της Αλεξάνδρας Χριστακάκη, ΑΥΓΗ, 13.05.11
Με χαμηλωμένο το κεφάλι και βλέμμα τρομοκρατημένο, ένας μελαψός μεσήλικας κρατάει σφιχτά από το χέρι τα δύο τετράχρονα κοριτσάκια του και επιταχύνει το βήμα αναζητώντας και τη δική μου βοήθεια, καθώς στον διπλανό δρόμο γεροδεμένοι νεαροί με στολή παραλλαγής χτυπούν ανελέητα νεαρό Αλβανό, που έκανε το λάθος να περάσει από τη συμβολή της Γ' Σεπτεμβρίου και Ηπείρου… «Θα 'ρθει και η σειρά μου» σκέφτηκε με ανατριχίλα και εξαφανίστηκε μέσα στα στενά. Η φωνή του χρυσαυγίτη «άντε και γαμ….ου, κωλοαλβανέ» και η κραυγή -έκκληση για βοήθεια του 25χρονου μετανάστη ποιος ξέρει αν ήταν Αλβανός;- του τρυπούσε το κεφάλι. Και το δικό μου, γιατί η έκκληση έμεινε μετέωρη και αναπάντητη….
Τετάρτη βράδυ την Γ' Σεπτεμβρίου την έσκιαζε η φοβέρα και την πλάκωνε ο φασισμός και ο ρατσισμός… Στην περιοχή κυκλοφορούν μόνο λευκοί. Οι άλλοι, οι... “έγχρωμοι”, από τα χαράματα της Τρίτης έχουν «εξαϋλωθεί», καθώς Χρυσαυγίτες, φορώντας τον μανδύα του αγανακτισμένου πολίτη, έχουν στήσει καραούλι, προπηλακίζοντας, βρίζοντας, χτυπώντας ανελέητα, σπέρνοντας τη βία στο κέντρο της Αθήνας αδιακρίτως, σε όποιον αλλοδαπό κάνει το λάθος να περάσει από την περιοχή.
Ομερτά από τους διερχόμενους. Βιαστικά περνούν, ρίχνουν βλέμματα καχύποπτα, παρατηρούν τους ξυλοδαρμούς και με ένοχη σιωπή αναχωρούν. Ορισμένοι στέκονται και επιδοκιμάζουν την επιχείρηση βίας και φυλετικής εκκαθάρισης. Το συγκεντρωμένο πλήθος είναι μαζί τους. Ήταν αδύνατον για οποιονδήποτε να υπερασπιστεί τον νεαρό, που μπροστά στα μάτια όλων τον άρπαξαν οι γιγαντόσωμοι Χρυσαυγίτες, τον έριξαν στο δρόμο και τον χτυπούσαν με κλωτσιές σε όλο το σώμα. Ντράπηκα που είμαι άνθρωπος, ντράπηκα που είμαι αριστερή και δεν φώναξα αυτά που είχα μέσα μου. Ντράπηκα και γι' αυτό φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.
H περιοχή μετράπηκε σε αρένα. Οι Χρυσαυγίτες θέλουν την αρένα με αίμα, φόβο και θεατές. Θεατής δεν ήμουν μόνο εγώ. Ήταν και η διμοιρία των ΜΑΤ, η οποία παρακολουθούσε απαθής τον ξυλοδαρμό χωρίς να επεμβαίνει. Πάντως ήταν εκεί... Δικαιολογία για τα συντεταγμένα όργανα της πολιτείας και την τηλεοπτική δημοκρατία. Μπορεί χωρίς αιδώ ο ρεπόρτερ να λέει «παρούσα ισχυρή αστυνομική δύναμη». Άπραγη μεν, απαραίτητη δε για τα τηλεοπτικά πλάνα. Το ίδιο μπορεί να ισχυριστεί και η ηγεσία του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, ότι έστειλε επί τόπου δυνάμεις διαφύλαξης και μη διασάλευσης της τάξης… Όπου τάξη σημαίνει το δίκαιο του φασίστα…
Εκεί επικρατεί από τα χαράματα της Δευτέρας ο νόμος του Χρυσαυγίτη. Άνδρες με παντελόνια παραλλαγής, μαύρα μπουφάν, μπότες βέρμαχτ και ξυρισμένα κεφάλια, έκλεισαν τον δρόμο στο σημείο που δολοφονήθηκε ο 44χρονος, στη συμβολή της Γ' Σεπτεμβρίου με την Ηπείρου. Ύψωσαν στα δένδρα ελληνικές σημαίες, έκαναν αυτοσχέδια πανό από χαρτοκούτες, ξερνώντας θανατικό. Οδοφράγματα από κάδους, καντηλάκια, εικόνες αγίων, λουλούδια και «ομάδες περιφρούρησης» που κάνουν face control και «αναβαθμίζουν» την περιοχή, ξυλοκοπώντας ανελέητα τους αλλοδαπούς. Ντεκόρ οι ντόπιοι κάτοικοι της πλατείας, που, δικαίως φοβισμένοι, τρομοκρατημένοι, γίνονται πρωταγωνιστές των γεγονότων.
Το κακό δεν άργησε να γίνει λίγες ώρες αργότερα, όταν στα Κάτω Πατήσια αλλοδαπός δολοφονήθηκε, θύμα ρεβανσισμού και ρατσισμού. Νύχτες κρυστάλλων στο κέντρο της Αθήνας. Ανατριχίλα… Η ίδια που ένιωσα λίγη ώρα πριν, βγαίνοντας από τον κινηματογράφο «Τριανόν», όπου προβαλλόταν το ρωσικό ντοκιμαντέρ «Ο Αληθινός φασισμός». Από το σελιλόιντ στην πραγματική ζωή. Τι κι αν πέρασε μισός αιώνας; Το αυγό του φιδιού επωάζεται
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου