Μονοκομματικές και πολυκομματικές κυβερνήσεις εθνικής σωτηρίας για αρχάριους:

του AntistaChef

«Πρόλαβα να ακούσω πριν πέσω: Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία »…

από: http://guffadi.blogspot.com/2011/04/police-brutality.html

 

 

Η συγκλονιστική μαρτυρία του Μανώλη Κυπραίου στον Εξάντα.

από τον Εξάντα

Ανάπηρος έμεινε ο δημοσιογράφος Μανώλης Κυπραίος, από την ωμή βία που ασκήθηκε εναντίον τους από τις κρατικές δυνάμεις καταστολής, ενώ κάλυπτε την απεργιακή κινητοποίηση στις 15 Ιουνίου. Συγκεκριμένα, άνδρας των ΜΑΤ πέταξε στοχευμένα μια χειροβομβίδα κρότου λάμψης σε απόσταση αναπνοής από το κεφάλι του, αφού μάλιστα ο συνάδελφος είχε δηλώσει τη δημοσιογραφική του ιδιότητα, με αποτέλεσμα να χάσει την ακοή του και στα δύο αυτιά! Τη βάναυση συμπεριφορά των ΜΑΤ καταδίκασε απερίφραστα το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, ενώ η υπόθεση βρίσκεται ήδη στον Εισαγγελέα. Ο Μανώλης Κυπραίος λοιπόν γίνεται στοιχειοθετημένα ο πρώτος συνάνθρωπός μας που κατά τη διάρκεια των πρόσφατων διαδηλώσεων έχασε εξολοκλήρου μία απ' τις 5 αισθήσεις του και έμεινε ανάπηρος, ως αποτέλεσμα της αστυνομικής βίας. Δηλώνοντας την αμέριστη αλληλεγγύη και συμπαράστασή μας, παραθέτουμε τη συγκλονιστική μαρτυρία που μας έστειλε.

«Ήταν κάπου 9 το πρωί στις 15 Ιουνίου, όταν έφτασα με το μετρό στο Σύνταγμα. Αποφάσισα να μη βγω στον κεντρικό χώρο της πλατείας αλλά στην έξοδο της Μεγάλης Βρετανίας. Βγαίνοντας στο πεζοδρόμιο, είδα στη Βασιλίσσης Σοφίας κάτι που με «πάγωσε».

Ένα σιδερένιο τείχος. Ένα τείχος που όμοιό του είχα δει να στήνουν οι πάνοπλοι ισραηλινοί στρατιώτες απέναντι από τους άοπλους Παλαιστινίους αμάχους.

Αμέσως ένα προαίσθημα ανησυχία και ενδόμυχα ένας φόβος αν θέλεις με κυρίεψε. Αυτοί τη φορά ήταν αποφασισμένοι για όλα είπα μέσα μου.

Αυτό με έκανε να είμαι πιο προσεκτικός και πιο επιφυλακτικός. Ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε να ξεσπάσει η «φωτιά».

Οι απλοί έλληνες πολίτες που βρίσκονταν εκεί, ήταν και αυτοί προβληματισμένοι με τους αστυνομικούς «ρόμποκοπ» όπως τους ονόμαζαν κοροϊδευτικά, λόγω των ειδικά ενισχυμένων στολών που φορούσαν.

Η ώρα περνούσε όταν ξαφνικά βρισκόμενος στο τέλος της πλατείας Συντάγματος, άρχισε ομοβροντία χημικών, δακρυγόνων και χειροβομβίδων κρότου λάμψης. Μαζική και χωρίς στόχευση. Ο κόσμος πανικόβλητος έτρεχε να κρυφτεί. Και εγώ μαζί τους σε μια γωνιά Μητροπόλεως και Φιλελλήνων. Με το ένα το κινητό για να μεταδίδω με την άλλη η φωτογραφική μηχανή. Τα λεπτά ατελείωτα και μαζί το κλάμα και η δυσφορία στην αναπνοή. «Θα αντέξεις» έλεγα στον εαυτό μου δίνοντας κουράγιο. Βλέπω μέσα από την στοά του υπουργείου Οικονομικών πίσω από τα ΜΑΤ να βγαίνουν κουκουλοφόροι με καδρόνια στα χέρια. «Πάγωσα».

Αυτό δεν πρέπει να το χάσω είπα.

Μα ξαφνικά μπροστά μου σωριάζεται ένας ηλικιωμένος. Δεν το σκέφτηκα ούτε στιγμή. Μαζί με κάποιους άλλους συμπολίτες μας, τον σηκώσαμε και τον πήγαμε στο πρόχειρο ιατρείο στην πλατεία.

Βλέποντας, θυμήθηκα τα πρόχειρα νοσοκομεία εκστρατείας που είχα δει στο Κόσοβο. Πραγματικά πεδίο μάχης μέσα στην πρωτεύουσα της χώρας μου. Της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Συνέχισα. Αυτή τη φορά τα επεισόδια γίνονταν Φιλελλήνων και Ξενοφώντος. Με μεγαλύτερη ένταση. Χωρίς κουκουλοφόρους. Τα ΜΑΤ έριχναν αδιάκριτα και αναίτια χειροβομβίδες κρότου λάμψης και χημικά. Το ίδιο σκηνικό. Κανένα έλεος σε κανέναν. Τα ΜΑΤ χτυπούσαν με τα κλομπ ό,τι κινιόταν. Μια φρενίτιδα οργής και βίας. Σαν κοπάδι καρχαριών.

Αυτό με έκανε να μπω στις αρχές μιας στοάς επί της Φιλελλήνων, να μεταδίδω και να τραβώ φωτογραφίες από εκεί.

Αυτό ήταν το μοιραίο λάθος μου.

Οπισθοχωρώντας μια ομάδα των ΜΑΤ, ο διμοιρίτης με ρωτάει γιατί τραβάω φωτογραφίες.

Και ξέροντας τη διαδικασία του λέω είμαι δημοσιογράφος και του δείχνω την ταυτότητα της Ενώσεως Συντακτών. Μάταια. Αυτό τον εξόργισε.

Αφού με στόλισε σε «άψογα γαλλικά», με δείχνει με το δάκτυλο σε έναν από την ομάδα του. Κατάλαβα πως κάτι θα γινόταν. Αλλά πίστευα πως το πολύ-πολύ να εισέπραττα καμία «βουρδουλιά».

Όχι. Ο ευτραφής άνδρας των ΜΑΤ σε κλάσματα δευτερολέπτων πετάει μπροστά μου μια χειροβομβίδα κρότου-λάμψης.

Όταν η προβλεπόμενη απόσταση έκρηξης είναι 50 μέτρα, καταλαβαίνετε τι έπαθα όταν η έκρηξη έγινε στους 50 πόντους.

Ένιωσα όλο το σώμα μου να τινάζεται, πέφτω μέσα στην στοά και για δευτερόλεπτα νόμιζα πως ήμουν νεκρός.

Λίγο μετά ένιωσα χέρια να με σηκώνουν και θολά να προσπαθώ να τους δω. Δεν μπορούσα όμως να τους ακούσω.

Ήταν ο Γιώργος, ο Τάκης, η Μαρία, η Κωνσταντίνα, ο Νίκος και ο Πρόδρομος, όπως έμαθα μετά. Ζαλισμένος και λουσμένος με λίτρα νερού, προσπαθούσα να συνέλθω.

«Πρέπει να φύγεις να πας στο νοσοκομείο» μου έλεγαν με νοήματα.

Κατάλαβα πως έπρεπε να το κάνω αμέσως.

Με δυσκολία άρχισα να ανεβαίνω την Φιλελλήνων. Για να κατευθυνθώ προς το Ζάππειο και μετά στον Ευαγγελισμό, πεζός.

Μαζί και δεκάδες άλλοι απλοί πολίτες, κάποιοι από αυτούς με τα παιδιά τους που προσπαθούσαν να διαφύγουν.

Εκεί όμως μας περίμενε μια δεύτερη μεγάλη έκπληξη.

Μια ομάδα δειλών (ας μου επιτραπεί η έκφραση) της «Ομάδας Δέλτα» με μηχανές μας περικυκλώνει, όπως οι Ινδιάνοι τη μονάδα του στρατηγού Κάστερ.

Άρχισαν να μας βρίζουν και να μας χτυπούν. Προσπαθώντας να καλύψω έναν άγουρο έφηβο, ήταν δεν ήταν 15 ετών, δέχθηκα απανωτά χτυπήματα στη μέση και τα πόδια, με τις μηχανές να έρχονται επάνω μας με φόρα και μερικά μέτρα πριν από εμάς οι οδηγοί τους να φρενάρουν απότομα.

Κανονικός τραμπουκισμός και «νόμιμη» βία.

Χωρίς ακοή, χτυπημένος και να σφαδάζω από τους πόνους έφτασα στον «Ευαγγελισμό». Όμως δεν εφημέρευε και έπρεπε να πάω στον «Ερυθρό». Στην κατάσταση που ήμουν, ούτε ένα ασθενοφόρο δεν υπήρχε να με μεταφέρει…

Έφτασα με μεγάλη δυσκολία στον Ερυθρό. Οι γιατροί και το προσωπικό της κλινικής ΩΡΛ και οι παθολόγοι ήταν το λιγότερο άψογοι.

Πέρασα δέκα εφιαλτικές ημέρες προσπαθώντας να σώσουν οι γιατροί την ακοή στο δεξί αυτί, πρωτοστατούντος του καθηγητή κ. Βαθυλάκη. Δυστυχώς όμως η ζημιά ήταν πολύ μεγάλη.

Είχε επέλθει πλήρης κώφωση και στα δύο αυτιά. Είχε καταστραφεί πλήρως το βασικό όργανο ακοής ο κοχλίας και στις δύο πλευρές του κεφαλιού.

Ήμουν κωφός…

Οι αστυνομικοί των ΜΑΤ είχαν κάνει καλά τη δουλειά τους. Άφησαν ανάπηρο έναν πολίτη. Και αυτός ήμουν εγώ.

Ο ευαίσθητος και δημοκράτης υπουργός Προστασίας του Πολίτη κ. Χ. Παπουτσής δεν καταδέχθηκε ούτε μια συγνώμη να ζητήσει. Ούτε φυσικά ο αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ. κ. Λ. Οικονόμου.

Θα σκέφτηκαν πως ανήκω στις «παράπλευρες απώλειες». Και στα ολιγαρχικά καθεστώτα δεν υπάρχει «συγνώμη» αλλά το: «καλά να πάθεις».

Νομίζω όμως πως ακόμα το πολίτευμά μας ονομάζεται Δημοκρατία.

Τώρα καλούμαι να ζήσω διαφορετικά. Μια διαφορετική ζωή, χωρίς ακοή, με κατεστραμμένα το μέλλον και τα όνειρά μου από τη μανιακή βία των ΜΑΤ, που ένας Θεός ξέρει τι εντολές είχαν.

Τουλάχιστον πρόλαβα να ακούσω πριν πέσω, το: «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία»…»

Η επόμενη μέρα

του Banksy, από http://www.banksy.co.uk/newoutdoors/index2.html#

της Ιωάννας Μεϊτάνη

από τα Ενθέματα, 3.7.11

Πέμπτη πρωί, ξυπνάω με τις ειδήσεις. Είναι η επόμενη μέρα, απ’ αυτές που λόγω της προηγούμενης προτιμάς να μην ξυπνήσεις. Κανένα αίσθημα επιτυχίας, καμιά άγρια χαρά, τίποτα: μόνο θλίψη, απαισιοδοξία και βουβή οργή για την ανείπωτη αδικία. Σηκώνομαι και βλέπω τα βίντεο και τις φωτογραφίες. Με υπόκρουση όλη μέρα τις ενημερωτικές εκπομπές και την άλλη πραγματικότητα της κυβέρνησης και των λοιπών πολιτικών. Κατήφεια, μαυρίλα.

Την Τετάρτη πολλοί φίλοι μου δεν ήξεραν τι άλλο να κάνουν μέσα στο όργιο της αγριάδας και της βίας: έκατσαν κάτω και έβαλαν τα κλάματα. Από την αδικία και την απελπισία. Μου λένε για το μίσος στα μάτια των οργάνων της αστυνομίας. Εγώ το είδα μόνο από μακριά: την πρώτη επέλαση με μηχανάκια στην Αμαλίας. Οι πίσω καβαλάρηδες ήταν όρθιοι και ανέμιζαν στον αέρα τα γκλομπ τους. Έκανα στην άκρη τρομαγμένη. Θαύμασα όσους περπάτησαν στη μέση του δρόμου και τους απώθησαν.

Γύρισα σπίτι με τα πόδια, κοιτώντας μόνο τα παπούτσια μου. Πίσω μου το Σύνταγμα βουτηγμένο στο τοξικό σύννεφο. Μπροστά μου η παράλληλη πραγματικότητα: σε καφενεία λίγο πιο έξω απ’ το κέντρο, ο κόσμος παραγγέλνει φρεντοτσίνο καραμέλα. Εκεί κάπου η απελπισία με παραλύει.

Την ώρα που κάνω μπάνιο φαντάζομαι τα κυβικά των χημικών που τώρα καταλήγουν στους υπονόμους, μέσα από χιλιάδες αθηναϊκές μπανιέρες και λεκάνες. Φαντάζομαι επίσης πως τους άντρες που έριξαν τα δηλητήρια αυτά θα τους αγκαλιάσουν απόψε γυναίκες και άντρες, θα τους φιλήσουν, θα τους κανακέψουν. Οι απαίσιες εικόνες της φαντασίας μου δεν ξεπλένονται με το νερό του ντους.

Σκέφτομαι πώς μπορεί κανείς να περιγράψει τα όσα συνέβησαν και πώς να τα χαρακτηρίσει, αν θέλει να πει τα πράγματα με τ’ όνομά τους. Οι λέξεις χούντα και πόλεμος πρέπει να αρθρώθηκαν εκατομμύρια φορές τις τελευταίες μέρες. Και; Μήπως να καταφύγουμε στον σουρεαλισμό; Εγώ το λέω δέντρο.

Η «επόμενη μέρα» κυλάει. Μα δεν μπορεί να είναι έτσι η επόμενη μέρα, επιμένω. Δεν γίνεται. Κι όμως. Γίνεται, και μάλιστα με τον χειρότερο τρόπο: με απροκάλυπτα ψέματα, με χυδαία λόγια, με λέξεις στρεβλωμένες. Α, και με το γύρο του θριάμβου: φίλοι είδαν να σταματάει η κυκλοφορία για να περάσει η παρέλαση των θριαμβευτών καβαλάρηδων. Εκατοντάδες μηχανάκια της αστυνομίας μάς ζαλίζουν το κεφάλι ξανά και οργώνουν περήφανοι την πόλη όπου χτες οργίασαν. Άλλη μια ωραία εικόνα. Όπως και η εικόνα της βουλής, που συνεδριάζει φρουρούμενη από τα όργανα ασφαλείας, ενάμιση μήνα τώρα. Ποιο επίθετο αρμόζει για να περιγράψει εύστοχα τη δημοκρατία μας;

Το βραδάκι της επόμενης μέρας κατηφορίζω πεζή από τα Εξάρχεια στο Σύνταγμα. Περνάω μπροστά από πεντέξι ματατζήδες στη γωνία Μαυρομιχάλη και Ναυαρίνου. Φραπές και τσιγάρο. Αποστρέφω το βλέμμα αηδιασμένη, και στη φαντασία μου γεννιούνται μόνο εικόνες βίας. Πολλές φορές αναρωτιόμαστε πώς μπορούν και χτυπάνε τόσο άγρια. Τώρα αντιστρέφω την ερώτηση: τι είναι αυτό που έχουν χιλιάδες κόσμου στο κεφάλι τους και τους επιτάσσει να μην λυσσάξουν, να μην αντιδράσουν σαν ζώα, να μην αφήσουν διέξοδο στα αταβιστικά τους ένστικτα, μπροστά σε τέτοια ωμή καταστολή; Πώς μπορεί ένα ξερό κορμί να στέκεται με σηκωμένα τα χέρια απέναντι σε έναν πάνοπλο ρόμποκοπ που τον σημαδεύει με τη φυσούνα; Απέναντι στη χειρότερη απαξίωση των δικαιωμάτων και των σωμάτων μας καλούμαστε να προτάσσουμε το ήθος και το σωφροσύνη μας. Πρέπει να πρυτανεύει η λογική. Μονόπλευρα. Μόνο εκ μέρους μας. Ευτυχώς που έχουμε το κουράγιο και το κάνουμε.

Συνεχίζω την πορεία μου, και στην Πανεπιστημίου βρίσκω αυτό που έψαχνα όλη τη μέρα: από κάπου να πιαστώ για να μην βουλιάξω στη μαύρη απελπισία. Ο δρόμος κλειστός, κυκλοφορούν μόνο ελάχιστα λεωφορεία και κάτι μηχανάκια. Κόσμος οδεύει προς το Σύνταγμα. Έχω μιλήσει με τους φίλους μου και ξέρω ότι θα τους βρω εκεί. Όπως τόσο συχνά όλον τον προηγούμενο μήνα. Πλησιάζω στην πλατεία, βλέπω τους καλαμποκάδες, τους μουσικούς, αυτούς με τα σημαιάκια. Η γνώριμη παρήγορη εικόνα: το Σύνταγμα γεμάτο κόσμο, τα πράσινα λέιζερ στη βουλή, η οικεία βαβούρα. Και όλα όπως πριν: οι σκηνές, τα τραπεζάκια, τα πανό, οι ομάδες. Αναθάρρησα. Μετά το διήμερο του τρόμου όμως, είναι κατ’ αρχήν μια τεράστια ανακούφιση. Και βλέπουμε.

Βρίσκω τους φίλους μου. Μιλάμε για την πρωινή κατήφεια και τη βραδινή ανακούφιση. Πεταγόμαστε με το παραμικρό, ακούμε μηχανάκι και είμαστε έτοιμοι να τρέξουμε, υψώνεται από κάπου ένα σύνθημα και σφίγγουμε τις γροθιές μας. Χαλαρώστε παιδιά, δεν συμβαίνει τίποτα. Είμαστε πάλι εδώ, όλοι, μαζί. Είναι η ώρα που κυριαρχούν τα συναισθήματα. Θα έρθει και ο στοχασμός, θα σκεφτούμε για τα λάθη μας, για τη δράση μας από δω κι εμπρός. Αλλά προς το παρόν, αφού βρήκαμε κάτι να ξαναπιαστούμε, ας το κρατήσουμε: το γύρο του θριάμβου θα τον κάνουμε εμείς.

- ή, όπως τραγουδούσαν και οι “Ton Steine Scherben” το 1972, Κάντε στην πάντα, καπιταλιστές, την τελευταία μάχη θα την κερδίσουμε ΕΜΕΙΣ.

Το επίφοβο κενό

El sueño de la razón produce monstruos, 1799 (ο ύπνος της λογικής παράγει τέρατα). Η εικόνα #43 από τα Caprichos του Γκόγια (via Wikipedia)

 

του Νικόλα Σεβαστάκη, από τα Ενθέματα της Αυγής

Μια απεργιακή πορεία χιλιάδων ανθρώπων αντιμετωπίζει τη βαναυσότητα των ΜΑΤ με αποτέλεσμα πολλούς σοβαρά τραυματίες και έναν άνθρωπο τριάντα χρόνων, τον Γιάννη Καυκά, σε κρίσιμη κατάσταση στην εντατική. Στη συνέχεια οργανώνεται πορεία εναντίον της αστυνομικής βίας και των ρατσιστικών επιθέσεων στο κέντρο της Αθήνας. Και, κάποια στιγμή, μια ομάδα κρετίνων αποφασίζει να παίξει πόλεμο με την αστυνομία περνώντας μέσα από τον κόσμο μιας λαϊκής αγοράς. Αποτέλεσμα; Τραυματίες με σοβαρά εγκαύματα και ένας άνθρωπος στα πρόθυρα του θανάτου από εισπνοή τοξικών αερίων. Πώς να χωρέσουν άραγε όλες αυτές οι στιγμές σε μια αφήγηση της παρούσας κατάστασης; Πώς να χωρέσουν τόσα συντρίμμια το νόημα που θα ήθελε να τους δώσει ο καθένας μας;

Αυτό τον καιρό καταλαβαίνω κάπως περισσότερο όλους εκείνους που τηρούν επιφυλακτική στάση απέναντι στον δημόσιο σχολιασμό και στην έκφραση θέσης. Ακόμα και εκείνους που ισχυρίζονται ότι σε αυτούς τους καιρούς ο πρώτος λόγος «πρέπει να ανήκει στους ειδικούς» και όλοι εμείς οι υπόλοιποι καλό θα ήταν «να κάνουμε απλώς τη δουλειά μας».

Καταλαβαίνω, δίχως βεβαίως να συμφωνώ. Είναι σίγουρα πιο ανακουφιστικό να γράφεις μια επιφυλλίδα για τις μεταφορές στον Σεφέρη ή ένα άρθρο για τις υποθετικές κρίσεις στον Καντ, από το να αγγίζεις μια πραγματικότητα που μοιάζει συχνά με παραλήρημα. Και μάλλον λέμε ψέματα στον εαυτό μας ότι ετούτη η πραγματικότητα μπορεί να πιαστεί από κάπου, ότι μπορούμε να εξηγήσουμε την τάση ή το γενικό πλάνο των εξελίξεων. Τα ίδια τα γεγονότα έρχονται να στραπατσάρουν με αναίδεια θεωρήματα και διανοητικές κατασκευές. Τα γεγονότα ως πολλαπλασιαστές απορίας και επιταχυντές της διάλυσης των όποιων βεβαιοτήτων χτίστηκαν την προηγουμένη.

Μια τέτοια όλο και πιο αγριεμένη πολυπλοκότητα δημιουργεί εκνευρισμό και αμήχανες αποσιωπήσεις. Σα να έχουμε πλέον διαβεί το κατώφλι όπου «όλα είναι δυνατά». Και πάντως δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε. Βρισκόμαστε και πάλι μπροστά σε μεταβολές για τις οποίες είμαστε απροετοίμαστοι. Τα όσα, ας πούμε, κυοφορούνται εδώ και καιρό στην αθηναϊκή μητρόπολη προαναγγέλλουν ένα παρόμοιο αινιγματικό κακό, για το οποίο μάλλον δεν διαθέτουμε το κατάλληλο όνομα. Θα μπορούσαμε να το αποκαλέσουμε άνοδο της απανθρωπιάς. Ή, αλλιώς, μια συνθήκη πανικόβλητης εχθροπάθειας. Η επένδυση αυτής της εχθροπάθειας στον ρατσισμό του μαχαιροβγάλτη ή στους φετιχισμούς της αντεκδίκησης μπορεί να συνιστά απλώς την εξωτερική περίμετρο που αποκρύπτει μια ολόκληρη «τοπογραφία του φόβου», για να δανειστώ την εύστοχη έκφραση της Λίλας Λεοντίδου.

Ποια σχέση έχει άραγε αυτή η διογκωμένη εχθροπάθεια με την αίσθηση αδυναμίας και ταπείνωσης των ανθρώπων; Να ίσως το πιο άβολο ερώτημα για το άμεσο μέλλον. Και είναι το πιο δύσκολο ερώτημα, διότι μέρα τη μέρα αποκαλύπτεται ότι υπάρχει αδυναμία να αναπαραστήσουμε τον αντίπαλο και τη σχέση μας μαζί του. Όσο μάλιστα περισσότερο ακατανόητη γίνεται η σύσταση των παθών και των συναισθημάτων που κυκλοφορούν στον αέρα, τόσο μεγαλώνει και ο πειρασμός της παραγνώρισής τους.

Η εχθροπάθεια, το φάντασμα της συνωμοσίας, η αφελής προσωποποίηση του πολιτικού κακού, όλα αυτά δείχνουν ότι δεν λειτουργεί πλέον (μια ή άλλη) κοινωνική αναπαράσταση των κινδύνων και των δυνατοτήτων αλλά μια σειρά κρότων, απότομων σιωπών και αιφνιδιασμών. Αυτή η ακολουθία σπασμών στο κενό κοινωνικής αντιπροσώπευσης και συμβολικής αναπαράστασης της «εξόδου από την κρίση» φτιάχνει κάτι βουβό και επίφοβο. Από τη βουβαμάρα της ξεκούρδιστης ζωής προκύπτει και το κραυγαλέο, η μετατροπή δηλαδή της κοινωνικής κρίσης σε σκηνικό ενός μακάβριου χάπενινγκ όπου όλα πια μπορείς να τα περιμένεις.

Τι κυοφορεί άραγε αυτό το σκοτεινό χάπενινγκ; Θεωρητικά, πάντοτε, όλα είναι ανοιχτά για το καλύτερο ή για το χειρότερο. Μέχρις στιγμής ωστόσο η παρτίδα τείνει προς το χειρότερο. Εννοώ συγκεκριμένα την εκκόλαψη ενός (αντι)πολιτικού πρωτογονισμού με ακροδεξιά χαρακτηριστικά. Η ιδιομορφία της συγκυρίας ευνοεί εμφανώς την εδραίωση ενός χώρου μνησίκακης εκκαθάρισης, ενός χώρου ο οποίος ήδη λειτουργεί ως το αρνητικό είδωλο της αντισυστημικής δυσαρέσκειας.

Προσοχή όμως: αυτό το αρνητικό είδωλο δεν είναι απλώς η παρωδία και η ιδεολογική φενάκη που προορίζεται να διαλυθεί με το «βάθεμα της κρίσης» και την αποτίναξη κάποιων ψευδαισθήσεων. Ήδη έχει γίνει φανερό ότι οι φορείς του μπορεί να ιδιοποιούνται τα πάντα και να «γίνονται τα πάντα» διαστρέφοντας νοήματα και σημασίες. Τα λεξιλόγια της άμεσης δημοκρατίας, της αυτοοργάνωσης του απλού πολίτη, της ρήξης με τον ελιτίστικο καθεστωτισμό, όλα αυτά μπορεί να γίνονται εργαλεία της ίδιας της «ριζοσπαστικοποιημένης» ακροδεξιάς. Και μάλιστα αυτή η τελευταία επιδιώκει να καθορίσει το πεδίο της σύγκρουσης με τους δικούς της κυνικούς όρους. Επειδή κινείται με άνεση εντός της «τοπογραφίας του φόβου» μπορεί να εμφανίζεται συγχρόνως ως κορύφωση του ηθικού αναβρασμού και ως άσβεστη επιθυμία για αστυνομία, ως εξέγερση του πολίτη και ως λαχτάρα για εκείνη την «ακλόνητη» τάξη που θα τερματίσει το χάος από το οποίο και η ίδια τρέφεται. Ξεκινώντας από την ιδέα της γενικής παλιανθρωπιάς και της καθολικής απάτης, τούτη η ακροδεξιά «ριζοσπαστικοποίηση» γνωρίζει να κολυμπά καλύτερα από όλους τους αριστερούς στα βαλτώδη της κρίσης.

Ίσως λοιπόν βρισκόμαστε μπροστά σε μια ακροδεξιά αντιστροφή των αξιών, σε εκδοχές οργής οι οποίες μεταφράζουν τον πιο παράδοξο από όλους τους εξτρεμισμούς: τον εξτρεμισμό του νοικοκύρη, την έκτακτη πολεμική κινητοποίηση των ίδιων των «κοινών τόπων» τους οποίους ακούει κανείς στα λεωφορεία και στα ταξί.

Δεν έχουμε φτάσει, ακόμα, σε ένα τέτοιο σημείο. Τίποτα όμως δεν εγγυάται ότι δεν θα πλησιάσουμε, και ίσως σύντομα, προς τα εκεί. Όσες απαντήσεις για το χρέος και το Μνημόνιο και αν κατατεθούν στις ημερίδες της Αριστεράς.

Ο Νικόλας Σεβαστάκης διδάσκει στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ

Των Παπουτσωμένων μπάτσων...

Η μεγάλη παρέλαση των ασφαλιτών from Jaquou Utopie on Vimeo.

Από τους Σχολιαστές χωρίς Σύνορα 

"Τον φάγαμε τον πούστη!"

Τον φάγαμε τον πούστη! Ας σταθεί η Ελλάς του Νόμου και της Τάξης προσοχή μπροστά στις τέσσερις αυτές λέξεις του μεθυσμένου από θρίαμβο αστυνομικού, που διαπιστώνει ότι οι σφαίρες του βρήκαν τον ζωντανό τους στόχο στον Βύρωνα. Κι ας λέει τώρα ο χάρος με στολή ότι δεν το ήθελε, έκανε λάθος, νόμισε, διατελούσε εν συγχύσει, μπερδεύτηκε, άνθρωπος είναι κι αυτός. Εμείς κρατάμε τον πληθυντικό της αλήθειας: Τον φάγαμε! Πολλοί μαζί, καθείς με τα όπλα του. Και ξέρουμε ποιοι...

Τον φάγαμε για τα καλά μάλιστα! Επί ώρες περιφερόταν ο νεκρός χωρίς όνομα, χωρίς πατρίδα, παραλήπτης Κύριος οίδε πόσων σφαιρών χωρίς αποστολέα. Ούτε ο υπουργός του πένθους, ούτε η αστυνομία της «επιτυχίας», ούτε τα παμφάγα της ενημέρωσης μπορούσαν βρουν το όνομά του, την εθνικότητά του, την ταυτότητα των σφαιρών που τον σκότωσαν. Ενώ βρήκαν αμέσως τα πάντα για τους «άλλους», τους κακοποιούς. Και τα ονόματά τους και την αλβανική τους ρίζα και το όνομα του Αλβανού πατρός και το όνομα της Αλβανίδας μητρός και το ποινικό τους μητρώο και το πόσο αδίστακτοι είναι.

Ο νεκρός όμως καταδικάστηκε για ώρες να μας στοιχειώνει ως εικοσιπεντάχρονος, άτυχο θύμα, υδραυλικός, πατέρας ενός μικρού παιδιού, παράπλευρη απώλεια, πολίτης, συμπολίτης, νεαρός περαστικός, τρέχα γύρευε πώς σκοτώθηκε, μπορεί και να ήταν μπλεγμένος κι αυτός. Τον φάγαμε εν ολίγοις τον πούστη από κάθε άποψη και δεν αφήσαμε πέτρα πάνω στην πέτρα από τον πολιτισμό μας. Έτσι που να βρίσκεται ο άνθρωπος, ο τρελαμένος από όλα αυτά που πάνε να περάσουν για άλλη μια φορά στο ντούκου, σε δίλημμα, αν το χειρότερο ήταν ο άδικος αλλά τόσο λογικός φόνος, ή η άδικη αλλά τόσο λογική μεταχείριση του δολοφονημένου μετά τον φόνο.

Ε, λοιπόν είχε και όνομα και πατρίδα και όνειρα. Τον έλεγαν Νίκο Τόντι, ήταν Αλβανός, ήρθε στην Ελλάδα να φάει ένα κομμάτι ψωμί, έκανε οικογένεια, δούλευε σαν υδραυλικός. Ήταν ένας δικός μας, με δυο λόγια. Ένας από μας. Κι ας είναι καλά ο Παπούλιας που του έδωσε πίσω την ταυτότητά του και η "Αυγή" που είπε χτες τα πράγματα με το όνομά τους -και με το όνομά του. Να ελπίζουμε εμείς τουλάχιστον, αφού αυτός δεν μπορεί πια…

Του Θανάση Καρτερού, Αυγή 19/02/2010


η φωτογραφία των τριών πιθήκων στο ναό Tōshō-gū της Ιαπωνίας από την Wikipedia δεν αποτελεί μέρος του αρχικού άρθρου.

Δεν μας πείθεις ακόμα κ.Υπουργέ ΠΡΟ ΠΟ.

Ναι, δεν μας πείθεις κ.υπουργέ ΠΡΟ-ΠΟ!. Ούτε εσύ, ούτε ο κ. Αρχηγός της Αστυνομίας, ούτε ο πρόεδρος της ΠΟΑΣΥ. Όσες ΕΔΕ κι αν διατάξετε, όσες δηλώσεις κι αν κάνετε.

Το πρόβλημα είναι στη Δημοκρατία που χτίστηκε τα τελευταία 35 χρόνια, κυρίως όταν είχατε εσείς την εξουσία. Επιτρέψτε μας να σας θυμίσουμε κάτι, αν και είμαστε σίγουροι ότι το γνωρίζετε:

Η Δημοκρατία προστατεύει τον πολίτη από τις αυθαιρεσίες της κάθε εξουσίας. Η δική σας Δημοκρατία προστατεύει την εξουσία από την δίκαια οργή των πολιτών. Όσο για το ποιά Αριστερά θέλετε στην αντιπολίτευση το γνωρίζουμε και αυτό. Μια Αριστερά άλλοθι της χαλαρής Δημοκρατίας σας, μια Αριστερά του συμβιβασμού.
Την έχετε βρει;

Μήνυμα Χρυσοχοΐδη

από το TVXS

Σε δήλωση για το περιστατικό προχώρησε ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, κάνοντας λόγο για παραδειγματική τιμωρία των υπαίτιων. Αναλυτικά, ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης δήλωσε:

«Την παραμονή της πρωτοχρονιάς, ένας αλλοδαπός κρατούμενος στο Τμήμα Ακρόπολης μετατράπηκε σε σάκο του μποξ από μερικούς απάνθρωπους και ασυνείδητους αστυνομικούς. Σύμφωνα με όλα τα διαθέσιμα στοιχεία, αφού βασανίστηκε και ξυλοκοπήθηκε, οδηγήθηκε στο νοσοκομείο, όπου νοσηλεύεται τραυματισμένος.

Θέλω να στείλω ένα ξεκάθαρο μήνυμα με αποδέκτες κάθε ένστολο εργαζόμενο, αλλά και κάθε συνάνθρωπο, Έλληνα ή αλλοδαπό, που κατοικεί στην χώρα μας. Η κατάχρηση εξουσίας, τα βασανιστήρια και ο εξευτελισμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας είναι δείγματα βαρβαρότητας. Μιας βαρβαρότητας που προσβάλλει ευθέως τις αρχές του κράτους δικαίου, τη δημοκρατία, τις αξίες της ελληνικής κοινωνίας, υπονομεύοντας την προσπάθειά μας να συνυπάρχουμε ειρηνικά, με κατανόηση και ανθρωπιά.

Όποιος θεωρεί ότι δεν δεσμεύεται από το Σύνταγμα και τους νόμους του κράτους, όχι μόνο δεν έχει θέση στην Αστυνομία και στα Σώματα Ασφαλείας, αλλά θα λογοδοτεί και θα τιμωρείται παραδειγματικά. Παραδειγματικά θα τιμωρηθούν και οι υπαίτιοι του συγκεκριμένου περιστατικού. Είμαστε αποφασισμένοι να προστατεύουμε τον πολίτη αποτελεσματικά, προτάσσοντας τον απόλυτο σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την επίδειξη ευθύνης και επαγγελματισμού απέναντι στην ανομία, στην αυθαιρεσία και στη βία, απ΄όπου αυτή και αν προέρχεται. Δεν πρόκειται να κάνουμε καμία έκπτωση στην αποστολή μας να εγγυηθούμε την ασφάλεια και τις ελευθερίες κάθε συνανθρώπου μας».