ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ
του ΚΩΣΤΑ ΗΣΥΧΟΥ *Iskra
ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΚΩΝ ΠΡΟΕΔΡΙΚΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ
Anibal Cavaco Silva 52,94 % ΚΕΝΤΡΟ ΔΕΞΙΟΣ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ
Manuel Alegre 19,75 % ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΕΣ – ΜΠΛΟΚΟ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
Fernando Nobre 14,1 % ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ
Francisco Lopes 7,14 % Κ.Κ.Π. ΚΑΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ
José Coelho 4,5 % ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ
Defensor Moura 1,57 % ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΗΣ
ΑΠΟΧΗ 50.2%
Σε μια ιστορική εποχή οπού η σοσιαλδημοκρατία στην Ευρώπη έχει μεταλλαχθεί στον μακρύ βραχίονα του Ευρωατλαντισμού.
Σε μια οικονομική συγκυρία όπου η Ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, με τον Γ. Παπανδρέου ως επικεφαλής της Σοσιαλιστικής Διεθνούς να αναζητεί την «δημοκρατική παγκόσμια διακυβέρνηση», υπηρετεί με τις επιλογές της το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο.
Μετά το αποτυχημένο πολιτικό πείραμα «κέντρο-αριστερής διακυβέρνησης» στην Ιταλία, που οδήγησε στον «Μπερλουσκονισμό» και την πολιτική, κοινωνική και ηθική κατάπτωση ( ανάμεσα σε άλλα) της χώρας, με την ταυτόχρονη θεσμική περιθωριοποίηση της ιταλικής κομμουνιστικής αριστεράς, η οποία βρίσκεται εκτός κοινοβουλίου για πρώτη φορά μεταπολεμικά.
Μετά από όλα τούτα, έρχεται και το αποτυχημένο πείραμα πολιτικής συγκατοίκησης, στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές της Πορτογαλίας, του Αριστερού Μπλόκου με τους «σοσιαλιστές», οι οποίοι αποτελούν έναν από τους βασικούς πυλώνες της νεοφιλελεύθερης πολιτικής των παραδοσιακών συστημικών κόμματων.
Μακριά από εμάς η λογική των «παγκόσμιων αλάνθαστων καθοδηγητών», ο ρόλος αυτός έχει ήδη «κατοχυρωθεί» στη χώρα μας.
Είμαστε όμως πεπεισμένοι ότι οι διεθνείς εμπειρίες και μάλιστα στην Ε.Ε. του σήμερα, αποτελούν ένα πολύτιμο εργαλείο ανάλυσης για την δικιά μας πορεία, την δικιά μας αριστερά, που υποχρεούται από την ιστορική συγκυρία να οικοδομήσει ένα πλατύ αντικαπιταλιστικό, και αντινεοφιλελεύθερο μέτωπο που θα οδηγεί σε ρήξεις, ανατροπές, μεταρρυθμίσεις και δομικές αλλαγές χαράζοντας προοπτικές ελπίδας και σοσιαλιστικών επιλογών.
Σε καμιά περίπτωση δεν μπορούμε να θεωρούμε τους εαυτούς μας «αυθεντίες» σε ότι συμβαίνει στις χώρες της Ε.Ε.. Αποτελεί, όμως, αναμφισβήτητο γεγονός ότι οι όποιες προσπάθειες μεταρρύθμισης του συστήματος με τις λεγόμενες κέντρο-αριστερές επιλογές απέτυχαν και θα αποτύχουν ακόμα και στις προσπάθειες «λίφτινγκ» των οικονομικών και πολιτικών ακραίων επιλογών της Ευρωπαϊκής αντίδρασης.
Δεν είναι σήμερα το πολιτικό περιβάλλον και η πολιτική γεωγραφία ίδια με αυτή που βιώσαμε μεταπολεμικά.
Έχουμε ένα αιμοβόρο και άγριο ιμπεριαλιστικό περιβάλλον με ένα νέο ΝΑΤΟ, προσαρμοσμένο στις ανάγκες της «νέας ιμπεριαλιστικής τάξης του 21ου αιώνα».
Μια άλλη Ε.Ε. που κατεδαφίζει κάθε κοινωνική και πολιτική κατάκτηση του 20ου αιώνα, τις οποίες είχαν κερδίσει με αγώνες οι εργαζόμενοι.
Μια Ε.Ε. που ενσαρκώνει ένα νέο οικονομικό γερμανικό εθνικισμό, που στο όνομα της προστασίας του Ευρώ, σχεδιάζει ακόμα και την πολιτική και οικονομική καταδυνάστευση, σε πρώτη φάση, της Ευρωπαϊκής περιφέρειας.
Μια νέα γεωπολιτική πραγματικότητα όπου το Ισραήλ και η Τουρκία επιταχύνουν τον ανταγωνισμό τους για να αναδειχτεί ο νέος «περιφερικός χωροφύλακας», που θα έχει και τον έλεγχο των ενεργειακών αποθεμάτων του Αιγαίου και της Μέσης Ανατολής, με πρόσταγμα την εκμετάλλευση των νέων ενοριακών αγωγών προς την Ευρώπη.
Σε μια τόσο σύνθετη και δύσκολη συγκυρία για το λαό μας, η συνεχής αναμόχλευση με νέα και παλαιά δόγματα περί κέντρο-αριστεράς, είτε με «πειραματισμούς συνεργασίας των ακόμα αχαρτογράφητων σοσιαλιστικών δυνάμεων», έχουν δώσει σε μικρογραφία έστω, και εδώ, πολύ συγκεκριμένα εκλογικά αποτελέσματα. Έχουν αναλυθεί και έχουν βγει χρήσιμα συμπεράσματα για όλους. Επίσης, ο κατακερματισμός της πολιτικής αριστεράς έχει με τον πιο αμείλικτο τρόπο απαντήσει στις «μοναχικές φυγές» και τα «άλματα στο κενό».
Έχουμε δύσκολο δρόμο να διανύσουμε στο Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ), το οποίο αποτελεί ένα όχημα κοινής δράσης της αριστεράς στην Ευρώπη, ένα εγχείρημα με τεράστιες δυσκολίες και προκλήσεις. Για αυτό δεν χρειαζόμαστε, ούτε «κόμματα μοντέλα να μιμηθούμε» (όπως πολύ βιαστήκαν και στο κόμμα μας στην περίπτωση του Μπλόκο) , ούτε «κόμματα σκιάχτρα». Μπορούμε να προχωρήσουμε στον δρόμο μιας Ευρώπης που δεν χρειάζεται «ρετουσάρισμα» άλλα δομική ανατροπή. Η σοσιαλιστική Ευρώπη πρέπει να είναι η στρατηγική επιλογή της Ευρωπαϊκής Αριστεράς.
Για ακόμα μια φορά μας το λένε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο τα αποτελέσματα των τελευταίων προεδρικών εκλογών της Πορτογαλίας. Μας οδηγούν σε ένα ασφαλές συμπέρασμα: Η δημιουργία ενός αποτελεσματικού μετώπου ΟΛΗΣ της αριστεράς στη χώρα, που θα αποτελέσει την απαρχή μεγάλων «σεισμικών» αλλαγών στο πολιτικό, κοινωνικό και κινηματικό χάρτη και το ξεκίνημα ενός δρόμου ρήξεων, ανατροπών με σοσιαλιστική κατεύθυνση, είναι ο πραγματικός ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ.
Μετά το αποτυχημένο πολιτικό πείραμα «κέντρο-αριστερής διακυβέρνησης» στην Ιταλία, που οδήγησε στον «Μπερλουσκονισμό» και την πολιτική, κοινωνική και ηθική κατάπτωση ( ανάμεσα σε άλλα) της χώρας, με την ταυτόχρονη θεσμική περιθωριοποίηση της ιταλικής κομμουνιστικής αριστεράς, η οποία βρίσκεται εκτός κοινοβουλίου για πρώτη φορά μεταπολεμικά.
Μετά από όλα τούτα, έρχεται και το αποτυχημένο πείραμα πολιτικής συγκατοίκησης, στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές της Πορτογαλίας, του Αριστερού Μπλόκου με τους «σοσιαλιστές», οι οποίοι αποτελούν έναν από τους βασικούς πυλώνες της νεοφιλελεύθερης πολιτικής των παραδοσιακών συστημικών κόμματων.
Μακριά από εμάς η λογική των «παγκόσμιων αλάνθαστων καθοδηγητών», ο ρόλος αυτός έχει ήδη «κατοχυρωθεί» στη χώρα μας.
Είμαστε όμως πεπεισμένοι ότι οι διεθνείς εμπειρίες και μάλιστα στην Ε.Ε. του σήμερα, αποτελούν ένα πολύτιμο εργαλείο ανάλυσης για την δικιά μας πορεία, την δικιά μας αριστερά, που υποχρεούται από την ιστορική συγκυρία να οικοδομήσει ένα πλατύ αντικαπιταλιστικό, και αντινεοφιλελεύθερο μέτωπο που θα οδηγεί σε ρήξεις, ανατροπές, μεταρρυθμίσεις και δομικές αλλαγές χαράζοντας προοπτικές ελπίδας και σοσιαλιστικών επιλογών.
Σε καμιά περίπτωση δεν μπορούμε να θεωρούμε τους εαυτούς μας «αυθεντίες» σε ότι συμβαίνει στις χώρες της Ε.Ε.. Αποτελεί, όμως, αναμφισβήτητο γεγονός ότι οι όποιες προσπάθειες μεταρρύθμισης του συστήματος με τις λεγόμενες κέντρο-αριστερές επιλογές απέτυχαν και θα αποτύχουν ακόμα και στις προσπάθειες «λίφτινγκ» των οικονομικών και πολιτικών ακραίων επιλογών της Ευρωπαϊκής αντίδρασης.
Δεν είναι σήμερα το πολιτικό περιβάλλον και η πολιτική γεωγραφία ίδια με αυτή που βιώσαμε μεταπολεμικά.
Έχουμε ένα αιμοβόρο και άγριο ιμπεριαλιστικό περιβάλλον με ένα νέο ΝΑΤΟ, προσαρμοσμένο στις ανάγκες της «νέας ιμπεριαλιστικής τάξης του 21ου αιώνα».
Μια άλλη Ε.Ε. που κατεδαφίζει κάθε κοινωνική και πολιτική κατάκτηση του 20ου αιώνα, τις οποίες είχαν κερδίσει με αγώνες οι εργαζόμενοι.
Μια Ε.Ε. που ενσαρκώνει ένα νέο οικονομικό γερμανικό εθνικισμό, που στο όνομα της προστασίας του Ευρώ, σχεδιάζει ακόμα και την πολιτική και οικονομική καταδυνάστευση, σε πρώτη φάση, της Ευρωπαϊκής περιφέρειας.
Μια νέα γεωπολιτική πραγματικότητα όπου το Ισραήλ και η Τουρκία επιταχύνουν τον ανταγωνισμό τους για να αναδειχτεί ο νέος «περιφερικός χωροφύλακας», που θα έχει και τον έλεγχο των ενεργειακών αποθεμάτων του Αιγαίου και της Μέσης Ανατολής, με πρόσταγμα την εκμετάλλευση των νέων ενοριακών αγωγών προς την Ευρώπη.
Σε μια τόσο σύνθετη και δύσκολη συγκυρία για το λαό μας, η συνεχής αναμόχλευση με νέα και παλαιά δόγματα περί κέντρο-αριστεράς, είτε με «πειραματισμούς συνεργασίας των ακόμα αχαρτογράφητων σοσιαλιστικών δυνάμεων», έχουν δώσει σε μικρογραφία έστω, και εδώ, πολύ συγκεκριμένα εκλογικά αποτελέσματα. Έχουν αναλυθεί και έχουν βγει χρήσιμα συμπεράσματα για όλους. Επίσης, ο κατακερματισμός της πολιτικής αριστεράς έχει με τον πιο αμείλικτο τρόπο απαντήσει στις «μοναχικές φυγές» και τα «άλματα στο κενό».
Έχουμε δύσκολο δρόμο να διανύσουμε στο Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ), το οποίο αποτελεί ένα όχημα κοινής δράσης της αριστεράς στην Ευρώπη, ένα εγχείρημα με τεράστιες δυσκολίες και προκλήσεις. Για αυτό δεν χρειαζόμαστε, ούτε «κόμματα μοντέλα να μιμηθούμε» (όπως πολύ βιαστήκαν και στο κόμμα μας στην περίπτωση του Μπλόκο) , ούτε «κόμματα σκιάχτρα». Μπορούμε να προχωρήσουμε στον δρόμο μιας Ευρώπης που δεν χρειάζεται «ρετουσάρισμα» άλλα δομική ανατροπή. Η σοσιαλιστική Ευρώπη πρέπει να είναι η στρατηγική επιλογή της Ευρωπαϊκής Αριστεράς.
Για ακόμα μια φορά μας το λένε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο τα αποτελέσματα των τελευταίων προεδρικών εκλογών της Πορτογαλίας. Μας οδηγούν σε ένα ασφαλές συμπέρασμα: Η δημιουργία ενός αποτελεσματικού μετώπου ΟΛΗΣ της αριστεράς στη χώρα, που θα αποτελέσει την απαρχή μεγάλων «σεισμικών» αλλαγών στο πολιτικό, κοινωνικό και κινηματικό χάρτη και το ξεκίνημα ενός δρόμου ρήξεων, ανατροπών με σοσιαλιστική κατεύθυνση, είναι ο πραγματικός ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ.
* Ο Κώστας Ήσυχος είναι μέλος της Π.Γ. του ΣΥΝ, υπεύθυνος για την Εξωτ. Πολιτική και Άμυνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου