| Και όμως, το κράτος ανέκτησε τη χαμένη τιμή και στιβαρότητά του. Μπορεί να μην έβαλε κανέναν κλέφτη δημόσιου χρήματος φυλακή, μπορεί να είναι άδικο όταν φορτώνει την κρίση στους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, μπορεί να βρίσκεται ένα βήμα πριν και την τυπική χρεωκοπία, αλλά όλα κι όλα, στην ανομία της Νομικής έδωσε τέλος |
Του Άρη Βασιλόπουλου Στο συλλογικό ασυνείδητο της ελληνικής κοινωνίας υπάρχει μια κοινή και βαθιά ριζωμένη αντίληψη για τη φύση και το ρόλο του κράτους. Ο κοινός αυτός μύθος συνηθίζει να αποδίδει όλες τις συμφορές, τις αδικίες και την καταπίεση που υφίσταται η πλειοψηφία των πολιτών στο κράτος, που είτε είναι ανύπαρκτο, είτε είναι «οίκος ανοχής». Αντίθετα, οι αριστεροί, σχεδόν όλων των αποχρώσεων, πάντα υποστηρίζαμε ότι το πρόβλημα δεν έγκειται στο ότι δεν έχουμε κράτος ή ότι αυτό είναι ανεπαρκές, αλλά στο ότι έχουμε πολύ κράτος, και μάλιστα επαρκέστατο για τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Είναι το κράτος που τα τελευταία τρία χρόνια έχει δώσει πάνω από 40 δις ευρώ από τον κρατικό προϋπολογισμό για τη «στήριξη» των τραπεζών, για να «στηριχτεί η ελληνική οικονομία. Την ίδια στιγμή, πάνω από το 20% της κοινωνίας ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Είναι το κράτος που, ενώ μειώνει τους μισθούς και τις συντάξεις, αυξάνει τον ΦΠΑ, καθιστώντας την αξιοπρεπή διαβίωση δύσκολη για την πλειοψηφία του κόσμου. Είναι το κράτος που μειώνει τις αποζημιώσεις σε περίπτωση απόλυσης, αλλά από την άλλη αυξάνει τα όρια ηλικίας για τη συνταξιοδότηση. Είναι το κράτος που δεν μπορεί να έχει καμία εταιρεία, γιατί αυτό «επιβαρύνει τον πολίτη» αλλά σπρώχει άφθονο χρήμα στους καπιταλιστές ώστε να προσλαμβάνουν ανέργους. Είναι το κράτος, που είναι «πολυπολιτισμικό» όταν πρόκειται να ξεπουλήσει λιμάνια στην Κινέζικη Cosco ή να προσελκύσει «επενδυτές» από το Κατάρ για το Ελληνικό, ανακαλύπτει όμως ξαφνικά τις αξίες του «ελληνισμού» όταν πρόκειται για τη νομιμοποίηση Κινέζων ή Αράβων εργατών-ριών. Είναι το κράτος που το 2010, και όταν το 11% των κατοίκων στην Αττική ψάχνει σε συσσίτια να βρει φαγητό, είχε τις μεγαλύτερες πωλήσεις νέων και μεταχειρισμένων Porsche Cayene. Είναι το κράτος της Siemens και της ατελείωτης μίζας για τα δημόσια έργα, όπου όλοι, και ακριβώς, επειδή όλοι οι μαυρο-γαλαζο-πράσινοι είναι βουτηγμένοι μέχρι το λαιμό στις ακαθαρσίες, βγάζουν από κοινού αθωωτικά πορίσματα σε στημένες εξεταστικές επιτροπές. Είναι το κράτος που δολοφόνησε το Δεκέμβρη του 2008 τον Αλέξη Γρηγορόπουλο, αφού πρώτα αναγόρευσε σε δόγμα την αστυνομική αυθαιρεσία τύπου ζαρντινιέρας, τη συνεχή ατιμωρησία, και ανέθρεψε στους κόλπους του κάθε λογής ένοπλους Ράμπο. Είναι το κράτος της μεγάλης Ολυμπιακής ιδέας, δηλαδή των μεγαλοεργολάβων, που αφού δολοφόνησε εκατοντάδες εργάτες, στην πλειοψηφία τους μετανάστες, άφησε στον κρατικό προϋπολογισμό γύρω στα 12 δις ευρώ έλλειμμα και ένα σωρό άχρηστα έργα, τα οποία αναζητούν αγοραστή για ξεπούλημα. Είναι το κράτος που νομοθετεί τη φυλάκιση όσων χρωστούν ψίχουλα στο Δημόσιο, στήνει όμως αδριάντες και αναγορεύει σε εθνικούς ευεργέτες όσους ληστέψουν εκατομμύρια από αυτό. Είναι το κράτος που κλείνει σχολεία και νοσοκομεία για να ανοίξει φυλακές και νέα αστυνομικά τμήματα. Είναι το κράτος που δεν έχει κανένα πρόβλημα να ξεζουμίζει τη Δημοκρατία της Μακεδονίας όταν πρόκειται για χρυσές business του ελληνικού κεφαλαίου, ανακαλύπτει όμως ξαφνικά ότι οι Σλαβομακεδόνες είναι Σκοπιανοί εθνικιστές, όταν διεκδικούν μερτικό από την κληρονομιά του, αποκλειστικά δικού μας, μεγάλου Αλεξάνδρου. Είναι το κράτος των Πρετεντέρηδων, που μπορούν ατιμώρητα να πετάνε μπουκάλια στο γήπεδο όταν νιώθουν ότι αδικείται η ομάδα τους, παίρνουν όμως το ρόλο του εισαγγελέα όταν οι κάθε λογής αδικημένοι εξεγείρονται και αμύνονται ενάντια στη βία των καταπιεστών τους. Είναι το κράτος των Καραμανλήδων, με τον «εθνάρχη» να πηγαίνει στην Ελβετία και τη Γαλλία το ‘63 για 11 χρόνια, προκειμένου να ξεχαστεί η ψήφος των δέντρων και τα σκάνδαλα, και το νεότερο Κώστα να πίνει καφέδες στο Κολωνάκι, μέχρι οι υπόλοιποι να ξεχάσουμε τα Βατοπέδια, τους κουμπάρους, τα δομημένα ομόλογα και το υπόλοιπο «θεάρεστο» έργο της κυβέρνησης της ΝΔ από το 2004 μέχρι το 2009. Είναι το κράτος των Σαμαράδων, που ψηφίζουν «ενάντια στο μνημόνιο», ζητώντας στην ουσία ένα χειρότερο μνημόνιο γιατί αυτό είναι «αντι-αναπτυξιακό», επειδή οι εργαζόμενοι, ακόμα τουλάχιστον, δεν είναι δεμένοι με αλυσίδες από τα αφεντικά τους. Είναι το κράτος των Παπανδρέου, με το «δημοκράτη γέρο» να στήνει μαζί με τον Τσώρτσιλ και τα Τάγματα Ασφαλείας τη σφαγή των Δεκεμβριανών του ‘44, το σοσιαλιστή μπαμπά να υμνεί την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ, που κάποτε ήταν το ίδιο συνδικάτο, και τέλος τον ΓΑΠ να σηκώνει προεκλογικά τα μανίκια α λα Ομπάμα, για να μας βάλει στο γύψο στη συνέχεια... Είναι το κράτος των τηλε-μαϊντανών μπουμπούκων, που μας ταϊζουν καθημερινά με εθνική υπερηφάνεια και μίσος για τους «λαθρομετανάστες», φροντίζουν όμως να υπερασπίζονται το νόμο και την τάξη όταν πρόκειται να μας καταδικάσουν στη φτώχεια και την ανέχεια. Και όμως, αυτό το κράτος ανέκτησε τη χαμένη τιμή και στιβαρότητά του. Μπορεί πια να εγγυηθεί την έννομη τάξη για τους πολίτες και να τους δώσει αυτοπεποίθηση και σιγουριά για το μέλλον. Μπορεί να μην έβαλε κανέναν κλέφτη δημόσιου χρήματος φυλακή, μπορεί να είναι άδικο όταν φορτώνει την κρίση στους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, μπορεί να βρίσκεται ένα βήμα πριν και την τυπική χρεωκοπία, αλλά όλα κι όλα, στην ανομία της Νομικής έδωσε τέλος. Όλοι-ες μπορούμε να πέσουμε ήσυχοι, και προπαντός χορτάτοι, για ύπνο, αφού η «εισβολή των 250 λαθρομεταναστών» δεν κατάφερε να ανατρέψει τη Δημοκρατία μας. Η ανταρσία αυτών που δεν τους αρέσει να δουλεύουν ανασφάλιστοι, που βαρέθηκαν να παίρνουν 15 ευρώ μεροκάματο, που δεν θέλουν να κυνηγιούνται από την αστυνομία, που κουράστηκαν να βρίσκονται στο έλεος των επιθέσεων ακροδεξιών, που δεν αντέχουν να βρίσκονται υπό το διαρκή φόβο της απέλασης, αυτών που αρνούνται εν τέλει να ζουν στο σκοτάδι της κοινωνίας, κατεπνίγη. Το κράτος μας επιτέλους βρέθηκε δίπλα στον πολίτη και ικανοποίησε τα πιο «ευγενή» του ένστικτα: Αφού εγώ πεινάω, αλλά είμαι αδύναμος να αντιδράσω, τότε αυτός που πεινάει πιο πολύ πρέπει να συντριβεί, ώστε να νιώσω την ικανοποίηση ότι τουλάχιστον υπάρχουν και χειρότερα από εμένα. Γιατί; Δεν υπάρχει γιατί, «ο άλλος» είναι ξένος, και εμείς οι Έλληνες, ακόμα κι όταν υπήρξαμε μετανάστες (πάντα νόμιμοι), όπου κι αν πήγαμε, σεβαστήκαμε τα ιερά και τα όσια του πολιτισμού που μας φιλοξενούσε. Όχι σαν κι αυτούς, που όχι μόνο τολμάνε να φύγουν από την πείνα και τον πόλεμο, αλλά έρχονται εδώ χωρίς χαρτιά για να προσβάλουν τα ιερά και τα όσια του πολιτισμού μας. Η ανοχή τέλος, εκτός κι αν οι σύγχρονοι παρίες είναι διατεθειμένοι να τους μάθουμε τι σημαίνει Ξένιος Δίας στις Μανωλάδες και τα εργοτάξια. Μπορεί βέβαια μια ισχνή μειοψηφία, κάποιων λίγων χιλιάδων, που βρέθηκε στο χώρο της Νομικής, να ματαίωσε τη φιέστα του αίματος, που με μαεστρία ετοίμαζαν μέρες τα Μέσα Μαζικής Αποχαύνωσης. Δεν πειράζει όμως, οι 250 «λαθρομετανάστες», θα παραμείνουν ζωντανοί για κανα μήνα, και αυτή τη φορά δε βρίσκονται στο «καταραμένο» άσυλο, αλλά σε ιδιωτικό χώρο. Αφού το κράτος φοβήθηκε μια χούφτα αριστερούς και αντιεξουσιαστές, μπορούν να την κάνουν και άλλοι τη δουλειά. Και τότε θα τελειώσει ο εφιάλτης για την Ελλάδα και θα μπορούμε με βεβαιότητα να περάσουμε σε μια νέα και ελπιδοφόρα εποχή, χωρίς βαρβάρους. Όμως, μετά θα αναρωτηθεί ο ποιητής «Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους. Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μιά κάποια λύσις». Και τότε, παρίες δεν θα είναι πια οι «εισβολείς λαθρομετανάστες», αλλά τα εκατομμύρια των εργαζομένων και ανέργων, Ελλήνων και μεταναστών, που θα είναι πια αναγκασμένοι να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα της βάρβαρης επίθεσης κυβέρνησης και τρόικα. REDNotebook |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου