Συνηγορία υπέρ του ενιαίου μισθολογίου

Getty Image of Unemployment Line date unknown, via http://likeawhisper.wordpress.com/tag/unemployment/

 
του Χρήστου Σίμου


από το Red NoteBook

Το εργατικό κίνημα δεν έχει κανένα λόγο να μην υποστηρίζει το ενιαίο μισθολόγιο. Για ποιο λόγο να υπάρχουν διακρίσεις ανάμεσα σε πνευματική και χειρωνακτική εργασία; Γιατί να αμείβεται διαφορετικά το διοικητικό από το τεχνικό προσωπικό; Γιατί να υπάρχουν εξαιρέσεις και ειδικά μισθολόγια;

Ξέροντας πολύ καλά το παιχνίδι του σημειολογικού αντάρτικου, οι δυνάμεις του κεφαλαίου χρησιμοποιούν το σημαίνον «ενιαίο μισθολόγιο» για τους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα, για να οδηγήσουν στην πραγματικότητα όλους τους εργαζόμενους σε κατάσταση εξαθλίωσης. Άλλωστε το έδαφος έχει καλλιεργηθεί συστηματικά εδώ και πολλά χρόνια. «Τεμπέληδες», «αργόμισθοι», προνομιούχοι», «βολεμένοι» είναι μερικές από τις εκφράσεις που χρησιμοποιήθηκαν για την απαξίωση του δημόσιου τομέα και για την αποθέωση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, η οποία πάντοτε πορευόταν συνοδευόμενη από την κρατική προστασία –φαινόμενο το οποίο παρατηρείται παγκοσμίως κι όχι μόνο στην «τριτοκοσμική και υπανάπτυκτη Ελλάδα», όπως υποστηρίζουν διάφοροι θιασώτες του εκσυγχρονισμού.

Εργατική υποχώρηση

Ό,τι ζούμε τον τελευταίο ενάμιση χρόνο θα πρέπει να ειδωθεί όχι ως μια στιγμιαία εικόνα αλλά ως αποτέλεσμα μακροχρόνιων διαδικασιών. Από την πρώτη στιγμή, δηλαδή από τότε που υπογράφτηκε το Μνημόνιο, μια σειρά οικονομικών αναλύσεων τεκμηρίωναν πως το πακέτο μέτρων αυτό δεν έχει σκοπό να αντιμετωπίσει την κρίση, κάτι το οποίο αποδείχτηκε καθώς το χρέος αυξάνεται διαρκώς, παρά τις ριζικές περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και δημόσιες δαπάνες. Το Μνημόνιο ήρθε να επισφραγίσει την επικράτηση των δυνάμεων του κεφαλαίου έναντι των δυνάμεων της εργασίας. Ας κάνουμε μια σύντομη αναδρομή σε κάποια ενδεικτικά σημεία της ταξικής πάλης. Κατά την πρώτη τετραετία της διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ 1981-1985), οι αυξήσεις στους μισθούς είναι εντυπωσιακές. Οι αυξήσεις δεν προήλθαν ούτε από τη μεγαλοψυχία του Ανδρέα Παπανδρέου ούτε έπεσαν από τον ουρανό. Ήρθαν ως αποτέλεσμα σκληρών εργατικών αγώνων κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’70 (μια ματιά στα στατιστικά στοιχεία για τους απεργιακούς αγώνες της περιόδου εκείνης είναι αρκετή). Οι αυξήσεις στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων καθ όλη τη διάρκεια γίνονταν με την μορφή επιδομάτων – επιλογή όχι τυχαία, καθώς τα επιδόματα είναι πολύ ευκολότερο να κοπούν σε σχέση με τον κύριο μισθό.

Οι πρώτες ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις εισήχθησαν στον ιδιωτικό τομέα κατά την περίοδο της πρωθυπουργίας του Σημίτη. «Εκσυγχρονισμός» σήμαινε μεταξύ άλλων ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, μπλοκάκια κι άλλα παρόμοια. Το κλίμα γενικής ευφορίας που έφτιαχναν οι ανοδικοί οικονομικοί δείκτες παρέα με την αποθέωση της προσωπικής επιτυχίας και καταξίωσης (η πτώση του τείχους έδωσε πολλά credits στον ούτως ή άλλως ανερχόμενο νεοφιλελευθερισμό), σε συνδυασμό με τις ισχνές συνδικαλιστικές δυνάμεις στον ιδιωτικό τομέα, διευκόλυναν την κατίσχυση των συγκεκριμένων μεταρρυθμίσεων. Οι νίκες των δυνάμεων του κεφαλαίου συνεχίστηκαν και τα επόμενα χρόνια με τις ελαστικές σχέσεις και τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου να γενικεύονται.

Και τώρα τι;

Το πολυνομοσχέδιο έρχεται να αποδομήσει ό,τι έχει απομείνει από τις κατακτήσεις του εργατικού κινήματος. Ωστόσο, η κινητικότητα των τελευταίων ημερών γεννάει ελπίδες για ανατροπή. Είναι σαφές ότι με μια κυβέρνηση που ο κυβερνητικός της εκπρόσωπος δηλώνει ότι "είμαστε σε πόλεμο", δηλαδή ότι έχει σκοπό να μας τσακίσει, δεν υπάρχουν περιθώρια ούτε για διαπραγματεύσεις ούτε για απολογίες. Γι’ αυτό και δεν πρόκειται να σας ρωτήσουμε για το πώς θα κατέβουμε στη μάχη. Το μόνο σίγουρο είναι πως αν νικήσουμε, το δικό μας ενιαίο μισθολόγιο θα αποφασιστεί στην πλατεία Συντάγματος.