Είναι γραμμή το ουστ;

Του Θανάση Καρτερού

Ημερομηνία δημοσίευσης: 10/09/2010 ΑΥΓΗ

Μόνο να υποθέσει μπορεί κανείς ποια ενόραση οδήγησε το χτεσινό κύριο άρθρο της "Αυγής" να κηρύξει τον πόλεμο εναντίον ακατονόμαστων εσωτερικών εχθρών με τρόπο εντελώς ασυνήθιστο για την εφημερίδα. Αφού τέτοιο λούσιμο με άρθρο γραμμής (;) και σαμπουάν Μαΐλη δεν υπήρξε τα τελευταία τουλάχιστον χρόνια ούτε σε περιπτώσεις εσωκομματικών διαφορών, ούτε και σε περιπτώσεις διασπάσεων ακόμα, όπως η πιο πρόσφατη.

Μετράτε χαρακτηρισμούς: λαϊκισμός, αρχηγισμός, τυφλός αντιευρωπαϊσμός, νεοαριστερισμός, νεοδογματισμός. Δεν είναι ανεξήγητα πολλοί για ένα άρθρο τριακοσίων λέξεων; Και δεν είναι βαριά κι ασήκωτη η καταγγελία κάποιων που έχουν ενοράσεις σύμφωνα με τις οποίες οι διασπάσεις είναι αναγκαίες και προωθητικές και μάλιστα θέλγονται από την επιλογή του Ανδρέα Παπανδρέου να διασπάσει τον χώρο του Κέντρου το 1974;

Και γιατί αλήθεια ένα τόσο ασυνήθιστο άρθρο, που φέρει μάλιστα τον τίτλο ενότητα, αλλά με ανοιχτά χαρτιά, κρατάει κλειστά τα δικά του χαρτιά; Γιατί βολεύεται με αντωνυμίες και μετοχές, όπως κάποιοι και ορισμένοι, αφήνοντας τις βαρύτατες καταγγελίες του ορφανές; Ποιοι ανασύρουν από τη Μεταπολίτευση τη χειρότερη κληρονομιά; Ποιοι είναι οι αυτουργοί του πολιτικού σχεδίου με το οποίο η ριζοσπαστική - ανανεωτική αριστερά αποδομείται; Ποιοι προωθούν το σχέδιο που υπονομεύει τον ΣΥΡΙΖΑ και σπρώχνει το συμμαχικό σχήμα στην "ασφάλεια" των βεβαιοτήτων, στη γωνιά του νεοαριστερισμού και του νεοδογματισμού; Ποιους μας προειδοποιεί να προσέχουμε; Ποιοι προειδοποιούνται να προσέχουν; Και τελικώς, όπως έλεγε ο Λαζόπουλος, ο Παναγιώτης πέρασε;

Έχουν στις σημερινές συνθήκες κάποια σημασία όλα αυτά και ο αντίλογος που πιθανόν να προκαλέσουν. Γιατί αν αυτή είναι η «γραμμή», αν δηλαδή το ουστ που συνόδευσε την αποχώρηση των ανανεωτικών αναχθεί τώρα σε επίσημη -κατόπιν και των σχετικών δηλώσεων- στάση απέναντι στους νεοαριστεριστές, τότε δικαιούται κανείς να αναρωτηθεί: Κατάλαβαν οι γραμμίτες τίποτε από τις προηγούμενες κρίσεις και διασπάσεις; Ξέρουν ότι η πολεμική απογυμνώνει απόψεις ενώ οι χαρακτηρισμοί εξοντώνουν ανθρώπους; Ότι ο φανατισμός των βίαιων εκφράσεων δημιουργεί εξίσου βίαιες αντιδράσεις, διαχωρίζει ψυχικά τους χτεσινούς συντρόφους και πολλαπλασιάζει τις καχυποψίες; Ότι αυτή ακριβώς είναι η σχολή που ανασύρει τη χειρότερη κληρονομιά όχι της μεταπολίτευσης αλλά της αριστεράς; Και ότι οι κρίσεις πάντα περνούν, αλλά το κόστος και η διάρκειά τους είναι τόσο μεγαλύτερα, όσο μεγαλύτερη είναι η αγριότητα των πρωταγωνιστών;