Η νίκη των 300- νίκη για όλη την εργατική τάξη!

της Luba Lukova (USA), από την έκθεση αφισών "30 αφίσες για τη Μετανάστευση" Γράφουν ο/η Παναγιώτης Κολοβός- Γερασιμίνα Τσιντή

14.03.11

Την Τετάρτη 9/3 έληξε η απεργία πείνας των 300 μεταναστών εργατών που κράτησε για 44 μέρες, με μια σημαντική νίκη για τους μετανάστες αλλά και για όλο το εργατικό κίνημα. Ο αγώνας των μεταναστών εργατών, είναι πλούσιος σε συμπεράσματα και διδάγματα για όλη την εργατική τάξη και τις ηγεσίες της.   Ο αγώνας αυτός ήταν ένας αγώνας ηρωικός. Ένας αγώνας που συγκρούστηκε από την αρχή με την κυβερνητική αδιαλλαξία και κατάφερε να την κάμψει, καταφέρνοντας να πετύχει την πρώτη νίκη ενάντια σε αυτή την κυβέρνηση, που διεξάγει μια άνευ προηγουμένου επίθεση στην ελληνική εργατική τάξη. Παράλληλα ήταν ο πρώτος νικηφόρος αγώνας, μετά την ματαίωση της συνταγματικής αναθεώρησης του Α16, το 2006. Ο αγώνας αυτός ήταν ηρωικός, όχι μόνο γιατί από την αρχή αντιμετώπισε την αδιαλλαξία της κυβέρνησης που μέχρι την τελευταία στιγμή άφηνε ανοιχτό το ενδεχόμενο της καταστολής και της απέλασης των αγωνιστών, όχι μόνο αντιμετώπισε μια τεράστια εκστρατεία γκεμπελικής προπαγάνδας από τα αστικά κόμματα και τα ΜΜΕ, εναντίον των μεταναστών και όσων τους συμπαραστέκονταν, αλλά και γιατί άντεξε και κατάφερε να νικήσει, χωρίς ουσιαστική συμπαράσταση από τις ηγεσίες της εργατικής τάξης, που κρίθηκαν πολύ κατώτερες των περιστάσεων. (θα επανέλθουμε παρακάτω). Το πρώτο μήνυμα που μας στέλνει αυτή η νίκη, είναι ότι κανένας αγώνας δεν είναι χαμένος, αφού αν μπόρεσε να πετύχει μια νίκη, ένα τόσο μικρό κομμάτι, του πιο καταπιεσμένου, τμήματος της τάξης, το οποίο είναι σχεδόν εντελώς ανοργάνωτο και περιφρονημένο από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, χωρίς εκπροσώπηση και χωρίς δικαιώματα, τότε τα πιο δυνατά, οργανωμένα και πλούσια σε παραδόσεις τμήματα της τάξης, μπορούν να πετύχουν πολλά περισσότερα. Ακόμα και μειοψηφικά τμήματα της τάξης μπορούν να πετύχουν νίκες που θα δείξουν το δρόμο, ακόμα και χωρίς την στήριξη της προδοτικής συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Ενώ η τάξη σαν σύνολο, αν κινηθεί στη βάση ενός οργανωμένου σχεδίου με αποφασιστικότητα και σχέδιο, μπορεί να τσακίσει αυτή την πολιτική και αυτή την κυβέρνηση! Το δεύτερο συμπέρασμα που μπορούμε να αντλήσουμε, είναι ότι η ριζοσπαστικοποίηση της τάξης, αγγίζει και τα στρώματα που στο παρελθόν θεωρούνταν πιο καθυστερημένα ή αδύναμα να αγωνιστούν. Οι 300 μετανάστες, δεν είναι μια μεμονωμένη περίπτωση, είναι δείγμα μιας γενιάς νέων μεταναστών που έχει τη διάθεση και το κουράγιο να διεκδικήσει την αξιοπρέπεια της και μια ανθρώπινη ζωή, ένα τεράστιο αγωνιστικό δυναμικό που θα το δούμε να παίζει πιο ενεργό ρόλο στην ταξική πάλη και θα μπορούσε να αλλάξει ριζικά το κλίμα μέσα στο εργατικό κίνημα, αν οργανωνόταν και συντονιζόταν μαζί με τους έλληνες εργαζόμενους. Το τρίτο και σημαντικότερο συμπέρασμα είναι ότι η κυβέρνηση δεν είναι ανίκητη, αν λοιπόν ο αγώνας των μεταναστών αδερφών μας κατάφερε να τσαλακώσει το σκληρό της προφίλ, τότε για τις απεργίες που έχασαν δεν φταίει η ισχύς του αντιπάλου, και προφανώς ούτε η αδυναμία του εργατικού κινήματος, αλλά η προδοτική στάση της συνδικαλιστικής ηγεσίας και η πολιτική ανεπάρκεια των αριστερών κομμάτων και μόνο! Η νίκη αυτή δεν αφορά μόνο τους 300 μετανάστες. Αφορά όλους τους μετανάστες στην Ελλάδα, αλλά και όλη την ελληνική εργατική τάξη! Συγκεκριμένα αυτά που πέτυχαν είναι: - νομιμοποίηση της παραμονής των μεταναστών, μετά από συμπλήρωση οκταετίας στη χώρα, αντί για τη δωδεκαετία που ίσχυε μέχρι σήμερα. - καθεστώς εξάμηνης παραμονής υπό ανοχή, με συνεχείς, επαόριστον αναβολές έως ότου συμπληρωθούν τα χρόνια (και οι προϋποθέσεις) που απαιτούνται για τη νομοιμοποιήσή τους. - χορήγηση όλων των απαραίτητων ταξιδιωτικών εγγράφων για επίσκεψη στις χώρες προέλευσής τους - μείωση στα 100 -από 200 και 150 (βαρέα-ανθυγιεινά)- των ενσήμων για χορήγηση άδειας παραμονής - μείωση στα 50 -από 100 και 80 (οικοδόμοι)- των ενσήμων για έκδοση βιβλιαρίου υγείας για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Ρύθμιση η οποία  συνιστά μια μείζονα κατάκτηση για το σύνολο της εργατικής τάξης της χώρας Η καθολική διάσταση της νίκης όμως δεν περιορίζεται στο γεγονός, ότι κατάφεραν μια ρύθμιση που ωφελεί και τους ξένους και τους έλληνες εργαζόμενους για τα ένσημα, αλλά πρώτα και κύρια στο γεγονός ότι βγάζοντας το πιο καταπιεσμένο στρώμα της εργατικής τάξης από την διαβίωση σε συνθήκες τρομοκρατίας δημιουργούνται συνθήκες για την ομογενοποίηση της τάξης, την αποτελεσματικότερη οργάνωση της και την βελτίωση των συνθηκών ζωής της συνολικά. Η ταξική διάσταση της μετανάστευσης Η μετανάστευση είναι φαινόμενο που το έχει γεννήσει ο ίδιος ο καπιταλισμός. Η αστική τάξη έχοντας ως σκοπό την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της και  την μεγιστοποίηση των κερδών της, επιδίδεται εδώ και δεκαετίες σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους για τον έλεγχο των αγορών, πρώτων υλών και σφαιρών επιρροής. Σε εθνικό επίπεδο καταβαραθρώνει το επίπεδο ζωής των εργαζομένων με αποτέλεσμα την μαζική ανεργία, τη φτώχια και τον υποσιτισμό που πλήττουν την κοινωνική πλειοψηφία. Έτσι δημιουργούνται τα φαινόμενα της μετανάστευσης και της προσφυγιάς, καθώς οι εργαζόμενοι αναζητούν καταφύγιο και ελπίδα σε άλλες χώρες, τα οποία φαινόμενα στις μέρες μας οξύνονται ακόμα περισσότερο με την παγκόσμια οικονομική κρίση. Από  την πλευρά τους τα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη αποκρίνονται στο ζήτημα της μετανάστευσης ανάλογα με το αν αυτή η διαδικασία είναι κερδοφόρα γι’ αυτά ή όχι. Από την μια πλευρά οι μετανάστες θεωρούνται χρήσιμοι για την αγορά εργασίας καθώς η έλευση μεγάλων μαζών, ανοργάνωτων  και χωρίς ταξική συνείδηση είναι πολλαπλά επικερδής για το κεφάλαιο. Το κεφάλαιο βρίσκει αφορμή για την περεταίρω συμπίεση των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης, μειώνει τους μισθούς, αποδιοργανώνει το κοινωνικό κράτος. Από την άλλη πλευρά όταν τα περιθώρια κέρδους των καπιταλιστών μειώνονται και η έλευση των μεταναστών περισσότερο κινδυνεύει να προκαλέσει «κοινωνικές εκρήξεις» παρά να προσφέρει κέρδη στο κεφάλαιο τότε, οι μετανάστες αντιμετωπίζονται με ακόμα μεγαλύτερο κυνισμό: «Είναι πλέον πάρα πολλοί…» Στις μέρες μας όπου οι αστοί προχωρούν πλέον σε μαζικές απολύσεις, η προσφορά άφθονων εργατικών χεριών από τις τάξεις των μεταναστών, δεν είναι μόνο «περιττή πολυτέλεια», αλλά και βάρος. Ακριβώς γι’αυτό το λόγο, βλέπουμε ότι με το βάθεμα της κρίσης εντείνονται και οι επιθέσεις ενάντια στους μετανάστες( βλ. επιχείρηση σκούπα που είχε ξεκινήσει η προηγούμενη κυβέρνηση της Ν.Δ., τείχος στον Έβρο, στρατόπεδα συγκέντρωσης) και μπορούμε να δούμε μέχρι και δολοφονικές επιθέσεις ξεκινώντας από τις επιθέσεις της Χρυσής Αυγής στην Ελλάδα και τις μαζικές δολοφονίες με τα βυθίσματα πλοίων στην Ιταλία, φτάνοντας στο σήμερα με την κυβέρνηση ΠΑ.ΣΟ.Κ να απειλεί με απέλαση μόλις μερικές μέρες πριν, τους 300 απεργούς πείνας πριν αναγκαστεί από την πίεση να υποκύψει στα αιτήματα τους. Η εργατική τάξη λοιπόν οφείλει να παλέψει για τα δικαιώματα των μεταναστών, όχι μόνο γιατί αποτελούν κομμάτι της, αλλά και  γιατί η διαβίωση τους σε συνθήκες ημι-παρανομίας, εξυπηρετούν μόνο την εργοδοσία που βρίσκει φθηνή εργατική δύναμη σε συνθήκες εκβιασμού, και την χρησιμοποιεί για να ωθεί προς τα κάτω συνολικά τις απολαβές και τα δικαιώματα των εργαζομένων, υπό την πίεση των φθηνών εργατικών χεριών, και για να τσακίζει τη δύναμη των συνδικάτων. Παράλληλα, χρησιμοποιεί τους μετανάστες, ως άλλοθι για την ανεργία, για να σπρώχνει το ένα κομμάτι της τάξης ενάντια στο άλλο και να αποπροσανατολίζει την δυσαρέσκεια των εργαζομένων που δημιουργείται μακριά από την ίδια την αστική τάξη και το σύστημα της. Να γιατί οι εργάτες έχουν συμφέρον να παραμείνουν ενωμένοι ενάντια στην απειλή της ανεργίας και της εξαθλίωσης, κατακτώντας ίδια δικαιώματα για όλα τα τμήματα της τάξης. Να γιατί η ελληνική εργατική τάξη είχε συμφέρον να στηρίξει τον αγώνα των μεταναστών, να γιατί η νίκη τους είναι νίκη για ολόκληρη την τάξη! Η στάση της Αριστεράς και των συνδικάτων Από την πλευρά τους βέβαια, οι αστοί έδειξαν να έχουν αντιληφθεί, τα παραπάνω συμπεράσματα πολύ καλά, και έτσι μόνο εξηγείται η λύσσα που επέδειξαν τα αστικά ΜΜΕ τόσο κατά τη διάρκεια όσο και μετά τη νίκη της απεργίας, αλλά και τα παραδοσιακά αστικά κόμματα ΝΔ, ΛΑΟΣ και ΔΗΣΥ, όπως και η αστική ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Δυστυχώς όμως, οι ηγεσίες της εργατικής τάξης δεν φάνηκαν ικανές να βγάλουν τα αντίστοιχα συμπεράσματα. Η μεν ηγεσία της ΓΣΕΕ, έδειξε πλήρη αδιαφορία για τον αγώνα των μεταναστών, τόσο κατά την περίοδο που βρίσκονταν στη Νομική, όσο και κατά την περίοδο που αγωνιούσαν στα 200 μέτρα από το μέγαρο της ΓΣΕΕ, το οποίο και θα έπρεπε να τους είχε προσφερθεί σαν ελάχιστο δείγμα συμπαράστασης για τον αγώνα τους! Η ηγεσία αυτή δεν έκανε το παραμικρό για να στηρίξει ηθικά και υλικά ως όφειλε αυτό τον αγώνα, πέρα από μια ανέξοδη υπογραφή στο ψήφισμα συμπαράστασης. Τα ψηφίσματα-σφραγίδες βέβαια δεν έχουν κοστίσει ποτέ τίποτα! Θα μπορούσαμε να πούμε ότι τη χειρότερη στάση από το χώρο της αριστεράς  απέναντι στο γεγονός αυτό βέβαια την κράτησε η ηγεσία του ΚΚΕ, η οποία αρκέστηκε μόνο σε εκ των υστέρων δηλώσεις υποστήριξης  και φυσικά όπως πάντα αυστηρά διαχωριζόμενη και αρνητική στην οποιαδήποτε κοινή δράση με τους υπόλοιπους αγωνιστές, επιμένοντας στη σεχταριστική της λογική, Από την άλλη , πραγματοποιούσε προσωπικές συναντήσεις με την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ζητώντας την νομιμοποίηση των μεταναστών. Δε θα μιλήσουμε καν για την ηγεσία της «Δημοκρατικής Αριστεράς» που από την αρχή βιάστηκε να διαλέξει ταξικό στρατόπεδο, από την πλευρά του αντιπάλου, επιβεβαιώνοντας την οργανική της ροπή προς την ταξική συνεργασία με το μανδύα της υπεύθυνης δύναμης, που μπορεί να την εμπιστεύεται η αστική τάξη. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ βέβαια από την πλευρά της, και πιο συγκεκριμένα η ηγεσία του ΣΥΝ, δεν φάνηκε να στέκεται στο ύψος των περιστάσεων, καθώς γρήγορα φάνηκε η σύγχυση που διακατέχει τις γραμμές της και η αναποφασιστικότητα. Βέβαια, οι δυνάμεις του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ ήταν σχεδόν οι μόνες που από την αρχή μέχρι το τέλος συμπαραστάθηκαν στους αγωνιζόμενους μετανάστες, όχι όμως χωρίς ταλαντεύσεις, ιδιαίτερα κατά το κρίσιμο βράδυ της άρσης του ασύλου στη Νομική, που παραλίγο να θέσει ταφόπλακα στον αγώνα. Τη στιγμή εκείνη, η ηγεσία του Συν απέδειξε ότι δεν μπορεί να αντισταθεί με αποφασιστικότητα και τόλμη στις πιέσεις του συστήματος και των αστικών ΜΜΕ, παρόλο που η πλειοψηφία των αγωνιστών της βάσης βρισκόταν εκείνη την ώρα έξω από τη Νομική δίνοντας αμέριστη υποστήριξη στους μετανάστες. Με εξαίρεση αυτό το θλιβερό συμβάν, βέβαια, η ηγεσία του ΣΥΝ συνέχισε να δείχνει έμπρακτη αλληλεγγύη στους 300 μετανάστες, όμως η υποστήριξη ενός κινήματος δεν αρκεί για μια ηγεσία της Αριστεράς. Μια ηγεσία, πρέπει να δίνει προοπτική στον αγώνα, να εξαντλεί τις δυνατότητες αποτελεσματικής σύνδεσης του με το υπόλοιπο εργατικό κίνημα, και να δείχνει συνέπεια στην εξυπηρέτηση των σκοπών του. Η ηγεσία λοιπόν του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ δεν αρκεί να κριθεί μόνο για τη στάση της στο συγκεκριμένο αγώνα, πρέπει να κριθεί συνολικά για το αν έχει καταβάλει προσπάθεια όλο το προηγούμενο διάστημα για μια αποτελεσματική σύνδεση των μεταναστών με το εργατικό κίνημα, πρωτοστατώντας στην προσπάθεια να τους οργανώσει στα συνδικάτα και να σπάσει τον αποκλεισμό τους. Σε αυτή την προσπάθεια δεν έχει δυστυχώς να επιδείξει και τα καλύτερα αποτελέσματα. Το συμπέρασμα λοιπόν είναι, ότι παρά την ενεργητική συμπαράσταση που δέχτηκαν από εκατοντάδες απλούς αγωνιστές της αριστεράς, του εργατικού κινήματος και απλούς πολίτες, οι 300 μετανάστες έδωσαν τον αγώνα με πολύ ελλιπή  υποστήριξη από την πλευρά των ηγεσιών του οργανωμένου εργατικού κινήματος και της αριστεράς. Ο αγώνας τελείωσε; Η νίκη που πέτυχαν οι μετανάστες, τσαλάκωσε την εικόνα της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, δίνοντας ένα ανησυχητικό μήνυμα στα αφεντικά της, την ελληνική και ευρωπαϊκή αστική τάξη, για τη δυνατότητα της να περάσει τα σκληρά μέτρα που χρειάζεται το σύστημα με μηδενική ανοχή και πλήρη αδιαλλαξία. Αυτό εκφράστηκε μέσα από τη σκληρή γλώσσα που χρησιμοποίησε η δεξιά αστική αντιπολίτευση (που φαινομενικά έσπασε την εικόνα της συναίνεσης), και τις πολλαπλές πιέσεις που δέχτηκε ο υπουργός εσωτερικών Γ. Ραγκούσης. Αυτό εκφράστηκε στις δηλώσεις του αμέσως την επόμενη μέρα από τη νίκη της απεργίας, ότι οι μετανάστες δεν έχουν λόγο να πανηγυρίζουν, ότι δεν εξασφάλισαν σε καμία περίπτωση την άδεια παραμονής και δεν είναι καθόλου δεδομένη η συνέχιση της ανοχής κ.ο.κ. Είναι δεδομένο ότι η ελληνική αστική τάξη δεν μπορεί να ανεχτεί μια πιο ανεχτική στάση απέναντι στους μετανάστες. Αν υποχώρησε προσωρινά φοβούμενη τις συνέπειες που θα μπορούσε να έχει μια θανατηφόρα κατάληξη της απεργίας, αυτό δεν σημαίνει ότι παρέδωσε τα όπλα. Σύντομα θα διεκδικήσει τη ρεβάνς, δείχνοντας μια ακόμη πιο αποκρουστική σκληρότητα απέναντι στους μετανάστες. Είναι δεδομένο, ότι η κυβέρνηση θα προσπαθήσει να τους κοροϊδέψει μέσα από γραφειοκρατικές διαδικασίες, μέσα από το σκληρό πρόσωπο της ελληνικής αστυνομίας που θα αναλάβει τις συναλλαγές για τις άδειες παραμονής ή ακόμη και ανακαλώντας τις ευνοϊκές ρυθμίσεις. Κερδήθηκε μια μάχη, αλλά ο πόλεμος είναι ακόμα στη μέση! Τώρα λοιπόν είναι η ώρα για το οργανωμένο εργατικό κίνημα να πατήσει πάνω σε αυτή τη νίκη για να συνδεθεί αποφασιστικά με τους μετανάστες. Πρέπει να εκμεταλλευτεί αυτή τη χαραμάδα για να σπάσει το άτυπο απαρτχάιντ που τους έχει επιβληθεί, διεξάγοντας μια καμπάνια για την εγγραφή τους στα συνδικάτα και ενάντια στη μαύρη εργασία, παρέχοντας τους υλική και ηθική υποστήριξη (πχ, αναλαμβάνοντας τα έξοδα μέσα από τους νομικούς εκπροσώπους των συνδικάτων, για τις διαδικασίες νομιμοποίησης τους και υπεράσπισης τους από την κρατική αυθαιρεσία, αναλαμβάνοντας πρωτοβουλίες για την ανθρώπινη υποδοχή των προσφύγων κλπ). Τα κόμματα της Αριστεράς έχουν ταξικό καθήκον να πρωτοστατήσουν σε αυτό τον αγώνα που τώρα αρχίζει!  Παναγιώτης Κολοβός- Γερασιμίνα Τσιντή από τη Μαρξιστική Φωνή