Η Μήδεια της αριστεράς

Του Θανάση Καρτερού.
Διακινείται μια άποψη τον τελευταίο καιρό, που βάζει τα δυο πόδια της πραγματικότητας σε ένα παπούτσι κι αυτό με λάθος νούμερο. Η άποψη ότι ο πρώιμος ΣΥΝ οδηγήθηκε στη διάσπαση εξαιτίας της μετεξέλιξής του, ή εν πάση περιπτώσει της προσπάθειας μετεξέλιξής του, σε ενιαίο κόμμα. Η διαπίστωση αξιοποιείται σε συνέχεια –έχει και η ιστορία αξία χρήσης- για να οικοδομηθεί εν όψει της συζήτησης για το αύριο του ΣΥΡΙΖΑ μια προειδοποίηση: αυτά παθαίνει η αριστερά όταν βιάζει τις εξελίξεις...

Η αλήθεια βέβαια είναι ότι αυτά παθαίνει η αριστερά όταν δεν κατανοεί ή δεν θέλει να κατανοήσει τις εξελίξεις. Τον τότε Συνασπισμό τον άφησε μισό η βασική συνιστώσα του, αφού πρώτα έμεινε μισή η ίδια, καθαρίζοντας όσους σήμερα αποκαλεί ποντίκια. Το ΚΚΕ αποχώρησε από τον ΣΥΝ με πρόσχημα και μόνο τη συνωμοσία της μετεξέλιξής του σε ενιαίο κόμμα, γιατί οι επιλογές του μετά τη διάσπαση του '91 δεν μπορούσαν να συνυπάρξουν σε οποιοδήποτε, οσοδήποτε χαλαρό συμμαχικό σχήμα. Πιστεύει αλήθεια κανείς σήμερα, στο φως όσων έχουν μεσολαβήσει, ότι το κόμμα της Αλέκας θα μπορούσε να παραμείνει στον ΣΥΝ;

Και στην περίπτωση αυτή, όμως, συνέβη το επαναλαμβανόμενο. Τόσο επαναλαμβανόμενο που καταντά κανόνας: το συμμαχικό μωρό μεγαλώνει και αποκτά πόδια πολύ μακρύτερα από το πάπλωμα που του παρέχουν οι γεννήτορες. Και τότε του τα κόβουν, ή αν είναι πιο πολιτισμένοι το αφήνουν νηστικό για να σταματήσει η ανεπιθύμητη ανάπτυξή του. Κάτι σαν το γαϊδούρι του Χότζα. Ο πρώτος εκείνος αλήστου μνήμης Συνασπισμός δημιούργησε το δικό του κοινό, απέκτησε τους δικούς του ανένταχτους και προκάλεσε ζυμώσεις και διεργασίες στις συνιστώσες του που κανένας δεν υποψιαζόταν την ώρα του τοκετού. Χραπ λοιπόν και πάμε γι' άλλα.

Αν υπάρχει εδώ μια προειδοποίηση, είναι συνεπώς ότι η βασική συνιστώσα συνιστά τη βασική απειλή για το τέκνο της ένωσής της με άλλες συνιστώσες. Μια πολιτική Μήδεια καιροφυλακτεί μέσα στα μεγαλύτερα κόμματα της αριστεράς όταν προσέρχονται σε γάμο με άλλα μικρότερα. Μπορεί να φοράει μανδύα κομματικού πατριωτισμού, να επικαλείται στρατηγικές, παραδόσεις και αυτοτέλειες, αλλά αν προκύψει τέκνο με δικές του αξιώσεις ιστορίας, παραδόσεων, στρατηγικής και ελάχιστης αυτοτέλειας... χραπ. Φυσικά, αν ο κανόνας έχει εφαρμογή σήμερα, μένει να αποδειχτεί...
Από την Αυγή, 26/11/2009