Όχι ονόματα

Φόβος, από http://www.shadow-puppets.com/shadow-puppet-14.html

του Κ. Καναβούρη, από την ΑΥΓΗ, 19/09/2010

Ας μην μπλέξουμε με τα ονόματα, γιατί ο κατάλογος είναι τόσο μακρύς και τόσο λαβυρινθώδης ώστε το πράγμα καταντά άνευ ουσίας και άνευ νοήματος. Και αυτό ακριβώς είναι το πεδίο της απέραντης λύπης: ότι το πράγμα έχει καταντήσει να είναι άνευ ουσίας και άνευ νοήματος. Αυτό ακριβώς είναι το απέραντο πεδίο της κατάντιας: η χώρα οδεύει πλησίστια προς την ολοσχερή καταστροφή, βυθιζόμενη ολοένα και περισσότερο στην καταισχύνη της καταστρεμμένης της υπόστασης. Η χώρα σχεδόν δεν υφίσταται, σχεδόν είναι μια χώρα - σημαία, και μάλιστα σημαία ευκαιρίας, και δεν υπάρχει κανένας συνεκτικός δεσμός που θα μπορούσε (έστω για την τιμή των όπλων, ή μάλλον για την καθημαγμένη τιμή των όπλων από κάθε λογής προδότες) να συντελέσει έτσι ώστε να δοθεί μια μάχη μέχρις εσχάτων, που λέγανε και τα βιβλία κάποτε, τότε που άρχιζε η καταστροφή υπό τους ήχους παιάνων, εμβατηρίων και κρότων του μυστικού χρυσίου που έρεε άφθονο προς τις συνειδήσεις και τις βαράθρωνε.

Χρόνια, πολλά χρόνια έγινε αυτό, με πολλούς τρόπους, πολλές μεθόδους και σε πολλά επίπεδα. Δεν ήταν εύκολη η καταστροφή. Χρειάστηκε πολύς κόπος. Και από αυτούς που κατέστρεφαν και από αυτούς που προσπάθησαν (ή που νόμισαν ότι προσπάθησαν) να αντισταθούν, άλλοτε με επιτυχία και τις περισσότερες φορές αποτυχημένα. Τι λέω "πολύς κόπος"; Χρειάστηκε λυσσαλέα προσπάθεια για να καταντήσουμε σ' αυτή την κατάσταση. Σ' αυτήν την αισχρότατη κατάσταση, ώστε ακόμα και οι καταστρέφοντες (και καταστρέψαντες, βεβαίως) να μην έχουν την παραμικρή ικμάδα δύναμης ώστε να καλύψουν τις πομπές τους. Αλλά και οι κατεστραμμένοι να είναι τόσο αλλοτριωμένοι στην καλύτερη περίπτωση και τόσο βυθισμένοι μέσα στην απαλλοτρίωση της ύπαρξής τους, για λίγα γραμμάρια δανεισμένων προσχημάτων στη χειρότερη, ώστε να μην έχουν ούτε ίχνος φαντασίας στην καλύτερη περίπτωση ώστε να ανασχεδιάσουν τα ράκη της οργής τους και στη χειρότερη περίπτωση να μην έχουν ούτε ίχνος αξιοπρέπειας για να παραδεχτούν την ντροπή του παρόντος βίου τους. Ας το πάρουμε απόφαση: η Ελλάδα σήμερα είναι μια ρημαγμένη χώρα, βυθισμένη στη χαμέρπεια και στην υποταγή. Χωρίς όνειρο. Μόνο με σπάταλη ασυνειδησία της ζωής που της δόθηκε. Με ασήμαντες χαρές, χαμηλόθωρες λύπες, άγρια εξατομικευμένη οργή του ενός εναντίον του άλλου, χυδαία ταξική συνείδηση με πλήρη απουσία κοινωνικής τοιαύτης και βαθιά πανικόβλητη αρπακτικότητα.

Η Ελλάδα, ας το πάρουμε απόφαση, μήπως και μπορέσουμε κάπως να ανασηκωθούμε (αφήνοντας τις αναπεπταμένες σημαίες και την παχυστομία των ελπίδων κατά μέρος) είναι σήμερα μια κατεστραμμένη χώρα. Κι ας μη γελιόμαστε: το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δεν ήρθε για να καταστρέψει την Ελλάδα. Ήρθε για να κερδίσει όσα περισσότερα μπορεί από την καταστροφή. Και επειδή αυτού του είδους οι οργανισμοί δεν παίζουν με το μέλλον τους, δηλαδή με τα κέρδη τα οποία αποτελούν και τον λόγο της ύπαρξής τους, ας είμαστε ειλικρινείς: Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δεν ήρθε για να κερδίσει όσα περισσότερα μπορεί. Ήρθε για να κερδίσει τα πάντα. Για την ακρίβεια: ήρθε επειδή ξέρει ότι μπορεί να κερδίσει τα πάντα. Και θα τα κερδίσει. Όλα τα υπόλοιπα είναι για να παίζουνε πεντόβολα την καταισχύνη οι εξεταστικές επιτροπές, για να λέει ηλιθιότητες ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, για να εκστομίζει χυδαιότητες ο Πάγκαλος, για να φτύνει κατάμουτρα τον πρώην πρωθυπουργό μια συμβολαιογράφος (τον ίδιο Κ. Καραμανλή που ως πρωθυπουργός δεν είχε βγάλει άχνα όταν αποδείχτηκε ότι του παρακολουθούν το σπίτι) κι εκείνος να βάζει τρίτους να ψελλίσουν ότι τον φτύσανε, καθώς και για να μάρνονται τέσσερα υπουργεία (εδώ ταιριάζει το "γαμώ τα υπουργεία σας") για το ποιο θα πάρει την πολύφερνη νύφη τη χιλιοπαινεμένη που ονομάζεται "Ενέργεια". Δηλαδή τη δίδυμη αδελφή της "Ανάπτυξης". Διότι, σου λέει, άλλο να την πάρει ένας Χρυσοχοΐδης και εντελώς διαφορετικό να την έχει μια Μπιρμπίλη. Χαώδης η διαφορά, σου λέει. Σου λέει να κλαίει.

Αλλά είπαμε. Ας μην μπερδευτούμε με τα ονόματα και τις περιπτώσεις, γιατί δεν θα έχουμε τελειωμό. Άλλωστε είμαστε τόσο ξεθεωμένοι από την κούραση που δεν έχουμε το κουράγιο να κουνήσουμε ούτε το δαχτυλάκι μας ή να σκεφτούμε για ένα δευτερόλεπτο κάτι που θα μπορούσε να είναι ίχνος εμποδίου στην καταστροφή. Ας μην πούμε ονόματα, λοιπόν. Γιατί τότε θα πρέπει να πούμε ονόματα και από την αριστερά. Και αυτό είναι εξαιρετικά οδυνηρό. Ξεπερνάει τα όρια της οργής αυτό το συνονθύλευμα που σήμερα τολμάει να αποκαλείται αριστερά. Αυτός ο εσμός από τσαρλατάνους, μάγους, αρχηγίσκους, αυτόκλητους σωτήρες, αγωνιστές των κομματικών γραφείων, άεργους τύποις και ουσία και διάφορα άλλα είδη χλωρίδας και πανίδας, τα οποία έχουν αναπτυχθεί στη στρεβλή θαλπωρή του παρελθόντος και ενδιαιτώνται τρώγοντας το ένα τις σάρκες του άλλου. Αυτό το πράγμα δεν είναι αριστερά. Από τη δογματική μέχρι την αδογμάτιστη. Από την ανανεωτική μέχρι την κινηματική. Δεν είναι αριστερά αυτά τα συγκρουόμενα αυτοκινητάκια λες κι ο κόσμος είναι λούνα παρκ. Αυτή η σωτηρολογική αφασία την ώρα που οργιάζει το σφαγείο δεν είναι αριστερά. Αλλά φαίνεται ότι είμαστε τόσο βαθιά κουρασμένοι ώστε να μην απαιτούμε μια αληθινή αριστερά. Γιατί, αν δεν είμασταν, θα μας είχε πάρει ο διάολος τον πατέρα, σύντροφοι. Συνεπώς, το ότι είσαστε αυτοί που είσαστε, όπως κι εμείς, είναι το απόλυτο κέρδος του συστήματος.

Καληνύχτα και καλή τύχη.