Λύκοι με δορά προβάτων

ο πόλεμος στη Λιβύη, του Λατούφ

του Tariq Ali

ΑΥΓΗ, 7.4.11

Η επέμβαση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στη Λιβύη, με την κάλυψη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, αποτελεί τμήμα μιας ενορχηστρωμένης αντίδρασης για να δείξουν ότι υποστηρίζουν το κίνημα εναντίον ενός δικτάτορα και, έτσι, να θέσουν τις αραβικές εξεγέρσεις υπό δυτικό έλεγχο, να ανασχέσουν την ορμή και τον αυθορμητισμό τους και να προσπαθήσουν να αποκαταστήσουν το staus quo.

Είναι παράλογο να πιστεύουμε ότι ο βομβαρδισμός της Τρίπολης και οι αεροπορικές αψιμαχίες έξω από τη Βεγγάζη αποσκοπούν στην προστασία των αμάχων. Το επιχείρημα αυτό έχει κατασκευαστεί για να κερδίσει την υποστήριξη των πολιτών της Ευρώπης και της Αμερικής, και μέρους του αραβικού κόσμου. «Κοιτάξτε μας», λένε οι Ομπάμα - Κλίντον και οι σατράπες της Ε.Ε., «πράττουμε το σωστό.
Είμαστε στο πλευρό του λαού». Ο αδίστακτος κυνισμός τους σε αφήνει άφωνο. Περιμένουν να πιστέψουμε ότι οι ηγέτες που έχουν βάψει τα χέρια τους στο Ιράκ, το Αφγανιστάν και το Πακιστάν υπερασπίζονται τον λαό στη Λιβύη. Τα απαξιωμένα βρετανικά και γαλλικά μέσα ενημέρωσης είναι ικανά να καταπιούν οτιδήποτε, αλλά το γεγονός ότι αξιοπρεπείς φιλελεύθεροι εξακολουθούν να υπερασπίζονται τέτοια σκύβαλα είναι απογοητευτικό Η κοινωνία των πολιτών συγκινείται εύκολα από τις εικόνες της βαρβαρότητας του Καντάφι, που έστειλε την αεροπορία του να βομβαρδίσει τα πλήθη: αυτό ήταν το πρόσχημα που χρησιμοποίησε η Ουάσιγκτον για να βομβαρδίσει άλλη μια αραβική πρωτεύουσα. Εν τω μεταξύ, οι σύμμαχοι του Ομπάμα στον αραβικό κόσμο εργάζονται σκληρά για την προώθηση της δημοκρατίας.

Οι Σαουδάραβες μπήκαν στο Μπαχρέιν όπου ο πληθυσμός ζει υπό τυραννικό καθεστώς και κάθε μέρα έχουμε μαζικές συλλήψεις. Λίγα από αυτά μας έδειξε το Al-Jazzera. Αναρωτιέμαι γιατί. Φαίνεται πως ο σταθμός έχει κάπως στρογγυλέψει τις ειδήσεις του και ευθυγραμμίζεται με την πολιτική των χρηματοδοτών του. Όλα αυτά γίνονται με την ενεργό υποστήριξη των ΗΠΑ. Ο τύραννος της Υεμένης, που τον μισεί ο λαός του, συνεχίζει να σκοτώνει τον λαό του κάθε μέρα. Κανένα εμπάργκο όπλων και καμία ζώνη «μη πτήσεων» δεν του έχει επιβληθεί. […]

Οι αντιθέσεις όσον αφορά το σύνολο της επιχείρησης, στο εσωτερικό της αμερικανικής πολιτικο-στρατιωτικής ελίτ, δείχνουν ότι δεν υπάρχει σαφής στόχος. Ο Ομπάμα και οι Ευρωπαίοι σατράπες του μιλούν για αλλαγή καθεστώτος. Οι στρατηγοί ανθίστανται και δεν συμμερίζονται αυτή την άποψη. Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ προετοιμάζει πυρετωδώς μια νέα κυβέρνηση, που θα απαρτίζεται από αγγλόφωνους Λίβυους «συνεργάτες». Δεν ξέρουμε πόσο ο καταρρέων και εξασθενημένος στρατός του Καντάφι θα άντεχε στην πίεση των εξεγερμένων. Ο λόγος που έχασε τη στήριξη των ενόπλων δυνάμεών του ήταν ακριβώς επειδή τις διέταξε να πυροβολήσουν τους Λίβυους. Τώρα μιλάει για την πρόθεση του ιμπεριαλισμού να τον ανατρέψει και να αποκτήσει τον έλεγχο των πετρελαίων· ακόμα και όσοι τον απεχθάνονται μπορούν να καταλάβουν ότι αυτό είναι αλήθεια. Ένας νέος Καρζάι βρίσκεται καθ’ οδόν.
Τα σύνορα του άθλιου προτεκτοράτου που ετοιμάζεται να δημιουργήσει η Δύση θα αποφασιστούν στην Ουάσιγκτον. Ακόμα και εκείνοι οι Λίβυοι που, απελπισμένοι, υποστηρίζουν τους ΝΑΤΟϊκούς βομβαρδισμούς είναι πιθανό -όπως και οι αντίστοιχοι Ιρακινοί- να μετανιώσουν για την επιλογή τους.

Όλα τα παραπάνω μπορεί να μας οδηγήσουν κάποια στιγμή σε μια επόμενη φάση: μια εντεινόμενη εθνικιστική οργή που θα εξαπλωθεί στη Σαουδική Αραβία. Σε αυτή την περίπτωση, χωρίς αμφιβολία, η Ουάσιγκτον θα προσφύγει σε όλα τα αναγκαία μέτρα για να διατηρηθεί η βασιλική οικογένεια στην εξουσία: η απώλεια της Σαουδικής Αραβίας θα σήμαινε και την απώλεια των κρατών του Κόλπου. Η επίθεση στη Λιβύη, που βοηθήθηκε πολύ από την ηλιθιότητα του Καντάφι σε όλους τους τομείς, σχεδιάστηκε για να αποσπάσει την πρωτοβουλία από όσους βρίσκονταν στους δρόμους, εμφανίζοντας τους εισβολείς ως υπερασπιστές των πολιτικών δικαιωμάτων. Οι πολίτες του Μπαχρέιν, της Αιγύπτου, της Τυνησίας, της Σαουδικής Αραβίας, της Υεμένης δεν έχουν πειστεί, ενώ ακόμα και στην Ευρώπη και την Αμερική οι αντιτιθέμενοι σε αυτή την περιπέτεια είναι περισσότεροι από τους υποστηρικτές. Οι αγώνες βρίσκονται σε εξέλιξη.

Ο Ομπάμα μιλάει για έναν ανελέητο Καντάφι, αλλά η ελεημοσύνη της Δύσης ποτέ δεν πέφτει σαν απαλή βροχούλα από τον ουρανό στη γη. Ευεργετεί μόνο την εξουσία η οποία παρέχει αυτή την ελεημοσύνη, την ισχυρότερη από όλους τους ισχυρούς.

μετάφραση: Στρ. Μπουλαλάκης

(το πρωτότυπο στον Guardian )

Η "Αυγή της Οδύσσειας" στην Ιαπωνία

πυρηνικά εργοστάσια στην Ευρώπη, από ICJT Nuclear Training Centre

ΑΥΓΗ, 24.03.11


Οι αρχές ανακοίνωσαν ότι το νερό της βρύσης στο Τόκιο των 30 εκατομμυρίων ψυχών είναι ακατάλληλο για τα μωρά, λόγω αυξημένης ραδιενέργειας. Ανατριχιαστική είδηση, που, αν την προεκτείνουμε ψυχολογικά, σημαίνει ότι κανεις δεν θα πίνει πλέον νερό της βρύσης. Μια μάνα με ομπρέλα αναρωτιόταν αν βρέχει ραδιενεργή βροχή κι αν είναι ασφαλές να κυκλοφορεί καν στον δρόμο. Η στωικότητα των Ιαπώνων τον πανικό, δεν τον επιτρέπει, αλλά η μυστικοπάθεια των αρχών έχει κλονίσει την εμπιστοσύνη. Η απόγνωση της μεσαιωνικής Ευρώπης μπροστά στην πανούκλα.

Οι έξι αντιδραστήρες της Φουκουσίμα συνεχίζουν να ξερνάνε τον αόρατο θάνατο, χωρίς να διαγράφεται ασφαλής λύση στο προβλεπτό μέλλον. Στη χώρα που έχουν κατοικίδια ρομπότ, μπάρμαν ρομπότ, το κράτος και οι ιδιωτικές εταιρείες που διαχειρίζονται τα πυρηνικά εργοστάσια δεν είχαν προβλέψει ρομπότ που να συνδέουν την μπαλαντέζα στον αντιδραστήρα. Πρέπει τη λύση να τη δώσουν -εάν υπάρχει λύση- οι τεχνικοί και οι πυροσβέστες πέφτοντας ως καμικάζι στους κατεστραμμένους αντιδραστήρες. Αλλά κανένας υπεύθυνος δεν έχει κανει χαρακίρι. Και το Τόκιο σκοτεινό, χωρίς τις πολύχρωμες επιγραφές, θυμίζει πλέον μια μουντή βορειοευρωπαϊκή μεγαλούπολη.

Η καταστροφή στην Ιαπωνία, που εξελίσσεται σε καταστροφή της Ιαπωνίας, υπερβαίνει τον ειδησεογραφικό ορίζοντα που καταλαβαίνουν τα ΜΜΕ, υπερβαίνει όμως και την παρούσα γενιά, έχει ήδη δημιουργήσει μια νέα πραγματικότητα. Η "Αυγή της Οδύσσειας", η κωδική ονομασία της επίθεσης κατά της Λιβύης, ταιριάζει περισσότερο στον Β. Ειρηνικό παρά στη Μεσόγειο. Χθες το ραδιενεργό νέφος έφτασε πάνω από την Ευρώπη. Εξασθενημένο. Δεν κινδυνεύουν τα μωρά μας. Ακόμα...

Γ.Κ.

Η παράσταση «Ο Καντάφι, το πετρέλαιο και οι σταυροφόροι» άρχισε...

(Photo: Tiago Petinga/EPA)

του Νασίμ Αλατράς

Ο κόσμος γύρισε ανάποδα. Αυτό αναρωτήθηκα όταν έβλεπα τη Λιβύη να βομβαρδίζεται από «δημοκράτες» της Δύσης και τους αντάρτες της Λιβύης να πανηγυρίζουν πάνω στα διαλυμένα τανκς του Καντάφι.

Τον Καντάφι να μιλάει για «σ...ταυροφόρους» που θέλουν να εισβάλουν στη Λιβύη για να κλέψουν το πετρέλαιο των μουσουλμάνων, ενώ λίγες ώρες πριν καλούσε τους ίδιους «σταυροφόρους» να τον υποστηρίξουν στον πόλεμο κατά των «τρομοκρατών Μουτζαχιντίν του Μπιν Λάντεν», που όπως έλεγε θέλουν να καταλάβουν τις πετρελαιοπηγές της Λιβύης και να εισβάλουν στη χριστιανική Δύση.

Θα πιστέψω ότι ο κόσμος γύρισε ηθικά πολιτικά ανάποδα μόνο όταν δω το Σ.Α. του ΟΗΕ να απαγορεύει στα μαχητικά του κράτους του προφήτη Ισραήλ να πετάνε πάνω στα αραβικά εδάφη και να βομβαρδίζουν ό,τι θέλουν και όποτε το θέλουν. Μόνο όταν δω τα «συμμαχικά» μαχητικά να πλήττουν ισραηλινές στρατιωτικές εγκαταστάσεις, από τις οποίες απογειώνονται συνεχώς μαχητικά για να βομβαρδίζουν τη Λωρίδα της Γάζας, την πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή αν όχι στον κόσμο τουλάχιστον στη Μέση Ανατολή.

Πώς είναι δυνατόν αυτή η αποφασιστικότητα και ευσπλαχνία να είναι πάντα επιλεκτική. Επιλεκτικοί δεν είναι μόνο οι ιμπεριαλιστές αλλά και πολλά κόμματα και κινήματα στον δυτικό κόσμο, λες και είναι επιδημία. Γιατί δυστυχώς δεν κινητοποιήθηκαν για να στηρίξουν τον αγώνα των Αράβων πολιτών και αυτό έδωσε μεγαλύτερο περιθώριο στις δυτικές κυβερνήσεις να εκμεταλλεύονται τον αγώνα των πολιτών της Μέσης Ανατολής για τους δικούς τους γεωπολιτικούς και οικονομικούς στόχους. Τα κινήματα και κόμματα δεν έστειλαν ξεκάθαρο μήνημα πριν από τους βομβαρδισμούς στο δικτάτορα Καντάφι ότι τάσσονται στο πλευρό των πολιτών της Λιβύης.

Τα ανταλλάγματα

Μεγάλα λάθη όμως διέπραξε η «πολιτική ηγεσία» της Βεγγάζης, έκανε βεβιασμένες και απερίσκεπτες κινήσεις, παρ' ότι πολλά μέλη της προέρχονται από υπουργικούς και διπλωματικούς θώκους. Τα λάθη της δεν δικαιολογούνται από το γεγονός ότι δημιουργήθηκε πολύ γρήγορα, αλλά μάλλον επειδή επιδίωξε βιαστικά τη «διεθνή αναγνώριση», πράγμα που την έβαλε στο διεθνές γεωπολιτικό παιχνίδι και έτσι εγκλωβίστηκε στις λύσεις που πάντα αυτό προσφέρει. Ο Καντάφι δηλαδή κατάφερε να την οδηγήσει εκεί που ήθελε από την αρχή όταν κατέφυγε στα στρατιωτικά μέσα. Ηθελε να κάνει τη Λιβύη Ιράκ και να κάνει την «πολιτική ηγεσία» της Βεγγάζης σαν αυτήν που τώρα κυβερνάει το Ιράκ, μισητή, δεμένη χειροπόδαρα από τους δυτικούς και το Ιράν. Ηθελε να καταστρέψει την εικόνα της από την αρχή πριν αναλάβει την εξουσία της χώρας, κατηγορώντας την στην αρχή ως όργανο στα χέρια του Μπιν Λάντεν και τώρα ως όργανο στα χέρια των ιμπεριαλιστών. Τώρα η «πολιτική ηγεσία» της Βεγγάζης είναι δεμένη και δεσμευμένη και θα πρέπει να δώσει ανταλλάγματα και ακριβά μάλιστα ως ανταμοιβή για τους βομβαρδισμούς. Τώρα για παράδειγμα οι εταιρείες των δυτικών χωρών θα πάρουν με ευνοϊκότερους όρους συμβόλαια και προνόμια από αυτά που έπαιρναν από τον Καντάφι.

Πολλοί υποψιάζονται ότι εσκεμμένα άργησαν οι δυτικές χώρες να κινητοποιηθούν, γιατί ήθελαν να παρουσιαστούν ως «σωτήρες». Μερικοί μάλιστα έφτασαν στο σημείο να συνωμοσιολογούν, ότι δηλαδή οι δυτικές χώρες άφησαν την πολεμική μηχανή του Καντάφι να φτάσει μέχρι τη Βεγγάζη για να κάνει την «πολιτική ηγεσία» της Βεγγάζης πιο αδύναμη και ανίκανη. Εβλεπαν τα λάθη της και την άφησαν να πέσει σαν εύκολη λεία στις επιλογές των «σωτήρων». Η άποψη αυτή είναι ανεδαφική και προβληματική. Από την άλλη όμως πολλές επιχειρησιακές αποφάσεις της «πολιτικής ηγεσίας», από την άναρχη και ανοργάνωτη επέλαση στις πόλεις Ρας Λανούφ, και ακολούθως έως τις άτακτες υποχωρήσεις από τη Ρας Λανούφ, ακόμα και από την Αζντάμπια και όλες τις γύρω περιοχές, είναι πέρα για πέρα προβληματικές και αδικαιολόγητες.

Οπλισμός και πεδίο μάχης

Ο οπλισμός που έχουν οι Λίβυοι αντάρτες είναι καλύτερος και περισσότερος από αυτόν που είχε η παλαιστινιακή αντίσταση της Γάζας όταν δέχτηκε την ισραηλινή επίθεση το 2008, σε σχέση με τον οπλισμό και την τεχνολογία που έχουν οι στρατοί του Καντάφι και του Ισραήλ. Η ισραηλινή αεροπορία είναι ασύγκριτα καλύτερη σε όλους τους τομείς από τη λιβυκή και το πεδίο δράσης της, για τη Γάζα, είναι πολύ μικρότερο από το πεδίο δράσης της λιβυκής αεροπορίας. Το πεδίο δράσης των Λίβυων ανταρτών είναι ασύγκριτα μεγαλύτερο και αχανές και «ακάλυπτο» δορυφορικά και κατασκοπευτικά σε σχέση με αυτό των ανταρτών της Γάζας, που όλο το 24ωρο χτενίζεται και σκανάρεται από το Ισραήλ, από υψηλής τεχνολογίας δορυφόρους και μη επανδρωμένα αεροπλάνα. Και όμως οι αντάρτες της Γάζας άντεξαν στην ισραηλινή επίθεση, γιατί δεν «άντεξαν» οι αντάρτες της Βεγγάζης την επίθεση του Καντάφι; Γιατί άντεξαν οι αντάρτες της λιβυκής πόλης Μεσράτα και δεν «άντεξαν» της Βεγγάζης; Οι αντάρτες της Μεσράτα κατάφεραν να κρατήσουν την πόλη τους ελεύθερη παρ' όλο που ήταν πολιορκημένοι και αποκομμένοι από την «πολιτική ηγεσία» της Βεγγάζης.

Αυτά μας κάνουν να πιστεύουμε ότι η «πολιτική ηγεσία» στη Βεγγάζη είναι λίγη και άπειρη και προφανώς χειρίστηκε το αντάρτικο ως τακτικό «διπλωματικό» στρατό. Και προφανώς έδειξε μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στη διεθνή κοινότητα από αυτήν στο αντάρτικο, που ο λαός της Λιβύης επέλεξε ως έσχατο μέσο για να σταματήσει τη φονική μηχανή του Καντάφι.

Ελευθεροτυπία, Τρίτη 22 Μαρτίου 2011

Επίθεση ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ κατά Λιβύης

( η φωτό από την Εποχή )

 

 του Γιώργου Δελαστίκ, από το ΠΡΙΝ, 20.03.11

Ιμπεριαλιστική αεροπορική επίθεση από τις ΗΠΑ, Γαλλία, Βρετανία με τη στήριξη όλων των μεσογειακών ΝΑΤΟϊκών χωρών (Ελλάδας, Ιταλίας, Ισπανίας) και τη συμβολική συμμετοχή αραβικών ολοκληρωτικών καθεστώτων αναμενόταν να εκδηλωθεί από ώρα σε ώρα εναντίον της Λιβύης, καθώς το Πριν πήγαινε προς το τυπογραφείο. Μετά την ολοκληρωτική επικράτηση των στρατιωτικών δυνάμεων του Καντάφι επί των αντιπάλων του και την αποτυχία της οργανωμένης ένοπλης εξέγερσης εναντίον του, οι Αμερικανονατοϊκοί αποφάσισαν να ανατρέψουν οι ίδιοι τον Μουαμάρ Καντάφι.

Παρά το συμβιβασμό του αιμοσταγούς –και μάλιστα με το αίμα του λαού του– λίβυου τυράννου με τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους κατά την τελευταία δεκαετία και ιδίως την τελευταία πενταετία, στόχος των Αμερικανονατοϊκών είναι με τον πόλεμο που θα εξαπολύσουν εναντίον της Λιβύης να αντικαταστήσουν τον «προσκυνημένο» Καντάφι με ένα ακόμη πιο δουλόφρον καθεστώς ανδρεικέλων, το οποίο θα υπηρετήσει χωρίς δισταγμό τα συμφέροντα των Αμερικανών και των Ευρωπαίων, δίνοντάς τους φυσικά πρώτα απ’ όλα τα πετρέλαια και το φυσικό αέριο της χώρας προς λεηλασία. Από τη στιγμή που θα εκδηλωθεί η αμερικανονατοϊκή επίθεση, αλλάζει ο χαρακτήρας του πολέμου. Από εμφύλιος μετατρέπεται σε εθνικός αμυντικός πόλεμος, με τον Καντάφι να ηγείται αντικειμενικά των λιβυκών δυνάμεων που αντιστέκονται στους ιμπεριαλιστές επιδρομείς. Αντιθέτως και ανεξάρτητα από το πώς ξεκίνησαν, οι αντικανταφικοί δρουν ως δοσίλογοι συνεργάτες των ξένων επιδρομέων εναντίον της χώρας τους και περιμένουν από τους επίδοξους κατακτητές να τους διορίσουν ως κυβέρνηση! Καθεστώς ανδρεικέλων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, επομένως και του Ισραήλ, θα αποτελέσει όποια αντικανταφική κυβέρνηση πάρει την εξουσία με αυτόν τον τρόπο.

Ο εθνικοαμυντικός χαρακτήρας του πολέμου που θα υποχρεωθεί να δώσει ο γλοιώδης Καντάφι, ο οποίος έφτασε μέχρι του επαίσχυντου σημείου να ισχυριστεί ότι αντιμετωπίζει στη Βεγγάζη τα ίδια προβλήματα με τους ακραίους ισλαμιστές της αλ-Κάιντα που αντιμετωπίζει το... Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας (!!!), δεν πρόκειται φυσικά να σώσει ούτε τον ίδιο ούτε το καθεστώς του. Ο Καντάφι θα έχει την τύχη του Μιλόσεβιτς, πιθανότατα σε σκληρότερη εκδοχή, αν και κανείς δεν ξέρει εκ των προτέρων αν θα τον σκοτώσουν οι Αμερικανονατοϊκοί ή αν αυτός θα προτιμήσει τον ατιμωτικό δρόμο της παράδοσης για να σώσει το τομάρι του. Το όποιο τέλος όμως του πολιτικά απεχθούς πλέον Καντάφι δεν μπορεί και δεν πρέπει να συγκαλύψει την αποκρουστική φύση του καθεστώτος δοσιλόγων που θα τον αντικαταστήσει μέσα στα ερείπια που θα αφήσουν οι βόμβες των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Άλλωστε, ο πόλεμος της Δύσης για να ανατρέψει η ίδια τον Καντάφι, σε συνδυασμό με την προκλητική στάση της στην εισβολή της Σαουδικής Αραβίας στο Μπαχρέιν για να συντρίψει τους άοπλους διαδηλωτές, στέλνει ένα πολύ ισχυρό μήνυμα προς τους αραβικούς λαούς, καθιστώντας τους σαφές μέχρι ποιο σημείο επιτρέπεται να φτάσουν οι εξεγέρσεις τους.

Στη Λιβύη, οι Αμερικανονατοϊκοί κάνουν επίθεση για να προστατεύσουν δήθεν τους ένοπλους αντικανταφικούς από τη βία του καθεστώτος. Όταν όμως είναι σύμμαχοι των ΗΠΑ οι σκοταδιστές μονάρχες και δικτάτορες που σφάζουν τους άοπλους διαδηλωτές, τότε ο Ομπάμα αρκείται σε εκκλήσεις υιοθέτησης μεταρρυθμίσεων προς τους αιμοσταγείς τυράννους. Σφάζει κατά δεκάδες διαδηλωτές ο δικτάτορας της Υεμένης Σαλέχ, ο οποίος έχει κολλήσει σαν στρείδι στην εξουσία επί 32 χρόνια. Εισβάλλουν οι πετρομοναρχίες στο Μπαχρέιν. Σφάζουν άοπλους διαδηλωτές ο βασιλιάς Μοχάμεντ του Μαρόκου και ο σουλτάνος Καμπούς του Ομάν. Κανένα μέτρο εναντίον τους. Μόνο για τους λίβυους αντικανταφικούς τους έπιασε ο πόνος. Γιατί μόνο τον Καντάφι θέλουν να ανατρέψουν με τη βία οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι; Γελοίο είναι και το επιχείρημα ότι υπέρ των πολεμικών αεροπορικών επιχειρήσεων της Δύσης κατά της Λιβύης τάχθηκε και ο Αραβικός Σύνδεσμος. Μα στον Αραβικό Σύνδεσμο συμμετέχουν όλες οι αραβικές κυβερνήσεις εναντίον των οποίων έχουν ξεσηκωθεί οι λαοί τους και θέλουν να τις ανατρέψουν! Ψηφίζουν δηλαδή οι σφαγείς των λαών τους να υποστηρίξουν τον «εξεγερμένο λαό» των αντικανταφικών Λίβυων! Καλούν μάλιστα τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ να επιτεθούν εναντίον του καθεστώτος της Λιβύης για χάρη των εξεγερμένων, τους οποίους όλοι σφάζουν αδίστακτα και ανεμπόδιστα στις χώρες τους! Τι ιδιαίτερο έχουν οι αντικανταφικοί; Γιατί οι δικτάτορες των αραβικών χωρών είναι βέβαιοι ότι αποκλείεται ο Αραβικός Σύνδεσμος να πάρει αύριο μια παρόμοια απόφαση, καλώντας τη Δύση να επιτεθεί για να ανατρέψει τους ίδιους;

 

Η απάντηση είναι μία. Τα ολοκληρωτικά αραβικά καθεστώτα αντιλήφθηκαν ότι η κυβέρνηση Ομπάμα εγκατέλειψε τη γραμμή υποστήριξης των αυθόρμητων αραβικών λαϊκών εξεγέρσεων. Θεωρούσε ότι με στοιχειώδεις αστικοδημοκρατικές μεταρρυθμίσεις θα εκτόνωναν τη λαϊκή οργή αποτρέποντας πιο ριζοσπαστικές αλλαγές. Είδε όμως ότι οι εξεγερμένοι Άραβες ζητούν περισσότερα, οπότε άλλαξε πορεία.

Η επανάσταση στη Λιβύη

Νέα γυναίκα διαμαρτύρεται έξω από την πρεσβεία της Λιβύης στο Λονδίνο (via New Statesman)

του Alan Woods, από τη Μαρξιστική Φωνή, 22.02.11

Το επαναστατικό κύμα στον αραβικό κόσμο έφτασε στο πιο πρόσφατο και αιματηρό σημείο ανάπτυξής του στη Λιβύη, όπου η κατάσταση  είναι ιδιαίτερα έκρυθμη. Βρισκόμενη ανάμεσα στην Τυνησία και την Αίγυπτο, πολλοί σχολιαστές (και ο ίδιος ο Καντάφι!) φαντάζονταν ότι η Λιβύη θα μπορούσε να αποφύγει με κάποιο τρόπο τη γενική πυρκαγιά που έχει ξεσπάσει από τις αρχές του χρόνου στη Βόρεια Αφρική.

Το Λαϊκό Κέντρο Συνδιασκέψεων, όπου συνεδριάζει το Γενικό Λαϊκό Κογκρέσο (κοινοβούλιο), πυρπολήθηκε, ενώ αστυνομικά τμήματα και άλλα κυβερνητικά κτίρια δέχτηκαν επίσης επίθεση, λεηλατηθήκαν και πυρπολήθηκαν. Η κατάσταση στη Λιβύη αποτελεί πλέον μια πραγματική ένοπλη εξέγερση. Οι συγκρούσεις συνεχίζονται μεταξύ των διαδηλωτών και των δυνάμεων ασφαλείας στις ανατολικές πόλεις της χώρας και ιδιαίτερα στη Βεγγάζη, όπου η αντιπολίτευση κατά του Λίβυου ηγέτη Μοαμάρ Καντάφι είναι πιο ισχυρή. Αλλά η εξέγερση έχει εξαπλωθεί και στα νότια και τα δυτικά της χώρας και φτάνει ως και την ίδια την Τρίπολη.

Οι διαδηλώσεις στην Τρίπολη εντάθηκαν εκ νέου μετά από μια τηλεοπτική ομιλία του γιου του Καντάφι «Σεΐφ Αλ-Ισλάμ». Υποσχέθηκε πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις και είπε ότι η δολοφονία διαδηλωτών ήταν "λάθος", αλλά συγχρόνως, περιέγραψε τους διαδηλωτές ως μεθυσμένους και ναρκομανείς που ακολουθούν εντολές από ξένους πράκτορες. Υποσχέθηκε να ξεκινήσει μια διάσκεψη για τις συνταγματικές μεταρρυθμίσεις εντός δύο ημερών, ενώ προειδοποίησε τους Λίβυους ότι θα πρέπει «να ξεχάσουν το πετρέλαιο και τη βενζίνη» και να προετοιμαστούν για μια κατοχή από τη "Δύση" και 40 χρόνια εμφυλίου πολέμου, εάν δεν συμβιβαστούν.

Ο υιός Καντάφι προσπάθησε να δείξει πως υπάρχει αντίθεση ανάμεσα στην κατάστασης στη Λιβύη σε σχέση με τις επαναστάσεις στην Αίγυπτο και την Τυνησία: «Η Λιβύη είναι διαφορετική, εάν υπάρξει ταραχή θα χωριστεί σε διάφορες πολιτείες», είπε. Αλλά τα ίδια πράγματα ειπώθηκαν προηγουμένως και για την Αίγυπτο, η οποία λεγόταν πως ήταν και αυτή διαφορετική από την Τυνησία και, επομένως είχε ανοσία στη μετάδοση της επανάστασης. Τα γεγονότα, όμως, έδειξαν σύντομα την κενότητα των ισχυρισμών αυτών. Δεν υπήρχαν πυραμίδες στην Τυνησία και δεν υπάρχουν ούτε και στη Λιβύη! Αλλά υπάρχει μαζική δυσαρέσκεια σε όλες αυτές τις χώρες, η οποία πρέπει να βρει μια διέξοδο. Και όσο περισσότερο καταπιέζεται αυτή η δυσαρέσκεια, τόσο πιο εκρηκτική είναι η έκφρασή της.

Στην ομιλία του, άφησε να εννοηθεί ότι ο στρατός και η εθνική φρουρά θα πατάξουν τα «ανατρεπτικά στοιχεία» που εξαπλώνουν την κοινωνική αναταραχή: «Μπορείτε να πείτε ότι θέλετε δημοκρατία και δικαιώματα, μπορούμε να συζητήσουμε για αυτό, θα έπρεπε να έχουμε μιλήσει για αυτό από πριν. ‘Η θα μιλήσουμε ή θα έχουμε πόλεμο. Και αντί να έχουμε πάνω από 200 νεκρούς, θα κλάψουμε πάνω από εκατοντάδες χιλιάδες θύματα.»

«Θα αγωνιστούμε ως το τελευταίο λεπτό, ως την τελευταία σφαίρα,» δήλωσε ο Καντάφι. Αλλά το ερώτημα είναι: εναντίον ποιων θα στραφεί αυτή η τελευταία σφαίρα;

Εμφύλιος Πόλεμος

Ο Σαΐφ Καντάφι παραδέχτηκε ότι ορισμένες στρατιωτικές βάσεις, τανκ και όπλα κατασχέθηκαν από τους διαδηλωτές και αναγνώρισε ότι ο στρατός, βρισκόμενος υπό πίεση, άνοιξε πυρ κατά των μαζών, επειδή δεν είχε εμπειρία στον έλεγχο διαδηλώσεων.

Μάρτυρες στη Λιβύη ανέφεραν ότι ορισμένες πόλεις, κυρίως στα ανατολικά, που θεωρούνται λιγότερο «πιστές» στο καθεστώς του Μοαμάρ Καντάφι, έχουν περάσει πλήρως στα χέρια των πολιτών και των διαδηλωτών. Μετά την ομιλία, οι διαδηλωτές βγήκαν στους δρόμους, φωνάζοντας συνθήματα κατά του Σεΐφ Αλ-Ισλάμ, καθώς και κατά του πατέρα του.

Υπήρξαν αναφορές για αποστασίες στο στρατό στη Βεγγάζη και την Al Bayda στην ανατολική Λιβύη από τις 20 Φεβρουάριου, ενώ τώρα οι ταραχές εξαπλώνονται και στην Τρίπολη. Όλα αυτά δείχνουν ότι το καθεστώς έχει χάσει τον έλεγχο της κατάστασης.

Ο Marwan Bishara, πολιτικός αναλυτής στο Αλ Τζαζίρα, δήλωσε ότι η ομιλία του Σαΐφ Καντάφι μαρτυρούσε «απελπισία».

«Ακούστηκε σαν μια απελπισμένη ομιλία ενός απελπισμένου γιου ενός δικτάτορα, ο οποίος προσπαθεί να εκβιάσει το Λιβυκό λαό, απειλώντας ότι θα μπορούσε να βυθίσει τη χώρα σε ένα λουτρό αίματος», δήλωσε ο Bishara.

«Αυτό είναι πολύ επικίνδυνο και προέρχεται από κάποιον που δε διαθέτει καν μια επίσημη θέση στη Λιβύη - έτσι, αυτό θα μπορούσε να είναι η αρχή ενός εφιαλτικού σεναρίου για τη Λιβύη, όπου ένας αυταρχικός ηγέτης βάζει τον γιο του να μιλήσει στον αέρα, προκειμένου να προειδοποιήσει το λαό για ένα λουτρό αίματος, εάν ο λαός αρνηθεί να υπακούσει στις εντολές και τις προσταγές του δικτάτορα».

Εάν το καθεστώς της Λιβύης προσπαθήσει να προσκολληθεί στην εξουσία με τη βία μπορεί να καταλήξει όπως το καθεστώς του Τσαουσέσκου στη Ρουμανία. Μια τέτοια προοπτική είναι ένα εφιαλτικό σενάριο για τους ιμπεριαλιστές και τα καθεστώτα-μαριονέτες τους παντού. Οι τελευταίες εκθέσεις δείχνουν ότι η λιβυκή πολεμική αεροπορία και το ναυτικό βομβάρδισαν στρατιωτικές εγκαταστάσεις που πέρασαν με το μέρος των επαναστατών, ενώ επιτέθηκαν ακόμη και κατά πολιτών. Η κατάσταση δείχνει ότι έχει ξεσπάσει ένας ανοιχτός εμφύλιος πόλεμος με τον Καντάφι να προσπαθεί να προσκολληθεί απεγνωσμένα στην εξουσία, αλλά αυτή τη στιγμή όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά.

Μετάφραση: Θωμάς Γεωργίου