Νομιμότητα και Ανυπακοή

Η Ρόζα Παρκς που με μια πράξη πολιτικής ανυπακοής γέννησε ένα κίνημα κατά του φυλετικού διαχωρισμού. via wikipedia

από την Ιστοσελίδα της ΔΕΑ

Χάος χωρίζει πλέον τη γραμμή των αγορών και των κυβερνήσεων από τις ανάγκες του κόσμου 

Τ ο κύριο άρθρο της «Καθημερινής» –με τον εύγλωττα απειλητικό τίτλο «Να τελειώνουμε»– δήλωνε ότι «ο νόμος και η τάξη δεν αποτελούν χουντική εμμονή, αλλά θεμελιώδες συστατικό κάθε σοβαρής κοινωνίας…».

«Νόμος και τάξη»

Στη γραμμή αυτή –στο αίτημα για επιβολή του «νόμου και της τάξης», πέρα από «εμμονές» σε δημοκρατίες και δικαιώματα– συνωθείται ήδη ένα μεγάλο τμήμα των ΜΜΕ, όλο το κοινοβουλευτικό «τόξο» υποστήριξης του μνημονίου και ένα τμήμα της διανόησης που βάζει τη «σοβαρότητα» πάνω απ’ όλα. Στη συζήτηση για το άσυλο είχαμε την προσχώρηση σε αυτή την άποψη και ενός τμήματος της Αριστεράς, της Δη.Αρι. του Φ. Κουβέλη.

Δεν πρόκειται για συζήτηση ακαδημαϊκή. Οι πρωτοβουλίες της κυβέρνησης και άλλων θεσμών του κράτους δείχνουν ότι αυτή τη φορά βρισκόμαστε μπροστά σε απειλές συγκεκριμένης-εφαρμόσιμης πολιτικής.
  
Μετά τη νύχτα της Νομικής, η Δικαιοσύνη έχει ασκήσει δίωξη κατά της πρωτοβουλίας αλληλεγγύης στους μετανάστες, αξιοποιώντας το νομικό οπλοστάσιο που αφορά στην παράνομη διακίνηση «λαθρομεταναστών». Στη Βουλή, η ΝΔ και το ΛΑΟΣ διαγκωνίζονται για το ποιος θα φωνάξει πιο δυνατά το αίτημα της οριστικής κατάργησης του ασύλου. Τα δικαστήρια εκδίδουν ομοβροντίες κατά των απεργών –χαρακτηρίζοντάς τες όλες παράνομες– ενώ στην περίπτωση των απεργών στις συγκοινωνίες η κυβέρνηση έπαιξε με την ιδέα «αξιοποίησης» των δικαστικών αποφάσεων (που επιφέρουν, μεταξύ άλλων, απολύσεις χωρίς αποζημίωση…).

Μάχη

Το ΣτΕ έφτασε στο σημείο να ακυρώσει τη δυνατότητα συμμετοχής των μεταναστών στις δημοτικές εκλογές, κάνοντας λόγο, στον 21ο αιώνα, για το «δίκαιο του αίματος». Ο Ρέππας προαναγγέλλει νομοθετικές ρυθμίσεις που θα υπερασπίζουν τους μεγαλοεργολάβους από τους ακτιβιστές του κινήματος «Δεν πληρώνω». Είναι σαφές ότι ο κόσμος των «από πάνω» ακονίζει τα όπλα του. Γνωρίζει ότι έχει μπροστά του μια μεγάλη οικονομική και κοινωνική μάχη, την οποία θα δώσει για να την κερδίσει. Και στην κατεύθυνση αυτή θα ευθυγραμμιστεί όλο το υπηρετικό προσωπικό: εφημερίδες θα θέσουν τη σοβαρότητα πάνω από τη δημοκρατικότητα, δικαστές θα γυρίσουν ξανά στις ιδέες του απολυταρχισμού, «θεσμοί» θα πάψουν να τηρούν ακόμα και τα προσχήματα αντικειμενικότητας.

Δεν πρόκειται για «στιγμιαίο» κίνδυνο. Στην πραγματικότητα η αντικειμενική απόσταση ανάμεσα στα συμφέροντα των «από πάνω» και του κόσμου από τα κάτω έχει αυξηθεί τόσο πολύ, που είναι πλέον αδύνατο να λειτουργεί το σύστημα (ή τμήματά του όπως η Δικαιοσύνη) με τρόπο, τάχα, καθολικά αντικειμενικό.

Ανυπακοή

Αυτή η εξέλιξη γίνεται κατανοητή και από τον κόσμο, που κάνει βήματα με τις πράξεις του. Οι συμβασιούχοι επιτέθηκαν στο κτίριο του Αρείου Πάγου (μετά την απόρριψη της προσφυγής για μετατροπή των ποικιλώνυμων συμβάσεων έργου ή ορισμένου χρόνου σε συμβάσεις εργασίας αορίστου χρόνου), καίγοντας σημαίες της ΕΕ και κραυγάζοντας κατά των δικαστών: «Πουλημένοι-Πουλημένοι!».

Οι απεργοί γιατροί έχουν καταλάβει το υπουργείο Υγείας και ο –κατά τα άλλα ακραία υπερφίαλος– Λοβέρδος κάνει το «παγώνι», ελπίζοντας να εκτονωθεί δια του διαλόγου η κατάσταση. Στα μεγάλα απεργιακά συλλαλητήρια όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι εμφανίζονται πρόθυμοι για τακτικές «εφόδου» ενάντια στη Βουλή.

Και όλα αυτά είναι απλώς οι προειδοποιήσεις. Στα τελευταία 30 χρόνια οι καπιταλιστές πέτυχαν να περιορίσουν τις εξεγέρσεις του κόσμου και –κατά συνέπεια– να περιορίσουν την επιρροή των εξεγερσιακών ιδεών. Μεγάλο τμήμα του συστήματος κατέληξε στην εκτίμηση ότι αυτή η κατάσταση θα είναι παντοτινή. Αυτή η αλαζονική ιδέα γίνεται θρύψαλα κάτω από τις εξελίξεις στην Τυνησία και την Αίγυπτο. Οι εξεγέρσεις των πεινασμένων και των καταπιεσμένων επιστρέφουν. Και στον 21ο αιώνα η απόσταση ανάμεσα στη Β. Αφρική και τους δρόμους της Ευρώπης είναι μικρότερη από ότι ήταν το 1968. Οι αθλιότητες των κυβερνητικών πολιτικών, οι αγριότητες του μνημονίου, η έλλειψη κάθε θετικής «αφήγησης» πέρα από τη διαρκή λιτότητα, θα στρέφουν χιλιάδες και χιλιάδες ανθρώπους στους δρόμους και στις ιδέες των εξεγέρσεων.

Η Αριστερά οφείλει να πάρει ιδιαίτερα σοβαρά την πρόβλεψη αυτή. Η μάχη για τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις πολιτικές ελευθερίες είναι σοβαρή και πρέπει να δοθεί με συνέπεια. Αυτό όμως δεν σημαίνει έναν δημοκρατικό «καθωσπρεπισμό», μια θεσμική προσήλωση σε μια δημοκρατική εκδοχή του συστήματος. Η Αριστερά πρέπει να ταυτιστεί με τον κόσμο, να καλύψει τους αγώνες του, να στηρίξει πολιτικά τις προοπτικές του, συμπεριλαμβανόμενου του δικαιώματος στην ανατροπή. Στα χρόνια που πέρασαν, η άκρα δεξιά κατόρθωσε να βγει από το περιθώριο, χρησιμοποιώντας ένα συνδυασμό κοινοβουλευτικής τακτικής και «ριζοσπαστισμού», δηλαδή ανατρεπτικής των πλαισίων δράσης.

Ανατροπή

Στους μήνες και τα χρόνια που έρχονται, εικόνες όπως στους δρόμους του Καΐρου, όπως στον περίβολο του Αρείου Πάγου, όπως μπροστά στις μπάρες των διοδίων, θα απαιτούν μια Αριστερά μαζική και ριζοσπαστική. Μια Αριστερά ικανή να υπερασπιστεί το «εδώ και τώρα» χιλιάδων ανθρώπων, αλλά επίσης ικανή να ανοίγει δρόμους για το αύριο, για την ανατροπή, για τη «νομιμότητα» της λογοδοσίας στις ανάγκες των πολλών απλών ανθρώπων.