Η εθνική ή η λαϊκή κυριαρχία είναι ο στόχος;

Eye, 1946
M C Escher

Με αφορμή την συμφωνία «κουρέματος» και την μόνιμη επιτροπεία στη διαχείριση των οικονομικών, εργασιακών και άλλων θεμάτων στην χώρα από «ειδικούς» της τρόικα, ξέσπασαν οι γνωστές σοβούσες εχθροπραξίες κατά των «ξένων». Έρχεται και η 28η Οκτωβρίου και το φρόνημα είναι ψηλά.

του Παναγιώτη Βωβού

από το Red NoteBook

Η συζήτηση περί απώλειας της εθνικής κυριαρχίας είναι βάσιμη. Είναι όμως βάσιμη εντός ενός συγκεκριμένου πλαισίου που αντιμετωπίζει τα εθνικά κράτη ως έναν εθελοντικό διαταξικό οικονομικό συνεταιρισμό, με ολίγη από πολιτισμό, ιστορία κ.λπ. Ποιο είναι όμως ακριβώς το πρόβλημα με την επιτροπεία; Η υπηκοότητα αυτού που την ασκεί; Αν δηλαδή στη θέση των ελεγκτών της τρόικα ήταν καθόλα Έλληνες τραπεζίτες, τεχνοκράτες, πρώην υπουργοί και πρωθυπουργοί, τα σαΐνια οι αναλυτές των καναλιών και διάφοροι εργατοφάγοι φανατικοί της ανταγωνιστικότητας, τότε τα πράγματα θα ήταν εντάξει; Η εθνική κυριαρχία θα ήταν στη θέση της; Φυσικά και θα ήταν: ο ελληνικός καπιταλισμός δουλεύει «εθνικά» όταν εξελίσσεται απρόσκοπτα η εκμετάλλευση Έλληνα από Έλληνα... (Για τους μετανάστες ούτε κουβέντα να γίνεται).

Τι θα κέρδιζε τότε ο εργαζόμενος; Πολύ απλά τίποτα. Γιατί το πραγματικό πλαίσιο μέσα στο οποίο θα έπρεπε να διεξάγεται η κουβέντα για την επιτροπεία δεν είναι αυτό της εθνικής, αλλά της λαϊκής κυριαρχίας. Με μία λέξη: της δημοκρατίας.

Το πρόβλημα με τους «ξένους», λοιπόν, δεν είναι η υπηκοότητα τους. Ούτε καν οι νεοφιλελεύθερες αντεργατικές απόψεις τους. Αυτές μας κυβερνάνε ήδη. Είναι ότι τόσο πολιτικά όσο και κοινωνικά είναι ανεξέλεγκτοι. Ότι δεν εκλέχθηκαν από κανέναν, δεν ελέγχονται από κανέναν, δεν θα κριθούν ποτέ από την κοινωνία η οποία θα υποστεί τις πολιτικές τους - όπως ακριβώς θα συνέβαινε, δηλαδή, με τον οποιοδήποτε Έλληνα τεχνοκράτη στη θέση τους. Ο έλεγχος και η επιβολή που θα ασκήσουν δεν θα γίνει στο όνομα του «έθνους» τους, άλλα στο όνομα των οικονομικών συμφερόντων τα οποία εκπροσωπούν και της τάξης τους. Αυτά τα συμφέροντα δεν επιδιώκουν ούτε να σώσουν ούτε να καταστρέψουν την Ελλάδα - εν μέρει είναι και ελληνικά άλλωστε. Επιδιώκουν το κέρδος, το οποίο πετυχαίνουν άλλοτε με την λεηλασία, άλλοτε με την ανάπτυξη, και σε κάθε περίπτωση εις βάρος των εργαζομένων και του περιβάλλοντος. Και αυτό το κάνουν με κάθε δυνατό τρόπο, σε κάθε χώρα, και φυσικά και στη δική τους: εις βάρος των Γερμανών, των Γάλλων, των Ιταλών εργαζομένων. Χαρακτηριστική υπήρξε η πρόσφατη περίπτωση του άρθρου 37 του πολυνομοσχεδίου για τις συμβάσεις. Η επιστολή Βενιζέλου –αυτή που δόθηκε στην δημοσιότητα έπειτα από έναν μήνα πιέσεων του ΣΥΡΙΖΑ- αποκάλυψε ότι δεν ήταν επιταγή της τρόικα, αλλά εγχώριων οικονομικών συμφερόντων.

Η επιτροπεία, λοιπόν, δεν παραβιάζει γενικώς την εθνική κυριαρχία. Αποτελεί άμεση πολιτική έκφραση της δικτατορίας των αγορών πάνω στους εργαζόμενους της Ελλάδας και της Ευρώπης. Η διαχείριση των οικονομικών της χώρας οφείλει στοιχειωδώς, στο πλαίσια της αστικής δημοκρατίας, να ασκείται από εκλεγμένους που υπόκεινται στον έλεγχο του κοινοβουλίου και στην βούληση του λαού, όποτε και όπως τον ρωτάνε. Η επιτροπεία το μόνο που επιβεβαιώνει είναι την θέση της αριστεράς, ότι όταν τα πράγματα σκουρύνουν για την αστική τάξη, τότε αυτή διολισθαίνει πρόθυμα σε αυταρχικά πρότυπα διακυβέρνησης και φασίζουσες εκτροπές. Η κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι ανεκτή για τον καπιταλισμό μόνο στο βαθμό που του εξασφαλίζει την αναπαραγωγή του. Ιστορικά, όποτε αυτό έφτασε σε όρια, τότε άρχιζε πάντα το κούρεμα της δημοκρατίας για την έξοδο από την κρίση (τους). Η ιστορία, όμως, επιφυλάσσει πάντα και εκπλήξεις.