Ο αγώνας ολοκληρώθηκε. Με τα χαρτιά στο χέρι και το κεφάλι ψηλά επιστρέφουμε δικαιωμένοι...

Ο αγώνας ολοκληρώθηκε. Με τα χαρτιά στο χέρι και το κεφάλι ψηλά επιστρέφουμε δικαιωμένοι στα σπίτια και τις δουλείες μας μετά από 44 μέρες απεργίας πείνας.

Ο αγώνας συνεχίζεται. Οι εξαγγελίες για 8ετία και για μείωση ενσήμων, ως προαπαιτούμενα για τη χορήγηση και ανανέωση άδειας παραμονής άμεσα,  χωρίς άλλες περιστροφές πρέπει να γίνουν νόμος.

Ο αγώνας είναι μονόδρομος. Ο αγώνας ενάντια στην καθημερινή εκμετάλλευση και τα τείχη του ρατσισμού, οι μάχες για τη νομιμοποίηση όλων των μεταναστών χωρίς προϋποθέσεις, για ίσα δικαιώματα ανάμεσα σε ντόπιους και αλλοδαπούς εργαζόμενους, για μια ζωή με αξίες και αξιοπρέπεια είναι τα επόμενα μας βήματα. Μαζί με το αντιρατσιστικό και μεταναστευτικό κίνημα  θα διανύσουμε αυτό το δύσκολο και μόνο δρόμο, το δρόμο του αγώνα.

Ο αγώνας μας ενώνει. Με τα χαρτιά στο χέρι και το κεφάλι ψηλά χαιρετίζουμε και αποχαιρετούμε όλους όσους μας υποστηρίζουν. Τους αλληλέγγυους από την Ελλάδα και τις άλλες χώρες του κόσμου, τους γιατρούς και τους συνεργάτες τους, όλους εκείνους που στάθηκαν στο πλευρό μας αυτές τις μέρες της απεργίας πείνας, όλες τις μέρες όπου η ζωή και ο θάνατος μας ζητούσαν δικαίωση κι ελευθερία.

Καλή αντάμωση στους αγώνες!

-         Συγκέντρωση, Δευτέρα 14/03, στις 5.00 μ. μ., στην Υπατία
-         Συγκέντρωση, Δευτέρα 14/03, στις 7.00 μ. μ., στο λιμάνι του Πειραιά (Αγ. Διονύσιος)

300 Μετανάστες Απεργοί Πείνας, 13 Μαρτίου 20011

 

 

Δὲν τοὺς γνωρίσαμε ἦταν ἡ ἐλπίδα στὸ βάθος ποὺ ἔλεγε
πὼς τοὺς εἴχαμε γνωρίσει ἀπὸ μικρὰ παιδιά.
Τοὺς εἴδαμε ἴσως δυὸ φορὲς κι ἔπειτα πῆραν τὰ καράβια,
φορτία κάρβουνο, φορτία γεννήματα, κι οἱ φίλοι μας
χαμένοι πίσω ἀπὸ τὸν ὠκεανὸ παντοτινά.
Ἡ αὐγὴ μᾶς βρίσκει πλάι στὴν κουρασμένη λάμπα
νὰ γράφουμε ἀδέξια καὶ μὲ προσπάθεια στὸ χαρτὶ
πλεούμενα γοργόνες ἢ κοχύλια
τὸ ἀπόβραδο κατεβαίνουμε στὸ ποτάμι
γιατὶ μᾶς δείχνει τὸ δρόμο πρὸς τὴ θάλασσα,
καὶ περνοῦμε τὶς νύχτες σὲ ὑπόγεια ποὺ μυρίζουν κατράμι.
Οἱ φίλοι μας ἔφυγαν ἴσως νὰ μὴν τοὺς εἴδαμε ποτές, ἴσως
νὰ τοὺς συναπαντήσαμε ὅταν ἀκόμη ὁ ὕπνος
μᾶς ἔφερνε πολὺ κοντὰ στὸ κύμα ποὺ ἀνασαίνει
ἴσως νὰ τοὺς γυρεύουμε γιατὶ γυρεύουμε τὴν ἄλλη ζωή,
πέρα ἀπὸ τ᾿ ἀγάλματα.

 

Γιώργος Σεφέρης, από το Μυθιστόρημα ( Ε' )

Η δικαίωση των 300 μεταναστών, ελπίδα για όλη την κοινωνία

Η σημερινή απόφαση της κυβέρνησης να ικανοποιήσει μέρος των αιτημάτων των 300 μεταναστών απεργών πείνας, απέδειξε ότι ο μόνος χαμένος αγώνας είναι αυτός που δεν δίνεται. Επίσης, έδειξε σε όλους τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες ότι η κυβέρνηση του Μνημονίου δεν είναι ανίκητη. Το άκαμπτο αγωνιστικό φρόνημα και η πλατιά κοινωνική αλληλεγγύη μπορούν να φέρουν χειροπιαστά αποτελέσματα.

Είναι προφανές ότι θα χρειαστούν μακροχρόνιοι σκληροί αγώνες για να αρθεί το απαρτχάιντ σε βάρος των ξένων εργατών που ζουν στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Ωστόσο, δεν πρέπει να χωρεί αμφιβολία ότι η αυταπάρνηση των 300 άνοιξε έναν καινούργιο δρόμο ελπίδας.

Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε όλους όσοι (και ήταν πολλοί…) στήριξαν αυτόν το δύσκολο αγώνα από τη Νομική έως τα νοσοκομεία. Μα πάνω απ’ όλα, θα θέλαμε να χαιρετίσουμε με σεβασμό  τους 300 αγωνιστές για τους οποίους μπορεί να περηφανεύεται όλη η εργατική τάξη.

Αθήνα 9/3/11

Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στους 300 μετανάστες απεργούς πείνας

 από Πανελλαδική Απεργία Πείνας Μεταναστών

Ούτε σκυμμένοι ούτε σε φέρετρα

Πανελλαδική Απεργία Πείνας Μεταναστών

 

του Θανάση Καρτερού, 05/03/2011,  ΑΥΓΗ

Δεν με τρομάζει ο θάνατος, μόνον η κακή ζωή, δηλώνει ένας από τους μετανάστες της Υπατίας, που νοσηλεύεται στο νοσοκομείο. Εκφράζοντας έτσι με δραματικό στη λιτότητά του τρόπο την αποφασιστικότητα των περισσότερων, αν όχι όλων, των απεργών πείνας. Πολλοί από τους οποίους βρίσκονται ήδη σε οριακή κατάσταση, ενώ η απόφαση ορισμένων να προχωρήσουν και σε αποχή από το νερό κάνει ακόμα πιο δυσοίωνο το αύριο.

Ο θάνατος όμως που δεν τρομάζει τους ίδιους θα πρέπει πριν συμβεί να συγκλονίσει εμάς -όλο το κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που βρίσκεται στο πλευρό τους σήμερα και θα βρίσκεται και αύριο. Που καταγγέλλει την κυβερνητική αδιαλλαξία και το παιγνίδι θανάτου του κάθε Ραγκούση στις πλάτες τους και αρνείται να δεχτεί ότι μια δίκαιη διεκδίκηση κι ένας δίκαιος αγώνας είναι δυνατόν να καταλήξουν σε ανθρωπιστική τραγωδία.

Στις συνθήκες αυτές είναι ανατριχιαστικό το πόκερ των αρμοδίων με ανθρώπινες ζωές. Συντάσσουν το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου εμφανίζοντας τους απεργούς περίπου ως αιχμαλώτους, υποδεικνύοντας προκαταβολικά ως ενόχους τους «αλληλέγγυους» -τα εισαγωγικά δικά τους- και νίπτοντας τας χείρας. Λες και δεν είναι αυτοί και μόνον αυτοί υπεύθυνοι να αποτρέψουν το χειρότερο. Και δεν θα είναι αυτοί και μόνον αυτοί υπεύθυνοι για το χειρότερο του χειρότερου που θα ενσκήψει, σε τέτοιες μάλιστα κρίσιμες στιγμές για την κοινωνία και τη χώρα.

Υπάρχει και κάτι όμως που αφορά στους μετανάστες και σε κείνους -και είναι πάρα πολλοί- που στέκονται με κάθε τρόπο πλάι τους. Πολλές φορές στην ιστορία αυτού του τόπου αγώνες και φέρετρα πήγαιναν μαζί. Στους δρόμους της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας συχνά έστηνε ενέδρες ο θάνατος. Όμως πάντα οι δυνάμεις που έλεγαν όχι με σκληρούς αγώνες στην «κακή ζωή», έλεγαν ναι στη ζωή. Και ενώ θεωρούσαν ηρωισμό να δίνει κανείς τη ζωή του για κάποιο σκοπό, θεωρούσαν τυχοδιωκτισμό να μην εξαντλούνται όλα τα μέσα για να μη χαθεί ούτε μια ζωή.

Δεν χωράει συζήτηση: Στη σημερινή κατάσταση ζόφου η Ελλάδα που αντιστέκεται θέλει να δει τους μετανάστες να βγαίνουν από την Υπατία με το κεφάλι ψηλά. Ούτε σκυμμένοι, ούτε ξαπλωμένοι σε φέρετρα. Και στο ναρκοπέδιο ανάμεσα στη νίκη και στον θάνατο τα βήματα όλων πρέπει να είναι πολύ προσεκτικά...

Η απεργία πείνας σε κρίσιμη καμπή

Το Αόρατο Τείχος

Το πιο άφθαρτο, αέναο και ανυπέρβλητο τείχος αναμεσά μας είναι αόρατο... Το Αόρατο Τείχος ή διαφορετικοί τρόποι να περάσετε το καλοκαίρι σας σε ένα μικρό νησί.

του ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΣΤ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ*, 03/03/2011, από την ΑΥΓΗ

38 (39 σήμερα -σημ του μπλογκ) ημέρες μετά και η απεργία πείνας βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή. Οι απεργοί μεταφέρονται ομαδικά πλέον σε νοσοκομεία και η πιθανότητα μόνιμης βλάβης της υγείας τους είναι πια σχεδόν βέβαιη, ενώ είναι ορατός ο κίνδυνος ακόμη και για απώλεια ανθρώπινης ζωής.

 Οι όλες διαβουλεύσεις και συζητήσεις έχουν οδηγηθεί σε αδιέξοδο, καθώς η κυβέρνηση επιμένει να μην συζητά το ενδεχόμενο νομιμοποίησης των 300 μεταναστών απεργών πείνας. Από την άλλη, στο πεδίο της ευρύτερης μεταναστευτικής νομοθεσίας, δεν έχει υπάρξει επίσης καμία εξαγγελία μιας σοβαρής και γενναίας ρύθμισης που να απαντά στο υπαρκτό πρόβλημα μεγάλου αριθμού παράνομα διαμενόντων και εργαζόμενων στη χώρα.

Οι εξαγγελίες μείωσης του αριθμού των ενσήμων, που είναι αναγκαία για ανανέωση αδείας διαμονής καθώς και για έκδοση βιβλιαρίου υγείας, ασφαλώς και είναι μία ανακούφιση για τους νόμιμα διαμένοντες στη χώρα, οι οποίοι στενάζουν πρώτοι απ' όλους από τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης, όμως δεν προσφέρουν καμία διέξοδο σε όσους έχουν χάσει πλέον το δικαίωμα παραμονής τους στη χώρα, και σε όσους δεν είχαν ποτέ αποκτήσει τέτοιο δικαίωμα. Και ο αριθμός των τελευταίων δύο κατηγοριών, στις οποίες περιλαμβάνονται και οι απεργοί πείνας, είναι ήδη πολύ μεγάλος και συνεχώς διογκώνεται.

Τι προτείνεται από την κυβέρνηση γι' αυτές τις δύο κατηγορίες: Η εφαρμογή του πρόσφατου νόμου 3907/2011 περί χορήγησης υπό ανοχή αδείας διαμονής σε όσους είναι ανέφικτη η απέλασή τους και η χορήγηση αδείας παραμονής για εξαιρετικούς λόγους, εφόσον έχουν αναπτύξει ιδιαίτερους δεσμούς με τη χώρα, σε όσους είχαν λάβει παλαιότερα άδεια διαμονής και πλέον την έχουν χάσει, ή είχαν βίζα εισόδου στην Ελλάδα, ή έχουν συμπληρώσει 12ετή παραμονή στη χώρα. Οι δύο τελευταίες όμως προϋποθέσεις αφορούν αμελητέο αριθμό ατόμων.

Η πρώτη λύση τού υπό ανοχή καθεστώτος τελεί υπό την αυτονόητη προϋπόθεση ότι ο αλλοδαπός παραμένει πάντα υπό απέλαση, υποκείμενος σε αυτή, όταν καταστεί αυτό εφικτό. Διέξοδο δε διαφυγής από τη συνεχή κατάσταση αναβολής της απέλασής του είναι μόνο η συμπλήρωση 12ετούς παραμονής στη χώρα. Η δεύτερη λύση των εξαιρετικών λόγων, προσκρούει στις γραφειοκρατικές ανεπάρκειες της ελληνικής διοίκησης που έχει οδηγήσει στην καθυστέρηση εξέτασης των σχετικών αιτημάτων για 2-3 χρόνια τουλάχιστον, ενώ επίσης δεν αφορά όσους δεν είχαν λάβει ουδέποτε δικαίωμα παραμονής στη χώρα.

Δυστυχώς, πέραν των ανωτέρω λύσεων, δεν υπάρχει άλλη λύση και αυτός είναι και ο λόγος που ωθεί ακόμη και μέχρι σήμερα μεγάλο αριθμό ατόμων στην επιλογή της υποβολής αίτησης ασύλου και την δι’ αυτού του τρόπου οιονεί νομιμοποίησή τους, μέσω της παραμονής τους στη χώρα επί μακρόν, λόγω της τελμάτωσης και αυτής της διαδικασίας εξέτασης των αιτημάτων.

Η ελληνική κυβέρνηση φοβάται μαζικές νομιμοποιήσεις, επικαλούμενη την πιθανότητα προσέλκυσης και νέων μεταναστών. Όμως δεν είναι τα προγράμματα νομιμοποίησης που φέρνουν τους μετανάστες, αλλά η γεωπολιτική θέση της Ελλάδας, ως το ακραίο σύνορο της Ευρώπης, και, ευτυχώς ή δυστυχώς, θα συνεχίσει να δέχεται μεγάλα κύματα μετανάστευσης.

Αυτό που πρέπει να πράξει μία κυβέρνηση που δεν θέλει να συντηρήσει φαινόμενα περιθωριοποίησης μεγάλων κομματιών του πληθυσμού της χώρας, είναι η δημιουργία ενός νομοθετικού πλαισίου το οποίο να είναι αρκούντως ευέλικτο και προσαρμόσιμο στις κοινωνικές περιστάσεις.

Η έως σήμερα πολιτική της θεσμοθέτησης κανόνων που δεν επιδέχονται εξαιρέσεις και δεν αφήνουν περιθώρια διακριτικής ευχέρειας, έχει οδηγήσει στην αποβολή από τη νομιμότητα διαρκώς ογκούμενου αριθμού μεταναστών στη χώρα, ο οποίος συνεχίζει να μένει και να εργάζεται σε μία γκρίζα ζώνη δικαιωμάτων και στην παραμονή στην αφάνεια ανθρώπων που βρίσκονται και εργάζονται επί μακρόν στη χώρα.

Η μακρά παραμονή ανθρώπων στη χώρα ανεξάρτητα από το νόμιμο αυτής (ειδικότερα η 5ετία ως όριο που εφαρμόζεται και σε επίπεδο ευρωπαϊκής πολιτικής για την υπαγωγή στο καθεστώς τού επί μακρόν διαμένοντος), θα μπορούσε να αποτελέσει μία προϋπόθεση ενός πάγιου συστήματος επαναφοράς στη νομιμότητα, σύστημα, το οποίο, σε συνδυασμό με την παροχή δυνατότητας κατ' εξαίρεση χορήγησης αδείας παραμονής για σοβαρούς ανθρωπιστικούς λόγους, θα μπορούσε να αποτελέσει μία λύση στο πρόβλημα.

Οι απεργοί πείνας αγωνίζονται για το σύνολο των παράνομα διαμενόντων στην Ελλάδα, που ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα. Η δικαίωση του αγώνα τους δεν θα αποτελεί δικαίωση μόνο για τους ίδιους, αλλά για το σύνολο των μεταναστών στην πατρίδα μας που ζουν στη σκιά και στο περιθώριο.

* Μέλος της Ομάδας Δικηγόρων για τα δικαιώματα προσφύγων και μεταναστών.

«Η κυβερνητική αδιαλλαξία οδηγεί τους απεργούς πείνας στο θάνατο»

μεταφορά απεργού πείνας στο νοσοκομείο, φωτό από Πανελλαδική Απεργία Πείνας Μεταναστών

 

Η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης χαρακτηρίζει ψευδείς και καρικατουρίστικες τις δηλώσεις του υπουργού Εσωτερικών, σύμφωνα με τον οποίο οι αλληλέγγυοι αρνούνται τις επαφές με τις αρμόδιες αρχές

Ολόκληρη η ανακοίνωση-απάντηση της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης έχει ως εξής:

«Η κυβέρνηση αρνείται ν΄ αναλάβει τις πολιτικές της ευθύνες
Σχετικά με τις σημερινές δηλώσεις του Υπ. Εσωτερικών Γ. Ραγκούση, ο οποίος πέραν των άλλων εξέφρασε για ακόμα μια φορά την απροθυμία του να εισακούσει τα αιτήματα των 300 απεργών πείνας, εγκαλώντας τους μάλιστα ότι αρνούνται να συναντηθούν με τις αρμόδιες αρχές, έχουμε να δηλώσουμε τα εξής:

Τόσο οι απεργοί πείνας, όσο και η πρωτοβουλία αλληλεγγύης στους 300 ουδέποτε αρνήθηκαν συνάντηση με οποιοδήποτε από τα συναρμόδια υπουργεία. Ακριβώς το αντίθετο. Από τη Δευτέρα, 24 Ιανουαρίου, 1 μέρα πριν την έναρξη της απεργίας πείνας, εκπρόσωποι των απεργών συναντήθηκαν με την Υφυπουργό Εργασίας Α. Νταλάρα και κατέθεσαν τα αιτήματά τους και την πρόθεση τους για επίσημες συναντήσεις. Από τότε βέβαια, έχουν περάσει 37 μέρες απεργίας πείνας και 37 μέρες κυβερνητικής απάθειας και αδιαλλαξίας.

Όλα όσα ψελλίζουν οι κυβερνητικοί υπεύθυνοι και κυρίως ανεύθυνοι περί απροθυμίας των απεργών πείνας στο να συναντηθούν με τους υπεύθυνους και κυρίως ανεύθυνους δεν είναι παρά ψευδή επικοινωνιακά τερτίπια με κύριο στόχο τη συσκότιση και την παραχάραξη των δίκαιων αιτημάτων των 300 απεργών πείνας.

Ο κύριος Ραγκούσης μιλά επίσης, αναφερόμενος στο κίνημα αλληλεγγύης προς τους απεργούς πείνας μετανάστες, για «μικροπολιτικές λογικές», που «καταλήγουν να είναι απάνθρωπες» και για «πολιτικούς καθοδηγητές» που οδηγούν τους απεργούς πείνας στο θάνατο! Προσπαθεί να αντιστρέψει την πραγματικότητα, μεταθέτοντας τις δικές τους ευθύνες στις πλάτες άλλων. Είναι ο ίδιος και η κυβέρνηση που παίζουν με τη ζωή των απεργών πείνας, αρνούμενοι να τους συναντήσουν και κυρίως να επιλύσουν το βασικό τους αίτημα, αυτό της νομιμοποίησης. Οσο για τους «πολιτικούς καθοδηγητές», ας τους αναζητήσει αλλού ο υπουργός. Ανθρωποι που πλησιάζουν τις 40 μέρες απεργίας πείνας δεν οδηγούνται εκεί από «υποκινητές» και «καθοδηγητές», αλλά από την ίδια τη συνείδησή τους. Οι απεργοί πείνας αποφασίζουν μόνοι τους για την ίδια τους την τύχη. Και εν πάση περιπτώσει, αν ο κ. Ραγκούσης θέλει να παρακάμψει τους «πολιτικούς καθοδηγητές», δεν έχει παρά να καλέσει τους απεργούς πείνας και να συζητήσει μαζί τους, για να διαπιστώσει από πρώτο χέρι ποιες είναι οι απόψεις τους.

Τονίζουμε επίσης, ότι μέσα στο υπάρχον θεσμικό πλαίσιο υπάρχουν όλες οι δυνατότητες για να δοθεί άμεση λύση στο αίτημα των απεργών πείνας. Το πρόβλημα δεν είναι ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί, αλλά ότι δεν θέλει. Αυτό επιβεβαίωσε και με τις σημερινές του δηλώσεις ο κ. Ραγκούσης. Είναι η κυβερνητική αδιαλλαξία που οδηγεί τους απεργούς πείνας στο θάνατο και κανένας άλλος και αυτό επιβεβαιώνει ο σημερινός ωμός εκβιασμός του υπουργού.

Διευκρινίζουμε και το ξαναλέμε σε όλους τους τόνους ότι οι απεργοί πείνας ουδέποτε αρνήθηκαν να συναντηθούν επισήμως για να συζητήσουν το ζήτημα ζωής και θανάτου τους, τη νομιμοποίηση τους. Η κυβέρνηση είναι εκείνη που αρνείται συστηματικά να αναλάβει τις ευθύνες της και να δώσει λύση στους 300 απεργούς πείνας. Ας τις αναλάβει κάποτε, σύντομα. Και ας μην το κάνει τουλάχιστον, με ψευδείς και επικοινωνιακές καρικατούρες.
Ξέρει όμως κι άλλο τρόπο να κάνει πολιτική;»

via Red NoteBook

Γιατί είμαστε αλληλέγγυοι αλλά και βαθιά υπόχρεοι στους μετανάστες απεργούς πείνας

του Γιάννη Κουζή*, ΑΥΓΗ, 2.3.11

Επτά (7) λόγοι:

1. Γιατί η ανάλγητη εξουσία, που βιάζει καθημερινά και απροκάλυπτα το σώμα και το πνεύμα της ελληνικής κοινωνίας, εκδηλώνει το απεχθέστερο δείγμα του πολιτισμού της απέναντι στην πιο ευάλωτη κατηγορία ανθρώπων που ζουν και παράγουν για πολλά χρόνια στη χώρα μας, αδιαφορώντας και για την ίδια τη βιολογική τους υπόσταση.

2. Γιατί το περιεχόμενο των νόμων που θεσπίζονται δεν συμβαδίζει, συχνά, με την ουσιαστική έννοια του δικαίου, όταν αυτή δοκιμάζεται από άδικες ρυθμίσεις που, αποκλείοντας τους μετανάστες και τους πρόσφυγες από δικαιώματα αλλά και απαλλάσσοντας από υποχρεώσεις τους υψηλά ιστάμενους και κατέχοντες, βρίσκονται μακριά από την καθιέρωση στοιχειωδών κανόνων κοινωνικού κράτους και όρων κοινωνικής συνοχής, σε μια περίοδο μάλιστα έντονης και πολύπλευρης κρίσης.

3. Γιατί η επιλεκτική επίκληση της ανάγκης σιδερένιας εφαρμογής της νομιμότητας απέναντι στους αδύναμους, την ίδια στιγμή που οι νόμοι παραμένουν προκλητικά ανενεργοί απέναντι στους ισχυρούς, προκαλεί βάναυσα το κοινό περί δικαίου αίσθημα.

4. Γιατί οι κάθε λογής χορτάτοι γραφειοκράτες και παχύδερμοι νομείς της εξουσίας αδυνατούν να κατανοήσουν ότι άνθρωποι του καθημερινού και σκληρού μόχθου για το μεροκάματο, έχουν και τη δύναμη να αποποιηθούν ακόμη και το ίδιο το ψωμί και το νερό προκειμένου να κατοχυρώσουν τον στοιχειώδη σεβασμό στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

5. Γιατί οι εκάστοτε κρατούντες που, έχοντας αναγάγει σε επιστήμη την πολιτική ανακυβίστηση (κωλοτούμπα) με την αλλεπάλληλη ανακολουθία λόγων και έργων, αδυνατούν να καταλάβουν πως υπάρχουν και άνθρωποι που εννοούν τα λόγια τους, που διεκδικούν πραγματικά, χωρίς να εμπαίζουν την κοινωνία και τους εαυτούς τους, διατηρώντας μέχρι τέλους τις θέσεις και τις αρχές τους.

6. Γιατί οι ποικίλοι εκφραστές της κάθε εξουσίας, υπαλληλίσκοι, στην ουσία, ορατών και αόρατων συμφερόντων, που με τη σειρά τους καλλιεργούν ένα εσμό υποταγμένων και καθοδηγούμενων, αδυνατούν να κατανοήσουν ότι υπάρχουν ανθρώπινες υπάρξεις που λειτουργούν αυτόνομα, με άξονα τη συνείδησή τους, χωρίς υποκινήσεις και καθοδήγηση, και που βάζουν σε κίνδυνο ακόμη και την ίδια τους τη ζωή προκειμένου να υπερασπισθούν αξίες.

7. Γιατί, τέλος, ο «αναπτυγμένος» κόσμος, εκτός από το να εκμεταλλεύεται τον πλούτο των λαών του Τρίτου Κόσμου και να ζει στη νιρβάνα του καταναλωτικού του οίστρου, οφείλει τον μέγιστο σεβασμό για τα μαθήματα πολιτισμού που λαμβάνει από τους «τριτοκοσμικούς» και «υπανάπτυκτους» που, αν και σε κωματώδη και ημιθανή κατάσταση, εξακολουθούν να παραμένουν όρθιοι...

* Ο Γιάννης Κουζής είναι καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο