Τα χρώματα και οι μουτζούρες

της Βέρας Δαμόφλη,
από το δισέλιδο Συζητώντας για την Αριστερά της εφημερίδας ΕΠΟΧΗ, 13.06.10

Όταν ανακατεύεις τα χρώματα προκύπτει ένα άλλο χρώμα. Όταν ξέρεις να ανακατεύεις τα χρώματα το καινούργιο χρώμα που προκύπτει σου αρέσει. Όταν σου αρέσει ένα μόνο χρώμα, όταν φοβάσαι να το ανακατέψεις και το βάζεις δίπλα, τόσο ώστε να μην κινδυνεύσει να «λερωθεί» από τα άλλα, υπάρχουν μόνο διάφορα χρώματα στη σειρά, παράλληλες γραμμές. Δεν συναντιούνται. Μπορούν όμως να ανταγωνιστούν. Να  κερδίσει προσωρινά, σε εντύπωση, αυτή που χτυπάει πιο πολύ στο μάτι.

Τα χρωματιστά μολύβια, οι μπογιές, οι τέμπερες, τα λάδια πωλούνται στα μαγαζιά για κατανάλωση με ημερομηνία λήξης. Γεμίζουν το μάτι επειδή τα χρώματα έτσι κι αλλιώς είναι ωραία. Όχι μόνο γι' αυτό όμως. Αρέσουν επειδή στη δημιουργική φαντασία έχει ήδη αρχίσει να γεννιέται η σύνθεση. Το καλλιτεχνικό έργο που θα εμπνεύσει κι άλλους στο παρόν και στο μέλλον.

Οι εμπνευσμένες συνθέσεις, διαρκούν και περνούν στην ιστορία. Τα διαφημιστικά προσπέκτους για τα χρώματα της αγοράς ενημερώνουν και μετά από λίγο πετιούνται στα σκουπίδια. Οι χτυπητές μουτζούρες πάλι, αν πλασαριστούν σωστά, μπορούν να φέρουν κέρδη. Προσωρινά.

Σε αυτές τις μέρες της όξινης βροχής αφήνουμε να ξεβάψει και ό,τι ωραίο δημιουργήσαμε. Δεν πείθουμε ότι το έργο μας απευθύνεται σε αυτούς που το έχουν ανάγκη. Κι όχι μόνον αυτό. Επειδή έχουμε ακόμα τη δυνατότητα να αγοράζουμε εμείς τις μπογιές, τις εξαντλούμε. Δεν αφήνουμε περιθώριο να αναδειχτούν δυνάμεις από αυτούς που θα φτωχύνουν κι άλλο, από τους νέους που δεν πιστεύουν στη δημιουργική τους δύναμη και βλέπουν τον ορίζοντά τους μουτζουρωμένο.

Άχρωμος, αμήχανος, με χρωματιστά σωληνάκια, στην εντατική ο ΣΥΡΙΖΑ. Κόμμα λοιπόν ο ΣΥΝ. Μέχρι και η διατύπωση «να ηγεμονεύσουμε» ακούστηκε. Πού, πώς και με ποιους άραγε; Ενδιαφέρων ο Δρόμος. Θα μπορούσε να συγκινήσει το Μέτωπο, αν γινόταν μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ.

Αυταπάτες; Αν η κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο είναι αυταπάτη, αν η κατάργηση της κοινωνικής αδικίας είναι αυταπάτη, αν τα κινήματα, οι εξεγέρσεις, οι επαναστάσεις είναι αυταπάτες, επειδή μετά ακολουθεί η αντεπανάσταση, οι λύκοι γίνονται κοπρόσκυλα, τότε μαλάκας κι ο Δαντών, μαλάκας και ο Μαρξ, μαλακία κι η Κομμούνα. Μαλάκας και ο Άρης, μεγάλος μαλάκας κι ο Τσε Γκεβάρα.

Μακάριοι όσοι επιζούν. Αυτοί που έλεγαν ότι το Τσερνομπίλ ήταν αστική προπαγάνδα για παράδειγμα. Και τώρα κάνουνε κουμάντο εδώ κι εκεί. Τα παιδιά έφυγαν από το ΚΚΕ, αλλά το ΚΚΕ δεν έφυγε από τα παιδιά. Κι όσο το κακό ΚΚΕ ροκανίζει μυαλά και συνειδήσεις, καμία ενότητα, ιδεολογική, πολιτική, κοινωνική, πολιτισμική, δεν πρόκειται να επιτευχθεί. Μουτζούρες θα βγαίνουν.

Τα χρώματα και οι συνθέσεις όμως δεν θα καταργηθούν. Παραπέμπονται γι' αργότερα. Το αίμα που θα χυθεί και θα βάψει θα είναι άλλων. Την ευθύνη θα την έχουμε κι εμείς.

η φωτό με άδεια cc Attribution 2.0 Generic, από την Wikipedia