Μαρσινέλ

Μπολιβάρ (λεπτομέρεια), Ν. Εγγονόπουλος

τώρα τα περιστέρια είναι κοιμισμένα
κι’ ο ουραγάν μαίνεται
το τρελλό αναμάλλιασμα των δέντρων
ακολουθεί την ύποπτη σιωπή
μακρυά ηχούνε βροντές θόρυβοι κανόνια
κι’ εδώ η βροχή
ραβδίζει τα πάντα
οι φυλλωσιές ουρλιάζουν
τα δέντρα ορθώνονται να φύγουν
και μέσ’ στον αγριεμένο βάτο π’ άνοιξε
ίδια ξεστηθιασμένη γριά
η απότομη λάμψη της αστραπής
αποκαλύπτει
τους δυο σάπιους κορμούς δέντρων
που κοίτονται στη λάσπη
–των δυο εραστών τα κορμιά–
με τα γυμνά κλαριά σα χέρια
να κουνούν
; φάσκελα
ή κραυγές
«μάθε να ζης!»;
 
στ’ απάγκιο
να το ψωμί πλάι η γαβάθα π’ αχνίζει
να το μαχαίρι
πάρε το μαχαίρι να κόψης ψωμί
παρ’ το μαχαίρι
παρ’ το μαχαίρι σου λέω εργάτη:
απόψε
να προσέξης απόψε:
τούτη η νύχτα δεν είν’ όμοια με τις άλλες !

Marcinelle, 1956

ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ

(Εν ανθηρώ Έλληνι λόγω, 1957)

[Για το εργατικό ατύχημα της Μαρσινέλ (τα στοιχεία από την Wikipedia)

Το πρωί της 8 Αυγούστου 1956, μια φωτιά, που προκλήθηκε από τα ανεπαρκή μέτρα ασφαλείας, στα ορυχεία της πόλης Μαρσινέλ του Βελγίου είχε ως αποτέλεσμα 262 θύματα. Κατά τη στιγμή του τραγικού ατυχήματος, 274 άνθρωποι εργάζονταν στο ανθρακωρυχείο Bois du Cazier. Ένα βαγόνι εξόρυξης λάθος τοποθετημένο στο κλουβί του ανελκυστήρα χτύπησε αγωγό πετρελαίου και ηλεκτρικά καλωδια, μόλις το ασανσέρ άρχισε να κινείται. Αυτό προκάλεσε πυρκαγιά, η οποία παγίδευσε τους ανθρακωρύχους που εργάζονταν στις υπόγειες στοές. Από τα 274 άτομα που εργάζονταν εκείνο το πρωί, μόνο δώδεκα επέζησαν. Τα περισσότερα από τα θύματα ήταν μετανάστες. Μεταξύ των θυμάτων, ήταν 136 Ιταλοί, 95 Βέλγοι, οκτώ Πολωνοί, έξι Έλληνες, πέντε Γερμανοί, πέντε Γάλλοι, τρεις Ούγγροι, ένας Άγγλος, ένας Ολλανδός, ένας Ρώσος και ένας Ουκρανός.
Οι επιχειρήσεις διάσωσης συνεχίστηκαν μέχρι τις 23 Αυγούστου, όταν η τελική ετυμηγορία ήρθε από το στόμα ενός διασώστη: "Tutti cadaveri!" ( Όλα πτώματα ). Το φοβερό αυτό ατύχημα οδήγησε την Ιταλία να απαιτήσει καλύτερες συνθήκες εργασίας για τους Ιταλούς εργάτες στο Βέλγιο. Το Βέλγιο, ωστόσο, αποφάσισε να προσλάβει αλλοδαπούς εργαζόμενους από άλλες χώρες.
Το δικαστήριο αθώωσε όλους τους κατηγορούμενους την 1η Οκτωβρίου 1959. Κατατέθηκε έφεση, και στις 30 Ιανουαρίου 1961, ο διευθυντής του ορυχείου καταδικάστηκε σε εξάμηνη ποινή φυλάκισης με αναστολή και πρόστιμο 2.000 βελγικά φράγκα ενώ απάλλαχτηκαν οι υπόλοιποι κατηγορούμενοι.]