πρέπει να πρωτοπορήσουν, καθώς και για τυχόν μέτρα ή για το μέγεθος των επιπτώσεων στη ζωή μας, χωρίς καμιάς μορφής επιφυλάξεις. Το πρόβλημα είναι τόσο τραγικά σοβαρό, που δεν συγχωρεί από καμία πλευρά αντιμετωπίσεις με βάση μικροκομματικές σκοπιμότητες». Από πολύ νωρίς μέλη και δυνάμεις που πρόσκεινταν στο ΚΚΕ Εσωτερικού και ιδίως στην ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος, τη νεολαία του, συμμετείχαν μαζικά στις διαδηλώσεις για την απαγόρευση ακόμα και της ειρηνικής χρήση της πυρηνικής ενέργειας στην Αθήνα και στην περιφέρεια, με πιο χαρακτηριστική περίπτωση τη συγκέντρωση της Άρτας (9/4).

Πρωτοβουλία «Σταματήστε τα πυρηνικά»

Εικοσιπέντε χρόνια μετά την καταστροφή του Τσερνομπίλ ο πυρηνικός εφιάλτης επιστρέφει. Η νέα μεγάλη τραγωδία, που υπέστη η Ιαπωνία από τον ισχυρότατο σεισμό και το πυρηνικό ατύχημα στη Φουκουσίμα, αποτελεί τραγωδία για όλο τον κόσμο και επείγουσα προειδοποίηση για τους μεγάλους κινδύνους από τη λεγόμενη «ειρηνική χρήση» της πυρηνικής ενέργειας. Στο σύνθημα «Όχι άλλη Χιροσίμα» έρχεται τώρα να προστεθεί το «Όχι άλλη Φουκουσίμα».

Η τάση πολλαπλασιασμού των πυρηνικών εργοστασίων την τελευταία δεκαετία στο όνομα της ενεργειακής κρίσης πρέπει να σταματήσει τώρα! Ανησυχούμε βαθύτατα για τα σχέδια εξάπλωσης των πυρηνικών εργοστασίων και στις περιοχές των Βαλκανίων και της Μ. Ανατολής. Ιδιαίτερη ανησυχία γεννά η ήδη προωθούμενη κατασκευή πυρηνικού εργοστασίου της Τουρκίας στο Ακούγιου, σε ιδιαίτερης υψηλής σεισμικότητας περιοχή, ανατολικά της Ρόδου και απέναντι από την Κύπρο. Είναι η ώρα να ξαναγεννηθεί το ευρωπαϊκό και το παγκόσμιο αντιπυρηνικό κίνημα!

Να γίνει συνείδηση στις κοινωνίες ότι δεν είναι ασφαλής, φθηνή και φιλική προς το περιβάλλον η πυρηνική ενέργεια. Αντιθέτως, είναι η μεγαλύτερη απειλή για την αλλαγή του πλανήτη, όπως τον γνωρίζουμε μέχρι τώρα, απειλή για τη ζωή όχι μόνο των σημερινών αλλά και των επόμενων γενεών και πηγή υπερκερδών για τις μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες.

Απαιτούμε το κλείσιμο όλων των πυρηνικών εργοστασίων.
Καλούμε την ελληνική κυβέρνηση να αναλάβει συγκεκριμένες πρωτοβουλίες για την αποτροπή των σχεδιαζόμενων νέων πυρηνικών εργοστασίων στην περιοχή μας.
Διεκδικούμε να γίνουν η Ευρώπη, η Μεσόγειος, τα Βαλκάνια και η Μ. Ανατολή
ζώνη ειρήνης, ελεύθερη από πυρηνικά.
Διεκδικούμε, σε συνεργασία με το ευρωπαϊκό κίνημα κατά των πυρηνικών, να αναληφθούν συγκεκριμένες πρωτοβουλίες και αποφάσεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση για την εξάλειψη των πυρηνικών στην Ευρώπη και την εκπόνηση βιώσιμων εναλλακτικών ενεργειακών σχεδίων, που θα προτάσσουν την εξοικονόμηση και θα συμπεριλαμβάνουν τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας.
Απαιτούμε το άμεσο κλείσιμο των ιδιαίτερα επικίνδυνων πυρηνικών αντιδραστήρων (κυρίως όσων κατασκευάστηκαν πριν το 1980, μεταξύ των οποίων και το Κοζλοντούι στη Βουλγαρία), σαφές χρονοδιάγραμμα διακοπής λειτουργίας των υπόλοιπων και άμεση εγκατάλειψη όλων των σχεδίων για νέους αντιδραστήρες, υπό μελέτη ή υπό κατασκευή, όπως αυτοί στο Μπέλενε της Βουλγαρίας.
Διακηρύσσουμε ότι η μόνη ασφάλεια από τα πυρηνικά όπλα και εργοστάσια είναι η κατάργησή τους!

Ιδρυτικά μέλη: Αντιπυρηνικό Παρατηρητήριο Μεσογείου, Γιατροί κατά της πυρηνικής απειλής, Δημοτική Κίνηση Πολιτών Ηλιούπολης, Δίκτυο Μεσόγειος SOS, Παρατηρητήριο Διεθνών Οργανισμών και Παγκοσμιοποίησης, Πολίτες κόντρα στον καιρό (Ν. Αιγαίο), Συμπαράταξη Βοιωτών για το Περιβάλλον, Ιωάννου Νίκος, Καφαντάρη Χαρά, Λιβαδάς Κώστας, Ξυλιάς Παναγιώτης, Περιστεράκης Μιχάλης, Σταυρινός Χάρης, Σχίζας Γιάννης, Τσουκαλάς Δημήτρης