Η ΗΓΕΣΙΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΣΕ ΑΔΙΕΞΟΔΟ

Γράφει ο ΗΛΙΑΣ ΜΥΛΩΝΑΣ*

Η έλλειψη εμπιστοσύνης της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στις συνδικαλιστικές και κομματικές ηγεσίες και η απογοήτευσή της από αυτές, που την οδηγούν στην απάθεια και την αγωνιστική παραλυσία, αποτελούν την ίδια στιγμή τον βασικό παράγοντα  απομόνωσης και εσωστρέφειάς των παραπάνω.
Σε μια περίοδο που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ευνοϊκή για μαζικούς αγώνες εξ’ αιτίας της σκληρής επίθεσης που έχει εξαπολύσει η αστική τάξη ενάντια στα φτωχότερα στρώματα, το φαινόμενο που παρατηρείται είναι ότι εκ μέρους των κομμάτων της Αριστεράς υπάρχει αδυναμία να αρθρώσουν πολιτική πρόταση που να εμπνέει τις μάζες και εκ μέρους της κοινωνίας λείπει η διάθεση να μπει μπροστά με ένα αυθόρμητο τρόπο, συμπαρασύροντας τις οργανωμένες δυνάμεις και τραβώντας τες από το πολιτικό λήθαργο στο οποίο έχουν περιπέσει.
Αυτή η αμφίδρομη κατάσταση έχει σαν αποτέλεσμα, μέσα από το πολιτικό αδιέξοδο που έχει προκύψει,  η πολιτική μάχη να μετατοπιστεί από το κοινωνικό πεδίο στο εσωτερικό των κομματικών μηχανισμών, με ότι επίπτωση έχει αυτό.

Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ

Το τελευταίο διάστημα είμαστε μάρτυρες του αρνητικού φαινομένου στο οποίο οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, αντί να έρχονται πιο κοντά η μια στην άλλη μετά από τόσα χρόνια κοινών αγώνων και προβληματισμών, να αναπτύσσουν φυγόκεντρες τάσεις με ραγδαίους ρυθμούς.
Ο βασικός θεωρητικός κορμός πάνω στον οποία δημιουργήθηκε η συμμαχία ήταν η περίφημη «Ανασύνθεση της Αριστεράς». Όπως αποδείχτηκε όμως αυτή είναι μια πολύ προσωρινή διαδικασία.
Μοναδική προοπτική επιτυχίας ενός τέτοιου εγχειρήματος θα ήταν η δημιουργία ενός νέου, μαζικότερου σχήματος μέσα από την αυτοδιάλυση των παλιών. Αυτό δεν έγινε κατορθωτό να επιτευχθεί.
Υπήρξε μια μακρά περίοδος πολιτικού διαλόγου για την εξεύρεση κοινών σημείων από τις διαφορετικές οργανώσεις που απάρτιζαν τον ΣΥΡΙΖΑ, η οποία διήρκεσε αρκετά χρόνια.
Ο διάλογος αποτελεί μια κορυφαία δημοκρατική λειτουργία, ωστόσο  κάποτε πρέπει να καταλήγει σε συμπεράσματα και από εκεί σε κοινές δράσεις. Δεν μπορεί να εξελίσσεται σε μια ατέρμονη διαδικασία που μετατρέπει τους κομματικούς σχηματισμούς σε συζητητικούς ομίλους.
Φαίνεται λοιπόν ότι αυτός ο διάλογος έφτασε πια στα όριά του. Ότι βγήκε, βγήκε από αυτόν.
Παράλληλα οι διεργασίες στο κόμμα του Συνασπισμού είναι φυσικό να επηρεάζουν άμεσα τη συμμαχία. Κάποιες  συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, σαν μικροί δορυφόροι που μετακινούνται συνεχώς, στοιχίζονται πίσω από τις διαφορετικές τάσεις του ΣΥΝ, σε μια άκαρπη προσπάθεια να βρουν  πολιτική διέξοδο μέσα από αυτές.
Το μόνο πρόβλημα είναι ότι αυτή η «κινητικότητα» εκδηλώνεται σε μια προσωπική βάση και οι πολιτικές διαφωνίες είναι παντελώς δυσδιάκριτες.
Παρ’ όλη την αρνητική συγκυρία, τίποτε δεν συνηγορεί σε μια άμεση προοπτική διάλυσης της συμμαχίας, εξ’ αιτίας της οργανικής σχέσης και μιας κοινής πορείας που έχει αναπτύξει με το κόμμα του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ. Όμως φαίνεται από δύσκολο έως ακατόρθωτο να συνεχίσει με την ίδια μορφή και τις ίδιες πολιτικές δυνάμεις που την πλαισίωναν μέχρι σήμερα, λόγω των έντονων αντιπαραθέσεων που αναπτύχθηκαν όλο το προηγούμενο διάστημα.

ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΚΥΡΙΑΡΧΟ ΖΗΤΗΜΑ

Το βασικό ερώτημα που τίθεται στις πολιτικές δυνάμεις αυτή την περίοδο είναι η στάση τους σε σχέση με το κρατικό χρέος. Οι περισσότεροι μιλάνε γενικώς για «αναδιάρθρωση». Τι ακριβώς σημαίνει όμως αυτό;
Μια αναδιάρθρωση που θα προέλθει μέσα από μια επαναδιαπραγμάτευση της σημερινής  κυβέρνησης, (σε συνεργασία πάντα με το ΔΝΤ) και των δανειστών, είναι βέβαιο ότι θα γίνει εις βάρος των εργαζομένων, θα μπουν ακόμη πιο δυσβάσταχτοι όροι  και αυτό θα επιδεινώσει ακόμα περισσότερο τη θέση τους. Οι διεθνείς τοκογλύφοι δεν πρόκειται να δεχτούν να χάσουν ούτε δεκάρα.
Το ερώτημα συνεπώς που μπαίνει είναι ποιος θα κάνει τη συγκεκριμένη αναδιάρθρωση και υπέρ ποιανού.
Στην πραγματικότητα το ζήτημα δεν είναι η αναδιάρθρωση του χρέους αλλά η «αναδιάρθρωση» του ίδιου του συστήματος.
Σήμερα δυστυχώς κανένα κόμμα δεν μιλάει για ολοκληρωτική παύση πληρωμών. Επί της ουσίας όμως, μια τέτοιου είδους διαδικασία διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια μας.
Είναι η πολιτική που επιβλήθηκε από την Τρόϊκα και η οποία έχει οδηγήσει στην παύση πληρωμών όχι βεβαίως προς τους τοκογλύφους που έχουν δανείσει το ελληνικό κράτος με τους πιο απεχθείς όρους που υπήρχαν στη χρηματιστηριακή αγορά, αλλά προς την ίδια την κοινωνία, τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους..
Όλοι, και πρώτη η επίσημη Αριστερά, βλέπουν την πτώχευση να έρχεται, μιας και άπαντες συμφωνούν ότι τα μέτρα που λαμβάνονται απ’ την κυβέρνηση δεν επαρκούν για την αποπληρωμή του χρέους. Κανένας όμως δεν ομολογεί ότι δεν είναι στην ουσία το χρέος που πρέπει να μπει σε επαναδιαπραγμάτευση αλλά το ίδιο το σύστημα. Και όσο θα ισχύει αυτή η αντίληψη, οι εργαζόμενοι θα βυθίζονται συνεχώς στη φτώχια και η Αριστερά στην ανυποληψία.

Ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ

Η ηγεσία του ΣΥΝ σήμερα, φοβούμενη να αρθρώσει αριστερό επαναστατικό λόγο όπως  επιβάλλει η περίοδος, βρίσκεται μεταξύ «σφύρας και άκμονος», βαλλόμενη μετά μανίας στο εσωτερικό του κόμματος και τον ΣΥΡΙΖΑ ενώ την ίδια ώρα, και χωρίς ίσως να το συνειδητοποιεί, απομακρύνεται συνεχώς από την κοινωνία.
Αισθάνεται ανίκανη να καθοδηγήσει τα πράγματα μέχρι την τελική τους συνέπεια στις παρούσες συνθήκες  που απαιτούν ριζοσπαστικές λύσεις, και αυτό την οδηγεί σε ακόμα πιο μετριοπαθείς θέσεις και πολιτικές.
Γνωρίζει  ότι άμα πει το Α πρέπει να πάει και στα υπόλοιπα γράμματα της αλφαβήτου, να φτάσει μέχρι το Ω.
Εάν πει παύση πληρωμών, το επόμενο πράγμα που πρέπει να αναφέρει  είναι η εθνικοποίηση όλου του τραπεζικού συστήματος (και όχι απλώς ενός πυλώνα).
Εάν πει εδώ και τώρα λύση στο πρόβλημα της οικονομικής κρίσης, πρέπει να πει και σοσιαλισμός.
Ξέρει ότι όποια μέτρα κι αν παρθούν στα πλαίσια του καπιταλισμού, δεν πρόκειται να αποσοβήσουν τη βαθιά, δομική κρίση του συστήματος. Όμως διστάζει να κάνει το βήμα.
Δυστυχώς και το Αριστερό Ρεύμα αλλά και το Μέτωπο Ανατροπής με επί κεφαλής τον Αλαβάνο, δεν προβάλλουν κάτι διαφορετικό από την ηγεσία του ΣΥΝ. Τα  εθνοκεντρικά εμβατήρια που παιανίζουν και οι λεονταρισμοί για «ανεξάρτητα εδάφη στα οποία δεν θα επιτρέψουν να εισέλθει ο εχθρός», δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση διακριτή αντίθεση και δεν αγγίζουν την καρδιά του ζητήματος.
Η σημερινή ηγεσία της Αριστεράς αντρώθηκε σε μια περίοδο οικονομικής ανάπτυξης και εθίστηκε σε μια τακτική απαίτησης διαρθρωτικών αλλαγών και θεσμικών μεταρρυθμίσεων. Η περίοδος αυτή όμως παρήλθε οριστικά.
Η τωρινή κρίση δεν επιτρέπει ούτε μισή παραχώρηση υπέρ των εργαζομένων και θέτει αμείλικτα τα ζητήματα: Κάποιος πρέπει να πληρώσει γι αυτή και υποχρεωτικά θα είναι ή το κεφάλαιο ή οι εργαζόμενοι.
Στην ηγεσία της Αριστεράς έχει μπει αποφασιστικά το δίλημμα  «με ποιον θα πάει και ποιον θα αφήσει» και δεν έχει κανένα
περιθώριο να το αποφύγει. Αν δεν αποφασίσει σωστά, το τίμημα θα είναι να εξαφανιστεί σύντομα από το πολιτικό σκηνικό, όπως έγινε στην Ιταλία.

*Ο Ηλίας Μυλωνάς είναι μέλος του Κόκκινου και της γραμματειας ΣΥΡΙΖΑ του 3ου διαμερίσματος.