Του Περικλή Κοροβέση
Σχεδόν παρακολούθησα όλες τις εκδηλώσεις του σ. Αλέκου Αλαβάνου, μέλος του ΣΥΡΙΖΑ Χαλανδρίου. Να υπενθυμίσω για όσους το έχουν ξεχάσει, πως ο σύντροφος Χαλανδριώτης μέχρι πρόσφατα διετέλεσε πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ και πρόεδρος του ΣΥΝ. Υποθέτω πως όλα αυτά τα χρόνια στο κουρμπέτι θα είχε δημιουργήσει φιλικές και συντροφικές σχέσεις -θα έπρεπε να ήταν πολλές- δεδομένου του πράου χαρακτήρα του. Οι φιλίες και οι συντροφικές σχέσεις, θεωρητικά, διατηρούνται όσο και αν υπάρχουν πολιτικές διαφωνίες. Θα περίμενε κανείς, λοιπόν, στα πλαίσια του φυσιολογικού, πως τουλάχιστον οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ θα ερχόντουσαν να ακούσουν τι θα πει ο σύντροφός τους. Ουδείς βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ εμφανίστηκε σε καμία του εκδήλωση. Ούτε και κάποιο πρωτοκλασάτο επώνυμο στέλεχος του ΣΥΝ.
Από ότι ξέρουμε ο Αλαβάνος ούτε έχει παραιτηθεί από το ΣΥΝ ούτε έχει διαγραφεί. Επομένως οι κομματικοί του σύντροφοι έπρεπε με κάποιο τρόπο να του συμπαρασταθούν συμφωνώντας ή διαφωνώντας. Δεν έχει σημασία. Αντ' αυτού βλέπουμε συχνά πυκνά επιθέσεις στην "Αυγή" με βαρείς χαρακτηρισμούς, όπως "διασπαστής" και άλλα παρόμοια, τη στιγμή που ο Αλαβάνος δεν δημιουργεί μια νέα συνιστώσα. Οι πολιτικές θέσεις που εμφανίζει, μπορεί να έχουν μια προσωπική χροιά όπως και μια προσωπική πρωτοβουλία, δεν είναι άλλες από αυτές του ΣΥΡΙΖΑ και θα μπορούσα να έλεγα πως είναι επανεπικαιροποίηση των 15 σημείων. Εξάλλου πρωτοβουλίες παίρνουμε όλοι.
Θα αποφύγω να αναλύσω πολιτικά αυτό το φαινόμενο και θα θέσω ένα άλλο πρόβλημα. Μπορούν σήμερα τα μέλη της αριστεράς να έχουν συντροφικές και φιλικές σχέσεις, όπως είχαμε εμείς οι παλιότεροι που μετά από κάθε συνεδρίαση είχαμε και ένα καθιερωμένο γλέντι; Ή απλά έχουμε γίνει φατρίες που πάμε εκεί που βρίσκεται το κέντρο εξουσίας; Θυμάμαι την προηγούμενη κοινοβουλευτική περίοδο κάποιους βουλευτές να λένε υπερηφάνως "μίλησα χθες με τον Αλέκο" ἠ "είπα του Αλέκου" και έσταζε μέλι το χείλι τους. Κάποιοι από αυτούς υπάρχουν ακόμα και σήμερα στη Βουλή. Τι άλλαξε και δεν έρχονται να ακούσουν τι έχει να πει, σήμερα, ο μέχρι πρότινος πρόεδρος της κοινοβουλευτικής τους ομάδας; Δεδομένου ότι ο ΣΥΝ έχει αποκηρύξει επισήμως το σταλινισμό δια της ανανέωσής του, δεν υπήρχε περίπτωση να είχαν οποιαδήποτε μορφή κυρώσεων. Αλλά ίσως να φοβόντουσαν μη χάσουν κάποιο πριμ του ΣΥΝ στις επόμενες εκλογές. Γιατί ο ΣΥΝ, στο σημείο που τον παίρνει, και πριμοδοτεί και σαμποτάρει υποψηφιότητες δημιουργώντας μαύρες λίστες. Χωρίς βέβαια να είναι ο μόνος που το κάνει.
Σε αυτό το φαινόμενο εγώ θα μπορούσα να διέκρινα ένα φαινόμενο γραφειοκρατικοποίησης της αριστεράς. Η παλιά ιδέα του Γκράμσι, πως το κόμμα είναι ο συλλογικός διανοούμενος της εργατικής τάξης, που με τη συντροφικότητα και την αλληλεγγύη των μελών του προτείνει στην κοινωνία όχι μόνο ένα καλύτερο μέλλον, αλλά και μια άλλη ποιότητα ανθρωπίνων σχέσεων, σήμερα δεν ισχύει. Σε μεγάλο βαθμό η αριστερά στο σύνολό της, είναι ένας πόλεμος ή μαι εξισορρόπηση φραξιών, ανάλογα με το συσχετισμό των δυνάμεων. Και αυτό αναγκαστικά παράγει ή αδράνεια ή δεξιά πολιτική.
Και πολύ φοβάμαι πως αυτό δεν θα ξεπεραστεί εύκολα. Το μόνο που βλέπω εγώ πως μπορεί να μας βοηθήσει για να προχωρήσουμε, είναι να κάνουμε αυτό που φοβάται ο ΣΥΝ. Όταν με το καλό συγκροτηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ με μέλη και όργανα, να διαχυθούμε στα κοινωνικά κινήματα, χωρίς να χάσουμε την ταυτότητά μας. Να αναδειχθούν νέα στελέχηη που δεν θα έχουν τη φθορά κάποιου γραφειοκρατικού παρελθόντος, για να μπορέσουν να υπηρετήσουν τις ανάγκες του σήμερα και όχι τα οφίτσια της καρέκλας. Ο ΣΥΡΙΖΑ τραβάει την ανηφόρα. Και είναι δύσκολη. Η κατηφόρα είναι εύκολη.
perkor29@gmail.com
η οπτική απάτη "πάπια-κουνέλι" από την Wikipedia δεν αποτελεί μέρος του αρχικού άρθρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου