Ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει πάλι πρωταγωνιστής στο συντονισμό των αντιστάσεων

Η Πυραμίδα του Καπιταλιστικού Συστήματος (1911), από την Wikipedia

 ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΗΣ ΑΚΟΑ 

(29, 30 Μαΐου 2010)

Συνεδρίασε η Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή της ΑΚΟΑ το προηγούμενο Σαββατοκύριακο με μεγάλη συμμετοχή κυρίως από την περιφέρεια. Στη συνεδρίαση συζητήθηκαν διεξοδικά η οικονομική και κοινωνική συγκυρία, η ανάγκη αντίστασης εκ μέρους της αριστεράς, και η ανάγκη της αναζωογόνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Εκτός όμως του ενδιαφέροντος σχετικά με τον ΣΥΡΙΖΑ, οι ομιλητές/τριες επέμειναν στην οργανωτική ανασυγκρότηση της οργάνωσης της ΑΚΟΑ ως προϋπόθεση να βγει η ανανεωτική και ριζοσπαστική αριστερά από το αδιέξοδό της.
 
Η κρίση
          
 Ζούμε σε μία εποχή που χαρακτηρίζεται από την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος σε παγκόσμια κλίμακα. Κρίση που τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της οφείλονται στην επικράτηση του αχαλίνωτου καπιταλισμού της νεοφιλελεύθερης εποχής: την απόσυρση του κράτους από την οικονομία, τον ανταγωνισμό χωρίς όρους και όρια, την πλήρη ασυδοσία των αγορών, την ηγεμονία της λογικής «τα κέρδη πάνω από τον άνθρωπο» και την κυριαρχία των Τραπεζών, του χρηματοπιστωτικού τομέα και των κερδοσκόπων.

Στην Ευρώπη την  οικονομική κρίση εκμεταλλεύθηκαν οι κυρίαρχες οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις του καπιταλιστικού συστήματος για να πάρουν ακόμα πιο σκληρά, νεοφιλελεύθερα, ταξικά μέτρα σε βάρος των εργαζόμενων και για την πλήρη αποδόμηση και κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους. Την ίδια ώρα πολλές εκατοντάδες δισεκατομμύρια δόθηκαν για τη στήριξη και τη σωτηρία των τραπεζών, χωρίς μάλιστα έλεγχο για τη χρήση τους.

Παρά τα σημάδια βραδείας και ασταθούς ανάκαμψης σε ορισμένες  από τις οικονομίες των αναπτυγμένων καπιταλιστικών κρατών, η κρίση θα  εξακολουθήσει να κυριαρχεί τα επόμενα χρόνια.
 Ιδιαίτερη πλευρά της οικονομικής κρίσης είναι η δημοσιονομική κρίση που αντιμετωπίζουν κυρίως οι αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες. Η διαχείριση των υψηλών ελλειμμάτων και του αντίστοιχα αυξανόμενου δημόσιου χρέους στον διεθνοποιημένο νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό, τα μετατρέπει σε πεδίο κερδοσκοπίας, δίνει τη δυνατότητα σε μεγάλους χρηματοπιστωτικούς ομίλους να κρίνουν τις τύχες λαών και κρατών.

Η Ελλάδα είναι η χώρα που έχει πληγεί περισσότερο από όλες τις άλλες χώρες από τη δημοσιονομική κρίση. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 οι πρωταγωνιστές του δικομματισμού, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, μειώνουν σταθερά τη φορολογική επιβάρυνση των μεγάλων εισοδημάτων, των μεγάλων περιουσιών και των κερδών του κεφαλαίου, παρέδωσαν στο ιδιωτικό κεφάλαιο τον δημόσιο τραπεζικό τομέα, εκποίησαν μεγάλο μέρος του εθνικού πλούτου και του δημόσιου τομέα, και στράφηκαν στη διεθνή αγορά για την ικανοποίηση των δανειακών αναγκών του κράτους. Παράλληλα η επιμονή στην πολιτική των υψηλών δαπανών για  εξοπλισμούς, για την εξυπηρέτηση νατοϊκών σχεδιασμών, και τη θωράκιση του καπιταλιστικού συστήματος και του αστικού κράτους, η στρεβλή πολιτική ανάπτυξης με πλήρη εγκατάλειψη της παραγωγικής βάσης της χώρας, η κατασπατάληση δημόσιων πόρων για φαραωνικά σχέδια και έργα, όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες, η εκτεταμένη διαφθορά που διαβρώνει όλους τους αρμούς της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής ζωής, η αδιαφορία για τη μείωση του χρέους την εποχή της υψηλής οικονομικής μεγέθυνσης κατέστησαν το ελληνικό κράτος ανίκανο να αντεπεξέλθει στη μείωση των εσόδων και την αύξηση των δαπανών που επέφερε η οικονομική κρίση.
Το ΠΑΣΟΚ κέρδισε τις εκλογές με πλούσιες προεκλογικές υποσχέσεις για μια ριζικά διαφορετική πολιτική σε όλους τους τομείς με το σύνθημα «Λεφτά υπάρχουν!» και με την καταγγελία της πολιτικής λιτότητας που εφάρμοζε και διακήρυσσε η Νέα Δημοκρατία. Αυτή ακριβώς την πολιτική που κατήγγειλε προεκλογικά άρχισε να εφαρμόζει την επομένη της εκλογικής νίκης η κυβέρνηση Παπανδρέου και μάλιστα με πολύ πιο σκληρά αντεργατικά  και αντιλαϊκά  μέτρα, με το αποδεδειγμένα ψευδές πρόσχημα ότι το ΠΑΣΟΚ δε γνώριζε προεκλογικά την πραγματική κατάσταση των οικονομικών του κράτους.

Προφανώς, εκτός των άλλων, προκύπτει και σοβαρό πρόβλημα νομιμοποίησης των μέτρων και της ίδιας της κυβέρνησης.

Η κερδοσκοπική δραστηριότητα των μεγάλων χρηματοπιστωτικών ομίλων, η ανοχή και συνενοχή που επέδειξαν τα αρμόδια όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η ελληνική κυβέρνηση κατέληξαν στην αδυναμία του ελληνικού κράτους να δανειστεί και στην αναζήτηση βοήθειας στον διαβόητο πια «μηχανισμό στήριξης» και στην τριμερή κηδεμονία από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Η πολιτική και τα μέτρα που επιβλήθηκαν με το «μνημόνιο» που συνυπέγραψε η ελληνική κυβέρνηση και πέρασε με συνοπτικές και αντισυνταγματικές διαδικασίες από τη Βουλή, βρίσκονται στη λογική της πολιτικής και των μέτρων που την τελευταία εικοσιπενταετία εφαρμόζουν το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία. Έχουν καθαρά ταξικό χαρακτήρα. Φορτώνουν τα βάρη της κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων, της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Αποσκοπούν στην εξασφάλιση και θωράκιση  των συμφερόντων του κεφαλαίου, ιδιαίτερα των Τραπεζών και των δανειστώ, χωρίς να θίξουν τις αιτίες που προκάλεσαν την κρίση. Τα μέτρα της κυβέρνησης πάρθηκαν με τις υποδείξεις και εφαρμόζονται με την εποπτεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Δ.Ν.Τ., αποτελούν όμως ταυτόχρονα συνειδητή επιλογή του Γ. Παπανδρέου και του επιτελείου του. Δεν αποσκοπούν απλώς να φορτώσουν τα βάρη της κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων, να θωρακίσουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου, να εξασφαλίσουν τα συμφέροντα των Τραπεζών και των δανειστών, αλλά και να ανατρέψουν όσα είχαν κατακτήσει οι εργαζόμενοι τον 20ο αιώνα και να δημιουργήσουν ένα νέο κοινωνικό καθεστώς στο οποίο η εργασία δε θα έχει δικαιώματα. Αναμφισβήτητα είναι τα πιο σκληρά, ταξικά μέτρα που εφαρμόστηκαν ποτέ στη χώρα μας.

Τα κύρια χαρακτηριστικά της λογικής και της συνέπειας των μέτρων είναι: μείωση του κόστους εργασίας κυρίως με δραστική μείωση των εισοδημάτων, με την κατάργηση της συλλογικής σύμβασης εργασίας, την αύξηση της ανεργίας, την ελαστικοποίηση των μορφών και σχέσεων εργασίας, την πλήρη απελευθέρωση των απολύσεων, την κατεδάφιση των κοινωνικών ασφαλίσεων ώστε να ανοίξει το πεδίο για το ιδιωτικό κεφάλαιο. Η ακρίβεια και η ολοκλήρωση της εκποίησης του δημόσιου πλούτου αποτελούν συνέπειες που εντάσσονται και υπηρετούν την ίδια λογική.

Με τα μέτρα αυτά είναι βέβαιο ότι η οικονομία της χώρας θα οδηγηθεί σε σοβαρή ύφεση, η φτώχια θα απλωθεί σε ευρύτατα στρώματα του πληθυσμού, η ανεργία θα αποτελέσει τη μεγάλη πληγή για ολόκληρη την κοινωνία μας και ιδιαίτερα για τους νέους στα αμέσως επόμενα χρόνια.

Οποιαδήποτε δυνατότητα παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας υπονομεύεται και οι θυσίες του λαού θα πάνε στράφι.

Η Ελλάδα εξελίσσεται σε πεδίο δοκιμής για την ταχύρυθμη εφαρμογή του πιο σκληρού νεοφιλελεύθερου προγράμματος και την ανάληψη από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αυτού του ρόλου και σε άλλες χώρες. Ακόμα και σε πιο αναπτυγμένες οικονομίες. Πριν ακόμα ολοκληρωθούν τα μέτρα στην Ελλάδα, ακολουθούν οι χώρες της Νότιας Ευρώπης και στη συνέχεια ολόκληρης της Ευρώπης.

Από την κυβέρνηση, τα ΜΜΕ και την αστική διανόηση καλλιεργείται συστηματικά ότι αυτή η πολιτική είναι μονόδρομος προκειμένου να υπάρξει διέξοδος από την κρίση. Πρόκειται για χονδροειδές ψέμα. Αυτή η πολιτική δεν προσφέρει διέξοδο από την οικονομική και τη δημοσιονομική κρίση, το αντίθετο. Υπηρετεί μόνο τα συμφέροντα της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Εναλλακτικές προτάσεις

Οι εναλλακτικές προτάσεις της Αριστεράς, και ιδιαίτερα του ΣΥΡΙΖΑ, για διέξοδο από την κρίση προς όφελος του λαού και του κόσμου της εργασίας σε μια μονιμότερη βάση, είναι ενταγμένες σε ένα πρόγραμμα υπέρβασης του καπιταλισμού και ενός διαφορετικού συστήματος πολιτικής οργάνωσης, λειτουργίας και διεύθυνσης της οικονομίας και της κοινωνίας. ‘Όμως η ανάπτυξη του μαζικού κινήματος των κοινωνικών στρωμάτων που θίγονται από την πολιτική της κυβέρνησης μπορεί να ανατρέψει το πρόγραμμα του νεοφιλελευθερισμού που επιβάλλουν η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Μπορεί να αναδείξει έναν διαφορετικό, αποτελεσματικό δρόμο διεξόδου από την κρίση με:

• Αποφασιστική ενίσχυση των εισοδημάτων των εργαζομένων.

• Αναδιανομή του πλούτου με υψηλή φορολόγηση των μεγάλων εισοδημάτων και μεγάλων περιουσιών κάθε είδους. Διπλασιασμός της φορολόγησης του εισοδήματος των νομικών προσώπων. Μείωση  των στρατιωτικών δαπανών σε ποσοστό τουλάχιστον 50%.

• Κρατικοποίηση με κοινωνικό έλεγχο των τραπεζών που ιδιωτικοποιήθηκαν σαν πρώτο βήμα για τον πλήρη δημόσιο έλεγχο του τραπεζικού συστήματος. Ανάκτηση της δημόσιας ιδιοκτησίας των οργανισμών και επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας που ιδιωτικοποιήθηκαν.

• Ενίσχυση των κοινωνικών τομέων Υγείας και Παιδείας.

• Ελάφρυνση των χαμηλών εισοδημάτων με μείωση του ΦΠΑ για αγαθά λαϊκής κατανάλωσης. Επιβολή ΦΠΑ με συντελεστή διπλάσιο του ανώτατου σημερινού σε είδη πολυτελούς κατανάλωσης.

• Μεγάλο πρόγραμμα δημόσιων επενδύσεων στον κοινωνικό και περιβαλλοντικό τομέα με αξιοποίηση του δημόσιου τραπεζικού τομέα και την ενίσχυση με αυστηρές προϋποθέσεις μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων.

• Εφαρμογή μίας ριζικά διαφορετικής λογικής ανάπτυξης, με αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας μας.

• Αναδιαπραγμάτευση του χρέους με συγκεκριμένες προϋποθέσεις, ώστε να είναι επωφελής για το λαό και να υπηρετεί τα σχέδια αλλαγής της κοινωνίας και όχι το κεφάλαιο, τις τράπεζες και τους κερδοσκόπους. Το ζήτημα αυτό δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, αλλά και άλλες χώρες της Ευρώπης. Θα μπορούσαν κατά συνέπεια να αναζητηθούν κοινοί παρονομαστές στην αντιμετώπισή του προς μία τέτοια λογική και κατεύθυνση.

Το κίνημα

Η σημερινή κυβέρνηση απορρίπτει συνειδητά τη λήψη τέτοιων μέτρων. Οι στρατηγικές επιλογές του ΠΑΣΟΚ κινούνται σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Όμως στην κοινωνική βάση του ΠΑΣΟΚ αλλά και σε τμήματα της πολιτικής του στελέχωσης υπάρχει ανησυχία, δημιουργούνται ρήγματα και δυνατότητες να διευρυνθεί το μέτωπο των κοινωνικών και πολιτικών αντιστάσεων κατά των μέτρων.
Ο σημερινός συσχετισμός δυνάμεων στο κοινωνικό και πολιτικό πεδίο, δεν επιτρέπει σ’ αυτή τη φάση την εφαρμογή ενός συνολικού εναλλακτικού σχεδίου. Αλλά η εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής ανοίγει πεδία αγωνιστικών διεκδικήσεων, ώστε να υπάρξουν επιμέρους επιτυχίες.

Μέσα απ’ αυτή την αγωνιστική διαδικασία. Θα αλλάξουν οι σημερινοί δυσμενείς κοινωνικοί και πολιτικοί συσχετισμοί και θα συγκροτηθεί μια νέα κοινωνική και πολιτική συμμαχία και πλειοψηφία, ένα ισχυρό μέτωπο κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που θα εκφραστεί και στο επίπεδο της εξουσίας.
Αυτό προτείνουμε να γίνει το σχέδιο των δυνάμεων του εργατικού κινήματος, των κοινωνικών κινημάτων, των δυνάμεων της Αριστεράς και της Ριζοσπαστικής Οικολογίας. 

Σοβαρό εμπόδιο για την προώθηση αυτής της λογικής και την υλοποίηση αυτού του σχεδίου αποτελεί ο κατακερματισμός, η πολυδιάσπαση και τα διαφορετικά σχέδια του εργατικού και αριστερού κινήματος. Οι αποκλίνουσες επιλογές και πορείες. Ο υποκειμενικός παράγοντας υπολείπεται αισθητά της ιστορικής αναγκαιότητας. Το στοιχείο αυτό αφαιρεί μεγάλο μέρος των δυνατοτήτων για την ανάπτυξη της αναγκαίας δυναμικής, που αντιστοιχεί στο ύψος των σημερινών περιστάσεων.
Ο αγώνας για την υπέρβαση αυτού του εμποδίου, αποτελεί στόχο προτεραιότητας για το κίνημα στη σημερινή φάση.

Η κατάσταση στην Ευρώπη

Η προοπτική της ένωσης των λαών της Ευρώπης βρίσκεται σήμερα σε κίνδυνο. Η οικονομική κρίση έχει οξύνει τις αντιθέσεις μεταξύ των αστικών δυνάμεων των χωρών μελών της Ε.Ε., ο εθνικισμός επανεμφανίζεται, ιδίως σε μεγάλες χώρες, με διάφορες μορφές, οι ευρωπαϊκοί λαοί βλέπουν με αυξανόμενη δυσπιστία το αντιδημοκρατικό θεσμικό οικοδόμημα της Ένωσης. Για πρώτη φορά η διάλυση της Ένωσης, με πρώτο βήμα τη διάλυση της Ευρωζώνης, διαγράφεται ως ρεαλιστική πιθανότητα. Οι αστικές πολιτικές δυνάμεις που υπηρέτησαν τις τελευταίες δεκαετίες τον νεοφιλελευθερισμό αποδεικνύονται ανίκανες να ενώσουν την Ευρώπη σε ένα δημοκρατικό, ειρηνικό και οικολογικά ισορροπημένο μόρφωμα, ο εθνικοκρατικός κατακερματισμός της ηπείρου απειλεί να επιστρέψει, με όσους κινδύνους αυτό συνεπάγεται.

Η πρόταση της Αριστεράς στους λαούς, τα κινήματα και τις πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς και της Ριζοσπαστικής Οικολογίας, για συντονισμένη πάλη, για μια ριζικά διαφορετική Ευρώπη από τη σημερινή είναι επίκαιρη όσο ποτέ. Για μια Ευρώπη της αλληλεγγύης, του αλληλοσεβασμού, δημοκρατική, με ενίσχυση των θεσμών λαϊκής κυριαρχίας. Μια Ευρώπη οικολογική, μια Ευρώπη φιλειρηνική, αντιιμπεριαλιστική, μια Ευρώπη της ανατροπής της κυριαρχίας του κεφαλαίου, μια Ευρώπη σοσιαλιστική.

Οι πολιτικές εξελίξεις

Η κρίση διαπερνάει ολόκληρη την ελληνική κοινωνία και είναι βέβαιο ότι θα καθορίσει και τις πολιτικές εξελίξεις στην επόμενη περίοδο. Θα σημειωθούν σοβαρές αλλαγές στο γενικότερο πολιτικό τοπίο. Ήδη υπάρχει μια μεγάλη κινητικότητα σε όλα σχεδόν τα πολιτικά κόμματα.

Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ υφίστανται σοβαρούς τριγμούς στις γραμμές τους, με ανοιχτά πολλά ενδεχόμενα. Ο ΣΥΡΙΖΑ αναζητάει το ρόλο του στις νέες εξελίξεις και τους τρόπους που θα τον υπηρετήσει.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αποδείχτηκε ανάξια της εμπιστοσύνης του λαού. Η πολιτική της, βρίσκεται σε πλήρη διάσταση με τα συμφέροντα, αλλά και με τα αισθήματα της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού, καθώς συνειδητοποιούνται ο χαρακτήρας και οι επιπτώσεις των μέτρων.

Το αίτημα του ΣΥΡΙΖΑ για Δημοψήφισμα για τα μέτρα της κυβέρνησης, με την πάροδο του χρόνου αποκτάει εξαιρετική επικαιρότητα.

Μέσα σ’ αυτή τη νέα πραγματικότητα οι οι κυρίαρχες δυνάμεις του συστήματος επεξεργάζονται σενάρια για κυβερνήσεις που θα αντιμετωπίσουν την οικονομική, κοινωνική και πολιτική κρίση με το μικρότερο δυνατό κόστος για το κεφάλαιο και τους πολιτικούς εκπροσώπους του. Τέτοιες λύσεις μπορεί να είναι:

Κυβερνήσεις ευρύτερου πολιτικού φάσματος
Κυβερνήσεις με συμμετοχή τεχνοκρατών από τον επιχειρηματικό χώρο και τα ΜΜΕ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να συμβάλλει αποφασιστικά και να πρωταγωνιστήσει στην οργάνωση και το συντονισμό των κοινωνικών και πολιτικών αντιστάσεων στα κυβερνητικά μέτρα και το Μηχανισμό Στήριξης της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. Να γίνει ο καταλύτης μελλοντικών εξελίξεων και ριζικών αλλαγών στο σημερινό κοινωνικό και πολιτικό τοπίο. Να πρωτοστατήσει στη δημόσια προβολή εναλλακτικών προτάσεων και στη συγκρότηση της νέας συμμαχίας κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων.
Τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει, δεν του επιτρέπουν να παίξει ικανοποιητικά αυτό το ρόλο. Και συγκεκριμένα:

Αδυναμία της Γραμματείας να προχωρήσει έγκαιρα στη λήψη των αναγκαίων κάθε φορά αποφάσεων, να ολοκληρώσει την επεξεργασία σε βάθος της πολιτικής του γραμμής και να εξασφαλίσει την ενιαία δημόσια εκφώνησή της.
Σοβαρές αδυναμίες στην οργάνωση και παρέμβαση του ΣΥΡΙΖΑ στους κοινωνικούς αγώνες.
Ανησυχητικά φαινόμενα γραφειοκρατικοποίησης και δυσλειτουργίας.
Ανύπαρκτο σχεδόν, επίπεδο πλουραλισμού στη δημόσια εκπροσώπησή του.
Σοβαρές καθυστερήσεις στην εφαρμογή των αποφάσεων που πήρε η 3η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του.
Σοβαρά ελλείμματα ‘κοινωνικής γείωσης’. Πολύ αδύναμη η σχέση του με την κοινωνία και τα προβλήματά της.
Φυγόκεντρες τάσεις στο επίπεδο της ηγεσίας και των μελών του.
   
Πολλά απ’ αυτά τα προβλήματα οφείλονται στο Συνασπισμό που μεταφέρει τα δικά του προβλήματα και την εσωτερική κρίση του στο ΣΥΡΙΖΑ.
Ευθύνες όμως έχουν και οι άλλες συνιστώσες και τα μέλη της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, που έδειξαν ολιγωρία στην αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης.
 
Φυσιολογικά τα προβλήματα αυτά βλάπτουν σοβαρά τη δημόσια εικόνα και τη φερεγγυότητα του ΣΥΡΙΖΑ και αποτελούν τις αιτίες για τη χαμηλή καταγραφή του στις δημοσκοπήσεις και κυρίως στη συνείδηση του κόσμου της Αριστεράς και ευρύτερων κοινωνικών δυνάμεων. Καθορίζουν τη μεγάλη αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να πείσει για το λόγο ύπαρξής του και το ρόλο στη νέα φάση των εξελίξεων.
 
Η προσπάθεια ανάταξης, ανασύνταξης και ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ, προϋποθέτει τομές σε όλα τα επίπεδα:

• Ανανέωση του Ιδρυτικού Συμβολαίου και της Διακήρυξης του Ιουνίου 2007, με επικαιροποίηση και μεγαλύτερη επεξεργασία ορισμένων ζητημάτων στρατηγικής σημασίας. Ιδιαίτερα των εναλλακτικών προτάσεών του ΣΥΡΙΖΑ. Οι επεξεργασίες αυτές θα πρέπει να είναι ενταγμένες και να υπηρετούν ένα συνολικό σχέδιο ρήξης με το καπιταλιστικό σύστημα που θα έχει στοιχεία υπέρβασής του σε μια σοσιαλιστική κοινωνία.

• Συμφωνία για κεντρικά ζητήματα πολιτικής γραμμής.

• Εξασφάλιση, με συγκεκριμένα μέτρα, της ενιαίας δημόσιας εκφώνησης της συμφωνημένης πολιτικής γραμμής.

• Αποφασιστική συμβολή στην οργάνωση της πάλης για την ανατροπή των μέτρων. Συγκρότηση επιτροπών πάλης κατά των μέτρων σε τοπική και κλαδική κλίμακα. Με την ευρύτερη δυνατή συμμετοχή κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων.

• Οργανωτική συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ σε όλα τα επίπεδα και κυρίως στη βάση. ΣΥΡΙΖΑ των μελών.

• Πλουραλιστική εκπροσώπηση στα ΜΜΕ, στο Κοινοβούλιο, στο Ευρωκοινοβούλιο, στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.

• Αξιοποίηση όλων των δυνάμεων στη δημόσια και κοινωνική παρέμβαση του ΣΥΡΙΖΑ.

• Εφαρμογή όλων των αποφάσεων της 3ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ.

• Προετοιμασία για την κρίσιμη μάχη των εκλογών για την Τοπική Αυτοδιοίκηση το Νοέμβριο του 2010. Οι εκλογές αυτές αποκτούν ιδιαίτερη σημασία μετά την ψήφιση του «Καλλικράτη» που είναι ενταγμένος και υπηρετεί τη συνολική λογική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.

• Ενίσχυση και συστηματοποίηση των προσπαθειών και πρωτοβουλιών για την κοινή δράση και την ενότητα των δυνάμεων της Αριστεράς. Όχι μόνο σε εθνικό αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο.