«Στους άρρωστους καιρούς, τρελοί οδηγούν τυφλούς», λέει ο σαιξπηρικός ήρωας Έντγκαρ στον βασιλιά Ληρ. Η αποστροφή ταιριάζει γάντι σε ορισμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες στον χώρο του Τύπου, και κυρίως στην ΕΣΗΕΑ. Ανίκανη να αντιληφθεί ότι διανύουμε «άρρωστους καιρούς», και όχι μόνο στον Τύπο, ενδύεται το ζουρλομανδύα και τραβά τους τυφλούς ή εθελοτυφλούντες δημοσιογράφους προς το βάραθρο της ανυποληψίας αν όχι της οριστικής ανυπαρξίας και –σε σωματειακό και συνδικαλιστικό επίπεδο– της ολοκληρωτικής καταστροφής. Τα παραδείγματα της προκλητικά καθυστερημένης ή ανύπαρκτης δράσης και παρέμβασης της Ένωσης στα μύρια όσα, που επωμίζονται να υπομείνουν μεμονωμένα οι δημοσιογράφοι στο σύνολο του Τύπου, πληθαίνουν επικίνδυνα.
Στον όμιλο Αλαφούζου η πλειοψηφία της διοίκησης της ΕΣΗΕΑ άφησε τους εργαζόμενους εντελώς εκτεθειμένους στην εργοδοτική τρομοκρατία. Οι μαζικές απολύσεις σε τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς, όπως ο ΑΝΤ1, ή σε εφημερίδες, όπως το «Βήμα» και τα έντυπα του Πήγασου, δεν αντιμετωπίστηκαν εγκαίρως, ενώ το ζήτημα της αντίδρασης υψηλά ιστάμενων στελεχών ή ακόμη και απλών συντακτών –μελών πάντα της ΕΣΗΕΑ– στο ενδεχόμενο ή στην προκήρυξη απεργίας από την Ένωση, στα «μαγαζιά» όπου ανακύπτουν μονίμως προβλήματα παραπέμπεται μονίμως στις ελληνικές καλένδες και ουδέποτε στην αρμοδιότητα των Πειθαρχικών Συμβουλίων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η κλήση δύο συντακτών του «Βήματος» για εξηγήσεις στο Πρωτοβάθμιο, καθώς εκκρεμεί ακόμη η διερεύνηση ευθυνών για τις κάλπες της 29ης Σεπτεμβρίου. Τότε, ομάδα συντακτών και αρχισυντακτών της εφημερίδας πρωτοστάτησε στο να στηθεί κάλπη αποδοκιμασίας της ΕΣΗΕΑ και της κήρυξης 48ωρης απεργίας συμπαράστασης στους απολυμένους διοικητικούς υπαλλήλους του ΔΟΛ, προκειμένου, τάχα, να μην αναστείλει την έκδοση του ημερήσιου φύλλου ο εκδότης Σταύρος Ψυχάρης. Ο ίδιος ο εκδότης είχε θέσει ωμά το εκβιαστικό δίλημμα: «Είτε καταδικάζεται η ΕΣΗΕΑ, και οι συντάκτες με στηρίζουν, είτε κλείνω το ημερήσιο φύλλο». Η υπόθεση ακόμη δεν έχει φτάσει στην κρίση του Πειθαρχικού, περίπου τρεις μήνες μετά το συμβάν.
Απολύσεις, πλήρης επέκταση επισφαλών μορφών εργασίας, όπως είναι η ανασφάλιστη ή η παρεχόμενη μέσω δελτίου παροχής υπηρεσιών (μπλοκάκι), αιφνιδιαστικές περικοπές αμοιβών και λουκέτα είναι ο Γολγοθάς και για τους συντάκτες των περιοδικών ή τους τεχνικούς της τηλεόρασης και της ραδιοφωνίας. Το σωματείο των τελευταίων, η ΕΤΕΡ, είχε το θλιβερό «μνημονιακό» προνόμιο να είναι το πρώτο που είδε να καταρρέει η δήθεν «προκλητικά ευνοϊκή» συλλογική της σύμβαση στον ΟΜΕΔ, που ακολούθησε, με θρησκευτική Μνημονίου ευλάβεια, τις κυβερνητικές επιταγές για πλήρη ισοπέδωση των απολαβών και εξάλειψη των κατεκτημένων μισθολογικών ωριμάνσεων.
Στο πεδίο των διοικητικών υπαλλήλων που εργάζονται στον Τύπο, η ΕΠΗΕΑ μετρούσε διαρκώς θύματα-απολυμένους σε πολλά «μαγαζιά», με μεγαλύτερο σφαγείο εκείνο το οποίο στήθηκε για περίπου τρεις μήνες στον ΔΟΛ, με 62 ανθρώπους από τις διοικητικές υπηρεσίες να απολύονται. Το ίδιο εφιαλτικό σκηνικό μαζικής και καταναγκαστικής εξόδου εργαζομένων διαμορφώθηκε και στον Πήγασο και μάλιστα την ίδια χρονική περίοδο.Με λουκέτο απειλείται η Ένωση Φωτορεπόρτερ Ελλάδας (ΕΦΕ), που αντιμετωπίζει οξύτατα οικονομικά προβλήματα, ενώ οι φωτογράφοι βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα κάθε φορά που εκτίθενται σε ρεπορτάζ, όπως στις πρόσφατες διαδηλώσεις, καθώς αποτελούν στόχο τόσο των αστυνομικών όσο και μερίδας εξοργισμένων διαδηλωτών.
Χαίνουσα πληγή παραμένει το καθεστώς εργασίας στα «νέα Μέσα» του Διαδικτύου, όπου οι συνθήκες εργασίας (αμοιβές που μόλις αγγίζουν τα 300 ευρώ, δεκάωρη και πλέον ανασφάλιστη απασχόληση επί επταήμερο, πλήρης περικοπή αδειών και εξάλειψη και μόνο της ιδέας για κινητοποίηση ή σωματειακή οργάνωση – και με ευθύνη των Ενώσεων, κυρίως της ΕΣΗΕΑ), τείνουν να γίνουν καθεστώς και για τις υποτιθέμενες νέες ηλεκτρονικές εκδόσεις των μεγάλων εφημερίδων. Ας ανοίξουν, επομένως, τα μάτια τους και ας ξαναβρούν την όρασή τους οι «τυφλοί» καθοδηγούμενοι εργαζόμενοι του Τύπου, προκειμένου να ακολουθήσουν τον δρόμο που θα ξεπερνά τον προβληματικό, όπως έχει καταστεί, κατακερματισμό τους σε διαφορετικά, 13 τον αριθμό, σωματεία. Το μοντέλο έχει δείξει τα όριά του και στη λειτουργία του Διασωματειακού, που η σύγκλησή του και η αποφασιστική του παρέμβαση εξαρτώνται, σχεδόν αποκλειστικά, από τις βουλές της ΕΣΗΕΑ. Οι δείκτες του ρολογιού δείχνουν ήδη ότι έχει σημάνει η ώρα για ενιαίο Συνδικάτο Τύπου.
Από τον αντίΧτυπο ειδική απεργιακή έκδοση της Διακλαδικής Πρωτοβουλίας Εργαζομένων-Ανέργων στα ΜΜΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου