 |
| anti-evolution, από τον AntistaChef |
Οι τελευταίες εξελίξεις στο οικονομικό και πολιτικό πεδίο με την ολοκληρωτική αναθεώρηση των προεκλογικών εξαγγελιών της κυβέρνησης και την ψήφιση σειράς αντεργατικών νόμων, ενώ αναπόφευκτα φέρνουν σε απελπισία και αδιέξοδα τις παραγωγικές τάξεις της χώρας, την ίδια ώρα αποκαλύπτουν με πολύ παραστατικό τρόπο το ρόλο των στελεχών της σημερινής, σοσιαλιστικής υποτίθεται, κυβέρνησης, ως πολιτικών εκπροσώπων όχι των εργαζομένων που τους ψήφισαν αλλά του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος και των μηχανισμών του.
ΤΟ «ΠΑΙΓΝΙΔΙ ΤΩΝ ΛΥΓΜΩΝ»
Σε μια άκομψη προσπάθεια να πείσουν για τους σκοπούς τους, οι κυβερνητικοί παράγοντες έχουν επιδοθεί σε μια πολιτική φαρσοκωμωδία από τα έδρανα της Βουλής για να καλύψουν τις πραγματικές προθέσεις τους αλλά και να αμβλύνουν τις εντυπώσεις για την αντιδεοντολογική και αντισυνταγματική πρακτική που εφαρμόζουν.
Από τη μια διαλύουν ολοκληρωτικά, με την υπόδειξη των παγκόσμιων αστικών επιτελείων και των εκτελεστικών οργάνων τους, της ΕΕ και του ΔΝΤ, το κοινωνικό εποικοδόμημα που χτίστηκε με αίμα και θυσίες τα προηγούμενα χρόνια, και από την άλλη επιδίδονται σε ένα θεατρικό παιγνίδι εντυπώσεων, στην προσπάθεια να δικαιολογήσουν τη στάση τους και να πείσουν ότι αυτά που γίνονται δεν έχουν την έγκρισή τους, ότι η αμείλικτη πραγματικότητα τους ξεπερνάει, ότι αν δεν πάρουν τα συγκεκριμένα μέτρα η κατάσταση θα γίνει χειρότερη και άλλα τέτοια υποκριτικά και δακρύβρεχτα.
Και ενώ πέσανε σαν αρπαχτικά στα εργατικά εισοδήματα και τις συντάξεις, δεν έχουν αγγίξει ούτε ένα φοροφυγά, δεν έχουν δρομολογήσει ουσιαστικά καμία δίωξη σε όσους καταχράστηκαν το δημόσιο χρήμα παρά την δημιουργία αλλεπάλληλων εξεταστικών επιτροπών στη Βουλή, δεν άλλαξαν ούτε στο ελάχιστο τη νομοθεσία που επιτρέπει απίστευτες φοροαπαλλαγές σε κοινωνικές ομάδες όπως οι εφοπλιστές, οι off shore εταιρείες εξακολουθούν να αποτελούν τα νόμιμα οχήματα της φοροκλοπής χωρίς να έχει πειραχτεί ούτε παράγραφος από το προηγούμενο πλαίσιο λειτουργίας τους, δεν επιδίωξαν να εισπράξουν οποιοδήποτε ποσό από τους μεγαλοοφειλέτες στο ΙΚΑ και τα υπόλοιπα δημόσια ταμεία και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.
Επικέντρωσαν κάποια στιγμή το ενδιαφέρον τους σε λίγους μεγαλογιατρούς του Κολωνακίου ενώ έχουν καταγραφεί χιλιάδες άλλοι που διαθέτουν βίλλες, πισίνες, πολυτελή σκάφη και ακριβά αυτοκίνητα και οι οποίοι δηλώνουν εισοδήματα χαμηλότερα από εκείνα ενός δημοσίου υπαλλήλου. Όλοι αυτοί παραμένουν ακόμα στο απυρόβλητο.
Σκαρφίστηκαν, για λόγους τηλεοπτικού εντυπωσιασμού, την κατεδάφιση μπουζουξίδικου στην παραλία το οποίο είχε να λειτουργήσει εδώ και μια δεκαετία, όταν όλες οι προσβάσεις για τη θάλασσα είναι κλειστές από τους επιχειρηματίες των νυκτερινών κέντρων που έχουν διαπράξει απίστευτες παραβάσεις χρησιμοποιώντας μαφιόζικες μεθόδους .
Αυτό που έδειξε να τους πείραξε περισσότερο δεν είναι η γενική κατακραυγή και η κοινωνική δυσαρέσκεια για τον εμπαιγμό προς τους πολίτες αυτής της χώρας αλλά η δήλωση του Δασκαλόπουλου, προέδρου του ΣΕΒ, που ούτε λίγο ούτε πολύ τους είπε ότι δεν μπορούν πλέον να κάνουν τη δουλειά τους, να συνεχίζουν δηλαδή να υποστηρίζουν τα επιχειρηματικά συμφέροντα, γιατί έχουν γίνει ανυπόληπτοι στο λαό και ότι από εδώ και πέρα πρέπει οι ίδιοι οι επιχειρηματίες να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, δημιουργώντας ένα σκηνικό σαν αυτό της μπερλουσκονικής Ιταλίας.
Η οργισμένη αντίδρασή τους στις παραπάνω δηλώσεις με αναφορές σε «ψείρες» και λοιπά έντομα, στην πραγματικότητα είχε σχέση με την προσπάθεια να αποδείξουν πως αφενός είναι σοβαροί διαχειριστές της κρίσης και αφετέρου ότι όπως πέρασαν τόσα άλλα μέτρα (μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων από 48% στο 22%, ελαστικοποίηση της εργασίας, θαλασσοδάνεια και άλλες διευκολύνσεις), μπορούν εύκολα να περάσουν ακόμη περισσότερα.
Δίνουν καθημερινά εξετάσεις για να αποδείξουν στα αφεντικά τους ότι είναι σε θέση να φροντίσουν έτσι ώστε η κρίση να μην τους αγγίξει και ότι είναι ικανοί να την περάσουν στις πλάτες των εργαζομένων.
Η σοσιαλδημοκρατία σε εποχές οικονομικής ανόδου συνήθως αναλαμβάνει το ρόλο του δικηγόρου της αστικής τάξης. Στις σημερινές συνθήκες κρίσης έχει αναλάβει απ’ ευθείας το ρόλο του διαχειριστή.
Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ
Αν υπήρχαν κάποτε ερωτηματικά για την επιλογή του «Γιωργάκη» στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και τη διαδικασία παραλαβής του «δαχτυλιδιού» από τον προκάτοχό του, τώρα θα πρέπει να αρχίσουν να ξεδιαλύνονται. Και ήταν απόλυτα δικαιολογημένα αυτά τα ερωτηματικά για τον απόφοιτο του Χάρβαρντ ο οποίος, εκτός από το ιστορικό όνομα που κουβαλούσε, δεν είχε να επιδείξει καμιά προσφορά στην πολιτική ή κάπου αλλού και που επιπλέον δεν διακρινόταν ιδιαιτέρως για την ευστροφία και τη ρητορική του.
Αποδείχτηκε παρόλα αυτά ότι είναι «ο κατάλληλος άνθρωπος για τη συγκεκριμένη δουλειά». Με χαμηλούς τόνους και επιδιώκοντας να δώσει την αίσθηση του «καλού παιδιού» που «θέλει» αλλά «οι συνθήκες δεν το επιτρέπουν», έπεισε προς στιγμή τον ελληνικό λαό ότι τα σκληρά μέτρα που ψηφίστηκαν στη Βουλή αναγκάστηκε να τα πάρει αρχικά κάτω από την πίεση ελλειμμάτων που δημιούργησαν οι προκάτοχοί του στην κυβέρνηση και κατόπιν εξ’ αιτίας του κινδύνου ολοκληρωτικής κατάρρευσης της ελληνικής οικονομίας και μιας υποτιθέμενης έλλειψης «εναλλακτικής διεξόδου».
Ο Λίνκολν έλεγε: «Μπορείς να κοροϊδεύεις λίγους ανθρώπους για πολύ καιρό ή πολλούς ανθρώπους για λίγο καιρό. Δεν μπορείς όμως να τους κοροϊδεύεις όλους για πάντα».
Αποκαλύπτεται μέρα με την ημέρα ότι το παζλ της επίθεσης στις κοινωνικές κατακτήσεις σχεδιάστηκε από ξένα και ντόπια οικονομικά και επιχειρηματικά επιτελεία, τα οποία επέλεξαν την Ελλάδα ως πιο αδύναμο κρίκο για να πειραματιστούν πάνω σε μια σειρά μέτρων, με σκοπό να περάσουν την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος στις πλάτες των εργαζομένων. Τα ίδια μέτρα, αν αποδειχτεί επιτυχημένο το πείραμα, έχουν σκοπό να τα εφαρμόσουν και σε άλλες χώρες.
Τα ηγετικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, με πρώτο και καλύτερο τον Γιώργο Παπανδρέου, φαίνεται να αποδέχτηκαν χωρίς περιστροφές το ρόλο του εκπροσώπου του μεγάλου κεφαλαίου και ανέλαβαν να διευθετήσουν την υπόθεση με τον καλύτερο, για τα συμφέροντα αυτών που το αντιπροσωπεύουν, τρόπο.
Αυτή η ομάδα όμως δεν μπορεί να ηγείται ενός κόμματος σαν το ΠΑΣΟΚ που έχει μια φιλολαϊκή προϊστορία στην πολιτική ζωή του τόπου και βαθιές ρίζες μέσα στους εργαζόμενους. Οι πρώτοι που δέχονται τις επιπτώσεις αυτής της πολιτικής είναι οι ίδιοι οι υποστηριχτές του που ανήκουν στα μικρομεσαία στρώματα.
Τα απλά μέλη και οι οπαδοί του πρέπει να αντιδράσουν τώρα, να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να επιδιώξουν την άμεση αλλαγή της σημερινής απαράδεχτης ηγεσίας που απαρτίζεται από υπάκουους λακέδες του κεφαλαίου και διαφόρων ειδών λαμόγια που, από τους πάλαι ποτέ υπουργικούς θώκους, τώρα παρελαύνουν ως ύποπτοι υπεξαιρέσεων και χρηματισμού στις εξεταστικές επιτροπές. Οι παλιές, καλές παραδόσεις του ΠΑΣΟΚ της 3ης Σεπτέμβρη και της δεκαετίας του ΄80 είναι άμεση ανάγκη να αναβιώσουν ξανά.
Η ΜΟΝΗ ΔΙΕΞΟΔΟΣ
Παρά τις επιμέρους αντίθετες εκτιμήσεις για τους τρόπους που πρέπει να αντιμετωπιστεί το υπέρογκο δημόσιο χρέος, όλοι συνομολογούν ότι τα πακέτα που δόθηκαν από την ΕΕ και το ΔΝΤ σε συνδυασμό με τις μισθολογικές περικοπές που επιβλήθηκαν σε όλα τα επίπεδα, δεν πρόκειται να συμβάλλουν ούτε στο ελάχιστο στην ανάπτυξη της οικονομίας και την αύξηση του ΑΕΠ.
Και επειδή τα κοράκια της ΕΕ και του ΔΝΤ το γνωρίζουν αυτό ετοιμάζουν, σε απόλυτη σύμπνοια με την ελληνική κυβέρνηση, νέα δέσμη μέτρων, ακόμη πιο σκληρών από τα προηγούμενα.
Η πτώχευση, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των περισσότερων έγκριτων οικονομικών αναλυτών, είναι αναπόφευκτη.
Οποιαδήποτε διαπραγμάτευση για επαναπροσδιορισμό των όρων πληρωμής του χρέους με τον τρόπο που σχεδιάζεται τώρα και χωρίς τη λήψη συμπληρωματικών μέτρων, θα οδηγήσει σε ακόμη βαθύτερη κρίση την ελληνική οικονομία.
Αν υπάρχει μια δυνατότητα να περισωθούν κάποια πράγματα είναι να αποφασισθεί άμεση παύση πληρωμών προς εξόφληση του χρέους εδώ και τώρα. Αυτή πρέπει να συνοδεύεται απαραίτητα με επανεθνικοποίηση κάτω από πραγματικό κοινωνικό έλεγχο όλου του τραπεζικού και χρηματοπιστωτικού συστήματος και των μεγάλων κερδοφόρων οργανισμών που δόθηκαν για ένα κομμάτι ψωμί όπως ο ΟΤΕ, η ΔΕΗ, ο ΟΛΠ, τα αεροδρόμια, τα διόδια, οι συγκοινωνίες κλπ, να εκπονηθεί πρόγραμμα δημοσίων έργων και κατασκευής λαϊκών κατοικιών, να μειωθούν οι εξοπλισμοί και γενικώς να υπάρξει μια αναπτυξιακή πολιτική με κρατική πρωτοβουλία.
Οι πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς θα έπρεπε να υποστηρίξουν ενωτικά μια τέτοια προοπτική για την αντιμετώπιση της σημερινής έκτακτης κατάστασης. Φυσιολογικά θα έπρεπε ήδη να έχει δημιουργηθεί ένα πλατύ ενιαίο μέτωπο με ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ-δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ και της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Δυστυχώς η περιχαράκωση κάποιων ηγεσιών κάνει αδύνατο το αυτονόητο.
Η Αριστερά οφείλει να αναλάβει πρωτοβουλίες όχι στην κατεύθυνση του «μικρότερου κακού» αλλά στην βάση ενός σχεδίου που θα οδηγεί σε ανατροπή των σημερινών κοινωνικών δομών που ελέγχονται απόλυτα από το μεγάλο κεφάλαιο και τους εκπροσώπους του.
Αυτή η κρίση είναι καθαρά κρίση του καπιταλισμού. Είναι τόσο βαθειά που πολλοί την παρομοιάζουν ή τη θεωρούν ακόμα χειρότερη από εκείνη του 1929. Όποιος επιδιώξει τον εξωραϊσμό της είναι σίγουρο ότι θα βρεθεί σε αδιέξοδο.
Στις σημερινές συνθήκες λοιπόν δεν υπάρχει τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο από τη συνολικότερη αμφισβήτηση του υπάρχοντος συστήματος και τη σοσιαλιστική προοπτική της κοινωνίας.
* Ο Ηλίας Μυλωνάς είναι μέλος του Κόκκινου, συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ, και μέλος του ΣΥΡΙΖΑ 3ου Διαμερίσματος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου