 |
| Αφίσα των Τόρις από το 1909 όπου ο σοσιαλισμός ως τέρας πνίγει τη Βρετανία, By Conservative Party (DailyMail.co.uk) [Public domain], via Wikimedia Commons |
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΒΟΥΛΕΥΤΗ ΣΟΦΙΑ ΣΑΚΟΡΑΦΑ
Αν δεν μπορείς να είσαι σοσιαλιστής σε περίοδο κρίσης, δεν μπορείς ποτέ
•Το χρέος έχει ταξική ταυτότητα και είναι σύμφυτο με το σύστημα
τη συνέντευξη πήρε ο Στάθης Κουτρουβίδης, από την ΕΠΟΧΗ, 22.05.11
Η κυβέρνηση τελικά, βρίσκεται μπροστά σε «κόμπο» ή σοβεί μια ανοιχτή κρίση μέσα στους κόλπους του ΠΑΣΟΚ;
Το ΠΑΣΟΚ είναι η ηγεσία του, το πολιτικό του προσωπικό και η βάση του. Πραγματική κρίση για οποιοδήποτε πολιτικό σχηματισμό είναι να τον εγκαταλείπει η βάση του, γεγονός που καταγράφεται μέσα στην κοινωνία, αλλά και στις μετρήσεις. Και ακόμη χειρότερη κρίση είναι αυτό που καταγράφεται στην κοινωνία να μην αποκτά κανένα σημείο σύνδεσης με τους σχηματισμούς εντός των πολιτών, όπως συμβαίνει αυτή την ώρα που μιλάμε στο ΠΑΣΟΚ.
Αυτό εν μέρει έχει ερμηνεία. Κάποιοι συνειδητά εδώ και καιρό έχουν επιλέξει ποιους θα υπερασπισθούν και ποιους θα αφήσουν πίσω. Αυτό είναι μια πολιτική επιλογή, κακή, προσχεδιασμένη και πολιτικά ανήθικη, αλλά παραμένει μια πολιτική επιλογή.
Οι υπόλοιποι που συντάσσονται πίσω από αυτή την επιλογή, όταν είναι πλέον ξεκάθαρο και με μαθηματική ακρίβεια αποδεδειγμένο ότι αυτή η επιλογή οδηγεί στο γκρεμό, είναι ερωτηματικό. Η ερμηνεία, είτε εδρεύει στο φόβο, είτε στην υποταγή σε μια κυρίαρχη, αλλά αδιέξοδη λογική, είτε αποτελεί μοιραία επένδυση σε μια θολή επόμενη ημέρα, δεν ανήκει σε σοσιαλιστές.
Καταψηφίσατε το Μνημόνιο. Τι είχατε δει έγκαιρα για να οδηγηθείτε σε αυτήν την επιλογή; Τι από αυτά επιβεβαιώθηκε;
Έχω ξαναπεί ότι δεν ανήκω σε πολιτικά μαντεία που διαβλέπουν καταστροφές, λοιμούς, καταποντισμούς και συνωμοσίες. Έχω όμως διατυπώσει εξαρχής την άποψη ότι η ελληνική κυβέρνηση χρησιμοποίησε την κρίση για να καταφέρει στρατηγικού τύπου επιλογές. Η προσφυγή στο ΔΝΤ δεν υπήρξε το αποτέλεσμα μιας δύσκολης συγκυρίας, αλλά ο μελετημένος σχεδιασμός μιας πολιτικής επιλογής.
Και αυτή η άποψη, σήμερα πια επιβεβαιώνεται με το χειρότερο τρόπο. Υπήρξε προφανές ότι αυτό που έφερνε το μνημόνιο ήταν μια συνταγή που παντού παρήγαγε τα ίδια αποτελέσματα. Όπως και στην Ελλάδα. Η οικονομία έχει μπει σε μεγάλη ύφεση και πληθωρισμό, το χρέος διογκώνεται, η παραγωγική βάση συρρικνώνεται, ο κοινωνικός ιστός διαλύεται, η εθνική κυριαρχία αποδυναμώνεται, η δημόσια περιουσία ξεπουλιέται ή καλύτερα χαρίζεται. Ο ελληνικός λαός εξοντώνεται.
Μιλάμε για κοινωνική και πολιτική χρεωκοπία. Ο περσινός Μάης υπήρξε το χρονικό ενός προαναγγελθέντος εγκλήματος.
Δεν νομίζετε ότι οι αντιδράσεις του κόσμου είναι αναντίστοιχες με το μέγεθος του προβλήματος που έχει τεθεί;
Απολύτως αναντίστοιχες. Την επόμενη ημέρα από τη δολοφονική επίθεση εναντίον του διαδηλωτή Γιάννη Καυκά, μια πράξη ακραίας τρομοκρατίας, στο κέντρο της Αθήνας διαδηλώναμε 3500 κόσμος. Αυτό είναι άκρως ενδεικτικό.
Κοιτάξτε η όξυνση της κρίσης συνεπάγεται και όξυνση της προπαγάνδας, αλλά και της καταστολής. Έχει καλλιεργηθεί με επιτυχία ο φόβος και η συνενοχή στον ελληνικό λαό. Λαός φοβισμένος και συνένοχος είναι λαός υποταγμένος. Βέβαια, αυτή η τεκμηρίωση δε δικαιολογεί από μόνη της, πώς σήμερα στην πλέον επιθετική φάση του καπιταλισμού, η αριστερά να μην προκρίνεται ως απάντηση. Προφανώς υπάρχει και μια άλλη τεκμηρίωση που μας ενοχοποιεί όλους. Η αδυναμία συνεργασίας, ο ηγεμονισμός, η περιχαράκωση, η μη διατύπωση μιας πειστικής πρότασης για το σήμερα και το αύριο, δεν απελευθερώνουν δυνάμεις, από το δόγμα του μονόδρομου, δεν απελευθερώνουν δυνάμεις από σύνδρομα φόβου και αδιεξόδου.
Η σοσιαλδημοκρατία πανευρωπαϊκά, ειδικά την περίοδο της κρίσης επιβεβαίωσε ότι αποδέχεται το νεοφιλελευθερισμό ως το πλαίσιο που ασκεί την οικονομική και κοινωνική πολιτική. Πολλοί σε αυτό είδαν μια ιδεολογική μετάλλαξη και άρα, μόνιμη μετατόπιση, και κατέληξαν ότι η μάχη ενάντια σε αυτήν την πολιτική πρέπει να δοθεί με δυνάμεις εκτός σοσιαλδημοκρατίας και μάλιστα, με δυνάμεις της αριστεράς. Πχ. Λαφονταίν, Μελανσόν.
Σε περιόδους κρίσης υπάρχει πάντα μια τεράστια δυνατότητα, αυτή του κοινωνικού μετασχηματισμού. Πράγματι η σοσιαλδημοκρατία αντί να αξιοποιήσει αυτή τη δυνατότητα, ανέδειξε ως τη μόνη λύση εξόδου από την κρίση το σκληρό νεοφιλελευθερισμό. Θαρρώ ότι αυτή είναι η ιστορική φάση του τέλους της. Πολύ απλά εάν σε περίοδο κρίσης δεν μπορείς να είσαι σοσιαλιστής, δεν μπορείς να είσαι ποτέ.
Είναι σαφές ότι η μάχη ήδη δίνεται με τις δυνάμεις της ευρύτερης αριστεράς, όπως ακριβώς συμβαίνει και στην Ελλάδα. Αυτή η μάχη όμως πρέπει να αποκτήσει πιο ισχυρά μετωπικά χαρακτηριστικά, πρέπει να ανοίξει δρόμους συνεργασίας, γιατί αυτοί είναι και οι κρίσιμοι όροι ώστε να απελευθερωθούν δυνάμεις.
Ωστόσο, στην Ελλάδα υπάρχουν διάσπαρτες, ορατές όμως, δυνάμεις, από το χώρο του ΠΑΣΟΚ που διαφοροποιούνται σαφώς. Δεν διακρίνουμε όμως το συντονισμό τους, πολύ περισσότερο τη δημιουργία ενός διακριτού ρεύματος. Πού οφείλεται; Είναι μια δυνατότητα;
Η Ελλάδα είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση. Το ΠΑΣΟΚ ενσωμάτωσε στους κόλπους του τη γενιά της αντίστασης, του 114, του Πολυτεχνείου, ευρύτερες δηλαδή αριστερές δυνάμεις.
Η βάση διαθέτει αυτά τα αντανακλαστικά και σε πολλούς είναι ήδη ενεργοποιημένα και ώριμα. Εάν επιδιώκουμε τη δημιουργία ενός ισχυρού μετώπου, οπωσδήποτε αυτό το μέτωπο οφείλει να συμπεριλάβει και αυτή την εκτεταμένη βάση.
Η πολιτική έκφραση αυτού του κόσμου δε θα γίνει από τα πάνω, ούτε από ομάδες και μηχανισμούς. Αυτός ο κόσμος θα βρει την έκφρασή του μόνο μέσα από κινηματικές διαδικασίες.
Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε στο και πέντε όσον αφορά θεωρητικές αναλύσεις και φιλοσοφικές προσεγγίσεις. Η θεωρία είναι οδηγός δράσης και ακριβώς στη δράση και στους δρόμους, αυτό το ρεύμα που εσείς αναφέρεται θα ανακαλύψει διαδικασίες συντονισμού και θα θέσει τις διαχωριστικές του γραμμές σε σχέση με την επίσημη κυβερνητική πολιτική. Σχηματικά και από τα πάνω δεν υπάρχει διέξοδος.
Συμμετέχετε ενεργά στην ΕΛΕ. Το τριήμερο ήταν πετυχημένο και με μεγάλη συμμετοχή του κόσμου. Που το αποδίδετε;
Πράγματι το τριήμερο διεθνές συνέδριο είχε μεγάλη επιτυχία τόσο όσον αφορά στην ποιότητα των συζητήσεων, όσο και στην μεγάλη προσέλευση του κόσμου.
Θαρρώ ότι αυτή η επιτυχία συνίσταται σε ένα λόγο. Πιστεύω ότι σήμερα η απόγνωση ταυτόχρονα όμως με την αναζήτηση ενός άλλου δρόμους, κάνουν τον κόσμο να επιζητά μια απόδειξη.
Μια απόδειξη απτή, κατανοητή, εύληπτη, που να λέει ότι κάπου στον πλανήτη, σε μια πολιτική συγκυρία που έχει πολλές ομοιότητες με τη δική μας, τα πράγματα έγιναν αλλιώς. Σήμερα η επιβεβαίωση της ισχύος, η τεκμηρίωση της ορθότητας μιας πρότασης μέσω ενός γεγονότος που έχει ήδη συμβεί, που αποτελεί ήδη μια ιστορική και πολιτική πρακτική είναι η μεγαλύτερη ανάγκη του ελληνικού λαού.
Αυτή ακριβώς είναι η δύναμη και η δυναμική της ΕΛΕ. Φέρει και μεταφέρει στην Ελλάδα όλη την εμπειρία, όλη τη μεθοδολογία και όλα τα αποτελέσματα που αναπτύχθηκαν σε διάφορες χώρες, με σημαντικότερο παράδειγμα αυτό του Ισημερινού.
Ποιο θα είναι το επόμενο βήμα;
Ήδη έχουμε περάσει στο επόμενο βήμα, το οποίο έχει δύο παράλληλα στάδια. Το πρώτο συνεχίζουμε την ενημέρωση σε όλη την Ελλάδα. Μόλις γύρισα από Θεσσαλονίκη και ετοιμαζόμαστε για Πάτρα, Γύθειο, Πρέβεζα, Λάρισα, για πολλές γειτονιές της Αθήνας. Η ΕΛΕ δεν έχει ημερομηνία λήξης, αντίθετα έχει μια σταθερή διογκούμενη δυναμική. Όσο ο κόσμος ενημερώνεται, τόσο συντάσσεται στην άποψη για άνοιγμα των λογαριασμών.
Από την άλλη ήδη έχει δημιουργηθεί μια ισχυρή ομάδα με πολύ αξιόλογους οικονομολόγους, νομικούς, λογιστές του χρέους, καθηγητές, με φορείς, σωματεία και συλλόγους που επιχειρούν πρόσβαση σε στοιχεία και λογιστικό έλεγχο.
Επιδιώκουμε με ό,τι εμπόδια συναντήσουμε μπροστά μας να αποδείξουμε ότι το χρέος δεν είναι μόνο νούμερα. Το χρέος έχει ταξική ταυτότητα και αυτή η ταυτότητα είναι σύμφυτο συστατικό του συστήματος.
Ένα ειδεχθές έγκλημα
Πώς τοποθετείστε στα νέα μέτρα που σχεδιάζει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ;
Ό,τι όρθιο έχει απομείνει από τη λαίλαπα του μνημονίου, γκρεμίζεται με διαδικασίες fast track. Νέος κύκλος περικοπών, διόγκωση της ανεργίας, πραγματική εξόντωση του ελληνικού λαού. Αυτή είναι η πραγματική χρεωκοπία την ίδια στιγμή που οι θύτες, εγχώριοι και ξένοι, καραδοκούν να αγοράσουν σε τιμή ευκαιρίας τη δημόσια περιουσία, να ιδιοποιηθούν μέσω κρίσιμων ιδιωτικοποιήσεων τους στρατηγικούς πυλώνες της πατρίδας μας. Η συναίνεση απέναντι στο νέο οικονομικό πρόγραμμα ισοδυναμεί με ειδεχθές έγκλημα. Ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του, εντός και εκτός κοινοβουλίου.
Η κυβέρνηση τελικά, βρίσκεται μπροστά σε «κόμπο» ή σοβεί μια ανοιχτή κρίση μέσα στους κόλπους του ΠΑΣΟΚ;
Το ΠΑΣΟΚ είναι η ηγεσία του, το πολιτικό του προσωπικό και η βάση του. Πραγματική κρίση για οποιοδήποτε πολιτικό σχηματισμό είναι να τον εγκαταλείπει η βάση του, γεγονός που καταγράφεται μέσα στην κοινωνία, αλλά και στις μετρήσεις. Και ακόμη χειρότερη κρίση είναι αυτό που καταγράφεται στην κοινωνία να μην αποκτά κανένα σημείο σύνδεσης με τους σχηματισμούς εντός των πολιτών, όπως συμβαίνει αυτή την ώρα που μιλάμε στο ΠΑΣΟΚ.
Αυτό εν μέρει έχει ερμηνεία. Κάποιοι συνειδητά εδώ και καιρό έχουν επιλέξει ποιους θα υπερασπισθούν και ποιους θα αφήσουν πίσω. Αυτό είναι μια πολιτική επιλογή, κακή, προσχεδιασμένη και πολιτικά ανήθικη, αλλά παραμένει μια πολιτική επιλογή.
Οι υπόλοιποι που συντάσσονται πίσω από αυτή την επιλογή, όταν είναι πλέον ξεκάθαρο και με μαθηματική ακρίβεια αποδεδειγμένο ότι αυτή η επιλογή οδηγεί στο γκρεμό, είναι ερωτηματικό. Η ερμηνεία, είτε εδρεύει στο φόβο, είτε στην υποταγή σε μια κυρίαρχη, αλλά αδιέξοδη λογική, είτε αποτελεί μοιραία επένδυση σε μια θολή επόμενη ημέρα, δεν ανήκει σε σοσιαλιστές.
Καταψηφίσατε το Μνημόνιο. Τι είχατε δει έγκαιρα για να οδηγηθείτε σε αυτήν την επιλογή; Τι από αυτά επιβεβαιώθηκε;
Έχω ξαναπεί ότι δεν ανήκω σε πολιτικά μαντεία που διαβλέπουν καταστροφές, λοιμούς, καταποντισμούς και συνωμοσίες. Έχω όμως διατυπώσει εξαρχής την άποψη ότι η ελληνική κυβέρνηση χρησιμοποίησε την κρίση για να καταφέρει στρατηγικού τύπου επιλογές. Η προσφυγή στο ΔΝΤ δεν υπήρξε το αποτέλεσμα μιας δύσκολης συγκυρίας, αλλά ο μελετημένος σχεδιασμός μιας πολιτικής επιλογής.
Και αυτή η άποψη, σήμερα πια επιβεβαιώνεται με το χειρότερο τρόπο. Υπήρξε προφανές ότι αυτό που έφερνε το μνημόνιο ήταν μια συνταγή που παντού παρήγαγε τα ίδια αποτελέσματα. Όπως και στην Ελλάδα. Η οικονομία έχει μπει σε μεγάλη ύφεση και πληθωρισμό, το χρέος διογκώνεται, η παραγωγική βάση συρρικνώνεται, ο κοινωνικός ιστός διαλύεται, η εθνική κυριαρχία αποδυναμώνεται, η δημόσια περιουσία ξεπουλιέται ή καλύτερα χαρίζεται. Ο ελληνικός λαός εξοντώνεται.
Μιλάμε για κοινωνική και πολιτική χρεωκοπία. Ο περσινός Μάης υπήρξε το χρονικό ενός προαναγγελθέντος εγκλήματος.
Δεν νομίζετε ότι οι αντιδράσεις του κόσμου είναι αναντίστοιχες με το μέγεθος του προβλήματος που έχει τεθεί;
Απολύτως αναντίστοιχες. Την επόμενη ημέρα από τη δολοφονική επίθεση εναντίον του διαδηλωτή Γιάννη Καυκά, μια πράξη ακραίας τρομοκρατίας, στο κέντρο της Αθήνας διαδηλώναμε 3500 κόσμος. Αυτό είναι άκρως ενδεικτικό.
Κοιτάξτε η όξυνση της κρίσης συνεπάγεται και όξυνση της προπαγάνδας, αλλά και της καταστολής. Έχει καλλιεργηθεί με επιτυχία ο φόβος και η συνενοχή στον ελληνικό λαό. Λαός φοβισμένος και συνένοχος είναι λαός υποταγμένος. Βέβαια, αυτή η τεκμηρίωση δε δικαιολογεί από μόνη της, πώς σήμερα στην πλέον επιθετική φάση του καπιταλισμού, η αριστερά να μην προκρίνεται ως απάντηση. Προφανώς υπάρχει και μια άλλη τεκμηρίωση που μας ενοχοποιεί όλους. Η αδυναμία συνεργασίας, ο ηγεμονισμός, η περιχαράκωση, η μη διατύπωση μιας πειστικής πρότασης για το σήμερα και το αύριο, δεν απελευθερώνουν δυνάμεις, από το δόγμα του μονόδρομου, δεν απελευθερώνουν δυνάμεις από σύνδρομα φόβου και αδιεξόδου.
Η σοσιαλδημοκρατία πανευρωπαϊκά, ειδικά την περίοδο της κρίσης επιβεβαίωσε ότι αποδέχεται το νεοφιλελευθερισμό ως το πλαίσιο που ασκεί την οικονομική και κοινωνική πολιτική. Πολλοί σε αυτό είδαν μια ιδεολογική μετάλλαξη και άρα, μόνιμη μετατόπιση, και κατέληξαν ότι η μάχη ενάντια σε αυτήν την πολιτική πρέπει να δοθεί με δυνάμεις εκτός σοσιαλδημοκρατίας και μάλιστα, με δυνάμεις της αριστεράς. Πχ. Λαφονταίν, Μελανσόν.
Σε περιόδους κρίσης υπάρχει πάντα μια τεράστια δυνατότητα, αυτή του κοινωνικού μετασχηματισμού. Πράγματι η σοσιαλδημοκρατία αντί να αξιοποιήσει αυτή τη δυνατότητα, ανέδειξε ως τη μόνη λύση εξόδου από την κρίση το σκληρό νεοφιλελευθερισμό. Θαρρώ ότι αυτή είναι η ιστορική φάση του τέλους της. Πολύ απλά εάν σε περίοδο κρίσης δεν μπορείς να είσαι σοσιαλιστής, δεν μπορείς να είσαι ποτέ.
Είναι σαφές ότι η μάχη ήδη δίνεται με τις δυνάμεις της ευρύτερης αριστεράς, όπως ακριβώς συμβαίνει και στην Ελλάδα. Αυτή η μάχη όμως πρέπει να αποκτήσει πιο ισχυρά μετωπικά χαρακτηριστικά, πρέπει να ανοίξει δρόμους συνεργασίας, γιατί αυτοί είναι και οι κρίσιμοι όροι ώστε να απελευθερωθούν δυνάμεις.
Ωστόσο, στην Ελλάδα υπάρχουν διάσπαρτες, ορατές όμως, δυνάμεις, από το χώρο του ΠΑΣΟΚ που διαφοροποιούνται σαφώς. Δεν διακρίνουμε όμως το συντονισμό τους, πολύ περισσότερο τη δημιουργία ενός διακριτού ρεύματος. Πού οφείλεται; Είναι μια δυνατότητα;
Η Ελλάδα είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση. Το ΠΑΣΟΚ ενσωμάτωσε στους κόλπους του τη γενιά της αντίστασης, του 114, του Πολυτεχνείου, ευρύτερες δηλαδή αριστερές δυνάμεις.
Η βάση διαθέτει αυτά τα αντανακλαστικά και σε πολλούς είναι ήδη ενεργοποιημένα και ώριμα. Εάν επιδιώκουμε τη δημιουργία ενός ισχυρού μετώπου, οπωσδήποτε αυτό το μέτωπο οφείλει να συμπεριλάβει και αυτή την εκτεταμένη βάση.
Η πολιτική έκφραση αυτού του κόσμου δε θα γίνει από τα πάνω, ούτε από ομάδες και μηχανισμούς. Αυτός ο κόσμος θα βρει την έκφρασή του μόνο μέσα από κινηματικές διαδικασίες.
Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε στο και πέντε όσον αφορά θεωρητικές αναλύσεις και φιλοσοφικές προσεγγίσεις. Η θεωρία είναι οδηγός δράσης και ακριβώς στη δράση και στους δρόμους, αυτό το ρεύμα που εσείς αναφέρεται θα ανακαλύψει διαδικασίες συντονισμού και θα θέσει τις διαχωριστικές του γραμμές σε σχέση με την επίσημη κυβερνητική πολιτική. Σχηματικά και από τα πάνω δεν υπάρχει διέξοδος.
Συμμετέχετε ενεργά στην ΕΛΕ. Το τριήμερο ήταν πετυχημένο και με μεγάλη συμμετοχή του κόσμου. Που το αποδίδετε;
Πράγματι το τριήμερο διεθνές συνέδριο είχε μεγάλη επιτυχία τόσο όσον αφορά στην ποιότητα των συζητήσεων, όσο και στην μεγάλη προσέλευση του κόσμου.
Θαρρώ ότι αυτή η επιτυχία συνίσταται σε ένα λόγο. Πιστεύω ότι σήμερα η απόγνωση ταυτόχρονα όμως με την αναζήτηση ενός άλλου δρόμους, κάνουν τον κόσμο να επιζητά μια απόδειξη.
Μια απόδειξη απτή, κατανοητή, εύληπτη, που να λέει ότι κάπου στον πλανήτη, σε μια πολιτική συγκυρία που έχει πολλές ομοιότητες με τη δική μας, τα πράγματα έγιναν αλλιώς. Σήμερα η επιβεβαίωση της ισχύος, η τεκμηρίωση της ορθότητας μιας πρότασης μέσω ενός γεγονότος που έχει ήδη συμβεί, που αποτελεί ήδη μια ιστορική και πολιτική πρακτική είναι η μεγαλύτερη ανάγκη του ελληνικού λαού.
Αυτή ακριβώς είναι η δύναμη και η δυναμική της ΕΛΕ. Φέρει και μεταφέρει στην Ελλάδα όλη την εμπειρία, όλη τη μεθοδολογία και όλα τα αποτελέσματα που αναπτύχθηκαν σε διάφορες χώρες, με σημαντικότερο παράδειγμα αυτό του Ισημερινού.
Ποιο θα είναι το επόμενο βήμα;
Ήδη έχουμε περάσει στο επόμενο βήμα, το οποίο έχει δύο παράλληλα στάδια. Το πρώτο συνεχίζουμε την ενημέρωση σε όλη την Ελλάδα. Μόλις γύρισα από Θεσσαλονίκη και ετοιμαζόμαστε για Πάτρα, Γύθειο, Πρέβεζα, Λάρισα, για πολλές γειτονιές της Αθήνας. Η ΕΛΕ δεν έχει ημερομηνία λήξης, αντίθετα έχει μια σταθερή διογκούμενη δυναμική. Όσο ο κόσμος ενημερώνεται, τόσο συντάσσεται στην άποψη για άνοιγμα των λογαριασμών.
Από την άλλη ήδη έχει δημιουργηθεί μια ισχυρή ομάδα με πολύ αξιόλογους οικονομολόγους, νομικούς, λογιστές του χρέους, καθηγητές, με φορείς, σωματεία και συλλόγους που επιχειρούν πρόσβαση σε στοιχεία και λογιστικό έλεγχο.
Επιδιώκουμε με ό,τι εμπόδια συναντήσουμε μπροστά μας να αποδείξουμε ότι το χρέος δεν είναι μόνο νούμερα. Το χρέος έχει ταξική ταυτότητα και αυτή η ταυτότητα είναι σύμφυτο συστατικό του συστήματος.
Ένα ειδεχθές έγκλημα
Πώς τοποθετείστε στα νέα μέτρα που σχεδιάζει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ;
Ό,τι όρθιο έχει απομείνει από τη λαίλαπα του μνημονίου, γκρεμίζεται με διαδικασίες fast track. Νέος κύκλος περικοπών, διόγκωση της ανεργίας, πραγματική εξόντωση του ελληνικού λαού. Αυτή είναι η πραγματική χρεωκοπία την ίδια στιγμή που οι θύτες, εγχώριοι και ξένοι, καραδοκούν να αγοράσουν σε τιμή ευκαιρίας τη δημόσια περιουσία, να ιδιοποιηθούν μέσω κρίσιμων ιδιωτικοποιήσεων τους στρατηγικούς πυλώνες της πατρίδας μας. Η συναίνεση απέναντι στο νέο οικονομικό πρόγραμμα ισοδυναμεί με ειδεχθές έγκλημα. Ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του, εντός και εκτός κοινοβουλίου.
**Η αφίσα προστέθηκε από το μπλογκ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου