Περί "μετώπου" και άλλων δαιμονίων. Δύο άρθρα.

Ένα μέτωπο (μα ποιο μέτωπο;) για μια αλλαγή (μα ποια αλλαγή;)

του Χ. Γεωργούλα από την ΕΠΟΧΗ, 23.05.10

Η ανακοίνωση της ΚΟΕ (17/5) δίνει τροφή για σκέψεις. Ευχάριστες ή δυσάρεστες, εξαρτάται από ποια σκοπιά βλέπει κάποιος τα πράγματα.
Τιτλοφορείται «Για ένα μέτωπο αλλαγής» και υπόσχεται ότι «τις επόμενες μέρες η ΚΟΕ θα καταθέσει μια ανοικτή πρόταση συγκρότησης ενός μετώπου αλλαγής της πορείας προς την κοινωνική καταστροφή».
Θα περιμένουμε, βέβαια, την κατάθεση της πρότασης με την ελπίδα ότι θα αποσαφηνίζει πολλά μετέωρα ερωτήματα, που θέτει η χρήση του όρου «αλλαγή» χωρίς οποιοδήποτε επιθετικό προσδιορισμό. Χρήση που η αριστερά, ιδίως η κομμουνιστική, αποφεύγει συνήθως.
Ως τότε, όμως, θα ήταν χρήσιμο να θέσουμε μερικά ερωτήματα, που μπορεί να βοηθήσουν τη συζήτηση.
Αρκεί ο προσδιορισμός ενός μετώπου ως «ανοικτό, πλατύ, λαϊκό» ή της στοχοθεσίας του: «ανατροπή ενός πολιτικού συστήματος ξεπερασμένου, ληστρικού, διεφθαρμένου»;
Αρκεί η περιγραφή «το μέτωπο δεν περιορίζεται στην αριστερά, αφορά τις δυνάμεις, κοινωνικές ή πολιτικές, που επιδιώκουν την πραγματική αντιπαράθεση με το χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα και τις πολιτικές ασφυξίας που εφαρμόζονται»;

Ένα μέτωπο με ποια μέτωπα;
Αν δεν περιορίζεται στην αριστερά ένα τέτοιο μέτωπο, ποιες άλλες πολιτικές δυνάμεις προβλέπεται να συμπεριλάβει; Κι αν αφορά «κοινωνικές ή πολιτικές δυνάμεις», το διαζευκτικό «ή» γράφτηκε εκ παραδρομής, ή σημαίνει ότι θα συναχθούν στο μέτωπο άλλοι μεν ως πολιτικές δυνάμεις, δηλαδή συγκροτημένοι ως πολιτικά υποκείμενα, και άλλοι ως κοινωνικές, που μπορεί να σημαίνει και ως «κόσμος» (του ΠΑΣΟΚ, για παράδειγμα, όπως καταχρηστικά λέγεται εν τη ρύμη του λόγου μας συχνά); Πράγμα που θα προσομοίαζε επικίνδυνα με τα σεχταριστικής έμπνευσης μέτωπα, τα οποία συχνά μας προτείνει το ΚΚΕ με θαυμαστή συνέπεια.
Οι διευκρινίσεις αυτές είναι πολύ περισσότερο αναγκαίες, γιατί στην ανακοίνωση της ΚΟΕ δεν γίνεται σαφές ποια είναι η σχέση ανάμεσα στο προτεινόμενο «μέτωπο αλλαγής» και το υφιστάμενο «Μέτωπο Ανατροπής και Αλληλεγγύης». Το «μέτωπο αλλαγής» θα διαδεχθεί το «Μέτωπο Ανατροπής»; Το «Μέτωπο Ανατροπής» θα συμπράξει με άλλες δυνάμεις εντός του «μετώπου αλλαγής»; Και ποια θα είναι η σχέση όλων αυτών με τον ΣΥΡΙΖΑ; Το «Μέτωπο Ανατροπής» είναι κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ και καλεί τον όλο ΣΥΡΙΖΑ στο «μέτωπο αλλαγής»; Θα επιθυμούσε να συνυπάρχει μ' αυτόν στο «μέτωπο», ή μήπως θα ήθελε να αντικαταστήσει τον ήδη παραπαίοντα (και με δική μας ευθύνη) ΣΥΡΙΖΑ εντός του προτεινόμενου «μετώπου»;

Με ποια αριστερά;
Και μια που αναφέραμε τον ΣΥΡΙΖΑ, ποια είναι η εκτίμηση της ΚΟΕ (και όχι μόνο) για το μέχρι σήμερα κοινό μας σπίτι;
Είναι, εκ πρώτης όψεως, η απαξιωτική μέχρι μηδενισμού εκτίμηση που επιφυλάσσει η ανακοίνωση για την αριστερά εν γένει; «Κατά τη γενική απεργία της 5/5, όπου η κατακραυγή για το πολιτικό σύστημα ήταν πάνδημη, και η αριστερά ήταν μέσα στο κάδρο της απαξίωσης», εκτιμά η ανακοίνωση της ΚΟΕ. Συνεπώς, μάλλον δεν εξαιρείται ο ΣΥΡΙΖΑ.
Πώς γίνεται, όμως, αυτή η αριστερά να τοποθετείται στο κάδρο της απαξίωσης και να είναι η ίδια που έκανε το παν για να είναι πάνδημη η κατακραυγή στις 5/5 και να παρίσταται αυτοπροσώπως, σύσσωμη, σωματικά παρούσα σ' αυτή την πάνδημη κατακραυγή; Να είναι αναπόσπαστο μέρος της, η ίδια και όχι μόνο «ο κόσμος της»;
Η απάνηση που δίνει η ανακοίνωση της ΚΟΕ δεν είναι σαφής και απαλλαγμένη αντιφάσεων: «Στην εποχή που είμαστε και με την αριστερά που υπάρχει, δεν περιμένουμε ότι η αριστερά θα σώσει την κοινωνία. Ανάποδα, η κοινωνία είτε θα αναδείξει άλλο ρόλο για την αριστερά, είτε θα την περιθωριοποιήσει»...
Αν αντιλαμβανόμαστε ορθά αυτή την αποστροφή, η αριστερά, στο σύνολό της, όχι μόνο δεν μπορεί να ελπίζει ότι θα «σώσει» την κοινωνία, αλλά δεν φαίνεται ικανή ούτε τον εαυτό της να διασώσει. Η μόνη ελπίδα της είναι η κοινωνία, η οποία μοιάζει να αναπτύσσει με την αριστερά μια μάλλον εργαλειακή σχέση.
Η αριστερά κινείται σε κάποιο παράλληλο σύμπαν με αυτό της κοινωνίας, ή μήπως είναι σαρξ εκ της σαρκός της; Η πολιτικά συγκροτημένη αριστερά προκύπτει ως πολιτική έκφραση μιας κοινωνίας -για την ακρίβεια, κάποιων τάξεων- μέσα στην κοινωνία, ή βρίσκεται κάπου αλλού και περιμένει να της ανατεθεί από την κοινωνία κάποιος ρόλος;

Υπαινιγμοί πρωτοπορίας
Μήπως η απαξιωτική αποστροφή αυτή δεν αφορά δεν αφορά το σύνολο της αριστεράς, αλλά υποθέτει σιωπηρή εξαίρεση ενός πρωτοπόρου τμήματός της; Το οποίο, προφανώς, συνειδητοποίησε γρηγορότερα και καθαρότερα από τα άλλα την κοινωνική ανάγκη και την ανάγκη του αντίστοιχου οδηγητικού ρόλου; Σ' αυτή την περίπτωση, δεν πρόκειται για μια κοινωνία που αναδεικνύει έναν «άλλο ρόλο» για την αριστερά, αλλά μάλλον για ένα τμήμα της αριστεράς, που της τον υποδεικνύει.
Αν είναι έτσι, χωράει πολλή συζήτηση. Αν τεθεί, όμως, το ζήτημα με τους σχεδόν σωτηριολογικούς όρους της ανακοίνωσης (ποιος «σώζει» ποιον κ.τ.λ.), η συζήτηση μάλλον κινδυνεύει να παρεκτραπεί σ' ένα χωρίς νόημα κουβεντολόι γύρω από το ελάχιστα προωθητικό ερώτημα ποιο ακριβώς τμήμα της αριστεράς κατέχει τη συνταγή για το «μοναδικό δρόμο ελπίδας και διεξόδου». Ήδη το επίθετο «μοναδικός» ηχεί παράξενα μέσα στο κενό που αφήνει η διαπίστωση της ανακοίνωσης ότι έχουμε μια συνολικά απαξιωμένη αριστερά.

Μας χρειάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ;
Η μόνη βεβαιότητα που διακηρύξαμε ότι έχουμε όλοι όσοι συνδημιουργήσαμε τον ΣΥΡΙΖΑ, ήταν πως κανείς μας δεν είχε την παραλυτική βεβαιότητα ότι κατέχει την απόλυτη αλήθεια ή τη μοναδική. Γι' αυτό, άλλωστε, αποφασίσαμε να συμπράξουμε, μήπως και τη γεννήσουμε -μαζί με την ελπίδα μιας ενότητας σε στέρεη βάση. «Χώρος διαλόγου και κοινής δράσης» ονομάστηκε το πρώτο μας βήμα. Άλλαξε κάτι από τότε, τουλάχιστον ως προς αυτή την υπόθεση;
«Τα ερωτήματα περί διάσπασης, νέου φορέα ή ψηφοδελτίου, αποχώρησης από τον ΣΥΡΙΖΑ κ.λπ., αν δεν είναι κατευθυνόμενα, είναι αφελή», υποστηρίζεται στην ανακοίνωση της ΚΟΕ ως πρωθύστερη απάντηση στο σχετικό ερώτημα. Γιατί τόση διπλωματικότητα, όμως, στις διατυπώσεις;
Ας υποθέσουμε ότι δεν είναι κατευθυνόμενα. Γιατί θα έπρεπε να είναι απλώς «αφελή»; Δεν θα μπορούσε να είναι «ψευδή», «αναληθή», «αβάσιμα», «αστήριχτα», «κακόβουλα»... Είναι τόσο πλούσια η ρημάδα η γλώσσα μας, που η αβίαστη χρήση της θα μπορούσε να βάλει τους πάντες στη θέση τους.
Δεν χρωστάμε, άραγε, όλοι μας μια ευθεία απάντηση σε όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες, σε όλους τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες, που πίστεψαν και πιστεύουν στον ΣΥΡΙΖΑ και έδωσαν κομμάτια απ' τη ζωή τους γι' αυτόν;

Νίκος Γαλάνης: Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πολιτικό σχέδιο 

από την ΑΥΓΗ, 23.05.10, συνέντευξη στον Κ.Ζαγάρα

"Η ενότητα δεν είναι αυτοσκοπός ή ηθική επίκληση, αλλά κατακτιέται με βάση την πολιτική συμφωνία", υπογραμμίζει στην "Αυγή" της Κυριακής ο Νίκος Γαλάνης, μέλος της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, στέλεχος της ΚΟΕ και πρωταγωνιστής στη συγκρότηση του "Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής". Ο Ν. Γαλάνης υποστηρίζει ότι το "Μέτωπο" προσπαθεί να θέσει μια πολιτική ταυτότητα για τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ αναφέρει πως το πολιτικό σχήμα με ευθύνη του ΣΥΝ είναι εγκλωβισμένο στο “σχήμα του ευρωπαϊσμού” και αναρωτιέται αν έχει πολιτικό σχέδιο.

* Ποια είναι η σχέση μεταξύ “Μετώπου” και ΣΥΡΙΖΑ;
Το υπό διαμόρφωση "Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής" δημιουργήθηκε μετά την 3η Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθώντας να απαντήσει στο πολιτικό και οργανωτικό έλλειμμα και κυρίως στην προοπτική του ΣΥΡΙΖΑ στις νέες συνθήκες της κρίσης.
Ήταν εμφανές πως ο ΣΥΡΙΖΑ -με ευθύνη του ΣΥΝ- δεν είχε στην ουσία πολιτικό στίγμα. Εγκλωβισμένος στο σχήμα του ευρωπαϊσμού, δεν έβλεπε πέρα από το ποια θα είναι η προγραμματική αντιπολίτευση στο ΠΑΣΟΚ και ποιες θα είναι οι εναλλακτικές προτάσεις στην κρίση.
Ως "Μέτωπο", προσπαθήσαμε με αρκετούς συμβολικούς, αλλά και πολιτικούς τρόπους να θέσουμε μια πολιτική ταυτότητα για τον ΣΥΡΙΖΑ, βλέποντας ταυτόχρονα προς την κοινωνία και αποφεύγοντας τις αντιπαραθέσεις που δημιουργούν κομματικούς στρατούς και όχι ανοιχτά αυτιά. Είναι ελπιδοφόρο το ότι έχει ανοιχτεί μια πολιτική συζήτηση με έναν κόσμο εντός, αλλά και εκτός ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα υπάρχει η δυνατότητα να διαφοροποιηθούν χιλιάδες άνθρωποι. Και η αριστερά μπορεί να πρωταγωνιστήσει αν έχει πολιτικό στίγμα, ουσιαστική ενότητα, μαζική, ανυποχώρητη δράση και ανεξαρτησία από τα πολιτικά σχέδια των δυνάμεων που ευθύνονται για τη σημερινή κατάσταση.

* Η πρόταση να φύγει η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τις εκλογές από τη Βουλή τι εξυπηρετεί;
Είναι πρόταση με μεγάλη συμβολική, αλλά και πολιτική σημασία. Ο κόσμος έχει στοχοποιήσει το ελληνικό Κοινοβούλιο, και γιατί δεν είναι ελληνικό και γιατί δεν είναι Κοινοβούλιο. Η κυβέρνηση είναι κυβέρνηση υπαλλήλων και μεταφραστών του ΔΝΤ και της Ε.Ε., ενώ η συζήτηση στη Βουλή γίνεται στη βάση των προαποφασισμένων ή και τετελεσμένων εντολών τους.
Επομένως, η πραγματοποίηση αυτής της πρότασης θα σήμαινε ότι η δική μας αριστερά ακούει και βλέπει την κοινωνία και ότι βρίσκεται εκτός του πολιτικού πλαισίου που έχουν θέσει ΔΝΤ-Ε.Ε. Και παράλληλα, ότι όλοι οι βουλευτές θα πήγαιναν στον λαό για να αποκαλύψουν, να ενθαρρύνουν, να ακούσουν και να συμμετέχουν σε έναν γενικό ξεσηκωμό του λαού.

* Το κεντρικό σας σύνθημα είναι “παύση πληρωμών και έξοδος από την Ευρωζώνη”. Οι θέσεις αυτές δεν έχουν συμφωνηθεί στον ΣΥΡΙΖΑ, μήπως λοιπόν στην πράξη παραπέμπουν σε άλλο πολιτικό σχέδιο;
«Άλλο πολιτικό σχέδιο» σε σχέση με ποιο; Έχει ο ΣΥΡΙΖΑ πολιτικό σχέδιο; Όχι, αυτό που βλέπει ο κόσμος είναι ότι υπάρχουν πολλές και διαφορετικές εκφωνήσεις, καθόλου μαχητικές, που θυμίζουν σούπα κι όχι πολιτική στόχευση και ταυτότητα. Πιστεύει κανείς έξω, στην κοινωνία, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ελπίδα, ότι αντιστέκεται, ότι είναι αντιμέτωπος έστω με τον Γ. Παπανδρέου και το σύστημά του; Αλήθεια, η συνάντηση Αλ. Τσίπρα - Αντ. Σαμαρά σε ποιο πολιτικό σχέδιο εντάσσεται;
Η παύση πληρωμών και η έξοδος από την Ευρωζώνη είναι ορισμένα από τα συνθήματα που συνιστούν μια απάντηση στο πρόβλημα του χρέους. Τα κεντρικά μας συνθήματα είναι να ακυρωθεί η συμφωνία με Ε.Ε. και ΔΝΤ και να φύγει η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου. Είναι αυτό διαφορετικό πολιτικό σχέδιο;

* Όλες οι πολιτικές πρωτοβουλίες του “Μετώπου” αναδεικνύουν ως επικεφαλής τον Αλέκο Αλαβάνο; Μήπως αυτό αποτελεί “μεταμόρφωση” ηγετικών επιδιώξεων;
Άλλο ηγετικές ικανότητες κι άλλο «ηγετικές επιδιώξεις». Ο Αλ. Αλαβάνος αποδείχτηκε ότι έχει ηγετικές ικανότητες -με τα σωστά και τα λάθη του- καταφέρνοντας να βγάλει χιλιάδες αριστερούς από την ιδιώτευση και την απογοήτευση, και διεμβολίζοντας τα αντίπαλα ακροατήρια. Δεν είναι λίγο οξύμωρο, ενώ είσαι ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ, να γίνεσαι «μέλος του ΣΥΡΙΖΑ» και να έχεις ηγετικές επιδιώξεις μέσω ενός μικρού και υπό διαμόρφωση "Μετώπου";
Ηγετικές επιδιώξεις, δυστυχώς, εμφανίζουν διάφορα golden boys που αντιλαμβάνονται με λάθος τρόπο την αριστερά. Η αριστερά δεν είναι εταιρεία. Είναι ανάγκη, είναι όνειρο, είναι σχέσεις ιστορίας, θυσιών, κουλτούρας, αξιών.

* Ποια, κατά τη γνώμη σας, βήματα μπορούν να διασφαλίσουν την ενωτική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ και την παρέμβασή του στις νέες εξελίξεις;
Η ενότητα δεν είναι αυτοσκοπός ή «ηθική» επίκληση, αλλά καταχτιέται με βάση την πολιτική συμφωνία και δέσμευση και τη μαζική δράση. Επομένως, ας ξαναρχίσουμε από κει. Το πρώτο βήμα θα ήταν μια γενναία αυτοκριτική για το τι δεν έχει γίνει στον ΣΥΡΙΖΑ όλο αυτό το διάστημα, και τι ευθύνεται γι’ αυτό. Το δεύτερο, να σταματήσει ένας πόλεμος «ξεκατινιάσματος» γύρω από το ποιος λέει μια άποψη κι όχι γύρω από την ίδια την άποψη. Το τρίτο, μέσα από την 4η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη να βγούμε με πολιτικές αποφάσεις που να εφαρμοστούν. Τέλος, η άποψη και η δράση του ΣΥΡΙΖΑ στους μαζικούς χώρους να αποδεικνύει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ άλλαξε, ότι η ενότητα έχει θετικό κι όχι αρνητικό πρόσημο. Μια ενότητα που να δημιουργεί ένα μεγάλο Μέτωπο κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων.

η αφίσα της ταινίας Ουδέν νεώτερον από το Δυτικό μέτωπο (1930) του Lewis Milestone, από την Wikipedia, αποτελεί προσθήκη του διαχειριστή και δεν ανήκει σε κανένα από τα δύο άρθρα.