There is a world of difference between the English Civil Servant and the continental.

Ο Δημόσιος Υπάλληλος

     Ανάμεσα σ' έναν Ευρωπαίο κι έναν Άγγλο Δημόσιο Υπάλληλο υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος από διαφορές.
     Στην Ευρώπη, (μ' εξαίρεση τις Σκανδιναυικές χώρες) οι Δημόσιοι Υπάλληλοι έχουν ένα ύφος μιλιταριστικό και θεωρούν τους εαυτούς τους μικρούς στρατηγούς. Χρησιμοποιούν την τακτική της καθυστέρησης. Όταν σου μιλάνε, οι φωνές τους βροντούν σαν κανόνια κι η ομιλία τους θυμίζει πολυβόλο. Επειδή δεν μπορούν ν' αποσύρουν στρατιές, αποσύρουν τις άδειές σας. Επειδή δεν μπορούν να χάσουν μάχες, χάνουν τα πιστοποιητικά σας και πιστεύουν πως μοναδικός σκοπός της ανθρώπινης κοινωνίας είναι να προμηθεύει εργασία στους Δημόσιους Υπάλληλους.
     Μερικά κακοήθη άτομα (που δεν είναι πάντως Δημόσιοι Υπάλληλοι) συνωμοτούν εναντίον τους και τους έρχονται με διάφορες αιτήσεις, παράπονα και προβλήματα, μόνο και μόνο για να τους γίνουν φόρτωμα. Αυτά τα άτομα βρίσκουν την υποδοχή που τους ταιριάζει. Τ'αφήνουν να περιμένουν σε παγωμένους και βρώμικους διαδρόμους (μερικά απ' αυτά τα ίδια άτομα καθαρίζουν πότε-πότε αυτούς τους διαδρόμους, μα υπάρχουν έμμισθοι υπάλληλοι εξουσιοδοτημένοι να τους ξαναβρωμίζουν κάθε πρωί). Τους απαντάνε με υψωμένη και θυμωμένη φωνή κι απορρίπτουν τις αιτήσεις τους με σαδιστική απόλαυση. Μερικές φορές -κι αυτό είναι το πολύ διαδεδομένο παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι- τους στέλνουν στο πέμπτο πάτωμα, κι από κει τους κατευθύνουν σ' ένα τρίτο γραφείο στο υπόγειο, όπου τους λένε πως δεν έπρεπε να είχαν πάει καθόλου εκεί και τους ξαναστέλνουν στο γραφείο απ' όπου ξεκίνησαν. Σ' εκείνο το γραφείο τούς κατσαδιάζουν για τα καλά και τους ξαποστέλνουν πάλι στο πέμπτο πάτωμα, κι από κει ξανά στο υπόγειο. Αυτό το παιχνίδι συνεχίζεται χωρίς τέλος, μέχρι που τα καϋμένα τ' ανθρωπάκια ή αγανακτούν τελείως και τα παρατούν στη μέση, ή τους στρίβει και τρέχουν στο πρώτο άσυλο που θα βρουν και παρακαλούν να τους κλείσουν μέσα. Στη δεύτερη περίπτωση τους λένε, στο θυρωρείο, πως χτύπησαν λάθος πόρτα κι ότι θα έπρεπε να είχαν αποταθεί σ' ένα άλλο γραφείο, στο πέμπτο πάτωμα, απ' όπου τους στέλνουν στο υπόγειο κλπ. κλπ., μέχρι που στο τέλος παραιτούνται κι απ' την τρέλα τους.
(Αν θέλετε να με βγάλετε ψεύτη και με ρωτήσετε τι είναι, λοιπόν, όλοι αυτοί που γεμίζουν τα ευρωπαϊκά τρελοκομεία, μπορώ να σας λύσω την απορία σας: Είναι όλοι τους Δημόσιοι Υπάλληλοι που είναι μπασμένοι στο κόλπο κι έχουν τα μέσα. Τα κάνουν, λοιπόν, πλακάκια με τους υπεύθυνους υπάλληλους και βρίσκουν κάποιο τρόπο να μπουν).
      Αν κάποιος πρώην Ευρωπαίος Δημόσιος Υπάλληλος νομίζει πως το βρετανικό δημόσιο θα δεχόταν αδιαμαρτύρητα μια τέτοια μιλιταριστική νοοτροπία, κάνει μεγάλο λάθος. Ο Άγγλος Δημόσιος Υπάλληλος δεν βλέπει τον εαυτό του σαν στρατιωτικό, μα σαν επιτυχημένο μπίζνεσμαν. Είναι ήπιος κι ευγενικός. Είναι ευχάριστος κι υποχρεωτικός.
     Αν είναι έτσι, μπορεί να ρωτήσετε, πώς τα καταφέρνει να εκπληρώνει τον ύψιστο σκοπό της τεράστιας κι επιβλητικής οργάνωσης. Πώς τα καταφέρνει, δηλαδή, να μην τελειώνει καμία υπόθεση και να διαβάζει ένα μεγάλο αριθμό αστυνομικών μυθιστορημάτων, ανενόχλητος;
Υπάρχει μια προαιώνια καθαρά βρετανική παράδοση, που εξασφαλίζει την επιτυχία του στόχου τους.
    1) Όλες οι οδηγίες κι εγκύκλιοι είναι συνταγμένες με τέτοιο τρόπο που να μη βγάζει κανείς νόημα.
    2) Τα επίσημα έγγραφα είναι γραμμένα σε τέτοια γλώσσα που οι χρησμοί των Δελφών να φαίνονται σα παραδείγματα σαφήνειας, αμεσότητας κι ειλικρίνειας σε σύγκριση μ' αυτά.
    3) Οι Δημόσιοι Υπάλληλοι δεν παίρνουν ποτέ αποφάσεις, υπόσχονται μόνο να "εξετάσουν ευνοϊκά" ή -κι αυτό είναι το αποκορύφωμα- να "επανεξατάσουν" ορισμένα θέματα.
    4) Στη θεωρία, ο Βρετανός Δημόσιος Υπάλληλος βρίσκεται στην υπηρεσία του κοινού. Στην πραγματικότητα ή βρίσκεται σε συμβούλιο ή μόλις βγήκε για γεύμα ή είναι εδώ μα πίνει το τσάι του ή είναι απλώς έξω. Μερικοί έχουν αναπτύξει μια αξιοθαύμαστη τεχνική να έχουν βγει για τσάι πριν να έχουν γυρίσει απ' το γεύμα τους.
      Ο Βρετανός Δημόσιος Υπάλληλος, αντίθετα απ' τους αγροίκους νταήδες που συναντάει κανείς συχνά στην Ευρώπη, είναι ο υπάκουος υπηρέτης του κοινού. Πριν απ' τον πόλεμο, ένας αλλοδαπός σ' αυτή τη χώρα είχε διαταχθεί να φύγει. Ζήτησε παράταση της παραμονής του, μα του την αρνήθηκαν. Παρόλ' αυτά, έμεινε, και λίγο καιρό αργότερα πήρε το παρακάτω γράμμα (αναφἐρω από μνήμης):
                  Αγαπητέ κύριε,
Ο υφυπουργός της Κυβερνήσεως σας υποβάλει τα σέβη του, λυπάται που δεν έχει τη δυνατότητα να επανεξετάσει την υπόθεσή σας και ζητάει την άδειά σας να σας πληροφορήσει πως, αν δεν έχετε την ευγενή καλωσύνη να εγκαταλείψετε τη χώρα εντός 24 ωρών, θα εκδιωχθείτε βιαίως.
                                                  Ο Υπάκουος Υπηρέτης Σας
                                                                 ΧΧΧ
     Στην Ευρώπη, οι πλούσιοι ή οι άνθρωποι με επιρροή ή αυτοί που έχουν φίλους, κουνιάδους, ενοίκους, επαγγελματικές γνωριμίες κλπ. σε κάποιο γραφείο, καταφέρνουν μερικές φορές να τελειώσουν μιαν υπόθεσή τους. Στην Αγγλία δεν υπάρχει τέτοια διαφθορά κι ο υπάκουος υπηρέτης σας δεν θα κάνει τίποτα όποιος κι αν είστε. Αυτό, άλλωστε, είναι η πραγματική ομορφιά της Δημοκρατίας.

από το βιβλίο του Τζωρτζ Μάικς Πώς να γίνετε αλλοδαπός (εκδ. Τεκμήριο/Χιούμορ) μτφ. Γιάννη Ευαγγελίδη

Ο Τζωρτζ Μάικς ή Μίκες ήταν βρετανός συγγραφέας γνωστός για τα χιουμοριστικά βιλία του. Γεννήθηκε στο Siklὀs της Ουγγαρίας το 1912. Εργαζόταν ως δημοσιογράφος στη Βουδαπέστη όταν το 1938 στάλθηκε στο Λονδίνο για να καλύψει την Συμφωνία του Μονάχου. Έκτοτε παρέμεινε στην Αγγλία. Το πιο γνωστό βιβλίο του How to be an Alien: a handbook for beginners and more advanced pupils δημοσιεύτηκε το 1946 και γνώρισε τεράστια επιτυχία και πολλές επανεκδόσεις. Στα επόμενα βιβλία του ασχολήθηκε με τον τρόπο ζωής πολλών ακόμα λαών : How to Scrape Skies: the United States explored, rediscovered and explained (1948), Milk and Honey: Israel explored (1950), Uber Alles: Germany explored (1953), Italy for Beginners (1956), The Land of the Rising Yen: Japan (1970), του ελληνικού συμπεριλαμβανομένου: Eureka!: Rummaging in Greece (1965). Συνέγραψε και διάφορα χρήσιμα εγχειρίδια: How to Be Seventy: an autobiography (1982), How to Be Poor (1983), How to Be a Guru (1984), How to Be God (1986). Πέθανε το 1987.