Το θέμα είναι τώρα τι λες

Της
Ελένης Πορτάλιου

Η κυβέρνηση συνεχίζει ακάθεκτη την επίθεση των μνημονίων που φτάνουν αισίως τον αριθμό 4, αποδεικνύοντας ότι οι ταξικές επιλογές, οι υπερεθνικές δεσμεύσεις και ο πολιτικός κυνισμός δεν γνωρίζουν κόκκινες γραμμές και δεν οπισθοχωρούν, παρά το ότι η εργασία και το κοινωνικό κράτος έχουν απορυθμιστεί πλήρως, η φτώχεια εξαπλώνεται με ραγδαίους ρυθμούς, οι παραγωγικές δραστηριότητες συρρικνώνονται δραματικά, οι λειτουργίες του κράτους έχουν περιοριστεί στην καταστολή, το σύνταγμα έχει κακοποιηθεί και η χώρα θυμίζει λεηλατημένο τοπίο. 
   Οι αντιδράσεις στα μέτρα αφορούν ευρύτατα κοινωνικά στρώματα, από την εργατική τάξη μέχρι τους επιστήμονες, τους αυτοαπασχολούμενους επαγγελματίες και τις μικρές επιχειρήσεις, αλλά ο κοινωνικός αυτοματισμός εξακολουθεί να δρα αποσυντονιστικά και οι αγώνες να χαρακτηρίζονται από μερικότητα. Το κυριότερο, δεν έχει διατυπωθεί ένα συνεκτικό εναλλακτικό σχέδιο, βασισμένο στις ανάγκες των αποκάτω, που θα συνθέτει την κατακερματισμένη κοινωνία, θα αντιμετωπίζει την κρίση και θα οδηγεί τη χώρα σε μια άλλη προοπτική, εγγυημένη από τις δυνάμεις της εργασίας και τις μεγάλες πηγές πλούτου που διαθέτει.
   Ο δρόμος που ακολουθεί η κυβέρνηση οριοθετείται απολύτως από τις επιλογές της τρόικας και είναι, όπως η ίδια δηλώνει, μονόδρομος. Γι’ αυτό και η πολιτική της όχι μόνο αποκλείει τις ελάχιστες διορθωτικές κινήσεις αλλά εντείνει όλους τους δείκτες υπερεκμετάλλευσης ανθρώπων και δημόσιων αγαθών, με μοναδικό κριτήριο τα συμφέροντα του κεφαλαίου και των αγορών. Δεν υπάρχει προοπτική αλλά ένα θλιβερό μέλλον που διαρκεί, καθώς καταστρέφονται όλες οι παραγωγικές και δημιουργικές δυνατότητες των νέων ανθρώπων, οι οποίοι, όταν μπορούν, εγκαταλείπουν τη χώρα.
   Το να διεκτραγωδούμε την κατάσταση δεν είναι δύσκολο, άλλωστε μια σύγχρονη ελληνική τραγωδία –για να θυμηθούμε την «Ελληνική Τραγωδία» που συνέγραψε επί δικτατορίας ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς – εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας. Το δύσκολο είναι να αντιληφθούμε και να ερμηνεύσουμε το γιατί η Συνασπισμένη Ριζοσπαστική Αριστερά παραμένει θεωρητικά ανεπαρκής, οργανωτικά κατακερματισμένη και ηθικά αφερέγγυα, ενώ τα μέλη της αγωνίζονται καθημερινά, πρωτοστατώντας στους αγώνες που δίδονται.
  Η απογοήτευση που δοκιμάζει ο κόσμος, όπως αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις, είναι μεγαλύτερη για τον ΣΥΡΙΖΑ από την απογοήτευση για οποιοδήποτε άλλο κόμμα. Είμαστε θύματα του ίδιου του εαυτού μας, που βλέπουμε τις προσπάθειές μας καθημερινά να ακυρώνονται. Αλλά αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί. Υπάρχει θέμα και ατομικής ευθύνης. Δεν έχει δικαίωμα κανένα κόμμα, καμιά τάση, υποτάση η συνιστώσα να ακυρώσει τη δυνατότητα μιας αριστερής πρότασης διεξόδου από την κρίση. Δεν μπορεί η κυβέρνηση και ο δικομματισμός να κινούνται χωρίς αντίπαλο.
   Καλά τη φέραμε τη ζωή μας μέχρις εδώ, μικρές ζημίες και μικρά κέρδη συμψηφίζοντας, αλλά το θέμα είναι τι λέμε τώρα! Τώρα, όχι αύριο, απέναντι στην τέταρτη φάση μιας εθνικής και κοινωνικής τραγωδίας, ομόλογης με τις τραγωδίες άλλων χωρών και ευρωπαϊκών λαών, οι οποίοι αντιμετωπίζουν παρόμοια διλήμματα και πρέπει να πάρουν, όπως και τα κόμματα της ευρωπαϊκής αριστεράς, ανάλογες ιστορικές αποφάσεις. Άλλωστε, ο αναγκαίος πανευρωπαϊκός συντονισμός των αγώνων προϋποθέτει αγώνες σε κάθε χώρα χωριστά.
  Πρέπει, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ ν’ ανοίξει τώρα, με βάση τις αρχές της δημοκρατίας και της συμμετοχής. Για όλα ανεξαιρέτως τα μέλη του, για όλα ανεξαιρέτως τα στελέχη του, για όλους τους νυν και πρώην ανθρώπους του, ώστε να υποδεχθεί τον κόσμο της εργασίας που δίνει και μπορεί να δώσει τη μάχη απεγκλωβισμού από την κυβέρνηση και την τρόικα. Αν δεν το κάνει δεν θα έχει καμία δικαιολογία. Άλλωστε, κανείς δεν ενδιαφέρεται για τις λεπτομέρειες των εσωτερικών τριβών και της αριστερής κακοδαιμονίας των διασπάσεων, των μικροηγεμονισμών και των μικροεξουσιών. Αυτό που υπάρχει μπροστά μας είναι οι μεγάλες υποθέσεις της αντίστασης, της αλληλεγγύης, της αξιοπρέπειας και της χειραφέτησης του κόσμου της εργασίας. Μ’ αυτές πρέπει τώρα να μετρηθούμε.