Ευτυχώς δεν είμαστε Βολιβιάνοι

13 October 2008: Supporters of Evo Morales march near Caracollo town on their way to La Paz, 118 miles away Photograph: David Mercado/Reuters, via http://www.guardian.co.uk/world/gallery/2009/jan/23/bolivia-referendum-indigenous-rights

 του Θανάση Καρτερού

από την ΑΥΓΗ, 3.5.12

Την Πρωτομαγιά ο Έβο Μοράλες, πρόεδρος της Βολιβίας, αποφάσισε να εθνικοποιήσει το δίκτυο διανομής ηλεκτρικού ρεύματος, που είχε παραχωρηθεί σε μεγάλη ισπανική εταιρεία. Είχε προηγηθεί η εθνικοποίηση των μονάδων παραγωγής ηλεκτρισμού, η εθνικοποίηση της παραγωγής υδρογονανθράκων, η εθνικοποίηση των τηλεπικοινωνιών, η διανομή γης στους ακτήμονες. Μια προσπάθεια δηλαδή να ανασυγκροτηθεί η Βολιβία σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που έχει επιβληθεί ως μονόδρομος σε όλο σχεδόν τον κόσμο.

Κι αυτό μέσα σε έναν περίγυρο όχι απλώς εχθρικό, αλλά και αποφασισμένο να φτάσει στα άκρα, στον εμφύλιο, ακόμα και στη διάλυση της χώρας, αρκεί να διασφαλίσει τα συμφέροντα των ελίτ. Έχουμε να αντιμετωπίσουμε την εσωτερική Δεξιά, τη μεγάλη αστική τάξη, αλλά και την εξωτερική, που εδρεύει στην πρεσβεία των ΗΠΑ, έχει πει ο Μοράλες. Ο οποίος πάντως επιμένει στον δρόμο εκσυγχρονισμού της χώρας του με όρους ανεξαρτησίας και εξυπηρέτησης των λαϊκών συμφερόντων. Και κερδίζει μικρές και μεγάλες νίκες, με τη στήριξη του λαού του.

Αν ήμασταν Βολιβιάνοι -αριστεροί, κομμουνιστές, ριζοσπάστες, προοδευτικοί-, τρεις δρόμους θα είχαμε μπροστά μας:

Ο πρώτος, να σταθούμε εχθρικά και απέναντι σε ένα οπορτουνιστικό πολιτικό κίνημα που δεν εννοεί να καταλάβει ότι χωρίς λαϊκή εξουσία και λαϊκή οικονομία, χωρίς εθνικοποίηση όλων των μονοπωλίων και συνεπή σοσιαλισμό, θα οδηγηθεί μοιραία στην ήττα και θα οδηγήσει τον λαό στη συντριβή και στην απογοήτευση. Διότι σπέρνει αυταπάτες.

Ο δεύτερος να σταθούμε επιφυλακτικοί απέναντι σε μια τόσο φανερή παρέκκλιση από τις κλασικές επαναστατικές νόρμες. Αριστερή κυβέρνηση εκλεγμένη με το αστικό Σύνταγμα και τους αστικούς νόμους, διατήρηση της ατομικής ιδιοκτησίας σε βασικά μέσα παραγωγής, επιμονή σε μια δημοκρατία που δίνει στους εχθρούς των αλλαγών τη δυνατότητα να τις υπονομεύουν. Κουνάμε το κεφάλι, αποφαινόμαστε ότι είναι λίγα τα ψωμιά τους και περιμένουμε το τέλος τους.

Ο τρίτος -αυτόν επέλεξε και ο Φιντέλ παρεμπιπτόντως, αν και δεν είναι Βολιβιάνος- θα ήταν να στηρίξουμε με νύχια και με δόντια την προσπάθεια, να σταθούμε πλάι στις δυνάμεις που μάχονται να αλλάξουν τη Βολιβία, προσπαθώντας να συμβάλουμε στη συνέπεια του εγχειρήματος. Να είμαστε μέρος των αλλαγών και όχι αντίπαλοί τους, εν ονόματι της λειψής επαναστατικής συνέπειας των πρωταγωνιστών τους.

Ευτυχώς όμως είμαστε Έλληνες και δεν έχουμε τέτοια διλήμματα...