Η περίοδος απαιτεί μια Αριστερά της ρήξης με τον καπιταλισμό

 

Ανακοίνωση Κόκκινου για την ενεργοποίηση του μηχανισμού "στήριξης" και τις εξελίξεις μετά την πανεργατική απεργία στις 5 Μάη 

Να τα πάρουμε όλα πίσω

Είναι πλέον προφανές: η “κανονικότητα” με την οποία είχαμε συνηθίσει να μετράμε τον πολιτικό χρόνο έχει εξαντληθεί. Τα συμπεράσματα χρειάζεται να ανανεώνονται ριζικά βδομάδα με την βδομάδα, μιας και κάτι που μπορεί να έδειχνε καινοφανές πριν λίγες μέρες αύριο να έχει ξεφτίσει.

ΔΝΤ-Ε.Ε-ΕΚΤ: Μηχανισμός λεηλασίας του εργατικού εισοδήματος

Υπάρχουν και κάποιες βασικές παράμετροι, κάποιες σταθερές που δείχνουν πάντα την κατεύθυνση. Εδώ και λίγο καιρό έχουμε μία στα χέρια μας, και δεν είναι άλλη από την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης. Αν μέχρι πριν λίγο καιρό το ερώτημα “που πάει το πράγμα” για την οικονομία σήκωνε πολύ κουβέντα, και ακόμα και οι πιο καλοδιατυπωμένες προβλέψεις είχαν ρίσκο, τώρα ξέρουμε ακριβώς που πάει το πράγμα. Ειδικά οι εμπειρίες διεθνώς από το ΔΝΤ – στεκόμαστε σε αυτό όχι επειδή έχουμε κάποια ιδιαίτερη συμπάθεια σε Ε.Ε. και ΕΚΤ, αλλά γιατί απλά το ΔΝΤ έχει εμπειρία, μηχανισμούς και αδιαλλαξία άλλου επιπέδου – δείχνουν ότι τρία πράγματα  ετοιμάζονται:

Πρώτο: το τσαλαπάτημα των εργαζομένων, των συνταξιούχων, της μισθωτής νεολαίας και όλων των κατώτερων στρωμάτων ώστε να διαμορφωθεί ένα νέο κοινωνικό τοπίο με ταξικούς συσχετισμούς συντριπτικά αλλαγμένους σε βάρος της εργασίας και υπέρ του κεφαλαίου. Δεύτερο: η αποπληρωμή του εξωτερικού χρέους μέχρι ξεζουμίσματος, ώστε να μας τραβήξουν κατόπιν μια χρεοκοπία και αναδιάρθρωση του χρέους ώστε ακόμα και εκεί να μπορέσουν οι πιστωτές να λάβουν ακόμα και από τους μη έχοντες. Τρίτο: το βύθισμα της οικονομίας σε ύφεση, ώστε να ξεπεράσει το πρόβλημα που βρίσκεται στον πυρήνα της δομικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος, δηλαδή την υπερπαραγωγή/υποκατανάλωση. Αφού δεν έχουμε λεφτά να αγοράζουμε αυτά που εμείς οι ίδιοι παράγουμε, καταστρέφουμε την ανάπτυξη! Για όποιον αμφιβάλλει για την άγια αυτή πρόθεση του ΔΝΤ, ας ξαναδεί το βιογραφικό του: όπου έχει πάει ακολουθούν υφέσεις, αλλά παρόλα αυτά οι υπερνεοφιλελεύθεροι τεχνοκράτες ευχαριστημένοι σφίγγουν τα χέρια και αναφωνούν “Πετύχαμε”!

Πρωτοφανής απονομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος και των εκφραστών του

Η γενική απεργία της 5/5 έδειξε ότι πλέον τα παραπάνω ακόμα και αν δεν τα καταλαβαίνει κανείς, τουλάχιστον τα νιώθει. Νιώθει ότι βρισκόμαστε σε κατάσταση συναγερμού, νιώθει να ανεβαίνει ένα “γαμώτο” από την αδικία του να  πληρώνεις τα σπασμένα άλλων, από την γενικευμένη ατιμωρησία. Την Τετάρτη έγινε αυτό που είχε να γίνει πολλά χρόνια: κινήθηκε ο γίγαντας. Οι εργαζόμενοι βγήκαν στον δρόμο, ίσως κάπως ασυνείδητα, όντας ίσως συγχυσμένοι λίγο με το τι ακριβώς συνέβη, αλλά με αφυπνισμένο για πρώτη φορά μετά από επίσης πολλά χρόνια το ταξικό ένστικτο. Η απεργία αυτή ήταν τελικά πολιτική απεργία. Δεν έμεινε στο “πάρτε πίσω τα μέτρα”, ούτε καν στο “έξω το ΔΝΤ”. Το ντου στην Βουλή και τα αντίστοιχα συνθήματα, από το “να καεί το μ......ο η Βουλή”, μέχρι το “κλέφτες” έδειξαν ότι το τυφλό ακόμα ταξικό ένστικτο στοχοποίησε με πολύ φυσικό τρόπο το ίδιο το πολιτικό σύστημα και τους φυσικούς εκφραστές του. Και κάτι ακόμα: αυτά τα συνθήματα δεν θα τα φώναζαν ένα μήνα πριν. Σε αυτό το χρονικό διάστημα έγιναν άλματα στις συνειδήσεις του κόσμου. Όταν ο πολιτικός χρόνος πυκνώνει, και οι συνειδήσεις ανεβαίνουν επίπεδα πολύ πιο γρήγορα. Και δεν πρέπει να αποκλείουμε και τα επόμενα άλματα. Τα προηγούμενα βέβαια τα έχουν ψυλλιαστεί και οι βουλευτές της τρόικας της συναίνεσης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ στο ελληνικό κοινοβούλιο, που αισθάνονται όλο και πιο άβολα να κάνουν τις βόλτες τους σε πολυσύχναστα μέρη....

Η προηγούμενη εβδομάδα έδειξε και κάτι ακόμα: ότι το πολιτικό σύστημα που ξέραμε κινείται προς νέα βάση. Η κυβέρνηση δεν μπορεί να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων, και διάφορα παπαγαλάκια του συστήματος λένε ανοιχτά πλέον ”καλός ο Γιωργάκης, αλλά όχι και για αρχηγός κράτους που βρίσκεται σε κρίση”. Το σενάριο συγκυβέρνησης ΝΔ-ΛΑΟΣ έχει το βασικότατο πρόβλημα ότι δεν βγαίνουν τα κουκιά, το σενάριο κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας εκφωνείται πλέον ανοιχτά από διάφορες πλευρές αλλά απέχει ακόμα από το να ωριμάσει πραγματικά, ενώ στην απελπισία τους προτείνουν θεσμικά μέτρα σταθεροποίησης της κυβέρνησης όπως Βουλή 200 βουλευτών και με ακόμα μεγαλύτερη ενίσχυση του πρώτου κόμματος – δηλαδή προσπάθεια να καταπνιγεί κάθε αντίθετη φωνή. Τώρα που κινδυνεύουμε δεν έχουμε καιρό να συζητάμε, αποφασίζουμε και διατάζουμε. Στο ίδιο πνεύμα πέρασε και τροπολογία επί του νομοσχεδίου για τα μέτρα, που ακυρώνει ουσιαστικά ακόμα και αυτή την κοινοβουλευτική διαδικασία, δίνοντας το δικαίωμα στον υπουργό οικονομικών να υπογράφει διατάξεις που αφορούν τα έκτακτα μέτρα και την χρηματοδότηση, χωρίς να τα φέρνει στην Βουλή για κύρωση! Και σε όλα αυτά, προσθέτουμε και την μετατροπή βδομάδα με την βδομάδα της Αθήνας σε αστυνομοκρατούμενο κράτος, με ομάδες Δ, Ζ, Δίας, ΜΑΤ κλπ να είναι πιο πολλές και από τα δέντρα, να προσαγάγουν και συλλαμβάνουν χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν, και να μην διστάζουν να εισβάλλουν σε στέκια, πολιτικούς χώρους, ακόμα και σπίτια απλά για να σπάσουν, να δείρουν και να φύγουν χαμογελαστοί σαν μαφιόζοι. Όλα αυτά προλειαίνουν το έδαφος για δημοκρατική εκτροπή, με όποια τελικά μορφή θα πάρει. Και είναι φυσικό: όταν η οικονομική «διέξοδος» που προτείνουν είναι όχι τρία, αλλά εκατό κλικ προς το αντιδραστικότερο, το ίδιο πάει να γίνει και στην πολιτική διέξοδο.

Μηχανισμοί καταστολής και μαφιόζικες ενέργειες δε μπορούν να γυρίσουν πίσω τη λαϊκή οργή

Την ίδια στιγμή, με αφορμή τον χαμό των 3 υπαλλήλων της Marfin ο συρφετός του συστήματος δήθεν κλαίει και πενθεί. Υπουργοί, τραπεζίτες, μεγαλοδημοσιογράφοι βγαίνουν στα ΜΜΕ και χύνουν τόνους δακρύων. Πρέπει όμως να είναι κανείς εντελώς κορόιδο για να πειστεί από αυτά τα κροκοδείλια δάκρυα. Αμφιβάλλει κανείς ότι Γιωργάκης, Σαμαράς, Καρατζαφέρης, ο Βγενόπουλος και το σινάφι του και από κοντά και οι Πρετεντερο-Αλαφούζοι τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση και δεν μπορούν ακόμα να πιστέψουν το λαχείο που τους έκατσε; Αμφιβάλλει κανείς ότι πρόκειται πλέον περί κοινών τυμβωρύχων; Και οι οποίοι βεβαίως εκμεταλλεύονται το κοινό αίσθημα για την τραγωδία για να γίνουν εισαγγελείς, δικαστές και κοινό μαζί. Να καταδικάσουν τους εργαζόμενους, την Αριστερά, όλους/ες όσους/ες κατέβηκαν στον δρόμο, γιατί “με αυτά που κάνουν να τι κατέφεραν”. Και να αλλάξουν το κλίμα, στρέφοντας την κοινή γνώμη μακριά από τις δικές τους ευθύνες. Ζητάνε να πληρώσουν οι δολοφόνοι, και ταυτίζουν αυτούς που πέταξαν τις μολότοφ με το σύνολο του αναρχικού χώρου, ενώ μάλιστα μερικοί κατηγορούν και την Αριστερά για υπόθαλψη τέτοιων δολοφονικών ενεργειών. Το έργο το έχουμε ξαναδεί: για τις μολότωφ φταίνε οι αναρχικοί, για τους αναρχικούς οι αριστεροί, για τους αριστερούς τα συνδικάτα, για τα συνδικάτα... Να πληρώσουν, είτε ήταν “μπάχαλοί”, είτε προβοκάτορες, είτε οτιδήποτε άλλο. Να θυμηθούν όμως οι “νομομαθείς” των καναλιών, ότι βάσει της εργατικής νομοθεσίας, το ατύχημα είναι και εργατικό, και ευθύνη έχει και ο εργοδότης, κάτι που βολικότατα έχουν ξεχάσει όλοι.

Είναι όμως καιρός και για συμπεράσματα και για κάτι ακόμα: μέσα σε όλα χρεοκόπησε με τον πλέον προφανή τρόπο και το τμήμα αυτό του αντιεξουσιαστικού κινήματος που φετιχοποίησε την βία. Δεν κάνουμε δίκη προθέσεων. Δεν έχει άλλωστε και πολλή σημασία. Να που αυτό που φάνταζε σε κάποιους σαν παιχνίδι μέχρι και πριν λίγο, εκτόνωση στην βάση μηδενιστικής ιδεολογίας, εξαιρετικά ευάλωτη σε προβοκάτσιες, κατέληξε σε καταστροφή. Παίζανε με την φωτιά, και κάηκαν άλλοι.

Η περίοδος απαιτεί μια Αριστερά της ρήξης με τον καπιταλισμό

Παρά βεβαίως το βάρος της τραγωδίας, η προσπάθεια να αντιστραφεί το κλίμα έχει κοντά ποδάρια. Το αφυπνισμένο ταξικό ένστικτο που εμφανίστηκε, δύσκολα θα τιθασευτεί. Η δυναμική της απεργίας της 5ης Μάη έδειξε ότι η κοινωνία οδεύει σε σύγκρουση με το πολιτικό σύστημα. Η εφαρμογή των μέτρων, αλλά και η επιδείνωση της δημοσιονομικής κατάστασης με την ερχόμενη ύφεση και το όλο και πιο ρεαλιστικό και κοντινό ενδεχόμενο χρεοκοπίας, θα ανοίξουν εκ νέου τα κοινωνικά μέτωπα. Πόσο μάλλον όταν έρχεται και κρίση ιδιωτικού χρέους, μιας και ένα σημαντικό μέρος του ιδιωτικού δανεισμού είναι επισφαλές (δάνεια νοικοκυριών κλπ). Άρα κινούμαστε σε ένα όχι μακρινό χρόνο σε μια μεγάλης κλίμακας πολιτική και κοινωνική σύγκρουση, μπροστά στην οποία οι συγκρούσεις και τα γεγονότα των τελευταίων ημερών θα μοιάζουν παιδιάστικες. Και όλα αυτά χωρίς να υπολογίζουμε τις διεθνείς εξελίξεις που “μυρίζουν” ότι γυρίζουμε στην αρχή της κρίσης του 2008. Το καθήκον μας είναι λοιπόν και να προετοιμαστούμε πολιτικά για τα παραπάνω.

Πρώτο καθήκον είναι η πάλη για ενότητα. Τα γεγονότα δείχνουν με σαφήνεια ότι αποδεσμεύονται τμήματα από τη συμμαχία του νεοφιλελεύθερου μπλοκ, και το ζήτημα είναι ποιος θα εκφράσει μια νέα συμμαχία και αν η Αριστερά μπορεί να την οργανώσει και να ηγηθεί αυτής πολιτικά. Εκεί λογοδοτεί το ζήτημα της ενότητας της Αριστεράς  ώστε με αξιοπιστία να εκφράσει την σύγκρουση με το σύστημα. Και άμεσα σημαίνει υπεράσπιση της ενότητας του ΣΥΡΙΖΑ, που παρά τα προβλήματά του εξακολουθεί να παραμένει το πιο μαζικό πεδίο πολιτικής ενότητας και ανασύνθεσης στην Αριστερά. Το τοπίο στον ΣΥΡΙΖΑ είναι συγκεχυμένο, ρευστό, και με ενίσχυση κεντρόφυγων τάσεων και κομματικών περιχαρακώσεων. Τέτοιες τάσεις όμως, ακόμα και στην περίπτωση που αντικειμενικά οι πολιτικές αποκλίσεις είναι υπαρκτές, είναι εντελώς αδικαιολόγητες. Είναι καταστροφική οποιαδήποτε πολιτική που υπονομεύει την ενότητα ενός αριστερού σχηματισμού σε μια τέτοια κρίσιμη περίοδο, στο όνομα οποιασδήποτε λογικής. Και αυτή η ενότητα χρειάζεται να περιφρουρηθεί από όλους μας.

Χρειαζόμαστε τα σωστά πολιτικά προτάγματα, τις αιχμές εκείνες που θα απαντάνε στα μεγαλύτερα πολιτικά ερωτήματα, να απαντάνε πειστικά, να συντονίζονται με τις διαθέσεις των μαζών και να τις πάνε και ένα βήμα πιο πέρα. Τέτοιες αιχμές θεωρούμε ότι είναι η στάση πληρωμών, η εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και ο εργατικός και κοινωνικός έλεγχος των επιχειρήσεων. Το σύνθημα “δεν χρωστάμε-δεν πληρώνουμε” μόνο εκεί μπορεί να καταλήγει. Και φυσικά εννοούμε την δική μας παύση πληρωμών, το ότι δεν πληρώνουμε εμείς την κρίση τους. Την δικιά τους παύση πληρωμών μας την έχουν επιβάλλει ήδη: παύση μισθών, συντάξεων, κοινωνικών δαπανών...

Και φυσικά αυτή είναι μία διαδικασία σύγκρουσης με το σύστημα. Αυτό που έστω ασυνείδητα, έγινε στις 5 Μάη με χιλιάδες κόσμου να επιτίθενται στην Βουλή, ήταν η πρώτη εκδήλωση αμφισβήτησης της αστικής νομιμότητας. Αν η κρίση βαθύνει κάποια στιγμή απότομα, η “αργεντινοποίηση” δεν θα είναι σενάριο εργασίας. Η πρωθυπουργός της Αργεντινής ήδη μας προειδοποίησε ότι θα γίνουν και εδώ τα ίδια. Θυμίζουμε ότι στην Αργεντινή ξέσπασε εξέγερση, ο κόσμος δεν συγκρούστηκε απλά με την αστική νομιμότητα αλλά η αστική νομιμότητα για μήνες έπαψε να υφίσταται, με διάλυση του κοινωνικού ιστού και της κυβερνήσεις να μην μπορούν να σταθούν παρά λίγες μέρες.

Και κάτι τελευταίο: για να τα αντιμετωπίσει όλα αυτά, η Αριστερά πρέπει από τώρα να αρχίσει να επανεξοπλίζεται με τόλμη. Τόλμη για να αναγνωρίσει την καμπή του πολιτικού χρόνου που ζούμε, τόλμη για να μην διστάζει να ρίξει στον αγώνα ρηξικέλευθα αιτήματα μάχης, τόλμη για να βγει μπροστά και να οργανώσει αποφασιστικά τον αγώνα των εργαζομένων, έτσι που να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους.

Ακούγεται από πολλές πλευρές ότι η περίοδος θυμίζει το 1929, την χρονιά της Μεγάλης Ύφεσης. Μένει να κάνουμε και το επόμενο βήμα, θα θυμηθούμε τι έγινε το '30, το '32, το '34 , να θυμηθούμε και τις προηγούμενες νικηφόρες εμπειρίες της Αριστεράς.