Η αντικοινωνικότητα του ΚΚΕ

Το ΚΚΕ έχει κατηγορήσει την κοινωνία ότι “έχει ακόμη αυταπάτες”. Το θεμελιώδες πρόβλημα εδώ είναι ότι το ΚΚΕ δεν διανοείται να σκεφτεί ότι μπορεί το ίδιο να έχει αυταπάτες. Επομένως τι συζήτηση μπορείς να κάνεις με το ΚΚΕ τη στιγμή που το λάθος θα βρίσκεται οπωσδήποτε στη δική σου πλευρά;
Η οδύνη των ανθρώπων έχει για το ΚΚΕ πολύ μικρότερη σημασία από το υπ’ αριθμόν ένα θέμα: Τον κίνδυνο του ρεφορμισμού. Η γραφειοκρατία του ΚΚΕ δεν διανοείται να σκεφθεί ότι αν ο ρεφορμισμός για πολλούς ανθρώπους θα μπορούσε να είναι η διαφορά από τον θάνατο, τότε να σκεφθούμε ακόμη και τον ρεφορμισμό. Το ιδεολογικό σχήμα που έχει στο μυαλό της και η καθαρότητα του προηγούνται από τις μοναδικές ανθρώπινες ζωές.
Αλλά το ΚΚΕ δεν μας έχει ξεκαθαρίσει και ορισμένα βασικά θέματα πολιτικής στρατηγικής, εντελώς όμως πραχτικά (για να μπορούμε και εμείς να πορευόμαστε):

- Με τι εκλογικό ποσοστό είναι ευχαριστημένο, ώστε να καταδεχθεί να κυβερνήσει; Με 51%. με 70%, με 80%, με 99%;
- Αν προσβλέπει σε επανάσταση πως ακριβώς επιθυμεί να είναι; Το μόνο που έχει ξεκαθαρίσει είναι ότι αυτή δεν θα έχει σπασμένα τζάμια. Σπασμένα μάρμαρα; Σπασμένα ντουβάρια; Θα είναι με όπλα; Θα υπάρχουν οδοφράγματα;
Τίποτα δεν έχει ξεκαθαρίσει το ΚΚΕ και δεν ενδιαφέρεται να ξεκαθαρίσει. Είναι κλεισμένο στον κόσμο του, σαν αυτιστικό και περιμένει. Τι περιμένει; Ασφαλώς τον Γκοντό (βλέπε: Η ΚΝΕ κάνει πλάκα στον ΣΥΡΙΖΑ μέσω μιας διαφήμισης σοκολάτας. Μπράβο τους! Παρεμπιπτόντως, όμως, ας δουν ένα εμβληματικό θεατρικό έργο που ίσως τους αφορά: “Περιμένοντας τον Γκοντό”)
Πολλοί φίλοι του ΚΚΕ θα διαμαρτυρηθούν ότι το ΚΚΕ σκίζεται στους εργατικούς αγώνες. Όμως αν διαβάζανε πραγματικά τον Λένιν θα ήξεραν ότι χωρίς συγκεκριμένο πολιτικό σχέδιο οι απλοί εργατικοί αγώνες, από ένα σημείο και μετά, καταντούν απλό ξεκάρφωμα… 
Και τελικά:

Το κύριο μέτωπο του ΚΚΕ είναι ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ (σύμφωνα με την άποψη που υποστηρίζει ότι ο ρεφορμισμός είναι ο χειρότερος εχθρός…)

Καλοκαίρι του 2013. Το γεγονός εκείνης της περιόδου στην πολιτική ζωή της χώρας είναι το ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Ως είθισται όλα τα κόμματα, όλοι οι πολιτικοί φορείς και οργανώσεις στέλνουν εκπροσώπους.
Όλοι, εκτός από το ΚΚΕ (και τη ναζιστική Χρυσή Αυγή βέβαια)!!!
Tο ίδιο καλοκαίρι, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος, το οποίο δεν θα δεχόταν ποτέ να εκπροσωπηθεί στη συνεδριακή διαδικασία των «οπορτουνιστών», έστελνε ως εκπρόσωπό του τον Γιάννη Γκιόκα, στο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας, ο οποίος είχε απευθύνει χαιρετισμό ενώπιον ακροδεξιών Σαμαρικών και λοιπών… αντιδραστικών, μνημονιακών και νεοδοσιλογικών δυνάμεων. Το ΚΚΕ έστειλε εκπρόσωπο, όχι μόνο στη ΝΔ, αλλά και στο συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς και του ΠΑΣΟΚ.
Ελάχιστα έχουν αλλάξει από το καλοκαίρι του 2013 σε ότι αφορά στον τρόπο με τον οποίο το ΚΚΕ αντιμετωπίζει τα υπόλοιπα κόμματα του ελληνικού κοινοβουλίου και κυρίως τον ΣΥΡΙΖΑ.
Το τελευταίο διάστημα και ενώ οδεύουμε ολοταχώς προς τις ευρωεκλογές, ο Περισσός επιλέγει να ακολουθήσει την στρατηγική της ολομέτωπης επίθεσης προς το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Οι επιθέσεις του γενικού γραμματέα του Κόμματος Δημήτρη Κουτσούμπα προς τον ΣΥΡΙΖΑ είναι διαρκείς. Το ίδιο και η στάση του οργάνου της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, του Ριζοσπάστη.
Τα κερασάκια στην τούρτα υπήρξαν η άθλια αναφορά της πάλαι ποτέ «καλοθρεμμένης» καραμανλικής και σημερινής βουλευτίνας του Κόμματος, Λιάνας Κανέλλη, η οποία δήλωσε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να στηρίξει ακόμη και τη Χρυσή Αυγή στις αυτοδιοικητικές εκλογές, όπως επίσης και το κάκιστης αισθητικής, που θυμίζει εκείνα της γαλάζιας μονταζιέρας, και προβοκατόρικο βίντεο της Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδος, το οποίο επέμεινε ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου στη δήθεν ειδική σχέση ανάμεσα στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα και τον πρόεδρο του ΣΕΒ Δημήτρη Δασκαλόπουλο.
Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση: Το ΚΚΕ έχει τεθεί πλέον στην υπηρεσία του Αντώνη Σαμαρά και της ακροδεξιάς κλίκας που τον περιβάλλει.
Το ΚΚΕ στην εποχή του μνημονίου υπήρξε ιδιαίτερα προσεκτικό:
Προστάτεψε από τους διαδηλωτές το ελληνικό κοινοβούλιο, δέχτηκε σιωπηρά τα εύσημα από τους ταγούς της συστημικής δημοσιογραφίας (βλέπε διθυραμβικά σχόλια του Αλέξη Παπαχελά για την πρώην ΓΓ Αλέκα Παπαρήγα μέσα από τις σελίδες της αστικής «Καθημερινής»), εξάντλησε την επιθετική ρητορική του στοχοποιώντας σχεδόν εξολοκλήρου τον ΣΥΡΙΖΑ και τα λοιπά «ρεφόρμερς», επιχείρησε να εξομοιώσει, δήθεν, τη μνημονιακή συγκυβέρνηση με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά ταυτόχρονα, χάιδεψε την ακροδεξιά ΝΔ του Σαμαρά και έλαβε τα εύσημα και τους επαίνους ως… υπεύθυνο κόμμα.
Τι άλλο έκανε;
Αρνήθηκε κάθε πρόταση που απηύθυνε πριν από τις διαδοχικές εκλογικές διαδικασίες του 2012 για συνεργασία όλων των δυνάμεων της Αριστερά, ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος είχε θέσει ανοιχτά το ζήτημα της προοπτικής σχηματισμού κυβέρνησης της Αριστεράς. Το ΚΚΕ αρνήθηκε τη συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ για τη συγκρότηση κυβέρνηση της Αριστεράς ακόμη και όταν ο Αλέξης Τσίπρας είχε προτείνει για πρωθυπουργό την Αλέκα Παπαρήγα, ενώ η πρώην ΓΓ του Κόμματο είχε αρνηθεί επίσης να προσέλθει στη συζήτηση με τον σημερινό αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο πλαίσιο των διερευνητικών επαφών μετά από τις εκλογές της 6ης του Μάη 2012.

Ποιοι είναι οι λόγοι που το ΚΚΕ επιλέγει αυτή τη στάση;
Είτε εξακολουθεί να εμμένει να διαδραματίζει τον… μεταπολιτευτικό του ρόλο ως δεκανίκι της Δεξιάς, είτε προσδοκά μεσο – μακροπρόθεσμα εκλογικά οφέλη από την φθορά του ΣΥΡΙΖΑ, είτε το κόμμα του οποίου ηγείται ο Αλέξης Τσίπρας βρίσκεται σήμερα στην αντιπολίτευση, είτε αύριο θα βρίσκεται στην κυβέρνηση.

Πηγη: Σχολιαστες χωρις συνορα