Δικαιούνται όσοι θέλουν να κρατούν ζωντανή την αριστερά μέσα από τον μόχθο της συλλογικότητας να εμπλέκουν ακόμα και νεκρούς στις εσωτερικές αντιπαραθέσεις του χώρου;
Το ερωτηματικό μού γεννήθηκε βλέποντας τον Αριστείδη Μπαλτά να αφιερώνει ένα άρθρο σκληρής προσωπικής επίθεσης εναντίον του Αλέκου Αλαβάνου στη μνήμη του Αποστόλη Τασούλα.
Και αναρωτήθηκα φυσικά, όπως και πολλοί, άλλοι και εξακολουθώ να αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατό κάποιος αριστερός, πανεπιστημιακός, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΝ, αν δεν κάνω λάθος, που ανασκολοπίζει μάλιστα ένα σύντροφό του δημοσίως, κυρίως για ζητήματα προσωπικού ήθους, να στρατολογεί στην επιχειρηματολογία του ένα νεκρό. Διότι αυτή την εντύπωση δίνει η αφιέρωση.
Οι νεκροί, όλοι οι νεκροί, έχουν ένα μεγάλο πρόβλημα: Δεν μιλούν.
Δυστυχώς συχνά δεν διστάζουν να μιλούν οι ζωντανοί για λογαριασμό τους, δίνοντας λαβή στην υποψία ότι θέλουν έτσι να προσδώσουν στη δύναμη των όποιων επιχειρημάτων τους το βάρος του σεβασμού που οι νεκροί εμπνέουν - ιδίως όταν πρόκειται για νεκρούς συντρόφους μας. Κι επειδή οι εκάστοτε ηγεσίες του ΚΚΕ διακρίθηκαν και διακρίνονται σ’ αυτή τη σκοτεινή επιστράτευση, επειδή εν ονόματι των νεκρών του κινήματος έχουν εξοντωθεί πολιτικά, ηθικά, ακόμα και βιολογικά, πάσης φύσεως αντικομματικοί, λικβινταριστές και οπορτουνιστές, πρόσωπα που κατά τα άλλα η αριστερά είχε τιμήσει πολλαχώς, το τελευταίο που θα περίμενε κανείς να δει στο τμήμα της που υποτίθεται ότι έχει πάθει κι έχει μάθει ήταν η νεκρανάσταση του φαινομένου της πολιτικής νεκροφιλίας.
Κρίμα για όλους μας, ζώντες και νεκρούς...
Θ. ΚΑΡΤΕΡΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου