Η κόκκινη συνωμοσία

του Βασίλη Μουλόπουλου, από την ΕΠΟΧΗ, 01.05.10

     Mon Dieu, η κατάσταση σε αυτή τη χώρα έχει γίνει πλέον αφόρητη. Απεργίες, καταλήψεις, διαδηλώσεις. Τη μια οι «σταζιέρ», την άλλη οι καθηγητές, μετά οι λιμενεργάτες, στο κατόπι τους οι τραπεζικοί, οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ, οι γιατροί, οι ωρομίσθιοι, οι συμβασιούχοι, οι εργάτες μετάλλου και πάει λέγοντας. Πού πηγαίνουμε ως έθνος αφού ούτε στο Χρηματιστήριο, πλέον, μπορούμε να τζογάρουμε με την Εθνική να έχει πέσει στα 10 ευρώ, ούτε τα σκάφη μας μπορούμε να χαρούμε, με τα αβάσταχτα κριτήρια των είκοσι χιλιάδων ευρώ τον χρόνο, ούτε καν να κυκλοφορήσουμε στους δρόμους με τις «καγιέν μας» γιατί μας τις σπάνε κάτι τσογλάνια με κουκούλες.
     Είναι ολοφάνερο ότι υπάρχει σχέδιο. Είναι ολοφάνερο ότι τα κατεστημένα συμφέροντα, οι προνομιούχες ομάδες προσπαθούν να ανακόψουν το μεγάλο άλμα της χώρας προς τα εμπρός που επιχειρεί ο Γ.Α. Παπανδρέου, ο μεγάλος τιμονιέρης της Ελλάδας του 21ου αιώνα, με την ευγενή χορηγία του κ. Στρος Καν, της κυρίας Μέρκελ και του κ. Σαρκοζί.
Έχουμε να κάνουμε με μια κόκκινη συνωμοσία αναρχοαυτόνομων, παλαιοκομμουνιστών, ομοφυλόφιλων, καστρικών, ναρκομανών, μεταναστών, καθοδηγούμενων από τον ΣΥΡΙΖΑ. Πρέπει το κράτος να δείξει πυγμή. Ce n' est pas possible! Τσακίστε τους!
     Στις αρχές της τρίτης χιλιετίας η απεργία, η διαδήλωση, η αντίθεση στο κυρίαρχο μοντέλο της οικονομίας και της κοινωνίας, η αντίσταση στη διάλυση των εργασιακών σχέσεων και στην εκθεμελίωση του κοινωνικού κράτους έχουν κηρυχτεί παράνομες, όπως και πριν από 150 χρόνια. Η υγιής, καθώς πρέπει τάξη των ανεξέλεγκτων αγορών, της κλεπτοκρατίας, της κερδοσκοπίας και του χρηματοπιστωτικού τζόγου φοβάται τις απεργίες, φοβάται τις κοινωνικές συγκρούσεις και βάζει τα μηντιακά παπαγαλάκια της να καταδικάζουν μετά βδελυγμίας τις κινητοποιήσεις.
     Αυτό που ανησυχεί τους διαμορφωτές της πολιτικά ορθής σκέψης, τους συστημικούς πολιτικούς της μεταΑριστεράς και τους οικονομικούς παράγοντες δεν είναι το γιατί πολλαπλασιάζονται τα μέτωπα ρήξης κοινωνικών ομάδων με την κυβέρνηση, αλλά το πώς αυτά τα μέτρα εκδηλώνονται. Δεν τους ενδιαφέρει αν έχουν δίκιο ή άδικο οι απεργοί, αρκεί να μην κλείνουν τις εισόδους των ξενοδοχείων.
     Ο Μαρξ πέθανε, αλλά η κλινική διάγνωση του μαρξισμού για τον καπιταλισμό, προς μεγάλη έκπληξη και απογοήτευση των μεταμοντέρνων πολιτικών και πολιτικών αναλυτών, είναι περισσότερο από ποτέ επίκαιρη. Η Ιστορία όχι μόνο δεν τελείωσε, αλλά εκδικείται τους επίδοξους νεκροθάφτες της, επιμένοντας να είναι «η ιστορία της πάλης των τάξεων». Ο εξορκισμός της αντιπαράθεσης δεν εξάλειψε τις κοινωνικές αντιθέσεις. Και θα συνιστούσα στους πολιτικούς να ξαναδιαβάσουν το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» για να κατανοήσουν την οργή, τους φόβους, τα αισθήματα απόγνωσης που κυριεύουν τους πολίτες τους. Τη «θανατηφόρα ασθένεια» που εξαπλώνεται στις κοινωνίες τις οποίες ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός θρυμματίζει και περιθωριοποιεί.

το γλυπτό, Born wild red, Richard Orlinski, από την Wikipedia