ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3: Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ ΔΕΝ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΖΕΤΑΙ
Στο Εναλλακτικό Κείμενο που είχαμε καταθέσει στο προηγούμενο συνέδριο (Φλεβάρης 2008), γράφαμε για το ζήτημα της ΕΕ:
«Υπάρχουν εξελίξεις τόσο στην πορεία της ολοκλήρωσης της ΕΕ όσο και στο κίνημα, που κάνουν πολύπλοκη υπόθεση τη διατύπωση θέσεων για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η πάγια θέση του κόμματος περί της δυνητικής μεταρρύθμισής της είναι προβληματική. Το ζήτημα γίνεται ακόμη πιο περίπλοκο από τις αντιφάσεις που ενέχονται σε κάποιες πλευρές της ΕΕ ή της οπτικής της αριστεράς για αυτήν.
Η Ε.Ε. σήμερα βρίσκεται σε μια μεγάλη κρίση, σύμπτωμα και ταυτόχρονα μία από τις αιτίες της οποίας ήταν και η απόρριψη του ευρωσυντάγματος. Η κρίση οφείλεται σε τέσσερις παράγοντες:
α) την επιβράδυνση των ρυθμών ανάπτυξης στις χώρες της ευρωζώνης,
β) τις αποκλίνουσες στρατηγικές ανάμεσα στις ευρωπαϊκές χώρες και δη τις ισχυρές, που έχουν να κάνουν με τη μικρότερη ή μεγαλύτερη σχέση με τον Ατλαντισμό,
γ) στις εγγενείς αδυναμίες και αντιφάσεις της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης που έχουν να κάνουν και με την ασάφεια του οράματος (πόσο ενοποίηση, ποιο το μοντέλο, συνομοσπονδία ή κάποιο άλλο και τι είδους συνομοσπονδία) και με την ασάφεια του σχεδίου (ακόμα και αν υπήρχε «όραμα», πώς θα φτάναμε σε αυτό),
δ) το μίγμα που δημιουργούν οι τρεις προηγούμενοι παράγοντες το κάνουν εκρηκτικό οι αντιστάσεις των ευρωπαϊκών λαών, με κορυφαία στιγμή το «Όχι» των Γάλλων στο Ευρωσύνταγμα, μια σειρά από αγώνες όπως η απεργία των λιμενεργατών ή το ξέσπασμα της γαλλικής νεολαίας στο Σύμφωνο Πρώτης Εργασίας, απειλούν να τινάξουν στον αέρα τις, έτσι κι αλλιώς, δύσκολες ισορροπίες των αρχιτεκτόνων του νεοφιλελεύθερου ευρωπαϊσμού.
Η ΕΕ φτιάχτηκε από και για τους καπιταλιστές, για την εξυπηρέτηση των καπιταλιστικών και ιμπεριαλιστικών συμφερόντων. Αυτοί οι σκοποί είναι ιδρυτικά – φυσιογνωμικά της χαρακτηριστικά. Γι’ αυτό το λόγο, δεν μπορεί κανείς να πάρει το μηχανισμό της και να τον χρησιμοποιήσει προς όφελος των λαών της και των περιβαλλοντικών, φεμινιστικών, εργατικών, νεολαιίστικων κλπ συμφερόντων.
Μήπως όμως θα μπορούσε να ενσωματώσει κάποιες αλλαγές που θα βελτίωναν μέσα στον καπιταλισμό τη ζωή των υπηκόων της; Κάτι τέτοιο είναι εξαιρετικά δύσκολο στις σημερινές συνθήκες. Στις σημερινές συνθήκες κρίσης της ΕΕ απαιτείται από όλους εξαιρετικά μεγάλη πειθαρχία στην εφαρμογή των σκληρών νεοφιλελεύθερων μέτρων. Ταυτόχρονα, οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στις χώρες που αποτελούν το σκληρό πυρήνα της, καθιστούν πολύ δύσκολη υπόθεση την εύρεση νέων σημείων ισορροπίας, κάθε φορά που αμφισβητούνται τα προηγούμενα, επειδή είτε το κίνημα σε κάποια χώρα το ανατρέπει είτε η κρίση παίρνει ανεξέλεγκτη τροπή.
Συμπερασματικά η ΕΕ δεν μεταρρυθμίζεται, υπό την έννοια του να μεταβληθεί από μηχανισμός εξυπηρέτησης των αστικών συμφερόντων σε μηχανισμό εξυπηρέτησης των συμφερόντων των λαών της. Επειδή όμως η Ευρώπη αποτελεί πεδίο ταξικής πάλης έχει νόημα η διεκδίκηση μεταρρυθμιστικών αιτημάτων υπό την έννοια ότι μπορεί να αναπτυχθεί ένα κίνημα για τη διεκδίκησης τους και στο βαθμό που η ΕΕ δεν μπορεί να ενσωματώσει αυτά τα αιτήματα, το κίνημα αυτό μπορεί να μετεξελιχθεί από κίνημα διεκδίκησης των συγκεκριμένων αιτημάτων σε κίνημα συνολικής αμφισβήτησης της πορείας και ύπαρξης της ΕΕ.
Δηλώνουμε ξεκάθαρα ότι η μόνη άλλη Ευρώπη είναι η σοσιαλιστική Ευρώπη και είναι εφικτή μέσα από το δρόμο της ρήξης. Όμως σήμερα που το ζήτημα της επανάστασης και του σοσιαλισμού δεν μπορεί να πέσει σαν άμεσο σύνθημα μέσα στο κίνημα, έχουμε ευθύνη να διατυπώσουμε ένα πρόγραμμα αιτημάτων που θα αποτελέσει τόσο πολιτικό πλαίσιο των αγώνων (αυτή τη φορά και επιθετικών), όσο και εργαλείο ιδεολογικής ζύμωσης. Το πρόγραμμα αυτό δεν θα πρέπει να αποτελεί απλή συρραφή των αιτημάτων για τα οποία παλεύει μέχρι τώρα το κίνημα (35ωρο, υπεράσπιση των δημόσιων υπηρεσιών κλπ), αλλά να περιέχει στόχους και δράσεις που θα βοηθήσουν τον κόσμο να ξεκαθαρίσει την τεράστια απόσταση που υπάρχει ανάμεσα στο όραμά του για ένα κοινό ευρωπαϊκό σπίτι και τον εκμεταλλευτικό και ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της ΕΕ. Ένα πρόγραμμα με τέτοια μεταβατικά αιτήματα που θα αμφισβητεί την ΕΕ όπως είναι σήμερα και θα την απογυμνώνει στα μάτια του κόσμου, μπορεί να παίξει καταλυτικό ρόλο στην ανάπτυξη ενός μαζικού κινήματος, που είναι το μόνο υποκείμενο διεκδίκησης μιας Ευρώπης της απελευθέρωσης, μιας Ευρώπης του σοσιαλισμού.»
Αν και πιστεύουμε ότι από τότε έχουμε εν πολλοίς δικαιωθεί για τις αναλύσεις μας σε σχέση με την ΕΕ, θέλουμε να προσθέσουμε κάποιες διευκρινίσεις που κυρίως απαντάνε σε αυταπάτες που διακατέχουν την πλειοψηφούσα εκδοχή στο κείμενο-κορμό του 6ου Συνεδρίου:
α) η Ένωση είναι υπερεθνικός μηχανισμός, όχι πεδίο αποτύπωσης ταξικών συσχετισμών και ηγεμονίας όμοιο με αυτό του αστικού κράτους. Άρα αφενός δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως κρατικό μόρφωμα, αφετέρου η στρατηγική μας έναντι της ΕΕ πρέπει να διαφέρει από τη στρατηγική μας έναντι του αστικού κράτους.
β) Εάν ο νεοφιλελευθερισμός είναι τρόπος συγκρότησης της ΕΕ, αυτό σημαίνει ότι η ΕΕ συγκροτείται μέσω αυτού – επομένως η αριστερά δεν μπορεί να εναντιωθεί στον νεοφιλελευθερισμό, χωρίς να εναντιωθεί στην ίδια τη συγκρότηση και ύπαρξη της ΕΕ.
γ) Η κρίση της ελληνικής οικονομίας δείχνει ότι η πραγματική σύγκλιση σε συνθήκες διεθνούς καπιταλιστικής ολοκλήρωσης είναι αδύνατη.
δ) Δεν είναι δυνατή η οικοδόμηση μιας άλλης ΟΝΕ, μιας άλλης ΕΚΤ και ενός άλλου Συμφώνου Σταθερότητας. Αυτή η υπόνοια είναι ανιστόρητη και υποδηλώνει βαθιά άγνοια της φύσης και του προσανατολισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης! Η ΟΝΕ είναι νεοφιλελεύθερη, η ΕΚΤ είναι ανεξέλεγκτη και τα Σύμφωνο Σταθερότητας είναι εργαλείο πειθάρχησης. Αυτές είναι οι φυσιολογικές προεκτάσεις της ΕΕ ως μηχανισμού προώθησης των συμφερόντων της μονοπωλιακής, διεθνοποιημένης μερίδας των αστικών τάξεων στην Ευρώπη. Οποιαδήποτε άλλη ερμηνεία, υπαινίσσεται την (πραγματική ή δυνητική) ουδετερότητα αυτών των μηχανισμών.
ε) Η θέση για δημιουργία ενός ισχυρού, μαζικού, πανευρωπαϊκού κινήματος εργαζομένων που θα διεκδικεί την αλλαγή πορείας της ΕΕ στον αντίποδα του νεοφιλελευθερισμού, πέραν του ότι τείνει να αγνοήσει αγεφύρωτες (προς το παρόν) διαφορές μεταξύ των εργατικών τάξεων των 27 χωρών, μοιάζει με πρόφαση αναβολής της δράσης. Ειδικά όταν είναι εμφανές πως αυτό που επείγει, είναι το να οικοδομήσεις ένα τέτοιο κίνημα στην χώρα σου (αδύναμος κρίκος), το οποίο μόνο τότε θα μπορέσει να λειτουργήσει ως υπόδειγμα ενεργούς αντίστασης και διεξόδου από την κρίση σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.
η φωτό : Night view of Euro neon sign outside European Central Bank in Frankfurt am Main, Germany. (C) Lars Aronsson, 23:29 CEST, August 5, 2005, Creative Commons Share-Alike license.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου