του Παναγιώτη Μπότση*
Έχω βαρεθεί τις τελευταίες εβδομάδες να διαβάζω κείμενα της ηγετικής ομάδας του Κόμματος και υποστηρικτών της, με τα οποία επικαλούνται το παράδειγμα της γερμανικής Αριστεράς, ώστε να το χρησιμοποιήσουν ως επιχείρημα υπέρ ενός νεφελώδους σχεδίου “συμπόρευσης της ανανεωτικής/ριζοσπαστικής Αριστεράς με δυνάμεις που απεμπλέκονται απ’ το ΠΑΣΟΚ”.
Σκοπός αυτού του (γραμμένου εν θερμώ) κειμένου δεν είναι να μιλήσω για την ορθότητα ή όχι του σχεδίου, αλλά για τον τρόπο που τα τεκταινόμενα στη Γερμανία αξιοποιούνται από τους συντρόφους μας, οδηγώντας σε συμπεράσματα που δεν είναι απλά έωλα, αλλά σε μεγάλο βαθμό παραπλανητικά.
Πρώτα απ’ όλα, αποκρύπτεται το γεγονός ότι οι Δυτικογερμανοί (Λαφοντέν-Τροστ) δεν έστειλαν απλά επιστολές στο Σρέντερ, ούτε μπήκαν στη λογική να του δώσουν μια σφαλιάρα για να βάλει μυαλό επειδή κατά βάθος είναι παραπλανημένος. Ξέκοψαν όχι μόνο πολιτικά αλλά και οργανωτικά από τους Σοσιαλδημοκράτες, ιδρύοντας αρχές 2005 νέο κόμμα: την Εργασία – Κοινωνική Δικαιοσύνη, συντομευμένα ASG που μετά έγινε WASG για λόγους κοπυράιτ. Και όλο αυτό δεν έγινε μόνο από τα πάνω, με 5-10 παράγοντες του σοσιαλδημοκρατικού χώρου, αλλά και από τα κάτω (πιο σωστά: ξεκίνησε από εκεί). Οι WASGίτες είχαν φροντίσει από πριν να αποχωρήσουν από τη γερμανική ΠΑΣΚΕ, η οποία λειτουργούσε περισσότερο ως μηχανισμός συγκράτησης των αντιδράσεων στη σρεντερική Ατζέντα 2010, παρά ως πυροκροτητής τους. Οι αντιστοιχίες κι οι αναντιστοιχίες στην κρίση σας…
Δεύτερον, το γερμανικό παράδειγμα αξιοποιείται α-λα-καρτ. Γιατί οι σύντροφοι δεν μας λένε, τι έγινε σε οργανωτικό επίπεδο; Όταν λοιπόν το WASG (Δύση) και το PDS (Ανατολή) είδαν πως μπορούν να μονιμοποιήσουν τη συνεργασία των εκλογών του 2005, έκαναν το αυτονόητο: το 2007 αυτοκαταργήθηκαν και συγκρότησαν νέο κόμμα, τη Linke (Αριστερά).
Ούτε οργανωτική αυτοτέλεια των συνιστωσών, ούτε είμαστε χωριστά κόμματα κι αυτός είναι ο πλούτος μας, ούτε σιγά μην κάνουμε κόμμα με τους σταλινικούς, ούτε ομοσπονδιακές δομές και άλλες μπαρούφες, οι οποίες το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να αφήνουν άθικτες μικρές ή μεγάλες γραφειοκρατίες και να δημιουργούν επάλληλα κέντρα εξουσίας, αποθαρρύνοντας παράλληλα τη συμμετοχή απλών ανθρώπων. Έβαλαν δηλαδή στο επίκεντρο της λειτουργίας τους τη δημοκρατία: όλα τα μέλη με ίδια δικαιώματα, ίδιες υποχρεώσεις και δυνατότητα συμμετοχής στα πόστα ευθύνης και εκπροσώπησης. Παρεμπιπτόντως, το ίδιο έπραξαν κι οι Πορτογάλοι σύντροφοι του Αριστερού Μπλοκ, που επίσης αγαπούσε μέχρι πρότινος η ηγετική ομάδα του ΣΥΝ – εκεί μάλιστα μπήκαν ακόμα και τα πολιτικά εγγόνια του Εμβέρ Χότζα. Όχι κάρτα Γερμανοσύριζα που δεν θα χρησιμεύει σε τίποτα κι αν θέλει κάποιος να ψηφίζει ή να μπει σε όργανα, ας προσχωρήσει σε συνιστώσα. Οι αντιστοιχίες κι οι αναντιστοιχίες ξανά στην κρίση σας…
Τρίτον, η προσπάθεια αναγωγής του γερμανικού παραδείγματος σε υπόδειγμα για τα καθ’ ημάς, υπονοεί ότι υπήρχε ένα αριστερό κόμμα (το ανατολικογερμανικό PDS) και μια ριζοσπαστικοποιούμενη φράξια κεντροαριστερής προέλευσης (το δυτικογερμανικό WASG). Η καλλιέργεια αυτής της εντύπωσης, ώστε μετά να διαμορφωθούν οι αντιστοιχίες ΣΥΝ – Μητρόπουλος, είναι πέρα για πέρα λανθασμένη. Υποστηρίζω ότι το WASG ήταν πολύ πιο ριζοσπαστικό κόμμα από το PDS και αυτό είναι ορατό σε όποιον μπορεί να καταλάβει γερμανικά, ή έστω να διαβάσει δέκα γραμμές στην αγγλική wikipedia. Το PDS μπορεί να θεωρηθεί “αριστερότερο” μόνο εάν χρησιμοποιηθεί το κριτήριο που θέτει το ΚΚΕ, δηλ. η αποτίμηση του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Για να μην αναλώνομαι σε αναλύσεις, δείτε τι συμβαίνει τώρα στο εσωτερικό της Αριστεράς, καθώς συζητά το πρόγραμμά της. Οι τάσεις που κατάγονται κυρίως απ’ το WASG, είναι υπέρ μιας ριζοσπαστικής ατζέντας, βάζοντας σε πρώτο πλάνο την ένταση των κοινωνικών αγώνων απέναντι στις μεταρρυθμίσεις Μέρκελ (ιδιωτικοποιήσεις, αλλαγή νομοθεσίας για τα επιδόματα και την κατοικία, αποστολή στρατευμάτων στο εξωτερικό). Από την άλλη, οι τάσεις που συσπειρώνουν την παλιά ηγετική ομάδα του PDS, θεωρούν τα παραπάνω σχεδόν αριστερίστικες εμμονές και μπαίνουν σε μια λογική προτεραιότητας του πολιτικού έναντι του κοινωνικού, υποστηρίζοντας ένα πιο μετριοπαθές πρόγραμμα που θα κάνει ευκολότερη τη συνεργασία με τους Σοσιαλδημοκράτες, σήμερα στις τοπικές κυβερνήσεις και το 2013 στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Αρκούσε μια ατάκα του Λαφονταίν μετά τις μεγάλες απεργίες της Γαλλίας, ότι πρέπει να μάθουμε όλοι γαλλικά, για να πιάσει σύγκρυο τους ανατολικούς συντρόφους!
Υπάρχει συμπέρασμα απ’ όλα αυτά; Μάλλον υπάρχει. Ότι εάν είναι μία φορά λάθος και πολιτικά ατελέσφορο να μεταφέρεις αυτούσια μοντέλα από μία κοινωνία σε μια άλλη, είναι δέκα φορές χειρότερο να διαστρεβλώνεις τα μοντέλα που επικαλείσαι, ώστε να ταιριάζουν με τις (ελπίζω πρόσκαιρες) επιλογές σου.
* Ο Παναγιώτης Μπότσης (ΠΚ Κουκακίου-Πλάκας) συμμετέχει στην Πρωτοβουλία για την Αριστερή Ανασύνθεση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου