Το Αόρατο Τείχος
Το πιο άφθαρτο, αέναο και ανυπέρβλητο τείχος αναμεσά μας είναι αόρατο... Το Αόρατο Τείχος ή διαφορετικοί τρόποι να περάσετε το καλοκαίρι σας σε ένα μικρό νησί.
του ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΣΤ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ*, 03/03/2011, από την ΑΥΓΗ
38 (39 σήμερα -σημ του μπλογκ) ημέρες μετά και η απεργία πείνας βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή. Οι απεργοί μεταφέρονται ομαδικά πλέον σε νοσοκομεία και η πιθανότητα μόνιμης βλάβης της υγείας τους είναι πια σχεδόν βέβαιη, ενώ είναι ορατός ο κίνδυνος ακόμη και για απώλεια ανθρώπινης ζωής.
Οι όλες διαβουλεύσεις και συζητήσεις έχουν οδηγηθεί σε αδιέξοδο, καθώς η κυβέρνηση επιμένει να μην συζητά το ενδεχόμενο νομιμοποίησης των 300 μεταναστών απεργών πείνας. Από την άλλη, στο πεδίο της ευρύτερης μεταναστευτικής νομοθεσίας, δεν έχει υπάρξει επίσης καμία εξαγγελία μιας σοβαρής και γενναίας ρύθμισης που να απαντά στο υπαρκτό πρόβλημα μεγάλου αριθμού παράνομα διαμενόντων και εργαζόμενων στη χώρα.
Οι εξαγγελίες μείωσης του αριθμού των ενσήμων, που είναι αναγκαία για ανανέωση αδείας διαμονής καθώς και για έκδοση βιβλιαρίου υγείας, ασφαλώς και είναι μία ανακούφιση για τους νόμιμα διαμένοντες στη χώρα, οι οποίοι στενάζουν πρώτοι απ' όλους από τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης, όμως δεν προσφέρουν καμία διέξοδο σε όσους έχουν χάσει πλέον το δικαίωμα παραμονής τους στη χώρα, και σε όσους δεν είχαν ποτέ αποκτήσει τέτοιο δικαίωμα. Και ο αριθμός των τελευταίων δύο κατηγοριών, στις οποίες περιλαμβάνονται και οι απεργοί πείνας, είναι ήδη πολύ μεγάλος και συνεχώς διογκώνεται.
Τι προτείνεται από την κυβέρνηση γι' αυτές τις δύο κατηγορίες: Η εφαρμογή του πρόσφατου νόμου 3907/2011 περί χορήγησης υπό ανοχή αδείας διαμονής σε όσους είναι ανέφικτη η απέλασή τους και η χορήγηση αδείας παραμονής για εξαιρετικούς λόγους, εφόσον έχουν αναπτύξει ιδιαίτερους δεσμούς με τη χώρα, σε όσους είχαν λάβει παλαιότερα άδεια διαμονής και πλέον την έχουν χάσει, ή είχαν βίζα εισόδου στην Ελλάδα, ή έχουν συμπληρώσει 12ετή παραμονή στη χώρα. Οι δύο τελευταίες όμως προϋποθέσεις αφορούν αμελητέο αριθμό ατόμων.
Η πρώτη λύση τού υπό ανοχή καθεστώτος τελεί υπό την αυτονόητη προϋπόθεση ότι ο αλλοδαπός παραμένει πάντα υπό απέλαση, υποκείμενος σε αυτή, όταν καταστεί αυτό εφικτό. Διέξοδο δε διαφυγής από τη συνεχή κατάσταση αναβολής της απέλασής του είναι μόνο η συμπλήρωση 12ετούς παραμονής στη χώρα. Η δεύτερη λύση των εξαιρετικών λόγων, προσκρούει στις γραφειοκρατικές ανεπάρκειες της ελληνικής διοίκησης που έχει οδηγήσει στην καθυστέρηση εξέτασης των σχετικών αιτημάτων για 2-3 χρόνια τουλάχιστον, ενώ επίσης δεν αφορά όσους δεν είχαν λάβει ουδέποτε δικαίωμα παραμονής στη χώρα.
Δυστυχώς, πέραν των ανωτέρω λύσεων, δεν υπάρχει άλλη λύση και αυτός είναι και ο λόγος που ωθεί ακόμη και μέχρι σήμερα μεγάλο αριθμό ατόμων στην επιλογή της υποβολής αίτησης ασύλου και την δι’ αυτού του τρόπου οιονεί νομιμοποίησή τους, μέσω της παραμονής τους στη χώρα επί μακρόν, λόγω της τελμάτωσης και αυτής της διαδικασίας εξέτασης των αιτημάτων.
Η ελληνική κυβέρνηση φοβάται μαζικές νομιμοποιήσεις, επικαλούμενη την πιθανότητα προσέλκυσης και νέων μεταναστών. Όμως δεν είναι τα προγράμματα νομιμοποίησης που φέρνουν τους μετανάστες, αλλά η γεωπολιτική θέση της Ελλάδας, ως το ακραίο σύνορο της Ευρώπης, και, ευτυχώς ή δυστυχώς, θα συνεχίσει να δέχεται μεγάλα κύματα μετανάστευσης.
Αυτό που πρέπει να πράξει μία κυβέρνηση που δεν θέλει να συντηρήσει φαινόμενα περιθωριοποίησης μεγάλων κομματιών του πληθυσμού της χώρας, είναι η δημιουργία ενός νομοθετικού πλαισίου το οποίο να είναι αρκούντως ευέλικτο και προσαρμόσιμο στις κοινωνικές περιστάσεις.
Η έως σήμερα πολιτική της θεσμοθέτησης κανόνων που δεν επιδέχονται εξαιρέσεις και δεν αφήνουν περιθώρια διακριτικής ευχέρειας, έχει οδηγήσει στην αποβολή από τη νομιμότητα διαρκώς ογκούμενου αριθμού μεταναστών στη χώρα, ο οποίος συνεχίζει να μένει και να εργάζεται σε μία γκρίζα ζώνη δικαιωμάτων και στην παραμονή στην αφάνεια ανθρώπων που βρίσκονται και εργάζονται επί μακρόν στη χώρα.
Η μακρά παραμονή ανθρώπων στη χώρα ανεξάρτητα από το νόμιμο αυτής (ειδικότερα η 5ετία ως όριο που εφαρμόζεται και σε επίπεδο ευρωπαϊκής πολιτικής για την υπαγωγή στο καθεστώς τού επί μακρόν διαμένοντος), θα μπορούσε να αποτελέσει μία προϋπόθεση ενός πάγιου συστήματος επαναφοράς στη νομιμότητα, σύστημα, το οποίο, σε συνδυασμό με την παροχή δυνατότητας κατ' εξαίρεση χορήγησης αδείας παραμονής για σοβαρούς ανθρωπιστικούς λόγους, θα μπορούσε να αποτελέσει μία λύση στο πρόβλημα.
Οι απεργοί πείνας αγωνίζονται για το σύνολο των παράνομα διαμενόντων στην Ελλάδα, που ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα. Η δικαίωση του αγώνα τους δεν θα αποτελεί δικαίωση μόνο για τους ίδιους, αλλά για το σύνολο των μεταναστών στην πατρίδα μας που ζουν στη σκιά και στο περιθώριο.
38 (39 σήμερα -σημ του μπλογκ) ημέρες μετά και η απεργία πείνας βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή. Οι απεργοί μεταφέρονται ομαδικά πλέον σε νοσοκομεία και η πιθανότητα μόνιμης βλάβης της υγείας τους είναι πια σχεδόν βέβαιη, ενώ είναι ορατός ο κίνδυνος ακόμη και για απώλεια ανθρώπινης ζωής.
Οι όλες διαβουλεύσεις και συζητήσεις έχουν οδηγηθεί σε αδιέξοδο, καθώς η κυβέρνηση επιμένει να μην συζητά το ενδεχόμενο νομιμοποίησης των 300 μεταναστών απεργών πείνας. Από την άλλη, στο πεδίο της ευρύτερης μεταναστευτικής νομοθεσίας, δεν έχει υπάρξει επίσης καμία εξαγγελία μιας σοβαρής και γενναίας ρύθμισης που να απαντά στο υπαρκτό πρόβλημα μεγάλου αριθμού παράνομα διαμενόντων και εργαζόμενων στη χώρα.
Οι εξαγγελίες μείωσης του αριθμού των ενσήμων, που είναι αναγκαία για ανανέωση αδείας διαμονής καθώς και για έκδοση βιβλιαρίου υγείας, ασφαλώς και είναι μία ανακούφιση για τους νόμιμα διαμένοντες στη χώρα, οι οποίοι στενάζουν πρώτοι απ' όλους από τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης, όμως δεν προσφέρουν καμία διέξοδο σε όσους έχουν χάσει πλέον το δικαίωμα παραμονής τους στη χώρα, και σε όσους δεν είχαν ποτέ αποκτήσει τέτοιο δικαίωμα. Και ο αριθμός των τελευταίων δύο κατηγοριών, στις οποίες περιλαμβάνονται και οι απεργοί πείνας, είναι ήδη πολύ μεγάλος και συνεχώς διογκώνεται.
Τι προτείνεται από την κυβέρνηση γι' αυτές τις δύο κατηγορίες: Η εφαρμογή του πρόσφατου νόμου 3907/2011 περί χορήγησης υπό ανοχή αδείας διαμονής σε όσους είναι ανέφικτη η απέλασή τους και η χορήγηση αδείας παραμονής για εξαιρετικούς λόγους, εφόσον έχουν αναπτύξει ιδιαίτερους δεσμούς με τη χώρα, σε όσους είχαν λάβει παλαιότερα άδεια διαμονής και πλέον την έχουν χάσει, ή είχαν βίζα εισόδου στην Ελλάδα, ή έχουν συμπληρώσει 12ετή παραμονή στη χώρα. Οι δύο τελευταίες όμως προϋποθέσεις αφορούν αμελητέο αριθμό ατόμων.
Η πρώτη λύση τού υπό ανοχή καθεστώτος τελεί υπό την αυτονόητη προϋπόθεση ότι ο αλλοδαπός παραμένει πάντα υπό απέλαση, υποκείμενος σε αυτή, όταν καταστεί αυτό εφικτό. Διέξοδο δε διαφυγής από τη συνεχή κατάσταση αναβολής της απέλασής του είναι μόνο η συμπλήρωση 12ετούς παραμονής στη χώρα. Η δεύτερη λύση των εξαιρετικών λόγων, προσκρούει στις γραφειοκρατικές ανεπάρκειες της ελληνικής διοίκησης που έχει οδηγήσει στην καθυστέρηση εξέτασης των σχετικών αιτημάτων για 2-3 χρόνια τουλάχιστον, ενώ επίσης δεν αφορά όσους δεν είχαν λάβει ουδέποτε δικαίωμα παραμονής στη χώρα.
Δυστυχώς, πέραν των ανωτέρω λύσεων, δεν υπάρχει άλλη λύση και αυτός είναι και ο λόγος που ωθεί ακόμη και μέχρι σήμερα μεγάλο αριθμό ατόμων στην επιλογή της υποβολής αίτησης ασύλου και την δι’ αυτού του τρόπου οιονεί νομιμοποίησή τους, μέσω της παραμονής τους στη χώρα επί μακρόν, λόγω της τελμάτωσης και αυτής της διαδικασίας εξέτασης των αιτημάτων.
Η ελληνική κυβέρνηση φοβάται μαζικές νομιμοποιήσεις, επικαλούμενη την πιθανότητα προσέλκυσης και νέων μεταναστών. Όμως δεν είναι τα προγράμματα νομιμοποίησης που φέρνουν τους μετανάστες, αλλά η γεωπολιτική θέση της Ελλάδας, ως το ακραίο σύνορο της Ευρώπης, και, ευτυχώς ή δυστυχώς, θα συνεχίσει να δέχεται μεγάλα κύματα μετανάστευσης.
Αυτό που πρέπει να πράξει μία κυβέρνηση που δεν θέλει να συντηρήσει φαινόμενα περιθωριοποίησης μεγάλων κομματιών του πληθυσμού της χώρας, είναι η δημιουργία ενός νομοθετικού πλαισίου το οποίο να είναι αρκούντως ευέλικτο και προσαρμόσιμο στις κοινωνικές περιστάσεις.
Η έως σήμερα πολιτική της θεσμοθέτησης κανόνων που δεν επιδέχονται εξαιρέσεις και δεν αφήνουν περιθώρια διακριτικής ευχέρειας, έχει οδηγήσει στην αποβολή από τη νομιμότητα διαρκώς ογκούμενου αριθμού μεταναστών στη χώρα, ο οποίος συνεχίζει να μένει και να εργάζεται σε μία γκρίζα ζώνη δικαιωμάτων και στην παραμονή στην αφάνεια ανθρώπων που βρίσκονται και εργάζονται επί μακρόν στη χώρα.
Η μακρά παραμονή ανθρώπων στη χώρα ανεξάρτητα από το νόμιμο αυτής (ειδικότερα η 5ετία ως όριο που εφαρμόζεται και σε επίπεδο ευρωπαϊκής πολιτικής για την υπαγωγή στο καθεστώς τού επί μακρόν διαμένοντος), θα μπορούσε να αποτελέσει μία προϋπόθεση ενός πάγιου συστήματος επαναφοράς στη νομιμότητα, σύστημα, το οποίο, σε συνδυασμό με την παροχή δυνατότητας κατ' εξαίρεση χορήγησης αδείας παραμονής για σοβαρούς ανθρωπιστικούς λόγους, θα μπορούσε να αποτελέσει μία λύση στο πρόβλημα.
Οι απεργοί πείνας αγωνίζονται για το σύνολο των παράνομα διαμενόντων στην Ελλάδα, που ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα. Η δικαίωση του αγώνα τους δεν θα αποτελεί δικαίωση μόνο για τους ίδιους, αλλά για το σύνολο των μεταναστών στην πατρίδα μας που ζουν στη σκιά και στο περιθώριο.
* Μέλος της Ομάδας Δικηγόρων για τα δικαιώματα προσφύγων και μεταναστών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου