Ανακοίνωση του ΚΟΚΚΙΝΟΥ

Ανακοίνωση του ΚΟΚΚΙΝΟΥ

· Να υπονομεύσουμε την κυβέρνηση και το Μνημόνιο, όχι τον ΣΥΡΙΖΑ! Κριτική ψήφος στο ψηφοδέλτιο Α. Μητρόπουλου

· Ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ σε αντικαπιταλιστική βάση, με μέλη και εκλεγμένα - αποφασιστικά όργανα

1. Η κρίση του ΣΥΡΙΖΑ έχει φτάσει στο ύστατο, διαλυτικό και εκφυλιστικό της στάδιο. Παρ’ όλα αυτά, φτάσαμε στο τέλος χωρίς να αγγίξουμε καν την πολιτική ουσία των προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο χώρος μας και χωρίς να μπορεί να τεκμηριωθεί ποιες είναι οι ουσιαστικές -και μάλιστα αγεφύρωτες- διαφορές που κάνουν υποχρεωτική μια διάσπαση και διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ.

2. Στο φόντο αυτής της κρίσης βρίσκεται η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να προσανατολιστεί πολιτικά στη νέα συγκυρία που ορίζει η κρίση. Οι συντεταγμένες του πολιτικού του συμβολαίου είχαν καθοριστεί πριν την κρίση, σε μια συγκυρία πολύ διαφορετική. Και ενώ τα χαρακτηριστικά της συγκυρίας έχουν αλλάξει δραματικά, η αναγκαία συζήτηση για την αναπροσαρμογή του πολιτικού μας σχεδίου και του τρόπου πολιτικής παρέμβασης δεν έχει γίνει. Αν πριν την κρίση χρειαζόμαστε μια Αριστερά που να είναι συνεπής - κινηματική αντιπολίτευση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, αν χτίζαμε πάνω στο πολιτικό σχέδιο «ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό, τον πόλεμο και το ρατσισμό», με βασική αιχμή την αναδιανομή και εργαλείο τα κινήματα γενικών ευαισθησιών και αν μας αρκούσε η πολιτική οριοθέτηση «Όχι στην κεντροαριστερά», στη συγκυρία της κρίσης και μάλιστα της ελληνικής κρίσης χρέους, αυτά πλέον δεν αρκούν. Χρειαζόμαστε μια Αριστερά που θα συγκρουστεί μετωπικά με το σύστημα, μια Αριστερά με αντικαπιταλιστική στρατηγική, που θα είναι μαχητής στο εργατικό κίνημα, στους κοινωνικούς χώρους και στο δρόμο, που θα δίνει αντικαπιταλιστικές και ταξικές απαντήσεις όπως η παύση πληρωμών, η εθνικοποίηση των τραπεζών, η διάλυση της ευρωζώνης και μια «καταστατική» διαδικασία απ’ τα κάτω συγκρότησης της «άλλης Ευρώπης» κ.λπ., που θα επαναφέρει το σοσιαλισμό όχι σαν απώτατο «όραμα» αλλά σαν το ανταγωνιστικό σχέδιο της Αριστεράς στη συγκυρία της κρίσης.

3. Αντί γι’ αυτή την αναγκαία συζήτηση, εδώ και ενάμιση περίπου χρόνο είμαστε μάρτυρες μιας κλιμακούμενης κρίσης που εστιάζεται και αναζωπυρώνεται στις εκλογικές αναμετρήσεις: ευρωεκλογές, εθνικές εκλογές, αυτοδιοικητικές εκλογές. Αντί για πολιτικές διεργασίες, πολιτικό διάλογο και αντιπαράθεση, έχουμε οξείες αντιπαραθέσεις για τα πρόσωπα που θα ηγηθούν ή θα συνθέσουν τα ψηφοδέλτια, για το ποιος είναι ο «καταλληλότερος για επικεφαλής», για το ποιος «γράφει καλύτερα στο γυαλί» κ.λπ. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο και από ένα σημείο και ύστερα, τα πολιτικά επιχειρήματα είχαν προσχηματική χρησιμότητα σε έναν αγώνα συσχετισμών χωρίς ορατά και πειστικά πολιτικά σημεία αναφοράς. Η άρνηση ουσιαστικής συζήτησης για τα ζητήματα που θέτει η συγκυρία της κρίσης, η αποπολιτικοποίηση και προσωποποίηση των διαφορών έφεραν αναπόφευκτα φαινόμενα πολιτικού εκφυλισμού. Αυτή η αποπολιτικοποίηση οφείλεται σε δύο βασικούς λόγους: Πρώτο, στο γεγονός ότι ο ΣΥΝ από το Δεκέμβρη του 2008 έφτασε στα όρια της αριστερής του στροφής, αδυνατούσε πλέον να ανταποκριθεί στην ανάγκη της συγκυρίας για εμβάθυνση της αριστερής στροφής σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση και έθεσε σε προτεραιότητα τις εσωτερικές ισορροπίες με την Ανανεωτική Πτέρυγα, εις βάρος του ΣΥΡΙΖΑ και της αριστερής στροφής. Δεύτερο, στο γεγονός ότι η συγκρότηση του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής έγινε σε μη αιτιολογημένη και επαρκή πολιτική και προγραμματική βάση, με αποτέλεσμα να διχάσει εξίσου αναιτιολόγητα την αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ και να αποδυθεί σε μια «μάχη εξουσίας» με τον ΣΥΝ χωρίς ορατά πολιτικά επίδικα.

4. Η κρίση του ΣΥΡΙΖΑ έχει και μια άλλη «πηγή»: τη σταθερή άρνηση του ΣΥΝ, αλλά και του Αλέκου Αλαβάνου και άλλων συνιστωσών (ΔΕΑ, ΚΟΕ) στην πρώτη - ανοδική φάση του εγχειρήματος, να συγκροτηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ ως πολιτικός σχηματισμός των μελών, των εκλεγμένων οργάνων και των αποφασιστικών διαδικασιών. Το γεγονός ότι έκλεισε η πόρτα σ’ αυτή τη διαδικασία την περίοδο της ακμής του ΣΥΡΙΖΑ, όταν μαζικά κόσμος της Αριστεράς και των κινημάτων ήθελε να ενταχτεί στις γραμμές του, καθήλωσε το εγχείρημα στο έδαφος μιας εκλογικής συμμαχίας κορυφής (επομένως, μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ περνάει σοβαρές κρίσεις ακριβώς μέσα από τις εκλογικές αναμετρήσεις και όxι μέσα από αναμετρήσχεις ιδεών, προγράμματος και πολιτικής). Επιπλέον, το εγχείρημα στερήθηκε εργαλείων και διαδικασιών διαχείρισης των διαφωνιών που εκδηλώνονταν σε κεντρικό ή και τοπικό επίπεδο, με αποτέλεσμα αυτές οι διαφωνίες να οδηγούν σε παράλυση, σε προσπάθειες ξεπεράσματος του αδιεξόδου με «παζάρια» και «ανταλλάγματα» ή και σε διαλυτικές καταστάσεις - όπως σήμερα.

5. Η ανακοίνωση από τον Αλέκο Αλαβάνο του συνδυασμού για την Περιφέρεια Αττικής αποδεικνύει το έλλειμμα πολιτικού περιεχομένου στην παρούσα αντιπαράθεση μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ και διαψεύδει πανηγυρικά τους ισχυρισμούς του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής ότι αποτελεί τη ριζοσπαστική πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ. Οι θέσεις που παρουσίασε ο Αλέκος Αλαβάνος είναι πίσω από το πολιτικό πλαίσιο που ενέκρινε το Πανελλαδικό Συντονιστικό του ΣΥΡΙΖΑ στις αρχές Ιουλίου. Οι κατηγορίες προς την κυβέρνηση για «παράλυση της οικονομικής δραστηριότητας και κατάλυση της λαϊκής κυριαρχίας» και θέσεις όπως «αναδιάρθρωση του διεθνούς χρέους (προφανώς εννοεί το δημόσιο χρέος – διεθνές χρέος δεν υπάρχει) με εξάλειψη σημαντικού μέρους του, διαπραγμάτευση με την Ε.Ε. για τους ελάχιστους όρους που κάνουν ανεκτή την παραμονή στο ευρώ, δημοσιονομική αποκατάσταση όχι στη βάση της εξαθλίωσης των εργαζομένων αλλά με στοχευμένες παρεμβάσεις σε αντιπαραγωγικούς τομείς, ισχυρό δίκτυο δημοσίων τραπεζών και επιχειρήσεων, αλλαγή του οικονομικού προτύπου με επίκεντρο την αξιοποίηση της δημιουργικής δύναμης της νεολαίας» κινούνται στα δεξιά του κατακτημένου πλαισίου του ΣΥΡΙΖΑ, αν όχι και των θέσεων του τελευταίου συνεδρίου του ΣΥΝ. Τα ίδια ισχύουν και για τις 3 βασικές προτεραιότητες που έθεσε για την περιφέρεια Αττικής: «Θέσεις εργασίας - Κοινωνικές υπηρεσίες από το νήπιο μέχρι την τρίτη ηλικία - Αναβίωση της οικονομικής και εμπορικής δραστηριότητα». Τα ίδια και για τους λεονταρισμούς του τύπου «στα κτήρια της περιφέρειας Αττικής θα είναι απαγορευμένη η είσοδος της τρόικας», «στις δράσεις της περιφέρειας θα εφαρμόζεται το Σύνταγμα της Ελληνικής Δημοκρατίας και όχι η αντισυνταγματική νομοθεσία της κυβέρνησης Παπανδρέου». Η ανυπαρξία περιεχομένου ή μάλλον η πασιφανής έλλειψη ριζοσπαστικού αριστερού περιεχομένου (για αντικαπιταλισμό δεν μπορεί να γίνει καν λόγος...) δεν μπορούν να κρυφτούν πίσω από ανέξοδους λεονταρισμούς. Και να σκεφτεί κανείς ότι αυτό το πλαίσιο το παρήγαγε μια συμμαχία δυνάμεων της άκρας αριστεράς, χωρίς να πιέζεται πραγματικά από αποδεσμευόμενες πασοκικές δυνάμεις ή από τη σκοπιμότητα ενδοσυριζικών ισορροπιών. Τι ακριβώς πίεσε τις αυτοαποκαλούμενες «πιο αριστερές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ» να καταλήξουν σε ένα τόσο ανεπαρκές πλαίσιο; Μπορούμε δε να φανταστούμε τι θα συνέβαινε αν υπήρχαν και πραγματικές, «ζωντανές» πιέσεις...

6. Δεν είναι παράξενο που υπ’ αυτούς τους όρους η συζήτηση για το «ρήγμα ΠΑΣΟΚ» και το ενδεχόμενο συνεργασίας με δυνάμεις από το χώρο των διαφωνούντων του ΠΑΣΟΚ είναι επίσης σε μεγάλο βαθμό απολίτικη ή προσχηματική. Αντί να συζητιούνται οι πολιτικοί στόχοι και οι πολιτικές προϋποθέσεις μιας τέτοιας συνεργασίας, επικράτησε η «διπλωματία προσώπων», η προσέγγιση παραγόντων του χώρου αυτού με εκλογικίστικα κροιτήρια, το κριτήριο της εκλογικής εμβέλειας του άλφα ή βήτα προσώπου, ο τυφλός ανταγωνισμός και οι προσπάθειες ο ένας να κάψει τα «χαρτιά» του άλλου. Ο Αλέκος Αλαβάνος προσπαθούσε να παρεμβάλει εμπόδια στην προσέγγιση ΣΥΝ και διαφωνούντων του ΠΑΣΟΚ, και η ηγεσία του ΣΥΝ «κοιτούσε» προς την υποψηφιότητα Μητρόπουλου κυρίως με το κριτήριο της εκλογικής υπερίσχυσης έναντι του ψηφοδελτίου με επικεφαλής τον Αλέκο Αλαβάνο. Έτσι, χάθηκε η πολιτική ουσία, τα κριτήρια για μια τέτοια συνεργασία, που θα έπρεπε να είναι τα εξής: α. Πρώτα απ’ όλα, να προκληθεί πολιτική και εκλογική ζημιά στο ΠΑΣΟΚ και άρα στην κυβέρνηση και τη «μηχανή» εφαρμογής του Μνημονίου στη μεγαλύτερη περιφέρεια της χώρας, όπου η εκλογική αναμέτρηση και η πολιτική καταγραφή των αποτελεσμάτων της θα ισοδυναμεί με «μισές» βουλευτικές εκλογές. Δεν μπορούμε να αναστρέψουμε εκλογικά τις συνέπειες της ήττας στον πρώτο γύρο των αγώνων, θα μπορούσαμε όμως και θα έπρεπε να θέσουμε το στόχο να μην εκφραστούν και στο εκλογικό-πολιτικό επίπεδο οι συνέπειες από αυτή την ήττα και ει δυνατόν να καταφέρναμε μια ενοχλητική για το ΠΑΣΟΚ και την κυβέρνηση εκλογική καταγραφή στη μεγαλύτερη Περιφέρεια, στην Αττική. Κάτι τέτοιο θα «παρενοχλούσε» το ΠΑΣΟΚ, θα ενίσχυε το επιχείρημα περί απονομιμοποίησης της πολιτικής που εφαρμόζει η κυβέρνηση, θα αναπτέρωνε το ηθικό των αγωνιζομένων και του κόσμου της Αριστεράς. Αντίθετα, αν η ήττα του κινήματος συμπληρωθεί και από μια πολιτική ήττα στις εκλογές, από την αίσθηση ότι το ΠΑΣΟΚ «καθάρισε» και στην εκλογική αναμέρτρηση, οι συνέπεις θα είναι εξαιρετικά δυσμενείς. β. Να επιδράσει η Αριστερά στο «ρήγμα ΠΑΣΟΚ» με τρόπο που να το διευρύνει. Μεταξύ ψήφισης Μνημονίου και ψήφισης του ασφαλιστικού το «ρήγμα ΠΑΣΟΚ» αντί να διερυνθεί περιορίστηκε, εξαιτίας της ήττας των αντιστάσεων. Πολιτική της Αριστεράς πρέπει να είναι να διευκολύνει τη διεύρυνση του ρήγματος κι όχι να αδιαφορεί γι’ αυτό ή -ακόμη χειρότερα- να λειτουργεί αποθαρρυντικά στη διεύρυνσή του. γ. Να συναντηθεί με πολιτικούς όρους και να επιδράσει στο χώρο των διαφωνούντων του ΠΑΣΟΚ. Η συνάντηση αυτή δεν μπορεί να γίνει μονόπλευρα με όρους διπλωματίας προσώπων ούτε πρέπει να είναι απλώς ένα εκλογικό πρότζεκτ κορυφής χωρίς πολιτικές προϋποθέσεις και πραγματική πολιτική συνάντηση και επηρεασμό. Μιλάμε για συνάντηση πολιτικών χώρων και όχι απλώς για επιλογή κάποιου επικεφαλής. Να κλείσει το «ρήγμα του 1989», που δημιούργησε η συμμετοχή της Αριστεράς στη συγκυβέρνηση με τον Μητσοτάκη, να ενεργοποιηθεί και να διευρυνθεί το «ρήγμα ΠΑΣΟΚ».

7. Δυστυχώς, κανένα από αυτά τα κριτήρια δεν πρυτάνευσε. Αντ’ αυτών, όλη η προσοχή στράφηκε στην «προσωπικότητα» του Αλέξη Μητρόπουλου και στις «σκιές» που τη συνοδεύουν. Η μάταιη αναζήτηση «άμεμπτων» στελεχών του ΠΑΣΟΚ που διαφωνούν αποπολιτικοποίησε τη συζήτηση. Για ιστορικούς λόγους (τρόπος οικοδόμησης του κοινωνικού κράτους στην Ελλάδα, ιδιαιτερότητες της ύστερης σοσιαλδημοκρατίας του ΠΑΣΟΚ, πλήρης διάλυση των οργανωτικών δομών του ΠΑΣΟΚ κ.λπ.), στην Ελλάδα δεν πρόκειται να δούμε ούτε μαζικές, οργανωμένες αριστερές πτέρυγες μέσα στο ΠΑΣΟΚ ούτε Λαφοντέν ή Μελανσόν. Οι διαφοροποιήσεις στο ΠΑΣΟΚ σε κορυφαίο στελεχικό επίπεδο θα έχουν αναγκαστικά ομοιότητες και αναλογίες με όσα γνωρίζουμε μέχρι τώρα. Το ζήτημα για την Αριστερά είναι πώς θα αξιοποιήσει τέτοια ρήγματα για να προκαλέσει ζημιά στην κυβερνητική μηχανή, για να ανοίξει μια ευρύτερη πολιτική διεργασία με στόχο την ανατροπή των ΄πολιτικών συσχετισμών και για να προσεγγίσει τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ που διαφωνεί με την πολιτική του. Οι όροι για να τα πετύχει αυτά είναι κυρίως πολιτικοί και όχι αναζήτησης «άμεμπτων» προσώπων. Δυστυχώς, με ευθύνη του ΣΥΝ αλλά και του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής, οι ουσιαστικοί πολιτικοί όροι είναι εξαιρετικά αποδυναμωμένοι. Η εικόνα αναξιοπιστίας και τυφλών ανταγωνισμών αποθαρρύνει αντί να ενθαρρύνει την πολιτική συνάντηση του χώρου της διαφωνίας ΠΑΣΟΚ με την Αριστερά, η δε διπλωματία των προσώπων αγνοεί ή υποτιμά τις απαραίτητες πολιτικές προϋποθέσεις, εκθέτοντάς την στον κίνδυνο να γίνει αθέλητο όργανο αλλότριων πολιτικών σχεδίων, αντί να επηρεάσει, να συνδιαμορφώσει και να δώσει τη μάχη της ηγεμονίας.

8. Το ΚΟΚΚΙΝΟ και οι υπόλοιπες δυνάμεις της ΑΝΑΣΑ και οι «9» της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ δώσαμε τη μάχη για την ενωτική παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ στις αυτοδιοικητικές εκλογές, ώστε να αποφευχθεί η διάσπαση και η διάλυση και να κερδηθεί χρόνος για να μπει η πολιτική ξανά στο τιμόνι. Ως ΚΟΚΚΙΝΟ έχουμε τη θέση ότι ο στόχος της ενωτικής παρουσίας του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές έπρεπε και μπορούσε να συνδυαστεί με την με πολιτικούς όρους και προϋποθέσεις συνάντηση με το χώρο του «ρήγματος ΠΑΣΟΚ», με το στόχο μιας ενοχλητικής πολιτικής καταγραφής για το ΠΑΣΟΚ και την κυβέρνηση. Δυστυχώς, το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής υλοποίησε μια στρατηγικιή διάσπασης του ΣΥΡΙΖΑ (και μάλιστα απ’ τα δεξιά), η δε ηγεσία του ΣΥΝ υπέταξε τόσο την ενότητα του ΣΥΡΙΖΑ όσο και την προσέγγιση με το «ρήγμα ΠΑΣΟΚ» στο στόχο της δικής της εκλογικής επιβίωσης και της εκλογικής αντιμετώπισης του ψηφοδελτίου του Αλέκου Αλαβάνου. Έτσι, αντί για τη μεγαλύτερη δυνατή εκλογική φθορά της κυβέρνησης και του μηχανισμού του Μνημονίου, έχουμε τη μεγαλύτερη δυνατή φθορά του ΣΥΡΙΖΑ! Τρία περίπου χρόνια μετά το Δεκέμβρη του 2008, όταν το σύστημα εγκαινίασε τη λυσσαλέα επίθεση ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ με απόλυτο στόχο τη διάλυσή του και την αποτροπή της μετεξέλιξής του σε μαζική - αντισυστημική Αριστερά, εξαιτίας διαλυτικών και διασπαστικών πολιτικών των αντιμαχόμενων πόλων μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ ο διακαής πόθος του συστήματος φαίνεται να είναι πολύ κοντά στην επίτευξή του. Πραγματικά θλιβερή και εγκληματική κατάληξη αδιέξοδων και εγκληματικών στρατηγικών.

9. Παρ’ όλα αυτά, πιστεύουμε πως δεν πρέπει να υποταχτούμε στο «μοιραίο» της διάλυσης του ΣΥΡΙΖΑ ούτε να παραιτηθούμε από τη δυνατότητα ενεργοποίησης του «ρήγματος ΠΑΣΟΚ» και συνάντησης της Αριστεράς μ’ αυτό. Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να περνάει σοβαρή κρίση, αλλά εξακολουθεί να υπάρχει η «ιδέα» της ενότητας σε μαζική, ριζοσπαστική, αριστερή κατεύθυνση, που στις συνθήκες της κρίσης σημαίνει την ανάγκη οικοδόμησης ενός μαζικού πολιτικού υποκειμένου με αντικαπιταλιστική πολιτική και στρατηγική. Επίσης εξακολουθεί να υπάρχει ο κόσμος, σε όλη την Ελλάδα και σε όλους τους μαζικούς κοινωνικούς χώρους, που πιστεύει σ’ αυτή την «ιδέα» και έχει ανάγκη ένα τέτοιο μαζικό πολιτικό υποκείμενο. Θα παλέψουμε, λοιπόν, για την ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ σε αντικαπιταλιστική πολιτική κατεύθυνση, ως μαζικό πολιτικό υποκείμενο με μέλη, εκλεγμένα όργανα και αποφασιστικές διαδικασίες. Δηλώνουμε όμως ότι αν οι υπαίτιοι της κρίσης έρθουν μετά τις εκλογές «σαν να μην συνέβη τίποτε» και θελήσουν να συνεχιστεί η παραλυτική και σάπια κατάσταση μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, θα μας βρουν απέναντί τους. Όχι μόνο το ΚΟΚΚΙΝΟ, φυσικά, αλλά και τις δυνάμεις της ΑΝΑΣΑ και -κυρίως- τις χιλιάδες κόσμου της «βάσης» του ΣΥΡΙΖΑ. Από τώρα, αλλά ακόμη περισσότερο από την επομένη των εκλογών, το αίτημα για την ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ στο πλαίσιο που αναφέραμε παραπάνω τίθεται πλέον αδιαπραγμάτευτα! Στην προεκλογική περίοδο, αυτό σημαίνει ότι θα συμμετάσχουμε - υποστηρίξουμε, ιδιαίτερα σε δήμους αλλά και σε περιφέρειες, ενωτικά ψηφοδέλτια μάχης, που να συγκροτούνται με έμφαση από τα κάτω και σε «συριζικό» πλαίσιο. Ταυτόχρονα όμως, θα είναι πολιτικά σημαντικό λάθος να αδιαφορήσουμε για το «ρήγμα ΠΑΣΟΚ» και για τη συνάντηση της Αριστεράς μ’ αυτό. Για το γεγονός ότι αυτό το «ρήγμα» μοιάζει αυτή τη στιγμή με ρωγμή και δεν έχει μεγαλύτερη έκταση, ότι εκπροσωπείται από τον Μητρόπουλο (κι όχι από τη Σακοράφα, για παράδειγμα) και ότι η συνάντηση της Αριστεράς μαζί του γίνεται σε εξαιρετικά αποδυναμωμένη βάση, δεν ευθύνονται τα στελέχη από το χώρο της διαφωνίας ΠΑΣΟΚ αλλά η Αριστερά και συγκεκριμένα το Μέτωπο και η ηγεσία του ΣΥΝ. Παρ’ όλα αυτά, θα ήταν έγκλημα να «σιγήσει» αυτό το «ρήγμα» ή να αποτύχει εκλογικά το ψηφοδέλτιο με επικεφαλής τον Αλέξη Μητρόπουλο. Κάτι τέτοιο θα ισχυροποιούσε το ΠΑΣΟΚ και τη «μηχανή» επιβολής του Μνημονίου. Παρ’ όλα όσα έγιναν, είναι το μόνο ψηφοδέλτιο που μπορεί να «πληγώσει» το ΠΑΣΟΚ στην περιφέρεια και να καταγράψει -έστω ασθενικά- τη δυνατότητα μιας εκλογικής και πολιτικής δυναμικής ενάντια στο Μνημόνιο. Μια τέτοια καταγραφή μπορεί να αποδειχτεί πολύτιμη, ιδιαίτερα αν οι εκλογές γίνουν σε κλίμα εντεινόμενης κοινωνικής δυσαρέσκειας και αναταραχής, ακόμη περισσότερο όμως ύστερα από τις εκλογές και ενόψει των νέων μέτρων που θα συνοδεύουον τον προϋπολογισμπό του 2011. Η ψήφος στα ψηφοδέλτια των Οικολόγων (Κ. Διάκος) και της Δημοκρατικής Αριστεράς (Ψαριανός) είναι ψήφος δορυφορική στο ΠΑΣΟΚ. Η ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ πριμοδοτεί ένα πολιτικό σχέδιο με περιθωριακή πολιτική δυναμική και με εντελώς αδιάφορη εκλογική επίδραση, η δε ψήφος στο ΚΚΕ πριμοδοτεί ένα εχθρικό πολιτικό σχέδιο νομιμοποίησης της διασπαστικής λογικής και του σεχταρισμού μέσα στην Αριστερά και ισχυροποίησης ενός πόλου διαμαρτυρίας που θα λειτουργεί σαν ανάχωμα στην ανάπτυξη μιας ανατρεπτικής πολιτικής δυναμικής.

10. Παρά τα εγκληματικά λάθη που έχουν γίνει και παρόλο που οι προσπάθειες να βάλουμε την πολιτική στο τιμόνι και να καταλήξουμε σε μια ενωτική υπέρβαση στον ΣΥΡΙΖΑ απέτυχαν, δεν διανοούμαστε να χτίσουμε μια αφήγηση και μια πολιτική στάση με το κριτήριο να βγάζει εμάς καθαρούς, ίσα για να αποδείξουμε το γνωστό «εμείς, εμείς, οι μόνοι συνεπείς». Το ΚΟΚΚΙΝΟ έχει τάξει στον εαυτό του να κάνει πολιτική με βάση τα συμφέροντα των καταπιεσμένων και αγωνιζόμενων δυνάμεων της κοινωνίας, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει να πάει κόντρα στο ρεύμα. Αντίθετα, οι πρωταγωνιστές της κρίσης του ΣΥΡΙΖΑ πολιτεύτηκαν με το ένστικτο πώς θα επιβιώσουν ή θα ηγεμονεύσουν, εκλογικά και πολιτικά. Έτσι, ενώ θέτουν υποκριτικά σαν βασικό εκλογικό στόχο να προκληθεί η μεγαλύτερη δυνατή ζημιά στην κυβέρνηση και το Μνημόνιο, προκαλούν ζημιά κατά κύριο λόγο στον ΣΥΡΙΖΑ και στην υπόθεση απεγκλωβισμού δυνάμεων από το ΠΑΣΟΚ. Σε ό,τι μας αφορά, όταν λέμε ότι ο βασικός εκλογικός στόχος είναι η πρόκληση ζημιάς στο Μνημόνιο και την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, το εννοούμε. Και το μόνο ψηφοδέλτιο που, υπό τις παρούσες συνθήκες, υπηρετεί αυτό το στόχο στην Περιφέρεια Αττικής είναι το ψηφοδέλτιο με επικεφαλής τον Αλέξη Μητρόπουλο. Δεν θεωρούμε καθόλου τυχαίο ότι το βράδυ που οι συγκροτήσεις του «ρήγματος ΠΑΣΟΚ», στην εκδήλωση στο «Τιτάνια», ανακοίνωναν επίσημα την υποψηφιότητα Μητρόπουλου, ανακοινωνόταν από τα δελτία των 8 η υποψηφιότητα του Γιάννη Δημαρά, μια υποψηφιότητα που «υιοθέτησαν» με ενθουσιασμό η «Αυριανή» και ο Χατζηνικολάου. Ο αντίπαλος μάς λέει τι είναι αυτό που τον ενοχλεί. Και προσπαθεί να θολώσει τα νερά για το αν υπάρχει πράγματι ρήγμα στο ΠΑΣΟΚ από θέσεις ενάντια στο Μνημόνιο και να προσπαθήσει να βάλει την υποψηφιότητα Μητρόπουλου στον ίδιο κοινό παρονομαστή με «αντάρτικες» υποψηφιότητες από το χώρο του ΠΑΣΟΚ γενικώς. Και φυσικά να αποφύγει τον κίνδυνο να περάσει αυτό το ψηφοδέλτιο στο δεύτερο γύρο. Δεν βλέπουμε κανένα λόγο να διευκολύνουμε τους χειρισμούς και τη «ζωή» του ΠΑΣΟΚ και της κυβέρνησης! Η μάχη με αντικείμενο τις εξελίξεις γύρω από το «ρήγμα ΠΑΣΟΚ» διεξάγεται με αφοδρότητα, είναι κεντρική πολιτική μάχη, η δε έκβασή της ελάχιστα θα εξαρτηθεί από το πολιτικό προφίλ στελεχών όπως ο Αλέξης Μητρόπουλος. Η αποστασιοποίηση ή -ακόμη χειρότερα- η αδιαφορία γύρω από την έκβαση αυτής της μάχης είναι μια πολιτική στάση που κατά τη γνώμη μας θα ήταν μεγάλο λάθος για την Αριστερά.

11. Ο τρόπος που πολλοί χώροι της Αριστεράς αντιμετώπισαν την υποψηφιότητα Μητρόπουλου και το ενδεχόμενο κοινής καθόδου με την Αριστερά στην Περιφέρεια Αττικής μάς αναγκάζει να κάνουμε ένα γενικότερο σχόλιο. Το ιστορικό βάρος του σταλινισμού στην ελληνική Αριστερά, από τη μια, το γεγονός ότι η ελληνική σοσιαλδημοκρατία (ΠΑΣΟΚ) ήταν ύστερη - ιδόμορφη και όχι ιστορική, αλλά και το πανίσχυρο σύστημα πολιτικών ενοχών που δημιούργησε η εποποπιία αλλά και η ήττα και ο εξανδραποδισμός του κινήματος της Αντίστασης και του εμφυλίου, έχουν δημιουργήσει ισχυρές πολιτικές παραδόσεις σεχταρισμού απέναντι στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας. Η σταλινική παράδοση του τριτοπεριοδισμού, που κρατάει από τον Μεσοπόλεμο (όταν τα σταλινικά Κ.Κ. θεωρούσαν κύριο εχθρό τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα κι όχι το φασισμό, και αρνούνταν το ενιαίο μέτωπο ενάντια στο φασισμό), στην Ελλάδα καλλιερήθηκε πάνω σ’ αυτές τις ιδιομορφίες και παραμένει ισχυρή. Στην πολιτική παράδοση μεγάλων τμημάτων της ελληνικής Αριστεράς οι πολιτικές ενιαίου μετώπου με τη σοσιαλδημοκρατία ή με χώρους διαφωνίας και ρήγματα στη σοσιαλδημοκρατία θεωρούνται περίπου σαν έγκλημα καθοσιώσεως. Ακόμη χειρότερα, χρειάστηκε πολύς κόπος και πολύς δρόμος για να πεισθούν κομμάτια της Αριστεράς να συμμετέχουν στις συγκεντρώσεις των συνδικάτων στις γενικές απεργίες. Στη βάση μιας τέτοιας πολιτικής κουλτούρας, το political correct λέει ότι το να υποστηρίξεις - ψηφίσεις ένα ψηφοδέλτιο στην Περιφέρεια με επικεφαλής τον Αλέξη Μητρόπουλο είναι σχεδόν συνώνυμο της «προδοσίας» των αριστερών ιδεών! Δηλαδή στην εποχή του Μνημονίου, όπου πολλοί χωρίς να το πολυσκέφτονται μιλούν για την ανάγκη νέου ΕΑΜ, «απαγορεύεται» η πολιτική ενιαίου μετώπου με τμήματα που σπάνε από τη σοσιαλδημοκρατία διαφωνώντας με την πολιτική της;.. Η άρνηση αυτή επιχειρηματολογείται με πολλούς τρόπους: α. Ο επικεφαλής (Αλέξης Μητρόπουλος) δεν είναι ο κατάλληλος. Όμως, στην τακτική του ενιαίου μετώπου δεν επιλέγουμε εμείς την ηγεσία των συμμάχων. Ο Αλέξης Μητρόπουλος επελέγη από το χώρο της διαφψνίας ΠΑΣΟΚ. Θα μπορούσαν οι αριστεροί του σύμμαχοι να αντιπροτείνουν κάποιον άλλον, αλλά θα ήταν λάθος να σπάσουν τη συμμαχία γι’ αυτό το λόγο, ιδιαίτερα αν αυτό ήταν όρος για να ενεργοποιηθεί το ρήγμα ΠΑΣΟΚ και να έχει μεγαλύτερη δυναμική. β. Δεν θα προσεγγίσουμε τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ με τέτοιες συμμαχίες αλλά «από τα κάτω». Είναι η λεγόμενη «αρχή του διαφωτισμού»: αν έχεις τις σωστές ιδέες και τη σωστή γραμμή, αυτές θα πείσουν και θα ελκύσουν τον κόσμο. Αυτή η προσέγγιση αγνοεί το ρόλο των οργανωμένων και με ιστορικό χαρακτήρα σχέσεων πολιτικής εκπροσώπησης που, αν θεέλεις να προσεγγίσεις και να κερδίσεις κοινωνικά ακροατήρια και δυνάμεις, δεν μπορείς να προσπεράσεις. Αυτός είναι ο λόγος που το ενιαίο μέτωπο είναι μια τακτική που απευθύνεται τόσο στην ηγεσία όσο και στη βάση. Εν προκειμένω, ηγεσία του χώρου της διαφωνίας ΠΑΣΟΚ είναι αυτή που ο ίδιος αναγνωρίζει. γ. Το πολιτικό πλαίσιο. Για πολλές δυνάμεις της Αριστεράς, το περίφημο «πλαίσιο», δηλαδή το «τι λέμε», θεωρείται ύψιστο κριτήριο αριστερής πολιτικής. Προφανώς δεν είναι αδιάφορο τι λες, ούτε τα πλαίσια και οι προγραμματικές συμφωνίες. Αλλά ο μαρξισμός είναι πάνω απ’ όλα η «φιλοσοφία της πράξης» και εμπνέεται από το γνωστό «ένα βήμα του πραγματικού κινήματος ισοδυναμεί με δεκάδες προγράμματα». Τα πλαίσια, λοιπόν, πρέπει να λογοδοτούν στις πραγματικές δυναμικές, στην προώθηση του «πραγματικού κινήματος». Εν προκειμένω, το πραγματικά προωθητικό θα είναι να πληγωθεί εκλογικά και πολιτικά το ΠΑΣΟΚ, γεγονός που θα ενθαρρύνει το πραγματικό κίνημα - ενώ το αντίθετο θα το αποθαρρύνει. Μακάρι αυτή η ανάγκη να πατήσει στο πιο δυνατό ριζοσπαστικό πλαίσιο, αλλά αυτό που έχουμε πραγματικά ανάγκη είναι το ελάχιστα επαρκές: η αντιπαλότητα με το Μνημόνιο (και τον «Καλλικράτη» σαν παρακλάδι του) στη βάση της υπεράσπισης του εισοδήματος, των ασφαλιστικών και εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζομένων, του κοινωνικού κράτους και των δημόσιων υπηρεσιών. Η Ιστορία μάς έχει προσφέρει συγκλονιστικά παραδείγματα της «πανουργίας» της: πώς μεγάλες κοινωνικές δυναμικές ξεδιπλώθηκαν τυχαία ή μέσα από «λάθος πρόσωπα». Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι πώς πυροδοτήθηκε η επανάσταση του 1905 στη Ρωσία: με το ματωκύλισμα από τον τσάρο διαδήλωσης που οργάνωσε -μέσα στην αφέλειά του- ο παπα-Γκαμπόν. Δεν θέλουμε προφανώς να πούμε ότι υπερψηφίζοντας το ψηφοδέλτιο με επικεφαλής τον Αλέξη Μητρόπουλο θα κάνουμε καμιά επανάσταση, αλλά δεν πρέπει να αδιαφορήσουμε στις πραγματικές δυναμικές που μπορεί να αναπτυχθούν από το «ρήγμα ΠΑΣΟΚ» και τη συνάντησή του με την Αριστερά. Κατά τη γνώμη μας, η Αριστερά που εξαντλείται σε όρκους πίστης στα «πλαίσια» και στο όνομά τους αγνοεί ή περιφρονεί τη δυνατότητα να δημιουργηθούν ρήγματα και δυναμικές επωφελείς για το κίνημα, πορεύεται με λάθος κριτήρια.

Στο τέλος τέλος, το να επιβάλλουμε στον εαυτό μας το κριτήριο των συμφερόντων των «από κάτω», το κριτήριο του να γινόμαστε όσο πιο ενοχλητικοί μπορούμε στους «από πάνω», το κριτήριο της «διευρυμένης αναπαραγωγής του κινήματος» κι όχι της δικής μας αναπαραγωγής ή της δικής μας «ησυχίας», είναι μια πολύτιμη άσκηση στα αντιγραφειοκρατικά - ταξικά κριτήρια...

Σημείωση: Διάφορα ρεπορτάζ εμφάνισαν το ΚΟΚΚΙΝΟ να «διαλέγει Συνασπισμό» στην εντός του ΣΥΡΙΖΑ αντιπαράθεση και να προσπαθεί να διαμορφώσει συσχετισμούς με το ΣΥΝ και το ΔΗΚΚΙ ενάντια σε ενωτικές υποψηφιότητες για τον ΣΥΡΙΖΑ. Διευκρινίζουμε, λοιπόν, ότι ήμασταν συνεπείς μέχρι τέλους (δηλαδή για όσο διάστημα λειτουργούσαν τα συλλογικά όργανα του ΣΥΡΙΖΑ και δεν είχαν ανακοινωθεί τελεσίδικα οι αντιπαραθετικές υποψηφιότητες από την πλευρά δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ), μαζί με την ΑΝΑΣΑ και τους «8» της Γραμματείας, στην ενωτική υποψηφιότητα του σ. Θ. Δρίτσα, υπό την οποία θέλαμε να «στεγαστεί» και ο πολιτικός χώρος της διαφωνίας του ΠΑΣΟΚ. Τέλος, η υποστήριξη - υπερψήφιση του ψηφοδελτίου Μητρόπουλου είναι φυσικά κριτική, για τους λόγους που αναφέρθηκαν εκτενώς παραπάνω.