(δημοσιεύθηκε στο φύλλο της εφημερίδας Δρόμος, στις 22-05-2010)
- Είστε απ’ αυτούς που στηρίξατε τη διεξαγωγή του συνεδρίου…
Η τάση που συμμετέχω αλλά και εγώ προσωπικά, στηρίξαμε τη διεξαγωγή του έκτακτου συνεδρίου μ’ ένα πολύ συγκεκριμένο πολιτικό σκεπτικό που εξυπηρετούσε δύο πολύ μεγάλες ανάγκες του ΣΥΝ και της ριζοσπαστικής αριστεράς στην συγκυρία. Πρώτον να προχωρήσουν κάποιες ώριμες οργανωτικές και καταστατικές αλλαγές, τις οποίες απαιτεί εδώ και χρόνια η βάση του κόμματος, και δεύτερο να υπάρξει ένα φρέσκο πολιτικό σχέδιο για τη δημοκρατική αναζωογόνηση και την προγραμματική εμβάθυνση του ΣΥΡΙΖΑ. Με βάση αυτό το μίνιμουμ σκεπτικό που έβλεπε και προς τα μέσα και προς τα έξω και που προσπαθούσε να αντιμετωπίσει γόνιμα τα κρισιακά φαινόμενα του πρόσφατου παρελθόντος, στηρίξαμε την επιλογή της διεξαγωγής του εκτάκτου συνεδρίου. Το συνέδριο όμως σήμερα έχει πάρει εντελώς άλλη τροπή…
- Τι είναι αυτό που σας ώθησε στο να κατεβάσετε και σε αυτό το Συνέδριο εναλλακτική πλατφόρμα;
Το κείμενο που διαμορφώθηκε κατά πλειοψηφία στην Επιτροπή Θέσεων και μετά στην Κεντρική Πολιτική Επιτροπή, φάνηκε από την αρχή ότι δεν μεριμνούσε για τη σύνθεση των διαφορετικών απόψεων της λεγόμενης αριστερής πλειοψηφίας, αλλά επιδίωκε πρωτίστως τη σύγκλιση και την επικοινωνία με τις πιο μετριοπαθείς απόψεις στελεχών που προερχόταν από την Ανανεωτική Πτέρυγα.
Αυτό εννοείται δεν έγινε τυχαία… ήταν επιλογή. Φάνηκε δηλαδή εξ αρχής ότι δεν υπήρχε ουσιαστικά περιθώριο συνεννόησης, αλλά ούτε και διάθεση για συγκλίσεις προς μια πλατφόρμα με στοιχεία σοβαρής αντικαπιταλιστικής κριτικής και ενός πολιτικού σχεδίου που θα πήγαινε ένα βήμα πιο πέρα την ενωτική, ανασυνθετική διαδικασία της αριστεράς. Έτσι αναγκαστήκαμε να κατεβάσουμε εναλλακτικό-αντιπαραθετικό κείμενο.
- Το κείμενό σας που εστιάζει;
Σε πέντε βασικά ζητήματα. Πρώτον, στο ότι στο ΣΥΝ χρειάζονται μεγάλες οργανωτικές και καταστατικές αλλαγές που να σπάνε αυτόν τον ιδιότυπο συγκεντρωτισμό των τάσεων, των βαρόνων και του προεδρισμού τόσο στην εσωκομματική ζωή όσο και στη δημόσια παρουσία. Προτείνουμε εναλλακτικές δομές με σαφή αντιγραφειοκρατικά και δικτυακά χαρακτηριστικά.
Δεύτερον, στο ότι οι συνδικαλιστικές δυνάμεις που συμμετέχει ο ΣΥΝ θα πρέπει να απεμπλακούν από τη συμμετοχή τους στα κορυφαία όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος, εάν θέλουν να δημιουργήσουν αξιόπιστους δεσμούς με ευρύτερα λαϊκά στρώματα. Η δημιουργία ενός νέου συνδικαλιστικού παραδείγματος είναι πλέον μαζική κοινωνική απαίτηση και η αριστερά οφείλει να το αντιληφθεί, ώστε να μη συνεχίσει να δίνει άλλοθι σε επικίνδυνες κομφορμιστικές συνδικαλιστικές ηγεσίες. Ο συντονισμός των πρωτοβάθμιων έδειξε μεν τον δρόμο, αλλά χρειάζεται να συνοδευθεί και από τέτοιους ισχυρούς κεντρικούς συμβολισμούς.
Τρίτον, στο ότι η υπερψήφιση της συνθήκης του Μάαστριχτ από τον ΣΥΝ και η γενικότερη εξέλιξη του ευρωενωσιακού εγχειρήματος ήταν η συμπύκνωση της ιστορικής ήττας των απόψεων του αφελούς κοσμοπολιτισμού και μεταρρυθμισμού που επικράτησαν επί μακρόν στην ανανεωτική αριστερά. Οι απόψεις αυτές δυστυχώς εμφανίζονται με άκρως αντιφατικό, ηγεμονικό όμως, τρόπο και μέσα στο κείμενο της πλειοψηφίας. Πιστεύουμε ότι χρειάζεται συνολική επανεξέταση το ζήτημα της συμμετοχής της χώρας στην ΟΝΕ και το κατά πόσο είναι εφικτή μια στρατηγική προοδευτικής αλλαγής του χαρακτήρα της ΕΕ. Εμείς πιστεύουμε ότι η ΕΕ δεν μεταρρυθμίζεται και ότι η έξοδος από την Ευρωζώνη είναι εφικτή και υπό προϋποθέσεις μπορεί να λειτουργήσει μεσοπρόθεσμα προς όφελος των εργαζομένων.
Τέταρτον, στο ότι ο ΣΥΝ μπορεί να εγγυηθεί τη συνέχιση του εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ όχι ως το άθροισμα των επί μέρους συνιστωσών, αλλά με τη δυναμική ενός ανοιχτού, ζωντανού πολιτικού οργανισμού που έχει ισχυρή κοινωνική ταυτότητα.
Πέμπτον και τελευταίο, αλλά ίσως το πιο σημαντικό, είναι το ζήτημα της χρεωκοπίας της χώρας και η απάντηση που πρέπει να δώσει η αριστερά. Εμείς υποστηρίξαμε εξ αρχής την επιλογή της στάσης πληρωμών, στα πλαίσια όμως μιας ευρύτερης στρατηγικής προοδευτικής διεξόδου για τη χώρα και ενός άλλου συσχετισμού δύναμης. Η στάση πληρωμών μπορεί να είναι ένα κεντρικό αίτημα – εργαλείο μιας ιδεολογικοπολιτικής αντεπίθεσης που θα σηματοδοτεί αυτή τη στρατηγική συσπείρωσης ευρύτερων κοινωνικών και λαϊκών δυνάμεων.
- Τι περιμένετε από το Συνέδριο; Πού εκτιμάτε ότι θα καταλήξει και πόσο -η όποια κατάληξή του- θα επηρεάσει τη ριζοσπαστική Αριστερά γενικότερα και τον ΣΥΡΙΖΑ ειδικότερα;
Στο συνέδριο αυτό υπάρχουν δύο πιθανά σενάρια. Το πρώτο είναι να βαδίσουμε προς μια ακούσια «ΕΑΡινοποίηση» του Συνασπισμού, που νομίζω ότι είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί. Το άλλο σενάριο είναι ότι ο κόσμος και τα μέλη του Συνασπισμού θα εξαναγκάσουν τις φυσικές ή ιστορικές τους ηγεσίες να προσφύγουν σε μία προωθημένη σύνθεση προς τ’ αριστερά και θα απαιτήσουν επιτακτικά το ΣΥΝ αλλά και το ΣΥΡΙΖΑ των μελών! Αν αυτό επιτευχθεί, κι εγώ ελπίζω ότι θα επιτευχθεί, θα απελευθερωθούν γνήσιες πολιτικές δυναμικές στα πλαίσια του ευρύχωρου, δημοκρατικά οργανωμένου ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό βεβαίως προϋποθέτει την ενότητα της αριστερής πλειοψηφίας του κόμματος και τη σαφή πολιτική καταδίκη των επιλογών και των υπονομευτικών τακτικών της Ανανεωτικής Πτέρυγας που βάζει κόκκινες γραμμές, αντί να βάζουμε εμείς σε αυτήν! Αυτό επίσης προϋποθέτει ότι ο σημερινός πρόεδρός μας θα κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση και δεν θα φοβηθεί, μήπως κατηγορηθεί ότι δεν είναι πρόεδρος όλου του κόμματος. Εάν δεν κινηθεί σ’ αυτή την κατεύθυνση θα καταλήξει να είναι πρόεδρος -θα’ λεγα- της 2ης ΕΑΡ, στην οποία θα συμμετέχουν αμήχανα κάποια κομμάτια της πάλαι ποτέ αριστερής πλειοψηφίας σε ασαφείς ρόλους με ασαφείς στόχους. Θα είναι τραγική μια τέτοια εξέλιξη μέσα σε μια τέτοια ιστορική συγκυρία που η κοινωνία έχει ανάγκη μια εθνικά γειωμένη, διεθνιστικά αλληλέγγυα και κυρίως ταξικά προσανατολισμένη αριστερά.
- Είπατε ότι ο κόσμος θα αναγκάσει την ηγεσία να κάνει τη δεύτερη αριστερή στροφή της. Πώς το εισπράττετε αυτό από τη συμμετοχή σας σε όλες τις προσυνεδριακές διαδικασίες; Τι ζητάει και τι περιμένει ο κόσμος;
Η συμμετοχή γενικά είναι πιο μικρή από το αναμενόμενο. Όταν η συζήτηση όμως εστιάζεται στο τι πρέπει να κάνουμε ως Αριστερά για την κρίση του χρέους, για το ρόλο της ΕΕ και τι πρέπει κάνουμε με το ΣΥΡΙΖΑ, εκεί πραγματικά υπάρχει ένα γνήσιο και ζωηρό ενδιαφέρον. Εκεί βασίζω και την ελπίδα ότι εάν διασφαλιστεί ένας ουσιαστικός διάλογος μες στο συνέδριο, δεν θα κατορθώσουν κάποιοι να οδηγήσουν τα πράγματα εκεί που θέλουν.
Ο κόσμος θέλει πραγματική ενότητα, όχι επίπλαστη σύνθεση. Τα πολιτικά μηνύματα θα ‘ναι τέτοια προς την ηγεσία που θα αναγκαστεί να κάνει, ας μου επιτραπεί ο όρος, την απαραίτητη διόρθωση προς τα αριστερά. θα πρέπει όμως να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει…
- Υπάρχει και το ενδεχόμενο, όμως, να μιλήσουν για δεύτερη αριστερή στροφή, αλλά στην πράξη να συνεχιστεί η ίδια ρότα…
Μην ξεχνάτε ότι πλέον υπάρχει το ζήτημα του κοινωνικού παράγοντα. Δηλαδή έχει τόσες απαιτήσεις πλέον η διωκόμενη κοινωνία και οι υποτελείς τάξεις, είναι τόσα πολλά τα μέτωπα, που δεν υπάρχει η πολυτέλεια μιας επικοινωνιακής διαχείρισης των πολιτικών και στρατηγικών αντιθέσεων.
Κι εδώ θέλω να πω το εξής: Εμείς δεν θεωρούμε ότι εύκολα φτιάχνεται ένας φορέας της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Άρα πρωτοβουλίες που έχουν προέλθει μέσα από το ΣΥΡΙΖΑ, μετωπικού χαρακτήρα, τις βλέπουμε μεν με θετικό τρόπο, αλλά δεν τις βλέπουμε ως προπλάσματα ίδρυσης ενός νέου φορέα της Αριστεράς, στον οποίο οι απογοητευμένες δυνάμεις από τους υπαρκτούς φορείς της Αριστεράς θα μπορέσουν κάποια στιγμή να μετοικήσουν. Εμείς αυτό που επιδιώκουμε είναι η δεύτερη αριστερή στροφή του ΣΥΝ και η επανίδρυση του ΣΥΡΙΖΑ.
- Με δεδομένα αυτά και κυρίως την κοινωνική πραγματικότητα, η οποία δείχνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και τα όρια της Αριστεράς και τα όρια του πολιτικού συστήματος, πώς μπορεί αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ να κάνει το επόμενο βήμα, να αποτελέσει ξανά την ελπίδα και να είναι πάλι ο καταλύτης του πολιτικού συστήματος;
Για να κάνουμε έναν πιο αποτελεσματικό ΣΥΡΙΖΑ, θα έλεγα ότι αυτό που προέχει είναι να ξανακάνουμε την Αριστερά τρόπο ζωής. Οι κοινωνικές πρακτικές των αριστερών, ή και γενικότερα των πολιτών, πάντα είχαν την σημασία τους, αλλά σε φάσεις ιστορικού τύπου μεταβολών γίνονται ίσως πιο σημαντικές από τις πολιτικές τους πρακτικές. Η σχετική αυτονομία του πολιτικού τότε υποτάσσεται περαιτέρω στο κοινωνικό.
Άρα ο ΣΥΡΙΖΑ, για να προχωρήσει ξανά ως ελπίδα και καταλύτης, χρειάζεται να συνδυάζει και συσχετίζει άριστα τις κοινωνικές και τις πολιτικές πρακτικές των μελών του. Εάν δεν γίνει αυτό, θα είμαστε καταδικασμένοι να είμαστε μια διεκδικητική δύναμη αριστερής εκφώνησης, που όμως δεν θα μπορεί να προκαλεί το αναγκαίο μπλοκάρισμα του συστήματος και τις δομικές αλλαγές.
- Να κλείσουμε με τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, με την υπόθεση Κουβέλη. Βγήκαν πολλές ανακοινώσεις που στοχοποιούν την Αριστερή Ανασύνθεση.
Μας έκανε εντύπωση αυτό το μπαράζ δηλώσεων για το ζήτημα. Εδώ παραβιάζεται μια βασική δημοκρατική αρχή: το δικαίωμα του μέλους να επιλέγει ποια πρόσωπα και ποιες πολιτικές απόψεις πίσω απ’ τα πρόσωπα στηρίζει. Ο Φώτης ο Κουβέλης είναι ένας σύντροφος που έχει πάρα πολλές φορές εκτραπεί σε σχέση με τα συμφωνηθέντα, δηλαδή τις συνεδριακές μας αποφάσεις. Έτσι είναι ένα πρόσωπο που κάλλιστα θα μπορούσε να αποδοκιμαστεί πολιτικά στα πλαίσια μιας προσυνεδριακής διαδικασίας από οποιαδήποτε μέλος.
Άρα για ποιο λόγο αυτός ο εκνευρισμός, αυτό το μπαράζ δηλώσεων; Όσα έγιναν ήταν μία ψήφος πολιτικής αποδοκιμασίας και όχι βέβαια μεθόδευση. Δεν βρισκόμαστε στη θέση του ενόχου, στην οποία μάλλον βρίσκεται ο σύντροφος Κουβέλης, για την ηθελημένη στρέβλωση που συχνά πυκνά κάνει στο δημόσιο λόγο του ΣΥΡΙΖΑ και του Συνασπισμού.
Να πω, επιπλέον, ότι υπάρχει και ένα ζήτημα τοπικού χαρακτήρα, το οποίο έχει και αυτό τη σημασία του. Στην Καλλιθέα υπάρχει ένα πολύχρονο κίνημα πολιτών για τη μετατροπή του χώρου του Φαληρικού Ιππόδρομου σε πάρκο. Βέβαια η προηγούμενη κυβέρνηση προτίμησε να φέρει στην βουλή ένα «σχέδιο αξιοποίησης», δηλαδή τσιμεντοποίησής του από το Ίδρυμα Νιάρχου. Ο σύντροφος Κουβέλης δυστυχώς μέσα στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και χωρίς να ρωτήσει ούτε έναν από την πολιτική κίνηση, τη δημοτική κίνηση ή και το ΣΥΡΙΖΑ της περιοχής που πρωτοστατούν στις σχετικές κινητοποιήσεις, τοποθετήθηκε θετικά σε αυτήν την προοπτική παραχώρησης. Κατά πλειοψηφία, βέβαια, η κοινοβουλευτική ομάδα αποφάσισε να μη στηρίξει στη Βουλή αυτή την σύμβαση – καταλαβαίνετε όμως πώς ένιωσαν τα μέλη του Συνασπισμού της Καλλιθέας, όταν έμαθαν πως το μέλος της οργάνωσής τους και Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ υποστήριξε το αντίθετο…
η φωτό του Arnaud de Gramont, από τη Wikipedia, με άδεια the Creative Commons Attribution-Share Alike 3.0 Unported αποτελεί προσθήκη των ΤΖΕΚΥΛ & ΧΑΪΝΤ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου