στον Fernando Pessoa "Ζωή είναι να είσαι άλλος."

Ο Φερνάντο Πεσσόα (Fernando António Nogueira de Seabra Pessoa) (1888 - 1935) ήταν Πορτογάλος ποιητής και συγγραφέας.
Μέχρι σήμερα, οι μελετητές του έργου του έχουν ανακαλύψει είκοσι επτά διαφορετικές προσωπικότητες που υπογράφουν γραπτά του Πεσσόα. Ανάμεσα τους ξεχωρίζουν ο αγγλόφωνος Αλεξάντερ Σερτς, από την εποχή της Νοτίου Αφρικής, ο Αλμπέρτο Καέιρο, ένας σοφός που συνθέτει τα ποιήματά του αποτραβηγμένος στην εξοχή, ο Ρικάρντο Ρέις, φιλόλογος, που προσπαθεί να αναμετρηθεί με τους αρχαίους κλασικούς και ο Άλβαρο ντε Κάμπος, μηχανικός, με παιδεία αγγλοσαξονική, που στο έργο του υμνεί την τεχνολογία και την έλευση των μοντέρνων καιρών. Χρειάστηκαν δεκαετίες για να μπορέσει όλη αυτή η παραγωγή να συγκεντρωθεί και να μελετηθεί ως έργο του Πεσσόα.
Σχεδόν σε όλη τη ζωή του, ο Πεσσόα γράφει το Βιβλίο της Ανησυχίας, το οποίο σχεδιάζει να εκδώσει με την υπογραφή ενός ακόμα ετερώνυμού του, του Μπερνάρντο Σοάρες. Αν ο Άλβαρο ντε Κάμπος είναι η εκκεντρική, παροξυσμική, ερωτική πλευρά του ποιητή, ο Μπερνάρντο Σοάρες είναι, υπό την ταπεινή μορφή και ιδότητα του βοηθού λογιστή, η ενσάρκωση της σκέψης του, το δημιούργημα το πιο κοντινό στο δημιουργό του, ο δίδυμος ίσκιος του, το ανήσυχο είδωλό του στον καθρέφτη. Το Βιβλίο της Ανησυχίας είναι ο απολογισμός της καθημερινότητας, η καταγραφή των αισθήσεων, η οξύτητα της ειρωνικής σκέψης, η ανεπανάληπτη γραφή ενός από τους σημαντικότερους συγγραφείς του 20ού αιώνα.
Όταν το 1935, στις 30 Νοεμβρίου, πέθανε διαλυμένος από το ποτό σε ηλικία 47 ετών, βρέθηκε στο σπίτι του ένα μπαούλο με 27.453 χειρόγραφα, από τα οποία ένα μεγάλο μέρος μένει ακόμη να μελετηθεί και να εκδοθεί.

80.

ΟΔΥΝΗΡΟ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ

Όλα με κουράζουν, ακόμα κι αυτά που δεν με κουράζουν. Η χαρά μου είναι τόσο οδυνηρή όσο και η οδύνη μου.

Και τι δεν θα' δινα να' μαι ένα παιδί που ρίχνει χάρτινες βαρκούλες στη στέρνα μιας αγροικίας, κάτω από τη χωριάτικη σκέπη μιας κληματαριάς που τα κλήματά της σχηματίζουν μια σκακιέρα από φως και πράσινη σκιά στις σκοτεινές αντανακλάσεις του λιγοστού νερού.

Ανάμεσα σε μένα και τη ζωή υπάρχει ένα λεπτό τζάμι. Παρότι βλέπω και καταλαβαίνω τη ζωή ξεκάθαρα, δεν μπορώ να την αγγίξω.

Να εξορθολογίσω τη θλίψη μου; Για ποιο λόγο, αν ο εξορθολογισμός είναι μια προσπάθεια; Όποιος είναι λυπημένος δεν μπορεί να καταβάλει προσπάθεια.
Δεν παραιτούμαι καν από εκείνες τις καθημερινές χειρονομίες της ζωής από τις οποίες θα ήθελα τόσο να παραιτηθώ. Παραιτούμαι είναι προσπάθεια, και δεν διαθέτω την ελάχιστη ψυχή για να μπορώ να παραιτηθώ.

Πόσες φορές λυπάμαι που δεν είμαι ο οδηγός εκείνου του οχήματος, ο αμαξάς εκείνης της άμαξας! Ο οποιοσδήποτε υποτιθέμενος Άλλος του οποίου η ζωή, επειδή δεν είναι η δική μου, με κυριεύει ηδονικά, γιατί την επιθυμώ και με κυριεύει γιατί ακριβώς είναι ξένη.
Δεν θα ένιωθα φρίκη για τη ζωή σαν να ήταν ένα Πράγμα. Η έννοια της ζωής ως Όλου δεν θα συνέθλιβε τους ώμους του στοχασμού μου.
Τα όνειρά μου είναι ένα ανόητο καταφύγιο, σαν ομπρέλα για να προφυλαχτείς από τον κεραυνό.
Είμαι τόσο αδρανής, τόσο κακόμοιρος, τόσο ενδεής σε χειρονομίες και πράξεις.

Όσο περισσότερο βυθίζομαι μέσα μου, όλα τα μονοπάτια του ονείρου με οδηγούν στα ξέφωτα της αγωνίας.

Ακόμα κι εγώ, που ονειρεύομαι τόσο, γνωρίζω διαλείμματα όπου το όνειρο φεύγει μακριά μου. Τότε τα πράγματα μου φαίνονται καθαρά. Η ομίχλη από την οποία περιβάλλομαι χάνεται, και όλες οι ορατές ακίδες πληγώνουν τη σάρκα της ψυχής μου. Όλες οι σκληρότητες που έχω κοιτάξει με πληγώνουν γιατί τις γνωρίζω. Όλα τα ορατά βάρη των αντικειμένων με βαραίνουν μέσα στην ψυχή μου.

Η ζωή μου είναι σαν να με χτυπούσαν μ' αυτήν.

146.

Μερικοί έχουν στη ζωή τους ένα μεγάλο όνειρο και δεν το εκπληρώνουν. Άλλοι δεν έχουν στη ζωή τους κανένα όνειρο και δεν το εκπληρώνουν επίσης.

Desde que sinta a brisa fresca no meu cabelo
E ver o sol brilhar forte nas folhas
Não irei pedir por mais.
Que melhor coisa podia o destino dar-me?
Que a passagem sensual da vida em momentos
De ignorância como este?
___________________________________________________
As long as I feel the fresh breeze in my hair
And see the sun shining strong on the leaves,
I will not ask for much.
What better thing could destiny grant me?
Other than the sensual passing of life in moments
Of ignorance such as this one?

τα στοιχεία από την Wikipedia και από το οπισθόφυλλο του Α΄τόμου του Βιβλίου της Ανησυχίας σε μετάφραση και φροντίδα της Μαρίας Παπαδήμα (εκδόσεις Εξάντας) απ΄όπου και τα αποσπάσματα 80 και 146.

ΠΟΣΟ ΑΚΟΜΑ ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΝΕΧΕΣΤΕ;

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗΣ ΠΤΕΡΥΓΑΣ
Ως μέλη του ΣΥΝ έχουμε την κάρτα μέλους του κόμματός μας και δεν είμαστε ούτε προτιθέμεθα να γίνουμε μέλη άλλου κόμματος
30/11/2009

--------------------------------------------------------------------------------

Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαίωσε τη σοβαρή κρίση και τα αδιέξοδα του σχήματος.

Ερήμην της πολιτικής συγκυρίας, σε μια ατέρμονη και εσωστρεφή οργανωτίστικη συζήτηση, ο ΣΥΡΙΖΑ προχωρά στη βαθμιαία μετατροπή του σε ενιαίο κόμμα με επιλογές κορυφών που δεν ικανοποιούν καμία πλευρά.

Οφείλουμε κατηγορηματικά να υπενθυμίσουμε ότι ως μέλη του ΣΥΝ έχουμε την κάρτα μέλους του κόμματός μας και δεν είμαστε ούτε προτιθέμεθα να γίνουμε μέλη άλλου κόμματος.

Εκφράζουμε απ΄ αυτή την άποψη την αντίθεσή μας με την ηγεσία του ΣΥΝ, η οποία, κατά παραβίαση των αποφάσεων της ΚΠΕ, προχώρησε στη Πανελλαδική Συνδιάσκεψη σε συμφωνίες που ρευστοποιούν του ΣΥΝ.

Επιμένουμε στην ανάγκη επανακαθορισμού των σχέσεων ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ και διεύρυνσης των συμμαχιών μας προς τον χώρο των αριστερών σοσιαλιστών και των Οικολόγων –Πράσινων.

Σε κάθε περίπτωση η εξωστρεφής δράση με την αριστερή προγραμματική αντιπολίτευση και ένα εναλλακτικό σχέδιο για την κοινωνία αποτελούν τα μεγάλα πολιτικά διακυβεύματα για το κόμμα μας.

Τέλος η διχαστική, αντισυνασπισμική και υβριστική για την ανανεωτική αριστερά παρέμβαση του Αλέκου Αλαβάνου, η οποία υπαγορεύεται από προφανείς σκοπιμότητες, προσβάλλει χιλιάδες αγωνιστές του κόμματός μας και της ανανέωσης του αριστερού κινήματος. Ο Αλέκος Αλαβάνος, αρκετά αργά βέβαια, περνάει την παιδική αρρώστια του κομμουνισμού: Τον αριστερισμό.

Η Ανανεωτική Πτέρυγα καλεί τα μέλη και τα στελέχη του κόμματος να αγωνιστούμε όλοι μαζί, μακριά από λαϊκισμούς και αριστερισμούς, για μια νέα πορεία του ΣΥΝ με κύριο μέλημα τα σοβαρά προβλήματα της κοινωνίας.

Αθήνα, 30/11/09

so long george

Σαν σήμερα το 2001 πέθανε ο George Harrison επίσης γνωστός και ως Carl Harrison, L'Angelo Misterioso, Hari Georgeson, Nelson/Spike Wilbury, George Harrysong, George O'Hara-Smith, βασικός κιθαρίστας των Beatles.

A fool sees not the same tree that a wise man sees

Σαν χθες, 28 Νοεμβρίου του 1757 γεννήθηκε στο Λονδίνο ο Άγγλος ποιητής, ζωγράφος, μυστικιστής, οραματιστής και χαράκτης Ουίλλιαμ Μπλέηκ. Στην εποχή του χλευάστηκε ως παράφρων, σήμερα τιμάται ως μεγαλοφυΐα και συγκαταλέγεται ανάμεσα στους μείζονες ποιητές της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Ο πίνακας εικονίζει τον Παλαιό των Ημερών που περιγράφεται στο έβδομο κεφάλαιο του Βιβλίου του Δανιήλ και θα μπορούσε να συνοδεύεται από τον περίφημο στίχο του Μπλέηκ, που βάφτισε τους Doors,

If the doors of perception were cleansed everything would appear to man as it is, infinite.

Οι Γάμοι του Ουρανού και της Κόλασης

Πέθανε στις 12 Αυγούστου του 1827 στις 6 το απόγευμα, αφού πρώτα ζωγράφισε το πορτραίτο της γυναίκας του που έκλαιγε στο πλάι του.

• The man who never alters his opinion is like standing water, and breeds reptiles of the mind.
• No bird soars too high, if he soars with his own wings.
• Think in the morning. Act in the noon. Eat in the evening. Sleep in the night.
• You never know what is enough unless you know what is more than enough.
• Expect poison from the standing water.
• One Law for the Lion & Ox is Oppression

Χαρακτηριστικά έργα του είναι: Οι Γάμοι του Ουρανού και της Κόλασης, Τα Τραγούδια της Αθωότητας, Τα Τραγούδια της Πείρας.

τα στοιχεία και η εικόνα από:

http://el.wikipedia.org/wiki/%C3%8E%C2%9F%C3%8F%C2%85%C3%8E%C2%AF%C3%8E%C2%BB%C3%8E%C2%BB%C3%8E%C2%B9%C3%8E%C2%B1%C3%8E%C2%BC_%C3%8E%C2%9C%C3%8F%C2%80%C3%8E%C2%BB%C3%8E%C2%AD%C3%8E%C2%B7%C3%8E%C2%BA
http://en.wikiquote.org/wiki/William_Blake

ΟΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΗΣ Γ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Μπαίνουμε σε μια περίοδο κρίσιμη: Από τη δράση της αριστεράς,από τη δράση μας, θα εξαρτηθούν πολλά. Τόσο το επίπεδο των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, όσο και ο συσχετισμός των πολιτικών δυνάμεων, η σταθερότητα – ακόμη και η επιβίωση του πολιτικού τοπίου που ονομάσαμε « δικομματισμό».

Σ’ αυτήν την περίοδο ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπαίνει σαν άγραφο χαρτί: στις Διακηρύξεις του ‘03 και του ’07,στα εκλογικά προγράμματα μας, στους «15 άμεσους στόχους πάλης» δεσμευτήκαμε στην πάλη για την ανατροπή του νεοφιλελευθερισμού, στην αντίθεση στον δικομματισμό και την κεντροαριστερά, στην αναφορά στον στρατηγικό στόχο του σοσιαλισμού. Αυτά είναι κεκτημένα. Δεν μπορούν να τεθούν σε αναθεώρηση ή αμφισβήτηση. Είναι μια στέρεα βάση πάνω στην οποία έχουμε το καθήκον να χτίσουμε, να περιγράψουμε τη γραμμή μας για τη νέα κατάσταση που δημιουργήθηκε μετά τις εκλογές. Αντιμετωπίζουμε πλέον μια σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση . Μια κυβέρνηση που σε ελάχιστο χρόνο βιάστηκε να αποδείξει ότι θα ακολουθήσει την πορεία όλων των ευρωπαϊκών σοσιαλδημοκρατικών.

Σύμφωνα με την συζήτηση και τον προβληματισμό που αναπτύχθηκε η παρούσα Πανελλαδική Σύσκεψη κατέληξε :


1. Άμεση υλοποίηση των αποφάσεων της 1ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης: Γραφείο Τύπου και εκπρόσωπος τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, έκδοση περιοδικού και λειτουργία του site με επιτροπή ΣΥΡΙΖΑ. Συγκρότηση της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ.

2. Βασικά “κύτταρα” της οργανωτικής συγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ είναι οι Τοπικές, Νομαρχιακές και κλαδικές Επιτροπές. Λειτουργούν με κέντρο την Συνέλευση των μελών που έχει δικαίωμα να αποφασίσει- με συναίνεση ή ψηφοφορία- με τα τοπικά ή Νομαρχιακά ή Κλαδικά, πολιτικά ζητήματα και για την ανάδειξη της Συντονιστικής Γραμματείας, των Επιτροπών.

3. Θεσπίζεται η έννοια του “μέλους” του ΣΥΡΙΖΑ σε άμεση σύνδεση με τις Τοπικές ή Νομαρχιακές (ή και “θεματικές” όπου έχει αναπτυχθεί ουσιαστική δράση και συμμετοχή) επιτροπές του. Σε κάθε Επιτροπή δημιουργείται Ενιαίο Μητρώο Μελών που αποτελείται από τα μέλη των συνιστωσών και ανένταχτους. Τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ εφοδιάζονται με “κάρτα μέλους” με ευθύνη της αντίστοιχης επιτροπής.

4. Θεσμοθετείται ως “ενδιάμεσο” σώμα η Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή. Αποτελείται από τα μέλη της Γραμματείας, της ΚΟ και τους συντονιστές-συντονίστριες (ή συμφωνημένες αντιπροσωπείες) των τοπικών επιτροπών. Έχει ως αντικείμενο το συντονιστικό της πολιτικής δραστηριότητας ή τη συζήτηση σημαντικών πολιτικών ζητημάτων της συγκυρίας.

5. Κορυφαίο σώμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη. Συγκαλείται τακτικά μια φορά το χρόνο και έκτακτα- με ευθύνη της Γραμματείας- όταν προκύπτει σοβαρό θέμα. Οι αντιπρόσωποι ορίζονται με αποφάσεις των Τοπικών-Νομαρχιακών- Κλαδικών Επιτροπών με συναίνεση ή εκλογή, με μέριμνα για πλουραλιστική εκπροσώπηση, ώστε η σύνθεση της να καθίσταται ισχυρή και αναμφισβήτητη.

6. Την ευθύνη ανάμεσα σε δυο Πανελλαδικές Συνδιασκέψεις έχει η Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ. Συγκροτείται με τη μέθοδο της συναίνεσης. Συμμετέχει τουλάχιστον ένας ή μια εκπρόσωπος από κάθε συνιστώσα και ανένταχτοι-ες (σε αριθμό και σύνθεση που κάθε φορά θα συμφωνούνται στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη)

7. Ενισχύεται αποφασιστικά το Ταμείο του ΣΥΡΙΖΑ ώστε να διασφαλίζεται η κεντρική και τοπική λειτουργία του.
Για όλα τα ζητήματα συγκροτείται Ανοιχτή Επιτροπή που αναλαμβάνει -σε συνεργασία με την Γραμματεία- να προετοιμάσει τη συζήτηση για την επόμενη Πανελλαδική Συνδιάσκεψη. Αυτή θα συγκληθεί εντός του 2010 με προσπάθεια αυτή να γίνει το πρώτο εξάμηνο του 2010 και με βάση τις αποφάσεις της παρούσας Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης θα έχει τη δυνατότητα και τη συγκρότηση να πάρει οριστικές αποφάσεις

Ο ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΚΟΣ ΗΓΕΤΗΣ...

«Να τελειώσουμε με τον ΣΥΡΙΖΑ»
Λεωνίδας Κύρκος: Καταστροφική η συνύπαρξη για την Ανανεωτική Αριστερά

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΒΟΥΛΑ ΚΕΧΑΓΙΑ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2009

Να μπει ένα τέλος στο «πείραμα» του ΣΥΡΙΖΑ ζητεί για πρώτη φορά ευθέως ο Λεωνίδας Κύρκος, παροτρύνοντας τους συντρόφους του στην Κουμουνδούρου να απαλλάξουν την Ανανεωτική Αριστερά από την καταστροφική της συνύπαρξη με το συγκεκριμένο «μόρφωμα». Παράλληλα, ο ιστορικός ηγέτης της Αριστεράς συμβουλεύει τους εκπροσώπους της Ανανεωτικής Πτέρυγας να δώσουν τη μάχη μέσα στον Συνασπισμό, όμως σε περίπτωση που- όπως λέειοι ιδέες τους δεν εισακουστούν, να αποχωρήσουν και να προχωρήσουν στη δημιουργία νέου κόμματος.
Σε μία αφοπλιστική συνέντευξή του που περιλαμβάνεται στο βιβλίο του «Λεωνίδας Κύρκος Εκ Βαθέων», το οποίο θα κυκλοφορήσει τις επόμενες ημέρες στα βιβλιοπωλεία (Εκδόσεις Επίκεντρο) και δόθηκε στον Πέτρο Παπασαραντόπουλο, ο Λεωνίδας Κύρκος μιλάει εφ΄ όλης της ύλης για την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, την ανάγκη συμπόρευσης ΠΑΣΟΚ- ΣΥΝ, τους συντρόφους του στην Κουμουνδούρου, αλλά και το μέγιστο λάθος της ζωής του που, όπως λέει, ήταν η συναίνεση στην παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίζεται από δύο μάλλον ασύμβατες τάσεις. Υπάρχει η «κινηματική- αντισυστημική Αριστερά», που την εκφράζουν οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ και ένα κομμάτι του Συνασπισμού, και υπάρχει και η ευρωπαϊκή, μεταρρυθμιστική, Ανανεωτική Αριστερά. Πώς είναι δυνατόν αυτές οι δύο τάσεις να συνυπάρξουν και να υποστηρίξουν μια τέτοια πολιτική;
Έχεις δίκιο. Είναι ασύμβατες αυτές οι τάσεις. Γι΄ αυτό από καιρό είχα θεωρήσει ότι ήμασταν πια στο τέλος του πειράματος του ΣΥΡΙΖΑ.

Το υποστηρίζετε και τώρα, μετά τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου;

Το υποστηρίζω και σήμερα, μετά τις εκλογές. Θεωρώ ότι η Ανανεωτική Αριστερά πρέπει να απαλλαγεί από αυτή την καταστροφική συνύπαρξη. Αυτό που από κάποιους θεωρείται ότι αποτελεί τη δύναμή της, στην πράξη, αποτελεί πηγή μύριων όσων αρνητικών που αναδείχθηκαν σε όλη τη διαδρομή πριν από τις εκλογές.

Όμως,στο εσωτερικό του Συνασπισμού, η Ανανεωτική Πτέρυγα είναι μειοψηφία.Ακόμα και αν ο Συνασπισμός αποσυρθεί από το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ,μέσα στον Συνασπισμό,οι ανανεωτικές ιδέες είναι μειοψηφικές. Τι ακριβώς προτείνετε στην Ανανεωτική Πτέρυγα;

Η Ανανεωτική Πτέρυγα πρέπει να δώσει τη μάχη μέσα στον Συνασπισμό. Μάχη που δεν την έδωσε τα τελευταία χρόνια με τη συνέπεια που επιβαλλόταν. Καταρχήν πρέπει να αποφασίσει να πολεμήσει. Πολλές φορές στο παρελθόν έγιναν παραλυτικού χαρακτήρα συμβιβασμοί, που οδήγησαν σε εγκατάλειψη θεμελιωδών πολιτικών θέσεων που χαρακτήριζαν την Ανανεωτική Αριστερά σε όλη την ιστορική της διαδρομή. Επιτρέψτε μου να επιμείνω. Εάν μέσα στον Συνασπισμό, με δημοκρατικές διαδικασίες που τις έχει κατακτήσει αυτός ο χώρος,οι ανανεωτικές ιδέες και προτάσεις είναι μειοψηφικές, όπως ήταν τα τελευταία είκοσι χρόνια,τότε,κατά την άποψή σας,τι πρέπει να κάνουν οι μειοψηφούντες Ανανεωτικοί. Να μείνουν ή να φύγουν;

Σε αυτή την περίπτωση, κατ΄ ανάγκη θα πρέπει να προχωρήσουν στη δημιουργία ενός νέου σχήματος. Δεν μπορεί κανένας που πιστεύει στις ιδέες της Ανανεωτικής Αριστεράς να σταματήσει μια τέτοια εξέλιξη που πρέπει να πάρει τον δρόμο της. Πιστεύω ότι θα υπάρξουν εκείνα τα πολιτικά στελέχη που θα σηκώσουν στην πλάτη τους το νέο εγχείρημα.

Αυτός ο νέος φορέας θα ήταν ευκταίο να συνεργαστεί και με άλλες δυνάμεις, όπως,
για παράδειγμα, οι Οικολόγοι Πράσινοι;
Ο κεντρικός μου στόχος είναι πάντα η συνάντηση των δύο μεγάλων ρευμάτων της ελληνικής κοινωνίας, του ΠΑΣΟΚ και του Συνασπισμού. Ένα από τα βασικά κριτήρια του τι ακριβώς σκέφτεται να κάνει η Ανανεωτική Πτέρυγα είναι η τροποποίηση της στάσης της απέναντι στο ΠΑΣΟΚ. Εάν δεν τροποποιήσει τη στάση της απέναντι στο ΠΑΣΟΚ, τότε η υπόθεση αυτή είναι από την αρχή της υπονομευμένη.

Οι σύντροφοί σας της Ανανεωτικής Πτέρυγας στον Συνασπισμό μοιάζει να μην έχουν μια τόσο ξεκάθαρη άποψη όπως αυτή που εκφράζετε εσείς.

Νομίζω ότι πρέπει να τους δώσουμε ένα μικρό χρονικό διάστημα για να σκεφτούν, να συλλογιστούν στα σοβαρά και να αποφασίσουν. Νομίζω ότι τελικά θα συνταχθούν με την ιδέα της δημιουργίας ενός νέου φορέα, αν στο μεταξύ αποδειχθεί ότι οι προσπάθειές τους για μια ριζική αλλαγή πολιτικής του Συνασπισμού δεν έχουν αποτέλεσμα.

ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟ

«Έχασε την ευκαιρία»
Τον Νίκο Κωνσταντόπουλο τον έχω χρεώσει με την κατηγορηματική του εναντίωση προς κάθε ιδέα συνάντησης με το ΠΑΣΟΚ. Νομίζω ότι ο Νίκος έχασε μια λαμπρή ευκαιρία να γίνει αυτός ο κρίκος μιας συνάντησης ΠΑΣΟΚ και Συνασπισμού, συνάντηση την οποία ο ίδιος σήμερα υποστηρίζει. Παρ΄ ότι ήταν ο μόνος από τους τρεις που δεν προερχόταν από το κομμουνιστικό ρεύμα. Κατά συνέπεια, είχε όλες τις δυνατότητες προσέγγισης, και ψυχολογικής ακόμα, με την πλευρά του ΠΑΣΟΚ.

ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΑΒΑΝΟ

«Τον ψήφισα για πρόεδρο»
Σ΄ό,τι αφορά τον Αλέκο Αλαβάνο: η σχέση μας ξεκίνησε από μια κοινή συμμετοχή σ΄ ένα πάνελ της ΕΡΤ το 1981, την παραμονή της ένταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ. Η συζήτηση κύλησε ομαλά και παρά τις έντονα διαφορετικές απόψεις μεταξύ των δύο εκπροσώπων της Αριστεράς, υπήρξε ένα κλίμα πολιτισμένο. Δεν υπήρξε καμία εκτροπή. Αυτά ώς την τελευταία στιγμή.

Όταν ήρθε η τελευταία στιγμή και ο λόγος ανήκε στον Αλέκο (ΚΚΕ), σε μένα δεν υπήρχε πια χρόνος, ο Αλέκος μού έχωσε μια μαχαιριά. Μου λέει ότι εσείς είστε διατεθειμένοι να παραχωρήσετε την Ελλάδα στην κυριαρχία των μονοπωλίων. Ο Αλέκος όταν συναντηθήκαμε στον Συνασπισμό, ίσως με την ανάμνηση αυτής της απαράδεκτης συμπεριφοράς του, δεν παρέλειπε να μού πλέκει το εγκώμιο. Θυμάμαι έναν χαρακτηρισμό του που μου έκανε εντύπωση. Ο Κύρκος, είπε, είναι ο Τειρεσίας της Αριστεράς. Μεγάλη κουβέντα, την οποία προφανώς ούτε κατά ελάχιστον δεν πίστευε. Ήθελα να τον αρπάξω από τον λαιμό, αλλά τηλεοπτικά και προσωπικά αυτό θα ήταν απαράδεκτο. Πρέπει να πω ότι στις εκλογές για την ανάδειξη προέδρου του Συνασπισμού τον Δεκέμβριο του 2004 ψήφισα τον Αλέκο Αλαβάνο και όχι το Μιχάλη Παπαγιαννάκη που ήταν εγγύτερα στις πολιτικές μου απόψεις. Το έκανα γιατί ήθελα στην ηγεσία του Συνασπισμού να υπάρχει στέλεχος προερχόμενο από το μεγάλο ρεύμα της κομμουνιστικής παράδοσης. Δεν άργησα να διαψευστώ. Όσο περνούσε ο χρόνος, οι διαφωνίες μας για τους χειρισμούς συγκεκριμένων ζητημάτων διογκώνονταν. Για ένα χρονικό διάστημα βλεπόμασταν. Τελευταία κόπηκε με δική του πρωτοβουλία η οδός επαφής μας κι έτσι δεν μπορώ να πω ότι είχα καμία απολύτως ενημέρωση για τις κινήσεις του. Ανάμεσα στις κινήσεις αυτές ήταν και η επιλογή του για την ανάδειξη στην ηγεσία του Συνασπισμού του νεαρού Αλέξη Τσίπρα. Είχα τις αντιρρήσεις μου. Από τότε οι δρόμοι μας χώρισαν οριστικά.

ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΣΙΠΡΑ

«Ποτέ δεν χτύπησε την πόρτα μου»
Για τον Αλέξη Τσίπρα πιστεύω ότι μπορεί να του δοθεί ένα περιθώριο να δείξει τι ακριβώς μπορεί να εκφράσει. Τα πρώτα δείγματα γραφής είναι αντιφατικά. Δεν μας έχει δείξει ακόμα, εκτός από κάποιες εκδηλώσεις της εντελώς ύστερης φάσης, τι ακριβώς θέλει σαν Τσίπρας, όχι σαν προστατευόμενος του Αλαβάνου.

Πρέπει όμως να πω ότι μου προξενεί εντύπωση το ότι δεν αισθάνθηκε ποτέ μέχρι σήμερα και σε καμία περίπτωση την ανάγκη να συζητήσει μαζί μου.

Δεν λέω να ζητήσει τη συμβουλή μου. Ποτέ δεν χτύπησε την πόρτα του σπιτιού μου, ποτέ μα ποτέ.

«Το λάθος της ζωής μου, η παραπομπή του Ανδρέα»

OΛεωνίδας Κύρκος στο βιβλίο του «Εκ Βαθέων» καταθέτει για πρώτη φορά τόσο ανοιχτά τις σκέψεις του για την παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο.

Κατά τη γνώμη μου και σ΄ ό,τι με αφορά, θεωρώ ότι η παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο το 1989 ήταν ΤΟ λάθος της ζωής μου. Είχα πολλούς λόγους να αντιταχθώ. Δεν αντιτάχθηκα. Την παραπομπή του την ψήφισε ολόκληρη η διοικούσα επιτροπή και η Κεντρική μας Επιτροπή, και εγώ δεν αντιτάχθηκα.

Εσείς προσωπικά είχατε αμφιβολίες γι΄ αυτή την παραπομπή, είχατε επιφυλάξεις;

Χρωστούσαμε να ήμασταν απείρως πιο προσεκτικοί όταν προσεγγίζαμε την παραπομπή του Ανδρέα.
από τα ΝΕΑ

Η Μήδεια της αριστεράς

Του Θανάση Καρτερού.
Διακινείται μια άποψη τον τελευταίο καιρό, που βάζει τα δυο πόδια της πραγματικότητας σε ένα παπούτσι κι αυτό με λάθος νούμερο. Η άποψη ότι ο πρώιμος ΣΥΝ οδηγήθηκε στη διάσπαση εξαιτίας της μετεξέλιξής του, ή εν πάση περιπτώσει της προσπάθειας μετεξέλιξής του, σε ενιαίο κόμμα. Η διαπίστωση αξιοποιείται σε συνέχεια –έχει και η ιστορία αξία χρήσης- για να οικοδομηθεί εν όψει της συζήτησης για το αύριο του ΣΥΡΙΖΑ μια προειδοποίηση: αυτά παθαίνει η αριστερά όταν βιάζει τις εξελίξεις...

Η αλήθεια βέβαια είναι ότι αυτά παθαίνει η αριστερά όταν δεν κατανοεί ή δεν θέλει να κατανοήσει τις εξελίξεις. Τον τότε Συνασπισμό τον άφησε μισό η βασική συνιστώσα του, αφού πρώτα έμεινε μισή η ίδια, καθαρίζοντας όσους σήμερα αποκαλεί ποντίκια. Το ΚΚΕ αποχώρησε από τον ΣΥΝ με πρόσχημα και μόνο τη συνωμοσία της μετεξέλιξής του σε ενιαίο κόμμα, γιατί οι επιλογές του μετά τη διάσπαση του '91 δεν μπορούσαν να συνυπάρξουν σε οποιοδήποτε, οσοδήποτε χαλαρό συμμαχικό σχήμα. Πιστεύει αλήθεια κανείς σήμερα, στο φως όσων έχουν μεσολαβήσει, ότι το κόμμα της Αλέκας θα μπορούσε να παραμείνει στον ΣΥΝ;

Και στην περίπτωση αυτή, όμως, συνέβη το επαναλαμβανόμενο. Τόσο επαναλαμβανόμενο που καταντά κανόνας: το συμμαχικό μωρό μεγαλώνει και αποκτά πόδια πολύ μακρύτερα από το πάπλωμα που του παρέχουν οι γεννήτορες. Και τότε του τα κόβουν, ή αν είναι πιο πολιτισμένοι το αφήνουν νηστικό για να σταματήσει η ανεπιθύμητη ανάπτυξή του. Κάτι σαν το γαϊδούρι του Χότζα. Ο πρώτος εκείνος αλήστου μνήμης Συνασπισμός δημιούργησε το δικό του κοινό, απέκτησε τους δικούς του ανένταχτους και προκάλεσε ζυμώσεις και διεργασίες στις συνιστώσες του που κανένας δεν υποψιαζόταν την ώρα του τοκετού. Χραπ λοιπόν και πάμε γι' άλλα.

Αν υπάρχει εδώ μια προειδοποίηση, είναι συνεπώς ότι η βασική συνιστώσα συνιστά τη βασική απειλή για το τέκνο της ένωσής της με άλλες συνιστώσες. Μια πολιτική Μήδεια καιροφυλακτεί μέσα στα μεγαλύτερα κόμματα της αριστεράς όταν προσέρχονται σε γάμο με άλλα μικρότερα. Μπορεί να φοράει μανδύα κομματικού πατριωτισμού, να επικαλείται στρατηγικές, παραδόσεις και αυτοτέλειες, αλλά αν προκύψει τέκνο με δικές του αξιώσεις ιστορίας, παραδόσεων, στρατηγικής και ελάχιστης αυτοτέλειας... χραπ. Φυσικά, αν ο κανόνας έχει εφαρμογή σήμερα, μένει να αποδειχτεί...
Από την Αυγή, 26/11/2009

Be always drunken.

Ο Ευγένιος Γκλάντστοουν Ο' Νηλ πέθανε στο δωμάτιο 401 του ξενοδοχείου Sheraton στην Bay State Road της Βοστόνης, στις 27 Νοεμβρίου 1953, σε ηλικία 65 ετών. Καθώς πέθαινε με έναν ανεπαίσθητο ψίθυρο, είπε τα τελευταία του λόγια: " Το ήξερα. Το ήξερα. Γεννήθηκα σ' ένα δωμάτιο ξενοδοχείου και γαμώτο, πέθανα σ' ένα δωμάτιο ξενοδοχείου." Το κτίριο του ξενοδοχείου θα γινόταν αργότερα κοιτώνας του Πανεπιστημίου της Βοστώνης. Υπάρχει ένας αστικός μύθος που διαιωνίζεται από τους φοιτητές σύμφωνα με τον οποίο το πνεύμα του Ο' Νηλ στοιχειώνει το δωμάτιο και τον κοιτώνα.
Γεννήθηκε σ' ένα δωμάτιο του ξενοδοχείου Broadway το 1888, στη Νέα Υόρκη. Στη θέση του ξενοδοχείου βρίσκεται σήμερα ένα καφέ Starbucks και μόνο μια αναμνηστική πλακέτα θυμίζει ότι εκεί γεννήθηκε ο σπουδαιότερος Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας.
Κέρδισε τέσσερα βραβεία Πούλιτζερ και το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1936.
Υπήρξε μέλος της κίνησης για την αναβίωση της κλασσικής ηρωικής μάσκας από το αρχαίο ελληνικό θέατρο και το θέατρο Νο της Ιαπωνίας.
Ήταν τακτικός θαμώνας της λογοτεχνικής σκηνής του Greenwich Village, όπου έκανε παρέα κυρίως με τον ιδρυτή του Κ.Κ.ΗΠΑ, Τζον Ρηντ.
Το αυτοβιογραφικό αριστούργημά του "Ταξίδι μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα" το συνέγραψε λίγο πριν χάσει εντελώς την ικανότητά του να γράφει από μια ασθένεια που τότε είχε διαγνωστεί ως Πάρκινσον. Παρά την επιθυμία του να δημοσιευθεί 25 χρόνια μετά το θάνατό του, η γυναίκα του Καρλόττα κανόνισε να εκδοθεί και να ανέβει στη σκηνή- με τεράστια επιτυχία- το 1957.
Άλλα έργα του: Πόθοι κάτω από τις λεύκες, Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα, Ένα φεγγάρι για τους καταραμένους, Ο παγοπώλης έρχεται, Χιούι κ.ά.

"Be always drunken. Nothing else matters: that is the only question. If you would not feel the horrible burden of Time weighing on your shoulders and crushing you to the earth, be drunken continually.

Drunken with what? With wine, with poetry, or with virtue, as you will. But be drunken.

And if sometimes, on the stairs of a palace, or on the green side of a ditch, or in the dreary solitude of your own room, you should awaken and the drunkenness be half or wholly slipped away from you, ask of the wind, or of the wave, or of the star, or of the bird, or of the clock, or whatever flies, or sighs, or rocks, or sings, or speaks, ask what hour it is; and the wind, wave, star, bird, clock, will answer you: 'It is the hour to be drunken! Be drunken, if you would not be martyred slaves of Time; be drunken continually! With wine, with poetry, or with virtue, as you will.'"

Το Ταξίδι της μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα.

Τα στοιχεία και οι φωτογραφίες από:
http://en.wikipedia.org/wiki/Eugene_O'Neill
http://www.goodreads.com/author/quotes/7680.Eugene_O_Neill
http://content.barewalls.com/closeup/j8/j8cov1101240317c.jpg
http://www.nypl.org/research/lpa/mirrors/ref/onealelectra.html
http://www.amazon.com/Eugene-ONeills-Long-Journey-Night/dp/0671007521

Όταν γεννήθηκα, ήμουν σχεδόν δεκατεσσάρων ετών. Γι'αυτό ήμουν σε θέση να κατανοήσω πιο εύκολα από ό,τι οι περισσότεροι περί τίνος επρόκειτο.

Ευγένιος Ιονέσκο, Jack, ή Η Υποταγή

Σαν σήμερα ή κατά το ορθόδοξο ημερολόγιο στις 13 του μήνα, γεννήθηκε το 1909 ή, σε μια κρίση ματαιοδοξίας του ίδιου, το 1912 ο γαλλορουμάνος θεατρικός συγγραφέας Ευγένιος Ιονέσκο ή Ιονέσκου.

Τη Φαλακρή τραγουδίστρια, το πρώτο του θεατρικό έργο, και ακρογωνιαίο λίθο του θέατρου του παραλόγου, ο ίδιος είπε ότι το εμπνεύστηκε από μια διδασκαλία-άνευ διδασκάλου για τα Αγγλικά. Έγραψε στο αυτοβιογραφικό έργο του σχετικά με το θέατρο, Σημειώσεις και Αντι-Σημειώσεις:

Αγόρασα ένα αγγλο-γαλλικό εγχειρίδιο για αρχάριους. Ξεκίνησα να μελετώ. Ευσυνειδήτως αντέγραφα τις φράσεις από το εγχειρίδιό μου για να τις μάθω απ'έξω. Τότε κατάλαβα, διαβάζοντας με προσοχή, ότι δεν μάθαινα αγγλικά, αλλά ορισμένες πολύ εκπληκτικές αλήθειες: ότι υπάρχουν επτά ημέρες την εβδομάδα για παράδειγμα, κάτι το οποίο τύχαινε να γνωρίζω από πριν. Ή ότι το δάπεδο είναι κάτω από εμάς, το ταβάνι πάνω από εμάς, κάτι ακόμα που είναι πολύ πιθανό να το ήξερα από πριν, αλλά ποτέ δεν το είχα σκεφτεί σοβαρά ή το είχα ξεχάσει, και ξαφνικά μου φάνηκε τόσο καταπληκτικό όσο και αναμφίβολα αληθινό.

Υ.Γ. Υπάρχουν περισσότεροι νεκροί παρά ζωντανοί. Και οι αριθμοί τους αυξάνονται. Οι ζωντανοί άρχισαν να σπανίζουν. Ρινόκερος

τα στοιχεία από:http://www.ionesco.org/vie-en.html/, http://garydexter.blogspot.com/2009/05/90-bald-prima-donna-by-eugene-ionesco.html
και τη φωτογραφία από http://www.idiopathicridiculopathyconsortium.com/here.htm

Ο ΜΠΟΣΤ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΝ…

Να ποτίσω; Ρώτησε.
Ρώτησε και πότισε.

Βράχηκε, λασπώθηκε
και έτσι συναχώθηκε.

Και μετά από όλα αυτά
πυρετοί και εμετά.

Έτσι χειροτέρεψε.
Δεν έτρωγε και έρεψε.

Κι όταν το ρολόι του
στον τοίχο τρείς αντήχησε
"τι ήθελα το πότισμα;"
Eίπε, και ξεψύχησε…

Καμμία Ανοχή Καμμία Δικαιολογία

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

Πληροφοριακό δελτίο

Η Βία κατά των γυναικών παγκοσμίως.
Η βία κατά γυναικών και κοριτσιών είναι ένα πρόβλημα με πανδημικές διαστάσεις. Σύμφωνα με τα διαθέσιμα κρατικά στοιχεία το 70% των γυναικών υφίστανται φυσική ή σεξουαλική βία κατά τη διάρκεια της ζωής τους, κυρίως από συζύγους, ερωτικούς συντρόφους ή από κάποιον γνωστό. Στις γυναίκες ηλικίας από 15 ως 44 οι πράξεις βίας αποτελούν την κύρια αιτία θανάτου και αναπηρίας σε μεγαλύτερο ποσοστό από ότι ο καρκίνος, η μαλάρια, τα τροχαία και πόλεμος μαζί. Η βία κατά των γυναικών ίσως αποτελεί την πιο συστηματική και επίμονη παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, βία που καταστρέφει ζωές, διαλύει κοινωνίες, καθυστερεί την ανάπτυξη. Παίρνει πολλές μορφές και συμβαίνει παντού: ενδοοικογενειακή βία, σεξουαλική κακοποίηση, σεξουαλική παρενόχληση στη δουλειά, βιασμός από συζύγους ή άγνωστους, σε καταυλισμούς προσφύγων ή ως πολεμική τακτική.

Γυναικοκτονία (Femicide): Ο φόνος των γυναικών επειδή είναι γυναίκες.
• Στις ΗΠΑ το ένα τρίτο των γυναικών που δολοφονείται κάθε χρόνο, σκοτώνεται από ερωτικούς συντρόφους.
• Στην Ινδία 22 γυναίκες δολοφονούνταν καθημερινά σε περιστατικά σχετικά με την προίκα.
• Στην Γουατεμάλα δολοφονούνται κατά μέσο όρο δύο γυναίκες καθημερινά.

Trafficking (Παράνομη διακίνηση ανθρώπων)
• Οι γυναίκες και τα κορίτσια αποτελούν το 80% των εκτιμώμενων 800.000 ανθρώπων που διακινούνται ετησίως. Η πλειονότητα (το 75%) διακινείται για σεξουαλική εκμετάλλευση.

Κακοποιές πρακτικές
• Περίπου 100 με 140 εκατομμύρια κορίτσια και γυναίκες παγκοσμίως έχουν υποστεί ακρωτηριασμό γεννητικών οργάνων, ενώ περισσότερα από 3 εκατομμύρια κορίτσια ετησίως στην Αφρική διακινδυνεύουν τη ζωή κατά τη διάρκεια της συγκεκριμένης επέμβασης.
• Περισσότερα από 60 εκατομμύρια κορίτσια παγκοσμίως είναι παιδιά-νύφες και παντρεύονται πριν γίνουν 18, κυρίως στη Νότια Ασία(31,1 εκατομμύρια) και στην Υποσαχάρια Αφρική(14,1 εκατομμύρια).

Σεξουαλική βία κατά γυναικών και κοριτσιών
• Εκτιμάται ότι 150 εκατομμύρια κορίτσια κάτω των 18 έχουν υποστεί σεξουαλική βία οποιασδήποτε μορφής μόνο κατά τη διάρκεια του 2002.
• 1 στις 4 γυναίκες βιώνουν φυσική και /ή σεξουαλική βία όσο είναι έγκυες, ποσοστό που αυξάνει την πιθανότητα αποβολών και εκτρώσεων. Οι γυναίκες σε ποσοστό 53% κακοποιούνται σωματικά από τους συντρόφους τους με κλωτσιές ή μπουνιές στο στομάχι.
• Στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας γίνεται επίθεση εναντίον κάποιας γυναίκας κάθε 15 δευτερόλεπτα.
• Στον Ισημερινό, σε καταγγελίες έφηβων κοριτσιών για σεξουαλική βία στο σχολείο τους, αναφέρονται ως δράστες σε ποσοστό 37% καθηγητές τους.

Ο βιασμός ως πολεμική τακτική
• Περίπου 250.000 με 500.000 γυναίκες και κορίτσια βιάστηκαν το 1994 κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας στη Ρουάντα.
• Στο ανατολικό Κονγκό καταγράφτηκαν από το 1996 τουλάχιστον 200.000 περιπτώσεις σεξουαλικής βίας που αφορούσαν γυναίκες και κορίτσια, αν και πιστεύεται ότι ο πραγματικός αριθμός είναι πολύ μεγαλύτερος.

Το κόστος της βίας εναντίον των γυναικών
• Η ενδοοικογενειακή βία στοιχίζει περίπου 1,16 δις δολάρια στον Καναδά και 5,8 δις στις ΗΠΑ. Στην Αυστραλία εκτιμάται στοιχίζει σχεδόν 11,3 δις.

Σεξουαλική παρενόχληση
• Ένα ποσοστό ανάμεσα στο 40 με 50% των γυναικών στην Ε.Ε έχουν υποστεί ανεπιθύμητες σεξουαλικές προτάσεις , σωματική επαφή ή άλλης μορφής σεξουαλική παρενόχληση στο χώρο εργασίας τους.
• Στις ΗΠΑ το 83% των κοριτσιών ηλικίας 12-16 βιώνουν σεξουαλική παρενόχληση οποιοασδήποτε μορφής στο δημόσιο σχολείο.

η εικόνα από το www.ebge.gr/archive/project.php?id=78
Εταιρία: Μάρδας Γιώργος 2007 -τα στοιχεία αυτά και άλλα στο www.unifem.org

Ζυμώστε επιτέλους!

Αριστερό «μόρφωμα» βουβών ψηφοφόρων;
Του Θανάση Καρτερού

Να μείνει ως έχει, να παραμείνει συμμαχία, να προχωρήσει ένα βήμα μπρος, να κάνει ένα βήμα πίσω, να αποκτήσει μέλη, να απαλλαγεί από τη γραφειοκρατία. Πολλά και διάφορα ακούγονται για τον ΣΥΡΙΖΑ τον τελευταίο καιρό και χρειάζεται ο σχετικά άσχετος ειδικό οδηγό για να καταλάβει τι λέει ο καθένας, τι εννοεί και τι επιδιώκει. Διότι αυτά τα τρία, πολύ συχνά, δεν ταυτίζονται καθόλου. Όταν, για παράδειγμα, ακούει ο σχετικά άσχετος να λέγεται ότι «ναι, μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει ενιαίο κόμμα, αλλά τότε θα εφαρμοστεί η δημοκρατία από κάτω μέχρι πάνω», ψυλλιάζεται ότι κάποια απειλή αιωρείται. Η δημοκρατία ως απειλή; Για ποιους, με ποιο σκοπό;
Τέλος πάντων. Καλά είναι όμως να μην παραβλέπουν οι προβληματιζόμενοι τα αυτονόητα. Όπως ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί κατάκτηση, ενσωματώνει ελπίδες, έχει το δικό του brand name στην κοινωνία, έχει αποδώσει πολιτικά και εκλογικά. Έχει προκαλέσει προσδοκίες και με τις προσδοκίες δεν είναι σοφό να παίζει κανείς, ιδιαίτερα στην πολιτική. Η δύναμή του έγκειται στη διαφορετικότητα όσων τον απαρτίζουν και εμφανίζει ήδη την κλασική συμμαχική εξίσωση: Η επιρροή του ξεπερνάει κατά πολύ το άθροισμα από τις όποιες επιρροές έχουν οι συνιστώσες του. Ως εκ τούτου εμφανίζεται το φυσικό φαινόμενο που ταράζει πολλούς: Ο ΣΥΡΙΖΑ ξεπερνάει τις συνιστώσες του, ακόμα και την ισχυρότερη.

Αν όλα αυτά είναι αυτονόητα, τότε αυτονόητο δεν πρέπει να είναι και τι πρέπει να γίνει; Πιο κοντά οι γραμμές, φωνάζουν όλοι οι προπονητές στο ποδόσφαιρο. Πιο κοντά οι γραμμές! Όχι μόνο οι πολιτικές γραμμές, αλλά κυρίως τη στιγμή αυτή οι ανθρώπινες, οι γραμμές που ακουμπούν στην κοινωνία, οι και οργανωτικές λεγόμενες. Θέλει κανείς ένα μόρφωμα, ένα σκορποχώρι, με επικεφαλής μια δημογεροντία;;; Είναι το μόρφωμα πολιτικό υποκείμενο; Ο σχετικά άσχετος αναρωτιέται: δεν είναι ολοφάνερο ότι το μόρφωμα πρέπει να εξελιχθεί σε ενιαίο πολιτικό οργανισμό, με όργανα, δημοκρατικές διαδικασίες και πριν απ’ όλα μέλη; Μέλη με υποχρεώσεις, με δικαιώματα, με πολιτική ταυτότητα ΣΥΡΙΖΑ; Μπορεί να σταθεί αριστερό μόρφωμα βουβών ψηφοφόρων;

Τούτων δοθέντων και με δεδομένη την τεράστια ανάλογη πείρα της αριστεράς, το ατελείωτο κοσκίνισμα για το πώς μπορούν να γίνουν τα άκρως αναγκαία και αυτονόητα, ένα σχόλιο επιδέχεται από τον σχετικά άσχετο: Ζυμώστε επιτέλους!
από την ΑΥΓΗ 11/11/2009

Γοργοπόταμος

Σαν σήμερα ο Ανρί ντε Τουλούζ Λωτρέκ

σπουδαίος γάλλος ζωγράφος γεννήθηκε το 1864

και ο Ντιέγκο Ριβέρα

σπουδαίος μεξικανός ζωγράφος, σύζυγος της Φρίντα Κάλο, οικοδεσπότης του Τρότσκυ, πέθανε το 1957.

The Wall

το 1979...σαν σήμερα βγαίνει ένα από τα θρυλικά άλμπουμ της ροκ, το "The Wall" των Πινκ Φλόιντ και πουλάει μέσα σε δύο εβδομάδες 6 εκατομμύρια δίσκους.
Did you ever wonder
Why we had to run for shelter
When the promise of a brave new world
Unfurled beneath a clear blue sky?

Στον Καπετάνιο Άρη...

Χοακίν Ροδρίγο

Σαν σήμερα γεννήθηκε το 1901 ο Χοακίν Ροδρίγο, συνθέτης του Κονσέρτο ντε Αρανχουέθ.

Ένα ελάχιστο, κυριολεκτικά, δείγμα στο βίντεο, ερμηνευμένο από τον Μάιλς Ντέιβις στο άλμπουμ Scetches of Spain.

ο συγκλονιστικός Αλέκος Αλαβάνος για την εξαίρετη Μεγάλη Εποχή της Νάντιας και της Αριστεράς

Αλ. Αλαβάνος: Επτά πολιτικές παραινέσεις προς την αριστερά

Ημερομηνία δημοσίευσης: 22/11/2009

ΤΟΥ ΑΛΕΚΟΥ ΑΛΑΒΑΝΟΥ

Ο Καρλ Μαρξ έγραψε τρεις τόμους, πάνω από 1.500 σελίδες για το «Κεφάλαιο». Άλλες τόσες για τις «Θεωρίες για την υπεραξία». Πάνω από 40 τόμους είναι τα Άπαντα του ιδίου και του Ενγκελς. Και δεν θα βρει κανείς στα Άπαντα ένα ολοκληρωμένο βιβλίο-ανάλυση για τον Σοσιαλισμό.

Αυτή η προσέγγιση - να μιλάς για το αύριο μέσα από το σήμερα κι όχι κατευθείαν για το ίδιο το αύριο - έχει σφραγίσει σε μεγάλο βαθμό την πρόδρομη αριστερή σκέψη. Η κριτική στο καπιταλιστικό σήμερα είναι το σπέρμα για ιδέες, προτάσεις, στοχασμούς για το σοσιαλιστικό αύριο. Έτσι αφήνεται ένα μεγάλο πεδίο ελευθερίας, ευθύνης, ευρηματικότητας, έμπνευσης για τον σύγχρονο ή τον μεταγενέστερο αναγνώστη. Όταν η σύλληψη του καινούριου γίνεται εκ των προτέρων, εγχειριδιακά, εγκεφαλικά, στις λεπτομέρειες - κι αυτό το είδαμε στη Ρωσία -τότε αντί να υπάρξει ένα συγκροτημένο πλαίσιο αναδεικνύεται ένας πνιγηρός θεωρητικός εναγκαλισμός που μπορεί να οδηγήσει στο θάνατο.

Αν αυτή την ανάδυση της θέσης μέσα από την αντίθεση, της πρότασης μέσα από την κριτική, τη συναντάμε συχνά σε οικονομικές αναλύσεις ή σε πολιτικά κείμενα, είναι σχεδόν ο κανόνας στο χώρο της λογοτεχνίας με εξαίρεση τον «σοσιαλιστικό ρεαλισμό».

Σε αυτό τον κανόνα υπόκειται και η ποιητική συλλογή της Νάντιας Βαλαβάνη «Μεγάλη Εποχή». Ελεγεία γραμμένη για το τέλος εποχής του παγκόσμιου σοσιαλιστικού εγχειρήματος του 20ού αιώνα, τότε που βρέθηκε:

«Μέσα από την πιο πικρή

από όλες τις ήττες

παραδομένο στη χλεύη

νικητών και νικημένων

το απελευθερωτικό όνειρο

της ανθρωπότητας»

Υπάρχει μια αίσθηση όπως με τα Εγκώμια της Μεγάλης Παρασκευής. Μέσα από το μοιρολόγι το γαμήλιο τραγούδι. Μέσα από τον χειμώνα να ξεμυτίζει ντροπαλά η άνοιξη. Μέσα από το αδιέξοδο του σήμερα, ο δρόμος για το αύριο.

Σε ελάχιστη κλίμακα συγκριτικά με το μεγαλοπρεπές θέαμα της πλανητικής σχεδόν σοσιαλιστικής κατάρρευσης, υπαινικτικές προτάσεις και στοχασμοί αυτής της ποιητικής συλλογής συνηχούν με καταστάσεις της αριστεράς του σήμερα στην πατρίδα μας. Γιατί όπως είναι γνωστό στην ποίηση κανείς, ούτε ο ίδιος ο δημιουργός, δεν μπορεί να θέτει περιορισμούς μεγέθους, τόπου ή χρόνου. Η ποίηση είναι πάντα ακραία και εκτός ορίων.

Με αυτή την έννοια ξαναδιαβάζοντας και παρουσιάζοντας για δεύτερη φορά μέσα σε λίγες μέρες τούτο το βιβλίο, εντόπισα επτά πολιτικές παραινέσεις προς την Αριστερά.

Πρώτο: Η αριστερά ως κομματικός σχηματισμός ή ακόμη κι ως πολιτική προσπάθεια δεν είναι παρά ένα μικρό κλάσμα ενός καθολικών διαστάσεων εγχειρήματος. Η πολιτική αριστερά δεν μπορεί να υπάρξει από μόνη της ως σχηματισμός ή είναι ένα κακέκτυπο, ένα φτερό στον άνεμο, μια άγονη, εφήμερη και ανάξια λόγου παρουσία εφόσον δεν συνδέεται οργανικά με την επιστήμη, τη λογοτεχνία, τις εικαστικές τέχνες, τη φιλοσοφία, τον κόσμο των ιδεών. Με λίγα λόγια αν, δεν είναι οργανικό στοιχείο μιας πολιτιστικής επανάστασης. Με ακόμη λιγότερα λόγια, με μια λέξη, αν δεν είναι ποίηση. Είναι λάθος αν νομίζει κανείς ότι η μεγάλη προειδοποίηση για την κατακρήμνιση του σοσιαλιστικού εγχειρήματος ήρθε από τον Τρότσκι. Ήρθε από τον Μαγιακόφσκι, με το έργο και την αυτοκτονία του. Η ποίηση, πάντα σχεδόν απούσα, επιμένει να υπενθυμίζει ενοχλητικά στην αριστερά την παρουσία της.

Αφού παραθέτει ένα δίστιχο του Λόρκα: «Το τραγούδι που ποτέ δεν θα πω/ κοιμήθηκε πάνω στα χείλη μου», γράφει η Νάντια Βαλαβάνη, στη «Μεγάλη Εποχή»:

«Λοιπόν, τότε που ξεκινούσαμε εμείς

ωραίοι και αθώοι

διαβάζαμε Λένιν και Μαρξ

αλλά καθόλου W.B. Yeats

οι αθώοι κι οι όμορφοι

άλλο εχθρό δεν έχουν από το χρόνο»

Δεύτερο: Ο κίνδυνος για την αριστερά είναι κυρίως εντός των τειχών. Ο ζωγραφικός πίνακας που έχουμε από τις πρώτες μεγάλες στιγμές του παγκόσμιου σοσιαλιστικού εγχειρήματος είναι η έφοδος στα Χειμερινά Ανάκτορα. Η αριστερά επιτίθεται να καταλάβει τα τείχη των ισχυρών της αντιπάλων. Αντίστοιχα μπορεί να φαντασθεί κανείς την αριστερά να υπερασπίζεται τα δικά της τείχη. Η μάχη δεν κρίνεται πάντα με το ποιος θα καταλάβει τα τείχη του άλλου, όπως στις ταινίες του Κουροσάβα. Και παγκόσμια και στην Ελλάδα, η αριστερά στάθηκε απέναντι σε πανίσχυρους αντιπάλους, έπεσε όμως γιατί απαξιώθηκε και αποδομήθηκε μέσα στον πύργο της. Εδώ κυριάρχησαν πολλές φορές ιδέες, αξίες, κώδικες του αντίπαλου κόσμου. Αυτό βιώθηκε άλλες φορές με επικό τρόπο, άλλες φορές με την ακύρωση αξιόλογων τοπικών πολιτικών εγχειρημάτων. Αυτό νομίζω ότι συνέβηκε και κατά τη φάση της τελευταίας διακυβέρνησης της δεξιάς στην Ελλάδα, όταν η ενωμένη ριζοσπαστική αριστερά δυνάμωνε αντί να τραυματίζεται από τον αμείλικτο ολοκληρωτικό πόλεμο του συστήματος, τελικά όμως για εσωτερικούς λόγους χάνει τους τρεις μεγάλους στόχους. Την ακύρωση του δικομματισμού. Την αλλαγή των συσχετισμών στην ιστορική αριστερά. Την προσέγγιση της νεανικής πρωτοπορίας που προσχωρεί στον αντιεξουσιαστικό χώρο

Γράφει:

«Χρόνια αργότερα μέσα από διαδικασίες πολυδαίδαλες

συνειδητοποιήσαμε ότι πλησιάζαμε σε κάτι

που θύμιζε επικίνδυνα στειρότητα

-γνωστή, ψεύτικη, καλλιεργημένη

από συνήθεια και στενούς ορίζοντες-

και προπαντός υπεκφυγή

οι καταπιεστές κυριαρχούσαν τελικά

και στο στρατόπεδο των καταπιεσμένων»

Τρίτο: Η αριστερά δεν υποτάσσεται στην επίκληση της καθημερινότητας όπως οι άλλες πολιτικές δυνάμεις. Αυτή η δύναμη των μεγάλων μετασχηματισμών δεν εκπίπτει σε εφήμερες συντεχνιακές δραστηριότητες. Δεν την εκφράζουν οι φευγαλέες ατάκες δευτερόλεπτων χωρίς ίχνη στα δελτία ειδήσεων των ιδιωτικών καναλιών. Αντίθετα μέσα από το μικρό βλέπει το μέγα. Στο καθημερινό φόντο του Πακιστανού που φορτικά πουλάει ένα μπουκέτο με τριαντάφυλλα στο φανάρι διακρίνει τις βρετανικές και αμερικάνικες στρατιές κατοχής, τα χωριά της Νότιας Ασίας που καίγονται, την ακραία φτώχεια του Ισλαμαμπάντ, τα χιλιάδες παιδιά που κατασκευάζουν χαλιά. Και πιο πέρα βλέπει έναν κήπο έξω από τον Άγιο Παντελεήμονα με πολύχρωμες τριανταφυλλιές όπου μεταναστόπουλα και Ελληνόπουλα παίζουν κρυφτό και χορεύουν.

Γράφει:

«Εμείς νεαροί γευτήκαμε μια δόση νίκης

καθόλου πλέρια

και κάθε άλλο παρά τελειωτική

Αυτό μας έκανε γενναιόδωρους

και λίγο αφελείς

Η καθημερινότητα απειλεί

να μας συντρίψει»

Τέταρτο: Η αριστερά είναι απλή. Όσο πιο βαθιές οι επεξεργασίες της κι όσο πιο σύνθετη και δύσκολη η πραγματικότητα τόσο πιο απλή οφείλει να είναι. Γιατί αυτή είναι η φύση της. Γιατί η πλατιά επαφή της με την κοινωνία είναι το οξυγόνο της. Γιατί αν είναι αριστερά, δεν της χρειάζονται τα ψέματα, τα προσχήματα, τα επινοήματα, τα σοφίσματα. Ο Λένιν έλεγε απλά: «Σοβιέτ συν εξηλεκτρισμός». Οι Ισπανοί κομμουνιστές και αναρχικοί: “ No Passaran”. Οι αριστερές πρωτοπορίες στο Πολυτεχνείο: «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία». Σήμερα βλέπουμε αυτό το μοναδικό εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό το απλό αίτημα «μέλη» κι ό,τι αυτό συνεπάγεται, να εμπλέκεται σε βυζαντινολογίες, σε περιπτώσεις και υποπεριπτώσεις, σε σχέδιο Ανάν, σε μια αργκό ακατανόητη από την κοινωνία, σε κόλπα. Όταν μπορείς απλά να πεις «μέλη» και μαγικά να ανοίξουν διάπλατα τα παράθυρα στον ήλιο.

Γράφει:

«Οι κούφιοι άνθρωποι είναι εδώ…

αποκλεισμένοι σε συσκέψεις, σε συνεργασίες…

δουλεύουνε εντατικά με ντιρεκτίβες

με κανονισμούς, με πλαίσια

να εξασφαλίσουν πλειοψηφίες

μειοψηφίες, συμβιβασμούς

συσχετισμούς δυνάμεων ικανούς

για αποφάσεις που μετά ένα χρόνο

ίσως στερούνται σημασίας»

Πέμπτο: Για την αριστερά η αντίσταση και η ανατροπή, η ρήξη δεν είναι απλοί κανόνες σε ένα στρατηγικό της σχέδιο για μια λαϊκή εξουσία. Είναι κυρίως κώδικες αξιών, κριτηρίων και νοηματοδοτήσεων. Είναι η ικανότητα της αριστεράς να αντιπαραθέτει σε ένα σύστημα ιεραρχήσεων που στηρίζεται στη λογική του εύκολου κέρδους και του ατομισμού τις δικές της προτεραιότητες στη βάση της αλληλεγγύης και της ισότητας. Το σύστημα θέλει τους νέους επιτυχημένους, life style, γιάπι, άνετους, επικοινωνιακούς, survivors. Η αριστερά βυθίζεται μέσα στο βούρκο της κοινωνίας, συναντά αυτούς που φοβούνται, αυτούς που σπάσανε, αυτούς που κλαίνε, αυτούς που είναι μοναχικοί, αυτούς που κάνουν άρνηση, αυτούς που είναι αυτοί και το διαδίκτυο, φτάνει σε χώρους ακραίους σα να βρίσκεται σε ταινίες Αλμοδοβάρ. Έχει τη δική της κοινωνική «Επί του Όρους ομιλία».

Γράφει:

«Εμπρός οι ανεκπαίδευτοι

αστικοί νομάδες

παιδιά των Ρομ

διεθνική πανσπερμία…

Εμπρός του κόσμου οι διχασμένοι

ανάμεσα σʼ αυτά που λαχταρούν

κι αυτό που κάνουν…

Εμπρός της γης οι άσκημοι

οι όχι ιδιαίτερα έξυπνοι και νέοι

οι φτωχοί

οι μετανάστες

οι άρρωστοι

οι ξένοι»

Έκτο: Για την αυτοσυντήρησή μας πρέπει να ζούμε στη γη κι όχι να ονειροπολούμε. Για την αριστερά ισχύει κάτι πολύ διαφορετικό. Η αριστερά για να ζήσει πρέπει να ονειρεύεται. Να σαρώσει τις συνταγές για ρεαλισμό, εκσυγχρονισμό, ευρωπαϊσμό που της επιβάλλουν το σαβουάρ βιβρ του συστήματος. Να συμπυκνώσει στη δράση της και να εκφράσει τα μεγάλα οράματα και τις ουτοπίες από την αρχαιότητα και την Αναγέννηση μέχρι τον Μαρξ και την εποχή μας για ένα πλανήτη φιλίας και ειρήνης. Επειδή μπορούσαν να ονειρεύονται έναν κόσμο χωρίς πόλεμο, βγήκαν στον δρόμο δισεκατομμύρια ενάντια στην αμερικανική εισβολή στο Ιράκ. “Imagine all the people - Living life in peace”. Η ουτοπία δεν είναι φυγή από την πραγματικότητα αλλά όρκος ζωής για την αλλαγή της. Λέει ο Λιούις Μαμφορντ στην Ιστορία των Ουτοπιών: «Τα πράγματα που ονειρευόμαστε, τείνουν συνειδητά ή ασυνείδητα να εξελίσσονται στα πρότυπα της καθημερινής μας ζωής».

Γράφει:

«Τις νύχτες βλέπω στα όνειρά μου

τους παλιούς συντρόφους μου

σαν τίποτα να μην έχει αλλάξει

ποτέ δεν μου ζητούν τον λόγο για τη ζωή μου

αντίθετα κάνουμε όλα όσα

δεν μπορέσαμε ποτέ

οργανώνουμε εξεγέρσεις και επαναστάσεις

μας κυνηγούν σʼ έρημους δρόμους

και κτίρια φλεγόμενα»

Έβδομο: Αριστερά είναι η ιστορία σε εξέλιξη. Οι σημερινοί κυρίαρχοι όταν μίλησαν μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης για το «τέλος της ιστορίας» δεν αναφέρονταν μόνο στο μέλλον. Αυτό γρήγορα το εγκατέλειψαν με το Ιράκ, το Αφγανιστάν, την οικονομική κρίση. Αναφέρονται κύρια στο παρελθόν. Γιʼ αυτούς κανείς, και ιδιαίτερα η αριστερά, δεν έχει δικαίωμα να έχει ιστορία. Οι σημερινοί ανηλεείς νόμοι τους έχουν τη σφραγίδα της αιωνιότητας και όλοι στο όνομα του ρεαλισμού πρέπει να κινηθούν στα πλαίσιά τους. Η αριστερά όταν διαρρηγνύει με θράσος αυτό το ανιστορικό πλαίσιο, όταν ανοίγει τις πόρτες για να εισβάλει η ιστορία ανατρέποντας τις καπιταλιστικές βεβαιότητες ως χάρτινους πύργους, όταν έχει τη δύναμη να βιώνει το παρελθόν, από τον Σπάρτακο μέχρι τους Παλαιστίνιους, μπορεί να είναι υπερήφανη για την υπερηφάνεια της και μπορεί να μη ντρέπεται για όσα πρέπει να την κάνουν να ντρέπεται. Σε κάθε εικόνα που βλέπουμε εμείς έχει θέση η ιστορία. Πάνω από τα αγόρια και τα κορίτσια του Δεκέμβρη με φτερά στην πλάτη υπερίπτανται οι παρέες της ΕΠΟΝ, οι εκδρομείς των Λαμπράκηδων, οι φοιτητές στην πύλη του Πολυτεχνείου.

Γράφει:

«Ο κήπος μικρός και χωριάτικος

καμιά αίσθηση κηποτεχνικής

Τα δέντρα δεν είναι περήφανα

χαρακωμένα, χρήσιμα

φέρνουνε πάνω τα σημάδια

από την ιστορία του σπιτιού

Το σκίσιμο στον κορμό της μουριάς

είναι από το μουλάρι που τη δοκίμασε

ακόμα τότε νεαρή.

Οι χαρακιές στα πιο χοντρά κλαδιά

από το σύρμα

που χρόνια ολόκληρα κρατούσε

η μπουγάδα που έσταζε»

Σημ.: Αυτό είναι το κείμενο της ομιλίας του Αλέκου Αλαβάνου στην παρουσίαση του βιβλίου της Νάντιας Βαλαβάνη “Μεγάλη Εποχή” στη Θεσσαλονίκη.


από την Αυγή

Μιχάλης Κατσαρός

Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΟΥ

Αντισταθείτε
σ' αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι
και λέει: καλά είμαι εδώ.

Αντισταθείτε σ' αυτόν που γύρισε πάλι στο σπίτι
και λέει: Δόξα σοι ο Θεός .

Αντισταθείτε
στον περσικό τάπητα των πoλυκατοικιών
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρεία εισαγωγαί- εξαγωγαί
στην κρατική εκπαίδευση
στο φόρο
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.

Αντισταθείτε
σ' αυτόν που χαιρετάει απ' την εξέδρα ώρες
ατέλειωτες τις παρελάσεις
σ' αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει
έντυπα αγίων λίβανον και σμύρναν
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.

Αντισταθείτε πάλι σ' όλους αυτούς που λέγονται
μεγάλοι
στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε
στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες
σ' όλα τ' ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι

σ' όλους που γράφουν λόγους για την εποχή
δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα

στις κολακείες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις
από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό
αρχηγό τους.

Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών
και διαβατηρίων
στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη
διπλωματία
στα εργοστάσια πολεμικών υλών
σ' αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια
στα θούρια
στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους
στους θεατές
στον άνεμο
σ' όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας

ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ
αντισταθείτε.

Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την
Ελευθερία.

Υστερόγραφο

Η διαθήκη μου πριν διαβαστεί
– καθώς διαβάστηκε –
ήταν ένα ζεστό άλογο ακέραιο.
Πριν διαβαστεί
όχι οι κληρονόμοι που περίμεναν
αλλά σφετεριστές καταπατήσαν τα χωράφια.
Η διαθήκη μου για σένα και για σε
χρόνια καταχωνιάστηκε στα χρονοντούλαπα
από γραφιάδες πονηρούς συμβολαιογράφους.
Αλλάξανε φράσεις σημαντικές
ώρες σκυμμένοι πάνω της με τρόμο
εξαφανίσανε τα μέρη με τους ποταμούς
τη νέα βουή στα δάση
τον άνεμο τον σκότωσαν –
τώρα καταλαβαίνω πια τι έχασα
ποιος είναι αυτός που πνίγει.
Και συ λοιπόν
στέκεσαι έτσι βουβός με τόσες παραιτήσεις
από φωνή
από τροφή
από άλογο
από σπίτι
στέκεις απαίσια βουβός σαν πεθαμένος:
Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν.

Σαν σήμερα το 1998 πέθανε ο ποιητής Μιχάλης Κατσαρός.

Ρενέ Μαγκρίτ

Σαν σήμερα γεννήθηκε το 1898 ο ζωγράφος Ρενέ Μαγκρίτ.

La voix du sang, ceci n' est pas une pomme

ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ ΑΝΑΣΑΣ

Ενόψει της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ που θα γίνει στις 27, 28, 29 Νοεμβρίου, ανένταχτοι/ες και μέλη συνιστωσών από ένα ευρύ φάσμα του ΣΥΡΙΖΑ, υπογράφουν κείμενο για τον ΣΥΡΙΖΑ, τις δομές και τις λειτουργίες του. Σε πρώτη φάση συγκεντρώθηκαν 200 ενδεικτικές υπογραφές από όλη την Ελλάδα. Διακόσιες είκοσι νέες υπογραφές ανάσας για το ΣΥΡΙΖΑ Σε πολύ θετικό κλίμα συμβάλλοντας μαζί και με άλλες παράλληλες προσπάθειες, στο άνοιγμα σ’ ολόκληρη την Ελλάδα ενός διαλόγου για το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ, σε μία γεμάτη από εξελίξεις και αναμονές περίοδο, η πρωτοβουλία των 200 συντρόφων και συντροφισσών που υπογράφουν το κείμενο «Ο ΣΥΡΙΖΑ για να ζήσει πρέπει να προχωρήσει» διευρύνεται με σκέψεις, προτάσεις και νέες υπογραφές. Διακόσια είκοσι επιπλέον ονόματα προστίθενται στον κατάλογο των υπογραφών και ενώ η συλλογή τους συνεχίζεται και εντείνεται, σημαντική ενίσχυση της λογικής του κειμένου, αποτελούν η αποδοχή και η συνυπογραφή του από τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ Βασίλη Μουλόπουλο και Θοδωρή Δρίτσα. Η συλλογή υπογραφών συνεχίζεται, με μέιλ στο epohi@otenet.gr ή γράφοντας σχόλιο στο τέλος της σελίδας.

Δηλώσεις για το κείμενο των 200

Θ. Δρίτσας:

….θεωρώ πως το κείμενο με τίτλο « Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., για να ζήσει πρέπει να προχωρήσει», που συνυπογράφουν 200 συντρόφισσες και σύντροφοι από όλη την Ελλάδα, και το οποίο δημοσιεύτηκε στην ΕΠΟΧΗ της Κυριακής, 8/11/2009 και στην ΑΥΓΗ της Τρίτης 10/11/2009 αποτυπώνει τη συνθετική μεταβατική πρόταση που έχουμε ανάγκη για να προχωρήσουμε. Στις βασικές του θέσεις και προτάσεις με καλύπτει και το προσυπογράφω…

Β. Μουλόπουλος

Αλλά επειδή μεταξύ μέσου και σκοπού υπάρχει η ίδια σχέση με εκείνη του σπόρου και του δέντρου, πιστεύω ότι το κείμενο με τίτλο «Ο ΣΥΡΙΖΑ για να ζήσει πρέπει να προχωρήσει», που συνυπογράφουν 200 συντρόφισσες και σύντροφοι από όλη την Ελλάδα, και το οποίο δημοσιεύτηκε στην «Εποχή» της περασμένης Κυριακής και στην «Αυγή» της 10ης Νοεμβρίου 2009, έχει μια σημαντική αξία ως βάση συζήτησης για τη δεύτερη φάση του ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν θέλω να σταθώ στο οργανωτικό μέρος της, στις προτάσεις, στον τρόπο και στην αριθμητική σχηματισμού οργάνων και στον τρόπο λήψης αποφάσεων. Πάνω σε αυτά μπορούν να εγερθούν επιφυλάξεις, μπορεί να προσθαφαιρεθούν προτάσεις, μπορεί να αλλάξουν οι αριθμοί. Αλλά πιστεύω ότι πίσω από το οργανωτικίστικο ύφος της, υπάρχει μια πολιτική βούληση και μια αγωνία για να ανταποκριθεί ο ΣΥΡΙΖΑ στα αιτήματα του λαού του ΣΥΡΙΖΑ. Για να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ ο φορέας μια νέας ηγεμονικής πρότασης της αριστεράς στην κοινωνία του 21ου αιώνα.Και σε αυτά με βρίσκει σύμφωνο. …


www.akoa.gr

μελαγχολία σε φθινωποριάτικο απόγευμα

σαν σήμερα πέθανε το 1978 o Τζόρτζιο ντε Κίρικο
από περι...γραφής

Του Ανδρέα Πετρουλάκη

Η αρχή του τέλους για τη χούντα

* Πώς ξεκίνησε και πώς τελείωσε η εξέγερση * Τα γεγονότα μέσα από τις αφηγήσεις των πρωταγωνιστών
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου πριν από 29 χρόνια στη μνήμη όσων την έζησαν παραμένει ίσως η κορυφαία συλλογική εποποιία μιας ολόκληρης γενιάς. Η σύγκρουση των φοιτητών το 1973 με την καταπίεση και την ανελευθερία μετατράπηκε σε σύμβολο μιας εξέγερσης όπου κυριάρχησε το αυθόρμητο, μιας κορυφαίας αντιδικτατορικής εκδήλωσης που ξεπέρασε τις όποιες διαφορές στρατηγικής για το χτύπημα στο δικτατορικό καθεστώς. Οποιος έχει ζήσει εκείνη την εποχή και γνωρίζει τι σήμαινε ζύμωση, γραμμή, βήματα για την κατάκτηση του κοινού στόχου που ήταν να πέσει η χούντα ξέρει ότι δεν υπήρχε σωστό ή λάθος εκ των προτέρων για τις όποιες στρατηγικές επιλογές. Καμία δεν πέρασε τελικά, γιατί η δυναμική της «στιγμής» - που την είχαν καλλιεργήσει οι αγώνες της γενιάς του 114, των παράνομων αντιστασιακών οργανώσεων του αντιδικτατορικού αγώνα, της Αριστεράς που βρέθηκε πολλές φορές στις φυλακές - επέβαλε τη δική της στρατηγική. Η αλήθεια για τις μέρες που συγκλόνισαν την Ελλάδα είναι η αλήθεια του καθενός εκ των μετεχόντων στην εξέγερση. Κομμάτια και θρύψαλα δίνουμε και εμείς σήμερα της αλήθειας ενός κινήματος όπως τη διατηρούν στη μνήμη τους ορισμένοι εκ των πρωταγωνιστών.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου άρχισε με ένα ψέμα, θυμάται ο φαρμακοποιός Διονύσης Μαυρογένης. Ενα «αριστερίστικο» ψέμα: ότι η Αστυνομία χτυπάει φοιτητές στο Πολυτεχνείο. Ηταν Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 1973. Μεσημέριαζε όταν ο φαρμακοποιός Γιώργος Γαβριήλ πλησίασε τους συναδέλφους του στη Φυσικομαθηματική, έκλεισε το μάτι σε κάποιους από αυτούς και τους ανακοίνωσε βαρύγδουπα: «Σκοτώνουν τα αδέλφια μας στο Πολυτεχνείο». Η Φυσικομαθηματική ήταν σχολή με δύναμη των αριστεριστών και σε αυτήν, όπως και στην Ιατρική, την «κίτρινη σχολή» στήριζαν οι πέραν των δύο Κομμουνιστικών Κομμάτων φοιτητικές παρατάξεις της άκρας Αριστεράς τη δυνατότητα να κερδίσουν την πλειοψηφία σε συνελεύσεις των σχολών.
Ο φοιτητής Ιατρικής Νίκος Σιδέρης, 21 ετών τότε, θυμάται ότι κάπως έτσι ξεκίνησε και η διαδήλωση από τη Νομική όπου βρισκόταν. Το σύνθημα της κατάληψης πανεπιστημιακών κτιρίων είχε ακουστεί για πρώτη φορά στις αρχές του Νοέμβρη 1973 και η Νομική σε καμία περίπτωση δεν προσφερόταν για κατάληψη τόσο εξαιτίας της αρνητικής εμπειρίας του Φλεβάρη όσο και εξαιτίας της θέσης της: μπορούσε εύκολα να απομονωθεί από τον κόσμο που κυκλοφορούσε στο κέντρο.
* Η πρώτη αντίδραση
Τριακόσιοι πενήντα φοιτητές, που αργότερα θα χαρακτηριστούν σε φύλλο της Πανσπουδαστικής «350 προβοκάτορες της ΚΥΠ», μπαίνουν στο Πολυτεχνείο αφού πρώτα «μερικοί από αυτούς έχουν ρίξει μερικά νεράντζια στους μπάτσους» (Μαυρογένης) και «τους έχουν περιλούσει με μερικές σκληρές φράσεις» (Σιδέρης). Η Αστυνομία χτυπάει τη διαδήλωση με αποτέλεσμα οι μισοί περίπου από τους διαδηλωτές να βρουν καταφύγιο στο κτίριο του Πολυτεχνείου και οι άλλοι μισοί να σκορπιστούν στους γύρω δρόμους.
Στο Πολυτεχνείο οι φοιτητές των σχολών του ιδρύματος βρίσκονται εν συνελεύσει για φοιτητικά ζητήματα με κεντρικό αίτημα τις ελεύθερες φοιτητικές εκλογές. Οι «εισβολείς» αντιμετωπίζονται από τους προσκείμενους στον «Ρήγα Φεραίο» και στην Αντι-ΕΦΕΕ συνδικαλιστές των σχολών του Πολυτεχνείου σαν ενοχλητικοί παρείσακτοι. Μια κατάληψη αντιμετωπίζεται από τους συνδικαλιστές των σχολών του Πολυτεχνείου σαν κάτι που «δεν έχει προοπτική» (Δ. Χατζησωκράτης). Στο μεταξύ φθάνει στην Ομόνοια το τρένο «Πειραιεύς - Αθήνα» γεμάτο φοιτητές από τη Βιομηχανική. Τους είχαν ειδοποιήσει φοιτήτριες της Φιλοσοφικής που είχαν φτάσει στο Πολυτεχνείο με την ομάδα της πορείας από τη Σόλωνος και ξαναβγήκαν για να κινητοποιήσουν τους σπουδαστές των απομακρυσμένων σχολών. Οι «μαντατοφόροι» ήταν παιδιά της ΚΝΕ και της Αντι-ΕΦΕΕ που πάλευαν μέσα τους «η επιθυμία για μια μεγάλη αντιδικτατορική εκδήλωση και ο δισταγμός, με την έννοια της πολιτικής εκτίμησης, για κάτι που δεν "πολυελέγχεις" και για το επόμενο βήμα»... Αρχίζει η συζήτηση για το τι είναι πιο σωστό: μένουμε «μέσα», όπως ήθελε η πέραν των ΚΚ κομμουνιστική Αριστερά, ή βγαίνουμε «έξω», όπως επιθυμούσαν «Ρήγας » και Αντι-ΕΦΕΕ; Γιατί, όπως λέει ο ψυχίατρος σήμερα Νίκος Σιδέρης, το Πολυτεχνείο ήταν «μια οικογενειακή υπόθεση της κομμουνιστικής Αριστεράς...».
* Οι δύο τακτικές
«Πιστεύαμε» λέει σήμερα ο Δ. Μαυρογένης «ότι το Πολυτεχνείο θα μπορούσε να αποτελέσει πόλο συσπείρωσης για να μαζευτεί ο κόσμος. Κατά συνέπεια η επιλογή μας ήταν "μένουμε μέσα"». Οι αντίπαλοι της κατάληψης ακολούθησαν δύο διαφορετικές τακτικές. Την Τετάρτη το βράδυ οι συνδικαλιστές της Αντι-ΕΦΕΕ κάνουν προσπάθεια εγκαταλείποντας τον χώρο να οδηγήσουν το πλήθος που εν τω μεταξύ έχει συγκεντρωθεί γύρω από το Πολυτεχνείο «έξω», εκτιμώντας ότι οι συνθήκες για μια μετωπική σύγκρουση δεν ήταν ώριμες. «Δεν υπάρχει η δυνατότητα ανατροπής του στρατιωτικού καθεστώτος» ήταν η θέση του «Ρήγα Φεραίου», με την οποία συμφωνούσε και η Αντι-ΕΦΕΕ. Ο Ν. Σιδέρης όμως θυμάται ότι, σε αντίθεση με την Αντι-ΕΦΕΕ που προσπαθούσε είτε να «καπελώσει» είτε να σταματήσει τις εξελίξεις, ο «Ρήγας» «έδειχνε νομιμοφροσύνη στους μαζικούς χώρους».
Η πρόταση των «Ρηγάδων» ή των προσκείμενων στον «Ρήγα» συνδικαλιστών ήταν να συνδυαστεί μετά την Πέμπτη ένας απεγκλωβισμός με διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας με το αίτημα για τη δημιουργία κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Η πρόταση αυτή απορρίφθηκε μεν, αλλά το αίτημα για σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ενότητας μεταδόθηκε αργότερα από τον ραδιοφωνικό σταθμό του Πολυτεχνείου.
Η Νάντια Βαλαβάνη, 19χρονη φοιτήτρια τότε και μέλος της Αντι-ΕΦΕΕ, περιγράφει μια εικόνα που δείχνει πόσο εύθραυστες ήταν οι όποιες κομματικές γραμμές - το κύμα του αυθορμητισμού. Ηταν γύρω στις 10.00 το βράδυ της Τετάρτης. «Ενας νέος σκαρφαλωμένος σε ένα τραπέζι κραυγάζει όσο αντέχει η φωνή του "γιατί πρέπει να μείνουμε μέσα". Μαοϊκός, θα είναι, σκέφτηκα». Είχε κάνει λάθος. Ο Στέλιος Λογοθέτης ήταν μέλος της ΚΝΕ και μετέπειτα μέλος της Συντονιστικής του Πολυτεχνείου. «Η γραμμή του ΚΚΕ και του ΚΚΕ Εσωτερικού ήταν οργανωμένη απαγκίστρωση με διαδηλώσεις, μαζικοποίηση του κινήματος και σταδιακή κλιμάκωση του αγώνα, η οποία ξεπεράστηκε σύντομα. Και σίγουρα από το μεσημέρι της Πέμπτης, όταν πια συνέρεε πλήθος κόσμου, το Πολυτεχνείο έγινε κέντρο αντίστασης και η απάντηση δεν μπορούσε να είναι άλλη από μετωπική σύγκρουση» λέει η Νάντια Βαλαβάνη.
* Η Πέμπτη της χαράς
Σε κάθε περίπτωση οι «καταληψίες» έχουν επιβάλει τη θέλησή τους το πρωί της Πέμπτης καθώς η επιλογή «μένουμε μέσα» έχει αγκαλιαστεί από αυτό που ο Σιδέρης σήμερα αποκαλεί «θαλπωρή του πλήθους». Εκείνο το πρωί η Νάντια Βαλαβάνη χρειάστηκε να φύγει για μία ώρα. Είχε παράνομο ραντεβού με τον καθοδηγητή της: «Μου έβαλε το θέμα της απαγκίστρωσης, τον κίνδυνο αν γίνει κατάληψη να πισωγυρίσει το κίνημα, και μου έδωσε μια σακούλα με τρυκάκια που έγραφαν από τη μια μεριά "Κάτω η χούντα" και από την άλλη "Ελεύθερες Φοιτητικές Εκλογές". Δηλαδή όλα αυτά που είχαν ήδη τελειώσει. Πού να τα ρίξω στον αέρα; Τα κράτησα στην τσέπη μου και τα πέταξα πολύ αργότερα στο περιστύλιο της Σχολής Καλών Τεχνών».
Η Νάντια Βαλαβάνη είναι σίγουρη για το Πολυτεχνείο ότι «δεν θα μπορούσε να τελειώσει αλλιώς. Η μόνη νίκη ήταν αυτό: να κρατήσει. Μπορεί να ήταν πρόωρο, ίσως αν γινόταν μετά από έξι μήνες τα πράγματα να ήταν αλλιώς, αλλά η ιστορία δεν γράφεται με στρατηγικά σχέδια επί χάρτου. Υπάρχει και στρατηγική στιγμή».
Δεν υπάρχει σχεδιασμός, όλα γίνονται βήμα βήμα και τα συνθήματα και οι επιλογές «τροφοδοτούνται από την ισχυρή πολεμόχαρη διάθεση των ημερών» (Σιδέρης). Αρχίζει να λειτουργεί η άμεση δημοκρατία. Ανά τέσσερις ώρες συγκροτούνται συνελεύσεις. Σε αυτές εμφανίζονται οι εκπρόσωποι στη Συντονιστική Επιτροπή που έχει εκλεγεί την Πέμπτη και δίνουν πληροφορίες. Στελέχη των παρατάξεων που πρόσκεινται στα δύο ΚΚ και έχουν πάρει απολυτήριο μόλις από τον στρατό εμφανίζονται στον «χώρο» σε μια προσπάθεια να στρέψουν τις εξελίξεις σε όφελος των επιλογών τους. Ο Γραμματέας του «Ρήγα» Σταύρος Τσακιράκης έχει τους γονείς του και περιμένουν σε ένα ξενοδοχείο του κέντρου για να πεταχτεί ως τη... συνέλευση της Νομικής. Οι άνθρωποι θα περιμένουν μερικές ημέρες. Ο Τσακιράκης δεν καταφέρνει να πείσει τη συνέλευση της σχολής του για την ορθότητα των απόψεων της δικής του οργάνωσης και οι δύο σύντροφοί του εκλέγονται μεν από τους «καταληψίες» της Νομικής αλλά με εντολή αντίθετη από εκείνη της ηγεσίας του «Ρήγα»: «Δεν σταματάμε. Μένουμε μέσα». Αργότερα στη Συντονιστική Επιτροπή ο Χρύσανθος Λαζαρίδης και ο Χρήστος Λάζος στηρίζουν τη γραμμή της συνέλευσής τους.
Η πρώτη Συντονιστική Επιτροπή του Πολυτεχνείου σιγά σιγά οργανώνει την εσωτερική ζωή και αναζητεί «ενιαίο τρόπο έκφρασης ακόμα και στα συνθήματα, που έπρεπε να αφουγκράζονται το πλατύ αίσθημα του κόσμου κατά της δικτατορίας» λέει ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, φοιτητής της Φυσικομαθητικής τότε και βουλευτής του ΣΥΝ σήμερα. Η χούντα τα ακραία συνθήματα - μαζί με τις κατηγορίες για όργια, για... τρίγωνα και τετράγωνα - τα αξιοποιούσε για να δυσφημήσει το κίνημα ή να το περιθωριοποιήσει. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που θυμούνται τη... μάχη για το ποιος θα πρωτοπάρει τον πολύγραφο: «Ο Νίκος Μπαλής, αναρχικός, έδινε μάχη στήθος με στήθος. Εγραφαν συνθήματα όπως "Κάτω το κράτος", "Ευνουχίστε τον πλανήτη από τον φαλλό της εξουσίας"...».
Τελικά τα συνθήματα που κυριαρχούν είναι: «Κάτω η χούντα», «Εξω οι Αμερικάνοι», «Απόψε θα γίνει Ταϊλάνδη», «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία».
Από το μεσημέρι της Πέμπτης έχει μπει σε λειτουργία ο ραδιοφωνικός σταθμός, εκπέμπει στους 1015 μεγάκυκλους και ακούγεται σε ολόκληρο το Λεκανοπέδιο: «Το χουντικό καθεστώς χρεοκόπησε σε όλους τους τομείς. Προσπαθεί να διασωθεί με σπασμωδικές ενέργειες, που το κάνουν όλο και τυραννικότερο, όλο και πιο ανυπόφορο. (...) Λαέ, σε καλούμε σε γενική απεργία!». Το Πολυτεχνείο πλημμυρίζει κόσμο. Φτάνουν μαθητές, εργάτες, φοιτητές που είχαν εξαναγκαστεί λόγω συνδικαλιστικής δράσης σε στράτευση από το καθεστώς γυρίζουν πίσω - τους αποστράτευσαν στο πλαίσιο της φιλελευθεροποίησης Μαρκεζίνη - και μπαίνουν μαζικά στο Πολυτεχνείο.
Την Πέμπτη το βράδυ γίνεται σύσκεψη στο Πολυτεχνείο όπου η ΚΝΕ κατεβάζει πρόταση για διάλυση της κατάληψης με τη μέθοδο που είχε ακολουθηθεί στην πρώτη κατάληψη της Νομικής. Δεν ήταν ίδιες οι συνθήκες για να περάσει. «Και για μένα ήταν δύσκολη η στιγμή της διαπραγμάτευσης που έκανα με τον πρύτανη για την έξοδο από τη Νομική, κάτι που καταλάβαινα ότι λογικά ήταν ορθό αλλά συναισθηματικά επώδυνο» λέει ο Νίκος Μπίστης, που ήταν μέλος της συντονιστικής της πρώτης κατάληψης στη Νομική και μετά, στο Πολυτεχνείο, είχε τον ρόλο του συντονισμού των τοπικών συλλόγων και των διαδηλώσεων γύρω από το ίδρυμα. Μετά από εκείνη την κατάληψη το φοιτητικό κίνημα μαζικοποιήθηκε και ένα τμήμα του κόσμου έμπαινε πλέον ταχύτατα στις παράνομες οργανώσεις. «Η γραμμή της κλιμάκωσης του αγώνα ξεπεράστηκε στο Πολυτεχνείο και η δυναμική των πραγμάτων οδήγησε στο "όλα ή τίποτα"» λέει.
* Εκλογή επιτροπής
«Η Πέμπτη ήταν για μας μέρα "γιορτής". Ολη η Αθήνα ήταν στο πόδι» γράφουν πολλοί στο ημερολόγιο της μνήμης. Σε αυτό το κλίμα, αρκετοί σημειώνουν: «Μα, καλά, δεν βρέθηκε κάποιος από τους αστούς πολιτικούς να πει "ναι, μπορείτε να ρίξετε τη χούντα, ελληνικέ λαέ"; Περιμέναμε ότι ο Μαύρος, ο Κανελλόπουλος θα στήριζαν το σύνθημα "Γενική απεργία" ώστε ο πολύς κόσμος που ήταν κατά της δικτατορίας να ανοίξει τα φτερά του νιώθοντας εμπιστοσύνη. Ο αστικός πολιτικός κόσμος δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Εγιναν επαφές από την πλευρά της Αριστεράς αλλά δεν εισακούστηκαν».
Στο Πολυτεχνείο όταν ήρθε η ώρα τού «όλα ή τίποτα» το ΚΚΕ και το ΚΚΕ Εσωτερικού ήταν εκεί, δεν έλειψε κανένας, λέει ο Νίκος Μπίστης.
Την Πέμπτη το βράδυ εκλέγεται η 35μελής Συντονιστική Επιτροπή που θα διαχειριστεί την κατάληψη ως τη βίαιη εκκένωση του Πολυτεχνείου τα ξημερώματα του Σαββάτου. Το οξύμωρο είναι ότι τη διαχείριση σε μια σειρά κρίσιμους τομείς της οργάνωσης της ζωής αναλαμβάνουν στελέχη της Αντι-ΕΦΕΕ (περιφρούρηση, ιατρικό, επιμελητεία).
*Η έξοδος των πολιορκημένων
Το πρωί της Παρασκευής οι έγκλειστοι έχουν κερδίσει τη μάχη των εντυπώσεων με τη δικτατορία χάρη στον ραδιοφωνικό σταθμό που οδηγεί στο «ξεμασκάρεμα της φιλελευθεροποίησης του καθεστώτος» λέει ο Δ. Μαυρογένης. Στελέχη του «Ρήγα», όπως ο Δημήτρης Χατζησωκράτης, αναζητούν τη συμβουλή του Λεωνίδα Κύρκου ώστε να βρεθεί δυνατότητα απεγκλωβισμού, αλλά οι έγκλειστοι έχουν αποφασίσει: «Θα μείνουμε μέσα και ας έρθουν να μας βγάλουν. Υπήρχε μια υπέρκοσμη ατμόσφαιρα, νιώθαμε ότι ήμασταν κάτι άθικτο και ότι πολιτικά είχαμε κερδίσει την παρτίδα» λέει ο Νίκος Σιδέρης. Πολλοί λίγοι όμως γνώριζαν ότι μονάδες της χούντας είχαν τεθεί σε κίνηση και ότι ο μηχανισμός του ιωαννιδικού πραξικοπήματος σχεδίαζε την τελική φάση της ανατροπής των Παπαδόπουλου - Μαρκεζίνη. Οι πληροφορίες ότι θα κατέβει ο στρατός και θα γίνει αιματοκύλισμα αντιμετωπίζονταν είτε σαν προπαγάνδα εκείνων που δεν ήθελαν την κατάληψη είτε αδιάφορα μέσα στο κλίμα μιας γενικής ευφορίας που είχε δημιουργήσει η εξέγερση.
Οταν το απόγευμα της Παρασκευής οι ακροβολιστές της Αστυνομίας άρχισαν να πυροβολούν κάποιους από εκείνους που ήταν συγκεντρωμένοι έξω από το Πολυτεχνείο, «οι έγκλειστοι αντέδρασαν με απόλυτη γαλήνη». Ο Νίκος Σιδέρης θυμάται ότι εκείνη την ώρα στο αίθριο της Αρχιτεκτονικής κάποιος έπαιζε πιάνο. Δεν υπήρχε κανένα στοιχείο πανικού και αταξίας.
«Φοιτητές έβγαιναν από την πόρτα και σήκωναν εκείνους που κείτονταν χτυπημένοι και τρεχάλα τούς έφερναν μέχρι το ιατρείο. Τον διάδρομο ως το ιατρείο τον κρατούσαν μικροί μαθητές 13-14 ετών στοιχημένοι σε δυο γραμμές και τραγουδούσαν. Συνέχεια, επί ώρα, ασταμάτητα» θυμάται η Νάντια Βαλαβάνη σαν εικόνα που «δεν θα τη θαμπώσει ποτέ ο χρόνος».
Την ίδια εκείνη ώρα ο Διονύσης Μαυρογένης και ο Νίκος Σιδέρης σκαρφαλώνουν στα κάγκελα της Πατησίων για να δουν πώς είναι η εξέγερση. «Ενιωσα ότι έχουμε νικήσει. Οι νεκροί υπήρχαν ήδη και υπογράμμιζαν το ιερό της εξέγερσης» λέει ο Ν. Σιδέρης. «Η Φιλελευθεροποίηση είχε ξεμπροστιαστεί. Ο Μαρκεζίνης είχε σκοτώσει ανθρώπους. Η πράξη είχε υπερβεί την πολιτική της διάσταση. Απέμενε το τελειωτικό και διεκπεραιωτικό της λήξης».
Το Πολυτεχνείο τίθεται σε κλοιό από τον στρατό. «Καθαρίζει» ο περίγυρος από τους διαδηλωτές που υποστήριζαν τους εγκλείστους. Παρά το γεγονός ότι η χούντα είχε επιλέξει προσεκτικά τις μονάδες που έπαιρναν μέρος στην επιχείρηση, οι στρατιώτες αντιμετωπίζουν με σεβασμό τους εγκλείστους. Η Πέπη Ρηγοπούλου, η κοπέλα που στις φωτογραφίες με την εισβολή του τανκ είναι σκαρφαλωμένη στην πόρτα του Πολυτεχνείου, μοιάζει να περιμένει το άρμα να περάσει πάνω από το σώμα της. Αρχίζει η διαδικασία της εκκένωσης. «Ρίξαμε τα κάγκελα για να βγούμε από τον περίβολο. Καταφύγαμε σε μια πολυκατοικία της Στουρνάρα αλλά όταν εισέβαλαν οι αστυνομικοί από ταράτσα σε ταράτσα πέσαμε από τον φωταγωγό και μπήκαμε σε κάποια γραφεία. Ηταν του περιοδικού με αντιδικτατορικό χαρακτήρα "Προσανατολισμοί" που έβγαζε ο Γιάννης Τζαννετάκος. Και εκεί δεν ήμασταν ασφαλείς. Φύγαμε αργότερα» θυμάται ο Παναγιώτης Λαφαζάνης.
Πολλοί φοιτητές καταφεύγουν σε γειτονικές πολυκατοικίες των Εξαρχείων και άλλοι καταφέρνουν να κοιμηθούν ύστερα από τρεις ξάγρυπνες μέρες σε σπίτια ανθρώπων που τους άνοιξαν την πόρτα. Οι μαυροσκούφηδες μαζεύουν και σπρώχνουν στην έξοδο τους τελευταίους 150 φοιτητές που ήταν σωριασμένοι και κοιμούνταν μέσα σε αίθουσα της Αρχιτεκτονικής. Στα Εξάρχεια φοιτητές σπάνε τον κλοιό της Αστυνομίας και αναζητούν καταφύγιο σε γειτονιές του κέντρου της Αθήνας.
Για πολλούς εγκλείστους το τέλος της κατάληψης οδήγησε στα συνήθη ανακριτικά γραφεία της χούντας - Μεσογείων, ΕΣΑ. Ηταν αξύριστοι, άπλυτοι και έδιναν την εικόνα αγρίων:
- Και τώρα τι να σε κάνουμε, Σιδέρη;, λέει ο ΕΣΑτζής.
- Ο,τι λέει ο νόμος, απαντά ο τότε φοιτητής της Ιατρικής.
Ο περίγυρός του δεν αντιλαμβάνεται την απάντηση. Την εκλαμβάνει σαν σύνθημα για να ορμήξουν πάνω του δέρνοντάς τον αλύπητα. Ενας χοντρός αστυνομικός χοροπηδάει πάνω στα πόδια του ανακρινόμενου που με δυσκολία κρατάει τα γέλια του - «δεν μ' ένοιαζε ο πόνος» λέει σήμερα ο Ν. Σιδέρης.
Αλλα μέλη της Συντονιστικής Επιτροπής, όπως ο Διονύσης Μαυρογένης, θα αναζητήσουν καταφύγιο στον Ψηλορείτη, όπου τον Φλεβάρη του 1974 θα ακούσει τον ραδιοφωνικό σταθμό «Η Φωνή της Αλήθειας» να τον αποκαλεί «χαφιέ».
Πλήθος φοιτητές από την Αντι-ΕΦΕΕ, τον «Ρήγα», την ΑΑΣΠΕ και άλλες οργανώσεις της Αριστεράς περνούν στην παρανομία, οι συλλήψεις είναι πολλές. Οι μαζικότερες οργανώσεις πληρώνουν μεγάλο τίμημα. Η σκληρή καταστολή αναγκάζει τις περισσότερες από αυτές να αναδιπλωθούν και άλλες να μπουν σε φάση «επανίδρυσης», ένας κύκλος που κλείνει με τη μεταπολίτευση.
Τ. ΤΕΛΛΟΓΛΟΥ - ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΜΠΙΤΣΙΚΑ Αθήνα - Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2002
Από το ΒΗΜΑ

Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝ

Απόφαση της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του Συνασπισμού - Η πρόταση του ΣΥΝ στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ
Η ΚΠΕ του ΣΥΝ προτείνει στη Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ και στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη την υιοθέτηση του κειμένου που ακολουθεί για τη Δημοκρατική εμβάθυνση που έχει ανάγκη σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ σαν πολιτική συνεργασία κομμάτων, κινήσεων και μη ενταγμένων πολιτών.

Προτείνει επίσης τη διαμόρφωση μιας πλατιάς επιτροπής στην οποία να συμμετέχουν μέλη συνιστωσών και μη ενταγμένοι σύντροφοι και συντρόφισσες, αλλά και άλλοι εκτός ΣΥΡΙΖΑ που ενδιαφέρονται για την ενότητα και τη συνεργασία της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και της Οικολογίας, η οποία θα ανοίξει ένα πλατύ διάλογο για:

Α) Συγκεκριμένα βήματα, μέτρα και πρωτοβουλίες που θα συμβάλλουν στη περαιτέρω διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ πολιτικά και οργανωτικά με δυνάμεις:

1) του σοσιαλιστικού χώρου που αποδεσμεύονται από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που ασκεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.

2) με άλλες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς που δεν συμμετέχουν μέχρι σήμερα στο ΣΥΡΙΖΑ .

3) με δυνάμεις που κινούνται στον ευρύτερο οικολογικό χώρο.

Β) Την ανάγκη να υπάρξει και στη πράξη εκτός του πλουραλισμού των απόψεων και ο πλουραλισμός στη παρουσία στα ΜΜΕ και στις πολιτικές πρωτοβουλίες των δυνάμεων που συγκροτούν το ΣΥΡΙΖΑ ( Γραφείο Τύπου, περιοδικό κ.λ.π. ).

Γ) Την σε βάθος διερεύνηση των προοπτικών και των δυνατοτήτων – χωρίς στενά χρονικά όρια - της ανασύνθεσης της Ριζοσπαστικής Ανανεωτικής Αριστεράς και της Οικολογίας.

Η Επιτροπή αυτή προτείνεται να είναι απαλλαγμένη από τις ευθύνες της καθημερινής δουλειάς της Γραμματείας έτσι ώστε να μην δημιουργεί εμπόδια στη σημερινή λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι κύριοι άξονες του κειμένου που εγκρίθηκε από την ΚΠΕ του ΣΥΝ είναι:

Η επιλογή της συνεργασίας των δυνάμεων της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και της Οικολογίας εντάσσεται στη στρατηγική μας, της ενότητας όλων των δυνάμεων της κοινωνικής και πολιτικής Αριστεράς και της ριζοσπαστικής Οικολογίας, συγκροτείται δε ως μία πολιτική συνεργασία κομμάτων, κινήσεων και ανένταχτων πολιτών όπου ο καθένας, συλλογικότητα ή μέλος διατηρεί την αυτονομία του.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να λειτουργεί με σεβασμό προς όλες τις συνιστώσες ανεξαρτήτως μεγέθους, αναγνωρίζοντας τα θετικά στοιχεία που φέρνει η κάθε μία στο κοινό μας εγχείρημα. Αυτή τη στάση θα πρέπει να τηρήσουν όλες οι συνιστώσες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει ότι, η αλληλεγγύη, η αλληλοϋποστήριξη και ο σεβασμός στις διαφορετικές απόψεις είναι προϋποθέσεις για τη διαμόρφωση σωστών σχέσεων, η δε πολεμική, η υπονόμευση και ο στείρος ανταγωνισμός οδηγεί σε αποδυνάμωση έως και παράλυση του εγχειρήματος.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να επιμένει στην ανάπτυξη διαλόγου και ανταλλαγής απόψεων όχι μόνο με όσους συμφωνεί αλλά και με εκείνους που διαφωνεί για θέματα που κάθε φορά απασχολούν τους ανθρώπους του μόχθου, γυναίκες και άνδρες.

Ο διάλογος και οι συζητήσεις είναι πολύ χρήσιμες με την προϋπόθεση ότι θα συνοδεύονται και από την ενεργό συμμετοχή στα τεκταινόμενα σε κάθε θεματικό πεδίο.

Το μετεκλογικό τοπίο - Ο ΣΥΡΙΖΑ στις νέες συνθήκες

Στις εκλογές της 4ης του Οκτώβρη απομακρύνθηκαν 1.000.000 περίπου ψηφοφόροι από τη ΝΔ προερχόμενοι κυρίως από τα χαμηλά και μεσαία οικονομικά και κοινωνικά στρώματα. Απομακρύνθηκαν διότι οι πολιτικές που εφάρμοζε η κυβέρνηση της ΝΔ είχαν τις ίδιες αρνητικές επιπτώσεις σʼ αυτό τον κόσμο όπως και σε όλη την υπόλοιπη κοινωνία. Ως Αριστερά οφείλουμε να αποδεχτούμε επί της ουσίας και όχι μόνο στους λόγους μας ότι όλος αυτός ο κόσμος μας ενδιαφέρει, γιατί η καθημερινότητά του είναι ίδια με τη δική μας, οι ανάγκες του ίδιες με τις με τις δικές μας, άρα πρέπει μαζί να συμπαραταχθούμε, μαζί να διεκδικήσουμε μια καλύτερη ζωή που δικαιούμαστε, μια ζωή με αξιοπρέπεια.

Ταυτόχρονα πρέπει να λάβουμε υπ όψιν μας ότι τα εκατομμύρια που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ δεν φάνηκε να πείστηκαν ιδεολογικά και πολιτικά από αυτό, αλλά απελπισμένοι από την σκληρή πραγματικότητα που ζούσαν κρεμάστηκαν από αυτά που έταζε το ΠΑΣΟΚ ελπίζοντας σε ένα καλύτερο αύριο.

Η δική μας πεποίθηση ότι και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ γρήγορα θα τους απογοητεύσει, γιατί δε θα ανταποκριθεί και δεν θα δώσει λύσεις στα μεγάλα προβλήματα είτε γιατί δε μπορεί είτε γιατί δε θέλει, επιβεβαιώνεται πολύ πριν εκπνεύσει η περίοδος χάριτος των πρώτων ημερών της νέας κυβέρνησης. Φαίνεται ότι οι προεκλογικές «προσδοκίες» για ανατροπή των νεοφιλελεύθερων επιλογών της κυβέρνησης Καραμανλή εξανεμίζονται μέρα με τη μέρα. Και από κει και πέρα τα κοινωνικά μέτωπα ανοίγουν το ένα μετά το άλλο. Η κοινωνική πολιτική, οι μισθοί, τα εισοδήματα, η μόνιμη και σταθερή εργασία, ειδικά το θέμα των stage και των συμβασιούχων, το ασφαλιστικό, η εκποίηση του λιμανιού, είναι σαφές ότι κινούνται στην ίδια κατεύθυνση με τις πολιτικές της προηγούμενης κυβέρνησης.

Τόσο η κρίση πολιτικής ταυτότητας και ιδεολογίας που διέρχεται η Νέα Δημοκρατία, όσο και η πολιτικές του κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ αναδεικνύουν τον δικό μας αντιπολιτευτικό ρόλο, που γίνεται πιο υπεύθυνος, ώστε να συμβάλλει στον απεγκλωβισμό ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων από τον δικομματισμό.

Να εξηγούμε και να πείθουμε, να διεκδικούμε και να κερδίζουμε, δηλαδή να ανταποκριθούμε εμείς στα όνειρα και τις προσδοκίες που δε μπόρεσε να καλύψει η ΝΔ αλλά όπως φαίνεται ούτε και το ΠΑΣΟΚ.

Στο νέο λοιπόν αυτό μετεκλογικό τοπίο η Ριζοσπαστική Αριστερά οφείλει να επεξεργαστεί τη πολιτική της με κυρίαρχο αυτό το κριτήριο, άρα με μια πολιτική σταθερά ανοιχτή στα αιτήματα του κόσμου, με προτάσεις που θα απαντούν και θα δίνουν λύσεις στα προβλήματα, ενταγμένες όμως σε ένα αριστερό, εναλλακτικό προγραμματικό σχέδιο το οποίο βρίσκεται στον αντίποδα του νεοφιλελεύθερου σχεδίου. Μια τέτοια αριστερή προγραμματική αντιπολίτευση μπορεί να συμβάλλει στην ανατροπή των πολιτικών και κοινωνικών συσχετισμών, με στόχο μια νέα πολιτική και κοινωνική πλειοψηφία με επίκεντρο την Αριστερά.

Προκειμένου ο ΣΥΡΙΖΑ να ανταποκριθεί στις νέες συνθήκες, πρέπει με ειλικρίνεια να αναζητήσουμε την πολιτική, οργανωτική και κινηματική του φυσιογνωμία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αλλάξει ριζικά να γίνει πιο δημοκρατικός, πιο συμμετοχικός, πιο ευέλικτος, πιο ανοιχτός, όπου όλοι οι συμμετέχοντες θα έχουν πληροφόρηση, γνώση και συμμετοχή στις αποφάσεις. Θα πρέπει όλοι όσοι συμμετέχουν να μην ασφυκτιούν να μπορούν πολιτικά να αναπνέουν, ιδεολογικά να διαφοροποιούνται, κοινωνικά όμως όλοι μαζί να διεκδικούμε, να αγωνιζόμαστε στο πλευρό της ξεχασμένης κοινωνίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δε πρέπει να βγάλει από το στόχαστρό του παρά τις δυσκολίες που υπάρχουν την ανάγκη για υπέρβαση της πολυδιάσπασης της Αριστεράς η δε ενδυνάμωσή του θα συμβάλει καθοριστικά στην επιτυχία αυτού του στόχου.

Η υπέρβαση αυτή δεν επιτυγχάνεται μόνο με τη συνεργασία των διάφορων κομμάτων και κινήσεων της Αριστεράς, αλλά κυρίως με τη προσέλκυση χιλιάδων αριστερών που δεν εντάσσονται σε κάποιο κόμμα η κίνηση παρότι αγωνίζονται καθημερινά στο χώρο της δουλειάς τους, στη γειτονιά, στα κοινωνικά κινήματα.

Δημοκρατική και πλουραλιστική λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ

Αναγκαία προϋπόθεση για την περαιτέρω δημοκρατική εμβάθυνση αλλά και την αποτελεσματικότητα του εγχειρήματος είναι η ανασυγκρότηση και η ουσιαστική λειτουργία του.

Τοπικές Συνελεύσεις με Συντονιστικές Επιτροπές (Γραμματείες) σε επίπεδο Νομών, πόλεων, κωμοπόλεων, χωριών.

• Σε όλους τους κλάδους εργαζομένων και στους χώρους δουλειάς.

• Εκεί που δουλεύει, σπουδάζει και ζει η Νεολαία.

• Στον αγροτικό πληθυσμό.

Σε αυτές παίρνουν μέρος όλα τα μέλη των συνιστωσών με ειδική μέριμνα για τη συμμετοχή όσο το δυνατόν περισσότερων ανένταχτων πολιτών. Είναι ανοιχτές, λειτουργούν δημοκρατικά επεξεργάζονται πολιτικές, παίρνουν αποφάσεις στα πλαίσια των γενικών πολιτικών κατευθύνσεων του ΣΥΡΙΖΑ, παρεμβαίνουν στο κοινωνικοπολιτικό επίπεδο, συμμετέχουν στις κινηματικές δράσεις και διαμορφώνουν όρους «ηγεμονίας» των επιλογών του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι συντονιστικές επιτροπές επιδιώκουμε να διαμορφώνονται δημοκρατικά, πλουραλιστικά και με διαφάνεια, μέσα από συζήτηση και συναίνεση αυτών που βρίσκονται στον αντίστοιχο χώρο. Εάν παρόλα αυτά δεν υπάρξει συναίνεση, τότε με τα ίδια κριτήρια που προαναφέραμε γίνεται εκλογή της επιτροπής.

Σε κάθε τοπική, κλαδική και θεματική επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ δημιουργείται ενιαίο μητρώο μελών του ΣΥΡΙΖΑ, αποτελούμενο από όλα ανεξαιρέτως τα μέλη των συνιστωσών και τους μη ενταγμένους σε συνιστώσες πολίτες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αποκτά μέλη

Όλα τα μέλη των συνιστωσών είναι αυτομάτως και μέλη του ΣΥΡΙΖΑ. Η κάρτα μέλους κάθε συνιστώσας είναι ταυτόχρονα και του ΣΥΡΙΖΑ.

Πολίτες που με δική τους επιλογή δεν συμμετέχουν σε καμία συνιστώσα καταγράφονται σε μητρώα ανένταχτων και αποκτούν κάρτα μέλους του ΣΥΡΙΖΑ και έχουν τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις με όλους τους υπόλοιπους.

Το στοίχημα που πρέπει να κερδηθεί στη νέα περίοδο είναι:

• Η διάρθρωση όλων των μελών του ΣΥΡΙΖΑ με τον κοινωνικό εργασιακό και τοπικό χώρο που βρίσκονται.

• Η ενεργός συμμετοχή κάθε μέλους στις συλλογικότητες που υπάρχουν και αν όχι να συμβάλει στη δημιουργία τους.

• Στο συνδικαλιστικό κίνημα, στη νεολαία, στα νέα κινήματα διαμορφώνουμε τις προϋποθέσεις ενοποίησης των δυνάμεών μας σε μία παράταξη, σε ένα φορέα, σε μία δημοτική κίνηση κ.λ.π.

Σώματα του ΣΥΡΙΖΑ

Τα σώματα του ΣΥΡΙΖΑ είναι: η Πανελλαδική Σύσκεψη και η Γραμματεία.

Σε όλα τα σώματα συμμετέχουν αντιπρόσωποι, με την προϋπόθεση ότι έχουν επιλεγεί με δημοκρατικές διαδικασίες, ώστε η «νομιμοποίηση» να μην αμφισβητείται. Προς τούτο είτε οι αντιπρόσωποι προέρχονται από τα θεσμικά όργανα (πχ συντονιστής τοπικής επιτροπής, γραμματεία νομαρχιακής επιτροπής ή μέρος της γραμματείας), ούτως ώστε να εκπροσωπείται η πανελλαδική διάρθρωση του ΣΥΡΙΖΑ. Όπου δεν επιτυγχάνεται συναίνεση τότε οι αντιπρόσωποι εκλέγονται.

Η Πανελλαδική Σύσκεψη είναι το πιο ισχυρό σώμα του ΣΥΡΙΖΑ, συνέρχεται σε τακτική συνεδρίαση μια φορά τον χρόνο και εκτάκτως με απόφαση της Γραμματείας, όταν προκύπτουν σοβαρά και κρίσιμα θέματα.

Η συζήτηση στην Πανελλαδική Σύσκεψη ξεκινά με εισήγηση της Γραμματείας, η οποία τίθεται στην κρίση των συνέδρων. Η σύνθεση της Πανελλαδικής Σύσκεψης πρέπει να είναι πλουραλιστική και να αντιστοιχείται με την πανελλαδική συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να είναι αντιπροσωπευτική και να καθίσταται πιο ισχυρή και μη αμφισβητήσιμη. Στο βαθμό που δεν καλύπτεται η αντιπροσωπευτικότητα σε συνιστώσες, φύλο, ενταγμένους και ανένταχτους, τότε με ευθύνη της Γραμματείας θα πρέπει να υπάρχουν οι αναγκαίες διορθώσεις.

Το περιεχόμενο της Πανελλαδικής Σύσκεψης είναι η επεξεργασία των κατευθύνσεων που αφορούν το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, την πολιτική των συμμαχιών, την ανάληψη πρωτοβουλιών σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, που θα φέρνουν τον κόσμο σε επαφή με τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για όλα τα θέματα, την εκλογική τακτική, ζητήματα της οργανωτικής συγκρότησης και λειτουργίας του.

Στην Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ συμμετέχει υποχρεωτικά τουλάχιστον ένας ή μια εκπρόσωπος από κάθε συνιστώσα. Επίσης συμμετέχουν και ανένταχτοι-ες, οι οποίοι επιλέγονται από το μητρώο των ανένταχτων με όποιο τρόπο και μέθοδο αυτοί προκρίνουν.

Η θητεία της Γραμματείας διαρκεί το διάστημα μεταξύ των δυο Πανελλαδικών Συσκέψεων. Συντονίζεται από ένα συντονιστή με εξάμηνη διάρκεια. Η δραστηριότητα και τα πεπραγμένα της Γραμματείας είναι υπό διαρκή έλεγχο όλων των σωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ και κρίνονται κάθε φορά στην Πανελλαδική Σύσκεψη.

Η Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ συνεδριάζει μια φορά την εβδομάδα με κύρια ευθύνη την υλοποίηση των αποφάσεων της πανελλαδικής Σύσκεψης, την αντιμετώπιση της τρέχουσας πολιτικής κατάστασης σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο. Έχει στην ευθύνη της την δημιουργία και στελέχωση του γραφείου τύπου, την έκδοση περιοδικού, την ομάδα πολιτικού σχεδιασμού και τεκμηρίωσης, καθώς και την συγκρότηση θεματικών και βοηθητικών επιτροπών.

Σε έκτακτες περιπτώσεις μπορεί να συγκληθεί ευρύτερο σώμα με την συμμετοχή της Γραμματείας, της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και των συντονιστών των τοπικών ή κλαδικών επιτροπών.

Στις αποφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ισχύει ο κανόνας της ομοφωνίας ή της συναίνεσης. Στο βαθμό που αυτή κάποιες φορές δεν μπορεί να επιτευχθεί, τότε με την σύμφωνη γνώμη όλων απευθυνόμαστε στα μέλη:

1. Είτε με κάλπη και καθολική ψηφοφορία για κρίσιμα θέματα (συνεργασίες, επικεφαλής ψηφοδελτίου, κατάρτιση ψηφοδελτίων, στήριξη ή συμμετοχή σε κυβέρνηση).

2. Είτε με έκτακτη σύγκλιση της Πανελλαδικής Σύσκεψης όπου η απόφαση λαμβάνεται με αυξημένη πλειοψηφία, πχ με το 75% των μελών.