"Mistah Kurtz - he dead"

Το ρητό στην αρχή του ποιήματος του Τ.Σ. Έλιοτ Οι Κούφιοι Άνθρωποι είναι τα λόγια με τα οποία ένας υπηρέτης ανακοίνωσε το θάνατο του Κουρτζ. Σηματοδοτούν το τέλος μιας σατανικής παρουσίας, αλλά και το τέλος αυτού που κάποτε υπήρξε σπουδαίος.
- Ο Έλιοτ είχε χρησιμοποιήσει και τα τελευταία λόγια του Κουρτζ "Η φρίκη! Η φρίκη" ως ρητό και στη σπουδαία Ρημαγμένη Γη , αλλά ο Πάουντ τον έπεισε να τα αφαιρέσει.-
Ο Józef Teodor Konrad Korzeniowski γνωστότερος ως Τζόζεφ Κόνραντ γεννήθηκε σαν σήμερα στην Πολωνία το 1857. Βρετανός υπήκοος έγινε το 1886.
Θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερους πεζογράφους που έγραψαν στα αγγλικά, αν και δεν μιλούσε τη γλώσσα άπταιστα μέχρι τουλάχιστον τα είκοσί του και πάντα με πολωνική προφορά. Το αριστούργημά του την Καρδιά του Σκότους, το έγραψε το 1899. Το βιβλίο αυτό άσκησε και ασκεί τεράστια επιρροή και γοητεία σε ανθρώπους όπως ο Έλιοτ και ο Κόπολλα το σενάριο του οποίου για το Αποκάλυψη τώρα βασίστηκε στο βιβλίο και στους χαρακτήρες του Κόνραντ. Άλλα έργα του: Ο νέγρος του Νάρκισσου, Λόρδος Τζιμ, Τυφώνας, Νοστρόμο, Με τα μάτια ενός Δυτικού.
Πέθανε το 1924 και θάφτηκε στην Αγγλία με το πολωνικό του όνομα.

"Υπήρξε ένα αδιαπέραστο σκοτάδι. Τον κοίταζα όπως παρατηρείς από πάνω έναν άνθρωπο που είναι ξαπλωμένος στο βάθος ενός γκρεμού όπου ο ήλιος δεν λάμπει ποτέ.[...] " Ένα απόγευμα μπήκα κρατώντας ένα κερί και ξαφνιάστηκα όταν τον άκουσα να λέει σιγοτρέμοντας, 'κείτομαι εδώ στο σκότος περιμένοντας το θάνατο'. Το φως βρισκόταν μισό μέτρο από τα μάτια του. Εξανάγκασα τον εαυτό μου να μουρμουρίσει  'Α, βλακείες!'

Δεν έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο με την αλλαγή που απλώθηκε στα χαρακτηριστκά του, και ελπίζω να μην το δω ποτέ ξανά. Μπα, δε συγκινήθηκα. Σαγηνεύτηκα. Ήταν σαν να είχε σκιστεί ένα πέπλο. Είδα πάνω σ΄αυτό το φιλντισένιο πρόσωπο την έκφραση της ζοφερής υπερηφάνειας. της αδίστακτης δύναμης, του άνανδρου τρόμου--μιας έντονης και απέλπιδας απελπισίας. Έζησε τη ζωή του ξανά με κάθε λεπτομέρεια, κάθε λαχτάρα, κάθε πειρασμό, και παραδόθηκε αυτή την υπέρτατη στιγμή της απόλυτης επίγνωσης; Φώναξε ψιθυρίζοντας σε κάποια εικόνα, σε κάποιο όραμα,-- φώναξε δύο φορές, μια κραυγή που δεν ήταν παρά μια ανάσα--

"Η φρίκη! Η φρίκη!"

Έσβησα το κερί και έφυγα.[...]

Ξαφνικά ο παραγιός του διαχειριστή έβαλε το αυθάδικο μαύρο του κεφάλι στην είσοδο και είπε σ' έναν τόνο καυτής περιφρόνησης--

"Κύριος Κουρτζ --αυτός πεθαμένος."[...]

Υπήρχε μια λάμπα εκεί--φώς, ξέρεις-- και έξω ήταν τόσο μα τόσο φρικτό σκοτάδι. Δεν ξαναπλησίασα τον ξεχωριστό άντρα που είχε επιβάλει ποινή κατά της περιπλάνησης της ψυχής του πάνω στη γη. Η φωνή είχε σωπάσει. Τι άλλο υπήρξε; Αλλά γνωρίζω βέβαια πως την επόμενη μέρα οι προσκυνητές έθαψαν κάτι σε μια λασπερή τρύπα."

Η Καρδιά του Σκότους. (μφσ. του διαχειριστή)