Είμαστε παντού και πάντα

Maria Red Mamba Mpalafa

Έναν ολόκληρο χρόνο με το Μνημόνιο στο σβέρκο μας φαίνεται, πως η αντίδραση, που ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας επιζητούσε  εναγωνίως από την πρώτη στιγμή, μπορεί και να έρθει. Αρκεί να είμαστε εκεί.
Έναν ολόκληρο χρόνο με το Μνημόνιο στο σβέρκο μας ένα σημαντικό  τμήμα της κοινωνίας  με πολιτική και ταξική συνείδηση βρέθηκε στους δρόμους  με τη μαχητικότητά του. Λέγοντας τα πράγματα, όπως τα ξέρει νέτα – σκέτα. Και απορούσε και σιχτίριζε, μα πού είναι οι άλλοι, μα πότε θα το καταλάβουν. Και ενώ παρατηρούσε την κοινωνική κατάθλιψη, δεν μπορούσε να βρει τον τρόπο να την σπάσει. Χωρίς να σημαίνει σώνει και καλά, πως τα εργαλεία της ταξικής πάλης χάλασαν. Ζητάμε (πολλοί και πολλές) έναν χρόνο τώρα, ο λαός να βγει στον δρόμο να δηλώσει την οργή, την αγανάκτησή του. Και τώρα, που φαίνεται, πως ο λαός μπορεί να εκφράσει την οργή και την αγανάκτησή του τι κάνουμε; Τον χλευάζουμε;  Τον υποτιμούμε; Του λέμε εμείς τα λέγαμε, εσύ που ήσουν; Τον βαφτίζουμε τρέντυ, απολίτικο, εκτόνωση ενσωμάτωσης, φασιστική απειλή;  Φυσικά όχι. Όσο κι αν διαφωνεί κανείς, το μόνο, που δεν μπορεί να αγνοήσει είναι η μαζικότητα. Και τη μαζικότητα ή την παρατηρείς από απόσταση, αντικοινωνικά, αγοραφοβικά ή εντάσσεσαι σ’ αυτή και παρεμβαίνεις με τις ιδέες, τις απόψεις, τις θέσεις, τις αρχές και τις αξίες σου για να μη γίνει τίποτα από τα παραπάνω.  Προσπαθώντας να μπολιάσεις αυτό, που ξεκίνησε, να προχωρήσει τα αιτήματά του, να πάρει ριζοσπαστική κατεύθυνση. Αυτό σαφώς δεν μπορεί κανείς να το πετύχει με ντιρεκτίβες από τα πάνω, αλλά μόνο μέσα από τη ζύμωση. Ακούγοντας και μιλώντας. Έτσι γίνονται αυτά, δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Προσπαθώ να κατανοήσω εκείνους, που ακόμα και σήμερα στέκονται σθεναρά απέναντι σε ό,τι συμβαίνει στην πλατεία Συντάγματος μόνο, που η μπολσεβίκικη θεώρησή μου δεν μου επιτρέπει να επιλέγω το μαζικό χώρο με βάση το αν μου ταιριάζει η αισθητική του ή αν σε αυτό έχω εξ αρχής την ηγεμονία.
Αυτή η μπολσεβίκικη αντίληψη πολλών από εμάς μας οδηγεί στο Σύνταγμα. Όπως μας οδηγεί στους δρόμους των πανεργατικών απεργιών, όπως μας οδηγεί στη Νομική, στην Υπατία, στα Νοσοκομεία, στα αντιφασιστικά συλλαλητήρια, στα αντιρατσιστικά φεστιβάλ.  Είμαστε οι ίδιοι, που έχουμε μάθει να δίνουμε τις μάχες και στο συνδικάτο, και στο αμφιθέατρο και στον δρόμο.
Εκείνο, που σίγουρα ξέρουμε καλά είναι πως ο μαρξισμός ή οι επαναστατικές ιδέες δεν προηγούνται του κινήματος, αλλά παρεμβαίνουν σε αυτό με στόχο να ριζοσπαστικοποιήσουν την καθημερινότητα, να φτιάξουν ταξική συνείδηση, να οδηγήσουν στη ρήξη και την ανατροπή.
Αν θα νικήσουμε; Ποιος ξέρει; Άλλωστε πόλεμος είναι…
Όλοι και όλες στις πλατείες μαζί με το λαό.