Δεν είναι τζογαδόροι ούτε παλαβοί οι αριστεροί

Η τιμωρία του Σίσυφου, Τιτσιάνο, 1548 (από την Wikipedia)

Πολύπλευρη αδυναμία, αλλά...

Παρακολουθώντας τη Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ

της Βέρας Δαμόφλη, από το Δρόμο της Αριστεράς, 19.06.10

Βαρύ φορτίο. Δεν μπορούν να το σηκώσουν μόνοι τους, αλλά και δεν πολυθέλουν να το μοιραστούν. Όλοι ένα κομμάτι του εαυτού τους καταθέτουν. Ακόμα κι αυτοί που ίσως, λέω ίσως, έτρεφαν ή τρέφουν φιλοδοξίες και μωροφιλοδοξίες. Ικανοί και ξύπνιοι οι περισσότεροι, θα τα κατάφερναν κι αλλού. Εκεί όπου το μόνο που κατατίθεται στον ντορβά είναι η αξιοπρέπεια. Είναι άδικο να πει κάποιος ότι έχουν εθιστεί στα πολιτικά παιχνίδια, στις συνεδριάσεις, στις ανακοινώσεις, στην έκδοση εντύπων, στις διαδηλώσεις, στα χημικά. Στους διωγμούς παλιότερα. Ότι δεν ξέρουν πια τίποτε άλλο να κάνουν.

Δεν είναι τζογαδόροι ούτε παλαβοί οι αριστεροί. Ιδεολόγοι είναι. Ακόμα και κάποιοι που μήδισαν, αγωνίστηκαν κάποια στιγμή όχι μόνο για το δικό τους καλύτερο μέλλον. Έτσι λοιπόν, το απόγευμα της Τρίτης, 15/6, μέσα στη ζέστη, στα αντιφατικά Εξάρχεια, μετά το συνέδριο του Συνασπισμού, η Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ επιτέλους συνεδρίασε. Έντιμη και θαρραλέα η εισήγηση του Γιάννη Μπανιά. «Να αναδειχθεί με τόλμη ο σοσιαλισμός ως εναλλακτικό όραμα και στρατηγική προοπτική για την κοινωνία. [...] Με βάση όμως τα σημερινά δεδομένα, για να παίξει ο ΣΥΡΙΖΑ αυτό το ρόλο πρέπει να αλλάξει ριζικά και ο ίδιος.»

Και το κείμενο συζήτησαν και εντέλει έλαβαν απόφαση. Προσδοκούμε εφαρμογή. Διαρκώς διαφωνούσαν, όμως. Διαρκώς στενοχωριόντουσαν. Δυσπιστούσαν. Αναδείκνυαν τις διαφορές τους. Οι κατακαημένοι ανένταχτοι -που δεν τους εκπροσωπεί κανείς βέβαια στη Γραμματεία, παρά τις κάποιες αδικαιολόγητες πια συμμετοχές- μάλλον ως οργανωτικό πρόβλημα παρουσιάστηκαν.

Ανένταχτη, απλό μέλος του ΣΥΡΙΖΑ Πεύκης, προσήλθα ως ακροάτρια στη συνεδρίαση της Γραμματείας. Καθόλου ως ρεπόρτερ. Και μάλιστα δεν ήθελα να δοθεί βορά το περιεχόμενό της στα «διασπάται, διαλύεται, ο Τσίπρας, ο Αλαβάνος, οι τέσσερις κ.λπ.». Θα ήθελα να ήμουν σκηνοθέτης. Να απεικονίσω με τρυφερότητα και χιούμορ την «αδυναμία» μπροστά στην παγκόσμια κρίση που έχει ξεσπάσει και στη λαίλαπα που ακολουθεί. Την αδυναμία της Αριστεράς να εκφράσει την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Την αδυναμία να απαλλαγεί από τον ηγεμονισμό, τη γραφειοκρατία, το σύνδρομο της απόλυτης αλήθειας. Την ηγεσία της Αριστεράς που δεν ξέρει να ακούει, που φοβάται την άλλη άποψη. Τον κίνδυνο να μιμείται σε ύφος και συνήθειες την άρχουσα τάξη. Την Αριστερά που επισημαίνει αλλά δεν προλαβαίνει.

Όσο εφαρμόζονται τα μέτρα, πολλοί άνεργοι, απολυμένοι, χαμηλόμισθοι θα αισθανθούν μίσος. Το ταξικό μίσος που έλεγαν παλιά, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα ξεσπάσει κατά της άρχουσας τάξης. Ότι θα δημιουργήσει ταξική συνείδηση, οργάνωση κι αγώνα. Μπορεί να ξεσπάσει σε αυτόν που βγάζει 200 και 500 ευρώ παραπάνω. Να εκφραστεί με περισσότερες κλοπές, ληστείες, πορνεία, ναρκωτικά, ρατσισμό, μεγαλύτερη διάλυση του κοινωνικού ιστού. Να εκφραστεί από κάποιον «σωτήρα» που θα ενθαρρύνει την απαξίωση όχι μόνο του παρόντος κοινοβουλευτικού συστήματος αλλά της Δημοκρατίας και κάθε αριστερής ιδεολογίας ειδικότερα.

Ποια γλώσσα μιλούν οι γειτονιές; Ποια γλώσσα μιλούν αυτοί που θέλουμε να εκπροσωπήσουμε; Οφείλουμε να την μάθουμε. Να τους ακούσουμε. Όχι αφ' υψηλού. Ούτε με υποκριτική φιλοφροσύνη. Είμαστε στην ίδια μοίρα. Να τους πείσουμε ότι δεν γίνεται να τα καταφέρει ο καθένας μόνος του. Να μας τα ψάλλουν και να τους τα ψάλλουμε, αν χρειαστεί.

Τώρα είναι σαν να μην ξέρουμε να διαβάσουμε παρακάτω. Μας στερούν «το φως, το πέλαγο, το ψωμί»[*] κι εμείς δεν ξέρουμε να το πούμε έτσι ώστε να το δουν όσοι ακόμα δεν το βλέπουν. Ο Σίσυφος είχε γίνει πιο δυνατός από τον βράχο του, λέει ο Αλμπέρ Καμύ. Ο Σίσυφος είχε εξαπατήσει τον Θάνατο, αλλά είχε να κάνει με τους θεούς. Εμείς δεν πιστεύουμε σε θεούς και δεν θέλουμε να εξαπατήσουμε κανέναν. Να ανατρέψουμε θέλουμε. Ας μην επιδείξουμε ηρωική ματαιότητα.

*Η ΜΟΡΦΗ ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ

Ιστορισμένα παραμύθια στην καρδιά μας 

αν ασημένια σκούνα μπρος στο τέμπλο 

μιας άδειας εκκλησιάς, Ιούλιο στο νησί. 

Γ.Σ.

Η μορφή της μοίρας πάνω απ' τη γέννηση ενός παιδιού,
γύροι των άστρων κι ο άνεμος μια σκοτεινή βραδιά του Φλεβάρη,
γερόντισσες με γιατροσόφια ανεβαίνοντας τις σκάλες που τρίζουν
και τα ξερά κλωνάρια της κληματαριάς ολόγυμνα στην αυλή.

Η μορφή πάνω απ' την κούνια ενός παιδιού μιας μοίρας μαυρομαντιλούσας
χαμόγελο ανεξήγητο και βλέφαρα χαμηλωμένα και στήθος άσπρο σαν το γάλα
κι η πόρτα που άνοιξε κι ο καραβοκύρης θαλασσοδαρμένος
πετώντας σε μια μαύρη κασέλα το βρεμένο σκουφί του.

Αυτά τα πρόσωπα κι αυτά τα περιστατικά σ' ακολουθούσαν
καθώς ξετύλιγες το νήμα στην ακρογιαλιά για τα δίχτυα
κι όταν ακόμη αρμενίζοντας δευτερόπριμα κοίταζες το λάκκο των κυμάτων·
σ' όλες τις θάλασσες, σ' όλους τους κόρφους
ήταν μαζί σου, κι ήταν η δύσκολη ζωή κι ήταν η χαρά.

Τώρα δεν ξέρω να διαβάσω παρακάτω,
γιατί σε δέσαν με τις αλυσίδες, γιατί σε τρύπησαν με τη λόγχη,
γιατί σε χώρισαν μια νύχτα μέσα στο δάσος από τη γυναίκα
που κοίταζε στυλώνοντας τα μάτια και δεν ήξερε καθόλου να μιλήσει,
γιατί σου στέρησαν το φως το πέλαγο το ψωμί.

Πώς πέσαμε, σύντροφε, μέσα στο λαγούμι του φόβου;
Δεν ήταν της δικής σου μοίρας, μήτε της δικής μου τα γραμμένα,
ποτές μας δεν πουλήσαμε μήτε αγοράσαμε τέτοια πραμάτεια·
ποιος είναι εκείνος που προστάζει και σκοτώνει πίσω από μας;

Άφησε μη ρωτάς· τρία κόκκινα άλογα στ' αλώνι
γυρίζουν πάνω σ' ανθρώπινα κόκαλα κι έχουν τα μάτια δεμένα,
άφησε μη ρωτάς, περίμενε· το αίμα, το αίμα
ένα πρωί θα σηκωθεί σαν τον Άι-Γιώργη τον καβαλάρη
για να καρφώσει με το κοντάρι πάνω στο χώμα το δράκοντα.

1η Οχτώβρη '41

Γιώργος Σεφέρης, Ημερολόγιο καταστρώματος Β' , από τη συλλογή ΠΟΙΗΜΑΤΑ, εκδ. ΙΚΑΡΟΣ

η παραπομπή στο ποίημα και η παράθεσή του είναι προσθήκη των ΤΖΕΚΥΛ & ΧΑΪΝΤ