Η κρίση και το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ

By Ad from The Netherlands (Boijmans) [CC-BY-SA-2.0 (www.creativecommons.org/licenses/by-sa/2.0)], via Wikimedia Commons

από την ΕΠΟΧΗ, 31.10.10

Ο ενωμένος και με σαφή πολιτική κατεύθυνση ΣΥΡΙΖΑ, που θα έπαιρνε υπόψη του την απόφαση της τελευταίας του συνδιάσκεψης σε ό,τι αφορά τις αυτοδιοικητικές εκλογές, μπορούσε να καταστεί κεντρικός και ανταγωνιστικός πόλος στις δυνάμεις του Μνημονίου και του συστήματος, να δείξει τις δυνατότητες και να ενθαρρύνει τις ελπίδες, για μια μεγάλη κοινωνική, οικολογική και πολιτική αλλαγή, που είναι αναγκαία και εφικτή σήμερα κιόλας.
Στο δήμο της Αθήνας αλλά και στη μεγάλη πλειοψηφία των άλλων δήμων και περιφερειών, η συσπείρωση όλων των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ επιτεύχθηκε και σε ορισμένες περιπτώσεις διευρύνθηκε, πράγμα που συνιστά αξιοσημείωτο δείγμα ωριμότητας και ελπίδας για το παρόν και το μέλλον της ριζοσπαστικής αριστεράς.
Δεν συνέβη, όμως, το ίδιο στην κρίσιμη, με κεντρική πολιτική σημασία περιφέρεια της Αττικής. Τα δύο ψηφοδέλτια και ο τρόπος που συγκροτήθηκαν από επιμέρους συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, το ένα με την υποστήριξη του Συνασπισμού και το άλλο με την υποστήριξη του Μετώπου Ανατροπής και Αλληλεγγύης, όχι μόνο αφαιρούν τη δυναμική των ενωτικών ψηφοδελτίων στις άλλες περιοχές της χώρας, αλλά θέτουν το συνολικό μας εγχείρημα στη δοκιμασία της αναξιοπιστίας, ανασφάλειας, απογοήτευσης και κρίσης.
 
Ποιοι έχουν τις ευθύνες
Κατά κύριο λόγο οι ευθύνες γι’ αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση ανήκουν στην πλευρά του ΣΥΝ και κατά δεύτερο λόγο στις δυνάμεις που συσπειρώθηκαν γύρω από την υποψηφιότητα του σ. Αλέκου Αλαβάνου. Έχει πρωταρχικές ευθύνες η ηγεσία του ΣΥΝ, γιατί συστηματικά απέκλειε κάθε πρόταση αξιοποίησης του σ. Αλαβάνου σε κεντρικές πολιτικές πρωτοβουλίες (*).
Η υποψηφιότητα του Αλέκου Αλαβάνου για την περιφέρεια της Αττικής είχε τη δυνατότητα και το ριζοσπαστικό λόγο της Αριστεράς να εκφράσει, και «ρήγμα» στο χώρο του ΠΑΣΟΚ να προκαλέσει, και ευρύτερα λαϊκά στρώματα να συσπειρώσει, και κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες να ενθαρρύνει, από τον αντινεοφιλελεύθερο σοσιαλιστικό χώρο και το χώρο της ριζοσπαστικής οικολογίας, μέχρι το χώρο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και της αντιεξουσιαστικής αμφισβήτησης. Και ταυτόχρονα να συμβολίσει τη θέληση ενότητας του όλου ΣΥΡΙΖΑ.
Έχει σοβαρές ευθύνες η ηγεσία του ΣΥΝ, γιατί επέμεινε στην υποψηφιότητα του Αλ. Μητρόπουλου, αγνοώντας την αντίθεση όλων των άλλων συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, της ίδιας της νεολαίας του ΣΥΝ, αλλά και ισχυρών τάσεων στο εσωτερικό του, όπως εκείνη του Αριστερού Ρεύματος.
Πόσο συνδέεται αυτή η επιμονή με ένα πνεύμα ισοτιμίας, συνεργασίας και συναίνεσης που πρέπει να διέπουν τη λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ;
Έχει επιπλέον πολιτικές ευθύνες η ηγεσία του ΣΥΝ, αφού με την επιλογή του Αλέξη Μητρόπουλου για υποψήφιο περιφερειάρχη, περιορίζει τον πολιτικό λόγο της ριζοσπαστικής αριστεράς σε ένα ρηχό αντιμνημονιακό λόγο, που δεν αναδεικνύει το στοιχείο της ρήξης με την κυβέρνηση, δεν αναδεικνύει εναλλακτικό αριστερό σχέδιο και δεν δίνει αντισυστημικό στίγμα. 
Ταυτόχρονα, η επιλογή αυτή δημιουργεί σοβαρά ερωτηματικά και ανησυχίες, για το αν σηματοδοτεί και μια αλλαγή πλεύσης του ΣΥΝ σε ό,τι αφορά την πολιτική των συμμαχιών. Μήπως, δηλαδή, η ηγεσία τού ΣΥΝ, στο όνομα της συνάντησης με το σοσιαλιστικό χώρο και με μια λάθος ανάγνωση για την κοινωνική δυναμική, χαμηλώσει τους τόνους του ριζοσπαστισμού, παίρνοντας παράλληλα διαζύγιο από τον «νεοαριστερισμό».
Από την άλλη πλευρά, η επιμονή εκείνων των συνιστωσών που στήριξαν την υποψηφιότητα του σ. Αλαβάνου σε μια αντιπαράθεση σε επίπεδο προσώπων και όχι για τον πολιτικό προσανατολισμό της αυτοδιοικητικής παρέμβασης, η άρνησή τους να υιοθετήσουν την ενωτική πρόταση για υποψηφιότητα του Θοδωρή Δρίτσα, αλλά και η πίεση που άσκησε ο ίδιος ο σ. Αλαβάνος, τροφοδότησαν επίσης το κλίμα πόλωσης και ασυνεννοησίας και συνέβαλαν στην αδυναμία εξεύρεσης κοινής λύσης.
Εν τέλει και οι δύο πλευρές συνέβαλαν στην εγκατάλειψη του όλου ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να δοκιμαστούν οι διαφορετικές πολιτικές επιλογές τους.

ΣΥΡΙΖΑ ξανά και πάλι

Το ενωτικό μας εγχείρημα μπορεί και πρέπει να ξεπεράσει την κρίση του, να βρει τους τρόπους να συνεχίσει. Γιατί οι διαφορές που έχουν εμφανιστεί, μέχρι τώρα τουλάχιστον, δεν αφορούν ανταγωνιστικά σχέδια, είναι διαφορές τακτικής και όχι στρατηγικού χαρακτήρα.
Επίσης, όμως, είναι και διαφορές που αφορούν υπαρκτούς ηγεμονισμούς μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Κι αν οι πρώτες μπορούν και πρέπει να διερευνηθούν μέσα από τις πιο πλατιές συλλογικές διαδικασίες αλλά και την κοινωνική εμπειρία, οι δεύτερες αποτελούν μόνιμους ανασχετικούς παράγοντες και πρέπει μ’ αυτές να τελειώνουμε.
Ο ΣΥΡΙΖΑ Νο2, ο ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΣ ΣΥΡΙΖΑ, με βαθιά ανανεωμένη και αντιηγεμονιστική φυσιογνωμία είναι ο νέος ΣΥΡΙΖΑ που από την επόμενη ημέρα των αυτοδιοικητικών εκλογών οφείλουμε να αναδείξουμε. 
Χρειάζεται να επιβεβαιώσουμε τη θέλησή μας να προχωρήσουμε αμέσως μετά τις εκλογές σε μια καλά προετοιμασμένη πανελλαδική συνάντηση, δημοκρατικά νομιμοποιημένη, με τους «ανένταχτους» στην πρώτη θέση, για να εξετάσουμε τα συμπεράσματα από τα εκλογικά αποτελέσματα, να εκτιμήσουμε το νέο πολιτικό τοπίο, να δούμε σε νέες βάσεις τη συμφωνία μας και να επιμείνουμε σε μια ελπιδοφόρα πορεία στο ενωτικό – ανασυνθετικό μας εγχείρημα.
Για τις διαφορές μας που αφορούν ζητήματα «γραμμής» ή τακτικής, ας αποδεχτούμε την κουλτούρα μιας διαλεκτικής έντασης ανάμεσα σε συνεργαζόμενες συνιστώσες, αρκεί να επιβεβαιώνουν και να στηρίζουν αυτή τη συνεργασία πριν απ’ όλα στο πεδίο της καθημερινής κοινωνικής δράσης και των κοινωνικών αγώνων.
Ας μη φοβόμαστε να εκθέσουμε αυτές τις διαφορές μπροστά στα μάτια και την κρίση όλου του κόσμου της Αριστεράς, αλλά και του ελληνικού λαού. Κανείς και καμία δεν κατέχει το μονοπώλιο της απόλυτης αλήθειας και αυτό πρέπει αληθινά να το συνομολογήσουμε. Γιατί μόνον έτσι ο διάλογος μπορεί να γίνει παραγωγική δύναμη.
Στις λίγες μέρες που απομένουν μέχρι τις εκλογές, ας αποφευχθούν οι μικροπολιτικές συγκρούσεις και οι προσωπικές επιθέσεις.
Ας πάμε εκεί που οι συριζικές δυνάμεις κατεβαίνουν σε χωριστά ψηφοδέλτια σε μια συναγωνιστική αντιπαράθεση.
Ιδιαίτερα στην περιφέρεια της Αττικής, όσοι και όσες από μας δεν συμμετέχουμε σε κανένα από τα δύο ψηφοδέλτια που συγκρότησαν επιμέρους δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, ας στηρίξουμε το ένα ή το άλλο σύμφωνα με την προσωπική μας κρίση.
Η ενίσχυση και των δύο ψηφοδελτίων του συριζικού χώρου μπορεί να αξιοποιηθεί για μια θετική εξέλιξη στην προσπάθεια για τη συσπείρωση της ευρύτερης αριστεράς.
Το ίδιο ας πράξουμε σε όσες άλλες περιοχές επικράτησαν διαχωριστικές λογικές και δεν έγινε κατορθωτό να συγκροτηθούν ψηφοδέλτια από τις ευρύτερες κατά το δυνατό δυνάμεις του συριζικού χώρου.
ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ να βοηθήσουμε για να ενισχυθούν όλα τα ριζοσπαστικά, αριστερά και οικολογικά ψηφοδέλτια, που έχουν πυρήνα την ενότητα του ΣΥΡΙΖΑ, όλα όσα έχουν συριζικό χρώμα και ελπίδα.
  

Τάσος Κομιτόπουλος

* Ποια είναι τα παραπτώματα του σ. Αλαβάνου για τα οποία συγκεντρώνονται όλα τα πυρά εναντίον του κυρίως από την ηγεσία του ΣΥΝ;
Η σιωπή του στις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές;
Η άρνησή του να συμμετάσχει σε μια απαξιωμένη γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ; Η πρωταγωνιστική του συμμετοχή στο «Μέτωπο Ανατροπής και Αλληλεγγύης;» Όλα αυτά, όμως, ανεξάρτητα από το αν συμφωνεί κανείς ή όχι με ορισμένες θέσεις του ή τακτικές, συνιστούν μια καθαρή κριτική στάση για την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ και έχει δικαίωμα να την εκφράζει.
     Αρκούν όλα αυτά για να αναδειχθεί ο «διαφορετικός» σαν εχθρός; Είναι θεμιτό να μιλάμε για «εγκληματική πολιτική Αλαβάνου»;
  Ένας τέτοιος αυταρχισμός τι σχέση έχει με μια ζωντανή αριστερά που θέλουμε να οικοδομήσουμε;
Δεν είναι ο ίδιος σύντροφος που συμβόλισε την προτεραιότητα του όλου ΣΥΡΙΖΑ έναντι των συνιστωσών του, όταν αποχώρησε από την προεδρία του ΣΥΝ για να δώσει τις δυνάμεις του στον ΣΥΡΙΖΑ;
Δεν είναι ο ίδιος που πίστεψε και αγωνίστηκε για τη δυναμική παρουσία των «ανένταχτων» στο ενωτικό μας σχήμα;
Δεν δήλωσε παρόν στην προσπάθεια για την κάρτα μέλους του ΣΥΡΙΖΑ; Δεν συμβόλισε επάξια ως πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας τη θετική στάση του ΣΥΡΙΖΑ στα μεγάλα γεγονότα της πρόσφατης ιστορίας μας, όπως ήταν ο αγώνας για το άρθρο 16 και ο εξεγερσιακός Δεκέμβρης;
    Αντιπαλεύονται όλα αυτά με τις κριτικές περί «αρχηγισμού» ή «βοναπαρτισμού»;
 Μήπως είναι εύκολο να καλείς σε αυτοκριτική, όταν εσύ ο ίδιος (άτομο ή συλλογικότητα) δεν μπορείς να την κάνεις;  Μήπως καμιά φορά η σιωπή συνιστά αξιοπρέπεια;