"Das Volk hat das Vertrauen der Regierung verscherzt. Wäre es da nicht doch einfacher, die Regierung löste das Volk auf und wählte ein anderes?" *

     Eugen Berthold Friedrich Brecht,    

   10 Φεβρουαρίου 1898 - 14 Αυγούστου 1956   

Η ΛΥΣΗ (1953)(*)

Ύστερα απ'την εξέγερση της 17 του Ιούνη
ο γραμματέας της Ένωσης Λογοτεχνών
έβαλε και μοιράσανε στη λεωφόρο Στάλιν προκηρύξεις
που λέγανε πως ο λαός
έχασε την εμπιστοσύνη της κυβέρνησης,
και δε μπορεί να την ξανακερδίσει
παρά μόνο με διπλή προσπάθεια. Δε θα 'ταν τότε
πιο απλό, η κυβέρνηση
να διαλύσει το λαό
και να εκλέξει έναν άλλον;

ΣΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΕΝΟΣ ΓΙΟΥ (1938)
(κατά τον Κινέζο ποιητή Su Tung-p' o, 1036-1101)

Άμα γεννιέται ένα παιδί, όλη η φαμίλια τού εύχεται έξυπνο να γίνει.
Εγώ που, με την εξυπνάδα μου,
ρήμαξα τη ζωή μου,
ελπίζω ο γιός μου
αγράμματος να μείνει και φτωχός στο πνεύμα.
Έτσι, θα ζήσει γαλήνια κι ωραία
σαν υπουργός της κυβερνήσεως.

ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΡΟ "ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ" (1937)

Λαθεμένο μού φαίνεται πάντα τ' όνομα που μας δίναν:
"Μετανάστες".
Θα πει, κείνοι που αφήσαν την πατρίδα τους. Εμείς, ωστόσο,
δε φύγαμε γιατί το θέλαμε,
λεύτερα να διαλέξουμε μιαν άλλη γη. Ούτε
και σε μιαν άλλη χώρα μπήκαμε
να μείνουμε για πάντα εκεί, αν γινόταν.
Εμείς φύγαμε στα κρυφά. Μας κυνηγήσαν, μας προγράψανε.
Κι η χώρα που μας δέχτηκε, σπίτι δε θα ΄ναι, μα εξορία.
Έτσι, απομένουμε δω πέρα, ασύχαστοι, όσο μπορούμε πιο κοντα
στα σύνορα,
προσμένοντας του γυρισμού τη μέρα, καραδοκώντας το παραμικρό
σημάδι αλλαγής στην άλλην όχθη, πνίγοντας μ' ερωτήσεις
κάθε νεοφερμένο, χωρίς τίποτα να ξεχνάμε, τίποτα
ν' απαρνιόμαστε,
χωρίς να συχωράμε τίποτ' απ' όσα έγιναν, τίποτα δε συχωράμε.
Α, δε μας ξεγελάει τούτη η τριγύρω σιωπή! Ακούμε ίσαμ' εδώ
τα ουρλιαχτά που αντιλαλούν απ' τα στρατόπεδά τους. Εμείς
οι ίδιοι
μοιάζουμε των εγκλημάτων τους απόηχος, που κατάφερε
τα σύνορα να δρασκελίσει. Ο καθένας μας,
περπατώντας μες στο πλήθος με παπούτσια ξεσκισμένα,
μαρτυράει τη ντροπή που τη χώρα μας μολεύει.
Όμως κανένας μας
δε θα μείνει εδώ. Η τελευταία λέξη
δεν ειπώθηκε ακόμα.

ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΑΡΑΧΗΣ (1934)

Μόνο και μόνο εξαιτίας της αναταραχής που όλο πλήθαινε
στις πολιτείες μας με την πάλη των τάξεων
μερικοί από μας αποφασίσαμε τα χρόνια τούτα
να μη μιλάμε πια για πολιτείες θαλασσινές, για χιόνια πάνω στη
σκεπή, για τις γυναίκες,
για τ' άρωμα των ώριμων μήλων στο κελάρι, για της σάρκας
τις αισθήσεις
για όλα όσα κάνουν τον άνθρωπο απαλό κι ανθρώπινο.
Αλλά να μιλάμε πια μονάχα για την αναταραχή
δηλαδή να γίνουμε μονόπλευροι, ξεροί, μπλεγμένοι στα γρανάζια
της πολιτικής και στο στεγνό, "άπρεπο" λεξιλόγιο
της διαλεκτικής οικονομίας.
Έτσι που η τρομερή τούτη, πνιγερή συνύπαρξη
χιονιού που πέφτει (δεν είναι μ ό ν ο παγωνιά, το ξέρουμε)
εκμετάλλευσης του ανθρώπου, πλανεμένης σάρκας και ταξικής
δικαιοσύνης, να μ η γεννήσει
μέσα μας την έγκριση για έναν κόσμο έτσι πολύπλευρο, την ηδονή
απ' τις αντιφάσεις μιας ζωής τόσο ματωμένης.
Καταλαβαίνετε.

τα ποιήματα από το βιβλίο "Μπέρτολτ Μπρεχτ ΠΟΙΗΜΑΤΑ", Μετάφραση Μάριου Πλωρίτη, Εκδόσεις Θεμέλιο
το σκίτσο από τη Wikipedia