«...δεν σας έδωκε πληρεξουσιότητα να καταργήσετε την εθνικήν και πολιτικήν ανεξαρτησίαν του...»

Η δικαία απόφασις του Θεού δια την απελευθέρωσιν της Ελλάδος Πίνακας του Παναγιώτη Ζωγράφου με την καθοδήγηση του Μακρυγιάννη (από την Βικιπάιδεια).

 

 

ΑΙΤΗΣΙΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΒΡΕΤΤΑΝΙΚΟΝ
(Φάκελλος ίδιος εν τω τμήματι των χειρογράφων της Εθνικής Βιβλιοθήκης)

Ο Κλήρος, οι Παραστάται, οι Αρχηγοί, Πολιτικοί και Στρατιωτικοί ξηράς και θαλάσσης, του Ελληνικού Έθνους.

Αον Παρατηρούντες ότι δια τα ανεξάλειπτα δικαιώματα της ιδιοκτησίας και κυριότητος, δια τας επικρατούσας αρχάς της Θρησκείας και Ελευθερίας και δια το εκ φύσεως έμφυτον, του να διατηρή και ασφαλίζη έκαστος την ιδίαν ύπαρξιν, οι έλληνες ενωπλίσθησαν με τα όπλα της Δικαιοσύνης και εις διάστημα πλέον τεσσάρων ετών υπέστησαν αποφασιστικώς και σταθερώς κατά των Δυνάμεων της Ασίας, της Αφρικής και της Αιγύπτου, πεζών τε και ναυτικών, και εις όλους τούτους τους κινδύνους τώρα ηφάνισαν και τώρα άμπωσαν τας κολοσιαίας δυνάμεις των εχθρών, και, τελευταίον, στερημένοι παντός μέσου ανήκοντος εις τοιούτον υψηλόν εγχείρημα, καθιέρωσαν ούτοι δια του αίματος των τα πολύτιμα αυτών δικαιώματα και έδωκαν εις τον εκπεπληγμένον κόσμον όχι τόσον κοινάς αποδείξεις, δι'  όσον είναι ικανός ένας λαός, εκ φύσεως γεννημένος δια να ζη ελεύθερος και όστις ήδη εδυνήθη να διασπάση τους βρόχους μιας ικανώς πολυχρονίου καταθλιπτικής δουλείας.

Βον Παρατηρούντες, ότι εκ των αποτελεσμάτων μιας πάλης ούτως ανομοίου, απέκτησαν οι Έλληνες την απαράμιλλον απόφασιν της πολιτικής αυτών κατααστάσεως.

Γον Σκεπτόμενοι, ότι πράκτορές τινων ηπειρωτικών Δυνάμεων, αν και χριστιανών, δεν διεφύλαξαν οδηγίαν, συνεχομένην με τας αρχάς, τας οποίας αυτοί εστερέωσαν, αλλά από μέρους των αυτών δεν έλειψαν να εκβώσιν συνεχώς αντιρρήσεις πολιτικαί πολυμόρφου ουσίας και χαρακτήρος.

Δον Παρατηρούντες, ότι τινές τούτων των πρακτόρων παίζουν δια των απεσταλμένων των εντός της Ελλάδος, ώστε να εισχωρήση εις τινάς Έλληνας η κλίσις, δια να συστήσουν νέους σχηματισμούς πολιτικούς, αρμοδίους προς το πνεύμα και τα τέλη των τοιούτων παρακινητών.

Εον Παρατηρούντες, ότι ουχ ολίγους κατατρεγμούς και παρεκβάσεις υποφέρει η νόμιμος και τακτική κίνησις του ελληνικού Ναυτικού από τους Αρχηγούς των Θαλασσίων Δυνάμεων τινών Βασιλείων, οίτινες κατά πάντα τρόπον πειράζουν τα καθήκοντα της διακηρυχθείσηςουδετερότητος από τας Αυλάς των εις τας Συνελεύσεις του Λεϊβάχ και Βερώνης.

ςον Παρατηρούντες με μεγάλην θλίψιν αυτούς τους Χριστιανούς οπλιζομένους εναντίον των οπαδών Ευαγγελίου και εις βοήθειαν εκείνων του Αλκορανίου, εις τρόπον, ώστε, στρατιώται ευρωπαίοι, εναντίον πάσης αρχής αληθούς πολιτικής και ηθικής σπεύδουν να διδάξουν, διορίσουν και οδηγήσουν τα στίφη των βαρβάρων, διευθυνόμενα να λεηλατήσουν την ιερά εκείνην γην, ήτις σκεπάζει ανάμικτα και συγκεχυμένα τα αθάνατα κόκκαλα των Κιμώνων, των Τσαμαδών, των Λεωνιδών, των Βοτσαρών, των Φιλοποιμένων, των Νικηταραίων και Κολιαίων, όπερ εμποδίζει τας προόδους της ιεράς υποθέσεως της Ελλάδος.

Ζον Παρατηρούντες, ότι η Διοίκησις της Μεγάλης Βρεττανίας, ευτυχής εις το να διευθύνη λαόν ελεύθερον, είναι η μόνη, ήτις διετήρησε μέχρι λεπτού καθαράν την ουδετερότητα, περιφρονούσα να μιμηθή τας αναφανδόν βίας ή τας νεφώδεις διαχειρίσεις, αι οποίαι απ'  άλλους αδιακόπως επράχθησαν και πράττονται εις την Ελλάδα, Κωνσταντινούπολιν και Αίγυπτον.

Ηον Σκεπτόμενοι, ότι η Βρεττανική αδιαφορία δεν αρκεί να αντιρροπήση την ήδη επηυξημένον εξωτερικόν κατατρεγμόν προς βλάβην της Ελλάδος.

Θον Παρατηρούντες, ότι η Ελλάς, όχι από χαύνωσιν δυνάμεων, ούτε από αδυνατισμένην απόφασιν, δεν ηδυνήθη μέχρι τούδε να προσεπιχειρή, αλλά δια τα προρρηθέντα αίτια και μάλιστα την πηγάζουσαν από του να μην έλαβε ποτέ Διοίκησιν υπερτέραν των παθών και των σχέσεων.

Ιον Παρατηρούντες, ότι οι Έλληνες, εις τοιαύτηνν γενναίαν μάχην, ή πρέπει να εκβώσιν από ταύτην νικηταί, ή θέλουν είσθαι τελείως αφανισμένοι, επειδή ουδέν μέσον είναι, το οποίον να δύναται να τους αποσπάση από ταύτην την απόφασιν, ήτις κατήντησεν από τας φοράς του πολέμου και του χρόνου άφευκτος.

ΙΑον Παρατηρούντες, τελευταίον, ότι αν από υπερτάτην χάριν της Προνοίας ευρίσκωνται στερεωμέναι πλησίον μας αι βρεττανικαί δυνάμεις, χρεωστεί η Ελλάς εις την παρούσαν αυτής κατα΄στασιν να ωφεληθή από τούτο εγκαίρως, ως και να ελπίση εις την ευθύτητα και φιλανθρωπίαν της ισχυρής αυτής Διοικήσεως.

Όθεν, προς ασφάλειαν των ιερών δικαιωμάτων της του Κράτους ελευθερίας και ικανώς στερεάς πολιτικής υπάρξεως, η Ελλάς, δια της παρούσης δημοσίας πράξεως, προσδιορίζει, θεσπίζει, αποφασίζει και βούλεται τον επόμενον

Νόμον

Α'.) Το Ελληνικόν Έθνος, δυνάμει της παρόυσης πράξεως, θέτει εκουσίως την ιεράν παρακαταθήκην της αυτού Ελευθερίας, Εθνικής Ανεξαρτησίας και της πολιτικής αυτού υπάρξεως υπό την μοναδικήν υπεράσπισιν της Μεγάλης Βρεττανίας.

Β'.) Η παρούσα αυτή οργανική Πράξις του ελληνικού έθνους συνοδεύεται με επί τούτω διπλούν υπόμνημα προς την Σεβασμίαν Διοίκησιν της Αυτού Βρεττανικής Μεγαλειότητος κατ' ευθείαν εις Λονδίνον και συγχρόνως αποστέλλεται εμμέσως δια της Αυτού Εξοχότητος του Λόρδου Μεγάλου Αρμοστού της Αυτού Μεγαλειότητος εις τας Ενωμένας επαρχίας των Ιονίων Νήσων.

Γ'.) Οι Πρόεδροι των ευτάκτων Βουλευτηρίων του Κράτους, ξηράς και θαλάσσης θέλουν ετοίμως εκπληρώση τον παρόντα ΝΟΜΟΝ.

(Υπό το πρώτον τούτο πρωτόγραφον, ως και υπό το τελευταίον, φέρεται χρονολογία:)

Εν Πελοποννήσω τη ... Ιουνίου 1825.

(Και μία υπογραφή:)

Ο Πρόεδρος των κατά ξηράν ευτάκτων Βουλευτηρίων 

του Ελληνικού Κράτους και Γενικός Αρχηγός 

των κατά γην Δυνάμεων
Θ. Κολοκοτρώνης

(Τα λοιπά τέσσαρα φέρουσιν εν τέλει το εξής:)

Ο Πρόεδρος των ευτάκτων συσσωματώσεων των Νήσων του Αιγαίου Πελάγους και λοιπών μερών του Ελληνικού Κράτους και αρχιναύαρχος των κατά θάλασσαν Δυνάμεων.

(Έχουσι δε ταύτα χρονολογίας: Το μεν 26 Ιουλίου 1825, τα έτερα τρία απλώς: Ιουλίου 1825 και το τελευταίον 14 Ιουλίου 1825)

(Υπό το πρώτον υπάρχει η υπογραφή:

Ανδρέας Μιαούλης

και μετ'  αυτήν αι λοιπαί υπογραφαί, ως εξής:)

Ανατολική και Δυτική Χέρσος Ελλάς

Ο Κλήρος
Ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Άρτης Πορφύριος, 

Νικοπόλεως και πάσης Αιτωλίας, 

ο Επίσκοπος Ρογών.

(Αρχείο Ρώμα, τόμ. Α'. σ. 592-595)

Το 1825 το φιλοαγγλικό κόμμα, είχε συντάξει μια έκκληση στην Αγγλία να δεχτεί να αναλάβει την προστασία της Ελλάδας και έστειλε το κείμενο της ελληνικής εκκλήσεως για την εγκαθίδρυση αγγλικού προτεκτοράτου σε εκείνους τους πολιτικούς και στρατιωτικούς αρχηγούς, που η έγκρισή τους ήταν απαραίτητη προκειμένου η όλη ενέργεια να κερδίσει και την επίσημη κύρωση της κυβέρνησης.
Στις 6 και 7 Ιουλίου υπόγραψαν (για χάρη της Πατρίδας που κινδύνευε) ο Κολοκοτρώνης, ο Ζαΐμης, ο Δεληγιάννης και αρκετοί άλλοι Πελοποννήσιοι, στις 22 Ιουλίου οι Στερεοελλαδίτες οπλαρχηγοί στην Αθήνα. Το έγγραφο (με ημερομηνία 24 Ιουλίου 1825) εγκρίθηκε από το Βουλευτικό και το Νομοτελεστικό την 1η Αυγούστου (από όλες τις προσωπικότητες μόνον ο Κουντουριώτης, ο Κωλέττης, ο Υψηλάντης, ο Γκούρας, ο Νικηταράς και λίγοι άλλοι δεν την ενέκριναν) και στάλθηκε στο Λονδίνο με τον Δ. Μιαούλη, το γιο του ναυάρχου, και έμεινε γνωστό ως «Πράξις Υποταγής», «Πράξη Υποτέλειας» (Act Of Submission).

Η Γ' Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου συνδέεται άμεσα με την εξωτερική πολιτική. Είναι η πρώτη Εθνοσυνέλευση που αποφάσεις της αφορούσαν τις εξωτερικές σχέσεις του επαναστατημένου έθνους. Φυσικά η Γ' Εθνοσυνέλευση είναι δεμένη με την εξωτερική πολιτική της Αγγλίας και μάλιστα ως συνέπειά της.
Ο Στράτφορντ Κάνιγκ, ξάδελφος του Γεώργιου Κάνιγκ Υπουργού Εξωτερικών της Αγγλίας, πηγαίνοντας στην Πόλη ως πρεσβευτής της πατρίδας του και περνώντας από την Ύδρα, ήλθε σε επαφή εθιμοτυπικά με τον Μιαούλη και τον Τομπάζη, ουσιαστικά όμως με τον Μαυροκορδάτο και τον Ζωγράφο. Το πρώτο που τους ρώτησε ήταν αν οι Έλληνες σύμφωνα με την «πράξη υποτέλειας», που είχαν στείλει στην Αγγλική Κυβέρνηση, επιθυμούσαν τη μεσολάβηση. Εκείνοι απάντησαν θετικά, τότε αυτός ζήτησε για να μπορέσει να διαπραγματευθεί με την Πύλη, εξουσιοδότηση από την Ελληνική Κυβέρνηση, που θα δεχόταν τον όρο της επικυριαρχίας της Τουρκίας πάνω στην Ελλάδα. Αποτέλεσμα της συνάντησης ήταν η Γ' Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου.
Η Συνέλευση άρχισε τις εργασίες της στις 6 Απριλίου 1826 με πρόεδρο τον Πανούτσο Νοταρά. Σύντομα όμως έφθασε η είδηση της πτώσης του Μεσολογγίου. Τρομοκρατημένοι οι αντιπρόσωποι βλέπουν ότι η σωτηρία της πατρίδας προϋπέθετε συγκέντρωση της εξουσίας σε λίγα εκλεκτά πρόσωπα, ιδέα που είχε καλλιεργηθεί και νωρίτερα. Μολαταύτα η φιλαρχία και οι προσωπικές φιλοδοξίες συνετέλεσαν, ώστε η νέα κυβέρνηση, η «Διοικητική Επιτροπή της Ελλάδος» όπως ονομάσθηκε, να σχηματιστεί όχι από τρία μέλη, αλλά από έντεκα. Πρόεδρος έγινε ο Ανδρέας Ζαΐμης και μέλη ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, ο Αναγνώστης Δεληγιάννης, ο Γεώργιος Σισίνης, ο Δημήτριος Τσαμαδός, ο Ανδρέας Χατζηαναργύρου, ο Αναγνώστης Μοναρχίδης, ο Ανδρέας Ίσκος, ο Σπυρίδων Τρικούπης, ο Ιωάννης Βλάχος και ο Παναγιώτης Δημητρακόπουλος. Δεν συμπεριλήφθηκαν στη νέα κυβέρνηση ο Κωλέττης -και επομένως διαλύθηκε η πρόσκαιρη συμμαχία του με τους Πελοποννήσιους- και ο Μαυροκορδάτος, γιατί δεν του είχαν εμπιστοσύνη οι κρατούντες. Συστήθηκε και η δεκατριμελής « Επιτροπή της Συνελεύσεως» που θα διαχειριζόταν την εξωτερική πολιτική του Αγώνα. Έργο της ήταν να «διαπραγματευθεί δια του εν Κων/πόλει Άγγλου Πρέσβεως κυρίου Κάνιγκ τον μεταξύ του Έθνους και της Οθωμανικής Πόρτας συμβιβασμόν με τον πλέον επωφελή τρόπον δια το ελληνικόν Έθνος και ανταξίως των μεγάλων του θυσιών». Έτσι ορίστηκε για πρώτη φορά επιτροπή για τις εξωτερικές υποθέσεις και ψηφίστηκαν οδηγίες και υποδείξεις στην Επιτροπή. Μέσα στο ψήφισμα αυτό υπήρχαν οι όροι του συμβιβασμού:

 

«Οδηγίαι προς την Επιτροπήν της Συνελεύσεως»
[...]
Θ'. Να ζητήση επιμόνως ώστε η Μεγάλη Βρεττανία να γίνη εγγυήτρια δια την συντήρησιν των συνθηκών εκ μέρους και των δύο διαμαχομένων εθνών.
[...]
Τη 12η Απριλίου 1826 εν Επιδαύρω
Ο Πρόεδρος της Εθνικής Γ' Συνελεύσεως
Πανούτσος Νοταράς

Μόνον ο Δημ. Υψηλάντης διαμαρτυρήθηκε για την πράξη αυτή του συμβιβασμού. Είχε μελετήσει φαίνεται την «πράξη υποτέλειας» που είχαν στείλει στον Γ. Κάνιγκ οι εκπρόσωποι του αγγλικού κόμματος και είχε νιώσει φοβερή απογοήτευση. Δεν αντέδρασε τότε γιατί ο Κάνιγκ δε φάνηκε να ενθουσιάζεται, τώρα όμως έβλεπε καλά τί χρήση έκανε η αγγλική διπλωματία, γι' αυτό έγραψε την περίφημη διαμαρτυρία του:

Προς την Γ' Εθνικήν Συνέλευσιν των Ελλήνων

[...] Ο λαός, κύριοι, του οποίου παρρησιάζετε το πρόσωπον, δεν σας έδωκε πληρεξουσιότητα να καταργήσετε την εθνικήν και πολιτικήν ανεξαρτησίαν του, αλλά να την στερεώσετε, να την διαιωνίσετε. Η ιστορία θέλει κρίνει μίαν ημέραν αδεκάστως την πράξιν σας. Η Ευρώπη, κύριοι, ησθάνθη παρά ποτέ πλέον ότι η υπόθεσις των Ελλήνων είναι αρκετά προχωρημένη, δια να μην υποπέση εφεξής εις τας εναντιότητας της τύχης. Και πώς γίνεται οι πληρεξούσιοι του ιδίου αυτού έθνους δια μιας πράξεως, ανηκούστου εις τα χρονικά των λαών, ν' αποδεικνύωσιν εις τον κόσμον ότι μόνοι αυτοί δεν γνωρίζουν αυτήν την αλήθειαν!
[...] ως και ήδη διαμαρτύρομαι επισήμως κατ' αυτής ενώπιον του Ελληνικού λαού και όλων των λοιπών της χριστιανικής Ευρώπης, ως κατά μίας πράξεως παρανόμου, ανθελληνικής και διόλου αναξίας ενός έθνους, το οποίον υπεδουλώθη μεν πολλάκις, πλην ποτέ δεν εσυμβιβάσθη με τους τυράννους του.[...]
 

Μένω με το ανήκον σέβας
Εν Πιάδα τη 12 Απριλίου 1826
Ο πατριώτης
Δημήτριος Υψηλάντης

Με ψήφισμά της η Συνέλευση τον στέρησε από κάθε πολιτικό δικαίωμα και τον απέκλεισε από κάθε στρατιωτική υπηρεσία.

τα αποσπάσματα από την Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμος ΙΒ, Εκδοτική Αθηνών και από το σχολικό εγχειρίδιο Θέματα Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας από τις Πηγές. ΟΕΔΒ 1979