Αφηφίστε τους...

Προς το Έκτακτο ΣΥΝέδριο

Διαμορφώνουμε τις θέσεις της Σύγχρονης Ανανεωτικής Αριστεράς

ΑΝΟΙΚΤΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ για ΑΝΟΙΚΤΗ ΠΟΡΕΙΑ

3. Κώστας Ανδρέου: Η μικρή Α.Π. πάει συνέδριο, 21/02/10

Τελικά η Α.Π. πάει στο συνέδριο.
Κάτι σαν την μικρή κοκκινοσκουφίτσα που πάει στην γιαγιά της και ο κακός λύκος, αλοίμονο, είναι εκεί στο δάσος και καιροφυλακτεί.
Τι πιθανότητες έχει;
Πόσοι σύνεδροι, ποιο ποσοστό της επιφυλάσσει η συμμετοχή της; Τι θα εκπροσωπεί αύριο, αυτό το ιστορικό ρεύμα;
Ποιος πήρε την ευθύνη να την οδηγήσει σε τέτοια περιπέτεια;
Εχει πιθανότητες η κοκκινοσκουφίτσα να νικήσει τον κακό λύκο και να μετατρέψει αυτό το συνέδριο από συνέδριο εκκαθάρισης και περιθωριοποίησης προδιαγεγραμμένης, σε συνέδριο ουσιαστικό, σε συνέδριο αποκαθήλωσης του αριστερισμού και του τυχωδιωκτικού οπορτουνισμού;
Εγώ υποστηρίζω, παρά την πλήρη διαφωνία μου για την συμμετοχή της Α.Π. σ’αυτό, ότι έχει την πολιτική και ιδεολογική επιρροή για να κερδίσει.
Να κερδίσει. Όχι να επιβιώσει. Να κερδίσει για το καλό όλης αυτής της ιστορικής περιπέτειας. Να κερδίσει για το καλό της Ανανεωτικής Αριστεράς , για το καλό όλης της χώρας.
Για να συμβεί αυτό όμως, υπάρχει μια προυπόθεση.
Να μετατρέψει το συνέδριο από συνέδριο αφωνίας σε συνέδριο πολιτικής συζήτησης με ένα και μόνο θέμα. Πως θα βγεί η χώρα από την κρίση.
Δεν είμαι μέλος του ΣΥΝ και προφανώς δεν μου πέφτει και λόγος για το τι θα κάνει η Ανανεωτική Πτέρυγα, αλλά έτσι επειδή με μεγάλη ευγένεια αυτό το site φιλοξένησε τη γνώμη μου, όποτε τα επιθύμησα, νοιώθω υποχρεωμένος να πώ την γνώμη μου.
Το ιδεολογικό όριο της παραδοσιακής Αριστεράς.
Η Ανανεωτική Αριστερά, λούζεται διάφορα επίθετα, από τους «αυτόκλητους» αριστερούς του Αριστερού Ρεύματος, του Κοκκινοπράσινου και των συνιστωσών περί τον Αλαβάνο συνιστουσών για έναν και μόνο λόγο. Το έχω ξαναπεί στο κείμενό μου σ’αυτό το site όπου υποστήριζα ότι η Αριστερά πρέπει να βγάλει την επανάσταση από το μενού της αν θέλει να κάνει αριστερή πολιτική και έτσι δεν επανέρχομαι.
Θα προσθέσω όμως ένα απλό λογικό σχήμα για να γίνει κατανοητή αυτή η κεντρικού χαρακτήρα ανάγκη.
Το 17 οι Μπολσεβίκοι, έκαναν την επανάσταση στηριζόμενοι στην συμμαχία των εργατών με τους αγρότες, επειδή το βασικό αίτημα μιας επανάστασης και η βασική προϋπόθεση αποδοχής της από την κοινωνία και συστράτευσης, είναι το εγχείρημα να μπορεί να καταλήξει σε μια βασική δυνατότητα.
Η επανάσταση πρέπει να μπορεί να θρέψει, να δώσει ψωμί –ένα από τα τρία συστατικά του κεντρικού συνθήματός της «Ψωμί , γή, ειρήνη»- στην κοινωνία. Η επανάσταση πρέπει να μπορεί να οδηγήσει την κοινωνία με την εξασφάλιση των στοιχειωδών αναγκών της.
Σήμερα η κρίση στην Ελλάδα, μας καλεί να απαντήσουμε ξανά στο ίδιο σύνθημα, αν θεωρούμε ότι χρειάζεται μια επανάσταση για να λυθεί.
Ολοι αυτοί που περιμένουν η κρίση να οδηγήσει σε κοινωνικές εκρήξεις και «κινηματικές ευκαιρίες», θα πρέπει να απαντήσουν πριν απαντήσουν σε δευτερεύοντα θέματα, στο ερώτημα.
Με ποιους και πως θα εξασφαλίσει αυτή η άλλη, η επαναστατική εκδοχή, το ψωμί της χώρας;
Οι αγρότες πριν από έναν μήνα ακόμη ήταν στα μπλόκα για να πάρουν τις επιδοτήσεις με τις οποίες έχουν μάθει να ζούν τα τελευταία 30 χρόνια. Όχι μόνο δεν έχουν να προσφέρουν ψωμί, αλλά χρειάζονται και αυτοί μια επιδότηση για να επιβιώσουν.
Οι βιομηχανικοί εργάτες, μετά την φυγή 50.000 επιχειρήσεων στα βαλκάνια, αποτελούν μειοψηφία που κινδυνεύει να χάσει και αυτή την δουλειά της, αν κάποιος καταλάβει τα όποια εργοστάσια.
Οι εργάτες στον τουρισμό, τρέμουν τον «Δεκέμβρη» του Αλαβάνου που θα μειώσει τις αφίξεις τουριστών σε μια χώρα με κοινωνικές εκρήξεις, αν αναλογιστούμε τον νεανικό Δεκέμβρη και τις φωνές των «μικροαστών» του τουρισμού «τότε».
Ας μη μιλούμε για την οικοδομή, για το εμπόριο και τους 1 εκατομμύριο εργαζόμενους στον Δημόσιο Τομέα, που περιμένουν με αγωνία αν θα καταφέρουμε να πάρουμε τα απαιτούμενα δανεικά για να πληρωθούν τον μισθό τους.
Αν κάνουμε λοιπόν ταμείο, βλέπουμε ότι η Αριστερά δεν μπορεί να στηριχτεί στα «παραδοσιακά κοινωνικά υποκείμενα» που θα τις έδιναν την δυνατότητα να τραβήξει τον επαναστατικό της «μονόδρομο».
Αν πετύχει η ακτιβίστικη κοπτοραπτική της μέσα σε μια χαοτική εξέγερση των συντεχνιών, θα καταρρεύσει την άλλη μέρα το πρωί. Αυτός ο στρατός στερείται «επιμελητείας».
Αυτό είναι το σημείο που η Ανανεωτική Αριστερά , με την φρονιμάδα της και τις πραγματιστικές προσεγγίσεις της στο πρόβλημα της κρίσης, μπορεί να οργανώσει την πρότασή της, την συνεισφορά της στο κενό πολιτικής ανάλυσης και πρότασης στην συγκυρία.
Αυτό είναι το σημείο, που κάνει αριστερή πολιτική την πολιτική του δρόμου της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας και τυχοδιωκτική αυτή της αριστερής και της αριστερίστικης στροφής, των κινηματικών εφόδων στο πλευρό κάθε συντεχνιακής λαθροχειρίας, που θέλει να κρατήσει τα προνόμια που κατέκτησαν με ποικίλους εκβιασμούς στο παρελθόν, που αρνείται να αποδεχθεί ότι η κρίση ή θα οδηγήσει σε ολοκαυτώματα ανεργίας αδύναμων κοινωνικών μερίδων ή θα μας φωτίσει να προχωρήσουμε σε εξορθολογιμούς με γνώμονα την «κοινωνική δικαιοσύνη και την αλληλεγγύη στους πλέον αδύναμους τουλάχιστον».
Συμπέρασμα
Η μικρή κοκκινοσκουφίτσα, μόνο έτσι μπορεί να νικήσει τον κακό λύκο, φίλοι μου. Μόνο με την αποδόμηση των επαναστατικών φαντασιώσεων , των κατά τα άλλα αγαπητών συντρόφων των άλλων τάσεων και ευρύτερα των αριστερών. Μόνο με την αποδόμηση των ιδεολογικών τυφλώσεων και την πρόταξη της Λογικής.
Μόνο έτσι, μπορεί να ξεκαθαρίσει η θολούρα των μεγαλοστομιών και η αποκόληση των σταθερών φοβικών ΟΧΙ της σε κάθε κυβερνητική επιλογή.
Η Αριστερά πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι δουλειά της είναι να οδηγήσει την κοινωνία με δικαιοσύνη και φροντίδα στην έξοδο από την κρίση. Πρέπει να καταλάβει ότι καλείται να επιβεβαιώσει ότι είναι η πολιτική δύναμη της λογικής.
Η διακυβέρνηση της χώρας, στην κρίση, δεν είναι υπόθεση κοινοβουλευτικών συσχετισμών μόνο. Οι προτάσεις όλων θα συζητούνται και θα επιβάλλονται από την κοινή γνώμη και εκεί η Ανανεωτική Αριστερά μπορεί να παίξει καταλυτικό ρόλο , για το καλό ή το χειρότερο. Ας διαλέξει.

2. Γιάννης Παπαθεοδώρου: Επανίδρυση ή αναπαλαίωση ; 17/02/10

(Μερικές σκέψεις για το «έκτακτο συνέδριο», ενόψει της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης της Ανανεωτικής Πτέρυγας)

1. Το σύνδρομο του κομματικού αμορφισμού
Οι αποφάσεις της τελευταίας πανελλαδικής συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαίωσαν την προϋπάρχουσα τάση «ρευστοποίησης» του ΣΥΝ εντός του ΣΥΡΙΖΑ, επιτρέποντας, έτσι, τη μετεξέλιξη μιας πολιτικής συμμαχίας σε άτυπο ενιαίο κόμμα με «κάρτα μέλους», οργανωτικές δομές, και πολλαπλά πολιτικά κέντρα αποφάσεων. Τα προβλήματα βέβαια που ανέκυψαν μετά από μια τέτοια εξέλιξη δεν άργησαν να επηρεάσουν ολόκληρο το φάσμα της ανανεωτικής αριστεράς, στο βαθμό, μάλιστα, που ήδη από το καλοκαίρι, μετά τις ευρωεκλογές, το αίτημα του συγκεκριμένου χώρου για τον πολιτικό ανακαθορισμό του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, δεν άφηνε περιθώρια για νέους αυτοματισμούς, αυτοσχεδιασμούς και κυρίως παραπλανητικούς συμβιβασμούς. Ως «τάση», η Ανανεωτική Πτέρυγα πήρε τις αποστάσεις της από τις διαφαινόμενες διεργασίες «συριζοποίησης» του ΣΥΝ, προσπαθώντας με αυτό τον τρόπο να υπερασπιστεί το «συνασπισμικό κεκτημένο». Λίγο καιρό αργότερα, ωστόσο, και ενώ η κρίση του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ συνεχιζόταν, ο ΣΥΝ πήρε την πρωτοβουλία να οδηγηθεί σε «έκτακτο συνέδριο», το οποίο θα αναλάβει δήθεν να ξεκαθαρίσει τα πράγματα, με μια ελαφρώς διαφοροποιημένη στόχευση «συριζοποίησης» : ισχυροποίηση του ΣΥΝ εντός μια πολιτικής συμμαχίας που θα μετεξελιχθεί μελλοντικά σε ενιαίο νέο φορέα ∙ «σε κάτι που θα μοιάζει με κόμμα αλλά, προς το παρόν, δεν θα είναι ακριβώς κόμμα, αλλά θα θέλει να γίνει κόμμα» – σύμφωνα με την «ευρηματική» εξήγηση ορισμένων από τους εμπνευστές της «μετεξέλιξης». Είναι σαφές, πάντως, πως και στις δύο περιπτώσεις αναδεικνύεται ένα κεντρικό ζήτημα που αφορά την ίδια τη φύση του ΣΥΝ, την ιδιοσυστασία του, το παρόν και το μέλλον του. Για πρώτη φορά, μετά από είκοσι χρόνια ενεργού παρουσίας του ΣΥΝ, στελέχη, μέλη και συμμαχικές «συνιστώσες» του ΣΥΡΙΖΑ λειτουργούν πολιτικά με σχεδόν αποκλειστικό κίνητρο τη διάλυση του ΣΥΝ, την περιθωριοποίησή του, ή έστω την υπέρβασή του, στο όνομα ενός ρευστού κομματικού αμορφισμού.
Στο μεταξύ, τα φαινόμενα αυτής της νέας θολής κομματικότητας πληθαίνουν : στο διαδίκτυο κυκλοφορούν συμβολικές «κόκκινες κάρτες» μέλους του ΣΥΡΙΖΑ, στα αμφιθέατρα του Πολυτεχνείου το πλήθος των ΣΥΡΙΖαίων θέλει να «φωτίσει τις αιτίες που τ’ αφήνουνε μισό», στις συνεντεύξεις τύπου ο σύντροφος Αλαβάνος εξαγγέλλει το «Μέτωπο Ανατροπής και Αλληλεγγύης» και στα κόκκινα blogs διάφοροι σύντροφοι και φίλοι υπογράφουν κείμενα για το «ΣΥΡΙΖΑ 2, 3 κλπ.». Όλα αυτά και πολλά άλλα συμπτώματα ενισχύουν την πεποίθηση πως τόσο ο ΣΥΝ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν πλέον οριστικά εισέλθει σε μια βαθύτατη κρίση καταστατικού χαρακτήρα, που καταλήγει πρακτικά στην αποσύνθεση της ίδιας της συμμαχίας, τουλάχιστον έτσι όπως ιδρύθηκε ∙ κρίση που συνοδεύεται από την ταυτόχρονη ανάδυση μιας πολυδιάσπασης, η οποία ολοένα και περισσότερο προβάλλει τα απολύτως προσωποκεντρικά της χαρακτηριστικά : οι «έντεκα αρχηγοί» των πρόσφατων εκλογών – έστω και ως καρικατούρα μιας απόφασης που δεν τηρήθηκε ποτέ – θα πρέπει να θεωρηθούν ως αφετηριακό σημείο αυτής της νέας πολιτικής αλαζονείας, που θεωρεί πως ένα κόμμα (ΣΥΝ) και μια συμμαχία (ΣΥΡΙΖΑ) μπορούν απλώς να καταφύγουν στον αμορφισμό για να καλύψουν ατομικές διαδρομές, ιδιοτέλειες, φαντασιώσεις, μικρότητες και εύθραυστες ισορροπίες.
2. Πολιτική οριοθέτηση της ανανεωτικής αριστεράς
Απέναντι σε αυτή την ανησυχητική τροπή, η Ανανεωτική Πτέρυγα επέλεξε ορθά τη λύση της συγκρότησης ενός Forum Διαλόγου (Α.Π- Πρωτοβουλία για την ανασυγκρότηση της Ανανεωτικής Αριστεράς- ΑΡ.ΣΗ.), για να συσπειρώσει όλες εκείνες τις φωνές των αριστερών «με ή χωρίς κόμμα», που επιμένουν ακόμη να αναζητούν μια εναλλακτική πρόταση : είτε για τον ανακαθορισμό του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είτε για την αυτόνομη πορεία του ανανεωτικού χώρου. Η πρόταση, σε κάθε περίπτωση, είναι καλοδεχούμενη και αποτελεί, ίσως, τη μόνη - ίσως και την τελευταία- ευκαιρία για να διατυπωθεί ένα συνεκτικό ρεύμα ιδεών με επάλληλες θέσεις γύρω από την πορεία της Ανανεωτικής Αριστεράς. Αποτελεί, επίσης, το μοναδικό ανάχωμα απέναντι στη διαμόρφωση της λεγόμενης «αντικαπιταλιστικής αντισυστημικής αριστεράς», που με πρωτόγνωρο τρόπο, τον τελευταίο καιρό, έχει προβεί σε ευθεία αμφισβήτηση της ιστορικής παρουσίας και των ανανεωτικών παραδόσεων του ΣΥΝ. Για αυτό το λόγο, ο διάλογος που έχει ξεκινήσει, σηματοδοτεί μια επιλογή ευθύνης, πέρα από τα στενά όρια μιας κομματικής «τάσης» ∙ στην πραγματικότητα, είναι μια πρωτοβουλία για την ίδια την πολιτική οριοθέτηση των ανανεωτικών ιδεών, οι οποίες, αν και έχουν κατοχυρώσει τον ιστορικό και πολιτικό τους ρόλο μέσα στην ίδια τη νεοελληνική κοινωνία, βάλλονται σήμερα από ποικίλους μηχανισμούς εντός κι εκτός του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο πυρήνας αυτών των ιδεών, που θα μπορούσε, σχηματικά έστω, να κωδικοποιηθεί στο θεμελιώδες τρίπτυχο «δημοκρατικός σοσιαλισμός-αριστερός ευρωπαϊσμός-μεταρρυθμιστική στρατηγική» είναι (και παραμένει) συγκροτητικό στοιχείο μιας ιδεολογικής ταυτότητας, η οποία μπόλιασε με τη δυναμική της ολόκληρο το φάσμα της προοδευτικής πολιτικής, από τη μεταπολίτευση ως σήμερα, τόσο σε επίπεδο κοινωνικών αγώνων όσο και σε επίπεδο θεσμικών λύσεων, με μικρές ή μεγάλες αντιφάσεις στις επιμέρους πραγματώσεις της. Οι ιδέες αυτές εξακολουθούν για τους περισσότερους από εμάς να είναι ενεργές και να τροφοδοτούν τους προβληματισμούς μας για το μέλλον της αριστεράς. Γιατί ο χώρος της ανανεωτικής και διαρκώς ανανεούμενης αριστεράς δεν είναι και δεν μπορεί να είναι ένα λείψανο περασμένων δεκαετιών. Αντίθετα, είναι και πρέπει να είναι ένα ζωντανό κύτταρο πολιτικού προβληματισμού και προγραμματικών θέσεων, που, με όλες τις ιδιομορφίες της σύγχρονης μετα-κομουνιστικής αριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας, εξακολουθεί σήμερα να επεξεργάζεται λύσεις για την ευρύτερη σοσιαλιστική ηγεμονία.
3. Ο διπλός πολιτικός εκβιασμός
Ακριβώς αυτός ο χώρος απειλείται σήμερα, όχι εξαιτίας της κοινωνικής του απαξίωσης (οι εκλογές, άλλωστε, ήταν ενδεικτικές για τις δυνάμεις και τα πρόσωπα που προκρίθηκαν στο κοινοβούλιο) αλλά εξαιτίας ενός ιδιότυπου πολιτικού εκβιασμού από το νεο-αριστερισμό, που αναπτύχθηκε εντός του ΣΥΡΙΖΑ, επηρεάζοντας σε μεγάλο βαθμό και την ιδεολογική ταυτότητα του ΣΥΝ. Ο εκβιασμός αυτός συνθηματικά καλύπτεται κάτω από δύο ιδεολογήματα με αμφίβολη πολιτική αξία και έωλη αποτελεσματικότητα.: το «ΣΥΡΙΖΑ των μελών» και το «έκτακτο συνέδριο».
Το «ΣΥΡΙΖΑ των μελών» ενώ φαινομενικά φαντάζει ως το απαύγασμα των «διαδικασιών βάσης», παραπέμπει σε μια ψευδώνυμη αμεσοδημοκρατική διαδικασία και σε δήθεν αυτοδιαχειριστικές εστίες, οι οποίες περιφρονούν και καταλύουν τους ίδιους τους αντιπροσωπευτικούς κομματικούς θεσμούς, όχι μόνο όπως αυτοί αποτυπώνονται στο ΣΥΝ αλλά και στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, ιδιαίτερα μετά τα αποτελέσματα των εκλογών. Αυτή ακριβώς η άρνηση της αποδοχής των αντιπροσωπευτικών τάσεων, των εκλεγμένων σωμάτων και προσώπων που προέρχονται από τη βούληση των πολιτών, εντός και εκτός του ΣΥΡΙΖΑ, έτσι όπως αποτυπώθηκε στην εκλογική ψήφο, ισοδυναμεί με την κατάπνιξη της ίδιας της πολιτικής ζωής της ανανεωτικής αριστεράς και γενικεύει την κοινωνική παράλυση του ΣΥΡΙΖΑ. Από αυτή την άποψη, ο «ΣΥΡΙΖΑ των μελών» δεν είναι ένα νέο σχήμα οικιοθελούς ένταξης πολιτών στην υπόθεση της αριστεράς αλλά το ανώτατο στάδιο της νέο-αριστερίστικης γραφειοκρατίας ∙ ένα φέουδο των «συνιστωσών» που εκβιάζουν προκειμένου να πείσουν ότι σχεδόν ανύπαρκτες δυνάμεις και «γκρούπες» έχουν υπέρτερη ισχύ από ένα αναγνωρίσιμο κόμμα με ιστορία είκοσι χρόνων.
Είναι ενδεικτικό ότι μετά την ιδεολογική και πολιτική ήττα του αριστερισμού στις τελευταίες εκλογές, ορισμένοι από τους «συμμάχους» οδηγήθηκαν σε ακόμη πιο σεχταριστικές και εχθρικές θέσεις με σταθερό άξονα την αντιπολίτευση στον ΣΥΝ και στην ηγετική του ομάδα. Η στάση του Αλέκου Αλαβάνου καθώς και οι εκλεκτικές του συγγένειες με την Πρωτοβουλία για την Αντισυστημική Αριστερά (ΠΑΣΑ), την ΑΝΑΣΑ και την Ένωση Οπαδών (sic) ΣΥΡΙΖΑ (ΕΟΣ) αποτελούν σαφείς ενδείξεις για την επιτηδευμένη υποκρισία ενός μέρους του ΣΥΡΙΖΑ, που στο όνομα νέων οργανωτικών λύσεων επιχειρεί την επανάληψη της πλέον παρακμιακής φραξιονιστικής δραστηριότητας. Προεκλογικά, η δραστηριότητα αυτή εκφράστηκε με την καλλιέργεια επιφυλάξεων απέναντι στο ΣΥΝ, και μετεκλογικά με την αμφισβήτηση της αποτελεσματικότητας της «αριστερής προγραμματικής αντιπολίτευσης». Κοινός παρονομαστής ήταν η ομηρία του ΣΥΝ από τη γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ, και η σκιώδης επιτήρηση του κόμματος από τις συνιστώσες, σχεδόν σε κάθε εκδήλωση της κοινοβουλευτικής ομάδας.
Το τελευταίο – πολύ χαρακτηριστικό - επεισόδιο αυτής της επιθετικής υπονόμευσης του ΣΥΝ από το ΣΥΡΙΖΑ ήταν η θλιβερή ανακοίνωση ορισμένων μελών από διάφορες συνιστώσες εναντίον του Φώτη Κουβέλη. Για πρώτη φορά, στα χρονικά της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας εγκαλείται κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος αριστερού κόμματος επειδή δήθεν προωθεί το κλίμα της νεοφιλελεύθερης «συναίνεσης»! Το αίτημα της καθαίρεσης του Φώτη Κουβέλη από τη θέση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου συνιστά πρωτόγνωρη ενέργεια που πλήττει ευθέως την ομαλή λειτουργία και την αυτονομία της Κοινοβουλευτικής Ομάδας αλλά και την ιδιοσυστασία του ΣΥΝ. Όταν η «αριστερή προγραμματική αντιπολίτευση» απέναντι στην οικονομική κρίση εκλαμβάνεται ως «συναίνεση», τότε ή οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους, ή το νόημα βρίσκεται ήδη υποθηκευμένο στα γραμμάτια του επαναστατικού βερμπαλισμού. Όσο δε για τις αυτό-διοικητικές προτάσεις και την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, ο Κουβέλης δεν είπε τίποτε περισσότερο από αυτό που επιθυμεί η πλειονότητα του προοδευτικού κόσμου : να «γυρίσει σελίδα» η συντηρητική Θεσσαλονίκη και να αναγνωριστεί η ευαισθησία του Παπούλια σε μια σειρά από ζητήματα που απασχόλησαν τη δημόσια σφαίρα, το τελευταίο διάστημα. Ως βουλευτής διατήρησε απλώς το δικαίωμα της γνώμης του και διεκδίκησε το ενδεχόμενο να πείσει τους συναδέλφους του για πιθανή αλλαγή στάσης στο θέμα της προεδρικής εκλογής. Απέναντι σε αυτή τη νόμιμη και θεμιτή παρέμβαση, ορισμένα μέλη των συνιστωσών προέβησαν σε «προγραφή απόψεων» προς χάριν της «ανάπτυξης των κοινωνικών αγώνων» και της υλοποίησης των αποφάσεων της συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ. Αναρωτιέμαι : τι άλλο είναι ο δογματισμός αν δεν είναι το καταφύγιο μιας προ-αποφασισμένης αλήθειας ; τι άλλο είναι ο συγκεντρωτισμός αν δεν είναι η απόπειρα επιβολής των απόψεων μιας φωτισμένης πρωτοπορίας («κίνημα των 23») στη βάση των ψηφοφόρων ; Και επιτέλους, στο όνομα ποιας «βάσης» μιλάνε οι είκοσι τρειςι «σταυροφόροι» του ΣΥΡΙΖΑ ; Χρειάζεται, άραγε, να θυμίσει κανείς πως ο Φώτης Κουβέλης πήρε είκοσι τέσσερις χιλιάδες σταυρούς, στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση; Ή μήπως τον εξέλεξαν κι αυτόν τα «συμφέροντα» λόγω της «επιλεκτικής του σχέσης με τα ΜΜΕ;
Τα πράγματα βέβαια θα ήταν αλλιώς αν υπήρχε ένα ισχυρό ανάχωμα στο εσωτερικό του ΣΥΝ ∙ μόνο που κι εκεί τα δεδομένα έχουν αλλάξει. Στην πορεία της «συριζικής» διολίσθησης πρέπει να προστεθεί και η αδράνεια του «Αριστερού Ρεύματος» και η σταδιακή αποσκίρτηση του «Κοκκινο-Πράσινου Δικτύου», που με έναν ιδιότυπο κομματικό αυτοσχεδιασμό έσπευσε να δηλώσει την προσδοκώμενη έλευση του «νέου φορέα». Η εξέλιξη άλλωστε ήταν προδιαγεγραμμένη. Η απόσταση που χώριζε την «αριστερή στροφή» από την «αριστερίστικη στροφή» ήταν ελάχιστη και βρήκε γόνιμο έδαφος, εντός του ΣΥΝ. Ας σταθούμε όμως και στο ιδεολόγημα του «έκτακτου συνεδρίου». Η επιμονή του προέδρου και το άγχος της νομιμοποίησης της νέας ηγετικής ομάδας εξωθεί τα πράγματα σε μια απολιτική διαδικασία, στην οποία κυριαρχεί η κολακεία της «βάσης». «Αφού το θέλει η βάση, δεν μπορούμε παρά να πάμε σε συνέδριο», ακούμε από διάφορους συντρόφους. Σύμφωνοι ∙ αλλά ποιο είναι εκείνο το μείζον ζήτημα στο οποίο τοποθετήθηκε η βάση; Νομίζω πως είναι φανερό ότι η βάση αφομοίωσε και αναπαρήγαγε ένα προκατασκευασμένο άλλοθι που αφορά την ίδια την (αν)ικανότητα της συλλογικής καθοδήγησης του κόμματος : την ανεύρεση «εσωτερικού εχθρού».
Γιατί, τι άλλο μπορεί να είναι ένα «έκτακτο συνέδριο», σε αυτή τη συγκυρία, παρά συνέδριο συσχετισμών, εκκαθαρίσεων και ανακατανομής των τάσεων ; Απ’ όσο γνωρίζω, η προσφυγή στη βάση δεν προτάθηκε λόγω του κεντρικού ιδεολογικού θέματος – που είναι η σχέση ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ- αλλά με βάση τη χαοτική κατάσταση που επικρατεί στην κομματική ζωή. Το συνέδριο, λοιπόν, δεν είναι παρά το μέσο για να επιτευχθεί ένας ακόμη τακτικός ελιγμός της ηγεσίας του κόμματος. Η φαινομενική παντοδυναμία του Αριστερού Ρεύματος και η ιστορική παρουσία της Ανανεωτικής Πτέρυγας, καθώς και η μεταξύ τους σχέση, θα αντικατασταθούν από μια νέα εύθραυστη ισορροπία και πειθαρχία. Αλήθεια, πόσες φορές πρέπει να επανεκλεγεί ο σ. Τσίπρας για να καταλάβει πως η απάντηση στα εσωκομματικά προβλήματα είναι η επαναφορά της ίδιας της πολιτικής στο προσκήνιο και όχι το ανακάτεμα της τράπουλας ;
Το συνέδριο αυτό δεν μπορεί παρά να είναι ένα συνέδριο «απόσυρσης» της αριστεράς από τα μείζονα προβλήματα του τόπου, μια εσωστρεφής κίνηση πρόσκαιρης διευθέτησης του εσωκομματικού τοπίου που θα έρχεται «από το πουθενά» και θα απαντά «στο τίποτε». Αμφιβάλλει, άραγε, κανείς πως και η αμφισβήτηση του Τσίπρα και η πολυγλωσσία του ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχιστεί ; Αμφιβάλλει, άραγε κανείς πως η εύκολη ρητορεία του προέδρου θα διανύει την απόσταση από τον «αριστερό τρίτο πόλο» στην «προγραμματική αντιπολίτευση» και το «μέτωπο κοινωνικής αντίστασης» με ταχύτητα φωτός ; Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Το συνέδριο αυτό γίνεται για να ανεβάσει απλώς τις μετοχές της νέας ηγετικής ομάδας, με τη σιωπηρή αποδοχή του Ρεύματος και το στρίμωγμα της Ανανεωτικής Πτέρυγας. Είναι ένα ψευδώνυμο «έκτακτο συνέδριο» που σκοπό έχει να επικυρώσει τον οδικό χάρτη της «συριζοποίησης» του ΣΥΝ από τη νέα «προεδρική φρουρά». Μπροστά σε αυτή την κατάσταση, αναρωτιέμαι τι ακριβώς θα επικυρώσει το επερχόμενο έκτακτο συνέδριο: την επανίδρυση του ΣΥΝ ; ένα νέο πολιτικό συμβόλαιο με το ΣΥΡΙΖΑ ; ή μήπως την κοινή μετεξέλιξη τους σε ένα θολό μόρφωμα αναχωρητικού ριζοσπαστισμού, έξω και πέρα από τα δεδομένα αλλά και τις προσδοκίες της κοινωνίας ;
Προφανώς, σε πρώτο επίπεδο, την εύκολη λύση θα τη δώσουν και πάλι οι νέοι «κεντριστές», που παραταγμένοι περί τον πρόεδρο θα ενισχύσουν το προφίλ του, ακόμα και με ανανεωτικό «άρωμα». Η επιζητούμενη επικύρωση πάντως του νέου «πολιτικού συμβολαίου» με το ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είναι όμως μια προωθητική διεργασία αλλά ένα κομματικό σωσίβιο χωρίς κοινωνικό αντίκρισμα. Το έκτακτο συνέδριο, με όλη την έμφαση που δίνει στην εσωτερική δραστηριότητα και την οργανωτικοπολιτική λαγνεία γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ακόμη μια ένδειξη πως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί πλέον να πρωταγωνιστήσει και να προκαλέσει «μαζικές πολιτικές εμπειρίες». Το χειρότερο, δηλαδή, είναι πως αυτό το νέο πολιτικό συμβόλαιο με το ΣΥΡΙΖΑ εγκαινιάζει, δίπλα και παράλληλα με το ΚΚΕ και την εξω-κοινοβουλευτική αριστερά, μια εντελώς νέα συνθήκη για το ελληνικό πολιτικό σύστημα : «την ενοχοποίηση του πολιτικού». Υιοθετώντας μια απόλυτη αρνητικότητα για τις επιμέρους πραγματώσεις της κεντρικής πολιτικής – αρνητικότητα η οποία βαπτίζεται «ριζοσπαστική κοινωνική αντίσταση» -, ο ΣΥΡΙΖΑ αποσύρεται από την ίδια την κοινωνία και την «πραγματική πραγματικότητα». Στη θέση του πολιτικού τοποθετεί το μανιχαϊστικό ομοίωμα μιας ανυπόστατης διάζευξης («σύστημα – αντισυστημισμός») παραδίδοντας, έτσι, - εκ του αποτελέσματος, έστω- τη σκυτάλη της πολιτικής στη δεξιά, για να γεμίσει το κενό. Η στάση αυτή δεν αποτελεί μόνο άρνηση των πιο σημαντικών παραδόσεων θεσμικής παρέμβασης της αριστεράς στον τόπο μας αλλά συνιστά και σύμπτωμα ενός νέο-δογματισμού.
Το να καταγγέλλει κανείς τον «πανταχού παρόντα» νεοφιλελευθερισμό δεν είναι μόνο δείγμα πολιτικής αμηχανίας αλλά και σύμπτωμα μιας εργαλειακής οικονομίστικης σκέψης που αδυνατεί να κατανοήσει τη συνθετότητα των νέων κοινωνικών σχέσεων. (Η οπισθοδρόμηση είναι ενδεικτική στη νεατερντάλεια θεωρία του «αδύναμου κρίκου» αλλά και στις επιθέσεις στο Σύμφωνο Σταθερότητας που διατυπώνονται διαρκώς διά στόματος Αλαβάνου κλπ.). Το να λέει κανείς πως τα μπλόκα των αγροτών «πρέπει να νικήσουν» – και επιμένω στα μπλόκα ως κατεξοχήν αντικοινωνική μορφή πάλης - δεν είναι απλώς λαϊκισμός αλλά αδυναμία υπεράσπισης του δημόσιου συμφέροντος. Το να αναγγέλλει κανείς κάθε βδομάδα «μέτωπα αντίστασης» και «μέτωπα ανατροπής», πέρα από κάθε υπαρκτό κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό πλαίσιο, δεν είναι απλώς επαναστατική πόζα αλλά ένδειξη αναβίωσης του χειρότερου συντεχνιακού συνδικαλισμού. Το να τα βάζει κανείς με τους «κερδοσκόπους των ευρωπαϊκών αγορών» έχοντας κάψει όλα τα χαρτιά (ακόμη και της «δεξιάς») πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης δεν είναι μόνο υποκριτική κραυγή διαμαρτυρίας αλλά μαξιμαλιστική αναβολή των ρεαλιστικών λύσεων. Σταχυολογώ μερικά μόνο από τα πρόσφατα και τυχαία συμπτώματα της κομματικής παθητικότητας που έχει επικρατήσει στο ΣΥΡΙΖΑ για να υποστηρίξω ότι η λεγόμενη «αντικαπιταλιστική αντισυστημική αριστερά» δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια μορφή ιδεολογικού μυστικισμού και προταγματικής μετάλλαξης : ξορκίζει την πραγματικότητα, υιοθετώντας μια αντι-εξουσιαστική ρητορεία και μια «κατάσταση διαρκούς απαισιοδοξίας», που αρμόζει περισσότερο σε γκρουπούσκουλο παρά σε κόμμα.
4. Επανίδρυση ή αναπαλαίωση ;
Σήμερα πια, οποιαδήποτε απόπειρα πολιτικής συνεννόησης ανάμεσα στο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι ναρκοθετημένη, γιατί εξέλιπε πλέον η ουσιαστική «παρέμβαση του κόμματος» : ο ενεργός, δηλαδή, ρόλος του στην ανάληψη πρωτοβουλιών που θα κατοχύρωναν τον ηγεμονικό του χαρακτήρα και θα οδηγούσαν σε μια συμμαχία με τις δυνάμεις της οικολογίας και της σοσιαλδημοκρατίας. Και δυστυχώς σε αυτό το σημείο, βαρύτατες ευθύνες έχει και η ίδια η ηγεσία του ΣΥΝ που στάθηκε πολύ κατώτερη των περιστάσεων. Σε κάθε περίπτωση πάντως, η υπάρχουσα συμμαχία έχει χάσει – εκ των πραγμάτων - πλέον τον προγραμματικό και στρατηγικό της χαρακτήρα, επειδή δεν έχει καταφέρει να προβάλει ένα ενιαίο πειστικό πολιτικό πρόταγμα απέναντι στη κοινωνική συγκυρία. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως συμμαχία έχει ουσιαστικά αυτό-διαλυθεί : αφού πρώτα απέτυχε ως ιδιαίτερη μορφή οργάνωσης της νέας κοινωνικής αριστεράς, τώρα αποτυγχάνει και στο πεδίο της πολιτικής πρακτικής. Οι δύο όψεις δεν είναι βέβαια άσχετες μεταξύ τους, αφού ο καθοδηγητικός ρόλος και η οργανωτική λειτουργία ενός κόμματος ή έστω μιας συμμαχίας έχει καθοριστική σημασία για την ίδια την ιδεολογική του/της λειτουργία. Κι εδώ ακριβώς εντοπίζεται το ιδεολογικό κενό του ΣΥΡΙΖΑ. Παρ’ όλο που δεν είναι συμμαχία πολιτικής ενότητας και «καθαρότητας», ο ΣΥΡΙΖΑ έπαψε να σκέφτεται γύρω από την κοινωνία και την πολιτική ως «ολότητα» - ως «αντικειμενική αντιφατική ενότητα στοιχείων», θα λέγαμε παλαιότερα - αποθεώνοντας τον ατομικό εμπειρισμό, σε όλες τις κλίμακες του. Η φαρσοκωμωδία του καλοκαιριού (με την «ξε-παραίτηση» Αλαβάνου και το μελόδραμα του Κοροβέση) ήταν η αρχή αυτής της αυτιστικής δυσλειτουργίας. Ότι έχει απομείνει πια σήμερα είναι συνομαδώσεις που στοιχίζονται πίσω από σφραγίδες και ατομικές τακτικές, ξένες προς τις παραδόσεις της ανανεωτικής αριστεράς. Το ιδεολογικό χάσμα με το ΣΥΡΙΖΑ μεγαλώνει, και μαζί του μεγαλώνει η αδυναμία της αριστεράς να μετασχηματίσει τις οικονομικές και πολιτικές δομές της ελληνικής κοινωνίας, στο μέτρο και στο βαθμό που τις αναλογεί.
Το αποτέλεσμα όλης αυτής της πορείας είναι γνωστό : οργανώσεις που κλείνουν, ψηφοδέλτια που διασπώνται, και κυρίως ένας κόσμος που αποσύρεται (συγκυριακά ή και οριστικά) από την καθημερινή ζωή της αριστεράς. Θα τον φέρει πίσω το έκτακτο συνέδριο και η πανικόβλητη αναδίπλωση της ανταγωνιστικής «συριζοποίησης» μεταξύ Τσίπρα και Αλαβάνου ; Πολύ αμφιβάλλω. Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται είναι αν η Ανανεωτική Πτέρυγα θα συμμετάσχει σε αυτό το «έκτακτο συνέδριο», στο οποίο η ηγεσία του ΣΥΝ επικαλείται μια ψευδώνυμη «επανίδρυση» για να εφαρμόσει, πιο γρήγορα και χωρίς ενοχλητικές φωνές, την «αναπαλαίωση» της αριστεράς. Η απάντηση δεν είναι αυτονόητη. Υπάρχουν ισχυρά επιχειρήματα και από τους συντρόφους που προκρίνουν τη συμμετοχή και από εκείνους που διατηρούν τις επιφυλάξεις τους. Ας έχουμε πάντα στο νου μας πως ο ΣΥΝ ήταν ένα εγχείρημα μακράς πνοής που επηρέασε βαθιά την πολιτική δεσμευτικότητα όλων των συντρόφων. Έτσι, ακόμα κι αν πολλοί από την Πτέρυγα διατείνονται πως «όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά», η πιθανή λύση που θα επικρατήσει, είναι η συμμετοχή στο συνέδριο με μια διακριτή πολιτική και ιδεολογική πλατφόρμα. Από αυτό ακριβώς το σημείο, ωστόσο, αρχίζουν τα δύσκολα : αν, δηλαδή, ως τώρα η λύση της «διαφοροποίησης» ήταν ένα θεμιτό μέσο διαχωρισμού της ανανεωτικής αριστεράς απέναντι στο νέο-αριστερισμό του ΣΥΡΙΖΑ, μετά το συνέδριο – και με όλες τις ανακατατάξεις που θα προκύψουν – η διαπραγμάτευση θα εξελιχθεί σε μια δευτερεύουσα διαδικασία περιφερειακής ενσωμάτωσης. Ή αλλιώς : κάτι που να θυμίζει «ανανέωση» χωρίς να μπορεί να μπολιάσει ενεργά το νέο κομματικό έδαφος, και κυρίως την πολιτική ζωή του τόπου.
Ωστόσο, επειδή η πολιτική δεν είναι αποκλειστική υπόθεση των «τάσεων» και των ηγεσιών αλλά των πολιτών που εκφράζονται μέσα από (και περί) τα κόμματα, η δημοκρατική μεταρρυθμιστική αριστερά δεν έχει άλλο τρόπο να εκφραστεί και να αντιμετωπίσει την κρίση της παρά μέσα από τον ευρύτερο το δημόσιο χώρο της. Κι αυτός ο δημόσιος χώρος θα δείξει τελικά αν η ανανεωτική αριστερά σήμερα μπορεί να αποτελέσει ένα διακριτό και αυτόνομο φορέα πολιτικής ευθύνης ή θα αφομοιωθεί μέσα σε ένα αριστερίστικο κόμμα, έξω και πέρα από την κοινωνία. Το σίγουρο είναι πως η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη της Α.Π θα πρέπει πραγματικά να λάβει υπόψη της και να συζητήσει «όλα τα ενδεχόμενα». Ακόμα κι αυτά που μπορεί να τη βγάζουν από τις δικές της βεβαιότητες για το «αυτονόητο» των επιλογών όλων μας.

1. Μάκης Διόγος: Μερικές σκέψεις... 16/02/10

Με αφορμή την διήμερη πανελλαδική σύσκεψη, αλλά και την πορεία προς το έκτακτο συνέδριο του ΣΥΝασπισμού, θέλω να καταθέσω μερικές σκέψεις στον διάλογο. Πρώτα απ’ όλα θεωρώ ότι η συμμετοχή της Ανανεωτικής Πτέρυγας στο έκτακτο συνέδριο του ΣΥΝ δεν είναι απλά αυτονόητη είναι επιβεβλημένη. Θα πρέπει στις προσυνεδριακές διαδικασίες να κατατεθεί ολοκληρωμένη πολιτική και ιδεολογική πλατφόρμα, για όλα τα θέματα που αφορούν το κόμμα (λειτουργία, τάσεις κ.λ.π) αλλά και γενικότερα την παρουσία της Ανανεωτικής, Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Ο ΣΥΝ είναι πρώτα απʼ όλα το κόμμα που στεγάζει τις ιδέες και τις απόψεις της Ανανεωτικής Αριστεράς (το κόμμα που μας έλαχε που έλεγε και ο αείμνηστος σύντροφός μας Αγγελος Ελεφάντης) που καλύπτει και το ιδεολογικό ρεύμα του ΚΚΕ Εσωτερικού & της ΕΑΡ. Είναι το κοινό μας σπίτι. Ε απʼ το σπίτι σου δεν φεύγεις παρά μόνο όταν θέλεις να πας σε ένα άλλο. Εμείς έχουμε αποδείξει ότι «άλλο» πολιτικό σπίτι δεν θέλουμε να αποκτήσουμε.
Η αποχή...
Με όλο το σεβασμό στον κόσμο που στηρίζει τόσα χρόνια της Α.Π. η πρόταση που "ακούγεται" για μη συμμετοχή στο έκτακτο συνέδριο δεν είναι απλά αυτοκτονική για τις ιδέες και τις απόψεις που εκφράζει στον ΣΥΝ η Α.Π. είναι πέρα για πέρα απολίτικη, καθώς θα είχε νόημα αν συνοδευόταν και από μια πρόταση για το τι κάνουμε σʼ αυτή τη περίπτωση. Αν υπάρχει πρόταση για ξεχωριστή πορεία από τον ΣΥΝασπισμό (σκέψη με την οποία διαφωνώ...) να κατατεθεί για συζήτηση. Οι εκπλήξεις σε τέτοιες περιπτώσεις δεν βοηθούν καθόλου...
Η συμμετοχή μας στον ΣΥΡΙΖΑ...
Η επιλογή του πρώην προέδρου του ΣΥΝ Αλ. Αλαβάνου να δημιουργήσει, ουσιαστικά & τυπικά, ένα αντίπαλο (προς τον ΣΥΝ ουσιαστικά....) πολιτικά & ιδεολογικά μπλογκ μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύει ότι ο μόνος δρόμος λειτουργίας του σχήματος είναι αυτός του συμμαχικού, μέσα στο οποίο κάθε συνιστώσα διατηρεί τα χαρακτηριστικά της. Κάθε ιδέα για «οργανωτική συγκρότηση» του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι παρά μανδύας της πρότασης για συγκρότηση νέου πολιτικού φορέα και αυτό πρέπει να ειπωθεί σε όλους τους τόνους στο έκτακτο συνέδριο.
Επιτέλους όσοι σύντροφοι και συντρόφισσες θέλουν την μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε εναίο κόμμα της λεγόμενης αντισυστημικής αριστεράς ας το πουν, ας το θέσουν στον προσυνεδριακό διάλογο και κυρίως ας το καταθέσουν στο σώμα του συνεδρίου για ψήφιση προκειμένου δημοκρατικά και ελεύθερα τα μέλη του ΣΥΝ να πάρουν θέση. Τέρμα η πολιτικές λογικές του στυλ «διολισθαίνουμε προς ενιαίο κόμμα...».
Ελπίζω ότι στο έκτακτο συνέδριο θα ξεκαθαριστεί η θέση μας για τον ΣΥΡΙΖΑ, η οποία κατά την άποψη μου θα πρέπει να είναι ότι πρόκειται για εκλογικό (άρα και πολιτικό...) συμμαχικό σχήμα, το οποίο μπορεί να αποκτήσει τοπικές, συντονιστικές, επιτροπές, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να έχει «ξεχωριστά» μέλη, κάρτες κ.λ.π. Οσο αφορά τους ανένταχτους πρέπει σε κάθε τοπική, συντονιστική, επιτροπή να δημιουργηθεί μητρώο ανένταχτων για να δοθεί λύση και σʼ αυτό το ζήτημα.
Σε ότι αφορά την κεντρική λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ, θεωρώ ότι όπως η Α.Π. μετέχει στα όργανα της Κοινοβουλευτικής Ομάδας (ο σ. Κουβέλης είναι κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ), έτσι θα πρέπει να μετέχει και στη γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ, είτε στην αντιπροσωπεία του ΣΥΝ, είτε ξεχωριστά το οποίο και προτιμώ. Μάλιστα θα πρότεινα να εκπροσωπηθεί στη γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ το σύνολο του Ανανεωτικού χώρου (Πτέρυγα, Πρωτοβουλία για την Αν. Αριστερά, ΑΡ.ΣΗ). Δεν είναι δυνατόν να εκπροσωπούνται στη γραμματεία του συμμαχικού σχήματος ολιγομελής οργανώσεις και να μένει χωρίς εκπροσώπηση ο χώρος της Ανανεωτικής Αριστεράς. Εκεί θα δίνουμε τις πολιτικές & ιδεολογικές μάχες, θα καταθέτουμε τις όποιες συμφωνίες ή διαφωνίες και κανένας από τους συμμάχους του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορεί να λασπολογεί σε βάρος μας.
Εν κατακλείδι
Μετέχουμε μʼ όλες μας τις δυνάμεις στις προσυνεδριακές διαδικασίες. Δίνουμε τη μάχη των απόψεων, αλλά και των συνέδρων (βεβαίως...). Δίνουμε στα μέλη του κόμματος να καταλάβουν ότι έχουμε κόμμα και πρέπει να το δυναμώσουμε και να το κάνουν καλύτερο. Παράλληλα μετέχουμε στις κινηματικές δραστηριότητες του ΣΥΡΙΖΑ, τονίζοντας και χρωματίζοντας αυτές τις δραστηριότητες με τα χαρακτηριστικά της Ανανεωτικής Αριστεράς. Εξάλλου σύντροφοι γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η μόνη χαμένη μάχη είναι αυτή που δεν δίνουμε...
--------------------------------------------------------------------------------
Από την ιστοσελίδα Ανανεωτική Πτέρυγα του Συνασπισμού
www.ananeotiki.gr/el/sx_printEvent.asp?eventID=71

η φωτό της Πτέρυγας ενός Διπτέρου από την Wikipedia δεν αποτελεί μέρος της σελίδας της ΑΠ.