ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΠΝΟΗ ΣΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ, ΣΤΗΝ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΘΕΣΕΩΝ

ΓΙΑ ΤΟ 6o -ΕΚΤΑΚΤΟ- ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΣΥΝ

(3-6 Ιουνίου 2010)

Εάν επιχειρούσαμε να βάλουμε έναν τίτλο στις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ από το 5ο Συνέδριο του Κόμματός μας και μετά, αυτός θα μπορούσε κάλλιστα να είναι «το ψαλίδισμα των προσδοκιών». Το συμμαχικό σχήμα βρίσκεται σε φάση υποχώρησης, παρά τις ανάγκες τις εποχής που απαιτούν μια δυνατή και ενωτική ριζοσπαστική Αριστερά. Οι αιτίες γι’ αυτήν την κατάσταση πρέπει να αναζητηθούν με ειλικρίνεια και παρρησία, ώστε η τάση υποχώρησης του κοινού οράματος να αποδειχθεί αναστρέψιμη.
Θέλουμε να παρακάμψουμε στην αναζήτησή μας τις επιθέσεις που δέχτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ καθ’ όλο το προηγούμενο διάστημα από ένα πλέγμα δυνάμεων που ξεκινούσε από την ακροδεξιά, περνούσε απ’ τους Ηρακλειδείς του δικομματισμού και έφτανε μέχρι το ΚΚΕ. Όχι ότι δεν υπήρξαν – τουναντίον ήταν έντονες, χωρίς αρχές, διαρθρώνονταν σε πολλαπλά επίπεδα (κοινοβουλευτικό, συνδικαλιστικό, κοινωνικό, ΜΜΕ) και ιδιαίτερα μετά το Δεκέμβρη του 2008 έφτασαν σε γκεμπελικά ύψη. Όμως ήταν και αναμενόμενες, στο βαθμό που ο ΣΥΡΙΖΑ έτεινε να αποτελέσει σημείο αναφοράς για ένα ολοένα διευρυνόμενο κομμάτι της κοινωνίας που αμφισβητούσε και τη νεοφιλελεύθερη ηγεμονία και την “καθώς πρέπει” εξ’ αριστερών αντιπολίτευση. Συνεπώς αποτελούσε ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ να είναι έτοιμος για να ανταπεξέλθει στην αμφίπλευρη πίεση του κατεστημένου, αλλά και στις απαιτήσεις ενός μεγαλύτερου και ριζοσπαστικοποιούμενου ακροατηρίου.
Τη στιγμή λοιπόν της μεγάλης πίεσης, φάνηκαν με τον πιο ανάγλυφο τρόπο οι υστερήσεις και τα ελλείμματα. Σημείο-κλειδί αποτελεί το ότι δεν κατανοήθηκε επαρκώς, πως ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί μια νέα πολιτική ταυτότητα, πολύ ελκυστικότερη και δυνητικά πιο παραγωγική από το άθροισμα των επιμέρους συνιστωσών του. Η νέα αυτή ταυτότητα είχε ως εγγενές χαρακτηριστικό την αμφισβήτηση όχι μόνο του νεοφιλελευθερισμού και του δικομματισμού, αλλά και των τάσεων παραίτησης, ιδεολογικής υποχώρησης ή ιστορικού απολογητισμού που ταλάνιζαν τη δική μας Αριστερά. Σε αυτήν την πολύ ευνοϊκή συγκυρία, ο ΣΥΝ όφειλε – ως μεγαλύτερη συνιστώσα της συμμαχίας και παράλληλα ως πολυτασικό κόμμα, δηλ. ως μόρφωμα που έχει “τεχνογνωσία” στη συνεργασία ανθρώπων με διαφορετικές πολιτικο-ιδεολογικές καταβολές – να αναλάβει πρωτοβουλίες, ώστε αυτός ο υπό διαμόρφωση “κοινωνικός ΣΥΡΙΖΑ” να λάβει πιο προωθημένα χαρακτηριστικά. Συνέβη όμως ακριβώς το αντίθετο:
- Ο ΣΥΡΙΖΑ παρέμεινε – με μεγάλη ευθύνη και των αποφάσεων του 5ου Συνεδρίου μας – μια βαθύτατα αντιδημοκρατική και ελιτίστικη πυραμίδα, η οποία απλά διοικείται από τις ηγεσίες των συνιστωσών σε επίπεδο συμφωνιών κορυφής. Στον κοινωνικό ΣΥΡΙΖΑ επιτράπηκε να λειτουργήσει μόνο ως χειροκροτητής/αφισοκολλητής ή ακόμα χειρότερα ως δεξαμενή, εντός τις οποίας οι επιμέρους συνιστώσες μάχονταν για τη στρατολόγηση των ανένταχτων. Δεν πάρθηκαν, ή καθυστέρησαν σε παραλυτικό βαθμό, αποφάσεις που θα διευκόλυναν την ένταξη και τη δραστηριοποίηση νέου κόσμου στον ΣΥΡΙΖΑ – και προσοχή: δραστηριοποίηση στην Αριστερά δεν σημαίνει μόνο δουλειά νεροκουβαλητή, αλλά και συμμετοχή στη λήψη των αποφάσεων. Οι πανελλαδικές συνδιασκέψεις αντιμετωπίστηκαν ως επετειακά ακτίφ ανταλλαγής απόψεων και όχι ως μαζέματα αγωνιστών που χαράζουν πολιτική γραμμή και συντονίζουν τη δραστηριότητά τους.
- Η ιδεολογικο-πολιτική παραγωγή δεν προχώρησε σε βαθμό αντίστοιχο των αναγκών. Εάν η τριετία 2004-2007 ήταν η φάση της συγκρότησης και ανάδειξης της “πολιτικής ταυτότητας ΣΥΡΙΖΑ”, η περίοδος από το 2008 έως σήμερα έπρεπε να είναι η φάση της εμβάθυνσης. Δεν υποτιμούμε όσα θετικά που έγιναν, όπως π.χ. το πρόγραμμα, αλλά και πάλι αυτά υστερούν όχι μόνο των αναγκών της εποχής αλλά και των πραγματικών δυνατοτήτων μας. Ειδικά τον τελευταίο χρόνο, συνεπεία και της μερικής ρήξης των δεσμών πολιτικής εμπιστοσύνης ανάμεσα στις συνιστώσες, δίνουμε την εικόνα χώρου όπου αντιπαλεύουν χωρίς όρια δύο αντίθετες πολιτικές γραμμές: μια “ρεφορμιστική” του ΣΥΝ και μια “επαναστατική” των υπολοίπων συνιστωσών. Παράλληλα, δεν υπήρξε αξιοποίηση των νέων συντρόφων που στελέχωσαν τις Τοπικές και Κλαδικές Επιτροπές ΣΥΡΙΖΑ στην κατεύθυνση της πολιτικής παραγωγής – κάτι μάλλον αναμενόμενο, απ’ τη στιγμή που οι παρούσες συριζικές δομές δεν προβλέπουν ιδιαίτερα δικαιώματα και τρόπους αξιοποίησης για τους μη ενταγμένους σε συνιστώσες.
- Ο ΣΥΡΙΖΑ αντιπαλεύτηκε συστηματικά από συντρόφους που δρουν εντός του ΣΥΝ. Πρώτα και κύρια από την Ανανεωτική Πτέρυγα, η οποία αρχικά έθετε προσκόμματα στην οργανωτική-πολιτική εμβάθυνση του ΣΥΡΙΖΑ και εσχάτως έχει στραφεί στην ανοιχτή αμφισβήτηση ακόμα και της ίδιας της ύπαρξής του. Θα ήταν όμως λάθος να περιοριστεί η κριτική μόνο στην Πτέρυγα – η πρόσφατη εμπειρία από διάφορες περιοχές που επιχειρείται η συγκρότηση Τοπικών Επιτροπών ΣΥΡΙΖΑ (ευτυχώς όχι τις περισσότερες), δείχνει ότι υπάρχουν δυνάμεις και εντός της λεγόμενης “αριστερής πλειοψηφίας” του Κόμματος, οι οποίες διακατέχονται από νοοτροπίες τσιφλικά και ενοχλούνται από τη συγκρότηση συριζικών σχημάτων.
Παρ’ όλες όμως τις παθογένειες, ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί ακόμα να κερδίσει το στοίχημα της ενότητας της Μεγάλης Αριστεράς και της κινητοποίησης της κοινωνίας προς προοδευτικές διεξόδους. Για να το πετύχει χρειάζεται να κάνει τολμηρές επιλογές στρατηγικού χαρακτήρα και εδώ έγκειται η μεγάλη ευθύνη του Κόμματός μας, που μπορεί να λειτουργήσει ως καταλύτης για την επεξεργασία και την προώθησή τους:
5α. Η επικοινωνία με τις υποτελείς τάξεις να γίνει σχέση
Η εν εξελίξει καπιταλιστική κρίση και οι “συνταγές” που διαμορφώνονται για την υπέρβασή της, καθιστούν ακόμα πιο ευδιάκριτο ότι βασικοί στόχοι του συστήματος παραμένουν:
(i) η διαρκής συμπίεση του εργατικού κόστους μέσω της καθήλωσης/μείωσης των μισθών και των εργοδοτικών εισφορών, καθώς και της αύξησης του χρόνου εργασίας,
(ii) η άρση των θεσμών κοινωνικής προστασίας του κόσμου της εργασίας όπως η εργατική νομοθεσία, τα επιδόματα, το κράτος πρόνοιας κτλ.
Όσο κι αν οι αστικές πολιτικές στην Ελλάδα (όπως και παντού) ενδύονται το μανδύα της εθνικής προσπάθειας ή του αναγκαίου πικρού φαρμάκου, ο χαρακτήρας τους ξεσκεπάζεται εύκολα απ’ το γεγονός ότι οι πατριώτες που θα πιουν το φάρμακο είναι οι υποτελείς τάξεις: άνεργοι, μισθωτοί, μικροεπαγγελματίες. Σε αυτήν την κατάσταση, διπολικά σχήματα που κατακερμάτιζαν τεχνητά την εργασία (μόνιμη-επισφαλής, καλοπληρωμένη-κακοπληρωμένη, διανοητική-χειρωνακτική, νέοι-παλιοί) και σε κάποιο βαθμό βοηθούσαν το κεφάλαιο να συντηρήσει την ηγεμονία του διά του διαίρει-και-βασίλευε, τείνουν να ξεπεραστούν με αρνητικό τρόπο, δηλ. τον υποβιβασμό όλο και περισσότερων εργαζομένων στο καθεστώς του επισφαλούς και κακοπληρωμένου.
Είναι καθήκον του ΣΥΡΙΖΑ, η επικοινωνία με αυτή τη σύγχρονη εργατική τάξη να μετατραπεί σε μόνιμη σχέση. Δεν αρκεί να μιλάμε στις ευαισθησίες της. Απαιτείται να τη συναντήσουμε προγραμματικά μέσω των επεξεργασιών μας, να συμμετέχουμε ενεργά στις διεκδικήσεις της, να συντελέσουμε δραστικά ώστε να οργανωθούν αποτελεσματικότερα οι αγώνες της, να την μπολιάσουμε (και να μπολιαστούμε κι εμείς) με τη λογική της ρήξης και όχι με τις διαδικασίες της «κοινωνικής ειρήνης» και της «εθνικής» συνδιαχείρισης της κρίσης. Εν τέλει να γίνουμε συνειδητά η δύναμη που όχι απλά στέκεται δίπλα στους εργαζομένους, αλλά επιδιώκει να τους εκπροσωπήσει πολιτικά.
5β. Σταδιακή μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο πολιτικό υποκείμενο
Οι συγκεκριμένες πολιτικές απαιτούν συγκεκριμένο πολιτικό υποκείμενο. Ο ΣΥΡΙΖΑ με τη συγκεκριμένη μορφή της συμμαχίας κορυφής έχει εξαντλήσει τις δυνατότητές του, ή τουλάχιστον είναι δυσκίνητος και εξαιρετικά ευάλωτος τόσο στα έξωθεν χτυπήματα, όσο και σε εσωτερικά προβλήματα. Στο προσεχές διάστημα προέχει η ανάληψη πρωτοβουλιών και η έναρξη ειλικρινούς διαλόγου σε όλα τα επίπεδα (συνιστώσες, τοπικές επιτροπές κλπ), για το πώς η προσπάθεια που ξεκινήσαμε το 2004 θα οδηγήσει σε ένα νέο ποιοτικό αποτέλεσμα: τη συγκρότηση ενός ενιαίου πολυτασικού κόμματος, ικανού να λειτουργεί δημοκρατικά στο εσωτερικό του και να στρέφει την κοινωνία προς τα αριστερά.
Μια τέτοια διαδικασία δεν θα είναι ούτε εύκολη ούτε σύντομη. Διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες και ιστορικές διαδρομές, καχυποψίες, διαφορετικές οπτικές δεν πρέπει να υποτιμώνται, αλλά δεν πρέπει και κατ’ ανάγκην να περιμένουμε να ξεπεραστούν όλα αυτά μέχρι να δούμε την πραγματικότητα που απαιτεί ένα μεγάλο αριστερό κόμμα – τα παραδείγματα του γερμανικού PDS και του πορτογαλικού Bloco μπορούν να το επιβεβαιώσουν.
Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, είναι απαραίτητο να εντείνονται οι όποιες θετικές διαδικασίες έχουν ήδη ξεκινήσει και οδηγούν σε όσμωση/κοινή δράση σε επίπεδο βάσης, εκεί δηλαδή που διαμορφώνονται οι συνειδήσεις και χτίζονται οι πραγματικοί συντροφικοί δεσμοί. Επιτροπές ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να στηθούν παντού σε γειτονιές, εργασιακούς χώρους, εκπαιδευτικά ιδρύματα, και να αφεθούν ελεύθερες να παραγάγουν πολιτική. Ιδιαίτερα σε δύο επίπεδα, το αυτοδιοικητικό και συνδικαλιστικό, επείγει ο ΣΥΡΙΖΑ να αποκτήσει κοινή παρουσία που θα εκφράζεται μέσα από ενωτικά ψηφοδέλτια, σε ρήξη με τον καθωσπρεπισμό και τη συναίνεση που επιβάλλουν οι κυρίαρχες πολιτικές.
5γ. Για ένα εναλλακτικό πρόγραμμα διακυβέρνησης της χώρας
Ο ΣΥΡΙΖΑ, ανεξάρτητα από το ποια επιλογή θα κάνει όσον αφορά την πρόταση για παραμονή της χώρας μας ή μη στην Ευρωζώνη και την αντιμετώπιση της χρεωκοπίας, οφείλει να έχει ένα συνεκτικό και εύληπτο ριζοσπαστικό πρόγραμμα. Ένα τέτοιο πρόγραμμα θα συναντά τις αγωνίες των εργαζομένων, των αυτοαπασχολουμένων και της νεολαίας, και θα τους κινητοποιεί για την επίτευξη άμεσων στόχων. Οι βασικοί άξονες ενός τέτοιου προγράμματος πρέπει να:
α) Προτείνουν ένα συγκεκριμένο σχέδιο εθνικοποίησης των μεγάλων, μονοπωλιακών εταιρειών σε όλους τους βασικούς κλάδους της παραγωγής, της διανομής και των υπηρεσιών, καθώς και των μεταφορών, των συγκοινωνιών, και των υποδομών και του ορυκτού πλούτου, κάτω από τον έλεγχο και διαχείριση των εργαζομένων.
β) Προτείνουν ένα εκτεταμένο σχέδιο δημοσίων επενδύσεων που δημιουργούν θέσεις εργασίας πλήρους απασχόλησης, σε αντιπαράθεση με τις πολιτικές του ΠΑΣΟΚ και ως αντίδοτο στις νεοφιλελεύθερες προτάσεις υπέρβασης της κρίσης.
γ) Περιγράφουν ένα εναλλακτικό σχέδιο ανασυγκρότησης των Δημόσιων Υπηρεσιών και Οργανισμών και ανοίγουν πόλεμο με τις πελατειακές σχέσεις, την καθετοποιημένη διαφθορά σε ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό λόγω της πολιτικής των δύο μεγάλων κομμάτων εξουσίας τόσο σε πολιτικό όσο και σε συνδικαλιστικό επίπεδο.
δ) Παρουσιάζουν ένα φορολογικό σχέδιο για μια μεγάλη αναδιανομή του εισοδήματος υπέρ των λαϊκών στρωμάτων, με φορολόγηση των μεγάλων εισοδημάτων, των off-shore εταιρειών και των κερδοφόρων επιχειρήσεων και των τραπεζών.
ε) Προτείνουν ένα νέο σχέδιο αναθέρμανσης της αγροτικής παραγωγής με αναζωογόνηση της υπαίθρου και των Συνεταιρισμών, ενίσχυσης των μικρομεσαίων αγροτών (οικονομικής και επιστημονικής) προκειμένου να προχωρήσουν σε ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης τόσο στη γεωργία όσο και στην κτηνοτροφία.
στ) Μιλούν για την ανάγκη αλλαγής της τουριστικής πολιτικής με την ποιοτική αναβάθμιση των τουριστικών υπηρεσιών που προσφέρει η χώρα μας, οι οποίες – όπως αναπτύχθηκαν με ευθύνη κυρίως των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ τις δεκαετίες ’80 και ’90 – συνήθως είναι πολύ ακριβές όσον αφορά τις τιμές και υποβαθμισμένες όσον αφορά την ποιότητα των υπηρεσιών, ενώ η επιβάρυνση του περιβάλλοντος σε πολλές περιοχές από την «πράσινη» ανάπτυξη των προηγούμενων δεκαετιών είναι δραματική.
ζ) Αναδεικνύουν την αξία του πολιτισμού και της ψυχαγωγίας ως κοινωνικών αγαθών, στα οποία πρέπει να έχουν πρόσβαση όλοι οι πολίτες.
η) Θέτουν ως βασική παράμετρο κάθε σχεδιασμού την αντιστροφή της κλιματικής αλλαγής, την εν γένει προστασία του περιβάλλοντος και την απο-εμπορευματοποίησή του.

Ολο το κειμενο εδώ

Εκείνος δεν ήτανε πια...

ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ

Η Απόφαση
υπ' αριθ. 442 Β/52

Αριθ. αποφ. 442Β

ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
ΤΟ ΔΙΑΡΚΕΣ ΣΤΡΑΤΟΔΙΚΕΙΟΝ ΑΘΗΝΩΝ
(ΤΜΗΜΑ Β')

Συγκείμενον εκ των Δικαστών:
ΣΙΜΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ, Στρατ. Δικ. Συμβ. Α' Τάξεως, Προέδρου
τακτικών μελών
ΚΩΤΣΑΡΗ ΧΡΗΣΤΟΥ, Ταγ/ρχου Στρατ. Δ/σύνης
ΚΟΥΡΤΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ, Ταγ/ρχου Πεζικού
ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΥ ΠΑΝΑΓ., Ταγ/ρχου Πεζικού
ΣΤΥΛΙΑΝΟΠΟΥΛΟΥ ΙΩΑΝ., Λοχαγού Διαβιβάσεων
αναπληρωματικών μελών
ΣΚΑΛΤΣΑ ΚΩΝ/ΝΟΥ, Λοχαγού Πεζικού
ΓΙΑΝΝΑΚΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ, Λοχαγού Πεζικού

Παρόντων του τε Βασ. Επιτρόπου ΑΘΑΝΑΣΟΥΛΗ ΚΟΛΛΙΝΟΥ, Στρατ. Δικ. Συμβ. Α' Τάξεως και του Γραμματέως ΤΖΟΥΜΑΚΑ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ Ανθ/στού Στρατ. Δ/σύνης.
[...]
Κατηγορούμενοι ότι:

Ι. - Οι 1) ΑΡΓΥΡΙΑΔΗΣ ΗΛΙΑΣ 2) ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ, 3) ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ, 40 ΛΑΖΟΠΟΥΛΟΣ ΣΑΒΒΑΣ, και 5) ΠΙΤΗΡΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ κατηγορούνται ότι: από κοινού μετά του αυτοκτονήσαντος ΒΑΒΟΥΔΗ ΝΙΚΟΛΑΟΥ και άλλων φυγοδικούντων εξετάλεσαν την κατωτέρω αξιόποινον πράξιν, ήτοι εν Αθήναις και αλλαχού κατά το 15-11-51 και πρότερον χρονικόν διάστημα, οι δ'εκ τούτων ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ και ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ από του Δ/βρίου 1950 και πρότερον χρονικόν διάστημα κατ' εξακολούθησιν δια πλειόνων πράξεων χωρίς να διατελούν υπό τας εν άρθρω 1 του Α.Ν. 375/36 συνθήκας, ήτοι χωρίς να έχωσι εμπιστευθή εις αυτούς ή να έχωσι λάβει γνώσιν ή είτε επισήμως, είτε λογω της ειδικότητός των του επαγγέλματός των και της ανατεθείσης εις αυτούς εργασίας και αποστολής επρομήθευσαν και συνέλεξαν μυστικάς πληροφορίας, στρατιωτικής, διπλωματικής και οικονομικής σημασίας ενδιαφερούσας την άμυναν και την εξωτερικήν ασφάλειαν της χώρας ήτοι τας κάτωθι πληροφορίας «στην ΣΤΥΛΙΔΑ εις υπόγειες αποθήκες που ήσαν επί Μεταξά τις επιδιώρθωσαν και κουβαλάνε και πολεμικό υλικό. Όλα τα συνεργεία του Στρατού έφυγαν από Θεσ/νίκη και επήγαν Λαμία. Στην Ήπειρο ποταμός Καλαμάς και η περιοχή του οχυρώνονται εντατικά και ναρκοθετούνται. Η ζώνη θεωρείται στρατιωτική και μετακίνησις κατόπιν αδείας Στρατ/κών Αρχών, 4Κ», «Έλληνες πρεσβευτές στην Αμερική - Αγγλία έστειλαν εκθέσεις και λέγουν ότι αι Κυβερνήσεις αυτών των χωρών τους είπαν ότι μέχρι Μαΐου δεν πρόκειται να γίνη καμιά στρατιωτική ενέργεια, ΙΙ Κ», «Ένας φαντάρος λέγει τους είπε ο Λοχαγός τους συναγερμός στην Αθήνα είναι δέκα κανονιές και στο Τατόι επτά κόκκινες ρουκέτες 16 Κ» [...] «Συγχρόνισαν τα λιμάνια, άρχισαν παντού το στρατηγικό τους σύστημα συγκοινωνιών, φτιάχνουν αποθήκες και τις γιομίζουν με πολεμικό υλικό» και άλλας προσέτι πληροφορίας περί κινήσεως των εις τον λιμένα του Πειραιώς πλοίων, εκφορτώσεως πολεμικού και σιδηροδρομικού υλικού και αυτοκινήτων, περί οχυρώσεως της γραμμής Ολύμπου ας και παρέδωκεν και ανεκοίνωσαν προφορικώς, εγγράφως και δια του ασυρμάτου εν Ελλάδι και εκτός αυτής δια του εν Ρουμανία ανταποκριτού σταθμού εις άγνωστα πρόσωπα μη εξουσιοδοτημένα προς τούτο υπό της αρμοδίας αρχής, εις πράκτορας της χώρας ταύτης και άλλων αγνώστων ξένων χωρών και εις την εκτός των ορίων της χώρας ηγεσίαν του Κ.Κ.Ε. Είναι ένοχοι;

ΙΙ. Η ανωτέρω πράξις εγένετο επί σκοπώ κατασκοπείας;

ΙΙΙ. 1) Οι ΑΡΓΥΡΙΑΔΗΣ ΗΛΙΑΣ, 2) ΜΠΑΤΣΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ, 3) ΓΕΩΡΓΙΑΔΟΥ ΘΕΟΔΩΡΑ, 4) ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ ΕΛΛΗ, 5) ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ ΝΙΚ., 6) ΓΡΑΜΜΕΝΟΣ ΣΤΕΡΓ., 7) ΚΑΛΟΦΩΛΗΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ, 8) ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ ΑΘΑΝ., 9) ΛΑΖΑΡΙΔΗΣ ΦΙΛ., 10) ΚΑΛΟΥΜΕΝΟΣ ΝΙΚΟΛ., 11) ΑΡΓΥΡΙΑΔΗΣ ΒΑΣ., 12) ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ ΘΕΟΔ., 13) ΚΗΛΑΪΔΙΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ κατηγορούνται ότι: από κοινού μετά του αυτοκτονήσαντος ΒΑΒΟΥΔΗ ΝΙΚΟΛΑΟΥ και άλλων φυγοδικούντων εξετάλεσαν την κατωτέρω αξιόποινον πράξιν, ήτοι εν Αθήναις και αλλαχού κατά το από Ν/βρίου 1951 και πρότερον χρονικόν διάστημα οι δε εκ τούτων ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ, ΓΡΑΜΜΕΝΟΣ ΣΤΕΡΓΙΟΣ, ΚΑΛΟΦΩΛΗΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ, ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ, ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ ΕΛΛΗ, και  ΓΕΩΡΓΙΑΔΟΥ ΘΕΟΔΩΡΑ κατά του Δ/βρίου 1950 και πρότερον και κατ' εξακολούθησιν και δια πλειόνων πράξεων επί σκοπώ κατασκοπείας οργάνωσαν και εχρησιμοποίησαν μέσα ανταποκρίσεων και διαβιβάσεων ήτοι οργάνωσαν δίκτυον κατασκοπείας και εγκατέστησαν εν Καλλιθέα, Γλυφάδα και αλλαχού της περιοχής Αττικής ασυρμάτους, πομπούς και δέκτας, και εχρησιμοποίησαν τούτους δι' ειδικώς εκπαιδυθέντων διαβιβαστών δια την μεταβίβασιν νεις άγνωστα πρόσωπα μη εξουσιοδοτημένα προς τούτο υπό της αρμοδίας αρχής και δια του εν Ρουμανία ανταποκριτού σταθμού εις πράκτορας της χώρας ταύτης και άλλων αγνώστων χωρών και εις την ηγεσίαν του εκτός της Ελλάδος Κ.Κ.Ε. των ανωτέρω αναφερομένων στρατιωτικής, διπλωματικής και οικονομικής σημασίας, μυστικών πληροφοριών ενδιαφερουσών την άμυναν και την εξωτερικήν ασφάλειαν της χώρας. Είναι ένοχοι;
[...]
Χ. Οι εκ των κατηγορουμένων 1) Οι ΑΡΓΥΡΙΑΔΗΣ ΗΛΙΑΣ, 2) ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ ΕΛΛΗ, 3) ΚΑΛΟΥΜΕΝΟΣ ΝΙΚ., 4) ΛΑΖΑΡΙΔΗΣ ΦΙΛ., 5) ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ ΝΙΚ., 6) ΜΠΑΤΣΗΣ ΔΗΜ.,  7) ΜΠΙΣΜΠΙΑΝΟΣ ΜΙΛΤ., 8) ΤΟΥΛΙΑΤΟΣ ΧΑΡ., 9) ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΟΥ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ, 10) ΚΑΤΡΙΒΑΝΟΥ ΔΗΜΗΤΡΑ, 11) ΠΡΟΔΡΟΜΙΔΗΣ ΔΗΜ. και 12) ΧΡΥΣΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ είναι επικίνδυνοι δια την δημόσιαν ασφάλειαν;

Συλλεγεισών των ψήφων κατά Νόμον. Το Δικαστήριον αποφαίνεται:

Επί του Ι ζητήματος: Παμψηφεί αποφατικώς δια τον ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΝ ΑΘΑΝΑΣΙΟΝ και παμψηφεί καταφατικώς δια τους λοιπούς κατηγορουμένους.

Επί του ΙΙ ζητήματος: Παμψηφεί καταφατικώς.
[...]
Και επί του Χ ζητήματος: Παμψηφεί καταφατικώς δια τους ΑΡΓΥΡΙΑΔΗΣ ΗΛ., ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ ΕΛΛ., ΚΑΛΟΥΜΕΝΟΝ ΝΙΚ., ΛΑΖΑΡΙΔΗΝ ΦΙΛ., ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΝ ΝΙΚ., ΜΠΑΤΣΗΝ ΔΗΜ.,  ΤΟΥΛΙΑΤΟΝ ΧΑΡ. Δια ψήφων 4 -2 καταφατικώς δια τους ΜΠΙΣΜΠΙΑΝΟΝ ΜΙΛΤ. Παμψηφεί αποφατικώς δια τους ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΟΥ ΑΙΚ., ΚΑΤΡΙΒΑΝΟΥ ΔΗΜ., ΠΡΟΔΡΟΜΙΔΗΝ ΔΗΜ. και ΧΡΥΣΗΝ ΓΕΩΡΓ.
[...]
Και συλλεγεισών εκ νέου των ψήφων προς επιμέτρησιν της ποινής.
Επιβάλλει εις τους κηρυχθέντας ενόχους:

1) ΑΡΓΥΡΙΑΔΗΝ ΗΛ. και ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΝ ΝΙΚ. δι' εκατέραν των πράξεων των την ποινήν του θανάτου, ήτοι επιβάλλει αυτοίς την ποινήν του θανάτου δις.

1) ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ ΕΛΛΗΝ, 2) ΚΑΛΟΥΜΕΝΟΝ ΝΙΚ., 3) ΛΑΖΑΡΙΔΗΝ ΦΙΛ., 4) ΜΠΑΤΣΗΝ ΔΗΜ., 5) ΜΠΙΣΜΠΙΑΝΟΝ ΜΙΛΤ. και 6) ΤΟΥΛΙΑΤΟΝ ΧΑΡ. την ποινήν του θανάτου.

1) ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΟΥ ΑΙΚ., 2) ΚΑΤΡΙΒΑΝΟΥ ΔΗΜ., 3) ΠΡΟΔΡΟΜΙΔΗΝ ΔΗΜ., και 4) ΧΡΥΣΗΝ ΓΕΩΡΓ. την ποινήν της ισοβίου καθείρξεως.

1) ΜΙΧΑΚΗΝ ΣΠΥΡ. και 2) ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗΝ ΚΩΝ. την ποινήν της προσκαίρου καθείρξεως 20 ετών.

1) ΚΑΛΟΥΜΕΝΟΥ ΜΑΡΙΑΝ, 2) ΛΑΖΟΠΟΥΛΟΝ ΣΑΒ., 3) ΠΙΤΗΡΑΝ ΒΑΣ. και 4) ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ ΘΕΟΔ. την ποινήν της προσκαίρου καθείρξεως 15 ετών.

1) ΦΟΥΣΤΑΝΟΝ ΑΘΑΝ. και 2) ΚΑΛΛΕΡΓΗ ΜΑΡΙΑΝ την ποινήν της προσκαίρου καθείρξεως 10 ετών.

1) ΚΗΛΑΪΔΙΤΗΝ ΓΕΩΡΓ. και 2) ΑΡΓΥΡΙΑΔΗΝ ΒΑΣ. την ποινήν της φυλακίσεως 1 έτους.
[...]

Και τα της δίκης έξοδα και τέλη σημάνσεως επιβάλλει εις βάρος των καταδικασθέντων.

Ενταύθα της υπερασπίσεως, απάντων των καταδικασθέντων εις την ποινήν του θανάτου κατηγορουμένων, αιτησαμένης όπως το Δικαστήριον εκφράση ευχήν, ίνα μη εκτελεσθή η κατά των πελατών της επιβληθείσα ποινή και

του Βασ. Επιτρόπου προτείναντος την απόρριψιν της αιτήσεως ταύτης.

Το Δικαστήριον διασκεψάμενον μόνον επί των εδρών του δι' αποφάσεώς του παμψηφεί ληφθείσης και εν δημοσία συνεδριάσει υπό του Προέδρου παραχρήμα απαγγελθείσης απέρριψε την αίτησιν ταύτην της υπερασπίσεως, όπως εκφράση ευχήν περί μη εκτελέσεως των επιβληθεισών ποινών του θανάτου δια της ως άνω αποφάσεως.

Τω Βασ. Επιτρόπω ανατίθησι την εκτέλεσιν της παρούσης.

Εκρίθη, απεφασίσθη και εδημοσιεύθη άνευ διακοπής απαγγελθείσα εις δημόσιαν συνεδρίασιν την 13ην ώρα της 1-3-52 υπό του Προέδρου η παρούσα απόφασις αυθωρεί υπογραφείσα παρ' αυτού και του Γραμματέως.
[...]

Το ρεπορτάζ της «Προοδευτικής Αλλαγής» για την εκτέλεση των τεσσάρων
Ρεπόρτερ ο Γιώργος Κορωναίος:
«[...] Δύο χωροφύλακες συνομιλούσαν με τρεις αστυφύλακες μπροστά στην πύλη των φυλακών. Τους εξέπληξε το ότι ένα αυτοκίνητο σταματούσε μπροστά τους τέτοια ώρα. Τους πλησιάζουμε και μας διαβεβαιώνουν ότι ούτε έγινε καμμιά μεταγωγή, ούτε και επρόκειτο να γίνη. Προσπαθήσαμε να τους αποσπάσουμε το μυστικό που κυνηγούσαμε, αλλά δεν το κατορθώσαμε γιατί ασφαλώς κι αυτοί δεν το ξέρανε. Κατευθυνόμαστε στο Αστυνομικό Τμήμα Καλλιθέας. Ησυχία κι εκεί. Ανίδεος ο αξιωματικός της υπηρεσίας γέλασε με την ανησυχία μας.
«Ούτε έγινε, ούτε θα γίνει τίποτα», μας είπε.
Σκεπτόμαστε να εγκαταλείψουμε την προσπάθειά μας. Αρχίσαμε και μεις να πιστεύουμε ότι δεν επρόκειτο να συμβή τίποτα. Την εντύπωσή μας αυτή ενίσχυε και το γεγονός ότι ξημέρωνε Κυριακή και όπως είχαμε ακούσει, ουδέποτε έγιναν εκτελέσεις Κυριακή. Ούτε και επί Γερμανών.
Αλλά ξαφνικά στις 2.45΄ ξεπρόβαλε στην πλατεία Καλλιθέας ένα φορτηγό αυτοκίνητο κατευθυνόμενο προς τις φυλακές. Αμέσως πίσω του ένα επίσης φορτηγό - κλούβα και τέλος 3 τζιπ.
[...]
ΞΥΠΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΜΕΛΛΟΘΑΝΑΤΟΥΣ
Ο υπαρχιφύλαξ διαταχθείς υπό του διευθυντού του, μετέβη αμέσως εις την πτέρυγα όπου ευρίσκοντο τα κελιά των 8 μελλοθανάτων και εισήλθεν πρώτον εις το υπ' αριθμ. 2 απομονωτήριον, εις το οποίον εκρατούντο οι Μπελογιάννης, Λαζαρίδης και Μπάτσης. Πλησιάζει τον Μπελογιάννη.
"Νίκο σήκω".
Ατάραχος ο Μπελογιάννης σηκώνεται και λέει:
"Πάμε για καθαρόν αέρα;"
"Ναι, του απαντά, σας πάνε για εκτέλεση".
Και οι τέσσερας τώρα βρίσκονται έτοιμοι με τις χειροπέδες στα χέρια. Συνοδευόμενοι από τον ενωμοτάρχη και τους υπαλλήλους της φυλακής ωδηγήθηκαν εις το προαύλιον. Εξερχόμενος ο Μπελογιάννης έστρεψε το πρόσωπό του προς τα κελιά και εφώναξε. "Γειά χαρά, παιδιά!". Κατόπιν στρεφόμενος προς τους φύλακες τούς αποχαιρέτησε. Εν συνεχεία οι τέσσαρες μελλοθάνατοι ωδηγήθηκαν εις την αίθουσαν την ευρισκομένην εις το προάυλιον, όπου τους ανέμενεν ένας στρατιωτικός ιερεύς...
Ο αρχιμανδρίτης Γαβριήλ Ρεβίθης, εφημέριος του ιερού ναού της Μητροπόλεως και λοχαγός του Ελληνικού Στρατού αφηγείται εις συντάκτην της εφημερίδος μας τα διαδραματισθέντα τας πρωϊνάς ώρας της 30ής Μαρτίου.
«...Πρώτον εισήγαγον εις την αίθουσαν τον Μπελογιάννην με χειροπέδες. Προχώρησε προς εμέ με σταθερόν βήμα κι εγώ προς αυτόν.
"Ο Θεός είναι φιλεύσπλαχνος και συγχωρεί όλα τα αμαρτήσαντα τέκνα του..."
Δεν άφησε να τελειώσω και μου λέει με ήπιον ευγενή τρόπον : "Πάτερ, σας παρακαλώ να σεβασθήτε τη στιγμή τούτη. Τι τα θέλετε αυτά; Τι να μου πήτε και τι να σας πω. Σας παρακαλώ αφήστε με".
Προσπάθησα να ασκήσω όλην μου την πνευματικήν επιρροήν και να τον πείσω να εξομολογηθή και να κοινωνήση. Μου επανέλαβε πάλιν. "Σας παρακαλώ, σεβασθήτε αυτήν την στιγμήν. Πηγαίνω για εκτέλεση..."
Δεν ηδυνάμην να επιμείνω. Με χαιρέτησε υποκλιθείς και εξήλθεν».
Προετοιμασίες...
Όταν ο ιερεύς τελείωσε το έργο του, εδόθη το σύνθημα της επιβιβάσεως. Δύο στρατιώτες της ΕΣΑ ανέβαζαν τους μελλοθανάτους στο σιδερόφρακτο αυτοκίνητο κλούβα που περίμενε μπρος στην κεντρική πύλη της φυλακής. Όλα έγιναν βιαστικά και γρήγορα. Από την ώρα που οι αρμόδιοι εισήλθον εις τας φυλακάς ως την ώρα που επιβιβάσθηκαν και ξεκίνησαν τα αυτοκίνητα δεν εμεσολάβησαν παρά 25 με 30 λεπτά της ώρας.
Ο Μπελογιάννης βαδίζοντας προς την κλούβα πριν εξέλθη των φυλακών έστρεψε τοπρόσωπό του προς τα κελιά και φώναξε «Γειά χαρά, παιδιά!»
Στας 3.20΄ η φάλαγξ εξεκίνησε και στας 3.48΄ έφθασε στο Γουδί. Εκάλυψε την απόσταση από Καλλιθέα μέχρι το Γουδί σε 28΄ πρώτα λεπτά.
Πρώτος επήδησεν από την κκλούβα ο Μπελογιάννης χωρίς να χρησιμοποιήσει τα τρία σκαλοπάτι ατης κλίμακος του αυτοκινήτου και εν συνεχεία κατήλθον οι υπόλοιποι.
Ώρα 4 ακριβώς. Μόλις γύρισαν οι δυο αξιωματικοί της ΑΣΔΑΝ που είχαν καθορίσει το σημείον όπου θα εξετελούντο οι μελλοθάνατοι.
Σιγή νεκρική επικρατεί ένα γύρω, που και που πουλάκια ταραγμένα εσχεδίαζαν αόρατες πινελιές πάνω από τα κεφάλια των μελλοθανάτων. Όλοι έχουν υποστεί την επίδρασι της τραγικής στιγμής. Ο Μπελογιάννης εκράτει την ψυχραιμίαν του, ήτο κύριος του εαυτού του. Ο λειτουργός του Υψίστου επλησίασεν τους μελλοθανάτους και τους συνέστησε να έχουν πίστιν εις τον Θεόν.
Εκείνη τη στιγμή ο Μπελογιάννης ήταν παραδομένος σ' ένα ονειροπόλημα. Αμτίκρυζε ακίνητος το βάθος σα να ήθελε να κλέιση όλον τον ορίζοντα στο βλέμμα του. Τα παρηγορητικά λόγια και οι παραινέσεις του ιερέως διέκοψαν το ονειροπόλημα. Κοίταξε τον ιερέα και εκίνησε κατ' επανάληψιν την κεφαλήν του, ενώ οι αντάυγειες των προβολέων των αυτοκινήτων, άφηναν να διαγράφεται καθαρά στο πρόσωπόν του ένα πικρό χαμόγελο.
...Ο αντεπίτροπος πλησιάζει και αρχίζει την ανάγνωση της αποφάσεως. Τέσσαρες στρατιώται εκ του αποσπάσματος παρουσιάζουν όπλα. Ο Βασιλικός Επίτροπος στέκεται εμπρός στους μελλοθάνατους και τους ερωτά.
«Έχετε να πήτε τίποτε; Θέλετε να διαβιβάσουμε καμμιά σας τελευταία θέλησι στους οικείους σας;»
Κανείς δεν απάντησε. Ο επί κεφαλής του αποσπάσματος ερωτά εάν επιθυμούν να τους καλύψουν τα μάτια. Καμμιά απάντησις.
Τώρα όλα βαίνουν προς το τέλος. Νεκρική σιγή βασιλεύει και μόνον ο αντίλαλος των καταδίκων από τις φυλακές της «Σωτηρίας» διακόπτει την απόλυτον σιγή. Λίγα δευτερόλεπτα και σχίζει τη σιωπή η φωνή του επί κεφαλής των ανδρών του αποσπάσματος.
«Επί σκοπόν!»
24 όπλα σηκώνονται αμέσως και αι κάνναι των είναι εστραμμέναι προς τους μελλοθανάτους. Και οι τέσσαρες, λες εξ ενστίνκτου ορθώνονται σα να θέλουν να δώσουν στόχο στο απόσπασμα. Δεν παρέρχεται περισσότερον από ένα δευτερόλεπτον και ακούγεται τα παράγγελμα.
«Πυρ!»
4 και 10 πρώτα λεπτά ακριβώς είναι η ώρα. Τα σώματα των εκτελεσθέντων λυγίζουν από τα γόνατα και ακούγονται οι γδούποι που προκαλούν κατά την πτώσιν των. Πλησιάζει αμέσως ο υπαξιωματικός και δίδει στον καθένα την χαριστικήν βολή.
Τα πάντα έχουν τελειώσει.[...]».

από την ΕΝΤΟΛΗ (της Διδώς Σωτηρίου)
... Ώσπου ξημέρωσε το Σάββατο. Ως το μεσημέρι δεν είχε γίνει τίποτα το εξαιρετικό, το μεσημέρι γίνανε όλα. Δεν αφήσανε το δικηγόρο να μας δει. Και κείνη τη μέρα τον περιμέναμε με ιδιαίτερη ανυπομονησία, γιατί θάφερνε το χαρτί που έπρεπε να φτιάξει ο πατέρας σου για σένα - για να 'σαι τακτοποιημένος και απέναντι στο ελληνικό κράτος. Εκείνη περίπου την ώρα είχανε φωνάξει τον Μπάτση μέσα. Γύρισε αρκετά ταραγμένος, είχε δει τον Πανόπουλο και τον Ρακιτζή, που του προτείνανε άλλη μια φορά να γίνει - ανοιχτός πια χαφιές. Αρνήθηκε. Αυτή ηεπίσκεψη σήμαινε φανερά - εκτέλεση. Ήτανε Σάββατο. Πιστεύαμε ότι πριν τη Δευτέρα δε θα γινότανε. Την προηγούμενη μέρα μας αφήσανε, για πρώτη φορά, να κάνουμε επισκεπτήριο. Είδα τη θεία σου κι ο Νίκος τη γιαγιά σου. Λίγα λεπτά. Στην αρχή μας είχε φανεί καλό σημάδι. Μα ύστερα απ' την επίσκεψη του Ρακιτζή είδαμε αλλιώς κι αυτό το επισκεπτήριο.
Τ' απόγευμα, ύστερα απ' τη λιγόλεπτη έξοδο, μας κάνανε πιο αυστηρή έρευνα. Είδα απ' το κελί τους ασφαλίτες να ψάχνουνε ακόμη και τα παπούτσια του Αργυριάδη. Έκαψα όσα γράμματα του Νίκου φύλαγα. Εκείνο τα βράδι δε μιλήσαμε πολύ. Ρώτησα κάποια στιγμή το Νίκο τι κάνανε. -«Αναλύουμε, διαλύουμε, συνθέτουμε...», μου απάντησε γελώντας. Ήμουνα πια σίγουρη πως θα 'ρχότανε κείνο το βράδυ, μα δεν είπα τίποτα. Κι εκείνος ήτανε σίγουρους πως θα 'ρχότανε μα όχι πριν τη Δευτέρα. Και κοιμηθήκαμε. Ακόμα και κείνη τη νύχτα κοιμηθήκαμε. Στον ύπνο μου άκουσα κλειδιά. Ήτανε ακόμη στην αυλή, μα άκουσα το βρόντηγμα των κλειδιών. Τινάχτηκα πάνω και φώναξα το Νίκο. Είχε ακούσει και κείνος. «Ε, ναι έρχονται...», μου αποκρίθηκε. Τους είδα. Ανοίξανε όλα τα κελιά εκτός απ' το δικό μου. Ο Νίκος ζήτησε να με δει. Δε μου ανοίξανε. Μας αφήσανε το παραθυράκι με τα σίδερα για να αποχαιρετιστούμε. Είδα το αίμα να χάνεται από το πρόσωπό του όταν κοιταχτήκαμε και ξέραμε πως δεν υπήρχε για μας άλλη μέρα. Ο Καλούμενος ήρθε κοντά μ' ανοιχτό πουκάμισο. «Πάω και γω!» μου είπε, και προσπαθούσε αυτήν την τελευταία στιγμή να γίνει παλικάρι. Ο Μπάτσης στάθηκε πιο πέρα. «Φρόντισε και για την κόρη μου...», με παρεκάλεσε. «Ναι, αν ζήσω», του είπα. Ο Νίκος έγειρε κοντά μου. «Πρέπει να ζήσεις, μου 'πε, πρέπει...». Το πρόσωπό του ήτανε γκρίζο, έκανε πολλή προσπάθεια για να μην αφήσει να κυλήσει ούτε ένα δάκρυ. Μού 'δωσε το ρολόι, το στυλό, το πορτοφόλι με τις φωτογραφίες. «Πάμε», είπε ο επικεφαλής. Ένα φιλί μές απ' τα σίδερα. Δεν ήξερα αν ζούσα ή αν αυτό ήτανε η κόλαση. Θυμάμαι πως τους είχα ρωτήσει γιατί δε μ' ανοιγουνε κι εμένα. «Δεν είσαι στο χαρτί», μου είχε αποκριθεί ο αρχιφύλακας και φαινότανε στενοχωρημένος. Θυμάμαι πως φώναξα. «Πάρτε με και μένα» κι ύστερα σωριάστηκα στο στρώμα. Άργησα πολύ να συνέλθω για να κλάψω.
Ξημέρωσε, ανοίξανε, βγήκα στην αυλή. Ήθελα να βγω. Όπως κάθε πρωί. Ήτανε συννεφιά και στη στέγη της φυλακής καθότανε ένα περιστέρι. Εκείνος δεν ήτανε πια...

τα αποσπάσματα από το βιβλίο του Τάσου Βουρνά Υπόθεση Μπελογιάννη εκδ. Αφών Τολίδη.

Το ποίημα κάθεσαι και το ξενυχτάς σαν το νεκρό

 ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ 

29 Ιουλίου 1919 – 29 Μαρτίου 2005, σαν χτες...

Τα δώρα

Σήμερα φόρεσα ένα
ζεστό κόκκινο αίμα
σήμερα οι άνθρωποι μ' αγαπούν
μια γυναίκα μού χαμογέλασε
ένα κορίτσι μού χάρισε ένα κοχύλι
ένα παιδί μού χάρισε ένα σφυρί.

Σήμερα γονατίζω στο πεζοδρόμιο
καρφώνω πάνω στις πλάκες
τα γυμνά άσπρα ποδάρια των περαστικών
είναι όλοι τους δακρυσμένοι
όμως κανείς δεν τρομάζει
όλοι μείναν στις θέσεις που πρόφτασα
είναι όλοι τους δακρυσμένοι
όμως κοιτάζουν τις ουράνιες ρεκλάμες
και μια ζητιάνα που πουλάει τσουρέκια
στον ουρανό.

Δυο άνθρωποι ψιθυρίζουν
τι κάνει την καρδιά μας καρφώνει;
ναι την καρδιά μας καρφώνει
ώστε λοιπόν είναι ποιητής.

(Παραλογαίς, 1948)

Πορτοκαλιά

Τι θλιβερός χειμώνας, Θε μου! Τι θλιβερός χειμώνας! Ένα πορτοκαλί μεσοφόρι κρέμεται, ένα ροζ ξεσκονόπανο και βρέχει. Ένας γέρος κοιτάζει μέσ' απ'το τζάμι. Ένα ξερό δέντρο,, ένα φως αναμμένο χρώμα πορτοκαλιού. Ένα δέντρο με πορτοκάλια πιο πέρα. Και το κορίτσι αναποδογυρισμένο και το φλιτζάνι σπασμένο κι όλοι Θε μου, να κλάινε να κλαίνε.
Κι ύστερα χρήματα χρήματα χρήματα πολλά.
Τι θλιβερός χειμώνας, Θε μου! Τι θλιβερός χειμώνας, Θε μου!
Τι θλιβερός χειμώνας.

(Όταν σας μιλώ, 1956)

Ο τρελός λαγός

Γύριζε στους δρόμους ο τρελός λαγός
γύριζε στους δρόμους
ξέφευγε απ' τα σύρματα ο τρελός λαγός
έπεφτε στις λάσπες.

Φέγγαν τα χαράματα ο τρελός λαγός
άνοιγε η νύχτα
στάζαν αίμα οι καρδιές ο τρελός λαγός
έφεγγε ο κόσμος.

Βούρκωναν τα μάτια του ο τρελός λαγός
πρήσκονταν η γλώσσα
βόγγαε μαύρο έντομο ο τρελός λαγός
θάνατος στο στόμα.

(Τα φάσματα ή η χαρά στον άλλο δρόμο, 1958)

Ο ελεγκτής

Ένας μπαξές γεμάτος αίμα
είν' ο ουρανός
και λίγο χιόνι
έσφιξα τα σκοινιά μου
πρέπει και πάλι να ελέγξω
τ' αστέρια
εγώ
κληρονόμος πουλιών
πρέπει
έστω και με σπασμένα φτερά
να πετάω.

(Τα φάσματα ή η χαρά στον άλλο δρόμο, 1958)

Η ιστορία ενός παιδιού

Χρόνια
ο ουρανός
ήτανε ένα δύσκολο χαρτί
κρυμμένο μες στην τσέπη μου
και μες στον κήπο μου φύτρωνε όλη
τη μέρα
αίμα
γιατί βροχή
πέφταν οι πέτρες απ' τον άλλο
ουρανό
τσακίζοντας
κρέατα
και κόκαλα

Έτσι
σαν ήρθε η Ανάσταση
ντυμένος μαύρα
μ' ένα κόκκινο κερί
βγήκα
τρελός
στους δρόμους

ήμουνα ένα κίτρινο
πουλί
σαν κι αυτά που ζωγράφιζε
ο Modigliani
ποτέ μου
ποτέ μου
δεν είχα γεννηθεί.

(Ο περίπατος, 1960)

Το κεφάλι του ποιητή

Έκοψα το κεφάλι μου
το 'βαλα σ' ένα πιάτο
και το πήγα στο γιατρό μου

-Δεν έχει τίποτε, μου είπε,
είναι απλώς πυρακτωμένο
ρίξε το μέσα στο ποτάμι και θα ιδούμε

το ΄ριξα στο ποτάμι μαζί με τους βατράχους
τότε είναι που χάλασε τον κόσμο
άρχισε κάτι παράξενα τραγούδια
να τρίζει φοβερά και να ουρλιάζει

το πήρα και το φόρεσα πάλι στο λαιμό μου

γύριζα έξαλλος τους δρόμους

με πράσινο εξαγωνομετρικό κεφάλι ποιητή

(Το σκεύος, 1971)

Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ

στον Χρήστο Μπράβο              Το ποίημα
                                       κάθεσαι και το ξενυχτάς
                                               σαν το νεκρό
Στις δώδεκα και μισή
τη νύχτα
την ίδια ώρα και συγχρόνως
φάνηκε στον μεγάλο καθρέφτη και στο παράθυρό μου
ο Ντύλαν Τόμας μ' ένα αναμμένο κόκκινο κερί στο στόμα

νεκρός βέβαια
κι άγιος
και τρελός
όπως τόχω ξαναπεί

-Έλα αδερφέ, μου λέει, μαζί μου
σάπισες εδώ πέρα
έλα στα βορινά φαράγγια της πατρίδας μου
εδώ ζεις σ' ένα σάπιο τόπο που σε κοροϊδεύουν
εκεί χαιρετάνε τους τρελούς και οι παπάδες
κι η πάπια δε γενάει πια πάγο
γενάει κόκκινο αυγό

Αυτά τα λίγα μου είπε ο μεγάλος ποιητής
όχι πια στον καθρέφτη και στο παράθυρό μου
αλλά μέσα από τα ψηλά χορτάρια του θανάτου του
μισός από τη μέση κι απάνω στο φως, έξω από το χορτάρι
μισός από τη μέση και κάτω σκοτάδι
κάτω από το φως.
                                                                       15 Αυγούστου '81
                                                                           της Παναγίας

Tου Nίκου Γ. Ξυδάκη,  03.04.05 από την Καθημερινή

[...] Θα ήταν ’79 ή ’80 που δυο-τρεις παρέα, νεαροί θρησκευόμενοι της ποιήσεως, επισκεφθήκαμε τον ποιητή στον τόπο του. Ο τόπος του Μίλτου Σαχτούρη ήταν ο αργόσυρτος κόσμος των καφενείων της Φωκίωνος Νέγρη. Καμία σχέση με το ψευδο-σπιντ του σήμερα: τότε οι καφετέριες αργοκυλούσαν και οι θαμώνες ξεκούκκιζαν κομπολόγια. Σε ένα τέτοιο τεμπέλικο ποτάμι (Ερμίνα; Οριεντάλ;) λιαζόταν ο ποιητής, πλάι στο τζάμι, στο χειμωνιάτικο γλυκόφως, και κοιτούσε τον ζόφο του κόσμου, νωχελικά, σαν σοφός αλιγάτορας. ΄Ηταν το φως; H προσδοκία; Tα δικά μας λαίμαργα νιάτα; Πάντως, η εικόνα ήταν θεσπέσια. Και δεν έφερε τη συνήθη διάψευση μετά τη συνάντηση με ίνδαλμα.

Ομάδα Ρόζα: Υπάρχει κι άλλος δρόμος!

ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ


Η οποιαδήποτε προσπάθεια αναζήτησης μιας αριστερής απάντησης στην τρέχουσα οικονομική κρίση πρέπει να λάβει υπ’ όψη τρεις παραμέτρους.
Πρώτον, βρισκόμαστε μπροστά σε μια παγκόσμια οικονομική κρίση μακράς διάρκειας. Όσο περνάει ο χρόνος, φαίνεται πιο καθαρά ότι δεν έχουμε να κάνουμε με μια αναταραχή που προκαλούν οι «υπερβολές» των αγορών, αλλά με μια δομική κρίση του νεοφιλελεύθερου παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, μια κρίση υπερσυσσώρευσης. Φαίνεται, επίσης, ότι οι καπιταλιστές και το πολιτικό προσωπικό τους δεν μπορούν να απαντήσουν με τρόπο ολοκληρωμένο και αξιόπιστο στα αγωνιώδη ερωτήματα που θέτει η συγκυρία. Η αδιέξοδη επιλογή που προκρίνουν προς το παρόν είναι η  περαιτέρω εμβάθυνση του νεοφιλελεύθερου μοντέλου. Κατά συνέπεια, για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα θα βυθιζόμαστε στο τέλμα που προκαλεί η προσπάθεια εξόδου από την κρίση μέσω της παρόξυνσης των παραγόντων (χρηματιστοποίηση, εμπορευματοποίηση δημόσιων αγαθών, παγκοσμιοποίηση, πίεση στην εργασία) που τη δημιούργησαν.
 
Να ακυρώσουμε «Το Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης»

Δεύτερον, σε ό,τι αφορά ειδικά την ελληνική οικονομία, το Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης ανοίγει μια περίοδο μακροχρόνιας ύφεσης και δραματικής πτώσης του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων. Πρόκειται στην πραγματικότητα για μια διαδικασία «εσωτερικής υποτίμησης» σε ένα μέλος της ευρωζώνης, ένα αρνητικό σοκ που προκαλεί απότομη κάμψη της ζήτησης και των τιμών, με τελικό στόχο μια υποτιθέμενη εξυγίανση της οικονομίας. Είναι βέβαιο ότι αυτή η κατάσταση δεν θα διαρκέσει μήνες αλλά χρόνια. Επομένως, ο συνδυασμός του παγκόσμιου οικονομικού τέλματος με την ελληνική ύφεση θα πρέπει να μάς οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι τα κινήματα και η Αριστερά δεν πρέπει να προετοιμάζονται για ένα αγωνιστικό σπριντ κάποιων εβδομάδων, αλλά για ένα μαραθώνιο αντίστασης. Σε αυτήν την περίοδο αβεβαιότητας και σύγχυσης, οι αγωνιστικές επικλήσεις θα αποδειχτούν ατελέσφορες αν δεν συνοδεύονται από μια ριζοσπαστική και, ταυτόχρονα, ρεαλιστική πολιτική προοπτική.
Η τρίτη παράμετρος είναι ότι δεν  μπορεί να υπάρξει αριστερή απάντηση στην κρίση αν δεν αμφισβητηθεί η «εγκυρότητα», η «αντικειμενικότητα» και η «επιστημονικότητα» των όρων που διέπουν το δημόσιο διάλογο γύρω από το ζήτημα. Θα πρέπει να επιμείνουμε, δηλαδή, ότι η κερδοσκοπία με το δημόσιο χρέος δεν υπήρχε από κτήσεως κόσμου· ότι οι «οίκοι αξιολόγησης» δεν είναι παρά μεροληπτικοί κερδοσκοπικοί οργανισμοί οι οποίοι αποκτούν σημαίνοντα ρόλο γιατί αυτός τους παραχωρείται από τις κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις· ότι δεν υπάρχει κανένας οικονομικός νόμος που να καθορίζει την αναγκαστική συσχέτιση ενός συγκεκριμένου ποσοστού χρέους με μια ορισμένη αλυσίδα αποτελεσμάτων· ότι οι χώρες δεν είναι ανώνυμες εταιρίες για να πτωχεύουν. Πρέπει, με δυο λόγια, να αμφισβητήσουμε έναν  οικονομολογικό λόγο που λειτουργεί ως μηχανισμός  νομιμοποίησης και  εμπέδωσης των πιο ακραίων νεοφιλελεύθερων επιλογών.
Εκτιμάμε ότι η δικιά μας προγραμματική απάντηση στην καπιταλιστική κρίση (η απάντηση του ΣΥΡΙΖΑ, των κινημάτων, της Αριστεράς) θα πρέπει να κινηθεί σε τέσσερα επίπεδα.
Πρώτα απ’ όλα, θα πρέπει να επιμείνουμε μέχρι το τέλος στην ακύρωση του Προγράμματος Σταθερότητας και Ανάπτυξης. Σε πρώτη φάση, είναι επείγον να αποδείξουμε ότι τα ληφθέντα μέτρα δεν ήταν σε καμιά περίπτωση τα μόνα δυνατά, αλλά αποτελούν μια υποκειμενική (και ακραία ταξική) επιλογή ανάμεσα σε μια σειρά εναλλακτικών λύσεων. Στην τετριμμένη (κι εξόχως λαϊκίστικη αν και διατυπωμένη από… τεχνοκρατικά χείλη) ερώτηση «και πού θα βρείτε τα λεφτά» την πιο τεκμηριωμένη απάντηση δίνει σε προκήρυξη της η Ενωτική Αγωνιστική Κίνηση Εργαζομένων στο Υπουργείο Πολιτισμού:  «2,5 δις ευρώ θα κοστίσουν το 2010 μόνο οι 6 γαλλικές φρεγάτες που θα προμηθευτεί η χώρα; υπάρχουν 10.000 υπεράκτιες (offshore) εταιρείες ελληνικών συμφερόντων που διακινούν γύρω στα 500 δις ευρώ και το δημόσιο χάνει ετησίως από φόρους 6 δις; ο προϋπολογισμός προβλέπει 16 εκατομμύρια ευρώ από τη φορολόγηση των εφοπλιστών και 45 εκατομμύρια ως έσοδο από τις πράσινες κάρτες των μεταναστών· οι μισθωτοί (για ετήσιο εισόδημα κάτω από 30.000 ευρώ) θα φορολογηθούμε με 25%, ενώ με 20% φορολογούνται τα καθαρά κέρδη των Ανώνυμων Εταιρειών (πριν το 1996 φορολογούνταν με 45%)? 30.000 ελληνικές οικογένειες διαθέτουν στα τμήματα private banking των τραπεζών περίπου 50 δις ευρώ.» Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε ακόμα την ύψους 8 δις το χρόνο εισφοροδιαφυγή της εργοδοσίας, όπως επίσης και την ανυπολόγιστη διαφθορά του μπλοκ εξουσίας.
Με δυο λόγια, η κυβέρνηση θα μπορούσε να βρει τα χρήματα από τους πλούσιους, αλλά προτίμησε να τα βρει από τους φτωχούς. Η πραγματική φορολόγηση των πλουσίων και της εκκλησίας, καθώς και το πάγωμα των εξοπλισμών αποτελούν κεντρικά στοιχεία μιας αριστερής απάντησης στην κρίση.

Κοινός Αγώνας με τους Ευρωπαίους εργαζόμενους

Το δεύτερο επίπεδο που πρέπει να κινηθούμε είναι το ευρωπαϊκό-διεθνές. Η κρίση του δημόσιου χρέους δεν είναι αποκλειστικό ελληνικό πρόβλημα, αλλά μπορεί κατ‘ αρχάς  να απειλήσει εξίσου την Πορτογαλία και την Ισπανία, και στη συνέχεια ποιος ξέρει ποια άλλη χώρα. Μπροστά, λοιπόν,  σε ένα κοινό ευρωπαϊκό πρόβλημα, η εύλογη  επιλογή είναι ο συντονισμένος κοινός αγώνας των Ευρωπαίων εργαζόμενων. Η προσπάθεια ανεύρεσης ξεχωριστών εθνικών λύσεων απέναντι στην κρίση δεν είναι μόνο εξ αρχής αναποτελεσματική (μιας και η κρίση είναι παγκόσμια και καθολική), αλλά μπορεί να αποβεί κι εξαιρετικά επικίνδυνη, συμβάλλοντας στην ένταση του ανταγωνισμού μεταξύ των Ευρωπαίων εργαζομένων. 
Τα μεταβατικά αιτήματα ενός πανευρωπαϊκού εργατικού μετώπου θα μπορούσαν να είναι η αποθάρρυνση της κερδοσκοπίας μέσω της φορολόγησης των χρηματιστικών συναλλαγών και της απαγόρευσης προϊόντων όπως τα CDS (ασφάλιστρα κινδύνου), η χρηματοδότηση του δημόσιου χρέους από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και όχι από τις διεθνείς χρηματαγορές, η μεταφορά πόρων από τις πλουσιότερες στις φτωχότερες χώρες, ο ενιαίος πανευρωπαϊκός συντελεστής φορολόγησης του κεφαλαίου, η τελική ανατροπή του Μάαστριχ και της ΟΝΕ και η αντικατάσταση τους  με μια νέα ευρωπαϊκή νομισματική και οικονομική αρχιτεκτονική στη βάση των αναγκών των εργαζόμενων και του περιβάλλοντος. Είναι προφανές ότι η ανάγκη για διεθνοποίηση των αγώνων δεν μπορεί να αποτελέσει άλλοθι εφαρμογής του Μάαστριχ. Αποτελεί αυτονόητο καθήκον μιας δυνάμει αριστερής κυβέρνησης σε οποιαδήποτε χώρα της Ευρώπης, να μην εφαρμόσει τα κριτήρια του Μάαστριχ, ακόμα και αν μια τέτοια επιλογή την οδηγήσει σε ρήξη με το ευρώ ή ακόμα και με την ΕΕ. Κοινωνική πολιτική και σεβασμός του Σύμφωνου Σταθερότητας είναι μεγέθη αντιστρόφως ανάλογα.
Τρίτον, η κοινωνική ερήμωση που φέρνει η κρίση κάνει ώριμα ριζοσπαστικά αιτήματα που δεν αφορούν μόνο τη διανομή του πλούτου, αλλά και την ίδια την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής. Πρέπει να διεκδικήσουμε για λόγους δημόσιου συμφέροντος την εθνικοποίηση των τραπεζών (ξεκινώντας από όσες έλαβαν κρατικές επιχορηγήσεις), καθώς και των μεγάλων επιχειρήσεων που κλείνουν αφήνοντας στο δρόμο χιλιάδες εργαζόμενους. Η απίστευτη χρηματοπιστωτική αστάθεια και η τρομακτική διόγκωση της ανεργίας απαιτούν αποτελεσματικές παρεμβάσεις εδώ και τώρα.
Τέλος, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η οικονομική κρίση συνυφαίνεται με την περιβαλλοντική και τη διατροφική κρίση. Η ιστορική αποτυχία του καπιταλισμού δεν απορρέει μόνο με την αδυναμία του να ικανοποιήσει τις ανθρώπινες ανάγκες, αλλά και με το ότι οδηγεί τον πλανήτη στον όλεθρο. Το γεγονός ότι διαπιστώνουμε πια το πεπερασμένο του πλανήτη, δεν μπορεί παρά να επηρεάσει και την αντίληψη της Αριστεράς για την οικονομία. Η λογική του παραγωγισμού, της ποσοτικοποίησης των πάντων και της αέναης μεγέθυνσης της κατανάλωσης, πρέπει να δώσει τη θέση της σε ένα οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο που θα υπηρετεί την αλληλεγγύη, το περιβάλλον και την ποιότητα ζωής, σε μια κοινωνική οικονομία που θα θεμελιωθεί στην αναδιανομή του πλούτου και την αυτοδιαχείριση της παραγωγής.
Κανένα όμως άμεσο εργατικό αίτημα και κανένα όραμα κοινωνικής αλλαγής δεν μπορούν να έχουν πραγματικό περιεχόμενο χωρίς την όξυνση του κοινωνικού ανταγωνισμού, χωρίς τη μαζική κινητοποίηση των εργαζομένων και την εν σώματι αυτοπρόσωπη συμμετοχή τους στη ριζοσπαστική πολιτική.

Ομάδα Ρόζα / Συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ

28.03.10, Από την Εποχή 
το graffiti από Dead Man Walking's Poetry Bar και από την ΠΑΣΑ δεν αποτελεί μέρος του αρχικού άρθρου.

3 ΜΑΪΟΥ 1905, Φανταστείτε έναν κόσμο...

        Φανταστείτε έναν κόσμο όπου το αίτιο και το αποτέλεσμα μπερδεύονται χωρίς σύστημα. Μερικές φορές, το πρώτο προηγείται του δεύτερου, άλλοτε πάλι το δεύτερο του πρώτου. Ή ίσως το αίτιο βρίσκεται για πάντα στο παρελθόν και το αποτέλεσμα στο μέλλον, όμως το μέλλον και το παρελθόν είναι πλεγμένα μεταξύ τους.
        Η θέα που βλέπει κανείς από την ταράτσα της Μπούντεστερράσσε είναι εκπληκτική: προς τα κάτω ο ποταμός Άαρ και προς τα πάνω οι Βερνικές Άλπεις. Ένας άντρας στέκεται τώρα εκεί πάνω, αδειάζει αφηρημένα τις τσέπες του και σιγοκλαίει. Χωρίς κανέναν λόγο, οι φίλοι του τον εγκατέλειψαν. Κανείς δεν του τηλεφωνεί πια, κανείς δεν βγαίνει μαζί του για φαγητό ή μπίρες στην ταβέρνα, κανείς δεν τον προσκαλεί στο σπίτι του. Επί είκοσι χρόνια στάθηκε ιδανικός φίλος, γενναιόδωρος, γεμάτος ενδιαφέρον, γλυκομίλητος, στοργικός. Τι να 'φταιξε; Μία βδομάδα από τούτη τη στιγμή πάνω στην ταράτσα, ο ίδιος άντρας αρχίζει να συμπεριφέρεται γαϊδουρινά, προσβάλλει τους πάντες, φοράει βρόμικα ρούχα, τσιγκουνεύεται και τη δεκάρα, απαγορεύει σε όλους να τον επισκεφθούν στο διαμέρισμά του στη Λάουπενστράσσε. Ποιο ήταν το άιτιο και ποιο το αποτέλεσμα, ποιο το μέλλον και ποιο το παρελθόν;
        Στη Ζυρίχη, το Δημοτικό Συμβούλιο ενέκρινε πρόσφατα αυστηρούς νόμους. Απαγορεύτηκε η πώληση περιστρόφων στο κοινό. Οι τράπεζες και οι επιχειρήσεις πρέπει να υποστούν διαχειριστικό έλεγχο. Όλοι οι επισκέπτες, είτε φτάνουν στη Ζυρίχη με καράβι από τον ποταμό Λίμματ είτε με τρένο από τη γραμμή του Σελνάου, πρέπει να υφίστανται εξονυχιστικό σωματικό έλεγχο ως ύποπτοι λαθρεμπορίου. Οι πολιτοφύλακες διπλασιάζονται. Ένα μήνα μετά την επιβολή των μέτρων, η Ζυρίχη σπαράσσεται από το χειρότερο κύμα βίας στην ιστορία της. Μέρα μεσημέρι, άνθρωποι δολοφονούνται στη Βάινπλάτς, πίνακες εξαφανίζονται από το Μουσείο Τέχνης, αλκοόλ καταναλώνεται στα παγκάκια του Μύνστερχοφ. Μήπως αυτές οι εγκληματικές πράξεις συμβαίνουν σε λαθεμένο χρόνο; Ή μήπως οι νέοι νόμοι ήταν δράση και όχι αντίδραση;
        Μια κοπέλα κάθεται κοντά σ' ένα σιντριβάνι του Βοτανικού Κήπου. Έρχεται εδώ κάθε Κυριακή για να χαρεί την ευωδιά που αναδίδουν τα λευκά διπλά γιούλια, οι μυρωδάτες τριανταφυλλιές, τα ροζ γαρίφαλα. Ξαφνικά η καρδιά της φουσκώνει, τα μάγουλά της κοκκινίζουν, βηματίζει νευρικά, νιώθει ευτυχισμένη χωρίς να υπάρχει λόγος. Λίγες μέρες αργότερα, γνωρίζει έναν νεαρό και τον ερωτεύεται τρελά. Αυτά τα δύο γεγονότα πρέπει να συνδέονται μεταξύ τους. Όμως ποια είναι η παράδοξη σχέση τους, ποια παραμόρφωση του χρόνου τα συνδέει και ποια ανεστραμμένη λογική;
        Σ' αυτόν τον μη αιτιοκρατικό κόσμο, οι επιστήμονες έχουν εγκαταλειφθεί στην τύχη τους. Οι προβλέψεις γίνονται μεταβλέψεις. Οι εξισώσεις τους δικαιολογίες, η λογική τους παραλογισμός. Οι επιστήμονες παραδίδονται στην απερισκεψία και μουρμουρίζουν σαν τους χαρτοπαίχτες που δεν μπορούν να σταματήσουν τον τζόγο. Οι επιστήμονες είναι παλιάτσοι, όχι επειδή είναι λογικοί αλλά επειδή το σύμπαν είναι παράλογο. Ή ίσως πάλι, όχι επειδή το σύμπαν είναι παράλογο αλλά επειδή οι ίδιοι είναι λογικοί. Ποιος μπορεί να ξέρει τι απ' όλα αυτά συμβαίνει σ' έναν κόσμο μη αιτιοκρατικό;
        Σ' αυτόν τον κόσμο οι καλλιτέχνες είναι άνθρωποι κεφάτοι. Το στοιχείο του απροσδόκητου δίνει πνοή στους πίνακες, στις μελωδίες, στα μυθιστορήματά τους. Η γοητεία των απρόβλεπτων γεγονότων, των ανερμήνευτων συμβάντων, της αναδρομικότητας.
        Οι περισσότεροι έχουν μάθει να ζουν την κάθε στιγμή. Αφού το παρελθόν έχει απροσδιόριστες επιπτώσεις στο παρόν, δεν έχουν κανένα λόγο να επιμένουν στο παρελθόν. Κι αφού το παρόν επηρεάζει ελάχιστα το μέλλον, δεν υπάρχει κανένας λόγος να ζυγίζουν τις συνέπειες των τωρινών πράξεών τους. Η κάθε πράξη είναι ένα νησί μέσα στο χρόνο, που θα αξιολογηθεί μόνη της. Οι συγγενείς παραστέκονται στον ετοιμοθάνατο θείο τους όχι επειδή προσβλέπουν στην κληρονομιά, αλλά επειδή εκείνη την ώρα τους είναι αγαπητός. Για να προσληφθεί κάποιος υπάλληλος δεν μετράει το βιογραφικό του σημείωμα αλλά η εντύπωση που αφήνει κατά τη συνέντευξη. Όταν κάποιο αφεντικό ποδοπατάει τους υφισταμένους του, του ανταποδίδουν την κάθε προσβολή χωρίς φόβο για το μέλλον τους. Είναι ένας κόσμος παρόρμησης. Ένας κόσμος ειλικρίνειας. Ένας κόσμος όπου η εκφορά της κάθε λέξης εκφράζει μία μονάχα στιγμή, η κάθε ματιά επιδέχεται μία μονάχα ερμηνεία, το κάθε άγγιγμα δεν έχει παρελθόν ή μέλλον, το κάθε φιλί είναι σημάδι αμεσότητας.

από το βιβλίο: Τα Όνειρα του Αϊνστάιν, του Alan Lightman, εκδ. ΚΑΤΟΠΤΡΟ, μτφ. Βίκυ Νικολαΐδου

η εικόνα- απεικόνιση των διαστάσεων σύμφωνα με τη θεωρία των χορδών, από την Wikipedia, έργο του χρήστη Lunch.

Argentinazo

από την ΑΥΓΗ, 21/03/2010

Γιατί θυμόμαστε το Argentinazo

Του Κώστα Ήσυχου *

Στις 29 Νοεμβρίου του 2001 όλες οι ξένες τράπεζες στην Αργεντινή απέσυραν όλα τα αποθεματικά τους ως αποτέλεσμα μιας
μακρόχρονης οικονομικής ύφεσης που κορυφώθηκε και συνοδεύτηκε από αλλεπάλληλες, προηγούμενες πολιτικές αποβιομηχανοποίησης και ιδιωτικοποιήσεων στρατηγικών τομέων της οικονομίας, υπερδανεισμού σε ξένες τράπεζες με ιδιαίτερα υψηλά επιτόκια, στη δεκαετία που έγινε γνωστή ως το «νεοφιλελεύθερο εργαστήριο της Νότιας Αμερικής» (Αργεντινή, Χιλή) 1991-2001. Η μεγάλη τραγωδία για τον λαό της Αργεντινής άρχιζε με την πλήρη παράδοση στις αγκάλες του ΔΝΤ, της Παγκόσμιας Τράπεζας, στα διαχρονικά εργαλεία ιμπεριαλιστικής επέμβασης του 20ού αιώνα.

Αερομεταφορές, σιδηρόδρομοι, υπεραστικά λεωφορεία, κοινωνική ασφάλιση, ιατρική περίθαλψη , ύδρευση, ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, η δημόσια πετρελαϊκή εταιρεία, η δημόσια εταιρεία αερίου, δημόσιες τράπεζες, το κρατικό εργοστάσιο αεροσκαφών, η πολεμική βιομηχανία, τρία δημόσια ναυπηγεία, περνούσαν, την επίμαχη δεκαετία 1991-2001, σε ξένες εταιρείες, σε αόρατα funds και διεθνή consortsium, που σε αρκετές περιπτώσεις πραγματοποιούσαν γρήγορες ρευστοποιήσεις με δεκάδες χιλιάδες απολύσεις. Ακολουθούσαν εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων νοσοκομείων. Δινόντουσαν «αντί πινακίου φακής» και με αποικιακά χαρακτηριστικά άδειες σε ξένες εταιρείες διάρκειας 20-50 χρόνων, για έρευνα και εκμετάλλευση σε πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αεριού, χρυσού, ουρανίου, ασημιού και πολύτιμων λίθων στο εσωτερικό της χώρας , σε μεγάλες και προνομιακές εκτάσεις γης για τουριστική εκμετάλλευση,

Υλοποιήθηκε η ιδιωτικοποίηση του ασφαλιστικού συστήματος, εφαρμόστηκε δια νόμου το καθεστώς ελεύθερων απολύσεων. Νομοθετήθηκε μια τεράστια απορρύθμιση της εργατικής νομοθεσίας.

Αυτές ήταν οι βασικές αυταρχικές πολιτικές των νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων, που υπό το άγρυπνο μάτι και καθοδήγηση του ΔΝΤ δημιούργησαν το «Αργεντίνικο θαύμα» που ερωτεύθηκαν σημαντικά τμήματα των μεσαίων στρωμάτων, την περίοδο εκείνη, όπου απολάμβαναν μια κοντοπρόθεσμη αυξημένη αγοραστική δύναμη μέσω του υπερδανεισμού και του «σκληρού πέσο» που είχε «εικονική ισοτιμία» με το αμερικανικό δολάριο. Το «κερασάκι στην τούρτα» το είχε προσθέσει ο διεφθαρμένος πρόεδρος Κάρλος Μένεμ (που ακόμα βρίσκεται αυτοεξόριστος στη γειτονική Χιλή, ενώ εκκρεμούν σε βάρος του αμέτρητες βαρύτατες συνταγματικές και ποινικές κατηγορίες).

Εκατομμύρια μικρό-καταθέτες με το γνωστό “corralito” (ομηρεία εκατομμυρίων μικροκαταθετών σε πτωχευμένες τράπεζες και ασφαλιστικά ταμεία) έχασαν οικονομίες μιας ζωής.

Η χώρα έμεινε πολιτικά και οικονομικά ακυβέρνητη, και από τη μια μέρα στην άλλη το ποσοστό του πληθυσμού που ζούσε κάτω από το όριο της φτώχειας από 23% εκτινάχθηκε στο 60% !

Τα πρώτα μικρά παιδιά, τον Δεκέμβρη του 2001, πέντε στον αριθμό, στην βόρεια Αργεντινή σε καταυλισμό ιθαγενικών κοινοτήτων στο Τσάκο πέθαναν από ασιτία. Τα νέα μέσω των ΜΜΕ, διαδόθηκαν αστραπιαία στην πρωτεύουσα και τις μεγάλες πόλεις. Οι πρώτοι που έστειλαν κούτες γάλακτος μέσω του σιδηρόδρομου στους πληγέντες από ασιτία των ιθαγενών κοινοτήτων ήταν οι ρακοσυλλέκτες του Μπουένος Άιρες. «Μόνο οι φτωχοί ξέρουν να δίνουν την αλληλεγγύη τους με την ψυχή τους και την καρδιά τους, και οι φιλάνθρωποι των μεγάρων και τηλεμαραθωνίων που απενοχοποιούνται περιστασιακά μέσω του σταρ σύστεμ, τώρα σιωπούν», έγραψε εκείνες τις μέρες ο διακεκριμένος συγγραφέας Ερνέστο Σάμπατο.

Τότε μελοποιηθήκαν τα λόγια του Ουρουγουανού διανοούμενου και συγγραφέα Εδουάρδο Γαλέανο: «Στη χώρα των παχιών αγελάδων τα παιδιά δεν έχουν γάλα να πιούν». Τραγούδι του γνωστού τραγουδοποιού πολιτικών tango Αλόρσα- Χόρχε Παντελούκου ( Ελληνικής καταγωγής που μας άφησε πρόωρα πριν από λίγους μήνες). Τα φτωχά, λαϊκά και μεσαία στρώματα στις μεγάλες πόλεις βρέθηκαν μπροστά σε ένα «κοινωνικό και εργασιακό σοκ μεγατόνων». Οι άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών βρέθηκαν δίπλα στις λαϊκές συνελεύσεις σε κάθε γειτονιά.

Η πρώτη πολιτική κρίση στην πρώτη χώρα που «πτώχευσε» τον 21ο αιώνα

Έτσι ξεκίνησε μια εξέγερση με πρωταγωνιστές τους νέους, τους συνταξιούχους, τους άνεργους, τους εργαζόμενους που διήρκησε μήνες. Τις πρώτες 20 μέρες σε όλη τη χώρα, πραγματοποιήθηκαν δεκάδες μαζικές συγκεντρώσεις στις μεγάλες πόλεις με πάνω από 40 νεκρούς διαδηλωτές. Εννέα εξ αυτών ήταν παιδιά κάτω των δεκαοκτώ ετών.

Έξι πρόεδροι μέσα σε εννέα μέρες αναλάμβαναν την εξουσία, για ώρες η μέρες, και εν συνεχεία παραιτούντο. Η βαθιά οικονομική, κοινωνική και πολιτική κρίση ήταν γεγονός. Σε εκατοντάδες βιοτεχνίες, εργοστάσια, όπου οι ιδιοκτήτες διέφευγαν στο εξωτερικό αφήνοντας ανέργους και απλήρωτους εργαζομένους πίσω τους, πραγματοποιήθηκαν καταλήψεις (πάνω από 3.000 τις πρώτες εβδομάδες) από ολόκληρες γειτονιές μαζί με τους απολυμένους, συνταξιούχους και εργαζόμενους. Σε δημαρχεία πραγματοποιήθηκαν καταλήψεις, που κράτησαν εβδομάδες. Τα πανεπιστήμια και πολλά σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης έγιναν εστίες άμεσης δημοκρατίας και αγωνιστικών κινητοποιήσεων.

Η πολιτική αριστερά, κατακερματισμένη και αδύναμη, έπαιρνε μέρος σε όλες τις κινητοποιήσεις αλλά παρέμενε διασπασμένη σε έναν διαρκή «εμφύλιο πόλεμο» μεταξύ της. Δεν μπόρεσε να πρωταγωνιστήσει. Το πολιτικό αυτό κενό καλύφθηκε, εν μέρει, από ισχυρά κοινωνικά, μαζικά και αντί-νεοφιλελεύθερα κινήματα που είχαν μεγαλειώδεις επιτυχίες, αλλά με αποσπασματικές και ασυντόνιστες δράσεις μεταξύ τους.

Δείγματα κοινωνικής αλληλεγγύης και κοινωνικών αντιστάσεων

Το εργοστάσιο Ζανόν, που παράγει κεραμικά πλακίδια και είδη υγιεινής, και πρώτο-λειτούργησε το 1980 από τον ιδιοκτήτη Luiggi Zanon, στην επαρχία Νεουκέν, ήταν η πρώτη μεγάλη μονάδα που πέρασε στα χέρια των εργατών, μέσα στη δίνη της μεγάλης κοινωνικής και πολιτικής κρίσης το 2001, όταν ο ιδιοκτήτης κατά τη διάρκεια των δραματικών γεγονότων, διέφυγε από τη χώρα, αφήνοντας χρέη και 3000 χιλιάδες ανέργους πίσω του. Οι εργάτες με συνελεύσεις άμεσης δημοκρατίας και την στήριξη της κοινότητας, προχώρησαν στη δήμευση των περιουσιακών στοιχείων του εργοστασίου και ξεκίνησαν την επαναλειτουργία του. Συνάψαν συμβάσεις έργου με κοινότητες, δημόσια νοσοκομεία, συνδικάτα στο Μπουένος Άιρες, με παιδικούς σταθμούς, κ.λπ.

Ένα τεράστιο κύμα στήριξης που γρήγορα πέρασε και τα σύνορα της χώρας εξαπλώθηκε, με θεαματικά αποτελέσματα. Σήμερα συνεχίζει να λειτουργεί παραδειγματικά, ενώ μέρος των κερδών προωθείται στην ίδρυση παιδικών σταθμών, για μακροχρόνια ανέργους, κέντρα υγείας για κοινωνικά αποκλεισμένους στην επαρχία Νεουκέν.

Τα αντινεοφιλελεύθερα νικηφόρα κινήματα, το οξυγόνο για την πολιτική αριστερά

Ανεξάρτητα από την τελική πολιτική κατάληξη, σήμερα, στην Αργεντινή, τα κοινωνικά κινήματα, το εργατικό, αγροτικό, συνδικαλιστικό, οικολογικό, ιθαγενικό και αγροτικό κίνημα, που αναπτύχθηκαν και δημιούργησαν αντιστάσεις, ανέδειξαν τις αξίες της συλλογικής δράσης και των αγωνιστικών παραδόσεων ενός λαού, αναδεικνύοντας ηθικά και αξιακά φορτία ταξικής αλληλεγγύης . Σε καμιά περίπτωση οι πολιτικές, κοινωνικές, κινηματικές ιδιαιτερότητες της Αργεντινής με όλα τα πλεονεκτήματα και αδυναμίες που τις συνοδεύουν χθες και σήμερα, δεν μπορούν να αποτελούν μοναδική συνταγή προς μίμηση, που και εμείς στην Ελλάδα πρέπει να υιοθετήσουμε. Η παγκόσμια κοινωνική και πολιτική αριστερά μπορεί μέσα από την εμπειρία των συγκεκριμένων γεγονότων, που φέρουν κοινό παρανομαστή τις νεοφιλελεύθερες ηγεμονίες των τραπεζών, των αγορών και των συντηρητικών ταξικών επιλογών των κυβερνήσεων, μας υποχρεώνουν να δούμε την αλληλεπίδραση, την διεθνιστική αλληλεγγύη, την κοινή δράση ώστε να μπορούν να δημιουργήσουν συνθήκες κινηματικής και πολιτικής ανάτασης για την αριστερά.

Στην πατρίδα και την ήπειρο του Che, σε κάθε μετερίζι, οι φωνές των αδυνάτων βροντούν με ένα σύνθημα που κυριεύει το νου και την καρδιά: Venceremos!

Τούτες τις μέρες, στην Ελλάδα, του αγώνα και των αντιστάσεων, των προτάσεων για διέξοδο προς τα αριστερά, για την προστασία των δικαιωμάτων των αδυνάτων, των ανέργων, των κοινωνικά αποκλεισμένων, ας αναλογιστούμε την καπιταλιστική βαρβαρότητα της εποχής μας και τις δικές μας αξίες, νικηφόρα κινήματα και αγώνες.

* Ο Κώστας Ήσυχος είναι μέλος τα ΚΠΕ του ΣΥΝ, γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Κίλμες, νότιο προάστιο του Μπουένος Άιρες

Ο Jorge Marcelo Pandelucos  ή Alorsa

πληροφορίες για το Argentinazo βρείτε στο Πολιτικό Καφενείο

η φωτό του Graffiti από την Wikipedia

Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος

Η μετάλλαξη της δημοκρατίας: Το "φαίνεσθαι" και το "είναι"

 
ΤΗΣ ΤΙΤΙΚΑΣ-ΜΑΡΙΑΣ ΣΑΡΑΤΣΗ
από την ΑΥΓΗ 25.03.10

"...Νομίζω ότι αυτό που θα συμβεί στο μέλλον είναι ότι οι δικτάτορες θα ανακαλύψουν... ότι αν θέλεις να διατηρήσεις την εξουσία επ' αόριστον, θα πρέπει να έχεις τη συγκατάθεση των εξουσιαζομένων, αυτό θα επιτευχθεί αφενός με τη χρήση 'ουσιών', όπως προέβλεψα στον 'Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο' και αφετέρου με τη χρήση των νέων τεχνικών της προπαγάνδας. Θα το επιτύχουν παρακάμπτοντας την 'ορθολογική' πλευρά του ανθρώπου και θα απευθυνθούν στο υποσυνείδητό του και τα βαθύτερα συναισθήματά του, ακόμη και στη φυσιολογία του, θα τον εξωθήσουν να αγαπήσει κυριολεκτικά την ίδια του τη δουλεία.

Αυτός είναι, νομίζω και ο κίνδυνος: ότι οι άνθρωποι θα είναι κατά κάποιο τρόπο ευτυχείς ίσως υπό το νέο καθεστώς, αλλά σε συνθήκες υπό τις οποίες δεν θα έπρεπε να είναι ευτυχείς"1. Άλντους Χάξλεϊ, συνέντευξη στον Μάικ Γουάλας, 18/5/1958 (στο πλαίσιο της εκπομπής «Η συνέντευξη του Μάικ Γουάλας» στο αμερικανικό κανάλι ABC).

«Τι είναι το Mάτριξ;»

Ο «Νίο» στην ταινία Μatrix των Άντι και Λάνα Γουατσόφσκι (1999)

1958. 34ος πρόεδρος των ΗΠΑ είναι ο Ντουάιτ Άϊζενχάουερ, γεν. γραμματέας του Σοβιετικού Κομμουνιστικού Κόμματος, και πρωθυπουργός ο Νικήτα Χρουστσώφ, ο Dag Hammarskjold, γεν. γραμματέας του ΟΗΕ, επισημαίνει στο Συμβούλιο Ασφαλείας του Οργανισμού την αναγκαιότητα λύσης του Μεσανατολικού, στη Γαλλία ο στρατηγός Σαρλ ντε Γκωλ αναλαμβάνει τα καθήκοντά του ως πρωθυπουργός, το πρώτο Μπόινγκ 707 κάνει την παρθενική του πτήση ( Νέα Υόρκη-Παρίσι), ο «Δρ Ζιβάγκο» του Μπόρις Πάστερνακ είναι το μπεστ σέλερ της χρονιάς και η «Γέφυρα του Ποταμού Κβάι» παίρνει το Όσκαρ καλύτερης ταινίας.

Στην Ελλάδα πρωθυπουργός είναι ο Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής, η Μακρόνησος καταργείται ως τόπος «αόπλου στρατιωτικής θητείας» ( διάβαζε μαρτυρίου) μετά από τη διεθνή κατακραυγή, αλλά το αστυνομικό κράτος ανθεί και καλά κρατεί με τις ευλογίες του παλατιού. Αυτά για την ιστορία...

Στις 18 Μαϊου του 1958 ο Άλντους Χάξλεϊ έδωσε μια συνέντευξη στον Μάικ Γουάλας.2 Σε αυτήν εξέφραζε τον φόβο ότι στο μέλλον η ανθρώπινη σκέψη θα διαμορφώνεται από «απρόσωπες δυνάμεις, τεχνάσματα και νέες τεχνικές» και οι άνθρωποι θα είναι «ευτυχείς» μέσα στη σκλαβιά τους. Κάτι σαν το βιβλίο του (Brave New World, 1932), δηλαδή, όπου οι «ερωτευμένοι» σιγομουρμουρίζουν:



«Η παστίλια είναι γλυκούλα

Σε μεθάει και σε ναρκώνει

Αχ δεν βλέπω πια την ώρα

Να βρεθούμε οι δυο μας μόνοι».



Όμως η «παστίλια» αυτή τη φορά δεν θα είναι χημική ένωση, χαπάκι, αλλά ένα σύνολο σύνθετων τεχνικών, οι οποίες απευθυνόμενες στο υποσυνείδητο, στα «βαθύτερα συναισθήματα» των ανθρώπων. Θα τους κάνουν να αισθάνονται ευφορία υπό συνθήκες μη-ευφορίας. Και συνεχίζει: «Λοιπόν, μια ακόμη ισχυρότατη δύναμη που λειτουργεί σε αυτήν εδώ τη χώρα ( στις ΗΠΑ) είναι- ας την ονομάσουμε έτσι- η «Υπερ-οργάνωση»,η υπερβολική οργάνωση. Καθώς η τεχνολογία γίνεται όλο και πολυσυνθετότερη, χρειαζόμαστε όλο και περισσότερους «περίτεχνους», πιο «ιεραρχημένους» οργανισμούς και επομένως η πρόοδος της τεχνολογίας συμβαδίζει με την εξέλιξη της οργάνωσης. Τώρα μπορούμε να δημιουργούμε «υπερ-οργανισμούς» που ήταν αδιανόητοι λίγα χρόνια πριν, οπότε έχουμε όλο και περισσότερους ανθρώπους «υποταγμένους» σε συστήματα ιεραρχίας που ελέγχει η γραφειοκρατία, είτε αυτή είναι η γραφειοκρατία των μειζόνων επιχειρήσεων, είτε η γραφειοκρατία των μεγάλων, κεντρικών κυβερνήσεων».

2010. Ελλάδα. 2010, Ευρώπη. 2010, Ε.Ε., Κομισιόν και ΔΝΤ Η Ελλάδα -και όχι μόνο- με την πλάτη στον τοίχο.

Στη συνέντευξη που προαναφέραμε ο Χάξλεϊ μιλούσε για «μελλοντικές δικτατορίες που βρίσκονται προ των πυλών». Αν ο Χάξλεϊ ζούσε σήμερα (νικήθηκε από τον καρκίνο το 1963 και ο θάνατός του επισκιάσθηκε από τη δολοφονία του Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι) είναι βέβαιο ότι δεν θα μιλούσε για «μελλοντικές» εφιαλτικές δικτατορίες αλλά για παρούσες «μεταλλαγμένες» δημοκρατίες και για κοινωνίες σε βαθιά κρίση. Για κρίση θεσμών και ταυτοτήτων. Αν οι εφιαλτικές «απρόσωπες» δυνάμεις που υπαινίσσεται μπορούν να δημιουργούν πλαστή, τεχνητή «ευφορία», είναι σε θέση να δημιουργούν και πλαστή «δυσφορία και ανασφάλεια» κατά το δοκούν. Αν τα προηγούμενα χρόνια κάποιοι στην Ελλάδα παραπλάνησαν τους πολίτες και τους δημιούργησαν τεχνητές πανσελήνους και πλαστικές ελπίδες με μοναδικό σκοπό το κέρδος- τώρα, όπως έγραψε και ο Γ. Σεφέρης- τον παραφράζω- «είναι ωραία τα μάτια μας αλλά δεν ξέρουμε πού να κοιτάξουμε». Ο βασιλιάς είναι γυμνός. Και οι προδευτικές δυνάμεις του τόπου πρέπει συντεταγμένα να μιλήσουν.

Όμως, και ψυχή, ει μέλλει γνώσεσθαι αυτήν, εις ψυχήν αυτή βλεπτέον. «Τον ξένο και τον εχθρό τον είδαμε στον καθρέφτη». Ας αναλάβουμε τις ευθύνες και ας προχωρήσουμε. Ας κινητοποιηθούμε λελογισμένα. Ας μην αμφισβητούμε εκ προοιμίου και ας μη δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα. Δεν έχουμε ανάγκη από τις «παστίλιες» οποιουδήποτε είδους από όπου και αν προέρχονται. Ήρθε η στιγμή της πληρωμής.Το έσοπτρον, δηλαδή ο καθρέφτης, δεν είναι πια εν αινίγματι.

Ας βρούμε την άκρη. Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος. Οι λαοί της Ευρώπης το φωνάζουν σε όλες τις γλώσσες. Δείχνουν να το ξεχνούν κάποιοι Γερμανοί... μέχρι στιγμής! Αν εκείνοι έχουν την ψευδαίσθηση ότι μπορούν να υπάρξουν στην Ευρώπη και στον κόσμο χωρίς τα P.I.G.S, εμείς οφείλουμε να θυμόμαστε πως το είναι και το φαίνεσθαι δεν ταυτίζονται.

Σχεδόν ποτέ...

Τ.Μ.Σ.



1. “I think what is going to happen in the future is that dictators will find... That if you want to preserve your power indefinitely, you have to get the consent of the ruled, and this they will do partly by drugs as I foresaw in "Brave New World," partly by these new techniques of propaganda. They will do it by bypassing the sort of rational side of man and appealing to his subconscious and his deeper emotions, and his physiology even, and so making him actually love his slavery. I mean, I think, this is the danger that actually people may be, in some ways, happy under the new regime, but that they will be happy in situations where they oughtn't to be happy.”

2. Ο Mike Wallas, γνωστότατος Αμερικανός δημοσιογράφος και παρουσιαστής γεννήθηκε το 1918. Συνεργάσθηκε επί 37 χρόνια με το CBS και τη γνωστή εκπομπή 60 minutes .To 1958 παρουσίαζε την εκπομπή «Η συνέντευξη του Μάικ Γουάλας» στο αμερικανικό κανάλι ABC.

Τα δάνεια της ανεξαρτησίας...

A.Φοβερή αδράνεια επικρατούσε στην κυβέρνηση περί την εκτέλεση του εθνικού καθήκοντος. Οι προπαρασκευές κατά των Τούρκων και Αιγυπτίων γίνονταν νωχελικά σα να ήταν ο πόλεμος ψεύτικος.
Και όμως στη διάθεσή της είχε ασφαλείς και τακτικούς πόρους που οι προκάτοχές της κυβερνήσεις στερούνταν. Το αποφασισμένο από τη δεύτερη εθνική συνέλευση δάνειο είχε επιτευχθεί στο Λονδίνο στις αρχές του 1824. Περισσότερο το όνομα του Μπάϋρον, παρά κάθε άλλη εγγύηση, όπως ο λόγος της κυβερνήσεως και η υποθήκευση των εθνικών κτημάτων, των τελωνείων, αλυκών και ιχθυοτροφείων, είχε κάνει τους Άγγλους ν' ανοίξουν τα πουγγιά τους.
       Τους Έλληνες απεσταλμένους στο Λονδίνο για το δάνειο Ορλάνδο και Λουριώτη βοήθησε την άνοιξη του 1824 η ευνοϊκή σύμπτωση, ότι κατά την εποχή εκείνη συγκινούσε τον εμπορικό κόσμο της Αγγλίας ο πόθος υπερπόντιων επιχειρήσεων. Το δάνειο υπογράφηκε στην κατοικία του λόρδου δημάρχου με τον εμπορικό οίκο Ρίκορντ, ύστερα από ένα πλούσιο τραπέζι, στο οποίο παρευρίσκονταν ο δούκας του Σώσεξ και η αντιπολίτευση, είχε δε ονομαστική αξία 800.000 λιρών στερλινών.
Ένα δεύτερο δάνειο που εγκρίθηκε στις αρχές του 1825 έδωσε στην κυβέρνηση Κουντουριώτη 2.000.000 λίρες. Από τα χρήματα αυτά, εννοείται, λίγα έφτασαν στην Ελλάδα. Οι δυο έλληνες αντιπρόσωποι έπεσαν στα νύχια των εγγλέζων σαράφηδων, που κατάφεραν να τους ξεγελάσουν. Τα δάνεια συμφωνήθηκαν προς 59% και 55 1/2 % και στα χέρια των Ελλήνων έφτασαν από μεν το πρώτο κάπου 300.000 λίρες και από το δεύτερο κάπου 600.000. Τα υπόλοιπα κρατήθηκαν σαν μεσιτικά, προμήθεια, τόκοι, χρεωλύσια, και όπως αλλιώς ονομάζονται συνήθως τα άτιμα μέσα με τα οποία οι τραπεζίτες καλύπτουνν τα κέρδη τους και εκμεταλλεύονται την αμάθεια του πλήθους.
       Ανάγκη υπήρξε ακόμα να μοιραστούν δώρα σε «φίλους της Ελλάδος που πρόσφεραν σπουδαίες υπηρεσίες» να κρατηθούν οδοιπορικά, ναύλοι και να πληρωθούν εφημερίδες. Ο λόρδος Κόχραν προσλήφθηκε ναύαρχος των Ελλήνων με μισθό. Και μόνη η πρόσληψή του, επειδή είχε πολεμικές περγαμηνές στη Βραζιλία, έφτασε για να υψωθούν οι τιμές των ελληνικών χρεωγράφων και να κερδοσκοπήσουν οι Ρίκορντ. Υπετίθετο ότι ο Κόχραν με ένα μικρό ατμοκίνητο θα συνέτριβε τον τουρκικό στόλο, θα βομβάρδιζε την Κωνσταντινούπολη και θα έκανε περιττή κάθε πολεμική ενέργεια των Ελλήνων!
      Ο μεγάλος εκείνος θαλασσόλυκος τσέπωσε 37.000 λίρες και κλείστηκαν γι' αυτόν σ' ένα ναυπηγείο αντί υπέρογκων τιμών έξι συφοριασμένα και βραδυκίνητα ατμόπλοια, που τάχε παραγγείλει η Αιγυπτιακή κυβέρνηση και αρνήθηκε να τα παραλάβει εξ αιτίας της κακής κατασκευής τους. Με τα έξι αυτά σαπιοκάραβα επρόκειτο να βυθιστεί ο τουρκικός στόλος.
Οι τιμές που συμφωνήθηκαν είταν 130.000 λίρες, με τον όρο να βρίσκονται στην Ελλάδα στα τέλη του 1825. Όμως ένα μόνο κατάφερε να καταπλεύσει, η «Καρτερία», το φθινόπωρο του 1826· άλλα δυο έφτασαν στα 1827 και τα τρία τα υπόλοιπα, διαλύθηκαν για παλιοσίδερα στα ναυπηγεία του Λονδίνου. Ο μέγας στόλαρχος Κόχραν μόλις την άνοιξη του 1827 κατάφερε να φτάσει στην Ελλάδα!
      Εκτός τούτου στάλθηκε στην Αμερική ένας Γάλλος στρατηγός του ιππικού ονομαζόμενος Παλεμάν, ο οποίος αν και είχε μεσάνυχτα από ναυτική τέχνη, έλαβε εντολή, αφού πληρώθηκε αδρότατα, να παραγγείλει εκεί δυο φρεγάτες για λογαριασμό της Ελληνικής κυβερνήσεως. Αν και η τιμή τους ορίστηκε σε 160.000 λίρες, οι ληστρικοί οίκοι που ανέλαβαν την κατασκευή τους απαίτησαν τα διπλά κι έτσι οι βραδύτατα άρχιζαν να ετοιμάζουν τα πλοία. Επειδή μάλιστα ο ένας οίκος κινδύνευα να χρεωκοπήσει οι αντιπρόσωποι Παλεμάν και Κοντόσταυλος ευχαριστήθηκαν παραλαβαίνοντας μόνο τη μία, που ονομάστηκε «Ελλάς» και κατέπλευσε στην Ελλάδα τέλη του 1826.
     Αλλά ούτε και το κουτσουρεμένο υπόλοιπο των δανείων παραδόθηκε έγκαιρα και πρόθυμα στην Ελλάδα. Η πρώτη δόση του δανείου από 80.000 λίρες έμεινε στη Ζάκυνθο και δεν παραδινόταν στην Κυβέρνηση, γιατί ο Μπάϋρον, που απαιτούνταν η εντολή του, είχε πια πεθάνει, η δε ιονική κυβέρνηση παρενέβαλε προσκόμματα για την εξαγωγή του. Μόλις στα τέλη του 1824 στάλθηκε από το Λονδίνο η εντολή να παραδοθεί.
      Υπήρχε όμως ελπίδα ό,τι περισώθηκε από τα νύχια των τοκογλύφων να φτάσει στα χέρια του ελληνικού λαού; Ο ίδιος ο Μπάϋρον στο κρεββάτι του ψυχομαχητού του ανησυχούσε αν τα δάνεια θάπεφταν σε καλά χέρια και φοβόταν ότι η ιδιοτέλεια ορισμένων φατριαστών παρά το έθνος θα καρπωνόταν τα χρήματα των δανείων.

απόσπασμα από την Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως, Μέντελσον-Μπαρτόλδυ, επιτομή από άγνωστον, Αθήνα 1955,σελ. 139-141

B.Η κυβέρνηση, απ' τα πρώτα χρόνια της Επανάστασης, σκέφτηκε να συνάψει εσωτερικά και εξωτερικά δάνεια.
     Το άρθρο 62 του Συντάγματος του 1822 της έδωσε τη σχετική εξουσιοδότηση, καθώς και το δικαίωμα να υποθηκεύσει γι' αυτό το σκοπό τα εθνικά κτήματα.
     Αποφασίστηκε να συναφτούν δυο εσωτερικά δάνεια, το ένα για 5.000.000 τουρκικά πιάστρα, και το δεύτερο για 2.000.000 πιάστρα. Επειδή όμως κανείς δεν έδειξε προθυμία ούτε για το έν αούτε για το άλλο, με διάταγμα της 4ης Μαρτίου 1822, το πρώτο, των πέντε εκατομμυρίων, κηρύχτηκε αναγκαστικό δάνειο και υποχρεώθηκαν να το καλύψουν ο κλήρος, οι έμποροι, όσοι είχαν ακίνητα και γενικά όλοι οι πλούσιοι.
     Αλλά όταν αποδείχτηκε ότι και το αναγκαστικό αυτό δάνειο δεν επαρκούσε για να καλυφτούν οι άμεσες ανάγκες, αποφασίστηκε στις 9 Μαρτίου 1822 να συναφτεί ένα εξωτερικό δάνειο από 1.000.000 ισπανικά τάληρα. Μόνον όμως ύστερα από δυο χρόνια, επί κυβερνήσεως Γεωργ. Κουντουριώτη και με τη μεσολάβηση του φίλου του Μαυροκορδάτου, οι διαπραγματεύσεις έφτασαν σ' ένα αποτέλεσμα. Πήγε στο Λονδίνο μια επιτροπή, από το γαμπρό του Κουντουριώτη, Ιωάννη Ορλάνδο, και δυο άλλους ανθρώπους του Μαυροκορδάτου, τον Ανδρέα Λουριώτη και τον Ιωάννη Ζαΐμη, και όταν τραβήχτηκε ο Ζαΐμης τον αντικατέστησε ο Σπανιολάκης. Μέσα σε πολύ μικρό διάστημα, η επιτροπή έκλεισε συμφωνία για δύο δάνεια, το ένα πίσω απ' τ' άλλο, το πρώτο με 59% και το δεύτερο με 55%. Αλλά δεν έφτανε που τα δάνεια αυτά συνομολογήθηκαν με τόσο δυσμενείς όρους, καταβλήθηκαν επιπλέον και πρωτάκουστα ποσά για προμήθειες. Από τα δάνεια αυτά, η Αμερική πήρε 700.000 ισπανικά πιάστρα για μια μοναδική φρεγάτα, για ένα ατμόπλοιο σε κακή κατάσταση, ξοδεύτηκαν 150.000 λίρες στερλίνες, 36.000 λίρες στερλίνες πήρε ο λόρδος Κόχραν κλπ. κλπ. Όλοι όσοι ανακατώθηκαν μ' αυτά τα δυο δάνεια έγιναν τελικά πλούσιοι, και μόνον ο άμεσα ενδιαφερόμενος -η φτωχή Ελλάδα- έμεινε με αδειανά χέρια. Δεν ξεκαθάρισε ούτε 250.000 λίρες στερλίνες, γιατί δεν μπήκε τελικά στο δημόσιο ταμείο ούτε κι' ολόκληρο αυτό το ποσό, ενώ το κράτος βρέθηκε χρεωμένο με 2.400.000 λίρες στερλίνες.

απόσπασμα από το βιβλίο Ο Ελληνικός Λαός, G. Maurer, Μτφ. Ο. Ρομπάκη, επιμέλεια Τ.Βουρνά, Αθήνα 1955, σελ. 353

Ο πίνακας: «Ο Λήσταρχος Χρήστος Νάτσιας Νταβέλης το 1855», του Θεόφιλου
λαδομπογιά πάνω σε χαρτόνι (23 x 31,5 εκ.), αχρονολόγητος κι ανυπόγραφος.
Δημοτική Πινακοθήκη Ρόδου. Από τη Βικιπαίδεια.

Τα αποσπάσματα από το σχολικό βιβλίο της Γ'Λυκείου Θέματα Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας από τις Πηγές. ΟΕΔΒ. ΄Εκδοση ΙΓ' 1994

Per Dio, siamo immersi nella merda fino al collo, ma è per questo che camminiamo a testa alta! *

Dario Fo

24 Μαρτίου 1926

Ο Ντάριο Φο γεννήθηκε στο Λεγκιούνο-Σαν Τζιάνο στις 24 Μαρτίου του 1926, ο πατέρας-του Φελίτσε ήταν διευθυντής των ιταλικών σιδηροδρόμων και η οικογένεια άλλαζε συχνά κατοικία λόγω των μεταθέσεων του. Ο Φελίτσε ήταν επίσης ερασιτέχνης ηθοποιός και σοσιαλιστής. Ο Ντάριο έμαθε την τέχνη της διήγησης απ' την γιαγιά του και από Λομβαρδούς ψαράδες και φυσητές γυαλιού.
Το 1940, μετακόμισε στο Μιλάνο για να σπουδάσει αρχιτεκτονική στη Brera Art Academy, αλλά ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος τού χάλασε τα σχέδια. Η οικογένειά του πήρε μέρος στην αντιφασιστική αντίσταση και λέγεται πως βοηθούσε τον πατέρα του να φυγαδεύει πρόσφυγες και στρατιώτες των Συμμάχων στην Ελβετία. Κοντά στο τέλος του πολέμου, ο Φο στρατολογήθηκε στο στρατό της Δημοκρατίας του Σαλό, αλλά δραπέτευσε και κατάφερε να κρυφτεί για το υπόλοιπο του πολέμου.
Μετά τον πόλεμο, συνέχισε τις σπουδές αρχιτεκτονικής στο Μιλάνο. Εκεί αναμείχθηκε με τα λεγόμενα μικρά θέατρα, στα οποία άρχισε να παρουσιάζει τους αυτοσχέδιους μονολόγους του.
Το 1951 ο Φο συναντάει τη Φράνκα Ράμε, γόνο θεατρικής οικογένειας, όταν δούλευαν μαζί στην παραγωγή της επιθεώρησης Εφτά ημέρες στο Μιλάνο. Μετά από λίγο καιρό, αρραβωνιάστηκαν.
Το 1959 γυρίζουν στο Μιλάνο και ιδρύουν τη θεατρική ομάδα Ντάριο Φο—Φράνκα Ράμε. Ο Φο έγραφε σενάρια, έπαιζε, σκηνοθετούσε, και σχεδίαζε τα κουστούμια και τα σκηνικά. Η Ράμε ανάλαβε τις διοικητικές δουλειές. Η ομάδα έκανε πρεμιέρα στο Μικρό Θέατρο και μετά άρχισε, για πρώτη φορά, τις ετήσιες τουρνέ της σ' ολόκληρη την Ιταλία.
Το 1960 κερδίζουν την εθνική αναγνώριση με το Οι Αρχάγγελοι δεν Παίζουν Φλίπερ. Το 1962 γράφει και σκηνοθετεί την εκπομπή Καντσονίσιμα στη RAI. Ο Φο χρησιμοποιεί το σόου για να περιγράψει τη ζωή των απλών ανθρώπων και γρήγορα γίνεται επιτυχία. Ένα επεισόδιο για ένα δημοσιογράφο που σκοτώθηκε απ' τη Μαφία ενόχλησε τους πολιτικούς που είχε ως συνέπεια ο Φο και η Ράμε να λάβουν απειλές κατά της ζωής τους και να μπουν κάτω από αστυνομική προστασία. Φεύγουν απ' την εκπομπή όταν η RAI αρχίζει να λογοκρίνει το πρόγραμμα. Η ιταλική ένωση ηθοποιών καλεί τα μέλη της να αρνηθούν να τους αντικαταστήσουν. Απαγορεύεται η εμφάνισή τους στη RAI για τα επόμενα 15 χρόνια. Συνεχίζουν να παίζουν στο Οντεόν.
Το 1962 το έργο τους για τον Χριστόφορο Κολόμβο ενοχλεί ακροδεξιές ομάδες και προκαλεί βίαιες επιθέσεις. Το ιταλικό κομμουνιστικό κόμμα τούς προμηθεύει σωματοφύλακες.
Το La Signora e da buttare (1967) είχε σχόλια για τον πόλεμο του Βιετνάμ, τον Λι Χάρβι Όσβαλντ και τη δολοφονία του Κένεντι. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ το θεώρησε ασέβεια προς τον πρόεδρο Τζόνσον, και ο Φο δεν μπορούσε να βγάλει αμερικανική βίζα για πολλά χρόνια μετά.
Ο Φο έγινε διεθνώς διάσημος όταν το έργο του Οι Αρχάγγελοι δεν Παίζουν Φλίπερ παίχτηκε στο Ζάγκρεμπ (τότε στη Γιουγκοσλαβία).
Το 1968 ο Φο και η Ράμε ιδρύουν την θεατρική κολλεκτίβα Νέα Σκηνή (Associazione Nuova Scena) με κινούμενες σκηνές θεάτρου. Στο Μιλάνο μετέτρεψαν ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο σε θέατρο.
Ο Ντάριο Φο αφαίρεσε τα δικαιώματα που απαιτούνταν για να παιχτούν τα έργα του στην Τσεχοσλοβακία μετά την συντριβή της Άνοιξης της Πράγας από δυνάμεις της συνθήκης της Βαρσοβίας σαν διαμαρτυρία, και αρνήθηκε να δεχτεί τη λογοκρισία που απαιτούσαν οι Σοβιετικοί λογοκριτές. Οι παραγωγές έργων του στο Ανατολικό μπλοκ σταμάτησαν.
Το 1970 ο Φο και η Ράμε άφησαν τη Νέα Σκηνή λόγω πολιτικών διαφορών. Ξεκίνησαν την τρίτη τους θεατρική ομάδα, Collettivo Teatrale La Comune.
Παρήγαγαν έργα (βασισμένα στον αυτοσχεδιασμό) για τα σύγχρονα προβλήματα με πολλές αναθεωρήσεις. Ο Τυχαίος Θάνατος ενός Αναρχικού (1970) ασκούσε κριτική στην κατάχρηση εξουσίας του συστήματος δικαιοσύνης. Ο Φο το έγραψε μετά από μια τρομοκρατική επίθεση από ακροδεξιούς στην Εθνική Αγροτική Τράπεζα (Banca Nazionale dell'Agricoltura) στο Μιλάνο. Το Φενταγίν (1971)  ήταν ένα θεατρικό έργο για την ασταθή κατάσταση στα παλαιστινιακά εδάφη και οι ηθοποιοί αποτελούνταν από πραγματικά στελέχη της PLO. Από το 1971 ως το 1985, η θεατρική ομάδα δώρισε μέρος των εισπράξεών της για την υποστήριξη απεργιών του ιταλικών συνδικαλιστικών οργανώσεων.
Το 1973 η ομάδα μετακομίζει στο Σινεμά Ροσίνι στο Μιλάνο. Όταν ο Φο άσκησε κριτική στην αστυνομία σε ένα από τα έργα του, ακολούθησαν αστυνομικές επιδρομές και η λογοκρισία αυξήθηκε. Στις 8 Μαρτίου, μια νεοφασιστική ομάδα απήγαγε τη Φράνκα Ράμε, βασανίζοντάς την και βιάζοντας την. Η Ράμε επέστρεψε στη σκηνή μετά από δύο μήνες με νέους αντιφασιστικούς μονολόγους.
Αργότερα τον ίδιο χρόνο, η ομάδα κατέλαβε ένα εγκαταλελειμμένο εμπορικό κτίριο στο κέντρο του Μιλάνο και το ονόμασε Παλατάκι Liberty (Ελευθερία) (Palazzina Liberty). Άνοιξαν το Σεπτέμβρη με το Λαϊκός Πόλεμος στη Χιλή (Guerra di popolo in Cile), ένα έργο για μια εξέγερση ενάντια στην χιλιανή στρατοκρατική κυβέρνηση. Γράφτηκε μετά το θάνατο του Σαλβαντόρ Αλιέντε. Ο Φο συνελήφθη όταν προσπάθησε να αποτρέψει την αστυνομία να σταματήσει την παράσταση. Το έργο του Δεν πληρώνω! Δεν πληρώνω! (1974) ήταν μια φάρσα για το κίνημα αυτοδιαχείρισης όπου γυναίκες (και άντρες) έπαιρναν ότι ήθελαν από την αγορά, πληρώνοντας μόνο ότι μπορούσαν. Το 1975 έγραψε το Φανφάνι ράπιτο (Fanfani rapito) προς υποστήριξη ενός δημοψηφίσματος υπέρ της νομιμοποίησης της έκτρωσης. Τον ίδιο χρόνο αυτός και η Ράμε επισκέφτηκαν την Κίνα.
Το 1981 το America Repertory Theater του Κέιμπριτζ προσκάλεσε τον Φο να πάρει μέρος στο Φεστιβάλ Ιταλικού Θεάτρου στη Νέα Υόρκη. Το υπουργείο εξωτερικών των ΗΠΑ αρχικά αρνήθηκε να του παραχωρήσει βίζα αλλά αργότερα, το 1984, συμφώνησε να του δώσει μία για 6 μέρες μετά από διαμαρτυρίες Αμερικανών συγγραφέων. Το 1985 τους παραχωρήθηκε ακόμη μία και έπαιξαν στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, στο θέατρο του πανεπιστημίου του Νιού Χέιβεν, στο Κέντρο του Κένεντι στην Ουάσινγκτον, στο Θέατρο των Εθνών στη Βαλτιμόρη και στο θέατρο Τζόυς της Νέας Υόρκης.
Στις 9 Οκτωβρίου του 1997 τού απενεμήθη το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας.
Το 2006, ο Φο έκανε μια αποτυχημένη προσπάθεια να εκλεγεί δήμαρχος του Μιλάνο, την πιο σημαντική, οικονομικά πόλη της Ιταλίας. Ο Φο, που πήρε πάνω απ' το 20% των ψήφων, υποστηριζόταν από την Κομμουνιστική Επανίδρυση.

(από την Βικιπαίδεια)

μικρό απόσπασμα από την ομιλία του Ντάριο Φο κατά την απονομή του Νόμπελ

«Κυρίες και κύριοι, ο τίτλος του λογυδρίου μου είναι «Contra jogulatores obloquentes» και θα έχετε καταλάβει όλοι ότι πρόκειται για λατινικά, μεσαιωνικά λατινικά. Αυτή είναι η

Η αφωνία της Αριστεράς

 του Κώστα Βεργόπουλου
από το ΜΠΛΟΚΟ τεύχος Ο, Μάρτιος 2010

         Είναι πλέον κοινός τόπος να επισημαίνεται η αφωνία της Αριστεράς στις σημερινές συνθήκες οξύτατης κρίσης του καπιταλισμού, τόσο διεθνώς όσο και στη χώρα μας. Ορισμένοι διατείνονται ότι η Αριστερά δεν έχασε τη φωνή της και ότι καταθέτει συνεχώς προτάσεις για την αντιμετώπιση της κρίσης. Όμως, ακόμη και αν αυτό είναι ακριβές, είναι γενική η αίσθηση ότι οι αριστερές προτάσεις δεν είναι ευδιάκριτες μέσα στον ορυμαγδό των γεγονότων που μας συγκλονίζουν και ότι, συνεπώς, οι προτάσεις αυτές δεν βρίσκονται στο ύψος των προσδοκιών του κόσμου της εργασίας.
         Δεν είναι η πρώτη φορά που σημειώνεται παρόμοια αφωνία από την πλευρά της Αριστεράς, εφόσον και κατά τη μεγάλη κρίση του 1930 είχε επισημανθεί ακριβώς ανάλογο φαινόμενο από την πλευρά των αριστερών κομμάτων της εποχής. Τόσο τα κομμουνιστικά κόμματα της Διεθνούς όσο και τα σοσιαλιστικά είχαν συναγωνιστεί τα φιλελεύθερα στις μονεταριστικές επιλογές και προτεραιότητες.    Είχαν υιοθετήσει τη μονεταριστική αρχή σύμφωνα με την οποία πρώτος κίνδυνος είναι ο πληθωρισμός, στο μέτρο που διαβρώνει την αγοραστική δύναμη του εργατικού εισοδήματος, και βρέθηκαν έτσι να συμπλέουν με την οικονομική «ορθοδοξία», δηλαδή το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, εναντίον όσων απέδιδαν προτεραιότητα στην καταπολέμηση της ανεργίας, έστω και με τίμημα την ενδεχόμενη επιτάχυνση του πληθωρισμού. Η διεθνής Αριστερά του 1930 είχε έτσι αποδοκιμάσει τον Κέινς, όπως και τον Ρούζβελτ, με το φιλελεύθερο επιχείρημα ότι δημιουργούσαν τεχνητή και απατηλή απασχόληση, με εφήμερη διάρκεια και με πληθωριστικές συνέπειες που κατέτρωγαν το εργατικό εισόδημα. Παρόμοια ήταν η πολιτική του Λαϊκού Μετώπου στη Γαλλία του 1936, που έφθασε στην εξουσία με σημαία τον αντιπληθωρισμό. Χρειάστηκε να πραγματοποιηθεί η πρωτοφανής εργατική εξέγερση, με καταλήψεις όλων των εργοστασίων της χώρας κατά το τρίμηνο του καλοκαιριού του 1936, για να δεχθεί η κυβέρνηση του Λεόν Μπλουμ, σε συνεργασία με το Κομμουνιστικό Κόμμα να εγκαταλείψει την πολιτική του σκληρού νομίσματος και να αποδεχθεί ως προτεραιότητα την αποκατάσταση της απασχόλησης.
          Στην εποχή μας, η Συνθήκη του Μάαστριχτ και το Σύμφωνο Σταθερότητας είναι προϊόντα της συνεργασίας των γάλλων Σοσιαλιστών, σε συγκυβέρνηση με τις άλλες αριστερές δυνάμεις, και του γερμανικού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Με τους όρους αυτών των συνθηκών, η Ευρώπη υπερηφανεύεται σήμερα όσο το ευρώ υπερτιμάται έναντι των άλλων νομισμάτων, έστω και αν αυτό μεταφράζεται σε πρωτοφανή διόγκωση της ευρωπαϊκής ανεργίας, που υπερβαίνει τα αντίστοιχα επίπεδα όλων των άλλων οικονομικών περιοχών του πλανήτη. Η Ευρωζώνη πραγματοποιεί έτσι σοβαρά πλεονάσματα, με τίμημα την υψηλή ανεργία. Όμως, εάν ανακύκλωνε τα πλεονάσματά της στο εσωτερικό της ζώνης, τότε το ευρώ θα κατερχόταν σε χαμηλότερη διεθνή θέση, η οικονομία θα γινόταν ανταγωνιστικότερη και η ανεργία θα μειωνόταν δραστικά.
         Στο χώρο της Αριστεράς κυκλοφορούν σήμερα απόψεις που την απομονώνουν από τις συζητήσεις για έξοδο από την κρίση, αλλά και κατ' επέκταση από τις κοινωνικές συγκρούσεις και ανταγωνισμούς που αναπτύσσονται σχετικά με τον προσδιορισμό μιας κοινωνική πορείας για την έξοδο από την κρίση. Ορισμένοι διακηρύσσουν την πεποίθηση ότι ο καπιταλισμός δεν δέχεται να τεθεί υπό κανένα έλεγχο και ότι κάθε προσπάθεια ελέγχου και ρύθμισης είναι εκ των προτέρων μάταιη και καταδικασμένη. Ο καπιταλισμός είναι από τη φύση του ασύδοτος και ασύδοτος θα παραμείνει. Κάποιοι άλλοι δεν διστάζουν να διακηρύσσουν ότι δεν είναι υπόθεση της εργατικής τάξης να προσφέρει λύσεις στα προβλήματα του καπιταλισμού και συνεπώς για αυτά μόνος αρμόδιος είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός. Όμως, εδώ λησμονείται η εκτίμηση του ίδιου του Κάρολου Μαρξ το 1848 ότι, από τη φύση της, η αστική τάξη δεν μπορεί να προσφέρει παρά μόνον ιδιοτελή διαχείριση των οικονομικών και κοινωνικών πραγμάτων, ενώ από την άλλη πλευρά, το προλεταριάτο, επίσης από τη φύση του, λόγω του ότι στερείται των πάντων, δεν έχει ιδιοτελές συμφέρον και το πραγματικό συμφέρον του ταυτίζεται με εκείνο ολόκληρης της κοινωνίας. Κατά συνέπεια, εάν υπάρχει μια κοινωνική τάξη με συνολική θέαση της κοινωνίας, αυτή είναι κατεξοχήν η εργατική, περισσότερο από κάθε άλλη τάξη, και μάλιστα πολύ περισσότερο από την αστική, η οποία εξ ορισμού διέπεται από τον ιδιοτελή νόμο της μεγιστοποίησης του ιδιωτικού κέρδους.
          Όταν ο Αμερικανός πρόεδρος Ομπάμα έδωσε το σύνθημα για πρωτοβουλίες διάσωσης μεγάλης έκτασης του χρηματοπιστωτικού συστήματος, αρκετοί από το χώρο της Αριστεράς βρέθηκαν να τον κατηγορήσουν ότι με αυτό τον τρόπο διόγκωνε τα δημόσια ελλείμματα και συνεπώς ευνοούσε την επιβολή πρόσθετων φόρων εις βάρος των φορολογούμενων. Ενώ η αιχμή του δόρατος έπρεπε να είναι τελείως διαφορετική: το έλλειμμα θα έπρεπε να χρηματοδοτεί την απασχόληση και τους αδύναμους δανειολήπτες, και όχι τον χρηματοπιστωτικό τομέα. Στη χώρα μας, το 50% του τρέχοντος δημόσιου ελλείμματος οφείλεται στις επιδοτήσεις που δόθηκαν κατά το προηγούμενο έτος από το κράτος με χρήματα των φορολογουμένων προς το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Το τελευταίο παρέλαβε τις επιδοτήσεις, προκειμένου να διατηρήσει τις πιστώσεις του προς την οικονομία, αλλά στη συνέχεια τις περιέκοψε κατά 60%.
          Η ελληνική Αριστερά τονίζει βέβαια ότι η επιχειρούμενη πολιτική λιτότητας που επιβάλλεται από τις Βρυξέλλες είναι μονόπλευρα ταξική και κοινωνικά άδικη, εις βάρος της εργασίας, ότι είναι αναποτελεσματική, αλλά δεν θέτει με πολιτική σαφήνεια το έτερο σκέλος, δηλαδή την αναπόδραστη ανάγκη πρόσθετης χρηματοδότησης της οικονομίας, προκειμένου να αποφευχθεί η κατάρρευση και να διασφαλισθεί η ανάκαμψη. Το ότι η ελληνική οικονομία χρειάζεται οπωσδήποτε ριζική αναδιάρθρωση δεν πρέπει να μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι είναι προτιμότερη η κατάρρευση προκειμένου να κτισθεί από την αρχή ένα νέο υγιές σύστημα. Όταν ο κινητήρας σπάσει, τότε η οικονομία δεν κατευθύνεται πουθενά, αλλά κείται στο έδαφος. Μόνον όταν ο κινητήρας παραμένει σε κίνηση τότε και η οικονομία μπορεί να οδηγηθεί, με κατάλληλες παρεμβάσεις, προς υγιέστερα, παραγωγικότερα και κοινωνικά δικαιότερα, πρότυπα.

Bin ich ein Gott? Mir wird so licht! *

Johann Wolfgang von Goethe
Φρανκφούρτη, 28 Αυγούστου 1749 - Βαϊμάρη, 22 Μαρτίου 1832

Καταγόταν από αριστοκρατική και πλούσια οικογένεια. Ο πατέρας του ήταν αυτοκρατορικός σύμβουλος. Σπούδασε νομικά στο Στρασβούργο και παράλληλα ασχολήθηκε με τη φυσική και τη χημεία, μελέτησε Σαίξπηρ, Αγία Γραφή και Έλληνες συγγραφείς. Στο Στρασβούργο γνώρισε τη Φρειδερίκη Μπριόν και ο έρωτάς του προς αυτήν του ενέπνευσε μερικά από τα ωραιότερα ποιήματά του. Το 1774 ταξίδεψε στην Ελβετία και σ' άλλες χώρες και το 1775, μετά από πρόσκληση του δούκα της Σαξ - Βαϊμάρης Καρόλου, πήγε στη Βαϊμάρη, όπου έζησε ως το θάνατό του. Στην πόλη αυτή ο Γκαίτε γίνεται η ψυχή όχι μόνο της αυλής αλλά και της διοίκησης. Τώρα μεγαλουργεί και αποκαλύπτει τη μεγαλοφυΐα του στην ποίηση, που τη θεωρεί ως τον κύριο προορισμό του. Το 1790 σχετίστηκε ερωτικά με τη Χριστιανή Βούλπιους, με την οποία απέκτησε έναν γιο, και την οποία παντρεύτηκε μετά από 18 χρόνια. Από το 1791 - 1817 διεύθυνε το Αυλικό Θέατρο της Βαϊμάρης. Χαιρέτησε με ενθουσιασμό τη Γαλλική Επανάσταση και θαύμαζε το Ναπολέοντα.  

Ο Γκαίτε άφησε ένα τεράστιο σε όγκο και σπάνιο σε ποιότητα ποιητικό έργο. Σημαντικές δημιουργίες του είναι: "Κλαβίγκο", "Τα βάσανα του νεαρού Βέρθερ", "Επιστολές από την Ελβετία", "Περσεφόνη". Μετέφρασε την "Ιφιγένεια εν Ταύροις" σε στίχους. Ακολουθούν οι "Ρωμαϊκές Ελεγείες", το "Ερμής και Δωροθέα" κ.λ.π. Το αθάνατο αριστούργημά του όμως είναι ο "Φάουστ", με το οποίο ασχολήθηκε 30 χρόνια και τον τελείωσε πέντε ημέρες προτού πεθάνει.

Faust.

Eine Tragödie.

von

Goethe.

Tübingen.

in der J. G. Cotta’schen Buchhandlung.

1808

ΣΠΟΥΔΑΣΤΗΡΙΟ
Φάουστ - Μεφιστοφελής

ΦΑΟΥΣΤ
Χτυπούν; Εμπρός! Θα με ζαλίσει άλλος κανείς;
ΜΕΦΙΣΤΟΦΕΛΗΣ
Εγώ είμαι.
ΦΑΟΥΣΤ
Εμπρός!
ΜΕΦΙΣΤΟΦΕΛΗΣ
Τρεις πρέπει να το πεις.
ΦΑΟΥΣΤ
Εμπρός λοιπόν!
ΜΕΦΙΣΤΟΦΕΛΗΣ
Έτσι μου αρέσεις. Πόσο
καλά θα τα ταιριάξουμε θα δεις!
Γιατί απ' τις γκρίνιες σου ήρθα να σε σώσω
και σαν ιππότης έχω δω ευγενής
κόκκινο ρούχο χρυσοκέντητο φορέσει,
ταμπάρο όλο από ατλάζι αστραφτερό,
μακρύ και σουβλερό σπαθί στη μέση
και στο καπέλο πετεινού φτερό,
και σου λέγω κ' εσέ κοντολογίς
τα ίδια εδώ με μένα να φορέσεις
έτσι ξένοιαστος τέλος θα μπορέσεις
τι έχει να πει ζωή να δεις.
ΦΑΟΥΣΤ
 Όποια αν ντυθώ φορέματα, τον πόνο
της γήινης στενής ζωής θα νιώθω.
Γέρος πολύ είμαι για να παίζω μόνο,
νέος πολύ για να 'μαι δίχως πόθο.
Τι μπορεί ο κόσμος να μου δώσει τάχα;
Να στερείσαι, να στερείσαι μονάχα!
Αυτός είν' ο αιώνιος ο ψαλμός,
που αντιλαλεί στ' αυτιά του καθενός,
που στη ζωή μας όλη με βραχνή
η κάθε ώρα τονέ λέει φωνή.
Με τρόμο την αυγή ξυπνώντας
δάκρυα πικρά πως ήθελα να κλάψω,
σα βλέπω η κάθε μέρα πώς περνώντας
μήτε έναν πόθο θα μου δώσει ν' απολάψω,
πώς και την υποψία κάθε χαράς
με πεισματάρα σοφιστεία σκορπίζει,
κάθε ορμή πλάστρα της ασύχαστης καρδιάς
με χίλιες ασχήμιες την εμποδίζει.
Κι όταν ακόμα η νύχτα θ' απλωθεί,
στο κρεβάτι μου πέφτω φοβισμένα,
ανάπαψη ούτε αυτού θα μου δοθεί,
με ξαφνίζουν ονείρατα αγριεμένα.
Ο θεός που στα στήθη μου φωλιάζει,
τα τρίσβαθά μου να σαλεύει ξέρει,
αυτός που σ'όλη μου τη δύναμη θρονιάζει,

Ο ιός του αριστερισμού

Του Βασίλη Μουλόπουλου,
βουλευτή Επικρατείας ΣΥΡΙΖΑ


Τελικά, ναι, είμαι αριστεριστής. Στη σύγκρουση μεταξύ κυβέρνησης και εργαζομένων στο Δημόσιο είμαι με το μέρος των εργαζομένων. Δεν αρνούμαι ότι οι δημόσιες υπηρεσίες και επιχειρήσεις προσφέρουν άθλιες υπηρεσίες και τρέφουν κηφήνες με σκανδαλώδη για το κοινό αίσθημα προνόμια, αλλά αρνούμαι ότι η αιτία του κακού για όλα αυτά είναι οι εργαζόμενοι. Αρνούμαι ότι οι «κακοί» δημόσιοι υπάλληλοι, εκπαιδευτικοί, γιατροί, καθαρίστριες, μηχανικοί, οδηγοί, τεχνικοί και τεχνήτες οδήγησαν την Ελλάδα στη χρεοκοπία. Πώς; Δέρνοντας, εκβιάζοντας, αποπλανώντας τους «αγνούς, χρηστούς» διοικούντες εγκαθέτους της εκάστοτε κυβέρνησης; Υποχρεώνοντας τους υπουργούς να κάνουν μπίζνες με τους εργολάβους, τους φαρμακοβιομήχανους, τους εμπόρους όπλων; Να επιδοτούν τα λαμόγια επιχειρηματίες να παίρνουν μίζες από την Ζίμενς, να δωρίζουν (με το αζημίωτο βέβαια) δημόσιες επιχειρήσεις στους κολλητούς τους, να κλείνουν τα μάτια και τα αυτιά στην εισφοροκλοπή και την φοροκλοπή;
 
Είμαι με τους δεύτερους

Ναι, είμαι αριστεριστής. Θεωρώ την οικονομική και εργασιακή πολιτική της κυβέρνησης απαράδεκτη για μια σοσιαλιστική κυβέρνηση. Θεωρώ ότι το ΠΑΣΟΚ ανέλαβε να κάνει τη βρώμικη δουλειά που δεν μπορούσε να κάνει μια κυβέρνηση της δεξιάς και ας με κατηγορήσετε για επαναστατικό παλιμπαιδισμό.
Τι να κάνω; Στις αντιθέσεις κεφαλαίου - μισθωτής εργασίας, εργοδοτών - εργαζομένων, ισχυρών - αδυνάτων, προνομιούχων - μη προνομιούχων είμαι πάντα με την πλευρά του δεύτερου μέρους της αντίθεσης. Δεν είναι θέμα ηθικής. Έτσι αντιδρά ο οργανισμός μου. Φαίνεται ότι ο «ιός του αριστερισμού» που με χτύπησε στα νιάτα μου δεν έχει καταπολεμηθεί. Η ασθένειά μου είναι ανίατη.

Είμαι αριστεριστής

Ναι, είμαι αριστεριστής. Αντί να αποδέχομαι ότι οι ανθρωποθυσίες των εργαζομένων «για να βγει η Ελλάδα από την κρίση» είναι δυσάρεστες μεν, αλλά αναγκαίες, αντί να προσπαθώ να καταλάβω νούμερα για ισοτιμίες, χρηματιστηριακούς δείκτες, ελλείμματα, διαφορικά επιτόκια, κατά κεφαλήν εισόδημα, παραγωγικότητα, ανταγωνιστικότητα, προσπαθώ να καταλάβω πώς καταφέρνουν και επιβιώνουν σήμερα οι άνθρωποι.

«Δεν δουλεύω πια»

Διαβάζω στη «Repubblica» την αγωνία ενός εφημέριου μιας εργατικής συνοικίας του Τορίνο: «Ακούμε από τους πολιτικούς υποσχέσεις, προγράμματα, σχέδια. Ένα πράγμα όμως δεν βλέπουμε: την εργασία. Εδώ όλα είναι στάσιμα. Οι ηλικιωμένοι, με τις αποταμιεύσεις μιας ζωής, με τις συντάξεις, συντηρούν τους νέους. Οι νέοι δεν εργάζονται. Όλες οι πόρτες είναι κλειστές γι’ αυτούς. Συμβαίνει και κάποιος 40άρης έρχεται να με βρει στις 3:00 το απόγευμα μιας εργάσιμης ημέρας. Σήμερα δεν δουλεύεις τον ρωτάω. Δεν δουλεύω πια, που απαντά. Εγώ δεν ξέρω τι λένε οι πολιτικοί, που βρίσκονται μακριά από εδώ. Εγώ βλέπω ότι υπάρχει ένα μόνο τεράστιο πρόβλημα: δεν υπάρχει δουλειά. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ανάγκη που υπάρχει. Οι νέοι δεν ελπίζουν σε τίποτε. Αυτοί που είχαν δουλειά και την έχασαν, έχουν χάσει και την εμπιστοσύνη τους. Το να χάνεις τη δουλειά σου σημαίνει να πάψεις να είσαι πολίτης. Είναι σαν να χάνεις την υπηκοότητά σου. Οι ηλικιωμένοι δεν αντέχουν άλλο. Σηκώνουν όλο το βάρος της επιβίωσης της οικογένειας. Έχουν γιους που έχασαν τη δουλειά του και εγγονούς που δεν βρήκαν ποτέ δουλειά. Και τα χρόνια περνούν. Μην περιμένεις μια κοινωνία υγιή, μια ομαλή πολιτική ζωή, όσο δεν υπάρχει δουλειά. Η εξάπλωση της ανεργίας είναι όπως η εξάπλωση μιας επιδημίας: όταν ξεπεράσει κάποιο όριο είναι πολύ αργά».

Η περιγραφή είναι συγκλονιστική και θα μπορούσε να είναι για μια οποιαδήποτε φτωχογειτονιά της Ελλάδας. Χωρίς να αλλάξει ούτε μια λέξη ούτε ένα κόμμα. Και είναι μια περιγραφή που με κάνει να παραδεχθώ χωρίς ενδοιασμό ότι τελικά ναι, είμαι αριστεριστής.

από την ΕΠΟΧΗ   21.03.10

η εικόνα του ιού SΥMIAN από την Wikipedia