Η αποχώρηση της Ανανεωτικής Πτέρυγας από τον Συνασπισμό δεν είναι απλώς μια εσωτερική υπόθεση ενός κόμματος που δεν μας αφορά.
• Γίνεται μια στιγμή που όλοι περιμένουν από την αριστερά τη μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση δυνάμεων σε μια κοινά αποδεκτή βάση για την ανάπτυξη αποτελεσματικής κοινής δράσης, αντίστοιχης με την κρισιμότητα των στιγμών. Έρχεται σε αντίθεση και με την παράδοση της ανανεωτικής αριστεράς, που πάντα αναζητούσε τις προωθητικές συνθέσεις, τα κοινά σημεία και απέκρουε τη λογική της στείρας «ιδεολογικής καθαρότητας».
• Μ’ αυτή την παράδοση η Ανανεωτική Πτέρυγα έρχεται σε αντίθεση, και για έναν ακόμη λόγο. Γιατί ο τρόπος που επέλεξε να διαχωρίσει τη θέση της τόσο από τον Συνασπισμό όσο και από τον ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή με ανεξαρτοποίηση των βουλευτών και όχι με παραίτησή τους από το αξίωμα, υποδηλώνει μια ιδιοκτησιακή αντίληψη για τη βουλευτική έδρα, αντίθετη με την αντίληψη της αριστεράς εν γένει.
Η βουλευτική έδρα ήταν πάντα αποτέλεσμα συλλογικής δράσης και συλλογικό απόκτημα συνδεδεμένο με τη ζωή και τη δράση του κομματικού θεσμού και τους δημοκρατικούς κανόνες που διέπουν τη λειτουργία του.
• Η πράξη των συντρόφων είναι αποτέλεσμα, βέβαια, μακρόχρονης διεργασίας και αντιθέσεων στο εσωτερικό του Συνασπισμού, αλλά αφορά και τον ΣΥΡΙΖΑ, εφόσον τέθηκε και ο όρος απεμπλοκή του ΣΥΝ από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Πέρα από την υποτίμηση της μεγάλης πλειοψηφίας των συνέδρων που εξέφρασαν τη βούληση του Συνασπισμού σ’ αυτό το ζήτημα (και στον ΣΥΡΙΖΑ), αυτό εκφράζει και μια ιστορική πολιτική και ιδεολογική ανακολουθία. Εξέχοντα στελέχη αυτής της τάσης, την εποχή προεδρίας του Ν. Κωνσταντόπουλου, προώθησαν το ενωτικό εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ και πρότειναν τη διεύρυνσή του στη συνέχεια. Σε κάθε περίπτωση, δεν ήταν σκέψη που βγήκε από εξημμένες αριστερίστικες κεφαλές, αλλά προϊόν πολιτικού και ενωτικής αντίληψης.
Προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι η Πτέρυγα σε κανένα από τα προηγούμενα συνέδρια του Συνασπισμού, ούτε σ’ αυτό που έκρινε τη δέσμευσή του στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν είχε θέση ζήτημα συμμετοχής στο συμμαχικό σχήμα. Μιλούσε για τη διευκρίνηση του είδους των σχέσεων ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ και απέρριπτε μόνο την ιδέα του μετασχηματισμού του σε ενιαίο κόμμα. Αυτή ήταν μέχρι πρότινος η «κόκκινη γραμμή» της.
• Πολύ φοβούμαστε ότι με τέτοιες αντιλήψεις η ανασυγκρότηση του χώρου της ανανεωτικής αριστεράς που επαγγέλλεται η Πτέρυγα, δεν θα έχει κανένα από τα χαρακτηριστικά της ευρύτητας και της ανεκτικότητας στη διαφορά, πολύ περισσότερο της συνδιαλλαγής και της απόρριψης της εκ των προτέρων ηγεμονίας, όπως απαιτεί μια πραγματική ανανεωτική αντίληψη.
• Η κίνηση της Πτέρυγας αφήνει αναπάντητο και ένα σημαντικό ερώτημα: σε ποιο γενικότερο πολιτικό σχέδιο εντάσσεται; Η ανασυγκρότηση του χώρου της ανανεωτικής αριστεράς, ειδικότερα στις σημερινές συνθήκες, μοιάζει με αυτοσκοπό αναντίστοιχο των εκκλήσεων για πιο ευρύ πολιτικό πνεύμα και για επιδίωξη πιο πλατιών συμμαχιών, που συχνά ακούγαμε από τα στελέχη της.
• Η ΑΚΟΑ, και με αυτή την ευκαιρία, θέλει να δηλώσει ξανά την πεποίθησή της ότι στην ενότητα και την ανασύνθεση της αριστεράς μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται η προοπτική για την ίδια και η ελπίδα για τον κόσμο της μισθωτής εργασίας και των λαϊκών τάξεων.
η φωτό Παπαρούνες στο ηλιοβασίλεμα του Eric Hill , με άδεια Creative Commons Attribution-Share Alike 2.0 Generic, από την Wikipedia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου